Η έννοια: «η σωτηρία της ψυχής».

 

Ας ξεκινήσουμε αυτή την έρευνα ερευνώντας την  ετυμολογία των λέξεων-κλειδιών : η σωτηρία προέρχεται από το ρ. σώζω το οποίο σημαίνει: καλύπτω, διαφυλάττω, προστατεύω, κλείνω σε κάτι. Η ψυχή (εκ του ρ. ψύχομαι) σημαίνει το κομμάτι εκείνο του ανθρωπίνου Είναι (όχι όλο το ανθρώπινο Είναι (αυτό είναι το σημαντικό λάθος το οποίο επισυμβαίνει όταν συζητούμε για την ψυχή: η ψυχή δεν αντιπροσωπεύει το ανθρώπινον Όλον (το οποίον παραμένει δυναμικώς και οντολογικώς άγνωστον) αλλά ένα μέρος αυτού το οποίον όταν έρχεται σε επαφή με τις συμπαντικές δυνάμεις του κόσμου μας ψύχεται και σταθεροποιείται. Αναμφίβολα είναι εντελώς λάθος η προσέγγισις της αθανασίας της ψυχής από το Σωκράτη στο Φαίδωνα διότι η ψυχή δεν είναι το όλον του Ανθρώπου (ο οποίος παραμένει  μέγεθος παντελώς απροσδιόριστον) αλλά κομμάτι ψυχόμενον  του ανθρωπίνου όλον, το οποίον δεν  μπορεί να υποταχθεί σε κανόνες αθανασίας διότι δεν ξέρουμε τις πραγματικές οντολογικές δυνατότητες του πραγματικού ανθρωπίνου όλου.

Άρα η έννοια της σωτηρίας της ψυχής, εντελώς λανθασμένα, υπακούει στον παρακάτω συλλογισμό. Οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες  ως ψυχή εψύχθησαν και σταθεροποιήθηκαν, αυτές οι οποίες απετέλεσαν αυτό το οποίο ονομάζουμε Πρόσωπο, δεν πρέπει να χαθούν, αλλά θα πρέπει να διατηρηθούν και σε μία ασώματο κατάσταση. Άρα ομιλούμε για σωτηρία της ψυχής σαν να ομιλούμε για ασώματη διατήρηση μετά θάνατον των σωματικών δυνάμεων οι οποίες εν ζωή απετέλεσαν την έννοια του προσωπικού ανθρώπου: άρα ουσιαστικά  λέγοντας σωτηρία της ψυχής λέμε πώς είναι δυνατόν η διατήρηση  μετά θάνατον του προσωπικού ανθρώπου. Η εξίσωση υφίσταται ως εξής: ο σωματικός άνθρωπος έχει μέσα του τις δυνάμεις οι οποίες σταθεροποιήθηκαν ως ψυχή: άρα όταν αυτές εξωτερικευθούν μετά θάνατον δεν θα πρέπει να αποσχισθούν από την προσωπική ταυτότητα: άρα συζητούμε ότι η σωτηρία της ψυχής έχει να κάνει με το ότι οι δυνάμεις της ψυχής είναι προσωπικές άσχετα εάν υπάρχει σώμα υλικό ή αιθέριο: άρα: η σωτηρία της ψυχής  σημαίνει ότι μπορεί να κατασκευασθεί ένα ανθρώπινο όλο το οποίο  είτε εν υλικώ σώματι είτε εν αιθερίω σώματι μπορεί να διατηρήσει σε προσωπικό επίπεδο (μετά θάνατον σε οντολογικό επίπεδο) όσα κατέκτησε στη γή σε σωματική κατάσταση: ουσιαστικά λοιπόν έχουμε την εξής  εξίσωση: το σώμα της ύλης δεν χάνεται αλλά επιτέλους αντιμετωπίζεται ως αιθέριο κομμάτι του όντος άρα είναι εύκολο να διατηρηθούν όλες οι δυνάμεις της ψυχής που αποκτήθηκαν στο υλικό σώμα και στο αιθέριο σώμα: η σωτηρία της ψυχής (όσο και αν το αρνείται ο Σωκράτης και οι χριστιανοί) αποκαλύπτει την μεγάλη αντίφαση των πλατωνικών και χριστιανικών συστημάτων: το σώμα είναι  μέρος του όλου , κινείται και μετατρέπεται σε σώμα ικανό να  διατηρήσει ες αεί τις δυνάμεις της ψυχής, άρα το σώμα είναι αθάνατο για αυτό και μπορεί να διατηρησει και να σώσει τις αποκτηθείσες δυνάμεις της ψυχής.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το Σωκρατικό δόγμα (το οποίο απετέλεσε το προπύργιο του χριστιανικού δόγματος της αθανασίας της ψυχής) στηρίζεται σε μία μεγίστη αντίφαση: επειδή το σώμα είναι  ίδιας ποιότητας με την ψυχή για αυτό μετά θάνατον το σύνολο το προσωπικό που κατασκευάσθηκε επί γής σώζεται επί ουρανού στην μεταθανάτιο πραγματικότητα. Άρα ο Σωκράτης και το χριστιανικό δόγμα δεν ετόλμησαν να είπουν το αυτονόητο: ό,τι υπάρχει στη γή και κατασκευάζεται ως σώμα και ψυχή είναι οντολογικώς αιώνιο, άρα μπορεί να διατηρηθεί και στην μεταθανάτιο ζωή: διότι εάν το σώμα ήταν φθαρτό τότε οι δυνάμεις της ψυχής  θα έχαναν τον οντολογικό προσανατολισμό τους, διότι χωρίς σώμα δεν υπάρχει ψυχή, οι δυνάμεις του όλου σε σχέση με το σώμα ψύχονται και αποτελούν την ψυχή, άρα η σωτηρία της ψυχής  έγκειται στο ότι αποκαλύπτεται η μεγάλη αλήθεια: όλα τα γήϊνα όντα είναι ανακατανομές οντολογικώς δυνάμεων, οι οποίες για λίγο γίγνονται σώμα και ψυχή και έπειται συνεχίζουν ως ενιαία δύναμις (σωτηρία ψυχής): αυτή όμως η  ενιαία δύναμις (σωτηρία ψυχής) αποτελείται από τις δυνάμεις του γηΐνου σώματος και της ψυχομένης σωματικότητας (ψυχής) οι οποίες αναδιανέμονται στην μετάθάνατον συνέχειά τους αλλοιώς.

Για αυτό και οι χριστιανοί δεν μπόρεσαν να αποφύγουν αυτήν  την οντολογική αλήθεια και παρουσιάζουν τον Ιησού να ανασταίνεται με σώμα. Δεν υπάρχει σωτηρία της ψυχής χωρίς σώμα, Η ψυχή και το σώμα είναι ή ίδια αναδιανεμομένη οντολογική δύναμη η οποία συνεχίζει την οντολογική της κατανομή: αντί ο Σωκράτης και οι χριστιανοί να είπουν αυτήν την αλήθεια , ωμίλησαν αποκομμένα για σωτηρία ψυχής. Δεν υπάρχει βέβαια σωτηρία ψυχής  διότι δεν υπάρχει ψυχή, αλλά μόνον  οντολογική συνέχεια.

Η σωτηρία της ψυχής είναι  επόμενο στάδιο και όχι σκοπός, διότι θα υπάρξει και ένα μεταστάδιο οντολογικής εξέλιξης μετά τη λεγομένη σωτηρία ψυχής: απλά η σωτηρία της ψυχής σηματοδοτεί το ότι πρέπει να διατηρούνται δυνάμεις οι οποίες θα διατηρήσουν την προσωπική εξέλιξη του ανθρώπου ώστε αυτή η εξέλιξη να διατηρηθεί και μετά θάνατον ώστε το όν να εύρη υλικό οντολογικής συνεχείας.

Ως εκ  τούτου: η προσωκρατική γένεσις του εξωτερικού Υποκειμένου , του παρατηρητού του όλου, είναι η γενέθλιος στιγμή της σωτηρίας της ψυχής: ο άνθρωπος θεωρεί ότι αποτελείται από ύδωρ, αέρα, γή,  άπειρο: θέλει να το διατηρήσει αυτό ες αεί προκειμένου να  διατηρήσει τη συνέχειά  του στο χρόνο: είναι πολύ γλυκό το να μη χαθεί τίποτε από όσα κατεκτήθησαν στη γή. Άρα ο κατασκευασθείς  άνθρωπος έχει κατασκευασθεί πνευματικά (γνωσιολογικά): ο πρωτόγονος δεν ήξερε τη σωτηρία της ψυχής διότι  δεν είχε την ιδέα του εαυτού του, όπως και τα άλογα ζώα: ο ελέφαντας δεν ασχολείται με τη σωτηρία της ψυχής  διότι θα παραδώσει ad hoc τις δυνάμεις του στην οντολογική συνέχεια: άρα η σωτηρία της ψυχής  είναι φαντασιακό αποκύημα  του Λόγου, της αυτοϊδέας του κατασκευασμένου εαυτού του, ο οποίος αποτελείται από το δήθεν θνητό σώμα, και από τις δυνάμεις που  ηύρε ο νούς και αυτές οι δυνάμεις από χαοτικές διά της ψυχής έγιναν ανθρώπινες προσωπικές δυνάμεις.

Δεν θέλουμε λοιπόν αυτές οι δυνάμεις να χαθούν: ουσιαστικά η σωτηρία της ψυχής αντιπροσωπεύει την τεράστια στιγμή αποκόλλησης του ανθρώπου από το χαοτικό οντολογικό συνεχές. Ο άνθρωπος δημιούργησε κατά λογικό τρόπο τις συμπαντικές δυνάμεις που τον συναποτελούν: Ο άνθρωπος αποτελείται από ιδέες, αξίες, νού, ψυχή, σώμα: αυτό το οικοδόμημα θέλει να το διατηρήσει ες αεί. Βέβαια η οντολογικότητα της σωτηρίας της ψυχής  έχει και μία άλλη  γενεσιουργό βαθυτάτη αιτία: εάν σκεφθούμε ότι η ανθρώπινη πολιτιστική και γνωσιολογική κίνησις είναι κυκλική τότε θα πρέπει να εύρω τρόπο να  διατηρώ τις δυνάμεις που έκανα ανθρώπινο εαυτό ώστε αυτές διά της παιδείας και της αναμνήσεως να επιστρέφουν στους ανθρώπους ώστε ο ανθρώπινος πολιτισμός να αποκτήσει διάρκεια και ανθρώπους με ίδιο σώμα και μυαλό. Η  σωτηρία της ψυχής είναι καθολικό φαντασιακό δόγμα το οποίο κινεί κυκλικά τον άνθρωπο και τον φοβίζει απαγορεύοντάς του να προχωρήσει σε ευθεία οντολογική γραμμή σπάζοντας τον κύκλο της πρόσκαιρης κυκλικής διάστασης ώστε να προχωρήσει ως ευθεία γραμμή στην ατομική οντολογική μοναχική πορεία του.

Δεν είναι τυχαίο ότι  ο Πλάτων εθεμελίωσε το φαντασιακό δόγμα της αθανασίας της ψυχής όταν φαντασιακά επροίκισε κατά νοητικό τρόπο τον άνθρωπο με ιδέες και αξίες. Ξαφνικά μέσα από τους Πλατωνικούς διαλόγους ο άνθρωπος βρίθει ιδεών, αξιών, νοητικών και ηθικών τρόπων δράσης:αυτές διά του λόγου ταυτίζονται με τον άνθρωπο: δεν πρέπει να χαθούν: πρέπει να μεταλαμπαδευθούν στις επόμενες ανθρώπινες γενεές: άρα η σωτηρία της ψυχής σημαίνει ότι διατηρούνται οι κατασκευασθείσες προσωπικές δυνάμεις ώστε να μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά αυξάνοντας την ιστορική ικανότητα του ανθρώπου να διαβιβάζει δυνάμεις και χαρακτήρα.

Γιατί όμως ο Πλάτων ομιλεί για αθανασία της ψυχής ενώ οι χριστιανοί (πλατωνικά συνεχιστές των ιδίων φαντασιώσεων) συζητούν για σωτηρία της ψυχής; Ας προσέξουμε τούτο: ο Πλάτων δημιούργησε όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες απετέλεσαν το νοησιοκρατικό φαντασιακό ανθρώπινο χαρακτήρα. Αυτές οι δυνάμεις θεωρήθηκαν ως απορροές του Αγαθού μεταφερόμενες  διά του νοός στον άνθρωπο: άρα δεν ομιλούμε για σωτηρία υπό την έννοια ότι το Αγαθό ως ευρεία έννοια , ως ευρύτατο νοητικό μέγεθος, περιέχει και απορρέει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες αποτελούν την ψυχή και ζούν συνεχώς ώστε αθανάτως να μεταφέρονται οι δυνάμεις στους ανθρώπους από γενεά σε γενεά. Ο άνθρωπος δεν τις βλέπει ακόμα ως καλές ή κακές, αλλά ως δυνατόν να γνωσθούν διά της παιδείας, άρα κατά αθάνατο τρόπο διά της παιδείας μεταφέρονται από γενεά σε γενεά.  Ακόμα δεν έχουν σταθεροποιηθεί ως ηθική ψυχή η οποία θα πρέπει να σωθεί από γενεά σε γενεά, αλλά ως απορροές του αγαθού μεταφέρονται οι δυνάμεις που ψύχονται σε ψυχή κατά αθάνατο βιωματικό τρόπο ώστε διά της παιδείας να αποτελέσουν τον μελλοντικό ιδεατό και πραγματικό άνθρωπο.

Στον χριστιανικό κόσμο όμως όλα αυτά προχώρησαν μπροστά με ένα στωϊκό τρόπο, αξιομνημόνευτο, διότι οι στωϊκοί επί της ουσίας είναι οι εφευρέτες του όρου «σωτηρία ψυχής» : ας το προσέξουμε: οι στωϊκοί συζήτησαν για την τεράστια κοσμική ψυχή η οποία συνέχει τα πάντα, ένα σύνολο δυνάμεων το οποίο συντηρεί  τον άνθρωπο και τον κόσμο και όταν έρχεται ο θάνατος αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν να υπάρχουν διότι ο κόσμος έως την εκπύρωσή του παραμένει συνεχής και εξελίξιμος: βέβαια η ατομική στωϊκή ψυχή είναι υλική και  φεύγει με το θάνατο αλλά η ψυχή του όλου ως σύνολο κατασταλαγμένων συμπαντικών δυνάμεων σώζεται από γενεά σε γενεά ώστε το ανθρώπινο γένος στις βασικές διαστασιακές δυνάμεις του να έχει συνέχεια.

Ο χριστιανισμός προχώρησε στην εξατομικευμένη ανθρωπίνη ψυχή: είναι σημαντικός για αυτό το λόγο: ο άνθρωπος εξατομικεύεται, η ψυχή του είναι το σύνολο των πνευματικών και ηθικών δυνάμεων οι οποίες αποτελούν το Εγωϊστικό καταστάλαγμα των λόγων και πράξεων του Ιησού: άρα η εξατομικευμένη ψυχή ως συγκεκριμένο για πρώτη φορά στην ιστορία σύνολο συγκεκριμένων  δυνάμεων θα πρέπει όχι απλά να είναι αθάνατος αλλά να σωθεί σε σχέση με το συγκεκριμένο θεό και τη βασιλεία του ώστε η ανθρωπότητα να είναι συγκεκριμένης ψυχής όπως είναι συγκεκριμένου θεού: σε συμπαντικό φόντο καταλαβαίνουμε πόσο ανυπόστατα και φαντασιακά είναι όλα αυτά: μέσα στο χάος κατασκευάζεται μία πρόσκαιρη δομή γής και ουρανού ώστε κυκλικά να μεταφέρονται ψυχικές δυνάμεις οι οποίες είναι πρόσκαιρες κατασκευές της αναδιανομής της οντολογικής δύναμης.

Η κυριωτέρα βέβαια συνέπεια του δόγματος της σωτηρίας της ψυχής είναι η φαντασιακότητα της κόλασης και  του παραδείσου. Εννοείται ότι η ψυχή ως συγκεκριμένο κοινό ανάμεσα σε χριστιανούς σύνολο δυνάμεων δημιουργεί ένα κύκλο ασφαλείας από τη γή έως τον ουρανό (βασιλεία θεού) αποφεύγοντας το χαοτικό απρόσωπο ατομικό ταξίδι.  Αυτό το κυκλικό ταξίδι της σωτηρίας της ψυχής αποθεώθηκε όταν έγινε η Νευτώνειος δύναμις η οποία συνέχει τον κόσμο μας. Το απρόσωπο ατομικό ταξίδι στο χάος του συνεχούς όντος καθορίσθηκε ως κόλασις, τιμωρία, απαισιοτητα: γιατί  όμως;

Το ότι ο διαχωρισμός κόλασης και παραδείσου δεν αντέχει σε κριτική μόλις και χρειάζεται να το ισχυρισθούμε: όπως και το δόγμα της αθανασίας και σωτηρίας της ψυχής δεν αντέχει σε κριτική: όλα αυτά στηρίζονται στο ότι απομονώνεται μία πλευρά του όντος, ψύχεται, γίγνεται ψυχή, και ενάντια στο όλον και στη συνέχειά του κατασκευάζεται  μία πορεία από το αγαθό, θεό, στον άνθρωπο και τανάπαλιν: αυτή η πορεία είναι μια κουκίδα στο όλο χάος, πρόσκαιρη κουκίδα η οποία θα καταστραφεί όταν όλοι γίνουν όλες οι ψυχές και όλοι οι κύκλοι ικανοποιηθούν. Όλα είναι συνεχή άρα αθανασία  ψυχής δεν υπάρχει διότι ούτως ή άλλως όλα συνεχίζονται, ο άνθρωπος είναι πολλά παραπάνω από τις δυνάμεις που εψύγησαν και έγιναν ψυχή: επίσης δεν υφίσταται σωτηρία της  ψυχής: οι άπειρες δυνάμεις του όλου που αποτελούν το ανθρώπινον όλον είναι αδύνατον να κλεισθούν στο μικρό σε σχέση με το χάος καλυβάκι του θεού: η σωτηρία της ψυχής αφορά μέρος των χαοτικών δυνάμεων του ανθρώπου οι οποίες ούτε ψυχή μπορούν να γίνουν, ούτε να κλεισθούν στη βασιλεία  του θεού, ούτε να εμποδισθούν να συνεχίσουν τη χαοτική τους πορεία η οποία έχει χαρακτηρισθεί ως κόλαση.

Κυρίως: η ανυπαρξία παραδείσου και κολάσεως είναι προφανής: όσες ψυχές υποτάσσονται στα δομικά υλικά της θρησκείας και κυκλικά σώζονται, σημαίνει ότι κυκλικά ακολουθούν την πορεία άνθρωπος – θεός και τανάπαλιν: επίσης : όσες ψυχές δεν υποτάσσονται σε αυτή τη δόμηση χάνονται στο όλον , στο οποίο θα χαθεί και η δομή αυτού του κόσμου όταν εξαντληθούν οι δυνάμεις που την αποτελούν (άρα θα αναλυθούν σε νέες δυνάμεις και ο θεός και ο άνθρωπος και ο κόσμος): άρα όλα θα γίνουν ένα , παράδεισος και κόλαση θα γίνουν ένα. Το βασανιστήριο του κύκλου είναι αυτό το οποίο γέννησε δόγματα όπως: οι εκλεκτοί θα σωθούν εννοώντας ότι κάποιοι αντί να φύγουν στο όλον κυκλικά επιστρέφουν στην πρόσκαιρη ασφάλεια  του αγαθού θεού: όμως η  ατομική ελευθέρα χαοτική πορεία μας (πέρα από τα κατηγορήματα θεού και ανθρώπου ) είναι  αδήριτος, αναγκαία και σίγουρη.