Η Οντολογική θέση της Γυναίκας στην Αρχαία Αθήνα.

 

Η Οντολογική θέση της Γυναίκας στην Αρχαία Αθήνα.

Θεωρείται ότι η Γυναίκα στην Αθηναϊκή κοινωνία  των κλασσικών χρόνων  ήταν κατώτερη της θέσεως του Ανδρός. Η άποψη αυτή, όπως και πολλές άλλες είναι εντελώς ανιστόρητη υπό την έννοια ότι μεταφέρει σημερινά κριτήρια σε εκείνη την τόσο μακρινή σε εμάς  εποχή. Η Γυναίκα στην Αθηναϊκή κοινωνία κατείχε την Οντολογική Εστιακή της θέση ως Κέντρο της παραγωγικής ζωής. Διά της Γυναικός (Εστίας) μεταφερόταν στην Αθηναϊκή κοινωνία η ζωή, η Φύση, η Συνέχεια, το Όλον. Το λογικό λάθος το οποίο συμβαίνει  είναι το ότι δεν υπολογίζεται στη σημερινή εποχή ο τρόπος κατά τον οποίο έβλεπαν και αξιολογούσαν τη θήλεια και άρρενα δύναμη οι Αθηναίοι του 5^ου α.κ.χ. Οι Αθηναίοι των κλασσικών χρόνων δεν εννοούσαν κοινωνία ό,τι εμείς  εννοούμε σήμερα ως κοινωνία, επίσης ζούσαν σε ένα συμπαντικό περιβάλλον το οποίο εμείς έχουμε απολέσει μιάς και το σημερινό κοινωνικό μας περιβάλλον είναι  τελείως μαζοποιητικό και μηχανιστικό.

Σήμερα η κοινωνία ενώνει τους ανθρώπους ενώπιον των κοινών αγαθών τα οποία δύναται να αποκτήσει ένας άνδρας και μία γυναίκα εάν εργάζονται. Σε μία κοινωνία όπως η σημερινή όπου η ύλη έχει αποθεωθεί, ο άνθρωπος έχει αποκοπεί από τις συμπαντικές καταβολές του, επίσης όλοι χρειάζονται πλούτο για κατανάλωση συσσωρευμένοι στις άλογες πόλεις, σε μία τέτοια κοινωνία η γυναίκα έχει απολέσει τη συμπαντικότητά της και ο άνδρας της το διαστασιακό δομικό του ρόλο. Η λύση βέβαια είναι η άκριτη ισότητα διότι αλλοιώς θα υπήρχαν  ανείπωτες κοινωνικές εκρήξεις.

Όμως στην κλασσική Αθήνα η γυναίκα διατηρούσε την Εστιακή συμπαντική της θέση. Στις πορείες στις μεγάλες εορτές (προς τιμήν της Αθηνάς, της Δήμητρας κ.λ.π) οι Αθηναίες γυναίκες μετάφεραν πέπλα και άλλα αντικείμενα των θεών και σχεδόν εθεωρούντο ως αντιπρόσωποι των θεών επί της γής. Άρα οι Αθηναίες γυναίκες εθεωρούντο ως η έμψυχος ροή των συμπαντικών δυνάμεων επί της γής. Εάν σκεφθούμε ότι το επάγγελμα της μητέρας του Σωκράτους επηρέασε τη φιλοσοφία του, είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πόσο πολύ οι αρχέγονες  γυναίκες των Αθηνών μετέφεραν ανώτερες δυνάμεις στους οικείους τους διότι ήταν η Εστία επί της οποίας εφιλοξενούντο οι συμπαντικές δυνάμεις πρίν διά της ανδρικής δυνάμεως δομήσουν την Ανθρωπίνη Πολιτεία.

Θα μπορούσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε την παράλληλη πορεία των γυναικών και των ανδρών στην Αθήνα  των κλασσικών χρόνων: οι γυναίκες μετέφεραν τα συμπαντικά  υλικά ως  φύση (κτίζοντας στο μυαλό των ανθρώπων την Πόλη των αρετών και των αξιών)  προικίζοντας το ανδρικό μυαλό προκειμένου να δομήσει αυτή  την Πόλη στην βιωματική πραγματικότητα.

Στην Ελένη του Ευριπίδου η Θεονόη είναι η Ειδώ, αυτή που μεταφέρει τις συμπαντικές δυνάμεις επί της γής: η ίδια η Ελένη μεταφέρει τις Ωραίες δυνάμεις στους ανθρώπους. Η Περσεφόνη καθορίζει τις θείες ισορροπίες. Η Διοτίμα είναι η συμπαντική γυναίκα στο Συμπόσιο του Πλάτωνος, οι εταίρες μετέφεραν το σύνολο των ιδεών στους εμπόρους και ταξιδευτές αναπαράαγοντας τη σοφία του κλεινού άστεως.

Εάν συλλέξουμε όλα αυτά θα καταλήξουμε στα εξής: η Αθήνα του κλασσικού αιώνος  σε τίποτε δεν αντιλαμβανόταν την κοινωνία όπως εμείς σήμερα :η Αθηναϊκή κοινωνία επικοινωνούσε με συμπαντικές δυνάμεις, ερευνούσε τις ηθικές και πνευματικές δυνατότητες του συμπαντικού ανθρώπου: ο Οιδίποδας καταλαβαίνει την γνώση ως κάτι το συμπαντικώς ανοικτό, ο  Ορέστης προσπαθεί να συνδέσει την κοινωνία με το Σύμπαν ως δικαιοσύνη πέρα από το χάος των Ερινυών, η Αντιγόνη προσπαθεί να θέσει μία ισορροπία ανάμεσα στο χάος των θεών και των αγράφων νόμων και στην συντεταγμένη ανθρωπίνη κοινωνία. Επίσης στο σύνολο των γραπτών συναντούμε μύθους και ιστορίες της μινωϊκής εποχής, του μυκηναϊκού κύκλου, ο Θησέας και ο Ηρακλής είναι σε πολλά προπάτορες των Αθηναίων.

Άρα η κοινωνία των Αθηναίων του 5^ου αι α.κ.χ προσπαθεί με τιτάνιο τρόπο να ισορροπήσει ανάμεσα στο χάος και στο λόγο: η γυναίκα βοηθεί αποτελεσματικά: στο κάθε σπίτι οι Αθηναίοι έχουν κτίσει Εστία, η Γυναίκα σε μία θέση μοναδική και συμπαντική, είναι αυτή  διά της οποίας έρχονται στην Πόλη το σύνολο των φυσικών δυνάμεων οι οποίες γεννούν ανθρώπους, κτίζουν συνειδήσεις, μεταφέρουν συναισθήματα και ιδέες, ανατρέφουν ανθρώπους κατά το φυσικό ιδεώδες. Η Γυναίκα σε μία κοινωνία όπως η Αθηναϊκή του 5^ου αι προσπαθεί να είναι η ισορροπία ανάμεσα στο χάος και στην εστιακή φύση η οποία γεννά, μεταφέρει το ωραίο του Έρωτα, αρχέγονα μυστικά, ηρεμεί, ισορροπεί, αφήνει στον Άνδρα όλα όσα πρέπει να γίνουν για τη δόμηση του εξωτερικού κόσμου: γιατί η Ανώτερη γυναίκα της Αθήνας του κλεινού άστεως μετααφέρει τον άνθρωπο ως νέα μορφή και είδος, τις σκέψεις και τα συναισθήματα μέσα από το χάος και τη φύση. Οι  εταίρες (κάτι που  εμείς σήμερα το έχουμε απωθήσει) μετέφεραν την Ήρα και την Αφροδίτη, συνέδεαν τον Έρωτα ως  πράξη  με την υιοθέτηση συμπαντικών δυνάμεων εκ μέρους των συμμετεχόντων στα συμπόσια και στα παρελκόμενα. Ο Έρωτας ήταν η  διά της γυναικός διαιώνισις του είδους, η μεταφορά του ανθρώπου στα δώματα της Αφροδίτης, το ξύπνημα συμπαντικών δυνάμεων ευτυχίας μορφών και ειδών τελείως ξεχασμένων  σε εμάς. Άρα η Γυναίκα ήταν ο στύλος ο οποίος  εστήριζε το πολιτικό οικοδόμημα διότι ακατάπαυστα μετέφερε σώματα ψυχές και πνεύματα τα οποία έδιδαν  στους Άνδρες την απαραίτητη γνώση και δύναμη κτίσης της Πόλης: στην Αθήνα δεν ήταν δυνατόν να πολεμήσει η γυναίκα τους Πέρσες διότι η  γυναίκα πολεμούσε δυνατότερες συμπαντικούς πέρσες προκειμένου να τους κλέψει τα μυστικά και να τα μεταφέρει  στους άνδρες.

Στο σύνολο των τραγωδιών αναφέρονται οι ήρωες ότι ταξιδεύουν στην Κρήτη, στην Κύπρο κ.λ.π. Ο Κρητικός Ιδομενέας έχει ιδιαίτερη  αίγλη στο σύνολο της Ποίησης. Άρα η Αθηναϊκή κοινωνία των κλασσικών ετών, αν και νοησιοκρατική, δεν είχε εντελώς απεμπολίσει τη συμπαντική σειρά που ξεκίνησαν οι μινωΐτες με τη θεά της γονιμότητας, την πρώτη μεγάλη θεά του σύμπαντος. Εάν σκεφθούμε ότι η Αθηνά ήταν η θεά των Αθηνών καταλαβαίνουμε ότι το Φώς (πνεύματος και ψυχής) στην Αρχαία Αθήνα ερχόταν από μία Γυναίκα: η Αθηνά ως πρώτη θεά, διότι από τη θήλεια Φύση ξεκινούν όλα πρίν η ανδρική δύναμη κτίσει την εξωτερικότητα του κόσμου ως Πόλη και πολιτική, η Αθηνά λοιπόν μέσα από τα Παναθήναια μετέφερε τη γνώση  του Ωραίου, του συναδελφικού, του Καλού, του Αρμονικού, του συνεργατικού, στην  Πόλη των Αθηνών: συνέδεε τους ανθρώπους με όσα έπειτα οικοδόμησαν την Αθήνα ως πολιτική αρετή. Δεν είναι τυχαίο ότι η Πανδώρα έχει τις άπειρες συμπαντικές δυνάμεις. Άρα η γυναίκα στο κλεινόν άστυ έχει τη θέση που είχε η θεά της γονιμότητας στην μινωϊκή Κρήτη: τη μυστική συμπαντική της θέση, η οποία μετααφέρει όλα όσα χρειάζεται η άρρεν δύναμις να κτίσει την εξωτερικότητα της κοινωνίας: σε αυτό το επίπεδο δεν τίθεται θέμα ισότητας: τίθεται θέμα ότι το Θήλυ και το Άρρεν έχουν τους συμπαντικούς αρμονικούς ρόλους των. Οι οποίοι σταδιακά θα χαθούν και σήμερα επειδή ουδεμία σχέση  έχουμε με τη συμπαντικότητα ή την φυσική αρχέγονη κατάστασή μας, έχουμε ισοπεδώσει τους αρχεγόνους ρόλους του θήλεος και  του άρρενος και έχουμε αναγάγει δύο τόσο διαφορετικά συμπαντικά μεγέθη σε μηχανήματα απορρόφησης των κοινωνικών δομών μας, σε απλά εξαρτήματα της πεζής κοινωνίας μας, ενώπιον της οποίας η γυναίκα είναι ίση με τον άνδρα προκειμένου να μην γεύεται μόνον ο άνδρας όσα η υλιστική και καταναλωτική εποχή μας έχει δημιουργήσει. Διότι στο πίσω μυαλό της ευτελισμένης εποχής μας ευρίσκεται το ότι η γυναίκα είναι τόσο πιο συμπαντική και διαφορετική από τον άνδρα ώστε είναι ανώτερη  στην εσωτερική μεταφορά των συμπαντικών υλικών που κτίζουν τον  κόσμο μας. Ο σημερινός όμως υλικός κόσμος τόσο πολύ φοβείται την αρχέγονη φύση της γυναίκας ώστε προσπαθεί απλά να την καταστήσει εξάρτημα κοινωνικό εφάμιλλο του ανδρικού ίσως αναγκών και ικανοτήτων και απαιτήσεων: ώστε ο σημερινός κόσμος μας να χάσει  κάθε ανάμνηση  προς κάτι το ανώτερο διά της θηλείας φύσεως και όλοι να εξισωθούν  ενώπιον ενός κόσμου ύλης και αποχαύνωσης ώστε κανείς να μην ενθυμείται κάποια διέξοδο, ειδικά η  ανωτέρα γυναικεία φύση πρέπει οπωσδήποτε να αποχαυνωθεί και να νεκρωθεί. Ώστε τίποτε συμπαντικό να μην συρρεύσει στον κόσμο, όπως τότε όταν στην Αθήνα του Περικλή η Διοτίμα ως γυναίκα ήταν συμπαντικότερη κάθε ανδρός και μετέφερε όλες εκείνες τις δυνάμεις ώστε να τραφεί ο Νούς, το σώμα των Πολεμιστών, η Ψυχή των Ποιητών, το φρόνημα της Πόλης: διότι στην Αρχαία Αθήνα Βασιλεύς ήταν η γυναικεία μετααφορικότητα. Υπέρ παντός ανδρός.