Μπορούμε να μαντεύσουμε το Μέλλον;

 

Μπορούμε να μαντεύσουμε το Μέλλον;

Ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα, το οποίο μάλλον απασχολεί το σύνολο των Ανθρώπων είναι το εξής: μπορούμε να μαντεύσουμε το Μέλλον; Μπορούμε να γνωρίσουμε το Μέλλον;

Σε μία πρώτη αντιμετώπιση αυτού του σημαντικού ερωτήματος θα πρέπει  να διευκρινίσουμε τι ακριβώς εννοούμε με τη φράση: μαντεύσουμε, γνωρίσουμε. Σε αυτό το σημείο συμβαίνει ένα σημαντικό λάθος: θεωρούμε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον όπως ακριβώς το παρελθόν: δηλαδή να θέσουμε παραστάσεις στο μυαλό μας και όπως εγνωρίσαμε το παρελθόν παρομοίως με παραστάσεις να γνωρίσουμε το μέλλον. Όμως αυτό είναι αδύνατον διότι το παρελθόν είναι γεγονός, κάτι που συνέβη, υπέπεσε στο μυαλό  μας και στις αισθήσεις μας και μετατράπηκε σε γνώση παραστάσεων, εικόνων και αναμνήσεων.

Άρα θα πρέπει να αλλάξουμε το ερώτημα: μπορούμε να νοήσουμε και να συναισθανθούμε το μέλλον; Αυτό το ερώτημα είναι πιο ορθολογικώς διατυπωμένο: και πιο ρεαλιστικό: όπως αυτή τη στιγμή σκεφτόμαστε το παρελθόν, το νοιώθουμε, παρομοίως θα μπορούσαμε να νοούμε και να διαισθανόμαστε και το μέλλον. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: από τις Χ νοήσεις μας και τις Ψ ενσυναισθήσεις μας μπορεί να συμβούν κάποιες και όχι όλες. Άρα και αυτή η προσέγγιση του μέλλοντος είναι αρνητική.

Ας αλλάξουμε και πάλι τη διατύπωση: μπορούμε να διαμορφώσουμε εμείς το μέλλον μας; Αυτό είναι η πλέον σωστή διατύπωση: εάν ειδικά προβούμε στην παρακάτω διασαφήνιση: παρόν δεν υπάρχει, αλλά αντιθέτως υπάρχει μία διαρκής κίνηση: άρα αυτή τη στιγμή 12.01 λεπτά όσα έχω πράξει είναι ήδη παρελθόν και όσα κάνω και θα κάνω 12.02 είναι μέλλον: άρα σε απόσταση λεπτού διαμορφώνω το μέλλον μου και το γνωρίζω. Άρα ποιο είναι το πρόβλημα με την πρόβλεψη  του μέλλοντος; Το βάθος χρόνου: θα μπορούσαμε σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι εάν συμφωνήσουμε ότι δεν μπορούμε να μαντεύσουμε να γνωρίσουμε να νοήσουμε να νοιώσουμε το μέλλον, μπορούμε να το διαμορφώσουμε: όμως έρχεται άλλο πρόβλημα:  σε βάθος χρόνου δεν έχουμε υπομονή και απογοητευόμαστε, επίσης είναι δυνατόν να μην ενεργοποιούνται οι επιλογές μας και να γίνονται άλλα αντί άλλων. Σε κάθε περίπτωση όμως το πέρασμα του χρόνου αποκαλύπτει το μέλλον και τα μελλούμενα μέσα από τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας.

Άρα η προμαντεία του μέλλοντος είναι πρόβλημα χρόνου: μπορούμε να γνωρίσουμε  γιατί εμείς το πράττουμε το μέλλον των επομένων 5 λεπτών όχι όμως το μέλλον σε 50 χρόνια αν και εμείς το διαμορφώνουμε ή τουλάχιστον συμμετέχουμε με θετικό ή αρνητικό τρόπο, με εξουσιαστικό ή υπεταγμένο τρόπο. Άρα είναι ψευδοπρόβλημα η γνώση του μέλλοντος: θα έπρεπε να συζητούμε το εάν όπως σκεφτόμαστε το παρελθόν μπορούμε αντίστοιχα να πράττουμε και να διαμορφώνουμε το μέλλον: εάν σκεφθούμε ότι η Γνώση έχει δύο πόδια: την ανάμνηση και την πράξη, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όπως αναμιμνήσκουμε του παρελθόντος μπορούμε να πράττουμε το μέλλον μας: άρα στο Χρόνο εκτελούμε όλες τις κινήσεις άρα ελέγχουμε το χρονικό πέρασμά μας.

Άρα φθάνουμε στο ουσιαστικό κομμάτι της έρευνάς μας: μπορούμε λοιπόν να γνωρίσουμε το μέλλον μας μέσα από τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας που θα μετατρέψουμε σε πράξεις: ποιο είναι το πρόβλημα: το πρόβλημα ανήκει στην λέξη «γνώση». Η λέξη γνώση εφευρέθηκε προκειμένου όχι ο άνθρωπος να κυβερνήσει το χρόνο και να ελέγξει τη ζωή του. Αυτό αποτελεί μύθευμα: η λέξη γνώση ανακαλύφθηκε όχι  για να δώσει δύναμη στις λαϊκές μάζες: ανακαλύφθηκε προκειμένου ο άνθρωπος να αλυσσοδεθεί με τις έννοιες και τις πίστεις και τις ιδέες κάποιων επιφανών πνευματικών εξουσιαστών: οι οποίοι εχάραξαν το παρελθόν του το παρόν του το μέλλον του. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι το σύνολο των φιλοσοφικών και θεολογικών συστημάτων καλύπτει το παρελθόν (η Πλατωνική ανάμνηση) το παρόν (η Σωκρατική ηθική πράξη) το μέλλον (η Βασιλεία του Θεού): άρα ο Άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει το μέλλον: θα είναι στη Βασιλεία του Θεού ή στην Κόλαση.

Άρα η έννοια της Γνώσης  του μέλλοντος αυτοευτελίζεται μέσα από τα παρεδεδομένα συστήματα τα οποία απέκοψαν τον άνθρωπο από την Οντολογική του συνέχεια: ας προσέξουμε τούτο: γιατί ο άνθρωπος φοβείται το μέλλον; Γιατί δεν μπορεί να το γνωρίσει: πότε ο Άνθρωπος δεν  φοβείται; Όταν γνωρίζει. Αλλά πώς μπορεί να γνωρίσει κάτι το οποίο του το έχουν γνωρίσει άλλοι.

Ας γίνουμε πιο σαφείς: το μυαλό μας δεν μπορεί να μαντεύσει και να γνωρίσει το δικό μας μέλλον, κάθε ερώτηση για γνώση του μέλλοντος τίθεται στην εντελώς λανθασμένη βάση (ουσιαστικά): μπορώ να γνωρίσω το μέλλον μου (το οποίο όμως θα είναι και μέλλον όλων των ανθρώπων διότι με έχουν πείσει ότι γεννώμαι και πεθαίνω όπως όλοι οι άνθρωποι): άρα ουσιαστικά όταν ερωτώ: μπορώ να μαντεύσω το μέλλον, ερωτώ: μπορώ να έχω ένα άλλο μέλλον από αυτό που μου επέβαλε η θρησκεία; Άρα δεν ζητούμε να μαντεύσουμε το μέλλον: ζητούμε να μαντεύσουμε πόσο γρήγορα ή αργά και με ποιο τρόπο και πότε θα  πάμε εκεί που μας λέει η θρησκεία.

Σε αυτό το σημείο συμβαίινει το τεράστιο πνευματικό μας λάθος: δεν μπορούμε να μαντεύσουμε το μέλλον μας διότι μας το έχουν μαντεύσει οι εξουσιαστές του μυαλού  μας ήδη: αυτό το οποίο ερευνούμε είναι εάν  μπορούμε επάνω στην ήδη γνώση του μέλλοντός μας (όλοι θα πεθάνουμε , όλοι θα πάμε στον παράδεισο ή  στην κόλαση ή ό,τι άλλο πιστεύει ο καθένας) να προμάθουμε πότε πώς και πού θα πεθάνουμε ή θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια μας.

Άρα η ερώτηση εάν μπορούμε να γνωρίσουμε το μέλλον είναι λανθασμένη διότι ήδη το ξέρουμε μέσα από την επιβολή του μέλλοντος που μας επέβαλαν (όχι το δικό μας ατομικό οντολογικό μέλλον): ακόμα όμως και με αυτό τον τρόπο τα πράγματα έχουν ένα διέξοδο το οποίο όμως ελάχιστοι χρησιμοποιούμε διότι θεωρούμε ότι ο θεός και οι εκλεκτοί του είναι τρομεροί εμείς  είμαστε κάθε τι άλλο αλλά όχι τρομεροί: όταν λοιπόν σκεπτόμαστε το παρελθόν ως πράξη,  γεγονός, σκέψη, παράσταση, έννοια ή ενσυναίσθηση, εκεί στενοχωρούμεθα, χαιρόμεθα, πικραινόμεθα ή χαιρόμεθα: γιατί όμως; Διότι στο παρελθόν κτίζεται ο δρόμος προς το μέλλον: με ποιο τρόπο: πολλές φορές δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε σκεπτόμενοι κάποιο παρελθοντικό γεγονός: τι συνήθως κάνουμε;  Το απωθούμε: γιατί το απωθούμε: διότι είναι ενάντια σε ό,τι μας  έπεισαν ότι θα πρέπει να ζούμε και να σκεπτόμαστε: σε ό,τι όμως μας τρομάζει το παρελθόν ενυπάρχει ο δρόμος προς το μέλλον: όλα όσα έχουμε ζήσει προκειμένου να συνεχίσουν την πορεία τους μας ομιλούν για το δρόμο του μέλλοντος: άρα στο παρελθόν μας υπάρχουν οι πράξεις οι έννοιες τα συναισθήματα τα οποία εάν τα επιλέξουμε σωστά θα διαμορφώσουμε το μέλλον: εμείς όμως τι κάνουμε; Απορρίπτουμε τα σωστά και επιλέγουμε όσα μας έμαθαν: κατευθείαν το μέλλον αλλάζει πορεία, αποκόπτεται από το παρελθόν και δυστυχώς ακολουθούμε την τετριμμένη κοινή πορεία όλων: π.χ χθές φέρθηκα άσχημα σε ένα φίλο μου. Σκεπτόμενος το γεγονός στενοχωρούμαι: Καταπατώ το ότι έχω την τάση να κάνω άλλες επιλογές στη ζωή μου και πρέπει οπωσδήποτε να ζητήσω συγγνώμη διότι πρέπει να είμαι καλός πολίτης. Με αυτόν τον τρόπο δεν διαμορφώνω το δικό μου μέλλον αλλά το κοινό μέλλον με όλους. Άρα επειδή γνωρίζουμε το παρελθόν μπορούμε να διαμορφώσουμε το μέλλον, αλλά θα πρέπει να επιλέξουμε τα σωστά υλικά από το χθές προς το αύριο.

Εκτός και αν καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν παρόν και μέλλον, αλλά ο χρόνος ετμήθη σε τρία σημεία από τη στιγμή κατά την οποία μας απέκοψαν από την Οντολογική μας συνέχεια και μας έθεσαν στο κακό χθές (προπατορικό αμάρτημα) το οποίο διά του μέσου σήμερα θα συναντήσει ένα άριστο  αύριο (βασιλεία ουρανών (ή ό,τι πιστεύει το κάθε σύστημα): όμως εάν ήμασταν μία αδιαίρετη οντότητα ως οντολογική συνέχεια δεν θα υπήρχε κατάτμηση του χρόνου αλλά μία ενιαία πορεία: εκεί δεν βασιλεύει η Γνώση: η γνώση  είναι το μαχαίρι με το οποίο το Είναι κόβει το χρόνο και προκαλεί λήθη του  βαθέος χθές και του βαθέος αύριο: ο άνθρωπος όταν απελευθερωθεί από τη Γνώση βυθίζεται στην Υπέργνώση  της οντολογικής  του συνεχείας: αναφερόμαστε στην μεταζωή (μεταθανάτια ύπαρξη  αν και θάνατος δεν υπάρχει αλλά διαρκής κίνησις εναλλασσομένων μορφών) την οποία τρέμουμε  διότι είναι τα πρώτο στάδιο που θα βρεθούμε όταν τελειώσει η επιρροή της γνώσης επάνω μας: δεν φοβούμεθα ό,τι καλύπτει η γνώση και φοβούμεθα την ατομική μας συνέχεια επειδή αν και είναι ο δικός μας ο δρόμος αυτός μας έπεισαν ότι είναι αμαρτία ύβρις και κόλαση. Άρα ήδη  ξέρουμε τι θα  μας συμβεί, ήδη μπορούμε να μαντεύσουμε το μέλλον μας,ήδη μπορούμε να γνωρίσουμε το μέλλον μας, αρκεί να συζητούμε για την δική μας ατομική τόσο πολύ ξεχασμένη πορεία.

Διότι η πρωταρχική και κύρια και αιωνία ατομική μας οντολογική συνέχεια έχει κρυβεί στο κομμάτι της γής κάτω από την επιβληθείσα γνώση ενός επιβληθέντος χθές σήμερα και αύριο: λόγω αυτής της κατάστασης και ενώ ως μία ανώλεθρος και συνεχής οντολογική δύναμη ξέρουμε πολύ καλά τη συνέχειά μας, στο κομμάτι του γηΐνου περάσματος η δύναμή μας αυτή εμποδίζεται και περιπλέκεται με τη γνωστική επιβολή άλλων: άρα επί της ουσίας δεν πρέπει να ερωτώμεν εάν μπορούμε να μαντεύσουμε το μέλλον: αντιθέτως: θα πρέπει να ερωτώμεν εάν μπορούμε να απεμπλακούμε από την επιβληθείσα γνώση και να συνεχίσουμε την οντολογική μας πορεία την οποία ξέρουμε πολύ καλά, διότι ως αγνές οντολογικές δυνάμεις είμαστε ήδη στο δικό μας χθές σήμερα αύριο διότι εμείς ως μία δύναμη το πλάθουμε.