Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: η οντολογική μετάφραση της ραψωδίας Α΄της Ιλιάδος.

 

Στη συνέχεια: ο Οδυσσέας καθορίζει την όλη ανταλλαγή των γυναικών (της Βρισηΐδος και της Χρυσηΐδος): το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό εάν  ιδωθεί όχι ως συμμετοχή ανθρωπίνων  μορφών αλλά των δυνάμεων οι  οποίες ευρίσκονται πίσω από τα ανθρώπινα πρόσωπα: θα μπορούσε να  κάνει την ανταλλαγή των γυναικών άλλος πέρα από τον Οδυσσέα; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική: διότι δεν ανταλλάσσονται δύο απλές γυναίκες αλλά θήλειες ενδελεχείς δυνάμεις: η Χρυσηΐδα αντιπροσωπεύει την Απολλώνεια φώτιση ενώ η Βρισηίδα την αποκτηθείσα οργή του Ανθρώπου εκ μέρους του Αχιλλέως: άρα ο Οδυσσέας, ο νοήμων , ο Νούς, διαμοιράζει τις δυνάμεις που παρήχθησαν μέσα από την οργή του Αχιλλέως: ποιες δυνάμεις παρήχθησαν μέσα από την οργή του Αχιλλέως: ότι ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται τις επιταγές των συμπαντικών δυνάμεων και ότι θα πρέπει να οργίζεται όταν είναι για το δίκαιό του , επίσης ως Σοφός οφείλει να διαχειρίζεται ορθώς την οργή του οδηγούμενος διά των επιλογών του στις καλύτερες δυνατές πράξεις. Ο Νούς (Οδυσσέας) διαμοιράζει τις δυνάμεις αυτές και πλέον αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν αυτές οι τόσο συγκεκριμένες δυναμεις: άρα η  ραψωδία Α παράγει τα δύο Υποκείμενα της Ωραίας Ενέργειας και Φύσης: κατ΄αρχάς ο Οργισμένος Αχιλλέας ο οποίος σε βάση δυνάμεων επιλέγει την αφύπνιση μέσα του του ύδατος, του αέρος, του ηλίου, του πυρός, της γής, αλλά μέσω του συνεκτικού ιστού της Σοφίας. Διότι η Οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί κάτι το οποίο επετεύχθη μόλις μέσω της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι (έχοντας στο νού μας και την ανακάλυψη των τριών κινήσεων εκ μέρους του Αριστοτέλους):

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: η Ιλιάδα εκτυλίσσεται στα τρία επίπεδα του Ολύμπου, της Φύσης και  του Ανθρώπου. Το ζητούμενο των επών (της Ιλιάδος επί τω προκειμένω) είναι ο αγών (πόλεμος) περί της ανθρωπίνης υπάρξεως: Ποιος  είναι ο Άνθρωπος; Είναι το μέγα ζητούμενο της Ιλιάδος. Η Οδύσσεια έπειτα θα απαντήσει στο μετέπειτα ερώτημα: Γιατί ο Άνθρωπος (εκεί θα δοθεί η απάντησις του Νόστου και του Σκοπού): Άρα περί του Ανθρώπου η Ιλιάδα ερωτά: Ποιος είναι ο Άνθρωπος, η Οδύσσεια ερωτά : Γιατί ο Άνθρωπος; Σε επίπεδο τομέων η Ιλιάδα είναι Οντολογία περί του Ανθρώπου ενώ η Οδύσσεια αποτελεί τη Γνωσιολογία και Αξιολογία περί του ανθρώπου.

Άρα ο Άνθρωπος της Ιλιάδος υιοθετεί την αφύπνιση της εσωτερικής συν-αισθηματικής δυνάμεώς του σε σχέση με τους Άλλους: ο Αχιλλέας ενεργοποιεί κάτι το οποίο ήταν γενικώς άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή  και σηματοδοτεί την ανωτάτη διαφοροποίηση του ανθρώπου από τα ζώα: ένα ζώο δεν θα προσπαθήσει να ξεπλύνει μία ντροπή διότι δεν νοιώθει ντροπή: νοιώθει ανάγκες. Έάν ένα λιοντάρι κλέψει μία λέαινα από ένα άλλο λιοντάρι τότε το υποτιμώμενο λιοντάρι θα αντιδράσει όχι επειδή προσεβλήθη αλλά επειδή η ενστικτώδης δύναμις αναπαραγωγής πλήττεται: η αντίδρασή του θα συνδεθεί με την ενστικτώδη ανάγκη της συντρόφου και της αναπαραγωγής: σε επίπεδο φυσικής αντίδρασης: η Οργή του Αχιλλέως τι πραγματικά σηματοδοτεί: σηματοδοτεί την ήδη ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου αξιακού κώδικος στην περίπτωση του Ήρωος: δεν έχει να κάνει με την Βρισηΐδα, δεν έχει να κάνει με τον Άλλον αλλά με τον εσωτερικό κόσμο του Αχιλλέως: ο οποίος έχει διαμορφωθείι επάνω στις αξίες του Ήρωος, και της Εκτίμησης: ενώ το λιοντάρι θα οργισθεί επειδή συγκεκριμένα του πήραν τη λέαινα (δεν νοιώθει ότι πλήττεται κάτι άλλο και το ένστικτό του μπορεί να το κατευθύνει κάπου αλλού) ο Αχιλλέας έχει ήδη διαμορφώσει αξιακό κώδικα: Είναι Ήρωας, απαιτεί σεβασμό, έχει την αυτογνώση του τι αποτελεί για τους Αχαιούς: ο λόγος του προς τον Αγαμέμνονα εμπεριέχει όλες εκείνες τις πλευρές του αξιακού κώδικα ο  οποίος τόσο βάναυσα προσεβλήθη από τον Αρχηγό των Ελλήνων: Άρα η Οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί την ύπαρξη ολοκληρωμένου Εσωτερικού κόσμου εκ μέρους του Ανθρώπου, ικανού  να νοιώσει ότι είναι μία υπαρξιακή ταυτότητα διαφορετική  από τον Άλλον: για πρώτη φορά δύο άνθρωποι διαφοροποιούνται (ο Αχιλλέας και ο Αγαμέμνονας) σε σχέση με το πώς βλέπουν τον Άλλον (την Χρυσηίδα και την Βρισηΐδα. Άρα η οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί ολοκληρωμένο εσωτερικό κόσμο, ενσυναίσθηση της  διαφορετικότητας της ατομικής ύπαρξης,μη μάζα.

Το επόμενο βήμα είναι τρομακτικό εκ μέρους του Ομήρου: Η Οργή του Αχιλλέως προλογίζει την προσωκρατική φιλοσοφία κατά ατομικό βιωματικό τρόπο: Το ύδωρ, το πύρ, ο αήρ, η γή, ως δυνάμεις εισέρχονται στον Αχιλλέα και καθίστανται εσωτερικές δυνάμεις συν-αισθηματικής κίνησης: όπως κινούνται όλα γύρω μας παρόμοια κινείται και ο Άνθρωπος: πλέον ο Άνθρωπος δεν είναι παθητικός θεατής της κίνησης της Φύσεως και του Ολύμπου: εσωτερικοποιεί ως ψυχικές δυνάμεις τις ενέργειες των θείων όντων και του φυσικού κόσμου: είναι γεμάτος από τη Σοφία της Αθηνάς και της δυναμικής του Πυρός. Για αυτό και εξωτερικεύεται: ό,τι έχει  εξελιχθεί ως εσωτερικότητα αυτό και εξωτερικεύεται: πολλά χρόνια αργότερα ο Αριστοτέλης  θα περιγράψει στα Φυσικά του αυτήν την ποιοτική κίνηση του Ανθρώπου ο οποίος πλέον εσωτερικοποιεί τις δυνάμεις των Συμπαντικών δυνάμεων (θεών) και τω ριζωμάτων της Φύσης (Ηλίου, ύδατος κ.λ.π).

Άρα ο Αχιλλέας αποτελεί το ύψιστο σημείο της συμπαντικής ύπαρξης του κόσμου   γύρω μας και των δομών αυτού του κόσμου. Σε αυτό το σημείο μας προβληματίζει για λόγους τους οποίους τώρα θα εκθέσουμε ο λόγος του Νέστορος.  Ο οποίος βέβαια θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ως όριο ανάμεσα στις γενεές των  Ηρώων και στις όποιες (οντολογικές) ποιοτικές μεταλλάξεις των. Συγκεκριμένα ο Βασιλέας της Πύλου αναφέρεται σε ένα σύνολο παλαιών Ηρώων (Πειρίθοον, Καινέα, Δρύαντα κ.λ.π) οι οποίοι εκτύλισσαν τις Ηρωϊκές δραστηριότητές τους με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Μάλιστα ο Νέστορας αναφέρεται σε δύο πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αυτών των παλαιών Ηρώων: κατ΄αρχάς ήταν γενναιότατοι πολεμιστές: μέσα από αυτή την ιδιότητα θα πρέπει να ανιχνεύσουμε την κοινή οντολογική δύναμη αυτών των Ηρώων: τι σημαίνει ότι επολεμούσαν γενναίως; Σημαίνει ότι εκινούντο ακολουθώντας τις προκλήσεις της οντολογικής  τους πορείας ενάντια σε κάθε ακινητοποίηση: ο Πόλεμος ανακαλύφθηκε προκειμένου να ικανοποιήσει την εσωτάτη οντολογική ανάγκη της κίνησης, του καινούργιου, της πρόκλησης, του νέου καθεστώτος στη  ζωή  των ανθρώπων. Άρα πάντοτε οι ήρωες εκινούντο, ωθούσαν και εξέλισσαν την Οντολογική πορεία των ανθρώπων, διδάσκοντας την πράξη και την αλλαγή μέσω νέων κατακτήσεων και επιτευγμάτων.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό στο λόγο του Νέστορος  είναι  το ότι όλοι αυτοί οι ήρωες υπήκουαν και άκουαν πάντοτε τις συμβουλές και τις νουθεσίες του Νέστορος: Υπήρχε λοιπόν ένας κοινός λόγος, μία κοινή λογική για την κίνηση και την Οντολογική κίνηση και υπεροπλία των Ηρώων: σε μία εμβάθυνση θα πρέπει να καταλάβουμε ότι υπήρχε ελεγχομένη οντολογική πορεία από τους άρχοντες της οντολογικής κίνησης, τους ήρωες.

Άρα εάν προσαρμόσουμε αυτά τα δύο δεδομένα στην  Οργή και Μήνιν του Αχιλλέως θα καταλήξουμε σε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα και αποτελέσματα. (Υπολογιζομένου βέβαια του γεγονότος ότι ο Όμηρος γράφει στα 800 α.κ.χ χρησιμοποιώντας ανθρώπους οι οποίοι έζησαν πολλά πολλά χρόνια πρίν, άρα χρησιμοποιεί τις  έννοιες αυτών των ανθρώπων (ήρωες) διότι καταλαβαίνει κάτι το σημαντικό: η δομή των Ηρώων σταματά στην εποχή  του Ομήρου, άρα ο Όμηρος πρέπει να μας δώσει την καινούργια και προσασμοσμένη στην εποχή του έννοια και δομή του Ήρωος. Σε αυτό τον τρόπο σκέψης συζητούμε ότι ο Αχλλέας αποτελεί τη νέα έννοια και δομή  του νέου Ανθρώπου ο οποίος προσασμόζεται και εξελίσσεται στην εποχή του Ομήρου).

Άρα  ο Όμηρος διά του Αχιλλέως προωθεί το νέο δομικό και εννοιακό μοντέλο Ήρωος.  Ο Λόγος του Νέστορος αφορά το προηγούμενο δομικό και εννοιακό μοντέλο Ήρωος. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις δομές και έννοιες Ηρώων: την απαντά την ερώτησή μας κατά τρόπο εξαιρετικό ο Νέστορας. Ας σημειώσουμε βέβαια πρίν  δώσουμε κάποια καινούργια στοιχεία την απίστευτη εξυπνάδα και ιστορική δεινότητα του Ομήρου ο οποίος συνέλαβε ότι θα πρέπει να προσφέρει όχι μόνον το νέο μοντέλο Ήρωος διά του Αχιλλέως αλλά και του παλαιού μοντέλου Ηρώων μέσω του λόγου του Νέστορος. Άρα ο Όμηρος συνειδητά προσφέρει το νέο Ήρωα δομώντας  το νέο Άνθρωπο υπό τον  Νούν του Οδυσσέως και την Οργήν του Αχιλλέως.

Άρα οι παλαιοί Ήρωες (όπως τους αναφέρει ο Νέστορας) συμβολίζουν, σηματοδοτούν και αντιπροσωπεύουν την εσωτερική οντολογική κίνηση των ανθρώπων από την τελειότητα του Ολύμπου διά της γής στοχεύοντας στην επιστροφή της τελείας κατάστασης του Ολύμπου χωρίς επιλογή, άβουλα όντα στην Οντολογική κίνηση από και προς την τελειότητα του Ολύμπου, ως άλογα μέρη της αδήριτης αυτής οντολογικής πορείας.Ο παλαιός Ήρωας ήταν πέρα από τη διάσπαση Υποκειμένου και Αντικειμένου, ο  Ήρωας ήταν ο χωρίς λόγο συμμετέχων στην αγωνιαία κίνηση της διά του ηρωϊσμού του επιστροφής στον Όλυμπο. Άρα ο ήρωας που εκθειάζει ο Νέστορας δεν επέλεγε, δεν ήταν Υποκείμενο, ήταν η ίδια οντολογική ως τέτοια πορεία από και προς την τελειότητα του Ολύμπου, από και προς την τελειότητα της συμμετοχής στις τέλειες θείες συμπαντικές δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν οι συμπαντικές δυνάμεις: άρα οι συμπαντικές δυνάμεις απορροφούσαν τους ήρωες χωρίς να τους δίδουν λόγον επιλογής παρά μόνον συνεχείας. Ο Ήρωας τον οποία αναφέρει ο Νέστορας ήταν μία Εσωτερικότητα ατομικής εξωτερικής ισχύος και μέχρι εκεί. Έλειπε το άνοιγμα στον κόσμο η δημιουργία και ή ύπαρξη του Ήρωος μέσω σχέσεων.

Αντίθετα το νέο ομηρικό μοντέλο του Ήρωος στον Ομηρικό Αχιλλέα αναφέρεται στη διάχυση της Ηρωϊκής ενέργειας προς τον Άνθρωπο και τους Άλλους. Σταδιακά ο Ήρωας ξεφεύγει από τον μονοδιάστατο δρόμο από τον Όλυμπο προς τη Γή και τανάπαλιν πίσω στον Όλυμπο: ο Ήρωας πλέον δεν είναι βυθισμένος στην Οντολογική εκούσια μεν  πορεία (την οποία όμως δεν επιλέγει διότι σύμφωνα με το Νέστορα παθητικά τον άκουγαν): τώρα πλέον ο Ήρωας κινείται στο δρόμο από τον Όλυμπο προς την ατομική επιλογή και από εκεί προς τους Άλλους: διότι ο Αχιλλέας επιλέγει  διά της οργής του το δικό του δρόμο ενάντια σε κάθε Νέστορα σε κάθε παλαιό συμβουλάτορα. Δεν απέχει μακριά το ότι ο Ήρωας με βάση τις δικές του επιλογές σταδιακά θα πλησιάσει όλο και πιο πολύ το λαό και θα γίνει  ο ηγέτης , αρχίζει να αχνοφέγγει ο Περικλής ως πολιτική μετενσάρκωση του Αχιλλέα.

Όχι μόνον μέχρι αυτό το σημείο: Είναι σημαντική η εφεύρεση του Ομήρου να παρέχει τη δυνατότητα επιλογής στον Αχιλλέα, να απομονώνει έναν Ήρωα  και να τον ξεχωρίζει ως επιλογή από τους Άλλους: πλέον η Ηρωϊκή δύναμη αργά και σταθερά αποκολλάται από τον Ηγεμόνα Αγαμέμνονα και αρχίζει να διαχέεται προς τους Άλλους: οι οποίοι Άλλοι θα αρχίσουν να ξυπνούν, να μορφώνονται, να αποκτούν γή, δικαιώματα, στην Αθηναϊκη δημοκρατία ο Περικλής του Επιταφίου ήταν ο Πολιτικός Αχιλλέας. Ας μην λησμονούμε το όλο θεατρικό εργαλείο του Ομήρου: Ο Αχιλλέας συμμαζεύει τους Αχαιούς άρα ο Ήρωας νοιάζεται και ενδιαφέρεται για το λαό: γιατί πεθαίνει ο λαός, από πού και γιατί προέρχεται ο λιμός;

Το Ομηρικό ωραίο Υποκείμενο λοιπόν στηρίζεται στον νοήμονα Οδυσσέα και στον Οργισμένο Αχιλλέα. Ειδικά ο οργισμένος Αχιλλέας σηματοδοτεί την εξέλιξη του Αρχαίου Κόσμου: Πλέον η δύναμη του Ήρωος εκχέεται στον κόσμο: ο ήρωας φεύγει μέσω επιλογής του από το πεδίο της μάχης: αν είναι δυνατόν: ο χώρος καταξίωσης  του Ήρωος τροποποιείται: πλέον ο Ήρωας μέσω επιλογής του φεύγει από το χώρο της μάχης και επέχει: άρα ήλθε η στιγμή της εσωτερικής σκέψης και ενέργειας του Ήρωος: εάν σκεφθούμε ότι οι Ήρωες αποτελούν το συλλογικό αρχέτυπο των ανθρώπων καταλαβαίνουμε ότι ήλθε η στιγμή να υπερβαθεί ο πόλεμος ως χώρος ανάδειξης του ανθρωπίνου υποκειμένου: ο Άνθρωπος πλέον αποκτά επιλογή, εσωτερική κίνηση, καθίσταται ατομικότητα, το κοινό καλό τον οδηγεί αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι ατομικότητα: η οργή γεννά το ατομικό Εγώ.

Αυτό το ατομικό Εγώ προσφέρει και μία άλλη υψίστη υπηρεσία στην ιστορική συνέχεια των ανθρώπων, στην συνεχή μετεξέλιξη του Αρχαίου Κόσμου από τον Γεωμετρικό κόσμο των Βασιλείων προς την Κλασσική (πέρα από την Αρχαϊκή) πόλη κράτος. Ο Αχιλλέας είναι το μεγάλο ενδιάμεσο μέγεθος ανάμεσα στον Αγαμέμνονα και στους Αχαιούς. Ανάμεσα στον Ένα του γεωμετρικού Βασιλικού κόσμου και στους πολλούς οι οποίοι αρχίζουν να αναδεικνύονται μέσα από το πέρασμα  στον αρχαϊκό και μετέπειτα κλασσικό κόσμο: Ας μην λησμονούμε και τον Ησίοδο  ο οποίος με τα διδακτικά του έπη  εκίνησε τον κόσμο από την γεωμετρική προς την αρχαϊκή και την κλασσική εποχή: με ποιόν τρόπο: με την εργασία, από την οποία εργασία εξάγεται η λέξη οργή….