Η Ιστορία της Γυναίκας.

 

Η Ιστορία της Γυναίκας.

Ο Κόσμος μας, ο πολιτισμός μας, ξεκίνησε μέσα από την παράκληση του Ανδρός προς την Γυναίκα, να του αποκαλύψει συμπαντικές οδούς και μυστικά. Συζητούμε για τις λησμονηθείσες εποχές της Μητριαρχίας, της Θεάς της Γονιμότητας η οποία μέσα από την αποτύπωσή της ομιλούσε για την Επιθυμία, την  Ευχή, την Ωραιότητα. Οι Μαστοί της Θεάς της Γονιμότητας συμβόλιζαν τις δύο πύλες διά των οποίων ο Άνθρωπος έρχεται στη γή και φεύγει από αυτή. Το βάρος δεν έπεφτε κατά τη θεά της γονιμότητας στο δίπολο ζωής και θανάτου αλλά στο ταξίδι διά της γής, αυτό προσπαθούσαν οι Άνδρες να εξιχνιάσουν μέσα από τη λατρεία της Γυναικός θεάς.  Οι Άνδρες εκλιπαρούσαν την θεά της Γονιμότητας να  τους αποκαλύψει τους τρόπους της Φύσης, της Ζωής, τα μυστικά περάσματα του Σώματος ώστε αυτό να συνδεθεί με ατραπούς πνεύμσττος,  ψυχής, συνεχείας: αυτό είναι μία επαναλαμβανομένη Αλήθεια η οποία ποτέ δεν ελησμονήθη: διαχρονικά μέσα από την Ωραία Ελένη, την Περσεφόνη, την Παναγία, την Αντιγόνη, την Αθηνά, οι Άνθρωποι έχουν τη Γυναίκα ως μετάλη δεξαμενή ώστε να ξεδιψούν τον οντολογικό τους ζόφο και την συμπαντική τους απορία.

Η Μυθολογία θα πρέπει να θεωρηθεί ως όριο ανάμεσα στην Μητριαρχία και στην επερχομένη κυριαρχία της Άρρενος συμπαντικής σειράς. Όλα διαδραματίσθηκαν στις σχέσεις ανάμεσα στον Άνδρα και στη Γυναίκα στο επίπεδο του σύμπαντος και της Μυθολογίας και έπειτα πραγματοποιήθηκαν, εφαρμόσθηκαν στη γή. Άρα Μύθος είναι η μετάπλαση της Επιθυμίας και της Γλυκύτητας της Οντολογικής συνεχείας η οποία αντιπροσωπεύεται από τη γυναικεία φύση σε ανδρική δύναμη δόμησης μορφών και πράξεων  επί της γής. Για αυτό θεωρούμε το Μύθο ως ψέμμα: διότι δεν μπορούμε να συνδέσουμε τα δεδομένα του με εικόνες, γεγονότα, σειρά λογικής συνεχείας. Δεν μπορούμε να συνδέσουμε την Ρέα και την Ήρα του μύθου με την Ρέα και την Ήρα της προμυθικής εποχής, για αυτό και μόνη της η μορφή της Ήρας και της  Ρέας θεωρείται ως μυθική (σταδιακά ο μύθος ταυτίστηκε με κάτι το μυθώδες, ψεύτικο): ενώ μπορούμε να συνδέσουμε όλες τις ιστορικές μορφές με προηγούμενες και επόμενες για αυτό και ο Θουκυδίδης και ο Κολοκοτρώνης είναι ιστορικές άρα αληθινές μορφές.

Τι πραγματικά συνέβη και διά μέσου του Μύθου η Γυναίκα εξαφανίσθηκε ως χαοτική προμυθική μορφή και εμφανίσθηκε ο Άνδρας ως δομική δύναμις αυτού του κόσμου; Ουσιαστικά ο Μύθος είναι το όριο ανάμεσα στην Μητριαρχία και στην Πατριαρχία, στην εποχή της Σεληνιακής επιθυμίας η οποία αντιπροσωπεύεται από τη γυναίκα και στην εποχή της γήϊνης δομικής δυνάμεως η οποία αντιπροσωπεύεται από την ανδρική ισχύ. Αυτό το όριο προσωποποιείται βέβαια στις σπουδαίες μυθικές μορφές της Αρτέμιδος, της Αθηνάς, της Περσεφόνης και της Ωραίας Ελένης. Οριακότητα επίσης ανάμεσα στο γυναικείο στάδιο της οντολογικής πορείας και στο ανδρικό στάδιο αυτής εκφράζουν οι τραγωδίες του Αισχύλου , ειδικά η  τραγωδία Προμηθεύς  Δεσμώτης, αλλά και η Αντιγόνη του Ευριπίδου. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Μέσα από το μύθο μαθαίνουμε ότι η γιγαντομαχία και η τιτανομαχία έδωσε ως νικητή το Δία. Εάν προσέξουμε θα καταλάβουμε ότι η εποχή των Γιγάντων και των Τιτάνων είναι εποχή οντολογικής σύσσώρευσης πρίν  την κυριαρχία του Δία: γιατί όμως; Διότι πρίν το τέλος της μητριαρχικής περιόδου και την απαρχή της Πατριαρχικής εποχής του Διός οι επιθυμίες, η ωραιότητα της Γυναικείας οντολογικής περιόδου αντιστέκονται ως κάτι το Γιγάντιο και Τιτάνιο: για αυτό και ο Προμηθέας, ένας από τους τελευταίους απολογητές της θηλείας επιθυμητικής εποχής, διαφοροποιείται από τον Πατριαρχικό Δία: θέλει σε όλους τους ανθρώπους να προσφέρει τη φωτιά, την γυναικεία έφεση προς την δημιουργικότητα, την οποία όμως ο Πατριαρχικός Δίας θέλει να την διαμοιράσει με τον Άρρενα πλέον τρόπο:

διότι πλέον η γυναικεία οντολογική τροπικότητα αντικαθίσταται στην οντολογική συνέχεια με την ανδρική ισχύ: πρέπει να δημιουργηθεί ένας κεντρικός νούς, το καλό και το κακό, το ωραίο και το άσχημο, το ανώτερο και το κατώτερο, ο σκοπός και η αιτία, ο νόστος και το αποτέλεσμα, η γυναικεία χαοτική ελευθεριότητα εισχωρείται στην ανδρική δομικότητα της ισχύος και της δυνάμεως του επάνω και του κάτω, του ανωτέρου και του κατωτέρου: διότι με αυτόν τον τρόπο το χθές θα εκβάλει σε κάποιο αύριο: η γυναικεία οντολογικότητα δεν οδηγεί σε κάποιο επόμενο κόσμο διότι είναι η εν στιγμή απόλαυσις του όλου ως τέτοιου: ο Άνδρας πρέπει να διαμοιράσει την οντολογική στιγμή σε κόσμο, πόλιν, κτίσματα πνευματικά και ιστορικά, να κάνει πολέμους, να αντιπαραθέσει δεδομένα, ώστε όλα να αναμιχθούν και να παράξουν έναν επόμενο κόσμο.

Σε όλο αυτό το ανδρικό συνονθύλευμα έγινε επιλογή των θηλείων δυνάμεων: Η γυναίκα γεννά, η γυναίκα καθίσταται η Εστία, το κέντρο επικοινωνίας όλων με το όν, η γυναίκα πλέον καθίσταται ναι μεν η πηγή των οντολογικών φυσικών δυνάμεων αλλά πλέον η δόμηση του κόσμου ανατίθεται στις ανδρικές δυνάμεις: οι πόλεμοι, η μυϊκή ισχύς, η πολιτική και θρησκευτική ισχύς (οι οποίες αυτές ισχύες εγέννησαν κάθε πόλη επιστήμη τεχνολογία και εξουσιαστικότητα) ο διπολισμός καλού και κακού, εξουσιαστού και εξουσιαζομένου, εδημιούργησαν τον άνδρα κυρίαρχο και την γυναίκα ως ακολουθούσα. Αυτό αποτυπώνεται από τις 6 θεές της Ελληνικής πανθεότητας ως την Παναγία η οποία έχει το προπατορικό αμάρτημα ενώ ο Υιός της Ιησούς είναι ολοκληρωτικά αναμάρτητος.

Μέσα στο πέρασμα των φιλοσοφικών και θεολογικών αλλά και ιστορικών δρωμένων η Γυναίκα ενσωματώθηκε σε  Άρρενες κατηγορίες διότι είναι η πηγή όλων αλλά ο Ανήρ είναι η εμφάνιση του κόσμου και του Ανθρώπου: στον Πλάτωνα η γυναικεία επιθυμία έγινε το επιθυμητικό μέρος της ψυχής  υπό  το ανδρικό λογιστικό, η παλαιά διαθήκη συζητεί για κατ΄εικόνα (άρρεν δυναμική προσομοίωσης) και καθ΄όμοίωσιν (η εσωτερική φυσική θηλεία μίμησις του θεού): θυμίζουμε ότι η άρρεν εξωτερικότητα αποτυπώνεται σε λαμπρά αγάλματα ως δυνάμεις ισχύος και η γυναικεία επιθυμία γίγνεται αντικείμενο μίμησης ως αρετή επιθυμία και ωραιότητα.

Ο Αριστοτέλης έδωσε ισχυρό χτύπημα στην γυναικεία οντολογικότητα και επιθυμία: διεχώρισε την νοητική και την ηθική αρετή από κάθε τι το χαώδες: ό,τι συνδέεται με την ιδέα ως πράξη , με την ιδέα του καλού και του ηθικού είναι ηθικό, κάθε σύνδεση πράξης με το χάος είναι πάθος:  η λογικότητα συνδέεται με την  ανδρική δυναμική της αντιεπιθυμίας, μπορούμε να αντισταθούμε στο σώμα και στις ηδονές, χάριν της ιδέας και της ηθικής του πνεύματος: η άρρεν φύσις μετέφερε το καλό στο πνεύμα και το κακό στην ύλη:διότι ο άνθρωπος δεν αντέχει την γυναικεία επιθυμία και ηδονή, βυθίζεται στο χάος της απόλαυσης: αυτό όμως απορρίπτει την ανδρική ηθική ισχύ η οποία νικά τα πάντα χάριν της προσπαθείας η γή να ευτελισθεί ως ύλη και επιθυμία να ιδεοποιηθεί και ως τέτοια στο μυαλό θεού και ανθρώπων να οδηγηθεί στο εσχατολογικό τέλος της και όχι στην διηνεκή γυναικεία επιθυμία και απόλαυση.

Δεν γινόταν όμως να υποσκελισθεί ολοκληρωτικά η γυναίκα. Η Ωραία Ελένη ως η μορφή η οποία ως χαοτική φύσις διαμοιράζει τις οντολογικές δυνάμεις δημιουργεί τον  νοήμονα Οδυσσέα και το συναίσθημα ως Αχίλλειο οργή: δημιουργεί δηλαδή τις δύο δυνάμεις που κινούν τον άνθρωπο: στα συμπόσια οι Γυναίκες συνδυάζουν την ύλη και το πνεύμα της φιλοσοφίας, η Διοτίμα αποτελεί το συμπαντικό όριο του συμπαντικού ενωτικού Έρωτος: η Γυναίκα χρησιμοποιείται αρκεί να μην αντικαθιστά την Ανδρική ισχύ, παρατηρούμε και κάτι άλλο: οι Γυναίκες προκειμένου να επιβιώσουν ξεχνούν την διηνεκή συμπαντική  φύση τους, ομοιάζουν στους άνδρες και επιβιώνουν μέσα στο ανδρικό κοσμικό και πολιτικό περιβάλλον: γίνονται αυτοκράτορες, στην Σπάρτη λαμβάνουν εκπαίδευση, στην Πλατωνική Πολιτεία επιτρέπεται να λαμβάνουν ανδρική εκπαίδευση. Σταδιακά μέσα από τα ορμέμφυτα της Παναγίας και του Ιησού, οδηγήθηκαν τα πράγματα στο να μετατραπούν οι γυναίκες σε σεβάσμια όντα τα οποία έχουν με τους άνδρες τη σχέση της Παναγίας με τον   Ιησού. Όμως η γυναίκα ως χαοτικό όν ζούσε σε σχέση με το χάος και τη φύση του σύμπαντος, όπου ανήκει: σταδιακά το ξεχνούσε, ομοίαζε στους άνδρες, δεχόταν  να ανταλλάξει τη φυσική ανωτερότητά της με την κοινωνική συμμετοχή στις ανδρικές δημιουργικότητες: συμμετείχε σε εργασίες, λάμβανε κοινωνικές θέσεις και φιλοσοφικές αξίες (Υπατία) ειδικά σε τόπους όπου η φύσις επηρέαζε τους ανθρώπους (ανατολικές αυτοκράτορες): όμως η Γυναίκα αντικατέστησε σταδιακά  τη θεά  Εστία διότι μέσα από τη  Ρώμη (η οποία αποθέωση την ισχύ και το δίκαιο του ισχυροτέρου) και το βυζάντιο (όπου η ισχύς του πατριαρχικού θεού εδημιούργησε τον άνθρωπο που νικά κάθε φυσική ηδονή) η γυναίκα είτε ως αυτοκράτορας, είτε ως αξιωματούχος, είτε ως εργάτης, ήταν σύμφωνη με τους ανδρικούς όρους της κοινωνίας: ήταν δυναμική, αμείλικτη, ισχυρή και αποφασιστική: η τελευταία ελπίδα να συνδεθεί η Γυναίκα και πάλι με το συμπαντικό χαρακτήρα της ήταν η περίοδος της Αναγέννησης: όμως η άρρεν χριστιανικότητα ανέλαβε δράση: διέλυσε διά της ιεράς εξέτασης κάθε περίπτωση η γυναίκα να συνδεθεί με τον συμπαντικό εαυτό της κα να απελευθερώσει ως επιθυμία το εξουσιαστικό πλέγμα που έχει απλωθεί στον κόσμο μας. Όμως οι γυναίκες έπρεπε να αναπνεύσουν αλλά υπακούοντας σε ανδρικούς όρους διότι η κοινωνία είναι ανδρικώς δομημένη ως κοινωνία ισχύος και δυνάμεως: για αυτό γίγνονται αυτοκράτορες στην Αγγλία και αλλού αλλά επιδεικνύοντας ανδρικό τρόπο ζωής και σκέψης σε ανδρικό κοινωνικό περιβάλλον. Μετά τη Γαλλική επανάσταση μάλιστα επιζήτησαν καθολική εφαρμογή σε ολο το γυναικείο πληθυσμό: όπως κάποιες γίγνονται αυτοκράτορες όλες κάτι στην κοινωνία θα γίνουν.

Από τη στιγμή κατά την οποία ο προτεσταντισμός απελευθέρωσε το άτομο, η βιομηχανία εμάζευσε όλους και όλες στις πόλεις, η γυναίκα και ο άνδρας ενώθηκαν ενώπιον της μηχανής: εάν η φύσις έχει άρρεν και θήλυ, η θρησκεία του νοός ανωτεροποιεί το άρρεν έναντι του θήλεος, η μηχανή ισορροπεί το άρρεν και το θήλυ διότι δεν μετρά η φύσις του άρρενος και του θήλεος, αλλά ο τρόπος προσαρμογής και παραγωγικής ικανότητας έναντι της καταναλωτικής κοινωνίας η οποία πλήρως εξισορροπεί το άρρεν και το θήλυ, διότι την κοινωνια την κινούν δυνάμεις μηχανικές πέρα από άρρενες και θήλειες δυνάμεις: ουδέτερες μηχανικές δυνάμεις: για αυτό κυρίως μεταπολεμικά οι γυναίκες εξισώνονται με τους άνδρες αλλά ξεχνώντας την ανωτέρα οντολογική τους φύση, αφομοιούμενες πλήρως με μία κοινωνία η οποία προσφέρει τα πάντα τοις πάσι και ταις πασαις αρκεί ο τρόπος σκέψης και πράξης να είναι ανδρικός ή ουδέτερος μηχανικός: κανείς όμως δεν  νοιάζεται για το ότι λησμονείται η πραγματικά ανωτέρα θήλεια  φύσις αυτή η οποία σύμφωνα με τον Γκαίτε υψηλά θα μας οδηγήσει.