Η πραγματική γένεσις του μαρξισμού.

 

Η  πραγματική γένεσις  του μαρξισμού.

O Kάρολος Μάρξ εγεννήθη το 1818 και απέθανε το 1883.  Γνήσιο τέκνο της Ευρώπης και των σαρωτικών αλλαγών οι οποίες συνέβησαν στη γηραιά ήπειρο κατά αυτές τις χρονολογικές περιόδους. Ο Κάρολος Μάρξ ως στοχαστής ολοκληρώνει επί της γής το χριστιανικό κύκλο ο οποίος είχε αρχίσει  από τον ουρανό όταν κατά την απαρχή των σταυροφοριών και κατά την άλωση της Πόλης ο χριστιανικός ανθρωπισμός του Βυζαντίου μεταφέρθηκε στη Δύση. Πλέον μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο χριστιανικός ανθρωπισμός του Βυζαντίου (αυτός ο οποίος ώθησε τους βασιλείς της Μακεδονικής δυναστείας να προσπαθούν να επιβάλουν κοινωνική δικαιοσύνη κατά των ισχυρών επ΄ωφελεία των αδυνάτων, αυτός ο οποίος είχε δημιουργήσει τις κακώσεις (φορολογικά βάρη σε πλουσίους του βυζαντίου επ ΄ωφελεία των  αδυνάτων οικονομικά τάξεων) ολοκληρώνεται σε ευρωπαϊκό βιομηχανικό επίπεδο στην εποχή του Καρόλου Μάρξ,άρα δεν ομιλούμε για ένα φιλόσοφο ανεξάρτητο, αλλά για μία ελεγχομένη εξουσιαστικά τάση  η οποία εκφράζεται στον Κάρολο Μάρξ. Ο χριστιανικός ανθρωπισμός του Βυζαντίου ολοκληρώνεται μέσα από το διαλεκτικό υλισμό του Καρόλου Μάρξ: όπως ο Χριστιανός αυτοκράτωρ έλεγε ο Ιησούς μέσα από την νίκη επί της αμαρτίας θα νικήσει  το κακό και  θα επιβάλλει την Βασιλεία του καλού, παρόμοια και ο Κάρολος Μάρξ έλεγε ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει ώστε η επανάσταση  του προλεταριάτου να επιβάλει επί της γής την εποχή της ανθρωπίνης ευτυχίας. Ίδια εσχατολογία χαρακτηρίζει και τα δύο συστήματα απλά το πνεύμα του χριστιανισμού αντικαθίσταται ως καλό από τη μαρξικη ύλη, η αμαρτία στον χριστιανισμό ως διακοπή σχέσεων με το θεό στο μαρξισμό γίγνεται διακοπή σχέσεων των ανθρώπων με το όνειρο της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής κ.λ.π.

Όταν λοιπόν έπεσε η Πόλις στους οθωμανούς στη δύση μεσουράνησε ο παπικός ρωμαιοκαθολικισμός. Ο παπικός ρωμαιοκαθολικισμός ως πρωτότοκο τέκνο της αίρεσης του Αρειανισμού, μέσα από το filioque σαφέστατα διαφοροποιήθηκε από την Ορθόδοξο παράδοση. Συγκεκριμένα αφαίρεσε  συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του θεού (προσδίδοντάς τα στον Υιό) ώστε ο θεός των ρωμαιοκαθολικών κατέστη μία αφηρημένη απομακρυσμένη συμπαντικά οντότητα. Άρα η δύση προχώρησε σε ένα βήμα πρωτόγνωρο για την πολιτισμική ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Θεός κατέστη ένα αφηρημένο μέγεθος το οποίο διά του πάπα ελεγχόταν στο μυαλό και στην πράξη του πιστού: η συνέπεια είναι σημαντική: ευρισκόμαστε στις απαρχές της Αναγεννήσεως: ο άνθρωπος σταματά να φοβείται μεταφυσικώς το θεό και διά του πάπα γίγνεται όλο και πιο γήϊνος. Άρα μοιραία ο πάπας γίγνεται μέν καθοριστής της ανθρώπινης ζωής αλλά  για πρώτη φορά άνθρωπος καθορίζει άνθρωπο και όχι θεός άνθρωπο. Εάν σκεφθούμε και την υφέρπουσα βιομηχανική και επιστημονική επανάσταση ο άνθρωπος αρχίζει να αναπτύσσει μία πρωτόγνωρη ψυχολογική και πνευματική ιδιοσυγκρασία: δεν ασχολείται με το θεό ως τέτοιο αλλά έχει δώσει τον τρόπο του θεού στον πάπα: άρα εάν είναι καλός έναντι του πάπα όλα θα πάνε καλά στηη ζωή του. Θέλει όμως για πρώτη φορά να απολαύσει μία ζωή  η οποία για πρώτη φορά ανοίγεται μπροστά του χωρίς θεό συγκεκριμένο, σε μία γή η οποία εάν είναι καλός ο άνθρωπος έναντι του πάπα όλα είναι καλά. Αυτό το οποίο συζήτησε ο Μάρξ στην πολιτική οικονομία του ως δικαίωμα εγεννήθηε σε αυτή τη χρονική στιγμή: το  δικαίωμα εάν έναντι  του πάπα είμαι εντάξει, έχω όλο το δικαίωμα να απολαύσω την ζωή αυτής της γαίας.

Όμως  το όλο πράγμα χάλασε στην μονολιθική φύση του πάπα: ο πάπας δυστυχώς για τον πολύ κόσμο δεν έδωσε το δικαίωμα στους πολλούς να ζήσουν μία υλική ζωή χαρισάμενη γεμάτη από τις αισθησιακές και υλικές χαρές: αντέβαινε και στη φύση του χριστιανισμού: αυτό το δικαίωμα θα κυνηγήσουν έπειτα τα κοινωνικά κινήματα (ο μαρξισμός ως κοινωνικό κίνημα θα διεκδικήσει τον πλούτο σε όλους): ο πάπας κατά μονολιθικό τρόπο δεν ανοιγόταν στα πλήθη παρά μόνον με τα συγχωροχάρτια: ενώ είχε δώσει τη χαρά του απομακρυσμένου θεού την έπαιρνε πίσω όταν προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βάλει τον απομακρυσμένο θεό στη ζωή των ανθρώπων: με τα συγχωροχάρτια και τα λοιπά μεταθανάτια δόγματα. Τη δουλειά αυτή ανέλαβε ο προτεσταντισμός, να δώσει υλικές και αισθησιακές και άλλες χαρές στις μάζες: Συγχρόνως ο προτεσταντισμός ως αδελφός του μωαμεθανισμού ανέλαβε (επιτυχώς) και μία ακόμα αποστολή: να μεταφέρει το Νεοπλατωνισμό στη δύση: όσο η Ιερά Εξέταση έκαιγε ζωντανές συνειδήσεις έκαιγε μόνον τα σώματά τους, τα μυαλά  τους, τα νεοπλατωνικά μυαλά τους διαδίδονταν ραγδαία στη δύση.

Ο προτεσταντισμός έλυσε οριστικά το πρόβλημα: Ο Θεός εξ-αφανίζεται από τις ανθρώπινες ζωές και εμ-φανίζεται μόνον στο νού τους ως πίστη. Αυτό το βήμα απελευθέρωσε τον άνθρωπο της δύσης: σε σχέση με την Αναγέννηση και μετέπειτα με το διαφωτισμό τώρα πλέον όλοι οι άνθρωποι νοιώθουν ως μέρος ενός ενιαίου όλου (Θεός) το οποίο πιστεύουν και ακολουθούν: πιστεύοντας στο θεό ως σύμπαν, αρμονία, συμμετρία, συνέχεια, άνοιξε ο δρόμος να νοιώσουν τα πάντα ως ένα κύκλο στον οποίο (επί της γής) μπορούν να κινηθούν άνετα: να διεκδικήσουν, να ανακαλύψουν, να κτίσουν, να απολαύσουν τη ζωή στη γή: Ο Μάρξ αυτόν τον άνθρωπο θα ονομάσει προλετάριο, αυτόν ο οποίος ενώ μπορεί να χαρεί τη ζωή και τις χαρές της δεν τον αφήνουν και δεν του επιτρέπουν.

Όλη όμως αυτή η θεώρηση του προτεσταντισμού έφερε την θέαση του Ενός (ο θεός ελησμονήθη υπό τη χριστιανική μεγαλοπρεπή προσωπική του μορφή) εκ του οποίου Ενός απορρέουν οι δυνάμεις και οι ενέργειες στον κόσμο μας διά των οποίων ο άνθρωπος ωριμάζει και προχωρεί. Αυτό όμως είναι το νεοπλατωνικό σύστημα το οποίο μέσα από το Φιτσίνο, το Μπρούνο και άλλους ήλθε και στην  δύση: πλέον οι άνθρωποι νοιώθουν κομμάτι του Ενός (πιστεύουν στο θεό ως Έν και αυτό φθάνει) θεωρούν ότι όλα γύρω τους είναι απόρροιες αυτού του Ενός, άρα όλα γύρω τους είναι απόρροια πίστης: δεν θέλουν πίστη: θέλουν εμπειρία, νού, παρατήρηση, βούληση, πράξη, ώστε στο καλοδουλεμένο πλωτινικό σύστημα ο Ευρωπαίος άνθρωπος να εύρη τη θέση του και να προοδεύσει: οι αστοί μέσα από όλα αυτά μέσα από τα χρήματά τους έκαναν εργοστάσια, απέκτησαν χρήματα, ένωσαν οικονομικά τον κόσμο: οι επιστήμονες καλυτέρευσαν την ανθρώπινη ζωή: οι άνθρωποι μαθαίνουν τα δικαιώματα, τα φυσικά και άλλα δικαιώματα: το μόνο που έπρεπε να κάνει ο Μάρξ (και το έκανε) είναι να πεί στους προλεταρίους στην ώριμη για αυτούς εποχή ότι απλά πρέπει να διεκδικήσουν τα υλικά δικαιώματά τους. Το έκανε αλλά ήταν  καρπός και όχι ρίζα το έργο του, χριστιανικός καρπός από χριστιανική  ρίζα.

Η δύση προχωρούσε: οι θρησκευτικοί πόλεμοι υποδούλωναν  τις μάζες σε όλα αυτά που εδώ γράφουμε: με ετικέτα το ρωμαιοκαθολικό χριστιανισμό και τον προτεσταντικό χριστιανισμό. Στο βάθος όμως σάρωνε ο νεοπλατωνισμός, η άποψη ενός καλοκουρδισμένου όλου υπό του Ενός και των απορροών του. Σταδιακά ο πλατωνισμός μετατρεπόταν στην ιδέα ενός ενιαίου όλου και ο αριστοτελισμός όλο και χανόταν διότι η εμπειρία και η παρατήρηση είχαν αλλοιωθεί επειδή πλέον έπρεπε να εύρη ο άνθρωπος το Έν πώς εφαρμόζεται στον κόσμο και στον εαυτό του: ο Νεύτων το βρήκε μέσα από την ενιαία δύναμή του που συνέχει τη φύση, ο διαφωτισμός το βρήκε μέσα από το λόγο ο οποίος ως μίγμα σκέψης και πράξης ωριμάζει τον άνθρωπο: σε αυτό το σημείο ο Μάρξ στηρίχθηκε: πώς είναι δυνατόν άνθρωποι με κρίση να μην διεκδικήσουν όσα η βιομηχανική επανάσταση προσφέρει; Όμως αυτό το είχαν σκεφθεί άλλοι για άλλα πράγματα και όχι ο Μάρξ: επίσης η κυρία έννοια του κεφαλαίου, η συσσώρευση, εκλάπη από το Μάρξ από το Νεοπλατωνικό κόσμο όπου εμεγάλωσε: το Έν έχει σωρεύσει όλες τις δυνάμεις και θα πρέπει ο άνθρωπος διά της επιστήμης να τις απλώσει στον κόσμο: αυτό έκανε σε οικονομικό επίπεδο και ο Μάρξ: πρέπει το συσσωρευμένο κεφάλαιο να απλωθεί στον κόσμο: όλοι υπηρετούσαν την κλειστή φυλακή του νεοπλατωνισμού, προσπαθούσαν να αρμέξουν το Έν χάνοντας κάθε έννοια οντολογικής συνεχείας κλείνοντας τους ανθρώπους σε υλικούς και άλλους κύκλους, απολύοντας την οντολογική τους ελευθερία.

Το κύριο σημείο το οποίο όμως προσέδωσε ο νεοπλατωνισμός στο Μάρξ  αλλά και στους άλλους φιλοσόφους και επιστήμονες των νέων χρόνων είναι ότι όπως επικοινωνεί το Έν με το νού και την ψυχή και την ύλη, παρόμοια όλα επικοινωνούν: με αυτόν τον τρόπο ο προλετάριος θέλει την καλή σκέψη την καλή συναισθηματικότητα την καλή ζωή: από τη φυσική του Νεύτωνος (μία ενιαία δύναμις για όλους) περνάμε στο Μαρξικό: μία ενιαία καλή ζωή για όλους. Η εποχή τα σήκωνε αυτά διότι εγκλωβισμένοι οι άνθρωποι εδώ μακριά από την ατομική οντολογική τους συνέχεια προσπαθούσαν να αρμέξουν από το Έν και το όλον του. Αυτό έκανε και ο Μάρξ και το έκανε καλά.

Ο Λόγος όμως του διαφωτισμού ήνωσε τους ανθρώπους και για πρώτη  φορά αναπτύχθηκε ένα συναίσθημα το οποίο αντικατέστησε την αφηρημένη  χριστιανική αγάπη: συζητούμε για τη συν-πάθεια, τη συμπάθεια: Ο Χιούμ διεχώρισε το Όν από το δέον, διότι το δέον δεν υπάρχει  ως ιδέα αλλά ως καθημερινή βιουμένη συμπάθεια: Διαχωρίζοντας ο Χιούμ το Είναι από το δέον, αρνήθηκε ότι κοινές ιδέες καθορίζουν τα πάντα, όπως και ο Λόκ, όλα είναι οι  εμπειρίες οι οποίες δένονται με συμπάθειες μεταξύ των ανθρώπων.  Αυτές προκαλούν τους ανθρωπίνους δεσμούς. Οι εμπειρίες που προκαλούν συμπάθειες.

Αυτό είναι κομβικό σημείο: ο Λόρδος Σαφτέσμπουρι το προχώρησε όλο αυτό: οι εμπειρικοί έκαναν καλή δουλειά: δεν υπάρχουν καθολικές ιδέες αλλά μόνον οι εμπειρίες της συμπαθείας γεννούν τις αξίες αυτού του κόσμου: στο βάθος βέβαια κρυβόταν ότι δεν έπρεπε να χαθούν οι χριστιανικές αρετές και αξίες: άρα ο λόρδος Σαφτάσμπουρι αποθέωσε τον κοινό λόγο (ο οποίος απετέλεσε μαρξική σημαία): όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να επιδιώκουν όσα καλυτερεύουν τη ζωή και τη συμπάθεια: πλέον έρχεται ο άνθρωπος των αξιών και των δικαιωμάτων: πρέπει να συμπαθούμε, να σκεφτόμαστε το κοινό καλό, έρχεται ο άνθρωπος όχι των σκέψεων αλλά των αξιών: οι προλετάριοι του Μάρξ είναι οι πρώτοι που ασπάσθηκαν την εποχή των αξιών: είναι άδικο οι πλούσιοι να έχουν και εμείς όχι: ο κοινός λόγος λέγει όλοι να έχουμε ώστε ως συμπαθούντες να περνούμε καλά: ολίγοι όμως σκέπτονται ότι σε βάθος χρόνο όλοι πλέον περνούν καλά με την ψηφιακή τεχνολογία, διότι η συμπάθεια (που τόσο ασπάσθηκε ο Μάρξ) απλά ήλκυσε παραπλανητικά τους ανθρώπους προκειμένου όλοι να μετάσχουν της βιομηχανικής εποχής άρα όλοι να πίουν από το νερό του life style: το ζητούμενο είναι το εξής: έπρεπε όλοι να μετάσχουν της εποχής που ανοιγόταν: άρα μέσα από την διαεπίπεδη πορεία από το Σαφτέσμπουρι στο Μάρξ όλα απλώθηκαν σε όλους.

Ο Κάντ ωλοκλήρωσε έναν κύκλο ο οποίος μέσα από τον Έγελο απετέλεσε την τράπεζα ιδεών από όπου ο Μάρξ έλαβε το μέγιστο  δάνειο. Ο Κάντ συζήτησε τον κριτικό συνδυασμό λόγου και εμπειρίας: αυτό αποτελεί πραγματική a posteriori  γνώση: ο Έγελος συζήτησε ότι η παλαιά διαθήκη  διά του νεοπλατωνισμού (επιτέλους ο παπισμός και ο προτεσταντισμός και ο Πλωτίνος έπρεπε να γίνουν το Εγελιανό όλον) έπρεπε να αποτυπωθεί στο νοητικό κύκλο του όλου: το Απόλυτο πνεύμα διά του Εμπειρικού πνέυματος της Φύσης οδηγεί στο Αντικειμενικό ανθρώπινο πνεύμα: Δηλαδή ο άνθρωπος είναι η δύναμις του απολύτου πνεύματος η οποία διά της Φύσεως μπορεί να τον καθοδηγήσει στη γή: άρα ο Μάρξ μπορούσε να προσφέρει μία θεωρία η οποία διά της εποχής θα δημιουργούσε την τάξη του προλεταρίου: αντιστρέφοντας ειδικά τον Έγελο: ο Άνθρωπος ως απόλυτο πνεύμα μέσα από τη φύση του εργοσταστίου μπορεί να οδηγήσει στο αντικειμενικό βίωμα της προλεταριακής επανάστασης και στην αντιικειμενική δικτατορία του προλεταριάτου.

Άρα ο μαρξισμός είναι ένα πνευματικό  παίγνιο όπως όλα τα όλα φιλοσοφήματα. Ο άνθρωπος κλείνεται μέσα σε συστήματα διότι είναι εύκολη η εγγραφή του σε αυτά: δεν απαιτείται αγώνας ούτε αυτογνωσία ούτε ατομική πορεία: όλα είναι έτοιμα και περιμένουν; υπάρχει όμως κάτι το οποίο όλα τα συστήματα το τρέμουν και το φοβούνται: η ατομική πορεία του ανθρώπου προς την ατομική πορεία: εάν προσέξουμε ο Μαρξισμός στηρίχθηκε σε μοντέλα καθολικά τα οποία προσπαθούσαν σε αρχές να κλείσουν το όλον: κανένα σύστημα δεν ομιλεί για τον ξεχωριστό άνθρωπο: άρα ο οντολογικός ατομικός άνθρωπος ο οποίος βλέπει τη γή ως ένα σταθμό και συνεχίζει την πορεία του προς την ατομική του Ιθάκη είναι αυτός ο οποίος μπορεί να ξεφύγει από όλα τα συστήματα (θρησκευτικά και φιλοσοφικά) τα οποία σκοπό έχουν την ελεγξιμότητα και εμμενικότητα του Ανθρώπου.