H εργαλειοποίηση του θανάτου ώς το έσχατο στάδιο του Ανθρωπίνου εξουσιαστικού λόγου.

 

Ο Ησιόδειος και ο Ομηρικός λόγος στηρίζονται στο ζεύγος της Ημέρας και της Νύκτας. Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν οι δύο αυτοί Ποιητές (με την Οντολογική σημασία του όρου) εθέλησαν να εργαλειοποιήσουν τα δύο αυτά μεγέθη: είναι σίγουρο όμως ότι επάνω στην Ημέρα και την Νύκτα εστήθη το εξουσιαστικό μετέπειτα παιχνίδι της εξουσίας.

Ο Ησίοδος διαβλέπει συμπαντική διαλεκτικότητα στο πέρασμα από το Όν προς το Είναι της Νυκτός και της Ημέρας: ας προσέξουμε σε αυτό το σημείο: η Νύκτα και η Ημέρα δεν αποτελούν αυθύπαρκτα μεγέθη, άρα μπορούν κάλλιστα να εργαλειοποιηθούν από τον Άνθρωπο όσον αφορά την προέλευσή τους και τη χρήση τους: Επίσης ας προσέξουμε ότι η διαλεκτικότητά τους –η φτιαχτή θα λέγαμε προέλευσή τους στον Ησίοδο και στον Όμηρο- φανερώνει ότι δεν υπάρχει Νύκτα και Ημέρα, παρά μόνον η δύναμη του καθ΄εαυτού Όντος, την οποία όμως μερίζουμε με σημείο αναφοράς τον Ήλιο προκειμένου να εξουσιάσουμε νόες και συμπεριφορές. Το μόνον που υπάρχει είναι η συνέχεια όσων δυνάμεων επηρεάζουν τον άνθρωπο: η νοητική και ηθική εκμετάλλευση αυτών των δυνάμεων είναι κάτι άλλο.

Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι η Νύκτα στον Ησίοδο –εν ολίγοις και στον Όμηρο- είναι τέκνον του Χάους: εάν το Χάος παράγεται από το ρήμα Χέω σημαίνει ότι η Νύκτα είναι δύναμις απορρέουσα από το χάος: άρα είναι τόσο δημιουργική και ζωντανή όσο και η Ημέρα. Άρα θα πρέπει να σκεφθούμε ότι στο γύρισμα του χρόνου υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι ζούσαν εν τη νυκτί διότι ώς δύναμις απορρέουσα από το χάος κρύβει ζωή και συνέχεια: άρα η μεγάλη συνεισφορά του Ησιόδου και του Ομήρου είναι το ότι μετέφεραν την ανθρώπινη ζωή στον Ήλιο και στην Ημέρα: για αυτό (π.χ στον Όμηρο) επαναλαμβάνεται άπειρες φορές ο περίφημος στίχος: Ήμος δε ηριγένεια εφάνη ροδοδάκτυλος Ηώς: ο Οδυσσέας ουδέποτε κινείται την νύκτα, πάντοτε την Ημέρα. Άρα εάν ζωή είναι η εμφάνιση της μορφής στην Ημέρα υπό το φώς του Ηλίου, Νύκτα είναι η πορεία προς την πρώτη ζωή του αμόρφου δυναμικού ανθρώπου ο οποίος ζεί ώς δύναμις απορρέουσα από το χάος: άρα ζωή και θάνατος είναι η ίδια δύναμις του Ανθρώπου απορρέουσα από το χάος, απλά εμφανίζεται ώς μορφή υπό τον Ήλιο δίχως ορατή μορφή εν τη νυκτί. Η νοησιοκρατική όμως φιλοσοφία, αυτή που εγέννησε και το μονοθεϊσμό, προσεκτικά εργαλειοποίησε το θάνατο, σταδιακά αποκηρύσσοντας τη Νύκτα και τον Άρχοντα του Σκότους, προκειμένου να ελέγξει το κομμάτι ζωής του Ανθρώπου ενώπιον του Ηλίου και του φωτός (εν φωτί ρέει =μορφή): κρύβοντας το ότι η Νύκτα δεν είναι το αντίθετο της Ημέρας ούτε η εξαφάνισις του Ανθρώπου αλλά ένας άλλος τρόπος ύπαρξης της απορρεούσης από το χάος μορφής.Ο Άνθρωπος υπάρχει και στο Φώς και στη Νύκτα, διότι και οι δύο αυτές στιγμές είναι δυνάμεις οι οποίες κινούν το Όν από το οποίο και απορρέουν. Οι Πλατωνικές αλληγορίες του σπηλαίου, ότι το σκότος είναι απουσία φωτός κινούνται στα πλαίσια της λήθης της Οντολογικής αλήθείας και του αστεϊσμού.

Εξάλλου ο Ησίοδος δεν ξεχωρίζει την Ημέρα από τη Νύκτα: Αντιθέτως: η Ημέρα είναι θυγατέρα της Νυκτός και του Ερέβους, αδελφή του Αιθέρος: τι σημαίνει θυγατέρα και τι σημαίνει αδελφή; Τι σημαίνει αυτή η ομομητρία; Σε πρώτη εκτίμηση σημαίνει μεταφορά συμπαντικών δυνάμεων, η Μήτηρ Νύξ μεταϋπάρχει με έναν καινούργιο τρόπο διά του Όντος ώς Ημέρα: άρα η Ημέρα είναι ο άλλος τρόπος της Νυκτός, όπως ο Θάνατος είναι ο άλλος τρόπος της Ζωής: είναι η ίδια δύναμη η οποία μεταμορφώνεται ώστε να προχωρήσουν όλες οι δυνάμεις του Όντος: τι σημαίνει ότι η Ημέρα είναι από την ίδια δελφύδα (μήτρα) με τον Αιθέρα (ο οποίος στον Ευριπίδη είναι η ουσία εκ της οποίας απορρέει αυτή η ζωή); Σημαίνει ότι η Νύκτα διά των Οντολογικών δυνάμεων που μεταφέρει εμφανίζει την Ημέρα και τον Αιθέρα: αυτό σημαίνει ότι μέσα από τις δυνάμεις οι οποίες ενυπάρχουν στις δυνάμεις της Νυκτός (Νύκτα δεν είναι κατάσταση αλλά ένα άλλο σύνολο δυνάμεων) αναδιανεμήθησαν αυτές οι δυνάμεις και εμφανίσθηκαν ώς Ημέρα και Αιθέρας: ας προσέξουμε αυτό το σημείο: εχύθη δύναμις εκ του Όντος εκ της πύλης του Ηλίου ώστε η Νύκτα να ζωγραφισθεί ώς Ημέρα και Αιθέρας: άρα η ίδια δύναμις έγινε Ημέρα και Αιθέρας: άρα ο Ήλιος είναι ο μετασχηματιστής της κοινής δυνάμεως , η δύναμις της Νυκτός διά του Ηλίου ήλθε σε νέα μορφή. Άρα ο Αιθέρας είναι η δύναμις που ώς αήρ μετέφερε τις μορφές διά του Ηλίου και τις παρέδωσε στην Ημέρα διά την υπόλοιπον ωρίμανση.

Άρα σε κάθε περίπτωση συζητούμε για την μία και μόνη οντολογική δύναμιν η οποία μεταλλάσσεται: περνά διάφορες καταστάσεις (όσες δεν γνωρίζουμε τις ονομάσαμε Νύκτα) και αφοσιωθήκαμε στην κατάσταση της Ημέρας (διά του φωτός του Ηλίου): το πρίν της Ημέρας το ωνομάσαμε άγνοια και υποσυνείδητο, το έπειτα θάνατο και ελπίδα, ο νούς προσαρμόσθηκε στην Ημέρα, ο Νούς δεν υπάρχει στο πρίν και μετά της Ημέρας. Στο πρίν και μετά της Ημέρας υπάρχει συν-αίσθημα, λύπη ελπίδα πόνος και χαρά σωτηρίας.

Ξεχνούμε λοιπόν ότι η Νύκτα γεννά την Ημέρα άρα η Ημέρα θα γίνει και αυτή Μητέρα της Νυκτός: για αυτό και ο Πλάτων στον Πολιτικό του συζητεί ότι τα παιδιά στον Κρόνο γεννούν τους γονείς τους: διότι τη δύναμη που έλαβαν από τους γονείς την μεταβιβάζουν σε νέο κόσμο. Η ακινητοποίηση της Ημέρας και η εργαλειοποίηση του Θανάτου είναι τα δύο σημαίνοντα χαρακτηριστικά της νοησιοκρατικής φιλοσοφίας και του μονοθεϊστικού τέκνου της.

Ως ακολούθως: αποθεώθηκε ο Νούς διά του Ηλίου: οι άνθρωποι εξισώθηκαν έναντι του Θεού (Νοός Ηλίου): η ζωή ελέγχθηκε πλήρως μέσα από την Ηθική υπακοή σε κανόνες οι οποίοι ακινητοποίησαν την αδήριτο οντολογική ροή: αλλά οι Άνθρωποι δεν ελέγχονταν μόνον με αυτό: η θρησκεία στηρίχθηκε στην απίστευτη εργαλειοποίηση του θανάτου: η Νύκτα αντί να αντιμετωπισθεί ώς σύνολο οντολογικών δυνάμεων συνεχείας και Μητέρας της Ημέρας , αντιμετωπίσθηκε ώς κάτι το διαβολικό: ο θάνατος χωρίσθηκε σε παράδεισο και κόλαση, λίγοι σκέφθηκαν ότι η Νύκτα είναι αδυσώπητη συνέχεια η οποία δεν διαχωρίζεται.

Προκειμένου λοιπόν οι άνθρωποι να αντιμετωπίσουν το εργαλείο της Νυκτός το οποίο από τον Πλάτωνα και μετά ταυτίσθηκε με τιμωρίες και κολάσεις, προσαρμόσθηκαν στη γή της Ημέρας: είναι απίστευτο: οι άνθρωποι προσπαθούν υποταγμένοι να είναι οι ίδιοι όσο τους βλέπει ο Ήλιος (του θεού, του νόμου, της επιστήμης) διότι φοβούνται όταν φύγει ο Ήλιος μήπως χαθούν: η κυριαρχία της θρησκείας στηριζεται στην αυτολήθη της αυτοσυνέχειάς μας. Όχι μόνον αυτό: όταν πεθαίνουν άνθρωποι που θέλω να τους χρησιμοποιήσω, να τους ηρωοποιήσω, κατά τρόπο μαγικό αυτοί μεταμορφώνονται υπο την σκιά της Νύκτας σε ήρωες, σε πρότυπα: όταν πεθαίνουν άνθρωποι αδιάφοροι αυτού απλά λησμονώνται:

Δεν είναι τυχαίο το πώς χρησιμοποίησαν το ζεύγος της Ημέρας και της Νύκτας ο Σωκράτης με τον Ιησού: θα λέγαμε ότι αυτές οι δύο οντότητες είναι σημαντικές όχι τόσο για το ότι έζησαν εγνωσμένα και ηθικώς (και για αυτό έχουν διαφημισθεί) αλλά είναι σημαντικοί για την εργαλειοποίηση του θανάτου: έδειξαν τον τρόπο να ελέγξουν μέρος της Νύκτας ώστε μέσα στη Νύκτα να υπάρξει Ημέρα όπου η ύπαρξη υπό το φώς του υπερβατικού νοός δεν θα χαθεί: η εργαλειοποίηση αυτή της Νυκτός είναι απίστευτη: ο Ήλιος μεταφέρεται υπερβατικά μέσα στη Νύκτα και υπόσχεται φώς και ζωή μεταθανάτιο: δεν φθάνει λοιπόν ο Ήλιος της Ημέρας κατασευάζεται και Ήλιος Νυκτός: το πόσο ψευδές είναι αυτό  εύκολα γίγνεται κατανοητό: οι άνθρωποι μετά της Ημέρας περνούν στα υπόλοιπα τέκνα της νυκτός: το να συνεχίζεις τη βασιλείας της γηρασμένης Ημέρας γηράσκεις την ύπαρξη και της αφαιρείς το δικαίωμα της συνεχούς πορείας μέσα από τη χαοτική οντολογική δύναμη η οποία κακώς έχει ονομασθεί νύκτα διότι είναι τόσο φωτεινή όσο και η Ημέρα, όσο η Μητέρα και η Κόρη: διότι το Όν δεν βλέπει εκ του Ηλίου αλλά διά του Ηλίου με την κοινή δύναμίν του η οποία υπάρχει και την Ημέρα και τη Νύκτα: απλά η Ημέρα και η Νύκτα στηρίζονται στον κοινό οντολογικό οφθαλμό ο οποίος την Ημέρα βάζει τα γυαλιά του ηλίου και την Νύκτα της σελήνης.