H Οντολογία του γορδίου δεσμού.

 

H Οντολογία του γορδίου δεσμού.

Το περιστατικό του Γορδίου δεσμού είναι γνωστό. Ο Μέγας Αλέξανδρος όταν κατάλαβε ότι ο δεσμός στην άμαξα του Γορδίου δεν λύεται με το ανίκητο ξίφος του τον απέκοψε, και πλέον δεν υπήρχε ο περίφημος και προφητικά συμβολικός αυτός δεσμός. Μας ενδιαφέρουν τα κίνητρα όπως παρέχονται από τον Αρριανό: ο Αλέξανδρος όταν κατενόησε ότι δεν μπορεί διά χειρός να λύσει το δεσμό, σκέφθηκε ότι εάν το αφήσει το όλο θέμα και δεν αντιδράσει διαφορετικά ίσως οι στρατιώτες αμφέβαλλαν για τις οικουμενικές και χαρισματικές ιδιότητές του: διότι υπήρχε προφητεία ότι όποιος λύσει το γόρδιο δεσμό θα κυριαρχήσει επί της Ασίας. Ο Μακεδών Βασιλεύς ήξερε ότι οι στρατιώτες του, γνωρίζοντας αυτήν την προφητεία θα διερωτώντο για το εάν πράγματι ο υιός του Φιλίππου ήταν αυτός ο οποίος θα γινόταν παντοκράτωρ, Βασιλεύς της Ανατολής και της Δύσης. Ίσως υπήρχαν και στάσεις ανάμεσα στο στράτευμα.

Γι αυτό ακριβώς το λόγο ο Αλέξανδρος διά του ξίφους διέλυσε το γόρδιο δεσμό. Όπως αναφέρεται στις ιστορικές πηγές αμέσως συνέβησαν ακραία καιρικά φαινόμενα, βροντές και αστραπές, συμβολίζοντας όλα αυτά ότι οι συμπαντικές θείες δυνάμεις, αυτές οι οποίες κινούν τον άνθρωπο και τον κόσμο, ευδοκίμησαν την πράξη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ουσιαστικά τον κατέστησαν εκείνη τη στιγμή Βασιλέα της Ασίας.

Μας ενδιαφέρει όμως να εμβαθύνουμε στον αξιολογικό κώδικα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ευρισκόμαστε στα μέσα του 4^ου αι. α.κ.χ η πλατωνική φιλοσοφία και η αριστοτελική φιλοσοφία επιζητούν εναγωνίως την αξιακή πραγμάτωσή τους: η διάλυση της πόλεως-κράτους εναγωνίως επιζητούσε τον αντικαταστάτη της: ο θάνατος του Σωκράτους ανέστησε τον άνθρωπο του Νοός ο οποίος δεν εγνώριζε όρια και πολιτειακά σύνορα: ο Μέγας Αλέξανδρος, ο γνώστης και της πλατωνικής και της αριστοτελικής φιλοσοφίας είναι το νέο οικουμενικό Υποκείμενο, ένα έμψυχο αριστοτελικό Υποκείμενο καινοφανές, πρωτότυπο ομοίωμα του καθολικού Ανθρώπου: ο Αλέξανδρος ως βούληση συνεχίζει τη Σωκρατική απόλυτη νόηση ότι ο νοήμων άνθρωπος μέσα από τις απόλυτες αξίες μπορεί να επιβάλει το δίκαιο και το καλό και το Αγαθό: ο Αλέξανδρος είναι η ηθική επιτομή της Ελληνικής κοσμοθέασης: η νίκη της ανθρωπίνης βουλήσεως επί του παντός: για πρώτη φορά ο Άνθρωπος συνδέει την επιθυμία του με την πράξη, εξηγεί τους χρησμούς με ένα τρόπο βιωματικό και πρακτικά δικό του, ξημερώνει η ηθική παντοκρατορία του νοήμονος ανθρώπου ο οποίος πλέον θα ερμηνεύει το σύμπαν τον άνθρωπο και τη ζωή του όπως αυτός θέλει, χωρίς να υποτάσσεται σε θείες ή άλλες δυσκολίες.

Ο γόρδιος δεσμός σηματοδοτεί την ηθική πραγμάτωση της Ελληνικής κοσμοθέασης , από τον Όμηρο και έπειτα, την πραγμάτωση του μυθικού Αχιλλέα μέσω του πραγματικού ηθικού Σωκράτους: αποτελεί την επικράτηση του λόγου επάνω σε κάθε αλογία χρησμού ή άλλης δυσκολίας: σηματοδοτεί την απαρχή της Ανθρωπίνης βουλητικής βολουνταριστικής εποχής: ο άνθρωπος επειδή εξήγησε διά του νοός το Αγαθό, επειδή έφερε διά του Νοός την πολιτεία του Αγαθού στη γή, τώρα νοιώθει ικανός να επιβάλει ηθικώς τη νοητική βούλησή του. Ο Αλέξανδρος είναι το νέο υποκείμενο το οποίο διά του νοός του καλύπτει τη γή, επιβάλει τη βούλησή του, επικρατεί και ξεκινά την ανθρώπινη εποχή: αυτή η οποία μέσω της ρώμης και του δικαίου, θα φέρει τον κλαυδιανό χριστιανισμό, διότι ο Αλέξανδρος έπρεπε να λάβει θεανθρώπινες διαστάσεις, η ανθρώπινη εποχή θα συνεχίσει με τον ηγεμόνα, τον επιστήμονα, τον άνθρωπο ο οποίος ειδικά στην ψηφιακή εποχή δεν θα λύει τους γορδίους δεσμούς ήρεμα αλλά με ένα δικό του απόλυτο τρόπο ώστε πλήρως να επικρατήσει στη γή και στους ανθρώπους μέσω ειδικά της εφηρμοσμένης επιστήμης.

Ένα  από τα χαρακτηριστικά της ομηρικής ωραιότητας η αφύπνιση της ανθρωπίνης προσωπικότητας μέσα από την οργή του Αχιλλέα η οποία κίνησε την ψυχή και μέσα από τη νόηση του Οδυσσέως η οποία εκίνησε τον ανθρώπινο Νού. Ο Αλέξανδρος ώς ιστορική προσωπικότητα μέσω της Αριστοτελικής νοητικής φιλοσοφίας η οποία μετέφερε τις συμπαντικές δυνάμεις στον ανθρώπινο νού και πράξη, πράττει όσα ώς ψυχή οργισμένη και ώς νούς σκεπτόμενος μπορεί να πράξει ο βουλητικός άνθρωπος: Είναι λοιπόν η λύσις του γορδίου δεσμού η αφύπνιση του ελλόγου ολοκληρωμένου Υποκειμένου, ο Αλέξανδρος έχει την οργή του Αχιλλέως αλλά και τη νόηση του Οδυσσέως: μόνον που τώρα η εργαζομένη (οργισμένη)ψυχή του γεννά το συναίσθημα της ανθρωπίνης βουλητικής επικράτησης επί της γής, το μυαλό του έχει ώς νόστο την Ιθάκη ως οικουμενικότητα του Ανθρωπίνου Υποκειμένου το οποίο πλέον έχει το νού και την ψυχή να επικρατήσει στη γή επιβάλλοντας το νοήμον Εγώ του. Ο Αλέξανδρος είναι η ηθική κατάληξη της Ελληνικής κοσμοθέασης μέσα από την παραγωγή ενός Ελλόγου και ηθικού Υποκειμένου το οποίο μπορεί να επικρατήσει στη γή μεταφέροντας όσα συνέλαβε η Ελληνική κοσμοθέαση στον Όλυμπο των Θεών επί της γής.

Δυστυχώς  τεχνηέντως αυτό το Υποκείμενο δεν θα έχει την ομαλή οντολογική κατάληξη: ο Αλέξανδρος είναι ο Άνθρωπος ενός οικουμενικού ελλόγου όλου ο οποίος μέσα από την ταύτιση της βούλησης με το λόγο επιβάλλει το ωραίο και το καλό: για πρώτη φορά πραγματώθηκε ο Παρμενίδης μέσα από την παράφραση: ταυτόν εστίν νοείν τε και πράττειν: ο Αλέξανδρος είναι η ταύτισις της σκέψης με την πράξη: ό,τι έκανε σε φιλοσοφικό επίπεδο ο Σωκράτης (ταύτισε το μυαλό του με την θέλησή του) το έπραξε σε βουλητική πράξη ο Αλέξανδρος: ταύτισε τη σκέψη του με την πράξη του, ο Άνθρωπος για πρώτη φορά έχει αξία εάν επιβάλλει το δικό του με όποιον τρόπο αυτός επιθυμεί αδιαφορώντας για τις ερμηνείες των πολλών: όταν ο Αλκιβιάδης προσπάθησε να το κάνει κόβοντας τις Ερμαίς κεφαλές το πλήρωσε ακριβά: ο Αλέξανδρος πλέον είναι το απόλυτο υποκείμενο που μπορεί μέσα από τη βούλησή του και επιβάλλει τα πάντα. Όπως όμως είπαμε δεν είναι τυχαίο ότι επί Ελληνιστικών χρόνων εμφανίσθηκαν και γιγαντώιθηκαν οι φιλοσοφικές τεχνικές του στωϊκισμού, του επικουρισμού κ.α. Ο άνθρωπος δεν έπρεπε να ακολουθήσει το ύψος και την υψιπέτεια του Αλεξάνδρου: έπρεπε να είναι απομονωμένος , φοβισμένος, αντί να νοιώθει τέλεια και εδώ και εκεί, και στη γή και στον ουρανό, μέσα από την πλήρη ταύτιση σκέψης και πράξης, όπως απέδειξε ο Μέγας Αλέξανδρος(ουσιαστικά ο Μακεδών Βασιλεύς κατήργησε τους στωϊκούς και τους Επικουρείους λέγοντας και δείχνοντας το ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με τη ζωή του νοιώθοντας και ελέγχοντας πλήρως τον εαυτό του και τις επιδιώξεις του). Όμως μέσα από μία απίστευτη συντεχνία θρησκειών και φιλοσοφιών ο άνθρωπος ελησμόνησε το μεγαλείο του νέου Ανθρώπου του Μεγάλου Αλεξάνδρου: για αυτό και θεωρούμε ότι οι διασωθείσες φιλσοφίες τύπου επικουρισμού και στωϊκισμού, όπως και οι μονοθεϊστικές θρησκείες εφευρέθησαν προκειμένου να αποκόψουν τους πολλούς από το δρόμο του νέου Αλεξανδρινού Ανθρώπου, ώστε οι πολλοί να ζούν στην δήθεν ηρεμία και αταραξία, αντί να πορεύονται δυναμικά στο να κατακτήσουν ό,τι θέλουν στον κόσμο ακολουθώντας τη βούληση του Αλεξάνδρου: οι πολλοί εξαφανίσθηκαν μέσα από τη δουλοπρέπεια της φιλοσοφίας και των θρησκειών, ανεδείχθη ο Αύγουστος και ο θεάνθρωπος, οι πολλοί έμαθαν να ακολουθούν, ενώ το μήνυμα του Αλεξάνδρου ήταν ότι ο άνθρωπος λύει το γόρδιο δεσμό των φόβων του όπως αυτός ατομικά θέλει, χωρίς να ακολουθεί ετοίμους σωτήρες, και ώς ατομικός υπεράνθρωπος οδεύει στον παγκόσμιο νόστο του: δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο παγκόσμιος νόστος έγινε βασιλεία θεού, ο άνθρωπος δούλος θεού, και ο Αλέξανδρος ξαφνικά άφησε τη λύση του γορδίου δεσμού σε κάποιον ηγέτη θεολογικών φιλοσοφικών ή επιστημονικών ή πολιτικών αποχρώσεων. Πράγματι ο Αλέξανδρος έφυγε νέος διότι τη γή αγαπούν οι υποταγμένοι, αυτοί φοβούνται και το θάνατο.