Περιγράφοντας την Οντολογία του Παρθενώνος.

 

Ο Παρθενών ως ναός τιμά τη Θεά Αθηνά. Θα πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αποτελεί ναό με τη χριστιανική έννοια, εκ του ρήματος ναίομαι  (κατοικώ) ο ναός του Παρθενώνος είναι κυριολεκτικά το διαχρονικό χωρίον όπου διαμένει η αποκτηθείσα οντολογική Σοφία των Ελλήνων Οντολόγων. Άρα ο πρώτος και κύριος λόγος κατασκευής εκ του Ικτίνου και Καλλικράτου του Ναού του Παρθενώνος είναι η συνεχής ενθύμησις ότι ο Έλλην απέκτησε τη σοφία η οποία πλέον κατοικεί στο χώρο του. Ο Παρθενών δεν ήτο λατρευτικός χώρος αλλά χώρος πνευματικής εορταστικής μεθεκτικής συνυπάρξεως.

Συμβολίζει λοιπόν τη νίκη επί του χρόνου , ή καλλίτερα την ανακάλυψη ότι ο χρόνος ως όχημα μεταφέρει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες εάν κατακτηθούν ως σοφία αποτυπώνονται στον Παρθενώνα: άρα ο Παρθενών είναι το βιβλίο των Αθηνάιων στο οποίο αναγράφεται το σύμπαν του νοός που εδημιούργησαν, αποτελεί αυτό το ναϊκόν βιβλίον αποτύπωση όλου του κόσμου σοφίας των Αθηναίων του 5^ου αι α.κ.χ.

‘Αρα είναι σφραγίδα αγήρατος επί του χρόνου. Ακήρατος, μη αναμεμιγμένη με τη φθορά, αποτύπωση της δημιουργίας ενός νοητικού κόσμου μέσα στον όλο χαώδη κόσμο που μας περιβάλλει: είναι αφιερωμένος στην Παρθένο Αθηνά , στην καθαρά σοφία, σε αυτήν η οποία δεν χάνεται σε καμμία εμμένεις και εμπειρία αλλά πάντα με καθάριο βλέμμα, παρθενικό βλέμμα, οδηγεί τον άνθρωπο στις όχθες του επομένου. Ο Παρθενών, η πυραμίδα των Ελλήνων, είναι οδηγός: οδηγεί από το χθές της αρμονίας, της συμμετρίας, του κανόνος στο αύριο ενός ανθρώπου ικανού να επιβιώσει στα γυρίσματα του χρόνου.

Ο Παρθενών μεταφέρει όλες μα όλες τις αποκτηθείσες φιλοσοφικές αρχές; Είναι φιλοσοφία χωρίς γράμματα, αλλά γραμμένη με άλλη ορυκτή ύλη. Ο Νούς της Αθηνάς του Ναού περνά τις ιδέες της ισορροπίας, της αρμονίας, της συμμετρίας, της τελείας σύζευξης όλων των εποχών του ανθρώπου: Διότι Σοφία είναι όλες αυτές οι αρετές οι οποίες κατακτώνται μέσα από την συνέχεια της σοφίας στην ηθική: η ηθική του Παρθενώνος είναι η ισορροπία ανάμεσα σε ότι μας κατακτά και πρέπει να κυβερνηθεί και στο τι τελικά μπορούμε να αναδείξουμε ως δικό μας εαυτό: ο Παρθενώνας είναι ο εαυτός μας, αρμονικός ισόρροπος συμμετρικός ανάμεσα στις ιδέες και στην πράξη μας.

Η Ζωφόρος είναι οι έννοιες που διέπουν την ανθρώπινη ζωή εκ του σύμπαντος: η σοφία, το αγαθόν, η αρετή, η ανδρεία, η πράξη, ο νόστος, η ευδαιμονία, η ενδελέχεια. Γι αυτό αναπαρίστανται οι συμπαντικές δυνάμεις της Ζωής (Ζεύς) της συνεχείας (Ήρα), για αυτό και συνυπάρχουν άνθρωποι και ζώα, άλογα, ίπποι που συμβολίζουν τη δυναμική πορεία της ψυχής προς το υπερυψωμένο όλον: διότι ο Παρθενών είναι η ανύφωση της ψυχής, διότι ο ίδιος οράται ως υπερυψωμένη δυνατότητα του ανθρώπου. Είναι άκρο, όριο,υπέρβαση, πρέπει ως τέτοιο να φαίνεται ως παράδειγμα μιμήσεως, για αυτό και εφτιάχθη σε πλήρως ορατό σημείο. Είναι ο πνευματικός νόστος του Ελληνισμού ο οποίος θα πρέπει να αποτελεί στόχο και σκοπό όλων των φωτισμένων.

Για αυτό και στην ανατολική πλευρά της ζωφόρου υπάρχει η γένεσις της Αθηνάς – Σοφίας. Είναι η πλευρά του Ηλίου, του φωτός, η Αθηνά εγεννήθη χωρίς τη μεσολάβηση θήλεος, διότι το θήλυ ως υπερθήλεια δύναμη εισήλθε στη δύναμη του Διός και μετέδωσε όλο το οντολογικό της εύρος: διότι η σοφία είναι εσωτερική στη σύλληψη αλλά φανερή στους τρόπους της. Πρέπει να διακρίνεται όπως η Σοφία διακρίνεται στη ζωφόρο του Παρθενώνος.

Επίσης στις μετόπες της ζωφόρου υπάρχουν τα τέσσαρα στάδια της γένεσης της ανθρωπίνης υπάρξεως πρίν αυτή φωτισθεί από το φώς του Νοός: η γιγαντομαχία, η αμαζονομαχία, η κενταυρομαχία, ο τρωϊκός πόλεμος: δηλαδή η Σοφία εγεννήθη και αποτελεί διά του Παρθενώνος νίκη επί του χρόνου όταν ο άνθρωπος σταμάτησε να είναι άλογος δύναμις (Γίγαντες) εγωϊστική πορεία οντολογικών δυνάμεων χωρίς την ισόρροπο διαμοιραστική  συνουσία προς μορφή (Αμαζόνες) όταν ο άνθρωπος έφυγε από τη ζωώδη αλογία (κένταυροι) και επέλεξε την ωραιότητα του νόστου (τρωϊκός πόλεμος): άρα ο Παρθενών είναι επιφαντικά ακίνητος: ως εσωτερικότητα κινείται και παρασύρει τον άνθρωπο στο πιο όμορφο ταξίδι γνώσης ανάμνησης και ελπίδος.

Η οροφή ήταν επικλινής με δύο κατωφερείς πλευρές, σαν τις δύο πλευρές ενός ισοπλεύρου τριγώνου: η Σοφία των Ελλήνων κατενόησαν ότι όπως η οροφή του Παρθενώνος παρόμοια και ο Νούς αποστέλλει δύο επικλινείς δυνάμεις στον άνθρωπο, όπως το σχήμα της οροφής του Παρθενώνος: η μία δύναμις είναι η σκέψη και η άλλη η πράξη, η γνώση και το βίωμα. Ο Νούς είναι η οροφή μας και από εκεί απορρέουν προς ημάς οι σκέψεις και οι συνεπαγόμενες πράξεις: ο Παρθενώνας είμαστε εμείς. Όμως η οροφή επικοινωνεί με τη γή, με το δάπεδο του ναού μέσω των κιόνων: οι κίονες είναι οι ιδέες μας, οι αξίες μας, αυτές ενώνουν τον ουρανό (οροφή) με τη γή ( δάπεδο) του κόσμου, του ναού: οι ιδέες μας πρέπει να είναι επιβλητικές και φανερές και εκθαμβωτικές όπως οι κίονες: άρα ο Παρθενών εγκαινιάζει την αντιμεταφυσική πίστη των Ελλήνων στις δυνατότητες του Νοός: του οντολογικού νοός: όπως οι κίονες ενώνουν τον ουρανό με τη γή, την οροφή με το δάπεδο, παρόμοια και οι ιδέες ενώνουν τους θεούς με τους ανθρώπους. Οι ιδέες μας είναι οι κίονές μας , ο νούς  μας η οροφή μας και οι πράξεις μας η γή: άρα οι κίονες των ιδεών μας και των αξιών μας ενώνουν το νού μας με τις πράξεις μας: είμαστε αποτύπωση του ναού.

Στη φήμη του ναού συνέτειναν και οι ασύλληπτες εκλεπτύνσεις, οι αδιόρατες αποκλίσεις από την κατακόρυφο και την οριζόντια κατεύθυνση και οι αρμονικές αναλογίες. Ο στυλοβάτης παρουσίαζε ελαφρά τυμπανοειδή καμπύλωση, οι ραδινοί κίονες απέκλιναν από την κατακόρυφο προς το κέντρο του ναού και η συνολική σχεδίαση ήταν πυραμιδοειδής. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχανόταν μία κίνηση προς τα μέσα και προς τα πάνω που μετέτρεπε τον Παρθενώνα σε ένα παλλόμενο οργανικό σύνολο. Η ένταση των κιόνων (ένα ανεπαίσθητο «φούσκωμα» στο μεσαίο τμήμα τους) απέδιδε οπτικά το γεγονός ότι οι κίονες σήκωναν μεγάλο βάρος. Οι αναρίθμητες αυτές λεπτότητες σχεδιάστηκαν με μεγαλοφυή τρόπο και εκτελέστηκαν με μαθηματική ακρίβεια. Πράγματι η κίνησή μας είναι η επαναφορά μας στο όν, ως αδυσώπητη εσωτερική πορεία προς το συνεχές. Οι ιδέες μας και οι αξιες μας ωθούν προς το όν ως εσωτερική κεντρομόλο συνέχεια: όλα πυραμιδικά συγκλίνουν προς το Όν, ως Όν: ο Παρθενών είναι η αποτύπωση της εσωτερικής μας πορείας προς την οντολογική μας συνέχεια, μπορεί εξωτερικά να φαίνεται σταθερός, όπως εμείς, αλλά είναι η εσωτερική πυραμιδική σύγκλιση προς το Όν ως χαοτική συνέχεια.