Οι διδαχές της ζωής και του θανάτου.

 

Οι διδαχές της ζωής και του θανάτου.

Η ζωή και ο θάνατος διδάσκουν. Διδάσκουν ποιες πραγματικά δυνάμεις και ενέργειες πρέπει να διαθέτουμε και να απελευθερώνουμε. Κατ΄αρχάς θα πρέπει να θέσουμε τη ζωή μας και το θάνατό μας στην οντολογική τους συνέχεια, σε όλο το συμπαντικό σκηνικό τους, να μην βλέπουμε αποσπασματικά αυτά μέσα από ένα απλά διαρκές παρόν.

Ζούμε εδώ στη  γή μέσα σε κάποιο σώμα (το οποίο έχει ταυτισθεί με τον Εαυτό μας) διότι υπήρξαμε με κάποιο άλλο τρόπο πρίν σε μία άλλη διάσταση ως άλλη κατανομή των δυνάμεων τις οποίες και εδώ έχουμε: άρα ζούμε ως ίδιες οντότητες σε σχέση με τον κόσμο από τον  οποίο ήλθαμε απλά έχουμε άλλη κατανομή δυνάμεων: άρα ζούμε στον ίδιο κόσμο με αυτόν από τον οποίο ήλθαμε στη γή διότι οι ίδιες δυνάμεις προϋποθέτουν ίδιο χώρο και χρόνο:  μπορούμε λοιπόν να θυμηθούμε πού ήμασταν,αρκεί να ενεργοποιήσουμε το σύνολο των δυνάμεών μας: π.χ: εδώ ο νούς έχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας: η ίδια αυτή δύναμη στην προηγουμένη κατάστασή μας ίσως δεν είχε μεγάλο ρόλο στη ζωή μας (για αυτό και δεν ενθυμούμαστε από πού ήλθαμε): άρα ποιο μέρος του εαυτού μας  είχε σημαντικό ρόλο ζωής στην προηγουμένη ζωή μας; Ποιο κομμάτι του εαυτού μας  φοβήθηκε η επικρατούσα σκέψη; Το πάθος; Από πού προέρχεται το πάθος; Όχι από το σώμα (το σώμα απλά το πράττει) προήλθε από τον ανώτερο αιθέριο νού που μας περιβάλλει και τον έχουμε πλήρως απενεργοποιήσει: άρα εάν αυτόν τον αιθέριο νού ο οποίος σε σύνδεση με το όλον μας περιβάλλει και μας συνδέει με το σύμπαν τον ενεργοποιήσουμε τότε θα συνδεθούμε και πάλι συνειδητά με το άπειρο παρελθόν μας μέσα από το οποίο ήλθομεν εδώ: ποιο μέρος της ημέρας η επικρατούσα σκέψη κατεδίκασε ως σκότος και έρεβος: τη νύκτα: μέσα στη νύκτα ζωοποιείται και ενεργοποιείται ο αιθέριος νούς μας διά της νυκτός συνδεόμαστε με την προαιώνια ύπαρξή μας.

Άρα εάν συνδεθούμε με την προαιώνια ύπαρξή μας η ζωή εδώ αποκτά άλλο νόημα. Ζούμε  ως συνέχεια ενός προϋπάρχοντος όλου και ενός προϋππάρχοντος εαυτού ο οποίος συνεχίζει εδώ να υπάρχει συνεχίζοντας  το αέναο ταξίδι του,  άρα ανακαλύπτουμε την μία και συνεχή και ανώλεθρο δύναμή μας η οποία μας συνδέει με τον ολιστικό εαυτό μας. Δεν φοβούμαστε αυτή τη ζωή διότι δεν υπάρχει αυτή η ζωή ως αποκομμένο κομμάτι (έρμαιο θρησκευτικών δοξασιών οι οποίες μας φοβίζουν σε σχέση με τη συνέχειά μας στο χρόνο) αλλά ζούμε γνωρίζοντας την όλη συμπαντική εικόνα στην οποία ανήκουμε: ακολουθούμε τον πραγματικό εαυτό μας, σκεφτόμαστε τις δικές μας ιδέες, πράττουμε αυτά τα οποία πραγματικά μας εκφράζουν, νοιώθουμε όλες τις διαφορές μας με τις επικρατούσες απόψεις οι οποίες μας αποκόπτουν από τη συμπαντική συνέχειά μας. Δεν έχουμε πρόβλημα να ταξιδεύουμε στο χρόνο χωρίς το φόβο του θανάτου διότι θάνατος δεν υπάρχει απλά υπάρχει η επομένη συνέχειά μας.

Άρα η ζωή αποκτά συμπαντική συνέχεια: καταργούνται τα ζεύγη των αντιθέτων (καλό και κακό, αρρώστεια και υγεία, ωφέλιμο και βλαβερό) (σκέψη  και πράξη, γνώση και άγνοια, πίστη και εμπειρία): καταργείται κάθε διάκριση ανάμεσα σε ανθρώπους ως αγνοούντες και εγνωσμένους: δεν υπάρχει θεός και άνθρωπος αλλά δυνάμεις κινούμενες μέσα στην εκμετάλλευση της ατομικής συμπαντικής δυνάμεως: ο "άνθρωπος" συνεχίζει την ενεργοποίηση της ήδη προύπαρχούσης δυνάμεώς του πέρα από κάθε επικρατούσα υπόδειξη: ακολουθεί την προϋπάρχουσα φύση  του και ενεργοποιεί όλες τις δυνάμεις του όπως αυτός και μόνον γνωρίζει.

Ο Θάνατος μέσα από όλα αυτά αυτοκαταργείται Υπάρχει πλέον η επομένη  μορφή μας, ο επόμενος τρόπος συμπαντικής ύπαρξής μας, η ανθρώπινη κατάσταση σταματά (μέσα από θρησκευτικές και φιλοσοφικές δοξασίες) να θεωρείται αποκομμένως από τη συμπαντική της συνέχεια ως κάτι το αυτόνομο, αντίθετο της νύκτας ως κάτι το φωτεινό, αποκαθίσταται η ενιαία φύση μας ως μεγέθους συνεχούς  και συμπαντικώς συνεχούς: αυτό το οποίο έχουμε ονομάσει θάνατο (το οποίο είναι η  συνέχειά μας στο όλον) μας διδάσκει να μην φοβούμεθα τη συνέχειά μας (στην μετασωματική μας κατάσταση): θα υπάρξουμε με έναν άλλο τρόπο ο οποίος τώρα ετοιμάζεται: ο θάνατος μας διδάσκει την ελευθερία και το ότι από τώρα μπορούμε να κερδίσουμε κάθε είδους ελευθερίας χωρίς το φόβο της μετάβασης στην συμπαντική μας συνέχεια: ο θάνατος διώχνει ως συμπαντική συνέχεια κάθε λύπη και χαρά διότι αυτό το οποίο ονομάζουμε άνθρωπο, οικογένεια, κοινωνία, είναι απλά πρόσκαιρες μορφές οι οποίες θα αναδιανεμηθούν στο όλον άρα δεν χρειάζεται πόνος και θλίψις, διότι όλα στο σύμπαν συνεχίζουν τίποτε δεν χάνεται. Για αυτό οι συμπαντικοί θεοί των Ελλήνων ήταν αθάνατοι όχι ως ζωή (αυτού του είδους την αθανασία την έκαναν οι χριστιανοί στο θεοό τους για να ελέγξουν τη ζωή των ανθρώπων): οι Ολύμπιοι θεοί είναι αθάνατοι ως συνεχής συμπαντική κίνησις, σοφίας, βουλήσεως, αγώνος κ.λ.π. Η όψις λοιπόν μπροστά μας του θανάτου μας υπενθυμίζει ότι όλα ρέουσιν, αλλάζουν, αναδιανέμονται, όλα είναι τίποτε και γίγνονται πάντα μέσα από τη συνέχειά μας, αποθεώθηκε τεχνηέντως το παρόν για να κρυβεί η μεγάλη αλήθεια: ο ακινητοποιημένος στο παρόν άνθρωπος είναι νεκρός (ζωοποιείται μόνον ως ψευδές life style): ο άνθρωπος ζεί μόνον μέσα από την ενιαία συμπαντική κίνησή του σταθμός του οποίου είναι και ο Άδης.

Άρα αυτό το οποίο θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι αυτό το οποίο αποκαλούμε ζωή και θάνατο είναι οι δύο πύλες από τις οποίες περνά η ενιαία κρυφή και αφανής (και άγνωστη σε πολλούς από εμα΄ς) δύναμίς μας στο αέναο συμπαντικό ταξίδι της: Για αυτό ο Οδυσσέας δεν πέθανε όταν κατέβηκε στον Άδη: κατανοώντας την αιωνία και αυθύπαρκτο δύναμίν μας περνάμε όλες τις πύλες του αιωνίου ταξιδιού μας χωρίς να φοβούμαστε τη συνέχεια: δεν φοβούμεθα να ζούμε φοβούμεθα όσα μας έχουν κρύψει ως ιδέες και αξίες τις δικές μας ιδέες και αξίες για τη ζωή: η ζωή βιώνεται χωρίς τις φιλοσοφίες οι φιλοσοφίες δεν ζούν χωρίς ανθρώπους: δεν φοβούμεθα το θάνατο (μέσα μας γνωρίζουμε ότι είναι η πύλη του επομένου: φοβούμεθα όλα όσα μας έχουν είπει για το θάνατο): τη συμπαντική μας συνέχεια την έχουμε μέσα μας (για αυτό ο Πλάτωνας ανεκάλυψε το νόμο: γιατί ήξερε πώς δεν θα τιθάσσευε στο αφυσικο σύστημα του τον άνθρωπο της συνεχείας ώστε να τον καταστήσει άνθρωπο αυτής της διάστασης, μεταβάλλοντας τιις ανοικτές πύλες ζωής και θανάτου κλειστές πύλες της πρόσκαιρης φύλακής του η οποία ατυχώς χαρακτηρίσθηκε ως κορυφαία φιλοσοφία). Άρα άς ζήσουμε όσα έχουμε μέσα μας.