Η διαχρονική ηθική των δούλων.

Όλα όσα ξέρουμε σήμερα, όλα όσα  είμαστε σε θέση να πράξουμε σήμερα προκύπτουν όχι από αυτό το οποίο πράγματι είμαστε στην οντολογική πορεία μας: αυτό έχει λησμονηθεί από την εποχή κατά την οποία ανακαλύφθηκε ο Νούς: όλα όσα θεωρούμε ότι είμαστε και γενόμεθα είναι επιταγές κεντρικών νόων οι οποίοι ώς μεγάλοι άνθρωποι επιβάλλονται σε μικρότερους ανθρώπους: ο Νούς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το δυαλισμό θεού και ανθρώπου, αφέντη και δούλου, ανωτέρου και κατωτέρου: διότι δεν υπάρχει αφέντης και δούλος, ανώτερος και κατώτερος, άνθρωπος και θεός: όλα είναι έννοιες του νοός ο οποίος από τη στιγμή κατά την οποία βγαίνει στην επιφάνεια ανήκει σε ένα υποκείμενο: ο Νούς είναι έξω από την καθεαυτή οντολογική συνέχεια και αυτό του δίδει μία ψεύτικη εξουσία: είναι αυτός και ο Άλλος: από αυτό το σημείο ξεκινά ο διαχωρισμός του όλου σε αφέντη και δούλο, ο νούς είναι ο αφέντης και κάθε ένας ο οποίος δεν γνωρίζει όσα συλλαμβάνει ο Νούς είναι ο δούλος: σταδιακά αυτή η εξουσία η οποία καταχράσθηκε και εξουσίασε το νού, αυτή η εξουσία η οποία αγνόησε τους πολλούς και διαφορετικούς νόες και τους συμμάζεψε σε ένα νού (θεός, αρχιφιλόσοφοι) κατέστη η απόλυτος εξουσία και συλλήβδην οι άνθρωποι οι υπόλοιποι έγιναν οι υπήκοοι. Ουσιαστικά όλοι οι άνθρωποι εξήλθον της καθεαυτής οντολογικής πορείας τους εκεί όπου στο ποτάμι του όλου δεν υπάρχει θεός και άνθρωπος, αφέντης και δούλος, γνώστης και αγνοών: διότι όλοι βυθίζονται στην ίδια συνέχεια και όλα μετρούν όχι ώς στατική γνώση ιδεών αλλά ώς νόστος κίνησης και βυθισματικής προόδου.

Το υποκείμενο-Νούς άρχισε λοιπόν ώς εξωτερικός παράγοντας να καταγράφει το ποτάμι του Είναι που περνούσε μπροστά του. Δεν συμμετείχε σε αυτό, επέλεξε τι θα πάρει από αυτό: και πήρε την ιδέα, το σύνολο των φορμών της ιδέας (φύση) και επειδή αυτές οι ιδέες του έδωσαν φυή (γέννηση) το ωνόμασε φύση και επειδή έπρεπε να κοιτάζει προς τον ουρανό από όπου πήγαζαν όλα πήρε και το όνομα άνθρωπος: άρα ο εξωτερικός νούς πήρε την πρώτη ιδέα τη φύση και τον άνθρωπο: άρα δεν υπάρχουν αυτά όσο η δύναμις είναι βυθισμένη, είναι απλά απόρροια του Νοός: ο άνθρωπος η φύση και ο θεός είναι φαντασιώσεις του νοός και τίποτε παραπάνω, χάνονται όταν και πάλι όλα παρασυρθούν από την αγνή οντολογική δύναμη.

Ο Νούς όμως όπως ήδη είπαμε χρειάσθηκε τα ζεύγη προκειμένου να κυριαρχήσει: δεν γινόταν διαφορετικά: ο νούς έχει μέσα του το δυαλισμό και το ζεύγος θεός και δούλος: ο ίδιος ο Νούς είναι ο αφέντης και ο υπόλοιπος κόσμος ο δούλος: για αυτό και ο θεός της βίβλου καταδικάζει τον Αδάμ και την Εύα σε δουλεία διότι ο Νούς θεός θεωρεί ότι δεν χρειαζεται αυτή τη δουλική κίνηση: ήδη ο Νούς θεός είναι ο αφέντης και ο μη νούς είναι ο διάβολος (δούλος) : εν τη γενέσει του ο νούς είναι αφέντης κάθε τι το ανόητο είναι δουλικό θέλει τη δουλεία της κίνησης ώστε να ανακαλύψει όσα ο νούς έχει ήδη δήθεν ανακαλύψει: έξω από το ποτάμι του όλου επικρατεί ο πλέον πονηρός συσσωρευτής γνώσεων και ο νούς είναι ένας τέτοιος.

Σταδιακά ο νούς αρχίζει τους διαχωρισμούς: όσοι δέχονται τις ιδέες (δυνάμεις οι οποίες αφαιρετικά και επαναληπτικά συνέχουν τον κόσμο μας και επαναλαμβάνονται) είναι αφέντες πνεύματος, όσοι όχι είναι δούλοι: ήδη ο πολύς κόσμος δεν θα κινηθεί με βάση όσα έχει ώς οντικός παράγοντας αλλά θα πεισθεί ότι νοητικώς είναι ελλιπής και αυτό θα τον καταστήσει δούλο: ο νούς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς δούλους, ο νούς τρέφεται από δούλους, από αγνοούντες ή από ανθρώπους οι οποίοι επιζητούν την αγνή οντολογική τους πορεία αλλά ενώπιον του νοός είναι τρελλοί: αυτό το βλέπουμε έντονα στην ομηρική νέκυια: ο Αχιλλέας ενώπιον του Νοός του Οδυσσέως παρουσιάζεται ώς νεκρός ολίγον πρό της εισόδου του στον ωκεανό της συνεχείας: ο Νούς ζεί από τους δούλους οι οποίοι ακολουθούν τον κύκλο από το θεό στον άνθρωπο και τανάπαλιν.

Ο Νούς γεννά αξίες, δράσεις, τρόπους να ξεχωρίζουν οι άνθρωποι: διότι ο Νούς ζεί από την ανισότητα και τη διαφορετικότητα: δεν αντέχει την ομόνοια και την ησυχία και την ομοιότητα του τελείου Όντος: ο Νούς δεν έχει καμμία σχέση με το τέλειο Όν: ο νούς τρέφεται από τον πόνο την άγνοια και την εξάρτηση, διότι αυτά του δίδουν ζωή: για αυτό γεννά χίλιους δύο τρόπους να ξεγελά τους ανθρώπους σε σχέση με τα όπλα του: κόβει τη φύση σε κομμάτια και τα μοιράζει στους ανθρώπους: οι άνθρωποι τα ονομάζουν αυτά τα κομμάτια ιδέες: ανάλογα με τις ιδέες έχουμε τους αφέντες-πεπαιδευμένους ( πόσο ο Σωκράτης ο εφευρέτης του τρόπου του νοός εστήριξε αυτή την ανοησία) έχουμε επίσης τους δούλους απαιδεύτους (απαίδευτοι επειδή δεν ξέρουν τι είπε ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης και όχι επειδή αγνοούν το Όν το οποίον όλοι έχουμε μέσα μας): Επίσης η ιδέα μετεξελίχθηκε σε νόμισμα: όποιος έχει κομμάτι ύλης είναι πλούσιος – αφέντης, οι άλλοι είναι φτωχοί – δούλοι: σταδιακά ο άνθρωπος του νοός επεβλήθη και όλοι εξέχασαν ότι τέτοιο όν δεν υπάρχει παρά μόνον στον νού του ανθρώπου, η οντολογία της δύναμης αγνοεί το νού.

Σταδιακά το κόλπο του νοός εχώρισε τους ανθρώπους ανά την γήν: κάποιοι ήθελαν τα πάθη κάποιοι τις ιδέες: όποιοι ακολουθούσαν το Όν ώς τέτοιο ήταν άλογοι και αμαρτωλοί, διότι ζούσαν ελεύθερα στα πάθη τους, μιάς και ένοιωθαν ότι δεν κάνουν και τίποτε κακό: ο νούς ξαφνικά άρχιζε να κάνει κάτι παράξενο: νοητικοποιούσε κάθε υλικό πράγμα: η βουλιμία για σωματική συνουσία θεωρήθηκε αμαρτία ενώ η ίδια βουλιμία  για πνευματική γνώση και συνουσία πνεύματος θεωρήθηκε υπέρβαση: και όμως η βάση της αμαρτίας και της χάριτος  είναι ή ίδια δύναμις βουλιμίας: όμως ο νούς ανέπτυξε μέσω της φιλοσοφίας ένα ολόκληρο δίκτυο λήθης, πειθούς και εξουσίας: η ύλη είναι κακή, το πνεύμα είναι καλό, η αγιότητα είναι αρετή, οι άνθρωποι ελησμόνησαν ότι τίποτε από αυτά στο ποτάμι του Όντος δεν υπάρχουν.

Σταδιακά το νοητικό πλέγμα έγινε ο κόσμος και όλοι ξέχασαν το Όν ώς άπειρο και χαοτικό Είναι: τότε ο Νούς έκανε το τελικό του βήμα: μεταλλάχθηκε σε θεό, σε απόλυτο προσωπικό κυρίαρχο: όλοι οι άνθρωποι πλέον είδον το Νού ώς οι δούλοι τον αφέντη: ο νούς έλαβε μυθικές εξουσιαστικές διαστάσεις και ώς απόλυτος αφέντης επεβλήθη στα πλήθη των δούλων: ελησμονήθη το Όν, ο κόσμος του Νοός θεωρήθηκε ώς ζωή και κάθε τι άλλο ώς θάνατος, φόβος εκάλυψε τους ανθρώπους: Ο νούς εδιχοτόμησε το Όλον σε κόσμο μας και σε χάος το οποίο σταδιακά μετεβλήθη σε φόβο και σε κάτι το αποκρουστικό ώς πύρ γεένης: ο νούς ήλεγξε όλον τον κόσμο, έκλεισε τον άνθρωπο ώς δούλο εδώ: ο άνθρωπος επείσθη ότι ο κόσμος του νοός είναι ο μόνος κόσμος, πρέπει πάντα να υπάρχει ο πιο νοήμων (αφέντης) και ο λιγότερο νοήμων (δούλος):

Σταδιακά ο νούς άρχισε να πέφτει θύμα του εαυτού του: όμως αυτοεξελίσσεται: οι άνθρωοι χωρίσθηκαν με βάση το νου, οι άνθρωποι έγιναν δούλοι του νοός – θεού, όμως συνέβη κάτι το απίστευτο: ο άνθρωπος οικειοποιήθηκε το νού και μπόρεσε από δούλος να γίνει αφέντης θεός: είμαστε στα χρόνια του Καρτεσίου όπου ο άνθρωπος έκλεψε τις ικανότητες του νοός, βαρέθηκε να είναι δούλος θεού, και είπε: σκέφτομαι άρα υπάρχω. Και τότε έγινε κάτι το απίστευτο: ο παραδοσιακά αφέντης του νοός εξαπέλυσε σωρεία θρησκευτικών πολέμων, επίσης έκρυψε το θεό και εμφάνισε το νού μόνον ανάμεσα στους ανθρώπους, ο προτεσταντισμός το έκανε αυτό: οι άνθρωποι βλέποντας το νού να ανήκει σε όλους μέσα από την αναγέννηση και την επιστήμη μπερδεύθηκαν: στην αρχή νόμισαν ότι τους κορόϊδευαν, ήταν δυνατόν οι δούλοι να γίνουν αποδέκτες του νοός που θα τους έκανε αφέντες; Τότε όποιος πρόλαβε άρπαξε το νού και έγινε βιομήχανος επιστήμονας πολιτικός αφέντης των μαζών που δεν κατάφεραν να εκμεταλλευθούν το ίδιο το νού: αλλά πάντα σε σχέση με τον παραδοσιακό αφέντη θεό νού.

Ξαφνικά συνέβη κάτι άλλο το απίστευτο: ο νούς αφού έκανε τη δουλειά του, κατάλαβε ότι οι άνθρωποι ελησμόνησαν ολοκληρωτικά τη θάλασσα του όντος: για αυτό και επέτρεψε όλοι να μαθαίνουν μέσω ενός ψηφιακού νοός: οι άνθρωποι πλέον έγιναν δούλοι και αφέντες συγχρόνως ενός ψηφιακού νοός, δούλοι διότι η πληροφορία δίδεται από τους παραδοσιακούς εξουσιαστές, αφέντες διότι όλοι έχουν πρόσβαση: η ταύτιση δούλου και αφέντη σηματοδοτεί το τέλος του νοός: πράγματι μετά την ψηφιακή εποχή ο νούς θα καταργηθεί, ο επόμενος κόσμος θα αναδιανείμει και πάλι τις δυνάμεις χωρίς νού αλλά με καθαρά νέα οντολογικά μεγέθη.