Η Οντολογία της Βίας: Μάρτιν Χάϊντεγγερ:Εισαγωγή στη Μεταφυσική: Η διαλεκτική του κόσμου μας: η βία και η ισχύς.

 

Ο Μάρτιν Χάϊντεγγερ αφορμάται προκειμένου να ομιλήσει για τη βία, από το σύνολο της προσωκρατικής φιλοσοφίας: Ανακαλύπτει τη βία στο Ηρακλείτειον αείζωον πύρ, στο Παρμενίδειον νοείν τε και Είναι, αφορμάται όμως και από το μετασωκρατικό λόγο της Σοφόκλειας Αντιγόνης, από το περίφημο στάσιμο εκεί όπου αναγράφεται :πολλά τα δεινά και το μεγαλύτερο δεινό ο άνθρωπος: ο Γερμανός φιλόσοφος αυτομεταφράζει το δεινόν με το ανοίκειον, κάτι το οποίο το κρίνουμε απολύτως επιτυχημένο. Εάν προσεχθεί η πρισματική ματιά του φιλοσόφου του Μέλανος Δρυμού, θα διαπιστωθεί ότι ο Χάϊντεγγερ αφορμάται από το όλον της διαστάσεώς μας, άρα η βία θεωρείται ώς γενεσιουργός αιτία του όλου Ώδε Είναι.

Ο Μαρτίνος Χάϊντεγγερ είναι γνήσιος οντολόγος: Κατανοεί ότι η Γαία είναι τράπεζα οντολογικών δυνάμεων, το Είναι αποτελεί το μεγαλύτερο καταθέτη: η Γαία κινείται με βάση τις ανείπωτες και ανερμάτιστες δυνάμεις του Είναι τις οποίες και εμπεριέχει: ο διαχειριστής αυτής της οντολογικής τραπέζης είναι ο Άνθρωπος: ο Άνθρωπος ώς εσωτερικότητα, ώς ύπαρξις εδυναμικής παρ-Είναι παρουσίας εν τω Είναι: η βία του Ανθρώπου, του Ανθρώπου που νοεί και πράττει είναι αυτό το καταδαμάζον μέγεθος το οποίο ελέγχει και κατευθύνει σκοποθετικά τις άπειρες οντολογικές δυνάμεις οι οποίες εμπεριέχονται στη γή: Το αείζωον πύρ διά της ανθρωπίνης βίας διαμορφώνει, ανακατανέμει, τροποποιεί και αναδεικνύει πολιτισμό και ιστορική συνέχεια: η βία είναι η σειρά πραγμάτωσης των δυνάμεων του Είναι η οποία αυτή σειρά καταδαμάζει το χάος των δυνάμεων οι οποίες περιφέρονται διά της γής, πέριξ της γαίας. Άρα η Χαϊντεγγεριανή βία είναι η θεραπαινίς του Είναι, ο τρόπος σύμφωνα με τον οποίο κατανέμονται και κτίζουν οι χαοτικές δυνάμεις οι οποίες εκ του Είναι προσφέρονται στη γή: για αυτό και ο Δήμος δαμάζει εαυτόν και δημιουργεί (δαμάζει διά του έργου) Πόλιν και νόμον.

Η ενασχόλησις του Χάϊντεγγερ με το νοείν τε και Είναι του Παρμενίδου είναι εντυπωσιακή, συνεχίζει μάλλον την οντολογία της Βίας: Η νόησις δεν είναι ακόμη σκέψις διότι κατ΄αρχάς ο άνθρωπος ώς ύπαρξις ενυπάρχει εν τω Είναι: κατ΄αρχάς είναι συμμετοχή δυναμική της υπάρξεως στις δυνάμεις που συναποτελούν το Είναι: για αυτό και ο Χάϊντεγγερ κατ΄αρχάς θεωρεί το Λόγο όχι ώς Ομιλία αλλά ώς Συλλογή: η ύπαρξις κατ΄αρχάς συλλέγει δυνάμεις του Είναι, είναι νόησις αυτό, διότι νόησις εκ του νέομαι σημαίνει κίνησις: κίνησις Οδυσσεϊκή η οποία καθιστά τον Άνθρωπο πολύτροπο, πολύπλαγκτο, πολύνοον: άρα η νόησις συλλέγει δυνάμεις του Είναι,   ο Οδυσσέας καθίσταται πολύτροπος: έπειτα διά της ενοράσεως η ύπαρξις συμμετέχει του Είναι, τέλος το νοείν ώς σκέπτεσθαι αρπάζει δυνάμεις του Είναι: η νόησις λοιπόν είναι βία διότι συλλαμβάνει ποιες δυνάμεις του Είναι χρειάζονται από την ύπαρξιν ώστε να κατανοηθεί ότι η νόησις αφορά όλο το Είναι (ταυτόν εστίν  νοείν τε και Είναι): Άρα η βία είναι η κίνησις του νοήμονος υποκειμένου το οποίον διά του νοείν  και του κτίζειν καταδαμάζει όλες τις παρασχεθείσες οντολογικές δυνάμεις προκειμένου να  δομήσει τον ανθρώπινο πολιτισμό της μέριμνας του Ώδε Είναι: ο άνθρωπος είναι αν-οίκειος σε αυτό διότι οικείο είναι η ηρεμία η ησυχία του όλου, όμως ο τρόπος της βίας που καταδαμάζει το όν και τις παρασχεθείσες δυνάμεις του είναι χαλασμός, θύελλα, πόλεμος, αν-οικειότης.

Η ιστορία σε κάθε περίπτωση δικαιώνει το Γερμανό στοχαστή: οι Έλληνες με τρείς πολέμους, με τρείς τεράστιες κινήσεις βίας, έκτισαν τον κόσμο τους και τον παρέδωσαν στους επομένους: συζητούμε για τους περσικούς πολέμους, τον Τρωϊκό πόλεμο, τον Πελοποννησιακό πόλεμο, μέσα από τις κύριες αυτές καταδαμαστικές κινήσεις οι Έλληνες συνέστησαν την ύπαρξή τους ώς Έθνος, ώς Άτομα, ώς Πόλις κράτος, αποθεώνοντας το Νού (ο κύριος εκφραστής της καταδαμάζουσας το Ώδε Είναι και τις δυνάμεις του βίας) ετοιμάζοντας μάλιστα το έδαφος στην παγκοσμιότητα και οικουμενικότητα του Ελληνιστικού κόσμου.

Ο σημερινός κόσμος είναι (σύμφωνα με τον Χάϊντεγγερ) το αποτέλεσμα της βίας που εξήσκησε η ύπαρξις στις δυνάμεις του Όντος επί της διαστάσεώς μας ώστε να καταδαμάσει τις δυνάμεις που το Όν έδωσε στη Γή προκειμένου η ύπαρξη να προετοιμάσει και να προσφέρει πολιτισμό, ιστορία, πνεύμα επιστήμες και πολιτική: άρα ο Χάϊντεγγερ υπονοεί ένα συμπέρασμα το οποίο είναι βαθύτατα σημαντικό: η ειρήνη είναι φτιαγμένη από βία, η ιστορία και ο πολιτισμός που αυτή φέρει είναι μεγέθη φτιαγμένα από βία, για αυτό από το υλικό της βίας σταδιακά δημιουργήθηκε το κράτος και οι θεσμοί της ισχύος: για αυτό ποτέ ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, οι θρησκείες και οι πολιτικοί θεσμοί δεν μπόρεσαν να υπάρξουν χωρίς το στοιχείο του νόμου: διότι η γή είναι βία καταδαμάζουσα τις παρασχεθείσες σε αυτή οντολογικές δυνάμεις: άρα μόνον βία και κίνησις υπάρχει, η ειρήνη είναι η βία και η κίνησις κεκαλυμμένες: για αυτό όλα είναι βία και κίνησις: είτε εξωτερικά (πόλεμος) είτε εσωτερική (ο πόλεμος της Αληθείας).

Γι αυτό και η βία ώς γενεσιουργός καταδαμάζων παράγοντας το Ώδε Είναι καθίσταται ιστορικά ευγενικά γνωστός και πρακτέος μέσω αποδεκτών μορφών (κρατική ισχύς, η ισχύς της κολάσεως, η τιμωρία του νόμου , οι αρνητικές αμοιβές κ.λ.π): Παραμένει μεγάλη επιτυχία του Χάϊντεγγερ το γεγονός ότι κατέστησε τη βία γενεσιουργό καταδαμάζοντα παράγοντα του Είναι: η βία είναι η ειρήνη του τελικού αρμονικού αποτελέσματος αλλά και ο πόλεμος μέχρι να ικανοποιηθεί η αποκατάσταση των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες πρέπει να κτισθούν: οι οντολογικοί πόλεμοι (τρωϊκός) αντικαταστάθηκαν από πολιτικούς πολέμους (πελοποννησιακός) από θρησκευτικούς (προτεστάντες –παπικοί) από οικονομικούς πολέμους (α΄και β΄παγκόσμιοι πόλεμοι): η βία ώς εσωτερικότητα εφαρμόζεται ώς καταδαμάζων το Είναι παράγων μέσω της εξωτερικότητας της ισχύος: η βία και η ισχύς είναι το ζεύγος που δημιουργεί τον κόσμο και τον Άνθρωπο. Για αυτό και ο Δίας κρατεί τη Βία και το κράτος, για αυτό και ο Ιησούς συζητεί για πνευματική μάχαιρα εξ ενός Αγίου Πνεύματος το οποίον απορρέει πύρ. Όλος ο μετασχηματισμός της Γαίας έγινε εφικτός μέσω του ζεύγους βίας και ισχύος: ειρήνη είναι η ισορροπία αυτού του ζεύγους (όταν αρμονικά επιτευχθούν τα ποθητά αποτελέσματά του) πόλεμος είναι η διάσταση της βίας από την ισχύ, πόλεμος είνααι η προσπάθεια της βίας να αποκτήσει ισχύ μέσω ενός θεού, κράτους, ή αστικής συλλογικότητας.

Για αυτό και σήμερα βλέπουμε τόση βία γύρω μας: διότι το κράτος πρέπει στην ψηφιακή εποχή να αποκτήσει την απόλυτο ισχύ έναντι όλων των όντων επί της γής: μέχρι να επιτευχθεί αυτό η βία δεν πρόκειται να σταματήσει: στην αστική ζωή η βία είναι η καταδαμάζουσα δύναμις τα πάθη των ανθρώπων: τα όντα διά της βίας εξωτερικεύονται και ηρεμούν: συγχρόνως δίδουν το δικαίωμα στο κράτος να αποκτήσει την ποθητή ισχύ επί όλων των αστών όντων εν τω άστει. Η βία των πολλών ενδυναμώνει την κρατική ισχύ η οποία στην ψηφιακή εποχή θα αποκτήσει δικαιολογημέμο έλεγχο επί παντός: Αυτό συνέβη και στο θέμα της φύσης: η βία των τιτάνων (χαοτικών συμπαντικών δυνάμεων) ανέδειξε τον ενορχηστρωτή του πολιτισμού και της ισχύος του νόμου , το Δία. Η βία των πόλεων και των φυλακισμένων σε αυτή ανθρώπων θα αναδείξει την τελευταία ισχύ: της ψηφιακής εξουσιότητας: η οποία επειδή θα είναι εσωτερική και μηχανική θα δέσει τους ανθρώπους με την τύχη της γής, ώστε η κατά-στροφή όλων θα στρέψει τα βλέμματα προς την επομένη οντολογική κατανομή. Δια ενός νέου βιαίου κατακλυσμού ο οποίος θα δώσει ισχύ σε ένα νέο πλανήτη.