Περί του θανάτου της Φιλοσοφίας.

 

Η Φιλοσοφία δεν υπήρχε πάντοτε: σύμφωνα με τη διάταξη των όντων από το Θωμά τον Ακινάτη, ό,τι δεν υπήρχε πάντοτε, σημαίνει ότι υπόκειται στο νόμο της γένεσης και της φθοράς. Η φιλοσοφία σαφέστατα είναι απροσδιόριστο μέγεθος, μέγεθος το οποίον έχει αλλάξει πολλά πρόσωπα διαχρονικά: ο Όμηρος δεν εφιλοσόφησε υπό την έννοια ότι παρέδωσε ως ενορατική δύναμη τη Σοφία-Αθηνά, ο Πλάτων εφιλοσόφησε διότι κατέστησε τη φιλοσοφία διακρική ικανότητα μερικών νόων: γενικά ως Φιλοσοφία ωρίσθη η αγάπη του ανθρωπίνου Νοός να συλλαμβάνη όσα κάποιοι άλλοι εσκέφθηκαν και διά της παιδείας τα μετέδωσαν: άρα η Φιλοσοφία δεν έχει καμμία θέση στην κοινωνία των θεών, των Ηρώων, των ανθρώπων οι οποίοι βυθίζονται στην Οντολογική τους συνέχεια: η φιλοσοφία είναι η προσπάθεια του Υποκειμένου, το οποίο έχει εξέλθει της οντολογικής συνεχείας, και προσπαθεί διά του Νοός, να τη συλλάβει πνευματικά και όχι βιωματικά: προσπαθεί βέβαια αυτή τη βιωματική έλλειψη να την καλύψει κάπως με το μύθευμα της ηθικής. Η φιλοσοφία λοιπόν είναι η προσπάθεια του πεπτωκότος ανθρώπου να συλλάβει πνευματικά και να πράξει κάποια από αυτά, όσα εκτυλίσσονται στο Όν και πέφτουν ως ολίγα στη γήϊνη πραγματικότητα: από αυτήν την άποψη η προσωκρατική φιλοσοφία ξεκίνησε όταν ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι δεν συμμετέχει πραγματικά στην κίνηση του ύδατος του αέρος και του πυρός αλλά ως εξωτερικότητα διά του Νοός μπορεί απλά να ομιλήσει για όλα αυτά: η Πλατωνική φιλοσοφία και η Αριστοτελική φιλοσοφία ξεκίνησαν όταν οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι δεν συμμετέχουν στην οντολογική ακολουθία αλλά μπορούν να την αναπαραστήσουν ως ψέμα (την οποία εβάφτισαν αληθή Ιδέα) στο μυαλό τους, και να την επιβάλουν στους ανθρώπους: ο πλατωνισμός και ο αριστοτελισμός δεν έχουν καμμία σχέση με τον Οντολογικό Ελληνισμό (πλήρως ξεχασμένος) αποτελούν βέβαια τη βάση των θρησκειών των πολιτικών και των επιστημών (αντιοντολογικά μεγέθη) διότι απομονώνουν τον άνθρωπο όλοι αυτοί μαζί από την οντολογική ακολουθία και επιβάλουν μία πρόσκαιρη άποψη για ένα φαντασιακό μέγεθος το οποίο λέγεται θεός, πόλις, υγεία: τη στιγμή κατά την οποία μέσα στο Όν όλα Είναι και συνεχίζονται: αόριστα και απροσδιόριστα.

Ειδικά η Πλατωνική φιλοσοφία είναι αυτή η οποία στηρίζεται στην αρχή της συγκεκριμενικότητας: ο Σωκράτης προσπαθεί να επιβάλει το συγκεκριμένο δίκαιο και το συγκεκριμένο απόλυτο υποκείμενο: αυτό προσπάθησαν οι θρησκείες και η πολιτική, αυτό προσπάθησε η επιστήμη όταν ωμίλησε περί την Φύσιν και τον Άνθρωπον, αυτό προσπαθεί η ψηφιακή εποχή η οποία αποτελεί την ολοκλήρωση της κυκλικότητας του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους: όλα γίγνονται συγκεκριμένα και πλήρως φανερά διά της ηλεκτρονικής πληροφορίας σε όλους, αυτός εξάλλου είναι και ο σωκρατικός πόθος: δεν έχει σημασία το χωροχρονικό εύρος αλλά η παραγωγή του συγκεκριμένου και ελεγχομένου από όλους προς όλους κόσμου και η ολοσχερής διάχυσις της πληροφορίας (αυτός εξάλλου είναι και ο διακαής πόθος του Σωκράτους στην πλέον ανόητο αλληγορία του σπηλαίου)(πώς είναι δυνατόν το Όν που είναι παντού να μην είναι σε σπήλαιο;).

Παρατηρούμε επίσης ότι η φιλοσοφία σήμερα ως γραία ύπαρξις, δεν ανανεώνεται, έχει πλήρως υποσκελισθεί από τους ραγδαίους ψηφιακούς ρυθμούς, γρήγορα μάλιστα θα υποκατασταθεί από την ψηφιακή νοημοσύνη την οποία η ίδια δημιούργησε: η φιλοσοφία είναι παρελκυστική ανθρώπινη ανακάλυψη και στηρίχθηκε στην ανθρώπινη πίστη ότι ο άνθρωπος μπορεί να φύγει για λίγο από το οντικό χάος και να κτίσει μία δική του καλύβα: περιχαρακωμένος εκεί μπορεί διά του νοός να δημιουργεί ψευδαισθήσεις ιδεών και αξιών οι οποίες δεν αντέχουν στο φώς του χάους: για αυτό και η φιλοσοφία δεν ομιλεί για την μετά θάνατον ζωήν ούτε την προθάνατον με τον ίδιο ηθικόν ζόφον με τον οποίον ομιλεί για τη ζωή εδώ: διότι είναι εφεύρεσις ανθρωπίνου ελέγχου: οι άνθρωποι μαθαίνουν να υπακούουν σε μία ιδέα και αξία η οποία σταδιακά οδηγεί στην πλήρη ψηφιακή υποταγή, διότι η φιλοσοφία χάνεται στους ατομικούς δρόμους του κάθε ενός, χάνεται τη νύκτα, χάνεται σε βάθος χάους και Είναι: καμμία φιλοσοφία δεν οδηγεί σε ατομικούς χαοτικούς δρόμους, όλες οι φιλοσοφίες οδηγούν σε κοινούς σωτήρες και μεσσίες:

Παρατηρούμε επίσης επανεκδίδονται συνεχώς έργα του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους: καμμία βοήθεια δεν μπορούν οι «φιλόσοφοι» αυτοί να δώσουν στο σημερινό άνθρωπο ο οποίος κείται ενώπιον ενός τέλους και μίας αρχής: βέβαια είναι οι δάσκαλοι της υποταγής και της λήθης: οι άνθρωποι μαθαίνουν διά αυτών των ανθρώπων ότι ως τέτοιοι δεν έχουν τίποτε (ενώ έχουν τον λησμονημένο ατομικό οντολογικό τους δρόμο, ο Πλάτωνας ωμίλησε για τον εαυτόν του όταν ωμίλησε για την ιδέα, ο κάθε ένας πρέπει να εύρει τη δική του οντολογική διέξοδο). Μαθαίνουν την ηθική υποταγή (ενώ μέσα στο χάος καμμία ηθική δεν υπάρχει παρά μόνον κίνησις και χαώδης συνέχεια): επίσης διαφημίζονται αυτοί οι άνθρωποι διότι η αόρατος εξουσία θέλει οπωσδήποτε τα πλήθη να υπακούουν σε ανύπαρκτες ιδέες μιάς και ήδη εφαρμόζεται η μεγίστη ιδέα της ψηφιακής οικουμενικότητας (το άμεσο αύριο) και δεν πρέπει ακόμα οι άνθρωποι να ανακαλύψουν μακριά από τη φιλοσοφία το δρόμο της ατομικής οντολογικής φυγής (έμμεσο μετααύριο).

Είδατε καμμία φιλοσοφία να αντέχει τη νύκτα; Εκεί όπου ο κάθε ένας από εμάς φεύγει στα οικεία μέρη; Είδατε καμμία φιλοσοφία να είναι εκ γενετής; Όλες είναι προϊόν παιδευτικής επιβολής: εκ γενετής όμως είναι ο ατομικός ξεχασμένος οντολογικός δρόμος ο οποίος όμως στον μετέπειτα μη Ελληνισμό πέρασε ως ύβρις, άγνοια, ή αμαρτία: δεν είναι τυχαίο ότι η Πλατωνική άγνοια (η άγνοια των ιδεών) μπορεί να είναι η γνώσις του ατομικού νόστου ο οποίος καμμία σχέση μπορεί να μην έχει με τις πλατωνικές ιδέες: και ενώ μέσα στο όν όλα Είναι ατομικά και συλλογικά, διά της φιλοσοφίας δυστυχώς οι άνθρωποι έμαθαν να υπακούουν σε κοινά σχήματα, να θεωρούν υποτελείς και άχρηστους τους εαυτούς τους, κοντά ήταν ο δρόμος σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι άνθρωποι ενώθηκαν ενώπιον κάποιου ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Το μέγιστο όμως λάθος της φιλοσοφίας είναι η γένεσις του ανθρώπου: γιατί το σύνολο κάποιων οντολογικών δυνάμεων να ονομάζεται άνθρωπος; Γιατί σταδιακά ξεχάσθηκε ότι τα σύνολα των οντολογικών δυνάμεων παράγουν άπειρες μορφές απείρων τρόπων και όλα οδήγησαν στο μοντέλο του ανθρώπου (ως σκέψη και πράξη;): γιατί κάθε τι άλλο θεωρήθηκε ως ανύπαρκτο, ως εξωγήϊνο, ως ζώωδες; Η εν στιγμή οντολογική μας ενσυναίσθηση ότι δεν είμαστε όσα μας έχουν είπει ως ανθρώπινα όντα, αλλά ότι είμαστε σύνολα οντολογικώς δυνάμεων που επιζητούν την χαοτική μας συνέχεια, θα μας απελευθερώσει από την ανθρώπινη ετικέτα, και θα μας ωθήσει στην οντολογική ατομική μας συνέχεια: εκεί όπου βυθιζόμενοι στην οντολογική μας συνέχεια δεν θα έχουμε ανάγκη καμμίας φιλοσοφίας.