Θρησκεία και πολιτική: οι δύο πυλώνες του σημερινού κόσμου.

 

Θρησκεία    και πολιτική: οι   δύο  πυλώνες    του  σημερινού  κόσμου.

Η Ανθρώπινη Ιστορία  είναι η Ιστορία των παραγομένων κύκλων: ο Άνθρωπος από την  στιγμή κατά την οποία   ανεκάλυψε   τη μορφή των θεών  και του Εαυτού του,   από   την στιγμή κατά την οποία  ανάμεσα στο  «δημιουργό» θεό και στον  Έλλογο   Εαυτό  του (ως εξλισσόμενο  μέγεθος)έκλεισε  τη Φύση  (ως   οντολογική αναπαραγωγή συνεχών  δυνάμεων) από αυτή τη στιγμή  ο Άνθρωπος σταθεροποίησε τη  διάστασή  του  ως     το μέγεθος   ενός κύκλου:  ο  Οποίος ως    ανακυκλωτικό  μέγεθος  στηρίζεται στις  ίδιες απαράλλαχτα   δυνάμεις,  οι οποίες  απλά ανα εποχή αλλάζουν και τροποποιούν  την  εμφάνισή  τους,την μορφή τους, όμως η  ουσία τους είναι ακριβώς  η ίδια.

Άρα  όλες  οι εποχές της Ανθρώπινης Ιστορίας εμπεριέχουν τις  ίδιες  δυνάμεις, τις ίδιες ενέργειες, οι οποίες απορρέουν  από το Θεό  (κεντρικό Νού)  διά της  Φύσεως(ως  του  συνόλου των  ιδεών  και  των αξιών που προκύπτουν  από   τα   τέσσαρα   στοιχεία (γή, αήρ,   ύδωρ, πύρ)  προς  τον Άνθρωπο(ως τον Έλλογο  και Ηθικό εκφραστή των στόχων  που έχει ο Θεός  για αυτόν τον κόσμο.

Όμως    όλοι  οι  κύκλοι  της ανθρώπινης   ιστορίας, ως κύκλοι  δεν παραμένουν ακίνητοι. Υπάρχει μετακίνηση  αλλά ως  κυκλικός τρόπος όλων  των μεγεθών  τα  οποία εμπεριέχονται  στους  κύκλους:είναι μύθος  ,ψέμμα   τέλος πάντων, ότι ο θεός παραμένει  ακίνητος. Εντός του κύκλου όλα τα μεγέθη  κινούνται(Θεός  φύση   Άνθρωπος )ως  μεγέθη  μίας   υποσυνολικής οντολογικής  δυνάμεως  απορρεούσης σε τρία διακριτά  κομμάτια: άρα η  κάθε εποχή στην Ανθρωπίνη Ιστορία για να   δομηθεί  θέλει: πρότυπο   Θεού,πρότυπο  Φύσης, πρότυπο Ανθρώπου.

Όταν η  Κωνσταντινούπολη  αλώθηκε   από   τους οθωμανούς   του μωάμεθ  στον τότε πολιτισμένο κόσμο είχαν κληρονομηθεί και  είχαν ανθίσει δύο σημαντικές  δομές (οι  οποίες εναλλάσσονταν,πότε    ως  πολιτικές  και  πότε ως  θρησκευτικές): η θρησκεία  και η πολιτική: στον κύκλο βέβαια της  οντολογικής   ανθρωπίνης  Ιστορίας  αυτό    μόνον τυχαίο    δεν είναι:  η  θρησκεία  ανανεώνει το θεό η  πολιτική τον   άνθρωπο ώστε  στον   κύκλο του όλου  ο  θεός διά της φύσεως    συνεχώς να  συναντά τον Άνθρωπο (στη θέση της  φύσεως κατασκευάσθηκε το κράτος ώστε να υπάρχει αποθετήριο δυνάμεων   όμοιο με τη   φύση):από τα αρχαία μάλιστα χρόνια οι δομές της  θρησκείας  και   της πολιτικής ξεχώρισαν ως  δομές  προώθησης  τύπου θεού και   ανθρώπου: δεν   είναι   τυχαίο   ότι η  Οδύσσεια  είναι η    προσπάθεια  του  Ομήρου   να   ξεχωρίσει  τους ρόλους    θεών και   ανθρώπων    προκειμένου  ο     κόσμος  να πορευθεί με  διακριτούς θρησκευτικούς  και   πολιτικούς   ρόλους.

Τη  δουλειά    του  Ομήρου   στα νεώτερα  χρόνια    φυσικά  την  ανέλαβε μία ομάδα «ποιητών» με την ετυμολογική  σημασία  του  όρου, εκ   του  ποιώ,  πράττω:  Ο Καρτέσιος ανέλαβε   το δύσκολο  έργο να βοηθήσει  τον άνθρωπο  να   βάλει τα  όρια ανάμεσα σε  αυτόν και  στο θεό.  Ξαφνικά η   φύση  άρα ο κόσμος άρα το  κράτος άρχισε  να θεωρείται    διττώς (διά   της   αμφιβολίας): μπορεί να ισχύει  αυτό μπορεί  και το  άλλο:    οι    Ευρωπαίοι ήξεραν ότι η βυζαντινή  κληρονομιά είχε πολύ θεό   και  δεν το  ήθελαν,  εξάλλου  ο χριστός  της   δύσης  είχε πάμπολλα παγανιστικά κελτικά   χαρακτηριστικά,  ενός μακρινού  θεού και ενός ανθρώπου   διά του   λόγου όλο  και  περισσότερο  ικανού      να    διαχειρισθεί   τη  γή. Ο  Χόμπς προχώρησε τα πράγματα μπροστά:ήξερε ότι η θρησκεία έπρεπε να μετριασθεί έπρεπε ο Άνθρωπος να γίνει δυτικός ευρωπαίος πρωταγωνιστής: άρα ο άνθρωπος αναμφίβολα κληρονομεί θεία δύναμη (εκ του θεού και του διαβόλου) διά της Φύσεως (κράτους) την περνά στη γή και ο Λεβιάθαν αλλά και ο καλός  αμνός   (διαλέγετε  και παίρνετε)  ωρίμασε  τη Δύση η οποία επιτέλους κατάλαβε ότι ο θεός ως   σύμβολο μπορεί να υπάρχει (θρησκεία συμβόλου θεού) αρκεί ο   Άνθρωπος να φτιάξει  ένα ισχυρό κράτος: ουσιαστικά εκ του θεού της μεταβυζαντινής δύσης εκλάπησαν δυνάμεις διά  της φύσης ήλθαν  στον άνθρωπο  και  από  εκεί η πολιτική γιγαντώθηκε διότι ξεκινούσε  η ανθρωπίνη ηγεμονική περίοδος:   ο Λούθηρος   έδωσε   τη χαριστική βολή: ο  Θεός είναι Αλλού  και μόνον διά  της Πίστεως  είναι ε δώ. Άρα  ο Άνθρωπος  μόνος   επί της γής, διά της Επιστήμης, βιομηχανίας, τεχνολογίας  έπρεπε να κυβερνήσει  τον Εαυτό   του, τους άλλους και  τον  κόσμο.

Όμως  όπως  είπαμε    η  πολιτική του  ευρωπαϊκού κόσμου  έκλεψε όλες  τις   βυζαντινές  χριστιανικές  άρα αρχαιοΕλληνικές   αξιακές    και ιδεατές    δυνάμεις, καλού κακού,  δικαίου αδίκου,  ωφελίμου βλαβερού: Για  αυτό  από  την Αναγέννηση και  τη Μεταρρύθμιση   και  το  διαφωτισμό   δύο  δυνάμεις  στη      δύση άρχισαν να μαλώνουν   λυσσωδώς για τα σκήπτρα  του  Ευρωπαϊκού κόσμου, άρα  της οικουμένης διότι  κατά βιομηχανικό τρόπο  η δύση είχε   επιβάλει     διά της μηχανής και της οικονομίας  την παγκόσμιο αυτοκρατορία. Όμως  οι  ρίζες  της ήταν η θρησκεία και η πολιτική και  κανείς  δεν το  ξεχνούσε: οι  θρησκευτικοί  πόλεμοι   της  Αναγεννησιακής και μεταρρυθμιστικής  δύσης  ήταν ανάμεσασε βασιλείς κ αι  πάπες,  συνεχώς  και  αδιαλείπτως.

Όμως ο  αγώνας  ήταν άνισος:  η  μονοθεϊστική θρησκεία είχε  ενώσει τον  κόσμο , κάτω από  τις  μονοθεϊστικές θρησκείες   όλη η οικουμένη επίστευε  στο    δίκαιο  και  στο καλό   και    στο ωραίο όπως αυτό   απέρρεε  από  το  μονοθεϊστή Θεό.  Όμως   τώρα τα   δεδομένα  άλλαζαν και η ανθρώπινη εξουσία επί της  γής έπρεπε να  κάνει κάτι: έδιωξε   το θεό στο  σύμπαν όμως  τον  χρειαζόταν: γρήγορα ο μεταβιομηχανικός   ενοποιημένος οικονομικά και  επιστημονικά και τεχνοκρατικά κόσμος θα  ξέφευγε,  οι άνθρωποι  θα  ελευθερώνονταν  ως   απόλαυση και  κατανάλωση ταξίδια  και  ωραία   ζωή σε έναν  κόσμο  ο οποίος   είχε λόγο,   μηχανή, χρήμα,  κοινό λόγο, κοινό μέλλον.

Η   αόρατος  αρχή γρήγορα ηύρε τη   λύση: έπρεπε να  μείνει  ποσοστό θεού,  έπρεπε να  μείνει ποσοστό πολιτικού ανθρώπου, η   γή δεν έπρεπε να  χάσει τις  ισορροπίες της:  Ανοιγόταν για πρώτη   φορά η  ευδαιμονική    εποχή  της    μηχανής,η επιστήμη   θα μπορούσε να μεγαλώσει το προσδόκιμο ζωής,   η  μηχανή  εκμηδενίζοντας  τις αποστάσεις θα μπορούσε   για όλους  να  φέρει  την  ευτυχία,  για  πρώτη     φορά σ τον  πλανήτη γή.

Αυτό  δεν έπρεπε να  συμβή:  γρήγορα  η ανατολή   παραδόθηκε στη θρησκευτική  της   ισλαμική εξουσία, για πρώτη φορά  η πολιτική διασπάσθημε σε  δύο   μέρη  κατά το θεό και τον Εωσφόρο. Γρήγορα η πολιτική  και   η θρησκεία ενεργοποιήθηκαν    , δεν  έπρεπε οι άνθρωποι  να  ξεφύγουν από  την  πολιτική  και τη  θρησκεία:   από  τον    Βασιλέα και το Θεό:  η Αμερική   παραδόθηκε   στον Πολιτικό  Βασιλέα, η Ανατολή  στον ισλαμισμό, η Αμερική   στον πολτικό   Βασιλέα: μία   υπόγεια δύναμη  κοινή  με  πολλές   μορφές εμφάνισης  : ο    υπόλοιπος  κόσμος   παραδόθηκε σε μία μίξη    μονοθεϊστικών Βασιλέων δικτατόρων  (Νότια   Αμερική,    Αφρική)    η Ιαπωνία   και η Κίνα  ως   ακίνδυνες   απορρόφησαν τον  καπιταλισμό  σύμφωνα με   τον κομφουκιανισμό κ.λ.π.:  διότι     ο      μονοθεϊσμός είχε τα   σπέρματα  του    Ελληνικού   λόγου ο οποίος  απελευθέρωνε  διαφορετικά  τον  άνθρωπο,   ο κομφυκιανισμός     δεν  είχε τέτοιο πρόβλημα ,   τα βρήκε λόγω    της παθητικότητάς του μία    χαρά με τον καπιταλισμό. Δεν    χρειάσθηκε  να γίνει όπως  ο χριστιανισμός    ο οποίος   εξηφάνισε την  Επαναστατικότητα  και  Απολιτικότητα  (οντολογική  απολιτικότητα )  του  Ελληνικού  λόγου.

Οι    Παγκόσμιοι  πόλεμοι έγιναν για να  ξεχάσουν οι άνθρωποι ότι θα μπορούσαν    να    χαρούν τον  κόσμο της μηχανής  και    της επιστήμης. Στον κύκλο  του Θεού  και του  Ανθρώπου ο  Ένας θεός   και ο  Ένας  Άνθρωπος   υπάρχει  για  να   κινείται  ο  κύκλος     εξουσιαστικά  για  όλους έως    την εξάντληση  της  δύναμης   που  κινεί τον κύκλο:

Ας επιστρέψουμε:    η  πολιτική  λοιπόν   διεσπάσθη  σε δύο κατά το   πρότυπο θεού και εωσφόρου: ημέρας και νύκτας:  ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός   υπηρέτησε την  ίδια ανάγκη: ο θεός   ως συσσωρευτής ιδεών και ο εωσφόρος ως   παρασύρων   τους  ανθρώπους    να τις υφαρπάξουν:  ο   καπιταλιστής ως συσσωρευτής των υλικών  αγαθών  και  ο     σοσιαλιστής ως  υποκινών  τους   ανθρώπους προς  την   υφαρπαγή  αυτών:  έμειναν τα βαλκάνια και η   τουρκία:  δύσκολες   αποφάσεις:  στην Ελλάδα η  θρησκεία  δεν  έπρεπε να εξαφανισθεί   (αν   και οι  Επαναστάτες διαφωτιστές  του  1821  είχαν εγκαινιάσει  την Εποχή του ντεϊστικού  λόγου) διότι  οι Έλληνες θα   προσαρτώντο  ακινδύνως στην Ευρώπη ξεχνώντας την Ελληνική  και  βυζαντινή  τους συνέχεια έχοντας  την  Εκκλησία  η    οποία    ηρεμεί,  υπενθυμίζει   τη  θεϊκή προστασία, ελέγχει  τα   πλήθη,    και  στο  βαθμό   που συμπλέει με  την   πολιτική  ελέγχει πλήρως   τα πλήθη τα  οποία    όταν στενοχωρούνται  από   τους  πολιτικούς καταφεύγουν   στην ηρεμία της εκκλησίας,   χωρίς    την    εκκλησία   θα μπορούσαν  οι Έλληνες να σκεφθούν απηγορευμένες  ατραπούς. Σταδιακά  το ανώτατο       στάδιο   της   Εκκλησιαστικής  ηθικής  (ως  θρησκευτικό     στάδιο)  ο σοσιαλισμός     επεκράτησε  στην Ελλάδα  προκειμένου  οι   Έλληνες να ευθυγραμμισθούν    με  το   να επιδιώκουν  τα  υλικά  αγαθά  της συσσωρευθείσης   καπιταλιστικής   εποχής  αποκομμένοι   από  το οντολογικό παρελθόν τους  όλο και περισσότερο:  ενώ     η  τουρκία μέσα από  το   δίπολο  του πολιτικού κεμάλ  και   του   θρησκευτικού  ισλάμ  ήλεγξε  τα πλήθη και απορρόφησε  την αριστερά στο  ισλάμ,    δεν χρειάσθηκε   την αριστερά. Βέβαια  στις  Συμπληγάδες  πέτρες    θρησκείας και πολιτικής  ο Ιάσων  ξεφεύγει όταν η Αργώ κυνηγεί   το   Χρυσόμαλλο   δέρας  ενός  ανωτέρου   Εαυτού και Κόσμου.