Η μεγαλογράμματη γραφή.

 

Η γραφή έως τον 6^ο αι α.κ.χ ήταν μεγαλογράμματη, έπειτα (ειδικά από τον 9^ο αι.α.κ.χ) αντικαταστάθηκε από την μικρογράμματη γραφή: Το όλο θέμα έχει να κάνει με την ανθρώπινη ελεγξιμότητα στο χριστιανικό βυζάντιο: Όταν λέγει κάποιος ΕΛΕΝΗ (το πνεύμα και ο τόνος και τα σημεία στίξης εισήχθησαν και αυτά έπειτα από τον 6.αι στο βυζάντιο) δεν χρειάζεται εξωτερικό πνεύμα και τονισμό: σύμφωνα με την εσωτερική συμπαντική του ενόραση σε σχέση με το υποκείμενο ΕΛΕΝΗ λέγει: ΕΛΕΝΗΗ τονίζοντας όποιο μέρος της λέξεως νοιώθει: όπως αναφέρει ο Τσόμσκι η γλώσσα στηρίζεται σε κοινό επιβληθέν πνευματικό και ψυχολογικό υπόβαρθο άρα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να τονίζουμε το ίδιο τιςλέξεις: η μεγαλογράμματη αρχή ήταν δείγμα της ατομικής οντλογικής ελευθεριότητος του ανθρώπου ο οποίος επρόφερε συμπαντικά τις λέξεις όπως αυτός ένοιωθε τον αέρα που εισερχόταν και εξερχόταν διά των λέξεων στο νού του στις φωνητικές του χορδές. Στη μεγαλογράμματη αρχή λέγεις την ΕΛΕΝΗ σύμφωνα με τα δικά σου ατομικά και μοναδικά συναισθήματα και σκέψεις: υπό αυτήν την έννοια η λέξη ΘΕΟΣ προφέρεται ατομικά , προκαλεί ατομικά αντανακλαστικά και αυτό η εξουσιότης αυτού του κόσμου (η οποία καθορίζει και τη γλώσσα δεν το θέλει): διότι όποιος λέγει ΘΕΟΣ ή ΘΕΕΟΣ ή ΘΕΟΟΣ αντιλαμβάνεται το θεό με διαφορετικό τρόπο.

Η μικρογράμματη γραφή είναι η πλήρως εξουσιαζομένη γραφή η οποία εξαναγκάζει το σύνολο των  ανθρώπων να τονίζουν και άρα να αντιλαμβάνονται τις λέξεις με ένα κοινό τρόπο άρα η κοινή προφορά οδηγεί σε κοινό τρόπο σκέψης και πράξης; Τονίζοντας όλοι οι άνθρωποι το Θεό στο Ό τον αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο μέσα από την κοινή ακουστική  επανάληψη του ονόματος του Θεού: Οι τόνοι αποτελούν εξουσιαστικά απώλεια της συμπαντικής προσωδίας της λέξης, οι λέξεις ομοιώνονται και τονίζεται το μέρος εκείνο το οποίο καθιστά τις λέξεις όμοιες ακουστικά άρα χάνουν οι λέξεις την ατομική οντολογική προσέγγιση ανά προφορά και άτομο: όλοι τώρα τονίζουν  Άνθρωπο , ενώ στη μεγαλογράμματη γραφή κάποιος μπορεί να θεωρούσε τελείως διαφορετικά τη λέξη: ΑΝΘΡΩΠΟΣ (υπό την έννοια ότι θα τόνιζε το μέρος εκείνο το οποίο ανταποκρινόταν στον εαυτό του άρα θα είχαμε πολλές προφορές άρα πολλές νοηματοδοτήσεις μίας λέξης άρα πολλά είδη ανθρώπου αντιλαμβανομένου του κόσμου και του εαυτού του διά της  λέξης με πολλούς τρόπους. Η οξεία επιβάλλει το κοινό ανέβασμα των λέξεων η βαρεία το κοινό κατέβασμα και η περισπωμένη το κοινό δέσιμο μακροχρόνων φωνηέντων.

Η μεγαλογράμματη γραφή είχε  ως δασεία το F και το Η: έλειπε η ψιλή και η δασεία: όμως στο χριστιανικό και μανιχαϊστικό βυζάντιο όλα ήταν διπλά, στον κόσμο του καλού και του κακού δεν γίνεται να γλιτώσουν οι λέξεις από το παιχνίδι του καλού και του κακού: Η δασεία ως πνεύμα φέρει τη γλυκύτητα του καλού ενώ η ψιλή το απότομο του κακού, η γλυκύτητα μεταβάλλει (όντως το π ενώπιον δασείας θα γίνει φ άρα επί+οδός =εφοδος): με αυτόν τον τρόπο όλοι οι άνθρωποι γίνονται ομοίως γλυκείς ή απότομοι: η λέξις: FΕΛΕΝΗ τόνιζε τη δασύτητα του Ε γενικώς, το F ως δασεία δεν επηρέαζε άμεσα το Ε ήταν ένα ανεξάρτητο γράμμα το οποίο μπορεί σε κάποια χείλη να επροφέρετο τελείως ανεξάρτητα του Ε: στην λέξη όμως Ελένη

η δασεία της μικρογράμματης γραφής σκλαβώνει το Ε , όλοι οι άνθρωποι μαθαίνουν το πνεύμα της σκληράδας και της γλυκύτητας κατά παρόμοιο τρόπο: η μεγαλογράμματη γραφή είχε ανεξαρτησία στο πνεύμα στην πνεύση στην γλυκύτητα και στην ψιλότητα μιάς λέξης: ώστε όλοι οι άνθρωποι να πνέουν ανεξάρτητα σε σχέση με τις λέξεις, να νοιώθουν διαφορετικά,να πνέουν ως σκέψεις και συναισθήματα διαφορετικά: στη μικρογράμματη εξουσιαστική γραφή όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την δασύτητα και ψιλότητα των λέξεων το ίδιο, όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζου το άλλο με τον ίδιο τρόπο: οι λέξεις δεν είναι πλεύσεις ελευθερίας αλλά βάσεις ίδιας και σταθερής θεώρησης του κόσμου και του ανθρώπου: ΜΗΝΙΝ ΑΕΙΔΕ ΘΕΑ , ο καθείς την διαβάζει όπως θέλει και επιθυμεί : μηνιν άειδε θεά όλοι την διαβάζουν κατά ίδιον τρόπο διότι τονίζουν , θέτουν ψιλή και δασεία από κοινού, ο κόσμος γίνεται κοινός στα χείλη άρα στο μυαλό όλων: λείπει η διαφορετικότητα στην προφορά άρα στην σύλληψη και αντιμετώπιση του άλλου και του κόσμου: οι  λέξεις γίγνονται σταθερές στην οξύτητα, στη βαρύτητα, στη δασύτητα, στην ψιλότητα, άρα και αυτό που αντιπροσωπεύουν γίνεται κοινό σε σχέση με το θεό που επιβάλλει τους ανθρώπους που εξουσιάζουν τους ανθρώπους που εξουσιάζονται: το χριστιανικό βυζάντιο επέβαλε τη μικρογράμματη γραφή ώστε όλοι να ομιλούν το ίδιο άρα να αντιλαμβάνονται τον άνθρωπο και τον κόσμο το ίδιο, μέσα από τον επιβληθέντα κοινό θεό ο οποίος καθιστά όλους τους ανθρώπους ένα σώμα ένα πνεύμα μία πράξη: σαν το FEΙΔΟΝ: κάποιος μπορεί να είπει: ΕΙΕΙΔΟΝ κάποιος ΦΕΙΔΟΝ κάποιος άλλος ΦΕΙΕΙΔΟΟΝ, μπορούν να παραχθούν πολλές λέξεις: όχι όμως με τη μικρογράμματη γραφή η οποία είναι ξεκάθαρη; Το ειδον θέλει ψιλή και περισπωμένη και αναγιγνώσκεται με ένα τρόπο: η ετυμολογία νεκρώνει, οι λεξεις κοινές στην προφορά ενώνουν τον κόσμο ως σκέψη και πράξη, λείπει η διαφορετική θεώρηση όσων αντιπροσωπεύουν οι λέξεις: οι λέξεις γίγνονται αφέντες που οδηγούν σε κοινή θεώρηση όσων αντιπροσωπεύουν οι λέξεις: ενώ διαφορετική θεώρηση  της προφοράς των λέξεων οδηγεί σε πολλές θεωρήσεις του ανθρώπου και  του κόσμου; Στη μεγαλογράμματη γραφή , στην μικρογράμματη όλα καθορίζονται από τη λέξη ως τέτοια: άρα το βάρος φεύγει από τον άνθρωπο και πηγαίνει στη λέξη όπως στην ζωή του ελεγχομένου κεντρικά ανθρώπου το βάρος φεύγει από αυτόν και πηγαίνει στον εξουσιαστή θεό και άνθρωπο: για αυό στον Κρατύλο ο Σωκράτης τονίζει τόσες ετυμολογίες: είχε στο νού του τη μεγαλογράμματη γραφή που γεννά πολλές προφορές άρα σημασίες άρα θεωρήσεις πολλές κόσμου και ανθρώπου: όλα αυτά χάνονται στη μικρογράμματη  γραφή όπου όλα ελέγχονται στην προφορά άρα στη σκέψη και πράξη. Γι αυτό και σήμερα η γλώσσα αχρηστευμένη ως διαφορετική οντολογική λειτουργία , ως κάτι σταθερό και ελεγχόμενο , εκλείπει και στη θέση  της μένει ο πλήρως ελεγχόμενος άνθρωπος ο οποίος ομιλεί με τη γλώσσα του χρήματος και του life style, της μαγειρικής και του ντυσίματος. Διότι πλέον δεν χρειάζεται η γλώσσα για έναν  άνθρωπο που ζεί σε σχέση με ψηφιακό μικρόκοσμο ο  οποίος βιώνεται ως κίνηση life style ενστικτωδώς χωρίς σκέψη και πράξη των λέξεων ελευθέρας προφοράς και ατομικής ενατένισης του Όντος.