Ας ομιλήσουμε για το ανθρώπινο σώμα.

 

Ας ομιλήσουμε για το ανθρώπινο σώμα.

Εάν προσεγγίσουμε ετυμολογικά τη λέξη «σώμα» θα διαπιστώσουμε ότι παράγεται από το ρήμα «σώζω». Άραγε τι καλείται να σώσει το Σώμα; Όλοι  ξέρουμε ότι καλείται να σώσει την Ψυχή. Όμως αυτή η οντολογική αποστολή του Σώματος προκαλείται μέσα από μία άλλη οντολογική  διαχώριση. Ανακαλύφθηκε ότι ο Άνθρωπος αποτελείται από τουλάχιστον δύο διαφορετικά κομμάτια εκ των οποίων το ένα έχει ως αποστολή να σώσει το άλλο. Άρα μοιραία δημιουργείται μία διαφορετικότητα σε σχέση με το σώμα όχι μόνον σε σχέση με την Ψυχή  αλλά και το γιατί και το πώς του σώματος, κυρίως από τι καλείται το σώμα να σώσει την Ψυχή και γιατί;

Πρίν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα άς θεωρήσουμε ήρεμα το πρίν το κατά και το μετά του σώματος και της ψυχής. Για να καταλάβουμε ότι ούτε σώμα υπάρχει ούτε ψυχή, απλά  αυτά ανακαλύφθηκαν προκειμένου να ορισθεί ένα  μοντέλο ανθρώπου στο οποίο όλοι  θα πίστευαν προκειμένου να το υιοθετήσουν και κάποιοι να εξουσιάσουν όσους βλέπουν τους εαυτούς των όχι ως ελευθέρα δύναμη αλλά ως αδύναμο σώμα και ψυχή. Κατά της στιγμή λοιπόν της συλλήψεως ο άνθρωπος κλείεται ως αγνή αέρινη οντολογική δύναμη στο πρώτο κύτταρο της  ζωής, στο ζυγωτό. Εκεί  είναι αέρας, ύδωρ, πύρ, αλλά και γαία. Όμως είναι αγνή και άφθαρτη οντολογική δύναμη.

Ένα πράγμα παράξενο το οποίο ελάχιστοι ίσως το σκέπτονται: όταν συλληφθεί ο άνθρωπος στην κοιλία της μητρός είναι αθάνατος, άφθαρτος, ανώλεθρος δύναμις. Διότι ο αήρ το ύδωρ και το πύρ το οποίο μορφοποιεί τον άνθρωπο δεν πεθαίνουν, είναι συνεχή και άφθαρτα στοιχεία. Άρα και ο άνθρωπος ως ύδωρ αήρ και  πύρ  είναι άφθαρτος και ανώλεθρος: Διαβάζοντας την Ελληνική μυθολογία διαπιστώνουμε του λόγου το αληθές για αυτά που εδώ σημειώνουμε : ο Δίας γίνεται φυτό, θαλάσσιο όν, πτηνό, διότι είναι μία δύναμις αέρινος υδάτινη πύρινη: το έμβρυο σε τίποτε δεν διαφέρει από την ανώλεθρο φύση του Διός, και κάθε ανωλέθρου όντος: διότι εν τη κοιλία της μητρός είναι  στις πρώτες στιγμές της συλλήψεώς του αγνή αέρινος δύναμις.

Σε αυτή τη  χρονική στιγμή λοιπόν δεν μπορούμε να ομιλήσουμε για σώμα, όχι υπό την έννοια της στερεότητας. Αλλά υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει σώμα, υπάρχει μία αέρινος υδάτινη πυρίνη  δύναμις: άρα ο άνθρωπος εν τη αρχή της συλλήψεώς του είναι  μία κοινή  και ενιαία οντολογική δύναμις.

Άρα πότε ξαφνικά ο Άνθρωπος γίνεται σώμα και ψυχή; Η απάντηση είναι ποτέ. Ποτέ ο άνθρωπος δεν γίνεται σώμα και ψυχή: πάντοτε είναι μία ανώλεθρος άφθαρτος αιώνιος οντολογική δύναμις: όμως: επειδή οι άνθρωποι άμα τη γεννήσει των μαθαίνουν σταδιακά ότι είναι σώμα και ψυχή σταματούν να  βλέπουν και να νοιώθουν και να συναισθάνονται ότι είναι απλά μία δύναμις (ούτε ανθρωπίνη ούτε κάτι άλλο) αλλά μία  δύναμις, ξεκινούν να νοιώθουν και να σκέπτονται και να συναισθάνονται ότι είναι σύνολο σώματος και ψυχής: επί αιώνες εδουλεύθη αυτό το μοντέλο και το μυαλό του ανθρώπου τα γέννησε όλα αυτά (σώμα και ψυχή) και ο άνθρωπος εμβολιάσθηκε και υπήκουσε ότι είναι σώμα και ψυχή: άρα και το σώμα και η ψυχή οντολογικώς δεν υφίστανται διότι όλα είναι μία ενιαία δύναμις οντολογικής συνεχείας (εκεί θα πέσουν ομού και το σώμα και η ψυχή) αλλά είναι εφεύρημα του ανθρωπίνου μυαλού το οποίο φαντασιακά τα εδημιούργησε και τα συντηρεί: με το μυαλό μας έχουμε κανονίσει το σώμα να είναι δήθεν στερεό και η ψυχή δήθεν αέρινη: όμως πότε η μία δύναμις (η οποία έστω για λίγο ήταν ο άνθρωπος στην κοιλία της μητρός του) έσπασε σε δύο μέρη, ψυχής και σώματος; Ας είναι τοιούτως, όμως και το σώμα και η ψυχή δεν είναι προέκταση της μιάς οντολογικής δυναμεως; πώς είναι δυνατόν το ένα  να είναι φθαρτό και το άλλο άφθαρτο. Η μία οντολογική δύναμις είναι την ίδια στιγμή φθαρτή στο σώμα στο κομμμάτι  που μετατρέπεται σε σώμα και άφθαρτη στην ψυχή στο μέρος που μετατρέπεται σε ψυχή. Είναι παράλογο αυτό και ειδικά μετά τη λογικη του Αριστοτέλη έχουμε μάθει ότι κάτι είναι και κάτι δεν είναι, δεν μπορεί το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή να είναι δύο πράγματα.

Άρα μόνοι μας έχουμε αυτορυθμισθεί και έχουμε ως πνεύμα ρυθμισθεί να θεωρούμε  ότι μέρος της μίας οντολογικής μας δυνάμεως είναι σώμα και κάποιο άλλο ψυχή: έχουμε αυτορυθμισθεί και με το μυαλό μας ασυνείδητα το τηρούμε να βλέπουμε το σώμα ως δήθεν φθαρτό ενώ την ψυχή ως δήθεν άφθαρτη, επίσης έχουμε ρυθμίσει το μυαλό μας να θεωρεί ότι δήθεν το σώμα σώζει την ψυχή.

Είναι αστείο πράγματι: το σώμα το οποίο αποτελείται από την  ίδια οντολογική δύναμη  με την ψυχή για ένα υποσύνολο του χρόνου όσο είμαστε ζωντανοί να σώζει την ψυχή η οποία αν και προερχομένη  από την ίδια δύναμη με τον άνθρωπο είναι αιώνιος και θα συνεχίσει να υπάρχει μετά το θάνατο: όλα είναι στο μυαλό μας, επειδή δεν αντέχει πολύ αυτή η υποκρισία την οποία εμείς  οι ίδιοι κάνουμε και προκαλούμε , ανακαλύφθηκε δήθεν ο θάνατος: θάνατος βέβαια δεν υπάρχει, απλά κάποια στιγμή ασύνειδα σταματά το θέατρο, κατανοούμε ότι είμαστε μία ενιαία δύναμη και επιστρέφουμε σε αυτή, αυτό ονομάσθηκε από τους εξουσιαστές θάνατος διότι δεν πρέπει να φανεί ότι εμείς αυτοαπελευθερωνόμαστε (σταματώντας να θεωρούμε την ψυχή και το σώμα δύο διαφορετικές δυνάμεις) αλλά θα πρέπει να φανεί ότι ο θεός η  μοίρα ή  ό,τι άλλο έρχεται και επιβάλλει το θάνατο: άρα ζουμε σκλαβωμένοι ρυθμιζόμενοι να νομίζουμε ότι το σώμα είναι κάτι άλλο από την ψυχή και όταν επιτέλους ξυπνάμε και αυτοαπελευθερωνόμαστε αυτό θεωρείται όχι ως έργο της  δικής μας οντολογικής δυνάμεως αλλά κάποιου θεού ή μοίρας ή ό,τι άλλο: διότι με αυτόν τον τρόπο παραμένουμε σκλάβοι, ελέγχεται η δύναμις μας και κυκλικά ξαναγίνεται σώμα διότι ποτέ δεν την ελέγχουμε ώστε διά της ευθείας να φύγουμε στην μια ανώλεθρο οντολογική μας κατάσταση αλλά ελεγχόμαστε και συνεχώς γινόμαστε σώμα και πάλι σώμα: διότι θα πρέπει όλοι να γίνουν σώμα να υπάρξουν όλοι με όλους τους τρόπους του σώματος πρίν σταματήσει το παραμύθι σώματος και ψυχής και πάλι η μία  και άφθαρτος οντολογική  δύναμις αυτοαποκατασταθεί και φύγει στην οντολογική της συνέχεια.

Η εναλλακτική Ομηρική λέξη για το σώμα, δέμας, εκ του δομώ, είναι προτιμοτέρα. Δεν δηλώνει καμμία ανύπαρκτη σωτηρία της ψυχής από το σώμα :απλά δηλώνει ότι η μία και ανώλεθρος οντολογική δύναμις σε ένα μέρος της δομείται ως σώμα (δέμας) και στο άλλο ως ψυχή. Για αυτό και η λέξη σώμα χρησιμοποιείται  στον Όμηρο ως : ορατά σώματα. Όμως σταδιακά, εξελίχθηκε η έννοια του σώματος στο μέγιστο ψεύδος, ειδικά μέσα από το χριστιανισμό ο οποίος διέλυσε την οντολογικότητα του σώματος, ειδικά μέσα από τον Πλωτίνο, ο οποίος κατά πλατωνικό αντιοντολογικό τρόπο διήρεσε την μία οντολογική δύναμη σε δύο (καλό πνεύμα και κακή ύλη): με αυτόν βέβαια τον τρόπο οι άνθρωποι έχασαν , απώλεσαν την ενιαία οντολογική τους φύση, διηρέθησαν σε δύο κομμάτια, και σωστά ο Ντελέζ στον αντιοιδίποδά του θεωρεί ότι σε αυτό το σημείο έγκειται η σχιζοφρένεια, η οποία οντολογικώς είναι ανύπαρκτη.

Η θρησκεία της αγάπης, ο χριστιανισμός, αλύπητα κρατεί τον άνθρωπο διηρημένο σε δύο κομμάτια, σε κακό σώμα και καλή ψυχή, όπως ο Πλωτινισμός και οι συναφείς αστείες θεωρίες, αλύπητα κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο της διχοτομημένης  φύσης διότι επάνω σε αυτήν την διχοτόμηση εστήθη  το άθλιο μεταφυσικό παιχνίδι ζωής  και θανάτου: ο άνθρωπος θεωρεί το σώμα φθαρτό και την ψυχή  αιωνία, την ίδια στιγμή ελέγχεται πνευματικώς διότι ελησμόνησε το πέρασμα προς το θάνατο και στο μυαλό του ελέγχεται ότι θα πρέπει να είναι καλός χριστιανός για να έχει καλό πέρασμα.

Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν είναι οντολογικώς υπαρκτά. Είμαστε μία ενιαία οντολογική δύναμις, εάν για μία στιγμή νοιώσουμε ότι είμαστε μία αέρινη αιθέρια οντολογική δύναμις υπερβαίνοντας αυτό που εμείς εμφυσούμε ότι είμαστε στερεό σώμα, τότε θα καταλάβουμε ότι ούτε σώμα ούτε ψυχή υπάρχει, ούτε άνθρωποι ούτε θεοί, παρά μόνον πορεία δυνάμεων οι οποίες ακινητοποιούνται όταν αποκτούν ονόματα ταυτότητες και ρόλους από εξουσίες, απελευθερώνονται όταν χάνουν αυτά τα  ονόματα τους ρόλους και τις ταυτότητες, ελεύθερες στην οντολογική τους συνέχεια.