Περί κάποιων θεμάτων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

 

Περί κάποιων θεμάτων  της Ελληνικής Επανάστασης   του 1821.

Θέμα 1^ον.

Ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων είχε δώσει στους αυτοκράτορες της δυναστείας των Παλαιολόγων ολοκληρωμένο σχέδιο όταν πλέον εφαίνετο η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Τους είχε προτείνει να μεταφερθεί η πρωτεύουσα του Βυζαντίου στην Πελοπόννησο, να οχυρωθεί η Πελοπόννησος και να αποτελέσει τη συνέχεια του Ελληνισμού. Η αόρατος χείρ, η οποία κυβερνά και κατευθύνει την ιστορία, αυτή που δεν ευρίσκεται ούτε σε πηγές ούτε σε έγγραφα, αλλά κατανοείται πολύ αργότερα μέσα από τα γεγονότα, δεν το εδέχθη. Έπρεπε η ανατολή να σκλαβωθεί στους οθωμανούς και η δύση να συνεζίσει τον χριστιανικό ανθρωπισμό του βυζαντίου. Εξάλλου όλος ο δρόμος και όλος ο χάρτης του τότε γνωστού κόσμου είχε προσεκτικά σχεδιασθεί. Από τον ιουδαϊσμό έως το χριστιανισμό και τον μωαμεθανισμό όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι διέμειναν σε περιοχές ιστορικού ενδιαφέροντος είχαν μάθει να υποτάσσονται σε μία θεϊκή δύναμη και σε μία πολιτική  δύναμη απεσταλμένη της πρώτης.

Σε παγκόσμια βάση λοιπόν είχε δημιουργηθεί ένα κράτος ίδιας δομής και εννοίας: από το οθωμανικό έως το βυζαντινό και το δυτικό: το μόνο που έπρεπε να γίνει είναι να χαραχθούν τα δήθεν σύνορα για τα μάτια της ιστορίας: το βυζάντιο δεν χρειαζόταν πλέον: καλλίτερα: δεν χρειαζόταν η ορθοδοξία του. Διότι η ορθοδοξία παρουσίαζε ένα δομικό πρόβλημα. Σταδιακά έπρεπε να εξαφανισθεί ο θεός από τη ζωή  των ανθρώπων, διότι έπρεπε να εμφανισθεί ο άνθρωπος της σκέψης και πράξης που θα διαχειριζόταν μόνος του τα περιβάλλοντα και τις υποθέσεις της γής. Μία προσεκτική ματιά στο μεγάλο σχίσμα της ανατολικής και δυτικής εκκλησίας αποκαλύπτει κάτι το πολύ ενδιαφέρον: οι βάρβαροι δυτικοί οι οποίοι έφεραν μέσα τους βόρειο παγανισμό, πίστη σε μορφές οι οποίες για το χριστιανισμό ήταν δαιμονικές, επίσης είχαν μάθει το χριστιανισμό από τον Άρειο (ο οποίος ξεχωρίζοντας τον κτίστη θεό από το κτίσμα Ιησού έδιωχνε το θεό στο σύμπαν και κρατούσε τον άνθρωπο Υιό στη  γή) οι βάρβαροι λοιπόν δυτικοί δεν μπορούσαν να  αποδεχθούν την ορθοδοξία η οποία τελείως αρμονικά δεχόταν το θεό και τον Ιησού ως μία ουσία με δύο πρόσωπα, ο Ιησούς ήταν το ίδιο θεός και άνθρωπος. Αυτό δούλευσε μία χαρά μέχρι οι άνθρωποι να υποταχθούν πλήρως στο θαύμα της ενανθρωπήσεως του Θεού, κάτι  το πρωτόγνωρο στα παγκόσμια έλλογα ιστορικά χρονικά.

Ας προσέξουμε τούτο: Μέσα από τις αυτοκρατορίες, μέσα από την εμπορική, οικονομική, πνευματική επαφή  για πρώτη φορά οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν τη γή ως τόπο κοινής εκμετάλλευσης και συνύπαρξης: το θαύμα του βυζαντίου είχε αποδείξει κάτι το εκπληκτικό: για πρώτη φορά οι άνθρωποι μπορούν να ενωθούν κάτω από  μία δύναμη: για πρώτη φορά εκατομμύρια ανθρώπων (περίπου 250 εκατομμύρια πλησίασε στο απόγειό της η βυζαντινή αυτοκρατορία) ενώθηκαν κάτω από τον Ιησού και τον εν Χριστώ αυτοκράτορα: αυτό άνοιξε τους ιστορικούς ασκούς του Αιόλου: οι άνθρωποι ένοιωσαν την συλλογική δύναμή τους, άρα άρχισαν να μην θέλουν τον Ιησού ως θεό όσο ως άνθρωπο, επίσης άρχισαν να μην θέλουν τον αυτοκράτορα διότι σταδιακά άρχισαν να νοιώθουν ότι ο Ιησούς ήταν φίλος όλων άρα όλους τους  φώτισε: δεν είναι τυχαίο ότι ολίγα χρόνια αργότερα εμφανίσθηκε  ο Καρτέσιος λέγοντας ότι όποιος σκέπτεται υπάρχει.

Άρα αυτός ο άνθρωπος ο οποίος άρχισε να σκέπτεται και να αντικαθιστά διά της σκεπτικής του ικανότητος το θεό εθέλησε να μείνει σταδιακά μόνος του στη γή. Η ιστορική κατανομή των μονοθεϊστικών περιοχών μετά την πτώση της Πόλης δεν είναι τυχαία: το βυζάντιο εξαφανίσθηκε διότι έπρεπε να εεξαφανισθεί η ορθοδοξία του, η ισότητα του Ιησού ως θεού  και ανθρώπου: αυτό όπως είδαμε δεν εβόλευε πλέον. Άρα η σκυτάλη εδόθη στη δύση (η οποία χαρούμενη παρακολούθησε την υπαγωγή της Πόλης στο μωάμεθ) και στην ανατολή: πώς όμως; Η δύση κληρονόμησε την επομένη ιστορική αποστολή: έπρεπε να αποδείξει ότι ο άνθρωπος είχε πάρει από τον ενανθρωπήσαντα θεό όλες εκείνες τις ικανότητες ώστε να αυτοϋπάρξει: συλλήβδην η πλατωνική και η αριστοτελική κοσμοθεωρία και ανθρωποθεωρία ξεχύθηκαν ως θύελλα στη δύση και εδημιούργησαν διά του χριστιανισμού την επιστήμη, την βιομηχανία, την πολιτική.

Η ανατολή παρακολουθούσε ασφαλής στον αντίστροφο προτεσταντισμό: ο μωαμεθανικός θεός χαμένος στο σύμπαν όπως και ο θεός του Λουθήρου: αλλά ενώ στη δύση αυτού του είδους ο θεός απελευθέρωσε τους ανθρώπους διότι η πίστη στον απομακρυσμένο θεό μετατράπηκε σε ικανότητες επιστήμης, τεχνολογίας, καθολικής μόρφωσης, πολιτικής αφύπνισης, στην ανατολή η ίδια αφηρημένη πίστη στο θεό έμεινε ως δύναμη  στα χέρια του σουλτάνου και ποτέ δεν οδήγησε στον αφυπνισμένο ανατολίτη άνθρωπο. Ουσιαστικά ενώ η προτεσταντική πίστη στη δύση απελευθέρωσε τον άνθρωπο από το θεό πνευματικά και τον οδήγησε σε πρακτική χειραφέτηση, στην ανατολή η πίστη σκλάβωσε τον άνθρωπο στο θεό διότι δεν του άνοιξε το δρόμο προς τη γή αλλά προς τον παράδεισο.

Άρα οι παλαιολόγοι δεν άκουσαν τον Γεμιστό και ποτέ δεν έκαναν την Πελοπόννησο συνέχεια της Πόλης. Όμως η Επανάσταση του 1821 ξεκίνησε από την Πελοπόννησο: διότι στην αόρατο εξουσία η  οποία κατά τον 19^ο αι.άρχισε να ξαναμοιράζει τον κόσμο ήταν το καλύτερο μέρος: μακριά από την Κωνσταντινούπολη, κοντά στην ευρώπη. Διότι ολίγοι έχουν παρατηρήσει κάτι το οποίο είναι σημαντικό: Από τον 17^ο αι. οι Φαναριώτες και οι παραδουνάβιες περιοχές ουσιαστικά ήλεγχαν την διοίκηση του οθωμανικού κράτους. Γιατί ουδέποτε δεν εγιγαντώθη κάποια επανάσταση εντός της Πόλης ή πλησίον αυτής; Η Πελοπόννησος στο μυαλό των αοράτων εξουσιαστών ήταν το μέρος του Γεμιστού Πλήθωνος, ήταν η συνέχεια του Ελληνισμού το 1821 όπως δεν μπορούσε το 1453 να είναι. 

Γιατί η Ελληνική Επανάστασις ευδοκίμησε το 1821 και όχι σε άλλη χρονική περίοδο; Οι οθωμανοί είχαν πάμπολλα πολιτικά, οικονομικά, ηθικά ζητήματα πολλά χρόνια πρίν το 1821: η βιομηχανική δύση τους είχε υπερκεράσει: είχαν ανοιχθεί οι βιομηχανικοί δρόμοι του μεταξιού, οι φαναριώτες κυβερνούσαν ως Έλληνες το οθωμανικό κράτος, η Ρωσία όποια στιγμή ήθελε τους κατακτούσε ή τουλάχιστον  η  Ηνωμένη Ευρώπη. Οικονομικά η  οθωμανία δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στην βιομηχανική δύση  ζούσε από τους φόρους και την καταλήστευση των υπηκόων της. Εμπόριο δεν έκαναν οι οθωμανοί διεθνείς σχέσεις δεν είχαν οι οθωμανοί. Τα ναυπηγεία στη Σύρο Φαναριώτες τα λειτουργούσαν μέσα από κεντρικές οργανώσεις που διηύθυναν Έλληνες φαναριώτες διότι οι οθωμανοί απαγορευόταν να μάθουν διεθνείς γλώσσες. Εάν μάλιστα πιστεύσουμε ιστορικούς της εποχής  το όνομα Έλλην σήμαινε τον ναύτη, τον καραβοκύρη, τον  καπετάνιο: οι Έλληνες ήταν πλουσιώτατοι και ήλεγχαν εμπόριο και θάλασσες;

Άρα ας ίδωμεν την κατάσταση χρόνια πρίν την Επανάσταση του 1821: οι Έλληνες φαναριώτες διοικούσαν πολιτικά την οθωμανική αυτοκρατορία. Οι Έλληνες επιχειρηματίες καπετάνιοι έμποροί είχαν απίστευτο πλούτο. Οι ευρωπαίοι μέσα από τη βιομηχανική εποχή είχαν πλήρως υπερκεράσει την οθωμανική αυτοκρατορία. Γιατί λοιπόν χρειαζόταν μία επανάσταση ώστε να ξανασυσταθεί πολιτικώς το Ελληνικό κράτος; Είτε μέσα από τις Εθνικές δυνάμεις οι οποίες όπως είδαμε ήλεγχαν πολιτικά και οικονομικά τους οθωμανούς  είτε μέσα από ευρωπαϊκές συμπράξεις μπορούσε άμεσα να εξαφανισθεί η οθωμανική αυτοκρατορία και να εμφανισθεί η μεγάλη βαλκανική Ελληνική  δημοκρατία του Ρήγα.

Συνέχεια του βυζαντίου και του κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ας προσέξουμε σε αυτό το σημείο: χωρίς επανάσταση υπό την επήρεια της ιστορίας και του χρόνου η ήδη κατεστραμμένη και ανύπαρκτη οθωμανική αυτοκρατορία θα εξαφανιζόταν υπό την δύναμιν των Ελλήνων  πολιτικών που την ήλεγχαν, των Ελλήνων πλουσίων που ήταν ικανοί να κτίσουν ένα νέο Ελληνικό κράτος, υπό των Ελλήνων  μορφωμένων: αυτή η Ελληνική αυτοκρατορία σε σχέση με την Ευρώπη θα ενεφάνιζε τον μεταβυζαντινό κόσμο του πνεύματος και της ιστορικής πολιτισμικής συνεχείας (όπως σταμάτησε το 1453).

Εξάλλου η οθωμανική  αυτοκρατορία δεν προκάλεσε καμμία πνευματική πολιτιστική ή  βιομηχανικήεπανάσταση: ιστορικά έζησε από την εξόντωση των υποδούλων, από τις διομολογήσεις, από τους  φόρους και από το γενιτσαρισμό και το κλέψιμο των  πολιτικών μορφωτικών και οικονομικών ικανοτήτων των Φαναριωτών και των εκτουρκισμένων Ελλήνων. Άρα γιατί οι Έλληνες δεν έγιναν πολύ πιο γρήγορα και χωρίς επανάσταση οι ιδρυτές της Παμβαλκανικής Ελληνικής αυτοκρατορίας του Ρήγα;

Ο Γεμιστός θα μας απαντούσε: θα μας έδιδε την απάντηση η οποία δεν υπάρχει σε καμμία πηγή σε κανένα έγγραφο: όπως το 1453 φοβήθηκαν να κρατήσουν ζωντανή τη βυζαντινή αυτοκρατορία το 1821 φοβήθηκαν να την αναστήσουν ως Ελληνική Παμβαλκανική Δημοκρατία: όπως το 1453 φοβήθηκαν στη  συνέχεια στην Πελοπόννησο το 1821 η Πελοπόννησος του εβόλευσε. Η Ελλάδα ήταν η μεγάλη χαμένη της Εθνικής Επανάστασης του 1821: διότι ουδέποτε έλαβε τα μέρη που της ανήκαν  ιστορικά, ουδέποτε εγνώρισε την πρόοδο και την εξέλιξη που της άρμοζε, ουδέποτε είχε την ιστορική εξέλιξη όπως την ονειρεύθηκαν Έλληνες από τον Ρήγα έως τον Κοραή. Εξάλλου η επιλογή του Καποδίστρια αλλά και του Όθωνος εφανέρωσαν άμεσα το ότι η Ελλάδα θα ήταν πύλη των μεγάλων δυνάμεων προς την Ανατολή, και ως πύλη  εχρειάζοντο και την οθωμανική αυτοκρατορία. Οι ίδιες δυνάμεις οι οποίες εξέλιξαν την Ελληνική  επανάσταση του 1821 μέχρι το σημείο που τους βόλευε: μέχρι τα γνωστά σύνορα, μέχρι τον Καποδίστρια και τον Όθωνα, μέχρι το 1922. Τη στιγμή κατά την οποία το Ελληνικό Έθνος είχε τη δυναμική αναίμακτα να απελευθερωθεί πολύ πρίν γενόμενο η Ελληνική παμβαλκανική δημοκρατία του Ρήγα.

2.Οι Έλληνες εβυθίσθηκαν στην μελέτη  των δυτικών συγγραμμάτων όπου άνθιζε η μελέτη  των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων: ο Νεοελληνικός διαφωτισμός από κάποιο σημείο και πέρα εμόρφωσε τους Έλληνες και έδειξε τον ενιαίο δρόμο από την Αρχαία Ελλάδα προς τη Νέα Ελλάδα. Οι Έλληνες άρχισαν και  πάλι να αναπτύσσουν την Εθνική ταυτότητα της συνεχείας από την Αρχαία Ελλάδα προς τη Νέα Ελλάδα (κάτι το οποίο ποτέ δεν είχε σταματήσει απλά τώρα εδομήθη μέσα από τη συνδρομή της γνώσης): μάλιστα έδιδαν στα παιδιά τους αρχαιοΕλληνικά ονόματα, μελετουσαν αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τα συντάγματα του Αγώνος ήταν μεταφορά της Πλατωνικής και Αριστοτελικής πολιτειότητας.Ο Οδυσσσέας Ανδρούτσος ήταν πλήρης Ελληνικών αισθημάτων  μάλιστα τα κοσμήματα που εφορούσε ήταν απεικονίσεις ΑρχαιοΕλληνικών  σκηνών.

Εάν θέσουμε σειρά στο Νεοελληνικό διαφωτισμό ειδικά από τους δύο στυλοβάτες το Ρήγα και τον Κοραή θα ιδούμε ότι η Ελλάδα εβάδιζε μετά την Επανάσταση του 1821 να καταστή συνέχεια της Αρχαίας Ελλάδας: στο πολίτευμα, το θρήσκευμα, την πολιτειότητα, τα ήθη έθιμα, τον πολιτισμό, την οικονομία τη ζωή. Όμως ποτέ δεν έγινε αυτό: όλα αυτά σταμάτησαν και κανείς δεν ασχολείται με το  γιατί και πώς: η Ελλάς υπήχθη στην ανατολική του Χριστού εκκλησία, με τη γνωστή συνέχεια.

Εάν λοιπόν υπολογίσουμε τη σημειολογία του ότι η Ελλάς θα μπορούσε πολύ πρίν το 1821 να είχε δημιουργήσει την Ελληνική συνέχεια της ώστε να καταστή  συνέχεια των μεγάλων κρατικών δομών του παρελθόντος αλλά αυτό ποτέ δεν συνέβη θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε επαρκώς τη  θέση του Ελληνικού κράτους σήμερα.