Είμαστε όλοι θρησκευόμενοι.

 

Υπάρχει μή θρησκευόμενος Άνθρωπος; η απάντηση βέβαια είναι κατηγορηματικά όχι: όλοι είμαστε (εκόντες άκοντες) θρησκευόμενοι, διότι η βάση του κόσμου αυτού δεν είναι η φιλοσοφία αλλά η θρησκεία. Οι Μινωΐτες δεν είχαν Πλάτωνα αλλά είχαν θρησκεία, οι Μυκηναίοι δεν είχαν Αριστοτέλη αλλά είχαν θρησκεία. ο Όμηρος και η παλαιά διαθήκη ώς θρησκειες έκτισαν τον κόσμο, όλα αρχίζουν από θείες συλλήψεις πρίν ολοκληρωθούν σε μοντέλα ανθρώπων δημιουργημένων με θείες προδιαγραφές: ο Οδυσσέας όσο και ο Μωύσής δεν τολμούν να ξεφύγουν από τις επιταγές των θεών των. Άρα λοιπόν πρώτα πιστεύσαμε σε θεούς και έπειτα στον εαυτό μας: ακόμα και οι άθεοι (Πρωταγόρας) ήταν βαθέως θρησκευόμενοι διότι δέχονταν την αρετή η οποία είναι θεία έννοια ισόρροπης δημιουργίας του κόσμου: απλά ο άνθρωπος αρνειται την πηγή αλλά υιοθετεί το νερό της: ο Πλάτων και ο Σωκράτης είναι σημαντικοί όχι τόσο γιια αυτά που είπαν (μία προσεκτική μελέτη θα καταλάβει ότι η πλατωνική φιλοσοφία ισχύει επειδή ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στον κύκλο ανάμεσα στην ανύπαρκτη ιδέα και στον κατευθυνόμενο εαυτό του, ο Πλατωνισμός ισχύει επειδή χρειάζονται τα πανεπιστήμια ως εκκλησίες να κρατούν τους πιστούς καθηλωμένους πέρα από το ατομικό ξύπνημα του ατομικού δρόμου ο οποίος απελευθερώνει από τις φιλοσοφίες της πρόσκαιρης ιδέας) αλλά είναι σημαντκοί διότι είναι οι πρώτοι οι οποίοι έκρυψαν τη θρησκεία στη φιλοσοφία: καλλίτερα: είναι οι πρώτοι οι οποίοι τη Μινωϊκή και Μυκηναϊκή θρησκεία την βάφτισαν ιδέα, την έκαναν σκέψη, την ένωσαν με ηθική, την άρχισαν από το ανθρώπινο μυαλό, και ξαφνικά ο άνθρωπος ένοιωσε ότι είναι Νούς ανεξάρτητος και ελεύθερος: λάθος, μέγα λάθος: ο νούς είναι ο μεταμορφωμένος θεός των θρησκειών μέσα μας ο οποίος μας υποδουλώνει το ίδιο με  κάθε θεό: για αυτό εξάλλου ο Αχιλλέας μεταλλάχθηκε σε Σωκράτη, το εξωτερικό κάλλος σε εξωτερικό άσχημο αλλά δήθεν σε εσωτερική αρμονία (από πότε οι Έλληνες υιοθέτησαν το εξωτερικό μη κάλλος ως αρχή της ζωής των, το έκαναν όταν ο θρήσκος προχριστιανός Σωκράτης  τους έπεισε ότι ο Ελληνικός Οντισμός είναι πολύ χαοτικός και για αυτό θα πρέπει ένας θεός να στηρίξει τη θεατρικότητα και συγκεκριμενικότητα αυτού  του κόσμου: διότι ακριβώς αυτό  είναι θρησκεία: η συγκεκριμενικότητα της σκηνής αυτόύ του θεάτρου που λέγεται κόσμος όπου με σεναριογράφο το θεό ο άνθρωπος υποδύεται διαφόρους λόγους.

Για αυτό οι Αθηναίοι σκότωσαν το Σωκράτη: στην απολογία του Ξενοφώντος είναι πασιφανές ότι ο Σωκράτης υιοθέτησε έναν τέτοιο εσωτερικό θεό (και στο Μένωνα) άγνωστο στους Έλληνες αλλά γνωστό στους μετέπειτα χριστιανούς: ένα θεό κοινό σε  όλους ως ήθος και αρετές: ο Οντολογικος λησμονηθείς Ελληνισμός δεν τα ήξερε αυτά τα πράγματα: ήξερε την ατομικότητα του Αχιλλέως, το νόστο του Οδυσσέως, πιο πίσω ακόμα την ατομική πορεία των Φωτισμένων Όντων, τη συμπαντική περιδιάβαση, τις πολλές μορφές (από τον Πάνα έως την Ωραία Ελένη) τους πολλούς θεού και θεότητες , ερπετοειδείς και ποικιλόμορφους και ανθρωπίνους.

Ο Σωκράτης έκανε όλη τη δουλειά την οποία ωλοκλήρωσε επειτα ο μονοθεϊσμός: Ενάντια σε κάθε οντολογικότητα ποικιλομορφίας και ατομικών χαοτικών δρόμων, ενάντια στην οντολογική απροσδιοριστία, ο Σωκράτης καθιέρωσε την συγκεκριμένη ανθρωπίνη μορφή:  όλοι μας θεωρούμε ότι είμαστε η  μόνη  μορφή ζωής (όλοι είμαστε σωκρατικώς χριστιανοί διότι αυτό αποτελεί και βασικό δόγμα των χριστιανών ότι ο Άνθρωπος  είναι η μόνη μορφτο σύμπαν): επίσης ο Αθηναίος μαιευτικός αυτή τη μορφή (στον Πρωταγόρα) τη δένει με την  αντικειμενικότητα της διδακτής αρετής (οι χριστιανοί το μόνο που έκανα ήταν  να συνδέσουν όλο αυτό με τα πατερικά κείμενα πέρα από τους πλατωνικούς διαλόγου).

Όλοι λοιπόν είμαστε δέσμιοι κοινών αρετών, κοινών αξιών, της κοινής  μορφής, και της κοινής ιδέας της αυτοτελείωσης: όλα αυτά είναι η κοινή θρησκευτική φύση μας η οποία επικαλύπτει την ατομική οντολογική μας διονυσιακή φύση μας με φόντο το όν. Ο Πλάτων προσδιόρισε το χώρο ως Πολιτεία η οποία έγινε  Εκκλησία, πανεπιστήμιο, πολιτικός χώρος, νοσοκομείο: οι άνθρωποι έφυγαν από την ανοικτή φύση, ο Αριστοτέλης τους έστειλε κανονικά στην κλειστότητα της πόλης: οι χριστιανοί αγάπησαν πολύ τον  Αριστοτέλη: το μόνο που έκαναν ήταν τα πολιτικά του να τα ονομάσουν εκκλησιαστικά: όλο δεχόμαστε ότι είμασε πολιτικά όντα, βασική θρησκευτική θέση (εκτός της πόλης κανείς μας δεν μπορεί να ζήσει).

Ο Αριστοτέλης διαλύοντας μία και καλή  (Μεταφυσικά, βιβλίο Ζ) διεχώρισε τον κάθε άνθρωπο ως ουσία, ο κάθε άνθρωπος είναι διακριτή ουσία ως σύνολο μορφής και είδους; Ο απροσδιόριστος άνθρωπος του Εμπεδοκλέους, του Αναξιμάνδρου, ο απροσδιόριστος άνθρωπος του Διονύσου ο οποίος υπάρχει ως δύναμις απροσδιόριστος , εχάθη: τώρα όλοι είμαστε συγκεκριμένοι, ταυτιζόμαστε με τη μορφή μας: ενώ ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια (μέσα από τη σοφία Αθηνά) αλλάζει μορφές (νέος και ζητιάνος) για να δηλώσει ότι είμαστε οντολογικώς απροσδιόριστοι) ο Αριστοτέλης ταυτίζει το Νίκο ως εσωτερικότητα με τη  μορφή του: ο αχανής άνθωπος χάνεται, ο χριστιανισμός θα δομήσει όλο το δόγμα του στην Αριστοτελική αυτή θέση δημιουργώντας το πρόσωπο: όλοι δεχόμαστε (άθεοι και ένθεοι) ότι είμαστε ταύτισις μορφής και είδους ( κανείς μας δεν θεωρεί τον εαυτό του ως δύο ουσίες σε μία μορφή ( όλη η εσχατολογία της δευτέρας παρουσίας στηρίχθηκε σε αυτήν την αριστοτελική θέση, ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα κριθεί από το θεό (κανείς δεν πιστεύει ότι ως άλλος θα παρουσιασθεί στο θεό του): υπήρξε όμως ένα δομικό πρόβλημα: σταδιακά ο άνθρωπος σταμάτησε να σκέφτεται πέραν του κόσμου αυτού και του ανθρώπου όπως τον εδημιούργησε  η μετεξέλιξη της θρησκειας η φιλοσοφία.

Αυτό το κενό το κάλυψε μια άλλη μετεξέλιξη; Ο Σωκράτης στον Πρωταγόρα μάλλον την είχε προβλέψει: για αυτό και απολυτοποιεί τις αρετές , ο άνθρωπος υποχωρεί πνευματικά αλλά αυξάνει σε ήθος: τον κατευθύνει ό έρωτας και η αγάπη για τις αρετές: όταν αυτές οι αρετές αποδόθηκαν στον Ιησού η αγάπη προσδιορίσθηκε προσωπικά ως αγάπη προσωπική: κανείς μας  δεν θεωρεί ότι υπάρχει ζωή χωρίς αγάπη: το είπε και η Αντιγόνη: γεννήθηκα να αγαπώ και όχι να μισώ (άλλα εννοούσε αλλά ως θρησκευόμενοι όλοι αυτά που θέλουμε καταλαβαίνουμε): ένθεοι και άθεοι αγαπούν και δεν καταλαβαίνουν ότι πιστεύουν στον ίδιο ακριβώς θεό.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι συνθήκες έφεραν την επιστήμη, ο θεός έγινες επιστήμονας και πολιτικός, πάντα οι άνθρωποι εξαρτώνται από κάτι: όχι από τις δέκα εντολές αλλά από πολιτικό λόγο, από επιστημονικά θέσφατα. Πάντα εξάρτηση από λόγο ενός ανωτέρου, θεού, πολιτικού, επιστήμονα. Διότι ως καλοί θρησκευόμενοι δεν έχουμε καμμία ατομική αξία αλλά εξαρτώμεθα από κάποιον θεό, πολιτικό, επιστήμονα κ.λ.π.: οι ομάδες αντικατέστησαν τον θείο αγώνα , το life style είναι ο σύγχρονος τρόπος να είμαστε ηθικοί έναντι των συγχρόνων  εξουσιαστών: αλλά πάντα ηθικοί, υπάκουοι, διότι είμαστε πειθήνιοι θρησκευόμενοι κάποιου θεού, μακριά από τον χαοτικό ξεχασμένο ατομικό μας νόστο. Όπως υπήκουον οι πρώτοι χριστιανοί στο θεό τους παρόμοια και εμείς υπακούουμε στα κελεύσματα του χρήματος θεού (διότι ως καλοί θρησκευόμενοι μεταφέρουμε την ηθική, την υπακοή, και αν δεν εχουμε θεό το ευρώ παίρνει άνετα τη θέση του).

Οι επόμενες σκέψεις αντικαθίστανται από το χρόνο; Δεν χρειάζεται να συζητήσουμε ότι ο κατακλυσμός της οντολογικής πορείας θα αποκαταστήσει μία άλλη ξεχασμένη σειρά; Την οποία πάντως οντολογικά και όχι θρησκευτικά την έχουμε μέσα μας: διότι η θρησκεία είναι η αντιοντιική τροπικότητα ενός άνυπάρκτου ανθρώπου όταν αυτός χάσει τον οντολογικό νόστο του.