Περί της τέχνης και της αντιμετώπισής της αλλά και της θεώρησής της.

 

Περί της τέχνης και της αντιμετώπισής της αλλά και της θεώρησής της.

Η Τέχνη δεν υπήρχε πάντοτε. Αυτή είναι μία σημαντική παρατήρηση: Άρα δεν είναι απαραίτητη για την ανωτέρα μορφή ζωής του Ανθρώπου.  Πότε ακριβώς εγεννήθη η τέχνη; Η απάντηση φαντάζει απλή, αρκεί να θυμηθούμε τον Ησίοδο και τον Όμηρο και τους άλλους Τιτάνας της τέχνης: η Τέχνη εγεννήθη όταν ο Άνθρωπος στο νού του έπλασε ένα νοητικό κύκλο στον οποίο εχώρεσε ιδέες, θεούς, αξίες, πρότυπα ανθρώπων. Αλλά και πάλι πρίν την Τέχνη ανάμεσα σε Σύμπαν, Θεούς, και τον Άνθρωπο δεν εμφανίσθηκε η Τέχνη: καμμία τέχνη δεν υπήρχε την εποχή της  Γιγαντομαχίας όταν επλάθετο ο κόσμος μας και το μοντέλο ανθρώπου που επεκράτησε. Όταν διαμορφώθηκαν Θεοί και άνθρωποι ανάμεσά τους εισήλθε η Φύσις ως σύνολο επικοινωνουσών δυνάμεων και ενεργειών ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους.

Άρα η Τέχνη, και θα συμφωνήσουμε σε αυτό με τον Πλατωνικό Γοργία είναι η τρίτη μορφή εμφάνισης των Αληθειών που συνελήφθησαν από τον ανθρώπινο Νού: πρώτα εμφανίζονται Θεοί και Άνθρωποι, δεν χρειάζονται την τέχνη( κανείς δεν έκανε τέχνη την εποχή της μυθολογίας όταν διαμορφωνόταν ο κόσμος μας) έπειτα εμφανίζεται  η Φύσις (κανείς δεν κάνει τέχνη όταν διανέμονται μέσα στον κατακλυσμό οι φυσικές δυνάμεις οι οποίες θα δομήσουν την γαία): όταν όμως ο άνθρωπος προσανατολίσθηκε σε σχέση με αυτά τα μεγέθη και σταθεροποιήθηκε πνευματικά και ηθικά στη γή τότε ξεκίνησε η Τέχνη: η οποία αποτυπώνει, μιμείται, μεταφέρει τα μηνύματα, τις δυνάμεις, τις ενέργειες, τους τρόπους όλων  των  συμπαντικών μεγεθών (Θεών, φύσεως και ανθρώπων) ώστε μέσα από την εκτύλιξη όλων αυτών να δομηθεί από γενεά σε  γενεά η ανθρώπινη ζωή. Εκ του ρήματος τίκτω η τέχνη γεννά, γεννά όσα κρύβουν οι θεοί, η φύσις, η βαθεία ανθρωπίνη  φύσις: η τέχνη η οποία αποχωρίζεται από τα συμπαντικά κληρονομήματα δεν είναι τέχνη αλλά αποκύημα λήθης και απελπισίας: για αυτό το σύνολο της μεταδιαφωτιστικής τέχνης, μέσα από τα κινήματα του υπερρεαλισμού, του φουτουρισμού, από τον Πικάσο έως σημερινούς εκπροσώπους, δεν είναι Τέχνη (δύναμις που δε οδηγεί στο ξέφωτο του όντος διά της μεγάλης μεταφοράς δυνάμεων από τα πρώτα όντα ως τα τελευταία και την οντολογική συνέχεια) αλλά είναι αποκύημα απελπισίας και λήθης κρυφτούλι με την αλήθεια και την ξεχασμένη οντολογική συνέχεια, μορφές και είδη αποκομμένα από κάθε οντολογική συνέχεια και διαδοχή: όταν λαμβάνεις το θεό κάποιας θρησκείας και τον παραλλάσσεις ώστε να  δηλώσεις τα υπαρξιακά κενά και τα δικά σου και της εποχής, όταν δομείς τέχνη όχι ως τρίτη βαθμίδα των μεγάλων αληθειών αλλά ως αποκομμένη απελπιστική πορεία λήθης, απελπισίας, και υπαρξιακού κενού, αυτό όχι μόνον δεν είναι τέχνη, αλλά κατάσταση η οποία σταδιακά θα υπερβαθεί διότι οι άνθρωποι όλο και θα πλησιάζουν στην δική τους οντολογική αλήθεια ξεχνώντας τις απομιμητικές δήθεν τέχνες.

Για αυτό το λόγο όποιος πραγματικά πιστεύει στην οντολογική συνέχεια και στην Τέχνη ως μεταφορά των μεγίστων Οντολογικών αληθειών, δεν ασχολείται με την τέχνη της πτώσης και της απελπισίας, παραχάραξης μορφών και ιερών και οσίων, διότι η Αλήθεια λάμπει από  μόνη της. Αλλά ασχολείται με αυτήν την δήθεν τέχνη ή κάποιος ο οποίος δεν πιστεύει ότι αυτό που πρεσβεύει είναι τόσο δυνατό ώστε να νικήσει την παραχάραξη της δήθεν  τέχνης, ή βέβαια έχει άλλα πολιτικά κίνητρα. Σε αυτό το σημείο ας υπενθυμίσουμε τα εξής:

Πρώτα ο Πλάτων εδημιούργησε τον κόσμο των ιδεών, προκειμένου με αυτές να δομήσει τον κόσμο και τον άνθρωπο επέλεξε τις ιδέες του καλού , του ωραίου, του συμμετρικού, του ισομερούς, ώστε να δημιουργήσει έναν κόσμο, άνθρωπο, φύση, ως μεγέθη που θα υπακούουν στην αρμονία και στην τάξη: επίσης ο Πλατωνικός άνθρωπος έχει ως δικαιοσύνη την πλήρη ισορροπία ανάμεσα στο λογιστικό θυμοειδές και επιθυμητικό του Είναι  του: αλλά και στον Όμηρο ο κόσμος παρουσιάζεται ως πλήρης αρμονία ανάμεσα στις δυνάμεις της Αθηνάς Σοφίας και της Οδυσσεϊκής βούλησης: επίσης ο Παρθενών η προτύπωση του κόσμου μας υπακούει στις αρχές της ισορροπίας και της αρμονίας, όπως και η Δημοκρατία η τέχνη της Πολιτικής ταξινόμησης των ανθρωπίνων σχέσεων, ιδεών και ηθών, υπακούει στην ισορροπία και στην συμμετρία ανάμεσα στην γνώμη και στην πράξη, στην ποσότητα και στην ποιότητα.

Γιατί όμως; Διότι ο κόσμος είναι στολίδι (για αυτό από τους Πυθαγορείους ονομάσθηκε κόσμος (στολίδι) οι συμπαντικές δυνάμεις είναι γεωμέτρες και ισόρροπα μοιράζουν τις δυνάμεις τους, ο άνθρωπος είναι φορέας της συμπαντικής ισορροπίας; Η τέχνη ως τρίτος τρόπος εκτύλιξης όλων αυτών ακολουθεί την σειρά, την αρμονία, την συμμετρία, αλλοιώς είναι ά-σχημη, ά-μορφη αποτίμηση προσκαίρων θεωρήσεων ατομικών δήθεν καλλιτεχνών. Βλέποντας το Δία του Φειδίου, τον Ερμή του Πραξιτέλους, το ωραίο και το ισόρροπο του είδους και της μορφής, βυθιζόμαστε στην Οντολογική συνέχεια του Ωραίου και του Καλού. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάσει αλλοιώς το Δία και τον Ερμή διότι στερεί τη συμπαντική ισορροπία και συνέχεια η οποία υποκρύπτεται πίσω από τις μορφές και οδηγεί τον άνθρωπο στη συμπαντική  συνέχειά του. Διαλύοντας τις ωραίες μορφές διαλύεται η αρμονία και η ωραιότης της οδού η οποία οδηγεί στην οντολογική αποκάλυψη και συνέχεια. Για αυτό και η παραχάραξη μορφών δεν είναι τέχνη  αλλά συσκότιση οδού. Η πραγματική τέχνη υπηρετεί το  ωραίο της μορφής, το καλό των δυνάμεων και των ενεργειών που κρύπτονται πίσω από αυτές τις μορφές, η τέχνη είναι ωραία και αρμονική ως μορφή και είδος διότι η οντολογική  αιωνία οδός συνεχείας είναι ωραία και καλή και όμορφη και η τέχνη είναι συνέχεια αποκαλυπτική  αυτής της οδού.

Στην ανθρώπινη ιστορία η Τέχνη  εκτιμήθηκε θετικώς και αρνητικώς από διάφορα θεολογικά και φιλοσοφικά και πολιτικά συστήματα:  Σε σχέση με τον μεγαλειώδη τρόπο της να αποκαλύπτει όταν είναι τέχνη  και όχι κακόγουστη παραχάραξη την αρμονία ομορφιά και συμμετρία της μεγαλειώδους οντολογικής  οδού. Δυστυχώς όμως η Ελληνική τέχνη σε περιπτώσεις έγινε αντικείμενο μετάλλαξης και δυσφήμισης από χριστιανούς εκπροσώπους: Οντότητες των Ελλήνων παρουσιάζονται ως δαίμονες ενώ είναι απλά όντα άλλων συλλήψεων και συχνοτήτων συμπαντικών. Οντότητες των Ελλήνων παρουσιάζονται μαυρισμένες, με κέρατα, με άσχημα σχόλια κ.λ.π. Όταν ανοίξει ο δρόμος του κακού, της κακής  εκτίμησης της τέχνης και άλλων καταστάσεων, τότε όλοι ακολουθούν, σε αυτόν τον δρόμο θα παγιδευθεί και αυτός ο οποίος τον άνοιξε: παραπονούνται χριστιανοί για παραχάραξη των  θείων μορφών  της θρησκείας των αλλά ο δρόμος είχε ανοιχθεί από χριστιανούς όταν οντότητες Ελληνικές μαυρίσθηκαν, δαιμονίσθηκαν, κερατώθηκαν, συνδέθηκαν με ό,τι το κακό.

Άρα θα πρέπει να υπάρξει μία καθολικώς αποδεκτή θεώρηση της τέχνης: μία καθολική συμφωνία  περί την τέχνη: η τέχνη θα πρέπει μέσα από την αρμονία, την συμμετρία, την ευμορφία, την ισορροπία να ενώνει τους ανθρώπους με τα μεγάλα αρχέτυπα και όχι να  τους βυθίζει στο ακαταλόγιστο και στο σκοτάδι μιάς αλλόκοτης λήθης.  Η τέχνη δεν θα πρέπει να απολέσει τον οντολογικό της χαρακτήρα να είναι ο Ερμής αγγελιαφόρος των μεγάλων οντολογικών αληθειών: όταν διαβάζεις τον Όμηρο ως τέχνη ευρίσκεις τον δρόμο σου προς την δική σου Ιθάκη: για φαντασθείτε να γραφεί μία Οδύσσεια όπου θα υμνείται η νύκτα και το σκότος ως αλλόκοτες καταστάσεις της εποχής μας: όταν συζητούμε για την ελευθερία της τέχνης συζητούμε για την ελευθερία που είχε ο Ηρόστρατος να κάψει το ναό ώστε να μείνει στην ιστορία: εάν η Ελευθερία συνδεθεί με την οντολογία της έννοιας που συνδέεται τότε αυτοπεριορίζεται αφήνοντας την οδό ανοικτή προς τον Άνθρωπο του όντος: διότι και η ελευθερία ένα στάδιο προς την Ιθάκη είναι: όταν ανοιχθεί ο δρόμος (και διά της τέχνης) δεν είμαστε ούτε ελεύθεροι ούτε σκλάβοι: είμαστε κινούμενοι στο δρόμο της συνεχείας, άρα δεν είναι θέμα ελευθερίας της τέχνης αλλά θέμα η τέχνη να υπηρετεί την τρίτη βαθμίδα  της μεγάλης οντολογικής συνεχείας.