H Οντολογία του Σώματος.

 

H Οντολογία του Σώματος.

Το Σώμα ώς συσσώρευση δυνάμεων είναι ισάξιο των συσσωρευμένων με άλλο τρόπο πνευματικών δυνάμεων, ομιλεί και μας λέγει με άλλη γλώσσα όσα μας λέγει αοράτως το πνεύμα. Το Σώμα είναι οντολογικό μέγεθος, σύνολο οντικών χαρακτηριστικών τα οποία μας ομιλούν για τον τρόπο πορείας και εξέλιξης των δυνάμεων που εμπλέκονται στη σωματική διάπλαση. Οι Έλληνες έγλυφαν ως γλύπτες και εδημιούργησαν αγάλματα προκειμένου να κατανοήσουν εν ακινησία τις οντικές δυνάμεις του σώματος οι οποίες είναι δυνάμεις τρόπου και πορείας.

Κατ΄αρχάς υπήρξε εποχή κατά την οποία το σώμα ήταν αυτό το οποίο εμείς σήμερα θεωρούμε το πνεύμα: αιώνιο, αέναο, διδακτικό. Ας ιδούμε τις λειτουργίες του σώματος με φόντο το Όν: δισεκατομμύρια νευρώνες, κύτταρα, οντολογικές δυνάμεις οι οποίες κρύβονται σε υπέροχες σωματικές δημιουργίες προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να συνεχίσουν το οντολογικό σχέδιο. Το Σώμα υπήρξε εποχή κατά την οποία εθεωρείτο Οντική και αιώνιος τελειότητα. Ήταν ο τρόπος κατά τον οποίο το Όν μεταμορφωνόταν σε κάτι άλλο , το αόρατο σε ορατό, το αόρατο εισερχόταν στο Νού και γινόταν συγκεκριμένη σκέψη στην Καρδία και γινόταν συν-αίσθηση, στο στομάχι ώστε να δώσει κίνηση στο σώμα: Όλο αυτό ως κίνηση σε σχέση με το Όν είναι Θαύμα Οντικής κίνησης: Ξεχάσαμε ότι η κινησις του σώματός μας από μόνη της είναι Θαύμα Οντικό: εάν συγκρίνουμε τον Εαυτόν μας με μία πέτρα θα νοιώσουμε μέρος και κομμάτι της πιο ωραίας οντικής συνεργασίας μας.

Σταδιακά και επειδή έρχεται η ώρα κατά την οποία το σώμα θα πρέπει να αντικατασταθεί με μία επομένη οντολογική δημιουργία, άρχισαν να το υποτιμούν: από τον αστείο μύθο του Αριδαίου στον Πλάτωνα, έως τις αντιοντολογικές θεωρίες περί παθών στα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλους έως την απίστευτη αντιοντολογική ηθική των θρησκειών η οποία πλήρως απέκοψε το Σώμα από την οντική του καταβολή: το Σώμα χωρίσθηκε από τις φυσικές του καταβολές, υπέπεσε σε μία αυτόνομη πολιτική και θεολογική ηθική, λές και δεν κινείται με βάση τη φύση, και σε αυτή τη βάση θεωρήθηκε μιαρό και αμαρτωλό γιατί δεν αφήνει ελεύθερο τον άνθρωπο ώς πνεύμα να πετάξει: ξεχάσαμε όμως ότι υπήρξε εποχή κατά την οποία το Σώμα ώς οντολογική συνέχεια είχε την τελειότητα που αποδίδουμε εμείς στο πνεύμα, διότι το σώμα δεν αρρώσταινε μίας και συμμετείχε τέλεια στην οντολογική ακολουθία. Ο Ιπποκράτης και η νοησιοκρατική σχολή αποκόπτοντας το σώμα από την οντολογική αντισκεπτική συνέχειά του το έθεσε σε μία νοησιοκρατική λογική και με αυτόν τον τρόιπο το Σώμα υπέπεσε σε ένα ελεγχόμενο από ένα μικρονού τρόπο και έγινε θύμα ασθενειών και άλλων πραγμάτων ώστε ξαφνικά το πνεύμα ώς μορφική απουσία του σώματος που το περιέχει με άλλο τρόπο να καταστή το καλό και το σώμα το κακό.

Όμως εάν προσέξουμε θα κατανοήσουμε τα εξής: η ανατομία του Σώματος, νούς, καρδία, ζωτικά όργανα, στομάχι και νεφρά, γεννητικά όργανα, κινητικά άκρα, δηλώνουν ότι το Σώμα υπάρχει από τη στιγμή κατά την οποία ο Άνθρωπος άρχισε να σκέπτεται (άρα είχε εξέλθει της οντικής πορείας) άρχισε να νοιώθει ( άρα είχε εξέλθει της οντολογικής παθητικότητας) άρχισε να τρώγει (άρα είχε ανάγκη τη φύση): Η Γένεση παρουσιάζει τεράστιο κενό σε αυτό το σημείο διότι ποιος θεός δημιουργεί ένα πνευματικό υποκείμενο με στομάχι; Αφού δεν θα τρώγει μιάς και έχει μόνον πνευματικές ανάγκες.

Άρα το Σώμα εμφανίσθηκε σε εποχές κατά τις οποίες ο άνθρωπος ζούσε σε σχέση με το Είναι (σκέψη και συναίσθηση) και τη Φύση (βρώση και πόση). Άρα το Σώμα υπάρχει από τη στιγμή κατά την οποία ο Άνθρωπος ζούσε σε σχέση με τον Ουρανό και τη Φύση. Όταν σήμερα κάποιος φτιάξει μία μηχανή η μηχανή θα είναι προσαρμοσμένη ώς εξαρτήματα στη χρήση της. Άρα το Σώμα όταν εμφανίσθηκε ήταν προσαρμοσμένο στο να σκέπτεται τον Ουρανό και να τρώγει τους καρπούς της γής, διότι είχε νού και καρδία και στομάχι. Επίσης είχε το συγκεκριμένο τρόπο αναπαραγωγής. Εάν σκεφθούμε ότι υπήρχε εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος ούτε σκεπτόταν ούτε έτρωγε και αναπαρήγετο πνευματικά θα καταλάβουμε ότι το Σώμα υπήρξε όταν ο άνθρωπος εξήλθε ώς μορφή από το Όν με τη μορφή που σήμερα χαρακτηρίζει και εμάς. Πότε συνέβη αυτό; Συνέβη όταν οι άνθρωποι έχασαν την οντολογική αυτάρκειά  τους και έπρεπε να φτιάξουν ένα μέγεθος ώς το Σώμα προκειμένου να τρέφονται και να πίνουν και να σκέπτονται και να νοιώθουν. Πότε έγινε αυτό; Σίγουρα αυτό δεν έγινε στη Γή διότι οι σωματικοί τιτάνες και γίγαντες θεοί και ήρωες ήλθον από τη Σελήνη ή τουλάχιστον από κάποιον άλλο ανώτερο πλανητικό πολιτισμό. Άρα πότε δημιουργήθηκε το Σώμα οντολογικά; Όταν οι άνθρωποι έχασαν την οντολογική αυτοτέλειά τους και έπρεπε να επεξεργάζονται τις οντολογικές δυνάμεις με τον τρόπο του σώματος. Η Τιτανομαχία μας προσφέρει μία κάποια απάντηση σε αυτή την αναζήτηση: δυστυχώς η εξουσία του κόσμου αυτού έχει διαλύσει και εξαφανίσει την οντολογική συνέχεια και δεν μπορούμε να έχουμε ξεκάθαρες απαντήσεις για την οντολογική συνέχεια του σώματος: αν προσέξουμε οι τιτάνες και οι γίγαντες είναι γνήσιες οντολογικές δυνάμεις οι οποίες σμίγουν οντολογικά και γεννούν απογόνους πνευματικά, άρα η τιτανομαχία μάλλον είναι η στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος γεννάται ώς Σώμα συγκεκριμένο διότι ο Δίας ώς μοιραστής των δυνάμεων εξαφανίζει τους έχοντας οντολογικό σώμα τιτάνες και εμφανίζει τους ανθρώπους με το συγκεκριμένο σώμα το οποίο έχει ανάγκη και τη σοφία του Προμηθέα. Όμως αυτό δεν μας ικανοποιεί: γιατί ο Δίας να είναι ανώτερος των ανθρώπων ώς πνεύμα ανώτερο του σώματος; Η μυθολογία ώς αφαιρετική δύναμη πέρα από χώρο και χρόνο που υπάρχει σε όλα τα όντα μας βοηθεί στο εξής: πρίν την τιτανομαχία και τη γιγαντομαχία πρίν το Δία και τους λοιπούς θεούς υπήρξε στη Σελήνη ή σε άλλον πλανήτη η πρώτη εμφάνιση του Σώματος: ξαφνικά μέσα από το Όν ξεπήδησε η τελειότητα της σωματικής μορφής η οποία είχε την ικανότητα να συσσωρεύει τις οντολογικές δυνάμεις και να τις μετατρέπει σε σκέψη συναίσθημα και τροφή σε επαφή με τον Ουρανό και τη Φύση: Το στομάχι και τα γεννητικά όργανα εμφανίσθηκαν στο Σώμα όταν ο άνθρωπος άρχισε να έχει διαλεκτική σχέση με το συγκεκριμένο της φύσης: Δεν γίνεται σε ένα πνευματικό περιβάλλον να υπάρχει σώμα με στομάχι και γεννητικά όργανα. Άρα το Σώμα υπήρξε όταν χάθηκε η μόνον πνευματική επαφή του ανθρώπου με το περιβάλλον, και ξεκίνησε η ανάγκη της τροφής και της συνουσίας σωμάτων. Πότε συνέβη αυτό; Σίγουρα όταν οι πολιτισμοί ανεκάλυψαν πάμπολλες οντολογικές δυνάμεις και κατόρθωσαν να τις ελέγξουν και να κυριαρχήσουν στο συμπαντικό γίγνεσθαι: το ότι το Σώμα του Διονύσου υπάρχει σε ένα θεό που ήλθε από τη Σελήνη σημαίνει ότι όταν ο πολιτισμός της Σελήνης άρχισε να εξελίσσεται σε σχέση με τη φύση και τον ουρανό εμφανίσθηκε το σώμα: η τιτανομαχία και η μυθολογία μας διδάσκουν ότι το σώμα αποτελεί συνέχεια της συγκεκριμενικότητας της φύσης και του ουρανού η οποία άρχισε από τη σελήνη: άρα το Σώμα εν αρχή υπήρξε όταν γεννήθηκε η σχέση του ανθρώπου ώς δύναμη συγκεκριμένη με τη φύση: άρα το πρώτο σώμα ήταν μία οντολογική διαδικασία πρόσληψης σκέψης και τροφής ως φυσική δύναμη (αυτό σημαίνει και το νέκταρ και η αμβροσία): άρα το Σώμα ορίζεται ώς η οντολογική στιγμή κατά την οποία το Όν δομεί τη σειρά της δύναμης ώς σκέψη συναίσθημα τροφή αναπαραγωγή μέσα από τη συγκεκριμένη μορφή: άρα το Σώμα είναι δημιούργημα της ανωτάτης συγκεκριμένης επαφής του ανθρώπου με το Όν: για αυτό και κατά αρχάς η σκέψη ήταν τέλεια και η τροφή ώς νέκταρ και αμβροσία ήταν απλή ανταλλαγή δυνάμεων με τη φύση όπως και η αναπαραγωγή απλή ανταλλαγή δυνάμεων ανάμεσα στο θήλυ και στο άρρεν όπως μας ενημερώνει η σχέση του Κρόνου με τη Ρέα: άρα το Σώμα είναι διπλό: το σώμα των θεών (το οποίο σήμερα ατυχώς το έχουμε απεξαρτοποιήσει από το ανθρώπινο σώμα, είναι το ίδιο σε άλλη ποιότητα) το οποίο όταν ο πολιτισμός της Σελήνης εξέπεσε σε καταστροφική εξάντληση των οντολογικών δυνάμεων το μεταφερόμενο στη γή σώμα μετεξελίχθηκε για να επιβιώσει στο σημερινό καθαρά υλικό σώμα: το πρώτο τέλειο σώμα των πρώτων σωματικών όντων θεωρήθηκε ώς θεός άϋλος: ό,τι πιο ατυχές: Θεοί και άνθρωποι έχουν κοινό σώμα (Θεοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν το σώμα πρίν άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν το σώμα μετά: πρίν μέσα από μία δυναμική σχέση αμβροσίας και νέκταρος , μετά μέσα από τη σχέση τροφής και ύδατος): απλά οι άνθρωποι κουβαλούν το σώμα το οποίο υπακούει στη συγκεκριμένη σχέση με τη συγκεκριμένη φύση και κόσμο. Άρα δεν υπάρχει ύλη και πνεύμα αλλά ένα σώμα το οποίο μετατρέπεται από οντολογικό σε διαστασιακό για να ξαναγίνει και πάλι οντολογικό μέχρι την επομένη οντολογική κατάσταση κατά την οποία θα υπάρξουν νέοι οντικοί τρόποι.