Η Οντολογία της Γλώσσας.

 

Για να καταλάβουμε τη Γλώσσα ώς οντολογικό εργαλείο θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βάθη της φύσης: από τα τέσσαρα στοιχεία της: τη γή, τον αέρα, τη φωτιά και το νερό: αυτοί οι ήχοι στα σπλάχνα του Όλου ετοιμάζονται να αποτελέσουν κραυγές, φωνές, λόγο: άρα θα πρέπει να σημειώσουμε κάτι το πολύ σημαντκό: η γλώσσα ώς σύνολο δυνάμεων οι οποίες θα διοχετευθούν στον Άνθρωπο ώς λέξεις προϋπάρχει, ώς υλικό το οποίο θα δουλευθεί στο ανθρώπινο φωνητικό σύστημα πρίν να μεταλλαχθεί σε λέξεις: καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο θεός της παλαιάς διαθήκης δεν εδημιούργησε κανένα κόσμο, απλά περιέγραφε τις δυνάμεις του όλου οι οποίες έφεραν στην οντολογική συνέχεια τον κόσμο: άρα η γλώσσα είναι το διά θεού ή ανθρώπου όπλο περιγραφής και παρατήρησης όλων όσων από τα σπλάχνα του όντος διά των ριζωμάτων συμβαίνουν: άρα η γλώσσα όχι μόνον δεν προκαλεί τίποτε αλλά απλά είναι συνέχεια των δυνάμεων οι οποίες ώς στοιχεία της φύσης προκαλούν τον κόσμο και τον άνθρωπο: αυτά σε αρχικό στάδιο: για αυτό στον Ησίοδο και στον Όμηρο εάν δεν υπήρχε το σκότος δεν θα είχε εφευρεθεί η κατάλληλη λέξη: για αυτό στον Όμηρο ο Οδυσσέας διά των λέξεων περιγράφει συγκεκριμένες καταστάσεις και οι λέξεις δεν δημιουργούν καμμία οντολογική δύναμη, απλά πρώτα υπάρχει η οντολογική δύναμις και έπειτα η λέξη που την ενδύει. Ο Οδυσσέας όταν ξεγελά τον Πολύφημο είναι σιωπηλός, τα μεγάλα έργα γίνονται εν σιωπή, η γλώσσα απλά συμπληρώνει τον ανθρώπινο πολιτισμό όταν ο άνθρωπος ήρεμος θέλει να αφήσει τις ήδη υπάρχουσες δυνάμεις να κατακλύσουν τη ζωή του: στον πόλεμο δεν υπάρχει γλώσσα στην ειρήνη όμως αναπτύσσεται η γλώσσα της επιστήμης κ.ο.κ.

Ας προσέξουμε όμως τούτο: η παλαιά διαθήκη προσπάθησε να ταυτίσει (όπως είπε ο Παρμενίδης) τη γλώσσα ώς νόηση με το Είναι :απεδείξαμε όμως ότι αυτό δεν ισχύει διότι οι δυνάμεις του Όντος δεν ξέρουν το όνομά τους αλλά ώς δυνάμεις αυτοπορεύονται άρα ο θεός απλά περιέγραφε με δικές του λέξεις τη σειρά που έμπαινε διά του όντος στο σύμπαν και στον παρόντα κόσμο μας: άρα για να υπάρξει μία λέξη πρέπει να έχει υπάρξει η δύναμή της πρώτα η οποία να έχει εξελιχθεί σε μορφή και σε δράση: άρα όταν ο πρώτος άνθρωπος ομίλησε ήξερε το σύνολο των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες είχαν σταθεροποιηθεί ώς θεός και φύση και άνθρωπος στον κόσμο μας: άρα η γλώσσα είναι άχρηστη οντολογικά διότι όσο καιρό το Όν δημιουργούσε τον κόσμο μας η γλώσσα απουσίαζε: διότι εμφανίσθηκε μόνον όταν καταστάλαξαν στη μορφή τους οι οντολογικές δυνάμεςι του κόσμου μας: άρα όλες οι κοσμογονίες Ησιόδου και Ομήρου όπως και την παλαιάς διαθήκης είναι ηδέα ψεύδη: διότι για όσο καιρό επλάθετο η ημέρα και η νύκτα, η φύση και ο άνθρωπος κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει γιατί τίποτε σταθερό δεν υπήρχε: όταν σταθεροποιήθηκε η εικόνα του κόσμου και εμφανίσθηκαν οι λέξεις ώς εργαλείο επικοινωνίας απλά ο Όμηρος και ο θεός και ο κάθε ένας ποιητής περιέγραψε αυτό που είδε κατ΄αρχάς: άρα πολλά από τα οντολογήματα του κόσμου μας αγνοούνται άρα πίσω από την Ησιόδεια νύκτα και την Μούσα του Ομήρου μπορεί να υπάρχουν όντα που ποτέ δεν έγιναν λέξεις: αυτό ισχύει και για την παλαιά διαθήκη.

Άρα επί σειρά πολλών ετών οι «άνθρωποι» συμμετείχαν στην οντολογική διαρρύθμιση του πλανήτου ώς μέρη της δημιουργικής οντολογικής δυνάμεως, η οποία καρτερικά έπλαθε σε σειρά τις ήδη υπάρχουσες δυνάμεις: σε αυτή τη βάση γλώσσα δεν υπήρχε διότι τίποτε σταθερό δεν υπήρξε ώστε αυτό να γίνει λέξη: άρα η γλώσσα είναι μία μετέπειτα λειτουργία του ανθρώπου περιγραφική (ας το κρατήσουμε αυτό) άχρηστη οντολογικά: είναι μάλιστα χαρακτηριστικό κατωτέρων οντολογικά και δυναμικά ανθρώπων διότι εμφανίσθηκε όταν τελείωσε η πρωτόλειος οντολογική δημιουργία: για αυτό οι τιτάνες δεν ομιλούσαν όπως και η άλαλος φύσις σε πολιτισμούς έγινε θεός: η πραγματική οντολογική δύναμη πλάσης των μορφών του κόσμου δεν γνωρίζει λέξεις παρά μόνον κατανομή δυνάμεων: η ανώλεθρος δύναμις του Ααναξιμάνδρου δεν γνωρίζει λέξεις παρά μόνον δυνάμεις εν κατανομή και εξελίξει.

Για αυτό όταν ο άνθρωπος ομίλησε είχε ολοκληρωθεί η διαστασιακή κατανομή των δυνάμεων του πλανήτου: άρα η γλώσσα δεν είναι οντολογική (δεν συμμετέχει στην οντολογική δημιουργία διότι εκεί το Όν την αγνοεί ώς πορεία δυνάμεων το Όν) αλλά είναι μία κουτσομπολίστικη μετέπειτα λειτουργία του ανθρώπου: μέσω της γλώσσας ο άνθρωπος υποβιβάσθηκε σε οντολογικό περιγραφητή και αφηγητή όλων όσων έφτιαξε το Όν χωρίς ο ίδιος να μπορεί τίποτε να κάνει: για αυτό και η γλώσσα απλά απαριθμεί δυνάμεις και τις μορφές της χωρίς να μπορεί τίποτε να αλλάξει: για αυτό και ο άνθρωπος όταν διά της γλώσσας ενώθηκε οικομενικά ώς ιδέα και αξία πραγμάτων απλά μπορεί και ελέγξει επιστημονικά ένα απλό τεταρτημόριο από την άπειρη γαία, διότι η γλώσσα εξηγεί απολήξεις δυνάμεων οι οποίες δημιουργούν έναν υποσύνολο πολιτισμό, το πραγματικό εύρος των οντολογικών δυνάμεων η γλώσσα το αγνοεί: καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι πλατωνικοί διάλογοι οντολογικώς είναι άχρηστοι διότι περιγράφουν οντολογικές δυνάμεις όταν καταστάλλαξε η δράση τους άρα αγνοείται η πραγματική δυναμική αυτών των δυνάμεων για όσο καιρό έφτιαχναν τις κοσμικές κατανομές τους:  άρα όλα τα βιβλία απλά περιγράφουν οντολογικές δυνάμεις χωρίς να έχουν ιδέα για το πραγματικό πρό γλώσσης οντολογικό εύρος.

Ας ιδούμε το θαύμα του Ιησού με τον παραλυτικό: λέγει λοιπόν ο Ιησούς στον παραλυτικό: σήκω και πάρε το κρεββάτι του και περπάτα: ο παραλυτικός πράγματι σηκώθηκε: πηρε το κρεββάτι του και περπάτησε: η γλώσσα του Ιησού θεράπευσε τον παραλυτικό; Κάποιοι θα πούν ναι: υπάρχει όμως ένα σημαντικό πρόβλημα οντολογικής φύσεως: οι δυνάμεις που κινούν το νού και το σώμα του ανθρώπου δεν γνωρίζουν λέξεις: οι λέξεις είναι απλή εξωτερικότητα περιγραφή ήδη υπαρχουσών δυνάμεων και λειτουργιών: άρα δεν εθεράπευαν οι λέξεις του Ιησού αλλά η εσωτερική κίνηση των ήδη υπαρχουσών δυνάμεων του παραλυτικού: άρα ο Ιησούς απλά παρατηρούσε την άγλωσση πορεία των εσωτερικών δυνάμεων του παραλυτικού.

Ώστε λοιπόν για όσο χρονικό διάστημα οι άνθρωποι ζούσαν σε σχέση με τον ουρανό και την θέαση της γής ώς οντολογικού μεγέθους ή γλώσσα είναι καθαρά περιγραφική υπό την έννοια ότι οι δυνάμεις που πραγματικά κινούν τον άνθρωπο είναι αδύνατον να κλεισθούν σε λέξεις για αυτό και η γλώσσα απλά γίνεται φιλοσοφία, ποίηση, θρησκεία και όλοι περνούν καλά. Κανένα σύστημα δεν μπορεί να σκλαβώσει τον άνθρωπο μέσω γλώσσας, για αυτό και ο Σωκράτης στην απολογία του αποδεικνύει ότι το δαιμόνιό του που τον στέλνει στον άλλο κόσμο ιδέα δεν έχει από την αττική διάλεκτο.

Όμως ο θεός των μονοθεϊστών επιτυγχάνει μία τρομερή αξιολογική αντιστροφή: ελάχιστοι την έχουν συνειδητοποιήσει: Κλείνει τον άνθρωπο στα άστεα, στις πόλεις και στις εκκλησίες: απομονωμένος ο άνθρωπος από τη φύση ξεχνά τις δυνάμεις ώς τέτοιες και αρχίζει να ζεί με τις λέξεις που ομιλούν για ένα μικρό μέρος αυτών των δυνάμεων: οι λέξεις ξαφνικά αρχίζουν να αποκτούν ανείπωτη σημασία: εκεί όπου ο παγανιστής δεν είχε καμμία λέξη για το θεό τώρα οι αιρετικοί μαλώνουν με τους ορθοδόξους για ένα γιώτα: η γλώσσα αποκτά σημασία για τους φυλακισμένους ανθρώπους των πόλεων οι οποίοι χάνοντας την επαφή τους με την ενορατική μη-λεκτική σειρά του όντος , κρέμονται από τις λέξεις οι οποίες σταδιακά κάνουν την μεγάλη απάτη: φαίνονται ότι αυτές προκαλούν την επιστήμη τη σκέψη και την πρόοδο: μέγα ψεύδος: ας το προσέξουμε:

Όπως ήδη είπαμε πρώρα υπάρχουν οι δυνάμεις και έπειτα οι λέξεις:οι δυνάμεις λοιπόν π.χ της ιατρικής δεν γνωρίζουν λέξεις αλλά εσωτερικά κινούνται από τον βαθύ άνθρωπο: αυτό λησμονήθηκε ότι οι λέξεις της ιατρικής εμφανίσθηκε όταν καταστάλαξαν τα ανθρώπινα ζωτικά όργανα: άρα οι ιατρικοί όροι περιγράφουν μία ήδη γενομένη διεργασία εντός του ανθρωπίνου σώματος χωρίς να μπορούν σε τίποτε να επέμβουν: εδώ εκτυλίσσεται η μεγάλη απάτη: ο άνθρωπος πείθεται ότι οι λέξεις των ιατρών καθορίζουν την κίνηση των δυνάμεων διότι έχει δώσει τα κλειδιά της κίνησής του στο θεό και έπειτα σε όλους τους μεταλλαγμένους θεούς (όπως είναι οι επιστήμονες): πειθόμενος λοιπόν ότι οι λέξεις των ιατρών καθορίζουν το σώμα του (όπως η λέξη κόλαση τον προορισμό του) εξέχασε ότι το σώμα του αποτελεί διεργασία πρό λέξεων: όμως οι λέξεις των ιατρών κυβερνούν τον άνθρωπο: διότι ο άνθρωπος έχει ξεχάσει την οντολογική του συνέχει και τη φυσιλογική συνέχεια της μορφής του τη θεωρεί θάνατο που φοβείται : τώρα οι ιατρικές λέξεις φαντάζουν παντοδύναμες: η γλώσσα στηρίζεται στην οντολογική λήθη της συνεχείας. Ακινητοποιημένος ο άνθρωπος εδώ , στην υγεία του σώματος και στη φοβία της ασώματης συνέχειας, εμποδίζει την εξέλιξη των δυναμεων που τον μορφοποίησαν οι οποίες δεν γνωρίζουν καμμία ιατρική λέξη: οι δυνάμεις όμως αυτές  μέσω της ιατρικής ακινητοποιούνται: άρα οι λέξεις οι οποίες απλά περιγράφουν αυτές τις δυνάμεις αρχίζουν να εξουσιάζουν αυτές τις δυνάμεις και αυτό συμβαίνει στο σύνολο της επιστήμης και του ανθρωπίνου πολιτισμού: η λέξη καρδία δεν περιγράφει την οντολογία της καρδιάς , τον ερχομό της από τα βάθη του όντος:         αυτό αγνοείται από τους ιατρούς: περιγράφει την εξωτερικότητα στην οποία επεμβαίνει ο χειρουργός: οι λέξεις πλέον καθορίζουν τον άνθρωπο. Αυτό περνά στην ψηφιακή εποχή όπου συμβαίνει το εξής απίστευτο: επειδή ο άνθρωπος πλέον ακινητοποιημένος εδώ εξουσιάζεται η γλώσσα δεν χρειάζεται: για αυτό καταργείται και επιστρέφει η οντολογική δύναμις η οποία δεν χρειάζεται γλώσσα αλλά ως εικονική πραγματικότητα. Στο βαθμό που θα κινηθούμε στην οντολογική μας συνέχεια θα καταλάβουμε ότι οι λέξεις απετέλεσαν την φυλακή μέσα μας.