Γιατί δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση;

 

Γιατί δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Είναι ένα ασφαλές ιστορικό συμπέρασμα ότι μέσα από τους δύο (2) παγκοσμίους πολέμους του 20^ου αι. κατά σεισμικό τρόπο άλλαξε η μορφική πολιτειακή γεωγραφία και της Ευρώπης. Όπως όμως  συμβαίνει σε κάθε σεισμική δόνηση τα ίδια πράγματα διανέμονται και κατανέμονται με διαφορετική σειρά: Είναι ένα επίσης ασφαλές συμπέρασμα ότι ο κόσμος μας (κατά τη διάρκεια της ιστορίας) δομείται από τα ίδια και ίδια συστατικά, απλά η εμφάνισή τους και ο τρόπος κατανομής τους αλλάζει. Η εσωτερική υποστρωματική δομή είναι ή ίδια εδώ και χιλιάδες χρόνια. Οι ίδιες δυνάμεις και ενέργειες ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο και δίδουν νέες μορφές, νέα κράτη, νέες πολιτικές, στηριζόμενες όμως σε πανάρχαιες κοινές δυνάμεις και αξίες.

Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής ένωσης εάν επιθυμείτε. Ας ενθυμήσουμε ότι μέσα από τους δύο (2) παγκοσμίους πολέμους εξαφανίσθηκαν από τον ιστορικό χάρτη οι πάλαι ποτέ κραταιές αυτοκρατορίες (από την αυστροουγγαρία έως την οθωμανική αυτοκρατορία) επίσης εξαφανίσθηκε η αποικιοκρατία (ως εμφανής τρόπος κατοχής κρατών (εννοείται ότι έμεινε ο οικονομικός και γεωπολιτικός έμμεσος τρόπος κατοχής από τους πάλαι ποτέ κραταιούς κρατιστές προς τους νεοφανείς κρατιστές), έχουμε μάλιστα την ίδρυση πολλών Εθνών –Κρατών.

Η πραγματικά εμβριθής έρευνα και παρατήρηση πρέπει να εκτυλιχθεί γύρω από το εξής  ερώτημα: Στην Ευρωπαϊκή επικράτεια μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους ποιες ήταν οι προϋπάρχουσες δυνάμεις και πώς αυτές εμφανίσθηκαν μετά τους δύο (2) παγκοσμίους πολέμους υπό το προσωπείο της Ευρωπαϊκής ενώσεως. Αυτό είναι ένα βεβαιωμένο ιστορικό συμπέρασμα ότι η Ευρωπαϊκή ένωση μετά τους δύο (2) παγκοσμίους πολέμους δεν είναι ένα νέο ιστορικό μέγεθος, σε καμμία των  περιπτώσεων: Είναι η παλαι ποτέ Ευρώπη απλά με μία νέα κατανομή μορφών  και δυνάμεων όπως αυτές διαμοιράσθηκαν μέσα από τους δύο παγκοσμίους πολέμους: η ευρωπαϊκή ένωση στην οποία σήμερα ανήκουμε είναι η πάλαι ποτέ ευρώπη με μία νέα διαμοίραση δυνάμεων και ενεργειών της προπολεμικης ευρώπης (μοιραία μέσα από τους δύο παγκοσμίους πολέμους). Άρα η ευρωπαϊκή ένωση καλείται να συνεχίσει όσα  έπρεπε να συνεχίσει η προπολεμική ευρώπη.

Ώστε η ευρωπαϊκή ένωση είναι η συνέχεια της πάλαι ποτέ ευρώπης, οι δομές και οι έννοιες ανά ιστορική εποχή  δεν αλλάζουν λόγω των πολέμων, απλά τροποποιούνται και εμφανίζονται με νέο προσωπείο, τηρουμένου του γεγονότος ποιος είναι ο νικητής και ο ηττημένος ενός μεγάλου πολέμου (ως ήτο ο β΄παγκόσμιος πόλεμος).

Ως εκ τούτου η Ευρωπαϊκή ένωση μετά το 1956 δεν έχασε τίποτε από τον αυτοκρατορισμό της αυστροουγγαρίας, της οθωμανικής αυτοκρατορίας, της ρωσικής αυτοκρατορίας, της γερμανικής πολιτειότητας, της γαλλικής κρατικότητας, της αγγλικής αυτοκρατορίας. Αυτές οι ίδιες δυνάμεις έψαχναν τώρα μεταπολεμικά νέες ατραπούς ώστε να προσαρμοσθούν στα νέα πολιτικά μεταπολεμικά δεδομένα. Ουδέποτε η  ευρωπαϊκή ένωση δεν ενδιαφέρθηκε για την ευτυχία και ευδαιμονία των λαών που την αποτελούν, δεν είναι αυτός ο σκοπός των κρατών, τουλάχιστον πρώτιστος σκοπός. Η ευρωπαϊκή ένωση κληρονόμησε μία βαρεία κληρονομιά: η μεταπολεμική ευρώπη έπρεπε να συνεχίσει όλα όσα συνέχισε η προπολεμική ευρώπη αλλά με άλλο προσωπείο: διότι πλέον καταργήθηκαν οι αυτοκρατορίες: άρα η ευρωπαϊκή ένωση αποτελεί την αναπόφευκτη νέα αυτοκρατορία στη θέση των παλαιών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών αλλά με την ίδια αποστολή: τηρουμένων των νέων μεταπολεμικών δεδομένων: να προωθηθούν τα γεωπολιτικά και οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των ισχυρών Ευρωπαίων όπως κάποτε έγινε με την ιερά συμμαχία και  τους αυτοκρατορικούς οίκους. Η ευρωπαϊκή ένωση είναι η πάλαι ποτέ αυτοκρατορική ευρώπη η οποία ποτέ δεν άλλαξε νοοτροπία, απλά προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα προσπαθεί με τις νέες συνθήκες ανά χείρας να συνεχίσει τα πανάρχαια συμφέροντα των ευρωπαίων ισχυρών οίκων και προσωπικοτήτων.

Έπρεπε λοιπόν η ευρωπαϊκή ένωση  να φορέσει τον μεταπολεμικό μανδύα ώστε σύμφωνα με τα νέα δεδομένα να συνεχίσει τα μακροχρόνια σχέδια της Ευρώπης από τα παλαιά έως σήμερα χρόνια. Ποια  ήταν προπολεμικά τα ανοικτά ευρωπαϊκά μέτωπα τα οποία έπρεπε οπωσδήποτε να κλείσουν μεταπολεμικά.

Η Ευρώπη στις απαρχές του 20^ου αι. σπαραζόταν από διαμάχες θρησκευτικού και πολιτικού τύπου ανάμεσα στα ποικίλα ευρωπαϊκά κράτη. Από την Πρωσία έως την Γερμανία, την Ιταλία έως τη Γαλλία, την Ρωσία έως την Αγγλία, οι εύθραυστες ισορροπίες των Εθνικών επαναστάσεων του 1848 σε σχέση με τις υπάρχουσες αυτοκρατορίες (Αυστροουγγαρία κ.λπ) αλλά και σε σχέση με τα νεοσύστατα κράτη (Ιταλία, Γερμανία) ερχόταν η εικόνα μίας ευρώπης ακανόνιστης, αδύναμης να παρουσιάσει μία ενωμένη, ενιαία, δημιουργική και εξελικτική εικόνα. Προσαρμοσμένη στα κελεύσματα των καιρών. Επίσης μέσα από την ανάδειξη της Αμερικής σε κυρίαρχης δυνάμεως και της Ρωσίας σε χώρα μετάλλαξης σε Σοβιετική ένωση, η Ευρώπη έπρεπε να προσδιορίσει την παγκόσμιο γεωπολιτική της θέση. Άρα η Ευρώπη του 1950 έπρεπε να αποδείξει ότι αποτελείται από συνεργάσιμα (για πρώτη φορά στην ιστορία της) κράτη, τα οποία μπορούν επάξια να αντικαταστήσουν τις πάλαι ποτέ αυτοκρατορίες.

Επίσης οι θρησκευτικοί, ιδεολογικοί, πολιτικοί, κυριαρχικοί πόλεμοι εσπάρασσαν παραδοσιακά την Ευρώπη. Από τον Κριμαϊκό  πόλεμο, έως τους παγκοσμίους  πολέμους, η Ευρώπη έδειχνε την εικόνα μίας περιοχής η οποία ήταν προαιωνίως διχασμένη. Το στοίχημα ήταν μεγάλο: μπορούσε για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά της η Ευρώπη να αποτελέσει μία ενιαία δύναμη; Τον τρόπο τον ήξερε: η δύναμη των ισχυρών (από την εποχή του πάπα και της Ιεράς Συμμαχίας) έπρεπε τώρα να αποσκοπήσει και να επιδιώξει κάτι το τελείως καινούργιο στα ευρωπαϊκά χρόνικά: καμμία θρησκεία και καμμία πολιτική, καμμία ιδεολογία και καμμία Εθνότητα δεν μπόρεσε να ενώσει την Ευρώπη. Άρα η ευρωπαϊκή ένωση μετά το β΄παγκόσμιο πόλεμο έλαβε την σκυτάλη και επέλεξε κάτι το οποίον ιστορικώς είναι ώριμο: να συνεχίσει τον ευρωπαϊκό αυτοκρατορισμό αλλά χωρίς θρησκεία ή πολιτική ιδεολογία ή άλλο Εθνικό χαρακτηριστικό: όλα αυτά την κρατούσαν σταθερά σε διχόνοια και την οδηγούσαν  σε πάμπολλους εμφυλίους διχασμούς: με ποιο μέσο θα γινόταν επιτέλους μία σύγχρονος αυτοκρατορία, άξια διαδοχος του Φράγκου Καρλομάγνου, του Γάλλου Λουδοβίκου, του Ρώσου Νικολάου, του Αυστροουγαρέζου Φραγκίσκου; Με την οικονομία η οποία ως το πλέον άμεσο και απόλυτο μέσον είναι ικανόν  να ενώσει όλους τους ανθρώπους , μακριά από θρησκείες, Έθνη και πολιτικές ιδεολογίες οι  οποίες παραδοσιακά διεχώριζαν τους Ευρωπαίους πολίτες. Για αυτό εξάλλου η ευρωπαϊκή νέα αυτοκρατορική ένωση ξεκίνησε από τον χάλυβα, έγινε Ευρωπαϊκή οικονομική ένωση, μετεξελίχθηκε σε ευρωπαϊκή ένωση, δεν ένωσε τους ευρωπαίους με νέα ιδεώδη ή έναν νέο θεό, αλλά με το χρήμα, την οικονομία, το ευρώ. Για αυτό εξάλλου μέσα από τα μνημόνια και τις συνθήκες οικονομικής σταθερότητας ένωσε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υπό την οικονομία. Επιτέλους η ευρωπαϊκή αυτοκρατορία επετελέσθη: για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά: η ευρώπη δεν έχει σύνταγμα κοινό, δεν έχει θρησκεία κοινή, δεν έχει ιδεολογία κοινή: σε άλλες εποχές δεν θα μπορούσε να είναι αυτοκρατορία: αλλά στην μεταμαρξική υλική εποχή είναι αυτοκρατορία με όλους τους τρόπους της αυτοκρατορίας διότι το ευρώ ως χρήμα ενώνει τα πάντα: η καθημερινότητα στις αστικές πόλεις ενώνει όλους τους ανθρώπους σε σχέση με το ευρώ, στο βυζάντιο θα ήταν αδύνατο, διότι έπρεπε οι άνθρωποι να ενώνονται με κάτι  ανώτερο: το θεό: αλλά όχι στην αστική ευρώπη του 21^ου αι: οι αστοί οι οποίοι κλεισμένοι στις πόλεις , έχοντας τα πάντα έτοιμα (από το φυσικό αέριο, τα σούπερ μάρκετ και τα κινητά), δέχθηκαν να γίνουν εγγυητές της για πρώτη φοράς ενιαίας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας δίδοντας την ελευθερία τους  αντί για ευρώ: ενωμένοι όλοι ενώπιον του ευρώ γεύονται την ευρωπαίκή αυτοκρατορία και τα καλά της: τα όποια καλά της.

Η ενιαία μορφή αλλά και ο εξουσιαστικός γερμανικός τρόπος  της σύγχρονης  ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας  (ευρωπαϊκής ένωσης) μέσα στα χρόνια αποδεικνύεται από την κίνηση της Γερμανίας και της Αγγλίας: δεν είναι τυχαίο ότι στην μεταπολεμική ευρωπαϊκή ένωση η Γερμανία απετέλεσε τον οικονομικό αυτοκράτορα. Οι Γερμανοί ήταν οι διάδοχοι του πάπα,οι Φράγκοι ήταν απόγονοι όλων των γερμανικών βαρβαρικών φύλων τα οποία εδημιούργησαν τη νέα Ευρωπαϊκή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία επί Καρλομάγνου, τη Γερμανική ευρωπαϊκή αυτοκρατορία η οποία έδωσε το ευρωπαϊκό στίγμα πολιτικής συνεχείας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γερμανός Λούθηρος και άλλοι γερμανοί διανοητές καθόρισαν το θρησκευτικό και οικονομικό προφίλ της γηραιάς ηπείρου: επίσης δεν είναι τυχαίο ότι για όλους αυτούς τους λόγους τα αμερικανικά κεφάλαια διαμόρφωσης του κόσμου έρρευσαν προς τη γερμανία, ώστε όταν κλείνουν τα φώτα στην αμερική να ανοίγουν στην γερμανία (η γερμανία καθόρισε την μοίρα της ευρώπης μέσα από τη μοίρα των βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και αυτή εδημιούργησε τη  σοβιετική ένωση ώστε να ελέγξη τον πλούτο της Ρωσίας).

Η Αγγλία ήταν αυτή η οποία μέσα από τη βιομηχανική επανάσταση ανπεπτυξε πλήρως τη φύση της (ήταν η  πρώτη η οποία εδημιούργησε μηχανοποιημένο αγροτικό καπιταλισμό) και σε σχέση με την αμερική ολοκλήρωσε την τεχνολογική βιομηχανική επανάσταση μέσα από την ανταλλαγή μεταναστών και ποικίλου άλλου πληθυσμού. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το Brexit , η αδυναμία συνύπαρξης των Άγγλων στην ευρωπαϊκή ένωση.

Το πρόβλημα όμως είναι άλλο. Όπως απεδείχθη η Ευρωπαϊκή ένωση είναι μία αυτοκρατορία η οποία στηρίζεται αυθαίρετα σε οικονομικό δεδομένο (νόμισμα) και στις επιβαλλόμενες εξ αυτού ισορροπίες: λείπει ο  βαθύτερος πολιτικός συναγωγικός κρίκος, όπως τουλάχιστον εγράφη στα πολιτικά  του Αριστοτέλους: η καθολική αυτάρκεια, η καθολική ευδαιμονία, η πολιτική αρετή, η συμμετοχή στις εξουσίες. Άρα η ευρώπη απλά ως ευρωπαϊκή ένωση ακολουθεί τη μοίρα της: υποτάσσεται στον πραγματικά ισχυρό του κόσμου αυτού, στην Αμερική, η οποία έχει βαθυτάτους θρησκευτικούς, φονταμενταλιστικούς, χιλιαστικούς, εσχατολογικούς, πολιτικούς, προφητικούς δεσμούς να αποτελέσει το μεσσία που θα φέρει την τελική τεχνολογική ευτυχία στον κόσμο. Απλά το τέλος του ρωσοουκρανικού πολέμου θα φανερώσει ποιος πραγματικά είναι ο ισχυρός του κόσμου αυτού.