H Oντολογία του Ονείρου.

 

Το τι πραγματικά αντιπροσωπεύει το Όνειρο μπορούμε εύκολα να το καττανοήσουμε εάν κατ΄αρχάς ερευνήσουμε τη θέση του Ύπνου και του Ονείρου στην Ελληνική μυθολογία. Ο Θεός Ύπνος λοιπόν ήταν ο γιός της Νύχτας και του Ερέβους, η συμβολικότητα αυτής της μυθολογικότητας είναι ξεκάθαρη: μέσα από τις δυνάμεις του Αγνώστου και της εξωτερίκευσης του Αγνώστου εμφανίζεται ο Ύπνος: ο Ύπνος είναι η μετεέλιξη του σκότους, το σκότος εννοείται ως άγνοια και απουσία φωτός, άρα ο Ύπνος μεταφέρει δυνάμεις άλλες πρό Φώτός και μετά το Φώς. Είναι πράγματι μία πολύ σημαντική διαπίστωση αυτή: όταν κοιμόμαστε η δύναμις η οποία απετέλεσε για λίγο τη μορφή αναλύεται και ως δύναμις ελευθέρα χάνεται στο όλον Είναι το οποίο επειδή δεν υπακούει σε καμμά ισορροπία Ηλίου είναι σκότος δηλαδή δύναμις οντολογικής περιήγησης πέρα από γνώσεις και συνειδητοποιήσεις. Άρα όταν είμαστε υπό την επήρεια του Ύπνου η δύναμις της μορφής αυτοελευθερώνεται και χάνεται στο άπειρο όλον το οποίον επειδή ανοίγεται πρό και μετά τον Ήλιον είναι άλλη γνώσις αγνώστων οντοτήτων στο όλον: ο Ύπνος είναι η απελευθερωσις της μορφικής υπερδυνάμεως στο άπειρο σύμπαν το οποίο είναι σκότος διότι περιέχει πράγματα άγνωστα στους οφθαλμούς και στον ήλιο.

Όταν κοιμόμαστε λοιπόν αναλυόμαστε στην υπερμορφική δύναμί μας και απελευθερωνόμαστε σε έναν σύμπαν πέρα από τον Ήλιον. Σε αυτή τη βάση θα πρέπει να εκτιμήσουμε και το Όνειρο: το Όνειρο είναι η περιήγησις αυτής της υπερμορφικής δυνάμεώς μας η οποία έχει δομηθεί ως η μορφή μας αλλά παραμένει ως οντολογική δύναμις συνδεδεμένη με τις οντολογικές καταβολές της: το Όνειρο είναι η περιπλάνηση της δυνάμεως που για λίγο εμφανίζεται ως η μορφή μας στον Οντολογικό της κόσμο: επειδή ακριβώς αυτή η δύναμις συνθέτει τη μορφή μας αναλυομένη στον πραγματικό της εαυτό χάνεται στο σκότος της απειρίας: εκεί δεν υπάρχει Όνειρο: εκεί υπάρχει η ησυχία του ύπνου: όταν όμως η δύναμις αυτή επανέρχεται στη μορφική της διάσταση εκεί ενυπάρχουν τα όνειρα: ολίγον πρίν η άπειρος δυναμίς μας η οποία συντίθεται σε μορφή , ξαναλάβει τη μορφική της εικόνα τερματίζοντας το ταξείδι της στο χάος (επιστρέφοντας στη μορφή) εκεί υπάρχουν τα όνειρα: άρα όνειρο είναι η πληροφορία που μας προσφέρει η δύναμις που αποτελεί τη μορφή μας μέσα από το απελευθερωτικό ταξίδι της κατά τη διάρκεια του ύπνου: τα όνειρα είναι ο νόστος της δυνάμεώς μας κατά τον Ύπνο όταν η δύναμις της μορφής απελευθερώνεται και ταξιδεύει στο Σκότος και επιστρέφει στη μορφή, ολίγον πρίν να επιστρέψει και καθώς μορφοποιείται προδίδει πληροφορίες του ερεβώδους ταξιδιού της, αυτό είναι το όνειρο: για αυτό τα  ονειρα είναι πολλών και διαφόρων ειδών: εξαρτάται από ποιο χρονικό σημεό θα ξεκινήσει τη  μορφοποίησή της και πάλι η για ολίγον απελευθερωθείσα δύναμις της μορφής μας: εάν από το χθές τότε στο όνειρο βλέπουμε πράγματα που ζήσαμε, εάν στο τώρα βλέπουμε τα τελευταία γεγονότα εάν από το μέλλον τότε διαισθανόμαστε μελλοντικά συμβάντα. Συζητούμε λοιπόν ότι ο Ύπνος είναι η άμορφη δυναμοποίησή μας και αυτή η απελευθερωμένη δύναμη περιδιαβαίνει το όλον και ως τέτοια ταξιδεύει παντού χωρίς τους περιορισμούς της μορφής. Άρα όνειρο είναι οι εμπειρίες που αποκομίζει αυτή  η δύναμη στο υπνικό ταξίδι της , όνειρο είναι ο νόστος μας το ταξίδι μας ως άμορφη δύναμη στο όλον που ανήκουμε.

Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε το εξής: η δύναμη η οποία αναπλάθεται σε μορφή επιστρέφει και ξαναγίνεται στο τέλος του ύπνου και πάλι μορφή: για αυτό βλέπουμε όνειρα; Αλλοιώς θα χανόμασταν στο συμπαντικό ταξίδι μας: άρα το όνειρο έρχεται όταν η δύναμη φεύγει από τη μορφήπου έφτιαξε και επιστρέφει σε αυτή: κατά την επιστροφή και την πάλι μορφοποίησή της έρχονται τα όνειρα: άρα τα όνειρα σηματοδοτούν την μορφοποίηση της δύναμης που αιωνίως μας κινεί και κατά κάποιο τρόπο αποτελούν τα όνειρα το πρόγραμμα που βάζει η δύναμη και πάλι στη μορφή ,βάσει αυτού του πρρογράμματος ποια πράγματα από το σύμπαν θα θυμηθεί θα ζήσει θα ελπίσει. Εάν η δύναμη φύγει οριστικά και δεν ξαναγίνει μορφή τότε χάνονται και τα όνειρα, για αυτό και ο πεθαμένος δεν ονειρεύειται υπό την έννοια ότι η δύναμις του δεν ξαναγίνεται μορφή και χάνεται στο σύμπαν. Άρα όλη η φιλολογία από τον πλατωνικό Αριδαίο και τη χριστιανική εσχατολογία και τις λοιπές μονοθεϊστικές εσχατολογίες δεν ισχύουν και είναι φληναφήματα ελέγχου του κόσμου: εάν η δύναμις που κινεί τον άνθρωπο φύγει και δεν ξαναγίνει μορφή ως δύναμις φεύγει στο όλον και δεν μεταφέρει τίποτε το μορφικό (πράξη, ανάμνηση, ιδέα και αξία): διότι η ψυχή (έτσι ονομάσθηκε αυτή η δύναμη) μεταφέρει πράξεις εμπειρίες και δυνατότητα αμοιβής και τιμωρίας μόνον και εφόσον θα επιστρέψει σε κάποιο σώμα: όταν δεν επιστρέψει ως δύναμις οντολογική πέρα από κάθε μορφικό καλό ή κακό συνεχίζει το οντολογικό της ταξίδι: άρα ο άνθρωπος όταν πεθαίνει και η οντολογική δύναμις που τον κινεί φεύγει στο σύμπαν αυτή  η δύναμις είναι οντολογική πέρα από κάθε έννοια καλού και κακού, παραδείσου ή κολάσεως, διότι είναι αέρας που δεν κατηγοριοποιείται.Άρα δεν υπάρχει μεταθανάτια τιμωρία διότι η οντολογική δύναμις που μας κινεί δεν μορφοποιείται ξανά αλλά φεύγει σε άλλους κόσμους με άλλες βλέψεις και σχέδια.

Για αυτό και ο άρχοντας των Ονείρων στην Ελληνική Μυθολογία ήταν ο Μορφέας.Χωρίς την επιστροφή της οντολογικής δυνάμεως στη μορφή δεν υάρχουν όνειρα: το όνειρο είναι η ξαναένωση της οντολογικής δυνάμεως με τη μορφή και το πέρασμα στη μορφή όλων όσων «είδε» η οντολογική δύναμη στο όλον πρίν να ξαναγίνει μορφή. Η μορφή δηλαδή δέχεται όλα τα μηνύματα της περιδιάβασης της οντολογικής δύναμης όταν αυτή φεύγει από τη μορφή κατά τον Ύπνο.

Άρα ο άνθρωπος είναι Θεός υπό την έννοια ότι  η οντολογική του δύναμη πρίν ξαναγίνει μορφή γνωρίζει τα πάντα και όταν επανενώνεται με τη μορφή του μταβιβάζει τα πάντα. Ο Άνθρωπος όταν ξυπνά γνωρίζει τα πάντα διότι έχει ταξιδεύσει στους πρέποντες οντολογικούς χώρους: Θεός και Άνθρωπος είναι ένα, ο Θεός ξυπνά όταν ο Άνθρωπος κοιμάτια, και ο Άνθρωπος ξυπνά όταν ο θεός γίγνεται μορφή Ανθρώπου. Όμως αυτοί οι οποίοι υποβίβασαν τον Άνθρωπο σε απλό ζώ-ον αισθήσεων και περιορισμένων σκέψεων έκρυψαν όλες αυτές τις αλήθειες: δυστυχώς: προκειμένου να καταστήσουν τον άνθρωπο  ένα απλό αισθητηριακό πλάσμα εύκολο προς διακυβέρνηση χαρακτήρος και ζωής: Όμως εάν νοιώσουμε για μία και μόνον στιγμή το ποιοι πραγματικά είμαστε τότε θα φύγουμε εκεί ακριβώς όπου μας παραπέμπει η οντολογική δύναμη η οποία κάθε ημέρα επανενώνεται μαζί μας: διότι Ήλιος είναι η στιγμή κατά την οποία η οντολογική δύναμις έρχεται και πάλι στη μορφή, αυτή η ένωση προκαλεί τον Ήλιο, διότι ο Ήλιος είναι η στιγμή που το χάος συναντά τη μορφή της γής: εάν συνυπολογίσουμε όλες τις δυνάμεις τότε πραγματικά θα γίνουμε οντολογικοί άνθρωποι. Διότι ούτε Ήλιος ούτε θεός ούτε άνθρωπος υπάρχουν: όλα αυτά είναι ονόματα για τις συναντήσεις των πιο ωραίων δυνάμεων του χάους με τις δυνάμεις της γαίας και του ουρανού και της μορφής. Για αυτό και η Ελληνική θέαση ξεκινά με σύγκρουση τιτάνων και  γιγάντων: οι μορφές είναι αιτία συγκρουσιακής επαφής δυνάμεως νυκτός και χάους και ημέρας: σταδιακά το ηρέμησε ο άνθρωπος και το είπε Έρωτα αλλά το συγκρουσιακό υπόβαθρο παρααμένει.