Περί της μείωσης των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην Α΄λυκείου.

 

Περί της μείωσης των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην Α΄λυκείου.

Ας  ξεκινήσω αυτές τις σκέψεις  αναφέροντας κάτι το οποίο το έχω σημειώσει πάμπολλες φορές.  Δεν υπάρχουν ούτε Αρχαία Ελληνικά ούτε Νέα Ελληνικά. Μία ενιαία, διαχρονική, δομημένη Ελληνική γλώσσα υπάρχει. Η οποία είναι καθαρά  κυκλική στην σύλληψή της. Ξεκινά από την ονοματοθεσία συμπαντικών δυνάμεων, συνεχίζει με την λεξικοποίηση φυσικών δυνάμεων, έπειτα καταλήγει στον Άνθρωπο. Έχει η Ελληνική  πάμπολλες λέξεις για τον Άνθρωπο, αλλά προσοχή: σε σχέση με το Σύμπαν και τη Φύση: όλες οι Ελληνικές λέξεις είναι είτε μονές, διττές, ή τριττές, ή πολλαπλές στο νόημα: διότι ασχολούνται με τον Άνθρωπο ως τέτοιο, επίσης σε σχέση με τη Φύση και το Σύμπαν: όταν λοιπόν ο Όμηρος αναφέρει: νεφεληγερέτης Ζεύς, συνδέει τη δύναμη του συννέφου με την Ανθρωπίνη δύναμη: όπως το σύννεφο προκαλεί βροχή, ο Ελέγχων αυτά Δίας προκαλεί πράξεις: άρα όπως λειτουργεί η βροχή λειτουργεί και η πράξη: οι σκέψεις είναι τα σύννεφα που προκαλούν πράξεις, διότι ένας προσωποποιημένος ανθρώπινος θεός μας δείχνει ότι ένα  είναι η φύση με τον  Άνθρωπο.

Αυτά είναι τα «Αρχαία» Ελληνικά, τα οποία είναι νεώτατα: διότι ο Άνθρωπος, ο νέος, και σήμερα και πάντοτε,  έχει ανάγκη να προσδιορίζεται σε σχέση με τη Φύση, και το Σύμπαν: πρώτα πείσαμε τους Νέους μας ότι είναι ό,τι φαίνονται, αισθητηριακές μηχανές, μηχανήματα ελεγχόμενα, καταναλωτικά όντα: έπειτα καταργούμε σιγά-σιγά και σταθερά τα «Αρχαία» Ελληνικά. Βαθύτατα λυπούμαι. Η κατάργησις των «Αρχαίων» Ελληνικών σηματοδοτεί μία μεγάλη ήττα του Ελληνικού σχολείου. Το Ελληνικό σχολείο νικάται από την σύγχρονο καταναλωτική κοινωνία. Το σύγχρονο σχολείο καθοδηγείται από την σύγχρονο Ελληνική κοινωνία του life style, των πρωϊνάδικων, των διαφημίσεων, των reality show. Ενώ λοιπόν είναι στη φύση του σχολείου να διαμορφώνει το κοινωνικό και πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι, το σημερινό σχολείο ακολουθεί την πεπτωκυία μηχανιστική και υλιστική κοινωνία: διότι πρώτα η κοινωνία δηλώνει ότι δεν χρειάζεται τα «Αρχαία» Ελληνικά, διότι θέλει η κοινωνία σήμερα απλά μία γλώσσα ιερογλυφικής πρωτόγονης βασικής επικοινωνίας: τα «Αρχαία» Ελληνικά τα οποία οντολογικώς και ηθικώς εξελίσσουν τον Άνθρωπο, τα καταργεί αργά και σταθερά η ίδια η Ελληνική κοινωνία, και έπειτα μειώνονται ως ώρες διδασκαλίας στο σχολείο.

Η κοινωνία θέλει απλή επικοινωνία: λίγο πρίν την ολοκλήρωση της ψηφιακής  μαζοποίησης. Λές και όλα δουλεύουν και εργάζονται προκειμένου να συρρικνωθεί η γλώσσα και να χωρέσει στα κομπιούτερ: να γίνει pr, γκρ, φερ, φατ. Κρίμα. Η Ελληνική κοινωνία δεν θεωρεί πλέον  ότι ο Άνθρωπος Είναι ό,τι του λέγει και του διδάσκει η Γλώσσα για το Θεό, το Σύμπαν, τους Άλλους, τον Εαυτό του. Θεωρεί ότι ο Άνθρωπος είναι ό,τι του λέγει η τηλεοραση και το ψηφιακό συνονθύλευμα. Δυστυχώς ο Λόγος δεν ομιλεί, ο λόγος  του όλου  και της οδού συνεχείας μας. Απομονωμένοι στην υλική σπηλιά μας ζούμε με άρτους  και θεάματα, δεν έχουμε ανάγκη τη γλώσσα ως όχημα προς το Είναι και τις Αλήθειες συνεχειάς μας.

Ή ίδια η κοινωνία, ο τρόπος ζωής μας, η τηλεόραση που τόσο μας κατευθύνει, όλες αυτές οι πηγές δόμησης του ανθρώπου σήμερα, έχουν καταργήσει τα «Αρχαία» Ελληνικά: το σύνολο των καταστημάτων φέρουν ξενικούς τίτλους, το σύνολο των τηλεοπτικών εκπομπών επίσης, κάποιοι είναι managers αλλά όχι διευθυντές, κάποιοι άλλοι contrarontai αλλά δεν ερίζουν κ.λ.π. Το λεξιλόγιο δημοσίων προσώπων είναι στα όρια του ευτελούς, εντός της  βουλής των Ελλήνων καιρό τώρα έχει καταργηθεί η  «Αρχαία» Ελληνική γλώσσα. Σκάσε αντί για παύσε, λαμόγιο αντί για ιδιοτελής και ευήθης και ούτω κάθε εξής.

Τα Αρχαία Ελληνικά είναι ευγενής γλώσσα, διότι μιμείται την πορεία του ανέμου, του ύδατος, της γαίας, του πυρός: όταν ο Όμηρος έλεγε: ώ συνετέ Αντίνοε (ο Αντίνοος ήταν μισητός μνηστήρας) δεν ήθελε να υβρίζει: άς κάνουμε εδώ μία παρατήρηση την οποία ελάχιστοι γνωρίζουν: οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έβριζαν όπως εμείς, χρησιμοποιώντας αισχρά σεξιστικά ή άλλα σχόλια, οι αποποιητικές εκφράσεις τους ήταν αξιολογικού χαρακτήρος: ευήθης (αυτός που έχει ελαφρά ήθη και δεν αντέχει την πολιτική πίεση): το παράδειγμα του Αριστοφάνους είναι λογοτεχνικής υφής και εξαιρείται. Άρα λοιπόν ο Όμηρος δεν υβρίζει τον Αντίνοο, διότι η Γλώσσα των Ελλήνων είναι μίμησις Οντολογικών δυνάμεων: ύδατος, αέρος, πυρός: η Γλώσσα των Ελλήνων είναι η αρμονική πορεία του ανθρώπου διά αυτών των στοιχείων: αυτή η γλώσσα άνοιγε οδούς πορείας ανάμεσα στα στοιχεία των όντων, η βρισιά ήταν σαν κατακλυσμός, δεν την λεξικοποιούσαν την βρισιά για να  μην σπέρνουν το κακό ανάμεσα στους ανθρώπους : η  «Αρχαία» Ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα του καλού: σήμερα ο κλεισμένος στις πόλεις άνθρωπος δεν αντέχει αυτή τη γλώσσα: πώς θα ξεσπάσει; Πώς θα ελαφρώσει την απομόνωσή του από κάθε τι το δημιουργικό εάν  δεν υβρίσει: η «Αρχαία» Ελληνική γλώσσα δεν έχει καμμία εφαρμογή στον άνθρωπο των μεγαλουπόλεων ο οποίος ούτε ουρανό δεν βλέπει ούτε τον Άλλον δεν σέβεται.

Οι Ελληνικές λέξεις της «Αρχαίας» Ελληνικής γλώσσας  είναι βαθέως αφυπνιστικές: αποτυπώνουν τον Άνθρωπο ως σύνολο πνευματικών και ψυχικών δυνάμεων: νεφρός είναι η ύπαρξις της φρηνός (τρόπου σκέψης) εντός μας. Έντερο είναι η εντός μας ροή  της συμπαντικής δυνάμεως διά της τροφής και της σωματικής πορείας των συμπαντικών δυνάμεων. Καρδιά  είναι η κήρ, η μοίρα εντός μας: άρα διά των «Αρχαίων» Ελληνικών αυτεξουσιάζουμε σώμα και ψυχή, δεν δεχόμεθα εξουσιαστές είτε στον πνεύμα μας είτε στο σώμα μας. Είμαστε Οντολογικώς Ελεύθεροι: αυτό το φοβείται η σύγχρονος κοινωνία η οποία όπως αποδεικνύεται καθορίζει το σχολείο: πώς θα δουλεύσει η επιστήμη και τα σύγχρονα θεοκρατικά συστήματα  όταν  η «Αρχαία» Ελληνική γλώσσα δημιουργεί ένα οντολογικώς ελεύθερο πλάσμα;

Το σχολείο καλώς ή κακώς, ακολουθεί την μηχανιστική και ψηφιακή κοινωνία. Πλέον ο λαχανόκηπος είναι σχολικό μάθημα: η Σωκρατική μάθηση ως ο ύψιστος βαθμός Εσωτερικής  Υποκειμενικής  γνώσεως, η οποία διαπλάθεται σε εξωτερική ηθική γνώση, αντικαθίσταται από δράσεις οι οποίες απλά προσδιορίζουν το άτομο σε σχέση με τους άλλους, δεν του προσφέρουν τον τρόπο   του συμπαντικού νόστου. Η «Αρχαία» Ελληνική γλώσσα είναι μία ενοποιητική  γλώσσα: η Ειρωνεία του Σωκράτους προέρχεται από το είρω (ενώνω): ο άνθρωπος ενώνει το Έσω του (ως τόπο ανάμνησης των ιδεών  του κόσμου  του Αγαθού) με το Έξω (ως ηθικός τρόπος εξάσκησης των Έσω ιδεών και αξιών): Η Ειρωνεία είναι η σωστή ένωση των  Έσω και των  Έξω, επίσης το ταίριασμά τους από το αραρίσκω (ενώνω) είναι η αρετή. Όμως ο σημερινός άνθρωπος πρέπει να τελεί σε διχόνοια ανάμεσα στο εσωτερικό βάθος και στο εξωτερικό ήθος επί αυτού του βάθους: για αυτό η «Αρχαία» Ελληνική γλώσσα είναι επικίνδυνος: η λέξη ευδαιμονία σημαίνει ότι καλές δυνάμεις κατευθύνουν τον  άνθρωπο: ο σημερινός όμως νέος  κατευθύνεται να βλέπει τον εαυτό του ως κατευθυνόμενο όχι από τους Ηρακλειτείους δαίμονες ( δυνάμεις συμπαντικής ενατένισης εντός του αίματος( το αίμα θεωρείται μεταφορά συμπαντικώς σκέψεων για αυτό και ο Οδυσσέας διά του αίματος επικοινωνεί με τους νεκρούς για αυτό και οι θυσίες ώστε διά του αίματος να ενώνονται οι συμπαντικές σκέψεις) αλλά από την τηλεόραση όπου τα «Αρχαία» Ελληνικά γενικώς αγνοούνται.

Άρα το σχολείο πλέον καθίσταται ένα κοινωνικό εξάρτημα, σκοπό έχον  την παραγωγή μηχανιστικών όντων ευεργών προς παραγωγή εν τη ψηφιακή εποχή: ουσιαστικά η μείωση των «Αρχαίων» Ελληνικών είναι ένα προαγγελθέν  νέο. Το σύνολο των μαθητχάνουν οικτρά στις πανελλαδικές εξετάσεις των Αρχαίων Ελληνικών, πλέον με 11.000 μόρια εισάγονται φοιτητές στις φιλολογικές σχολές. Επίσης τα «Αρχαία» Ελληνικά αντί να είναι τόπος παραγωγής ιδεών και αξιών, κατήντησαν στείρες εξετάσεις παρακειμένου και καταλήξεων. Χάθηκε το ουσιαστικό νόημα ότι τα «Αρχαία» Ελληνικά είναι το ταξίδι του Οντολογικού ανθρώπου προς το νόστο του και έμεινε ο τύπος του υπερσυντελίκου. Ο προεξαγγελθείς θάνατος της μίας ώρας θα γίνει και δεύτερης ώρας κ.λ.π.

Όμως  τα «Αρχαία» Ελληνικά είναι το ταξίδι μας στην Ιθάκη μας. Όταν ο ΟΔυσσέας ονομάζει την Αθηνά «γλαυκώπιν» μας θυμίζει τις δυνάμεις φωτός που έχουμε μέσα μας: ως γονείς, εργαζόμενοι, Έλληνες, άς μάθουμε την ενιαία γλώσσα μας πέρα από το σχολείο: ας την μεταδώσουμε στους απογόνους μας: ουσιαστικά μεταδίδουμε την οδό προς την Ιθάκην τους.