Η σύμπλευσις του Πλάτωνος με την παλαιά διαθήκη.

 

Η σύμπλευσις του Πλάτωνος με την παλαιά διαθήκη.

H Οντολογική πλευρά του αρχεγόνου Ελληνισμού δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την ανατολίζουσα θεωρία του  Πλάτωνος (Τίμαιος και αλλού) περί δημιουργισμού, περί της δημιουργίας του κόσμου αυτού (άρα και του μορφικού ανθρώπου) από κάποιο κεντρικό θείο Νού. Συλλήβδην η Οντολογική Ομηρική ποίηση, όπως και η κεκλημένη  (λανθασμένως γιατί πρόκειται για κάτι το ανεξαρτήτως οντολογικό κομμάτι ενός οντολογικού Ελληνισμού) προσωκρατική φιλοσοφία ουδέποτε έκαναν λόγο  για δημιουργισμό αλλά για εμφάνιση του κόσμου και του ανθρώπου ως τρόπος αναδιανομής της ήδη υπαρχούσης οντολογικής δυνάμεως. Συμφωνα με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους υπάρχει μία ανώλεθρος, άφθορος, οντολογική δύναμη, η οποία αναδιανέμει συνεχώς τις δυνάμεις της και τις ενέργειές της εμφανίζοντας νέες μορφές και νέους κόσμους.

Ο Όμηρος κινείται αναμφιβόλως επάνω σε αυτήν την γνησία Ελληνική Οντολογική παράδοση: δεν δημιουργεί έναν κεντρικό Νού (όπως κάμνει ο Πλάτωνας) άρα δεν έχει την ανάγκη δημιουργού, άρα δεν έχει την ανάγκη ύπαρξης  του μηδενός (όπως το έχει ανάγκη ο Πλάτων και το δημιουργεί όταν ανακαλύπτει το μη-ον το οποίο είναι το πλέον φαντασιακό και ανύπαρκτο μέγεθος στην ιστορία της φιλοσοφίας (μόνο και μόνο για να στηρίξει το δικό του νοήμον Όν). Ας προσέξουμε: τα έπη είναι η πορεία του Ανθρώπου προς την Γνώση και το Σκοπό, ανάμεσα στις συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες άπλετα προσφέρονται στον Άνθρωπο (η Σοφία της Αθηνάς, η δύναμις του Διός, το χάος του Ποσειδώνος , τα μηνύματα του Ερμη,κ.λ.π)και επίσης ανάμεσα σε αυτές τις συμπαντικές δυνάμεις και στη γή όπου θα πρέπει ο Ανθρώπινος Εαυτός να τις εφαρμόσει προκειμένου να επιβιώσει και να δημιουργήσει τη δική του ιστορική περίοδο.

Άρα ο Όμηρος αναδιανέμει τις ήδη υπάρχουσες οντολογικές δυνάμεις στον Αχιλλέα και στον Οδυσσέα. Δεν θέτει κάποιον δημιουργό να το κάνει αυτό: ήδη στον ευρύτερο οντολογικό κόσμο του Ομήρου υπάρχουν όλες εκείνες οι αναδιανεμηθείσες δυνάμεις οι οποίες μπορούν να γνωσθούν από τον Αχιλλέα και τον Οδυσσέα, προκειμένου να δομήσουν μοντέλα ανθρώπων. Ακόμη και η Ιστορία του μήλου της Έριδος (αεθλίου μήλου) η οποία παρήγαγε την Ωραία Ελένη, δηλώνει την Οντολογική πορεία του Ομήρου (ενάντια σε κάθε δημιουργισμό διότι απλά όλα είναι αναδιανομές της μίας ανωλέθρου δυνάμεως): η Ήρα (ροή της οντολογικής δυνάμεως) η Αθηνά (Σοφία) η Αφροδίτη (η ερωτική ένωσις του όλου) ρέουν προς την Ελένη την οποία και δίδουν στον Πάρι προκειμένου μέσω του τρωϊκού πολέμου οι άνθρωποι να ανακαλύψουν ότι ο τύπος του αληθούς Ανθρώπου για τον οποίον πάλεψαν έχει όλα εκείνα τα ήδη υπάρχοντα χαρακτηριστικών των παραπάνω αναφερομένων θεών (γυναικείες συμπαντικές δυνάμεις): άρα όλες οι δυνάμεις του Αχιλλέως του Οδυσσέως της Ελένης ήδη υπάρχουν οντολογικώς και απλά μεταβιβάζονται στους Ήρωες των Επών.

Ήδη  ο Αχιλλέας έχει την ωκύτητα, την διαγεγραμμένη ωκύτητα της ζωής του, διότι εμφανίσθηκε μέσα από την αναδιανομή των οντολογικών δυνάμεων που έκανε η μητέρα του θεά Θέτις: το ότι η Μητέρα των Ηρώων είναι θεά δείχνει ακριβώς ότι δεν υπάρχει καμμία έννοια δημιουργίας, απλά η απορροή των δυνάμεων του όντος (θείο στάδιο) προς τον άνθρωπο (Αχιλλέα) όλη αυτή η αναδιανομή δυνάμεων από το σύμπαν προς τον  άνθρωπο (όχι δημιουργία) δίδεται υπό τον τύπο : η θεία μητέρα μεταβιβάζει στον άνθρωπο Υιό: όμως συζητούμε για αναδιανομή δυνάμεων και όχι δημιουργισμό:

Ας προσέξουμε ότι απουσιάζει παντελώς (τόσο στον Όμηρο όσο και στους προσωκρατικούς) ή έννοια του μηδενός, του όντος και του μη όντος, διότι απλά στον Όμηρο (όπως και στους προσωκρατικούς βέβαια) όλα υπάρχουν (λείπουν οι φαντασιακές πλατωνικές και αριστοτελικές φαντασιώσεις του μη όντος): Οι Ολύμπιοι θεοί μοιράζουν δυνάμεις συνεχείας της ανθρωπίνης ζωής, η γή φιλοξενεί αυτές τις μορφές ζωής, ο Άδης τις ετοιμάζει για την ανακυκλωτική τους πορεία είτε προς τη χαοτική ωκεάνεια πορεία τους είτε για την επιστροφή τους στη γή( μέσα από την και πάλι αιμάτωσή τους): Ο Οδυσσέας λοιπόν μέσα από τις περιπλανήσεις του δεν δημιουργείται από κάποιον θεό αλλά ο ίδιος επιλέγει προκειμένου να δομηθεί ως νοήμων Άνθρωπος, άρα δομείται εκ των ήδη υπαρχουσών και διαναμηθεισών οντολογικών δυνάμεων, ο ίδιος επιλέγει τις δυνάμεις οι οποίες τον μετατρέπουν σε νοήμων Άνθρωπο: επιλέγει τις δύο δυνάμεις νοός και αίσθησης ενάντια στην μονολιθικότητα του Κύκλωπος, την ανθρώπινη φύση ενάντια στην Οκνηρία της θείας ακινησίας της Καλυψούς κ.λ.π. Για αυτό ο Πλάτων μισεί και απορρίπτει τον Όμηρο, διότι στην προσπάθειά του να δομήσει το μηδέν  του μη-όντος το οποίο θα επιφέρει την αναγκαιότητα του δημιουργού θεού μετατρέπει την τέχνη σε μη όν κακέκτυπο μίμησης του  Αγαθού: δεν μπορεί ο Πλάτων αλλοιώς να ξεφορτωθεί την οντολογικότητα του Ομήρου: μόνον με το (ψευδέστατα) να την απορρίψει ως κακή μίμησης του Αγαθού το οποίο το περικλείει σε ένα τείχος ανυπάρκτου καλού μέσα στο οποίο αυτό τείχος βέβαια δεν χωρεί ο Οδυσσέας ούτε βέβαια ο Όμηρος: διότι η θεωρία του καλού του Πλάτωνος (από τον Φίληβο έως την Πολιτεία) είναι αντιοντολογικώς φαντασιακή διότι αγνοεί το χάος του Όντος, του χαοτικού παρελθόντος το οποίο θα αναφανεί στο αύριο: διότι η οντολογικότητα καλύπτει το όλον ενώ ο Πλατωνικός δημιουργισμός ένα μέρος και μόνον αυτού του όλου.

Οι  Προσωκρατικοί, συνολικά, κινήθηκαν σε αυτόν τον οντολογικό άξονα, των ήδη υπαρχουσών οντολογικών δυνάμεων, ενάντια σε κάθε επίφαση μηδενός το οποίο έχει την ανάγκη ενός συσσωρευτικού θεού άρα ενός θεού ο οποίος θα δημιουργήσει κάτι επί του μηδενός. Ήσαν διαχειριστές πνευματικοί της ήδη υπαρχούσης οντολογικής δυνάμεως: ο Θαλής συζήτησε για την αναδιανομή μορφών και ειδών ζωής μέσω του ύδατος ως ενεργείας  δημιουργικής και εξελικτικής : ο Αναξιμένης συζήτησε ότι ο ήδη υπάρχων αήρ ο οποίος ως σκέψη προσφέρει στον άνθρωπο όλες εκείνες τις προϋπάρχουσες δυνάμεις προκειμένου να εξελιχθεί ως έλλογο Όν: ο Αναξίμανδρος μέσω του Απείρου επίσης συζητεί για μία προαιώνιο και ανώλεθρο δύναμη η οποία διαμοιράζει  και εμφανίζει (πυκνώνει και ανοίγεται) συνεχώς κόσμους και μορφές. Ο Ηράκλειτος είδε ότι τα πάντα είναι αναδιανομή του αενάου και ανωλέθρου φωτός του πυρός. Παρατηρούμε ότι υπάρχει η ποθητή οντολογική συνέχεια, απουσία μηδενός, όλα είναι αναδιανομή του ήδη υπάρχοντος Όντος.

Μεταφέροντας ο Πλάτων την ανατολίζουσα παράδοση ενός δημιουργού θεού στην Ελληνική διανόηση, χρησιμοποίησε προς αυτό το σκοπό το μύθο: ας σταθούμε στο μύθο του Επιμηθέως και στην αλληγορία του σπηλαίου, διότι σε αυτά τα δύο φαντασιακά του μεγέθη ο Πλάτων προσπαθεί να εισαγάγει την ανατολική κουλτούρα της δημιουργίας στον Ελληνικό οντοογισμό: Ο μύθος του Επιμηθέως ενυπάρχει στο διάλογο του Πρωταγόρου, η αλληγορία του σπηλαίου ενυπάρχει στο διάλογο της Πολιτείας.

Ας ξεκινήσουμε με τον Επιμηθέα: εκεί ο Αθηναίος φιλόσοφος κατασκευάζει τα υλικά του δημιουργισμού του: τα οποία είναι δύο: το μηδέν (μη ον) και ο Νούς: διότι χωρίς αυτά τα δύο δεν υπάρχει δημιουργισμός δεν υπάρχει ο Τίμαιος (ως ναυαρχίδα του δημιουργισμού). Ο Πλάτων στο σχετικό μύθο του Επιμηθέως (όπου αποδεικνύεται νοθευτής του οντολογικού μηνύματος του μύθου) κατ΄αρχάς δεν μπορεί να ξεφύγει από την ανώλεθρο ως τέτοια οντολογική δύναμη, η οποία δεν δημιουργεί, απλά εμφανίζει όντα, μορφές και ουσίες. Αλλά κάνει κάτι το εξόχως παραδόπιστο (φυσικά με τα λόγια του Πρωταγόρου διότι έγραψε με διαλόγους προκειμένου να παραχαράξει όποιον «συνομιλητή» του θέλει και μπορεί): Ακολουθεί την Ελληνική οντολογικότητα του μη δημιουργισμού κατ΄αρχάς: η μία ανώλεθρος οντολογική δύναμις, ως πύρ και γή, αναδιανέμει τις δυνάμεις της και εμφανίζει νέα όντα: εμφανώς όχι δημιουργηθέντα, διότι προϋπήρχε το  πύρ και η γή ως συστατικά των νέων αυτών όντων: απλά ως αναδιανεμηθέντα της ανωλέθρου οντολογικής δυνάμεως όντα: άρα σε κανονικά οντολογικά περιβάλλοντα ο Πλάτων θα έπρεπε να είπει ότι και ο άνθρωπος ως τέτοιος εμφανίσθηκε , ως συνέχεια της μίας και συνεχούς ανωλέθρου δυνάμεως.

Δεχόμενος αυτό θα έπρεπε να δεχθεί τα εξής: ότι το Όν δεν «δημιουργεί ζώα και ανθρώπους», το Όν δεν αναδιανέμει τόσο άδικα και αισχρώς τις δυνάμεις του. Το Όν διαμοιράζει κατά τρόπο ισόρροπο και δίκαιο τις δυνάμεις του: άρα το Όν θα έφερνε στο φώς ομοειδή όντα, επαφής με το Όν, γνωστικά της συνέχειάς των στο Όν, έχοντας όλες μα όλες τις απόλυτες οντολογικές δυνάμεις συνεχείας.Μεταφέροντας όμως ο Πλάτων την ανατολική κεντρική κουλτούρα του Ενός θείου Νοός επάνω στην αδικία της δήθεν νοητικής κατανομής της οντολογικής δυνάμεως , έκτισε το αντιοντολογικό και εξόχως ανατολίζον σύστημά του, σύμφωνα με το οποίο ένας κεντρικός νούς εδημιούργησε αυτόν τον κόσμο: ας προσέξουμε όμως: επειδή δεν μπορούσε να κάνει ό,τι έκανε η γένεση  στην παλαιά διαθήκη (γέννηση του κόσμου και του ανθρώπου πραγματικά εκ του μηδενός ως αυτοϋπάρξεις) έπραξε  κάτι άλλο (το οποίο οντολογικώς είναι απαράδεκτο διότι παραλλάσσει φρικτά την ουσία του όντος): εμιμήθη την γένεση της παλαιάς διαθήκης σε όλα αλλά με όχημα την ιδέα του ανθρώπου και του κόσμου, ώστε να παρουσιάσει διά του  Σωκράτους παμπόνηρα ότι ένας Νούς Θείος δημιουργεί τις ιδέες του κόσμου και του ανθρώπου εκ του νοερού μηδενός: ως ακολούθως:

Πρέπει λοιπόν κατ΄αρχάς ο Πλάτων να κατασκευάσει ένα μηδέν: δεν νοείται δημιουργία εάν δεν υπάρξει μηδέν: κατά ιδεατό σε αυτόν βέβαια τρόπο: και το κατασκευάζει: σε σύγκριση με τα ζώα ο άνθρωπος είναι μηδενισμένος και ανύπαρκτος ως επιβίωση: άρα είναι το μη όν το οποίο τόσο εναγωνίως ψάχνει και δεν ευρίσκει στο Σοφιστή: τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Πλάτωνας και στον Παρμενίδη γενικώς προσπαθεί να ενώσει το μη όν με το όν παρά να είπει ξεκάθαρα ό,τι είπαν μετέπειτα οι χριστιανοί: ο σατανάς είναι το μη όν διότι είναι το χάος ενώ ο θεός το όν διότι είναι ισόρροπος , πρόσωπο, συγκεκριμένο ενυπόστατο.

Λόγω του ανθρωπίνου μη όντος ο Νούς αναλαμβάνει υπηρεσία, επειγόντως: τόσα και τόσα ζώα στερήθηκαν του Νοός για τον εύρη ο Άνθρωπος, μακάρι το Όν να ήταν τόσο προβλέψιμο, περνά όμως όλη η ανατολίτικη θεωρία περί του δημιουργού νοός και θεού. Ο Νούς προσφέρει κάτι που αντιδιαστέλλεται σε σχέση με τα ζώα: εάν τα ζώα έχουν τις δυνάμεις του Όντος τότε ο Άνθρωπος έχει τις ιδέες αυτών των δυνάμεων: δηλαδή μπορεί να ίδη στο νού του τον τρόπο πορείας της δύναμης σε σχέση με τον Άνθρωπο και τον Κόσμο και να διαμορφώσει Πόλεις, πολτισμό, επιστήμες, μηχανές κ.λ.π: για αυτό εκ του ορώ παράγεται η ιδέα (από το β αόριστο είδον).

Άρα ο Νούς εγκαινιάζει όπως και στην μακρινή ανατολή την εποχή της δημιουργίας: χωρίς νού δεν υπάρχει δημιουργία αλλά ανακατανομή της ήδη υπαρχούσης οντολογικής δυνάμεως: Ο Νούς ως όριο ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τά άλογα όντα, θέτει αρχές και αξίες και σκοπούς, επάνω στην αδικία του Όντος (το οποίο άφησε τα όντα τα υπόλοιπα χωρίς νού) ο Πλάτων έστησε το σύστημα της δικαιοσύνης του, επάνω στην σφετεριστική ακινησία του πλανήτου γή (όλα κινούνται εκτός από τη γή η οποία ξαφνικά ακινητοποιείται προκειμένου να ερευνηθεί και να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον άνθρωπο) ο Πλάτωνας έστησε το σύστημα της κίνησης των αρετών του Πολίτου και της Πόλης.

Όμως όπως και η γένεσις δημιουργία δεν υπάρχει, όπως και αυτάρκης Νούς: ο κάθε συσσωρευτής Νούς διαχειρίζεται ήδη υπάρχουσες οντολογικές δυνάμεις άρα υπόκειται και ο θεός και ο Νούς στους όρους της ανωλέθρου Αναξιμανδρείου δυνάμεως: άρα όλο το πλατωνικό σύστημα είναι πλάνη διότι μπορεί ο άνθρωπος απευθείας να συνδεθεί με την ήδη υπάρχουσα οντολογική δύναμη χωρίς τη μεσολάβηση του Νοός :για αυτό και τόσα χρόνια μετά ο κόσμος ούτε χριστιανικός έχει γίνει ούτε βέβαια πλατωνικός.

Η Πλατωνική όμως αντιστροφή και σφετεριστικότητα κορυφώθηκε στην απαράδεκτη αλληγορία του Σπηλαίου: επειδή οι Αθηναίοι δεν υπέκυπταν ως  γνησία Ελληνική οντολογική παράδοση ούτε σε αυτόν ούτε στο δάσκαλό του το Σωκράτη (οι οποίοι προσπαθούσαν να μεταφέρουν την ανατολή στον Ελληνισμό(ο άνθρωπος υπάρχει όχι σε σχέση με το Όν αλλά σε σχέση με την ιδέα του καλού η οποία υπάρχει στο μυαλό πάντοτε ενός καλού νοός ο οποίος μπορεί  και να ονομασθεί Θεός) ο Πλάτων τους παρομοίασε με  σπήλαιο όπου το Φώς δεν τους φωτίζει και παραμένουν στο σκότος χωρίς να μπορούν να φθάσουν ούτε στις έννοιες ούτε στις ιδέες και αξίες των πραγμάτων και των όντων: σαφώς των πλατωνικών πραγμάτων και όντων διότι οι Αθηναίοι (γενικότερα ο γνήσιος Ελληνικός Οντολογισμός) μέσω του υγιούς μύθου, του Διονύσου, των Ελευσινείων μυστηρίων, των Ποιητών και μυστών κ.λ.π είχαν  κατανοήσει την σημασία του Οντολογικού Ανθρώπου, των διαπλανητικών ταξειδίων (τα ζώα είναι υπολειπόμενη ζωή από άλλους πλανήτες και όχι κατώτερα του ανθρώπου όντα) είχαν κατανοήσει την πορεία της ανωλέθρου οντολογικής δυνάμεως: τέλος πάντων η  βύθισή μας στην οντολογική δύναμη που περνά εσωτερικώς μας θα μας απελευθερώσει από κάθε πλατωνικό σύστημα από κάθε ψευδή και τυραννική νοητική εξάρτηση.