Η οντολογία του πολέμου.

 

Η αστική ζωή τα ταξιθέτησε όλα. Το μοναδικό μέγεθος που την παιδεύει είναι ο πόλεμος, δεν μπορεί ή δεν θέλει να τον ελέγξει, ή θέλει να τον έχει ώς πρόφαση για τα τελικά της στάδια. Η εισροή πλούτου από τις αποικίες και τις μηχανές σταδιακά εξοβέλισαν τη βασιλεία και τα αστικά πολιτειακά καθεστώτα άρχισαν να εγκαθιδρύονται. Η αστική ζωή σταδιακά έδειξε τις προθέσεις της και τον τρόπο της: απεμάκρυνε οριστικά τον άνθρωπο από τη φύση, ο άνθρωπος εκλείσθη στις πόλεις, η μηχανή αγαπά τους κλειστούς χώρους και παρασύρει σε αυτό και τους ανθρώπους: είναι αδιανόητο η βιομηχανία και η φύση να συμβαδίζουν, είναι αδύνατον ο άνθρωπος της βιομηχανικής εποχής να συνυπάρχει με τη φύση: η φύση πρέπει να εξαφανισθεί ώς ουρανός γή και θάλασσα, αέρας και αίσθημα οντολογικής διαφυγής από τη ζωή του ανθρώπου.

Η αστική ζωή έχει δουλεύσει πολύ μα πάρα πολύ σε αυτό το σημείο: ο άνθρωπος απεκόπη από  κάθε μορφή φυσικής ατομικής παραγωγής: ο παππούς και η γιαγιά πλέον δεν πηγαίνουν στην πηγή να πάρουν νερό, ούτε ανάβουν τη λάμπα το βράδυ στο σπίτι τους, οι μέλλοντες καθηγητές δεν διαβάζουν στο φώς της λάμπας πετρελαίου: προκειμένου οι άνθρωποι να κλεισθούν στις πόλεις η μηχανή οι άνθρωποι και η εποχή συνασπίσθηκαν και αντικατέστησαν τον τρόπο της φύσης: όπως υπάρχει ο ουρανός ως παραγωγή κάθε είδους ενέργειας υπάρχουν πλέον τα εργοστάσια ύδατος ενέργειας και τηλεπικοινωνίας: όπως όλα στη φύση υπάρχουν εν στιγμή οι άνθρωποι έφτιαξαν τα υπερκαταστήματα τροφίμων και ψυχαγωγίας, ανέπτυξαν τις ιδέες της καλοπέρασης της κατανάλωσης και του life style. Όλα καλά στην αστική ζωή, ένα πράγμα όμως φαίνεται ότι δεν τιθασσεύεται (μπορεί βέβαια να είναι επίτηδες ακόμα άναρχο και δήθεν ίσως μη ελέγξιμο): ο αστός δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον πόλεμο. Ή ας το πούμε καλύτερα: ο αστός μετέφερε τον πόλεμο σε κοινωνικό επίπεδο πολιτικής εμβελείας, μαλώνουν οι καπιταλιστές με τους προλεταρίους, οι αριστεροί με τους δεξιούς, οι πλούσιοι με τους φτωχούς, όμως φαίνεται ότι πλέον ο πόλεμος δεν εκτονώνεται σε αυτά τα επίπεδα και μεγέθη: οι άνθρωποι κλεισμένοι στις μεγαλουπόλεις, βιώνοντας το θάνατο παραδοσιακών ιδεών και αξιών, παρασυρόμενοι στην κλειστή ψηφιακή εποχή, συχνά-πυκνά παρασυρόμενοι από τη φύση τους (διότι φέρουμε ενδογενείς ζωώδεις φυσικές δυνάμεις) προβαίνουν σε απίστευτες εγκληματικές πράξεις: σταδιακά ο πόλεμος μεταφέρεται στις πόλεις και αυτό είναι κάτι το οποίο είτε ανησυχεί την αστική εξουσιότητα είτε προκαλείται εσκεμμένως: ας μην ξεχνούμε ότι παραδοσιακά οι πόλεμοι ήταν ο τρόπος τρίτες δυνάμεις να ελέγχουν φαινομενικά αντίθετες παρατάξεις ιδέες και πράξεις ώστε κρυφίως ώς τρίτη δύναμη η πραγματική εξουσία να επιβάλλεται επάνω σε νικητές και ηττημένους: θα μπορούσαμε ως κλασσικό παράδειγμα να δώσουμε ότι επάνω στους καθολικούς και προτεστάντες οι οποίοι σφαγιάσθηκαν επί σειρά ετών στην ευρώπη εγκαινιάσθηκε και επεβλήθη ο ανθρώπινος λόγος διότι οι άνθρωποι απηυδισμένοι από το ειδος του θεού που θα τους κυβερνούσε προτίμησαν τελικά τον δικό τους ανθρώπινο λόγο.

Η αστική εποχή δεν μπορεί ή επίτηδες δεν θέλει να εύρει τρόπο και χώρο για τον πόλεμο: αφήνοντας ανοικτό το μέτωπο του πολέμου είτε αυτοκαταστρέφεται είτε επιτυγχνάνει τα τελικά της βήματα διότι διά του πολέμου διαιρεί και βασιλεύει, και ας κλαίουσιν όλοι για τις ποικίλες μορφές βίας: η κουτσομπόλα ιστορία είναι αμείλικτη: ο πόλεμος είναι ο καλύτερος σύμμαχος του ηγεμόνος διότι ώες βροχή και χιόνι διασπά και διαιρεί τα πλήθη και κρύβει τον ήλιο της κοινής πορείας.

Ας ιδούμε κάποια πράγματα όσο γίνεται πιο καθαρά:οι Έλληνες του 5^ου αι. α.κ.χ όπως ξεκάθαρα μας αναφέρει ο Θουκυδίδης και ο Περικλής, μετέφεραν διά του νοός τη φύση στην Πόλιν και προσπάθησαν να φτιάξουν την πόλιν τους κατά προτύπωση του Αγαθού (ευνομουμένη πολιτεία) αφήνοντας όμως ανοικτό το γνωστό φυσικό παραθυράκι του πολέμου ώστε όλοι να ξεθυμαίνουν στο κομμάτι των υποσυνειδήτων αγρίων κενταυρείων δυνάμεων τις οποίες πάς άνθρωπος  φέρει. Η αστική εποχή το έχει προβλέψει αυτό; Προσωπική μας άποψη είναι πώς ναι, το έχει προβλέψει, διότι ο μέγας εχθρός της αστικής εποχής είναι ο λαός, ο λαός που πρέπει και να ξεσπά κλεισμένος μέσα στις πόλεις υπό την προϋπόθεση όμως ότι ο πόλεμος μέσα στις πόλεις θα αποτελεί αιτία για πιο πολύ ελεγξιμότητα ειδικά στην εικονική εποχή.

Όλα είναι όπως στην Αθήνα του Περικλέους απλά διαφοροποιείται ο χώρος και ο τρόπος: οι άνθρωποι κλεισμένοι μέσα στις πόλεις πρέπει να πολεμούν, οι αστοί το ξέρουν αυτό, απλά ο προσφερόμενος πόλεμος έχει ώς αντιπάλους όχι Αθηναίους και Σπαρτιάτες αλλά αντίπαλες κοινωνικές ποδοσφαιρικές και άλλες ομάδες: η αόρατος χείρ αυτού του κόσμου στην κοινωνία της μηχανής και της εικόνας ηύρε θέση πολέμου: μέσα στις πόλεις ώστε οι άνθρωποι να εκτονώνουν τις κρύφιες φυσικές δυνάμεις τους και όταν ηρεμούν να υπηρετούν συνειδητά και ασφαλώς τη μηχανή και τα τέκνα της: η εικόνα του κενταύρου διαχρονικά καθοδηγεί τις κοινωνίες: πρέπει να ικανοποιηθούν όλα τα κομμάτια της «ανθρωπίνης υπάρξεως»: εξάλλου ένα προσεκτικό μάτι θα καταλάβει ότι ο άνθρωπος δεν ορίζεται εάν συνυπολογίσουμε πόσες διαφορετικές γνώμες υπάρχουν για αυτόν.

Η αόρατος χείρ επέτρεψε τις γαλλικές και άλλες Εθνικοκοινωνικές επαναστάσεις: έτσι έπρεπε να γίνει: ολίγοι έχουν ορθώς συνδέσει τις Επαναστάσεις του 18^ου και 19^ου με τις εν γένει βιομηχανικές ανακατατάξεις: η μηχανή ήθελε πόλεις, κόσμο, εργάτες, αγορά, πωλητές και αγοραστές, παράφύσιν οικονομία εν αστική πόλει: έπρεπε να γίνουν πολλά κράτη όπου τα προϊόντα θα αγοράζονται και θα πωλούνται, όλα τα κράτη θα μηχανοποιηθούν, η μηχανή και ο πλούτος έπρεπε να συνδέει όλους τους λαούς και τα κράτη: τα μηνύματα των 2 παγκοσμίων πολέμων ήταν ξεκάθαρα: θέλουμε κράτη ελέυθερα να κινούν τη μηχανή και τον πλούτο ο βασιλεύς έκανε την αποστολή του δεν χρειάζεται άλλο, έφυγε μαζί με το θεό, τώρα η γή ανήκει στο ανθρώπινο μυαλό και δεξιότητα.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο πλούτος θα ρέει ανεξέλεγκτα και προς πολλές κατευθύνσεις: αυτό για την αόρατο χείρα είναι κλασσικά αδιανόητο: έπρεπε να ελεγχθούν τα πάντα: άρα ο μεγαλύτερος εχθρός της μετακαπιταλιστικής μεταοικονομικής εξουσίας είναι ο λαός, στη βάση ότι πρέπει να ελεγχθεί και διά αυτού να ελεγχθούν η τεχνολογία και η επιστήμη που θα καθορίσουν τα τελευταία μετέωρα βήματα της γής πρίν χαθεί και αντικατασταθεί από τον επόμενο πλανήτη. Σε αυτή τη βάση ο πόλεμος σε σχέση με την εποχή του Περικλέους εξήλθε από το χρονοντούλαπο, αν και ποτέ δεν είχε εκεί τοποθετηθεί: η πολυσημία της γλώσσας (1984 Τζώρτζ Όργουελ) χριεάσθηκε: πατρίδα έγινε το γήπεδο, θεός η μπάλλα, ιδανικό η ομάδα μου, θυσία το να πεθαίνω για την ομάδα μου αφού τίποτε άλλο δεν μπορώ να επιτύχω: η σωκρατική δαιδαλώδης παιδεία επέστρεψε, στα σχολεία διδάσκονται ό,τι θέλει ο καθείς, η κοινωνία επιτρέπει τα πάντα (σύμφωνα με το φρικτά μετηλλαγμένο Σωκρατικό: εάν ξέρεις όλα επιτρέπονται, κάποιοι σήμερα στη σιγουριά στη δήθεν σιγουριά της γνώσης τους επιτρέπουν τα πάντα). Πατρίδα είναι η δουλειά μου, ιδανικό η εργασία, αξία η κατανάλωση: για αυτά αξίζει να πεθάνει κανείς σήμερα. Όποιος έχει άλλη ομάδα (Πατρίδα) ή άλλα εργασιακά συμφέροντα (επειδή ο πλούτος δεν αυτοπαράγεται αλλά τεχνηέντως διαχέεται από ένα κράτος επιχειρηματία άγνωστο σε άλλες εποχές) αυτός είναι εχθρός: ο πόλεμος μέσα στις πόλεις ξεκινά από μικρές ηλικίες και προχωρεί και στις μεγαλύτερες ηλικίες: με αυτόν τον τρόπο τα πλήθη εκτονώνονται δυστυχώς με τόσο τρόπο λάθος και η ηρεμία του ουρανίου τόξου επανέρχεται μέχρι την επομένη φορά.

Όλοι θα πρέπει να σκεφθούν ποια είναι η τρίτη δύναμη η οποία επωφελείται από αυτήν την κατάσταση: ποιος χαίρεται μέσα από το αλληλοφάγωμα των ανθρώπων στις πόλεις; Εάν πάρουμε με τη σειρά τις ανθρώπινες εξελίξεις θα εύρουμε την απάντηση: ποιος έκλεισε τους ανθρώπους σε πάσης φύσεως κλειστούς χώρους και κυβερνά νόες και συμπεριφορές; Τέλος πάντων ας εύρουμε τον Εαυτόν μας ώς ατομική οντολογική πορεία και αυτή θα είναι το τέλος κάθε πολέμου και η απαρχή του μεγίστου νόστου του νοστίμου ήματος.