Η έννοια της Πατρότητας.

 

Η έννοια της  Πατρότητας.

Ο Πατήρ είναι Επί της Ροής: δηλαδή προσφέρει το υλικό οντολογικής συνεχείας και παραγωγής μορφών το οποίο διά της Εν τη Ροή (Μήτηρ) παράγει τη μορφή και το περιεχόμενό της, τον Άνθρωπο και όλες τις έμβιες και έμψυχες μορφές.

Εορτή του Πατρός. Ας αναλύσουμε την οντολογικότητα της Πατρότητας. Ως γνωστόν επί της αρχής των Πολιτισμών η έννοια του Πατρός απουσίαζε ως αρχή οντολογικής συνεχείας. Οι προσωκρατικοί ασχολούνται με τη Μητρότητα του Σύμπαντος ανάγοντας τα ριζώματα σε Αιτίες Μητρότητας: Το Θάλειον Ύδωρ, το Αναξιμάνδρειον Άπειρον, ο Αήρ του Αναξιμένους, το Ηρακλείτειον Πύρ, το Παρμενίδειον Όλον, δεν είναι επί της Ροής, Πατρικά Στοιχεία. Είναι εν τη Ροή τα Μητρικά στοιχεία τα οποία συνεχίζουν τη Ροή του Όντος και επί της γής και διά της γής. Για αυτό και οι Έλληνες αρνήθηκαν την Πατρική δημιουργία του Σύμπαντος κάτι που εδέχθησαν οι Εβραίοι μέσα από τη Γένεση (η οποία είναι το προοίμιο της γένεσης της Πατρικότητας σε αυτόν τον κόσμο).

Το ίδιο ακριβώς θα μπορούσαμε να πούμε και για τους πρώτους Ελλαδίους  πολιτισμούς: απουσιάζει η έννοια της Πατρότητας: η θεά της γονιμότητας στην Μινωϊκή Κρήτη αποδεικνύει ότι περισσότερο οι άνθρωποι ένοιωθαν συνέχεια ενός υφισταμένου Οντολογικού συνεχούς Όλου παρά ότι ήθελαν αυτοί να καταλάβουν την αρχή και να προκαλέσουν τη συνέχειά του.

Η εποχή της Μητριαρχείας σηματοδοτεί το Οντολογικό στάδιο της Ανθρωπότητας: για αυτό το λόγο σε αυτό το στάδιο απουσιάζει η σκέψη, ο  λόγος, ο νούς, η αιτία: οι άνθρωποι νοιώθουν και είναι μέρος μιάς ατελεύτητης ροής η οποία ως Μητρότητα είναι εν Ροή και παρασύρει τους πάντες και τα πάντα στη δημιουργία των ουσιών, των μορφών κάθε μορφή  ζωής έρχεται και φεύγει και οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να εξέλθουν της οντολογικής ενορατικής ροής.

Η πατρότητα (επί της ροής) σηματοδοτεί τη θέληση του ανθρώπου να ίδη τον Εαυτό του ως Εξωτερικό Υποκείμενο με ορατές συνέπειες: να καθορίσει τα όρια της δύναμης την οποία ως εξωτερικό υποκείμενο θα μπορέσει να ελέγξει, να δημιουργήσει αρχή και τέλος σε αυτή τη δύναμη, αυτή  τη δύναμη να τη μερίσει σε ιδέα, φύση, άνθρωπο, ώστε φτιάχνοντας  μία κυκλική οικία, να κλειστεί σε αυτή παράγοντας μορφές και ζωή.

Ο Πατήρ λοιπόν είναι αυτός ο οποίος απομονώνει τον κόσμο μας από την κυκλική του πορεία και διά του κόσμου που κατασκευάζει προκαλεί ζωές. Το κέντρο τώρα φεύγει από τη Μητρότητα (από τη Ροή της δυνάμεως ως τέτοιας) και αναφέρεται στον Πατέρα: οι Έλληνες τα  έδωσαν τέλεια όλα αυτά: η Πατρότητα είναι η απαρχή του κόσμου μας, του κυκλικού μικροκόσμου μας ο οποίος ξεκινά από την Ιδέα της Αιτίας και διά των τρόπων της (φύσις) προκαλεί μορφές (Άνθρωπος): για αυτό εφευρέθηκε η μυθολογία: πώς αλλοιώς οντολογικές δυνάμεις όπως η Ροή του Ουρανού θα εγένοντο ευνουχισμένοι Πατέρες, πώς αλλοιώς ο Κρόνος (ο οντολογικός χρόνος) θα εγένετο Πατήρ (θα έχανε δηλαδή την ατελεύτητο ως τέτοια ροή του μεταλλασσόμενος σε αρχή παραγωγής μορφών;)πώς αλλοιώς οι δυνάμεις του Σύμπαντος (βούληση(Ζεύς)) θα εγένετο ο Πατήρ θεών και ανθρώπων δηλαδή το σταμάτημα της οντολογικής ροής και η απαρχή κατασκευής προσκαίρων μορφών προκειμένου ο κόσμος μας να μικροϋπάρξει για λίγο κοροϊδεύοντας το Όλον;

Στο στάδιο της Πατρότητος σταματά η οντολογική συνέχεια, υιοθετούνται κάποιες δυνάμεις της οντολογικής ροής, οι οποίες κυκλικά απομονώνονται από το χάος και δημιουργούν τον κυκλικό κόσμο μας. Η Μητρότητα ως συνέχεια των Οντολογικών δυνάμεων αλλάζει και αυτή  χαρακτήρα και τρόπο: γίγνεται πλέον τρόπος όχι απλής μεταγωγής οντολογικών δυνάμεων αλλά τρόπος παραγωγής μορφών: για αυτό ο Διόνυσος γεννάται από τον μηρό του Διός και η Αθηνά από την κεφαλή του Διός: ο Ανήρ χρησιμοποιεί την οντολογικότητα της ροής ώστε να παράξει μορφές. Ο Ανήρ σκέφτεται (κεφαλή Διός η Αθηνά) κινείται  βιωματικά (μηρός Διός ο Διόνυσος) και μέσα από όλα αυτά κατασκευάζεται ένα γυναικείο σώμα το οποίο έχει ειδικό χώρο τη  μήτρα ώστε να παραχθεί η ζωή: η ιστορία της Αθηνάς μας δείχνει ότι η παραγωγή ζωής ήταν διά της μητρικής παναρχαίας οντολογικής συνεχείας (κάτι που φαίνεται και στη γένεση) διά της απλής ροής: η πατρότητα όμως επειδή ήθελε συγκεκριμένες μορφές διαμόρφωσε κατάλληλα το γυναικείο σώμα διά της μήτρας.

Πλέον όλα ξεκινούν από το μυαλό: η Φιλοσοφία είναι η υπηρέτρια της Πατρότητας: Η Φιλοσοφία σε όλα τα επίπεδα (από τον Ησίοδο έως τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη) υπηρετεί πιστά την έννοια της Πατρότητας παράγοντας όλα τα επίπεδα πατρότητος: Σύμφωνα με τον Ησίοδο μέσα από το Χάος ξεπήδησαν δυνάμεις φωτός έρωτος παραγωγής ζωής: Ο Όμηρος ξεκινά από το Δία τον Πατέρα των Θεών και των Ανθρώπων: ο Θαλής και οι λοιποί προσωκρατικοί γεννούν την πρώτη αιτία η οποία γρήγορα θα μετεξελιχθεί σε Πατέρα: Ο Πατήρ ακόμη εννοείται ως η πρώτη δύναμη  η οποία μεταφέρει το υλικό (σε θεϊκό, φυσικό, ανθρώπινο επίπεδο) ώστε διά της μήτρας να μετεξελισθεί σε μορφές και κόσμο.

Άρα η Πατρότητα έφερε όλα τα είδη  της ζωής όπως σήμερα τα ξέρουμε: Κατασκευάσθηκε από τους προσωκρατικούς η φύση (ως σύνολο νοητικών δυνάμεων και αξιακών ενεργειών (η αιτια, το αποτέλεσμα, η Ηρακλείτεια οδός, η έννοια του πυρός (βουλήσεως) επίσης κατασκευάσθηκε ο νόστος , ο τόπος επιστροφής ώστε η πατρική δύναμη να κατευθύνει ορθώς τις κατασκευασθείσες μορφές (Ιθάκη): επίσης: επήλθε πλήρης πατρική σειρά ώστε να επικαλυφθεί η μητρική συνέχεια του Όλου (για αυτό και επιλέχθηκε ο τελείως αντιερωτικός Σωκράτης , διότι η Πατρική σειρά επιθυμεί της  ελλόγου ουδετέρας μορφής πορείας και όχι της ωραίας μορφής). Το έργο της φιλοσοφικής κατασκευής της Πατρότητος το ανέλαβε η αγία τριάδα των Πλάτωνος, Σωκράτους και Αριστοτέλους. Για αυτό και λατρεύονται, σε μία οντολογική σειρά θα ήταν παντελώς άχρείαστοι και περιττοί. Ο Πατήρ και η Πατρότητα πέρασαν προσεκτικά από όλες τις τρύπες των οδυσσεϊκών τσεκουριών του σύμπαντος.

Ο Νούς, ο Ήλιος, η Αιτία, η Αρχή, ο Ένας, όλα αυτά έγιναν επί της Ροής κυρίαρχες πρωταρχικές αρχετυπικές μορφές πατρότητας: με μία κοινή δύναμη: όλοι αυτοί παράγουν είδη όλα τα είδη ζωής: ο Πατήρ λοιπόν καθορίσθηκε: όπως ο Νούς φέρει τη σκέψη, ο Ήλιος την ενέργεια που παίρνει η γή, όπως η αιτία φέρει δυνάμεις αποτελέσματος, η αρχή δυνάμεις τέλους, το Ένα δυνάμεις πολλότητος, παρόμοια και ο Πατήρ διά της Μητρός θα φέρει μορφές ανθρώπου και κάθε εμβίας και εμψύχου ζωής.

Ο τρόπος πρωτοκαθορίσθηκε,αναφέρει κάτι και ο Θαλής και άλλοι: ο Πατήρ είναι ο Οντολογικός ή καλύτερα ο διαστασιακός Επιλογέας: είναι ο Νούς, ο Ήλιος, η Αρχή, ο Ένας: αυτός επιλέγει το είδος και την ποιότητα της δυνάμεως το οποίο θα εισέλθει στην Μήτρα της γυναικός: μόλις και χρειάζεται να πούμε για την τεράστια αξιολογική αντιοντολογική μετατόπιης η οποία συντελέσθηκε: η Γυνή απεκόπη από την Οντολογική πορεία: για αυτό και η Εύα  όπως και η Ρέα εξεβήθησαν του Παραδείσου: η πρώτη έχασε την οντολογική της δύναμη τη δύναμη της την καθόρισε με τα λεγόμενα του ο Πατήρ Θεός: πόνος, θλίψη, και μητρότητα με το ανδρικό σπέρμα: η δεύτερη επίσης έχασε την οντολογική της αυτοτέλεια ζεί μέσα από τις σπερματικές επιλογές του Κρόνου.

Η διαχώρισις της Μητρός από την Οντολογική δύναμη (έως την Πατρότητα η Μήτηρ ήταν ταυτισμένη με την Οντολογική συνέχεια ως τέτοια) έφερε την Μητέρα να δέχεται την επιλεγείσα οντολογική δύναμη εκ του ανδρός: για αυτό και η  Μήτηρ έπρεπε να περάσει σε δεύτερη μοίρα: αυτός ο κόσμος έπρεπε να είναι Πατρικός, επί της ροής των δυνάμεων επιλεγεισών εκ του ανδρός. Ο Πατήρ λοιπόν επιλέγοντας το κομμάτι του Όντος που επιθυμεί εγκαινίασε την εποχή του Λόγου: το αποκλειόμενο κομμάτι είναι ψέμμα και διαβολή, το κακό: καλό είναι ό,τι επιλέγει ο Ανήρ: αυτό το  βλέπουμε έντονα στην ιστορία της γενέσεως:ο θεός-ανήρ επιλέγει ποιες δυνάμεις θα χρησιμοποιήσει για την κτίση του κόσμου του, οι υπόλοιπες αποκλείονται: άρα η Πατρότητα πηγαίνει μαζί με το διπολισμό και τη διχοτόμηση του ανθρώπου σε αληθή και ψευδή, καλό  και κακό.

Ο Πατήρ λοιπόν επιλέγει τις δυνάμεις της μορφής και του είδους οι οποίες στην μήτρα της γυναικός μορφοποιούνται και μετατρέπονται σε έμμορφη ζωή. Η Μητέρα επειδή έχασε την ενιαυτότητα με την οντολογική συνέχεια δεν μπορεί να δώσει ανώτερες οντολογικές μορφές παρά μόνον αυτές οι οποίες επιλέγονται από τις διαστασιακές δυνάμεις που έχει επιλέξει ο πατήρ: για αυτό περάσαμε στην Πατρική θρησκεία του μονοθεϊσμού: Πατήρ Υιός και Άγιο πνεύμα: διότι έπρεπε να ελεγχθούν καλά καλά οι πατρικές δυνάμεις: ειδικά στο μεσαίωνα οι μητρικές δυνάμεις (εκ της οντολογικής συνεχείας) θεωρήθηκαν αμαρτωλές από τον Πατρικό θεό των μονοθεϊστών, πλέον έμειναν οι επιλεγείσες εκ του Πατρός δυνάμεις οι οποίες ως διά μαγείας εξυπηρετούν το μηχανιστικό μοντέλο της παρούσης εξουσιας).

Ο Επίκουρος ήξερε την Πατρική σειρά που σχολιάσαμε εδώ: για αυτό και είπε το περίφημο: ανόητοι άνθρωποι γιατί κάνετε παιδιά και τα αφήνετε ομήρους στη  μοίρα: ήξερε: όλες οι ανόητες δοξασίες οι οποίες επεβλήθησαν δυστυχώς και διά του ελεγχομένου Ελληνισμού, όπως η ανάγκη, η μοίρα, η ανταπόδοση, έχουν να κάνουν με την Πατρότητα και την απώλεια της αυτόχθονος οντολογικής σειράς: ο Πατήρ κόβει μέρος της δύναμης το οποίο θα μεταφέρει στην Μήτρα: αυτό μείρεται, μοιράζεται, άρα ελέγχεται από τη Μοίρα. Φέρει μέσα του προορισμό διότι έχει χάσει την οντολογική του αυτοτέλεια. Επίσης: αυτό το κομμάτι το φέρουν δυνάμεις πατρικές που το ελέγχουν: εκ του φέρω (ήνεγκον) γεννάται η ανάγκη: ο άνθρωπος είναι υπηρέτης των μεταφερομένων πατρικών δυνάμεών του τις οποίες ως Πατήρ πρέπει και αυτός να μεταφέρει. Εάν προσέξουμε διαχρονικά διά του Πατρός θεού, Πατρός νοός, ελέγχθηκαν τα μυαλά των Πατέρων ώστε να μεταφέρουν προσαρμοσμένες πνευματικά και ηθικά μορφές.

Ας προσέξουμε τη  διαχρονική φιλοσοφία: το μόνο που την απασχόλησε ήταν η παραγωγή εννοιών προκειμένου να χαραχθεί ένας προσασμοσμένος τρόπος ζωής στα σύνορα που καθόρισε ο μονοθεϊσμός: καμμία φιλοσοφία δεν ασχολήθηκε με τη θέση του διηνεκούς ανθρώπου στην οντολογική  του χαοτική ροή: διότι τότε θα αυτοαναιρείτο: επίσης η ατελεύτητος ατομική ροή απελευθερώνει τον άνθρωπο από την πατρότητα των θρησκειών και της φιλοσοφίας, για αυτό και ο πολιτισμός μας έχει σκληρά όρια επιβίωσης.

Άρα μέσα μας φέρουμε εντολές διά της ΠΑτρότητος συγκεκριμένης συνεχείας: διότι η Πατρότητα είναι αλυσίδα εξάρτησης και συγκεκριμένου ηθικού και βιωματικού φόρτου. Για αυτό και οι Άνθρωποι επέλεξαν Έθνη, Φυλές, συστήματα, ώστε να ελέγξουν τις διαχρονικές αποστολές τους. Στο Όν η ελευθερία, στην ατομική πορεία πρίν και μετά την φυλακισθείσα δύναμή μας. Διότι ο Πατήρ αρπάζει δυνάμεις οντολογικής συνεχείας και τις κλείει στην μητρική συνέχεια. Η οντολογική μας ατομική συνέχεια είναι το κλειδί της οντολογικής μας συνεχείας.