Φρειδερίκος Νίτσε: Η Υπέρβασις της Μετα-φυσικής.

 

Ο Οδυσσέας κινείται, δεν σκέπτεται, δεν έχει το σύμπαν στο μυαλό του: Δεν χρειάζεται να το έχει στο μυαλό του: το βλέπει σαν θάλασσα, επάνω του κινείται, ευελπιστεί στο Νόστο, στη μεγάλη επιστροφή: την ξέρει την Ιθάκη, μέσα του την έχει: γνωρίζει το Νόστο και στη γνώση επιστρέφει: Αποτελεί βάση για τη βουλησιοκρατία του Νίτσε: μία παράξενη ταύτιση του νοείν και του Είναι: όπως θα έλεγε και ο Χάϊντεγγερ μία παράξενη ταξιθέτηση του όλου , η νόηση ταξιθετεί τις ιδιότητες του Είναι: αυτό το οποίο νοεί ο Οδυσσέας (Ιθάκη) το ταυτίζει με το Είναι του νόστου (επιστροφή): ο Νίτσε σε αυτό τον κινηματικό τρόπο κατανοεί ότι η μεταφυσική ευτελίζει την ταύτιση του νοείν και του Είναι: διότι το Εϊναι μετατίθεται σε ένα μέρος όπου το νοείν ώς πράξη επιστροφής δεν μπορεί να το πλησιάσει ώς δύναμη πραγματικής βουλησιοκρατικής επιστροφής: Για αυτό και στη γενεαλογία της Ηθικής θα ταυτίσει το ζεύγος του δούλου με τον κύριο με κάθε ζεύγος υποταγής σε φεύτικα θεωρητικά σχήματα τα οποία εμποδίζουν τον άνθρωπο από το να ριχθεί στον γκρεμό του Είναι και να τον ακουλουθήσει αυτό το δρόμο σύμφωνα με την προαιώνια βούληση, η επιστροφή στην Ιθάκη θα σημάνει και την ανακύκλιση των αξιών, ο Άνθρωπος θα ξαναβιώσει τη δύναμη και τη βούληση της παρουσίας του στον τόπο όπου ανήκει.

Συγχρόνως η δυναμική και πραγματικά διά της βουλήσεως επιστροφή του Ανθρώπου στην Πατρίδα του, στο Είναι όπου ανήκει, μηδενίζει το ολίγο πρίν παρόν: ο μηδενισμός του Νίτσε είναι δημιουργικός διότι κτίζει επάνω στο μηδενισμένο την κατάσταση της δημιουργικής επιστροφής: ο Οδυσσέας σκοτώνει τους μνηστήρες όπως ο Νίτσε σκοτώνει τα φαντασιακά θεωρητικά σχήματα από το Σωκράτη και έπειτα τα οποία τα θεωρεί κατασκευές που κρύβουν αυτά που ώς ορμέμφυτη η βουλησιοκρατική ύπαρξη μπορεί να επιτύχει: οι αξίες του Οδυσσέως ενεργοποιούνται ανακυκλωτικά όταν επιστρέφει στην Πατρίδα, αλλά και ο Νίτσε το ίδιο θεωρεί, όταν ο άνθρωπος . η ύπαρξη βαδίσει την πορεία της , στον Τόπο της θα ξαναζήσει όλες τις μεγάλες αξίες: όπως αναφέρει στη Γένεση της Τραγωδίας όταν επικρατήσει το βάθος του Διονύσου πέρα από το Απολλώνειο Φώς.

Η Μεταφυσική είναι κατασκευή, η Νιτσεϊκή Πορεία είναι Οδός: Οδός η οποία συνεχίσθηκε με τον Ηράκλειτο, το πύρ του οποίου στηρίζει πολλά στη Νιτσεϊκή πορεία: το πύρ, επί της ροής πορεία, αυτή η κρυμμένη βούληση της υπάρξεως, φανερώνει ότι όλα είναι δρόμος: σε καμμία στιγμή ο Νίτσε δεν επιτρέπει η σκέψη του να καταστή σύστημα, διότι δεν θέλει η αρχή να έχει κάποιο τέλος: η αρχή έχει τέλος μόνον στο μυαλό των εσχατολόγων μεσσιανιστών οι οποίοι περιορίζον το σύμπαν στο μυαλό του: κρίμα διότι το Ηρακλείτειο πύρ, το αείζωον πύρ, ανοίγει το δρόμο προς τη μεγάλη συνέχεια: τα πάντα οιακίζει κεραυνός, τα πάντα υπόκεινται στο πύρ, στη βούληση της συνεχείας, όπως θα έλεγε και ο Χάϊντεγγερ (και μάλλον θα συμφωνούσε και ο Νίτσε ) το Γίγνεσθαι είναι το Φαίνεσθαι του Είναι: ο Νίτσε (όπως και ο Χάϊντεγγερ) κατάλαβε τη μεγάλη γωνία που σχηματίσθηκε στην ανθρώπινη πορεία: έπειτα από τον Ηράκλειτο άνοιξαν δύο δρόμοι: ένας προς το Όν και ένας προς την τροποποίηση του Όντος ώστε να υπάρχει νόηση θρησκείας, πολιτικής, επιστήμης, τεχνολογίας, ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Νίτσε ακολούθησε τον επάνω δρόμο, αυτόν που οδηγούσε πάντοτε από τον Ηράκλειτο προς το Όν: δεν θέλησε να διαπομπεύσει το πύρ και να το ταυτίσει με άγιο πνεύμα ή άλλες μεταφυσικές δοξασίες: προσπάθησε να ακολουθήσει το δρόμο του πυρός το οποίο φωτίζει τον Οδυσσέα όπως φωτίζει τους Λαιστρυγόνες, τις Σειρήνες την Κίρκη και τις άλλες συνολικές οντολογικές δυνάμεις.

Η μετατροπή της οντικής κίνησης σε σκέψη ήταν η γένεσις της μεταφυσικής: η μετατροπή αυτή συνετελέσθη μέσα από την έξοδο του Υποκειμένου από την οντολογική πορεία, το υποκείμενο διά της σκέψεως μετατρέπει σε Αντικείμενο τις οντολογικές δυνάμεις που εμφανίζονται διά του πυρός: αυτή είναι η πλατωνικη και αριστοτελική στιγμή η οποία τόσο αντίθετο ευρίσκει τον Οντολόγο Νίτσε: η Υποκειμενοποίησις του Ατόμου καθιστά Αντικείμενο αυτό το οποίο ουσιαστικά μας περιέχει και μας κατευθύνει: ο Οδυσσέας δεν είναι Υποκείμενο, η Θάλασσα (η κίνησις του Όλου) δεν είναι αντι-κείμενο: διότι ο Οδυσσέας είναι όχι αντί της θαλάσσης αλλά επί της θαλάσσης: άρα η υπέρβασις της μεταφυσικής στο Νίτσε ξεκινά από την μη-ψευδή-Υποκειμενοποίηση του Ανθρώπου, ο Άνθρωπος δεν είναι Υπιοκείμενο αλλά Ύπαρξις επί της Βουλήσεως της συνεχείας: σε αυτό το σημείο ο Νίτσε παρουσιάζεται ώς αντι-χριστιανός: η ερημοποίηση της ύπαρξης περνά μέσα από την υποκειμενοποίησή της: διότι τα υποκείμενα επί της θαλάσσης του όντος απομακρύνονται, ατομικοποιούνται, δεν τα ενώνει η θάλασσα του όντος, αλλά η μεταφυσική ώς επιβληθεία σκέψις φιλοσόφων θεών και ανθρώπων.

Το αξιακό λοιπόν πρόβλημα του Νίτσε είναι δεδομένο, και μάλλον ολοκληρώνει την υπερβατική φιλοσοφία του Καντίου: ο άνθρωπος εξετράπη της πραγματικής πορείας του, την πραγματικής βιωματικής του πορείας επί της θαλάσσης του Όντος και τοποθετήθηκε ακίνητος μέσα στην Εκκλησία ενώπιον ενός Νοός ο οποίος δεν τον θέλει ώς ύπαρξη να κινείται επί του αχανούς Όντος αλλά επί μίας κυκλικής προκαθοριζομένης πορείας η οποία ξεκινά από τον παρόντα κόσμο, συνεχίζει στην μεταφυσική της βασιλείας του θεού, και ανακυκλώνεται. Ο Κάντ προσπάθησε αυτή την πορεία να την ισορροπήσει λέγοντας ότι δεν μπορούμε να έχουμε αποδείξεις για τα τρία θεμελιώδη ερωτήματα: την ελευθερία της βουλήσεως, την ύπαρξη του θεού και την αθανασία της ψυχής: ο Νίτσε ώς άλλος Λεωνίδας βροντοφωνάζει ότι η ύπαρξη μολούσα λήψεται: ερχομένη δηλαδή η ύπαρξη πραγματικά στους χώρους της οντολογικής Ιθάκης θα μάθει ώς τέτοια τα πάντα γύρω από την αθανασία, το θεό και την ελευθερία. Ο Νίτσε μηδενίζει τη νοησιοκρατική φιλοσοφία ως αν-υπαρξία όσων η ύπαρξις πραγματικά μπορεί να ίδη ιδίοις όμμασι μέσα  από την δυνητική βουληματική πορεία της.

Μέαα στα χρόνια οι σοφιστές προσπάθησαν διά του υποκειμενισμού να διατηρήσουν την πραγματικότητα της θαλάσσης επί της οποίας κινείται ο άνθρωπος, ο Επίκουρος και οι Στωικοί όπως και οι Νεοπλατωνικοί (έστω μέσα από την καινοφανή θεουργία τους) οι αιρετικοί δήθεν του βυζαντίου (Απολλινάριος, Ιωάννης ο Ιταλός κ.λ.π) προσπάθησαν όλοι αυτοί να μην κλείσουν τον άνθρωπο στο σκληρό μονοθεϊστικό μεταφυσικό σύστημα, να κρατήσουν τη φιλοσοφία σε μία λογική οδού  την οποία ο καθείς πορεύεται ώς νόστο και όχι ώς προκαθοριζόμενο μεταφυσικό κλειστό σύστημα: όμως ο χριστιανικός ανθρωπισμός του βυζαντίου ο οποίος οδήγησε στον βιομηχανικό ντετερμινιστικό άνθρωπο της δύσης δεν το επέτρεψε: οι άνθρωποι πρέπει να ευρίσκονται σε κάποια Καλυψώ η οποία θα τους κρατεί εκεί δεσμευομένους: δεν είναι τυχαία η αν-αρχική ζωή του Νίτσε, η άρνησή του να καταλάβει πανεπιστημιακές θέσεις: καταλάβαινε ότι η δύση επιθυμεί του Εγελιανού κλειστού μεταφυσικού κύκλου φαντασιακών απολύτων πνευμάτων τα οποία απορροφούν τον άνθρωπο.

Η αξιακή μετατόπιση του Νίτσε είναι οντολογική και συνεχίζει τους οντολόγους του γνησίου Ελληνισμού: για αυτό και τα έργα του Νίτσε απαιτούν όχι σκέψη αλλά πνευματικώς ηθική πορεία: έχουν όλα σταθερά υποκείμενα:διότι διαβλέπουν τη γή όχι ώς σκέψη: το έργο του Νίτσε έχει μία μεγάλη χαρακτηριστικότητα, ομηρική θα λέγαμε: προϋποθέτει ότι υπάρχουν τα όντα, ο Εαυτός, ο καλύτερος Εαυτός, Υπάρξεις οι οποίες διαβλέπουν το ξέφωτο (όπως θα έλεγε ο Χάϊντεγγερ) και το απολαμβάνουν : εάν προσέξουμε ο Νίτσε προχωρεί από τά  Όντα προς την πορεία και όχι από τη σκέψη προς την πορεία: επειδή υπάρχουν τα Όντα υπάρχει η πορεία τους: η Ελευθερία, η υπέρβαση, η πορεία προς το ατομικό Χάος, η δύναμη του Εαυτού η οποία αποκομμένη από τις γήϊνες εμμονές προχωρεί στο Όν: Η κίνησις στο Νίτσε ενώνει τη σκέψη και την αξία και αυτό είναι το δύσκολο: διότι ζητεί την κατάργηση του νοός ώς παραδοσιακής σκέψης και την ενεργοποίηση της ενόρασης ενός εαυτού χαμένου στο χρόνο. Ο Οποίος ξαναϋπάρχει στον Τόπο του στην Ιθάκη του και μόνο: άρα η κατάργηση της μεταφυσικής στο Νίτσε προϋποθέτει τον Εαυτό στον Τόπο του: άρα την επιστροφή στο Είναι και τη θέαση της γής ώς μεταβατικού σταδίου το οποίο προσφέρει την επιθυμία του ταξιδιού: ο Νίτσε κατάλαβε ότι η γή απέκτησε σημασία όταν κάποιοι καθυστέρησαν την επιστροφή ώστε να εξουσιάσουν τους ανθρώπους: για αυτό και η συνέχεια καταργεί και το θεό και τους ανθρώπους με την παραδοσιακή μορφή τους η οποία είναι αποκύημα της μεταφυσικής.