Η Οντολογία του Παραδείσου.

 

Η Οντολογία του Παραδείσου.

Natura non fiat saltus. Η Φύση δεν κάνει ανασφαλή άλματα έλεγαν οι Λατίνοι. Πόσο κόπο έδωσε ο Ηρακλειτος προκειμένου να φτιάξει τα ενδιάμεσα μεγέθη ανάμεσα στο Πύρ και στον Άνθρωπο: το λόγο, τη λογική προόδου του Πυρός, της Βουλήσεως του Όλου; Διότι εθέλησε να είπει κάτι το αυτονόητο: ανάμεσα σε κάτι χαώδες και σε κάτι ανθρώπινο μεσολαβεί κάτι, ώστε ήρεμα να γίνονται οι μεταβάσεις από το Όν προς τον Άνθρωπο. Ο Πλάτων επίσης ξόδεψε πολύ χρόνο και κόπο ώστε ανάμεσα στον χαοτικό κόσμο του Όλου και στην Πολιτεία του και στον Πολίτη του να δημιουργήσει αρχές μετάβασης: τις ιδέες, τις αξίες, το Αγαθό, το μεγάλο ενδιάμεσο. Ο Άνθρωπος δεν προχωρεί μέσα από το χάος αλλά μέσα από μία μεταχαοτική κατάσταση η οποία ηρεμεί το χάος και ετοιμάζει κάτι για τον Άνθρωπο, εύπεπτο και κατανοητό.

Μέσα στα χρόνια αυτό το είδαμε πολλές φορές: ο Μάρξ ανάμεσα στο καπιταλιστικό βαρβαρισμό και στον Άνθρωπο έδωσε τη δικτατορία του προλεταριάτου: πάντα μία θεωρία, ένα όνειρο, μία ελπίδα, ηρεμεί τον Άνθρωπο και τον καθιστά ικανό για νέες πράξεις και καταστάσεις. Ο Χάϊντεγγερ δεν άφησε τον Άνθρωπο έναντι του Χάους αλλά του προσέφερε το μεγάλο ενδιάμεσο, τη Μέριμνα: Η Μέριμνα ηρεμεί τον Άνθρωπο υπαρξιακά και τον ετοιμάζει για την μετάβασή του στο δικό του θάνατο και στην υπαρξιακή πορεία του προς το Είναι.

Αλλά αυτό δεν πράττει και σήμερα ο ψηφιακός και εικονικός πολιτισμός μας;Ανάμεσα στο χάος της ζωής μας και στην πορεία μας σε αυτή τη ζωή εναπόκειται η πολιτική: η οποία ηρεμεί το χάος και προσφέρει στον άνθρωπο δράσεις και ελπίδες ώστε να αντεπεξέλθη στις προκλήσεις της αστικής ζωής.

Άρα καταλήγουμε ότι στην ιστορία του πνεύματος, στην ιστορία γένεσης της σκέψης, του Λόγου, του Πολιτισμού και του Ήθους υπάρχουν τρία στάδια, Είναι και μετάβασης προς μία καινούργια κατάσταση του Είναι: Υπάρχει το Χάος, το Ά-γνωστο, το Αν-ομόλγητο, το Α-φιλόξενο. Αυτό δανείζει κάποιες δυνάμεις του σε κάτι που εξέρχεται από μέσα του ώς νέο: Διότι το Χάος εμπεριέχει τις δυνάμεις και ενέργειες ώστε να προχωρήσει σε μία νέα κατάσταση νέας κατανομής των δυνάμεων.Μέσα από αυτή την ενδιάμεση κατάσταση το χάος λησμονείται, όλοι ασχολούνται με την ενδιάμεση κατάσταση και γεννάται από αυτή την κατάσταση ο Άνθρωπος και ο πολιτισμός του.

Ο Παράδεισος ώς οντολογική κατάσταση είναι ενδιάμεση κατάσταση: Ανάμεσα στο χάος και στον Άνθρωπο ο οποίος ετοιμάζεται. Ας το προσέξουμε: θα μπορούσε να εξέλθη ο Άνθρωπος απ΄ευθείας μέσα από το Χάος; Aυτό φαντάζει ώς αδύνατον υπό την έννοια ότι το χάος θα έφερνε χάος: αν και ουσιαστικά ο Θεός, η Φύση, ο Άνθρωπος, είναι μεταχαοτικές καταστάσεις από τα ίδια υλικά. Άρα το σωστό ερώτημα είναι εάν από το χάος θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε απ΄ευθείας στο θεό στη φύση στον άνθρωπο: αυτό όμως συνέβη: άρα ουσιαστικά ο θεός και η φύση και ο άνθρωπος προήλθε από το χάος. Όμως επειδή είναι όλα φτιαγμένα από τις ίδιες δυνάμεις ουσιαστικά ο θεός και η φύση και ο άνθρωπος είναι χάος: Διότι δεν άλλαξε τίποτε στο χάος παρά μόνον η ανακατανομή των δυνάμεων: σε αυτό το σημείο σφάλλεται ο Ησίοδος: όλα δεν προήλθαν απλά από το χάος αλλά είναι πάντα χάος έστω και αν οδηγούνται σε λογικές και μεταλογικές καταστάσεις: η λήθη του χαοτικού οδήγησε στην τυραννία του μερικοποιημένου λόγου, στον περιορισμό των ανθρωπίνων δυνατοτήτων, στον διαστασιακό εγκλωβισμό του ανθρώπου, στον μερικό άνθρωπο.

Άρα ο θεός είναι Χάος: εξάλλου το Χάος ώς έννοια προέρχεται από το ρήμα χέω (προσφέρω ακατάσχετες δυνάμεις): Άρα και η Φύση και ο Άνθρωπος είναι Χάος διότι είναι μεγέθη δημιουργηθέντα από τις ίδιες δυνάμεις: Ώστε όλα Είναι το Είναι του  Όντος και απλά συζητούμε για μεταμορφώσεις και παρουσιάσεις με άλλη κατανομή δυνάμεων. Γιατί όμως έπρεπε να λησμονηθεί η χαοτική φύση του Θεού και κυρίως διά της Φύσεως ο Άνθρωπος να παρουσιασθεί ώς ένα λογικό αντιχαοτικό μέγεθος; Διότι ο Λόγος είναι κυρίως Αντι-Χάος, όμως εάν σκεφθούμε ότι ο Λόγος είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά με το Χάος , Χάος είναι και αυτός: άρα ποιος τεχνηέντως διεχώρισε το Χάος, το θεό, το Λόγο, τον Άνθρωπο ώστε τόσο ομοειδή μεγέθη να παρουσιάζονται διαφορετικά ενώ είναι πλασμένα από την ίδια ακριβώς δύναμη κατάστασης και συνεχείας;

Ο Παράδεισος λοιπόν αποτελεί μία ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στο Χάος και στον Άνθρωπο. Άρα δεν είναι ακριβώς αληθές ότι ο άνθρωπος στον Παράδεισο ήταν τέλειος και έπεσε σε προπατορικό αμάρτημα: διότι ο Παράδεισος από την αρχή είχε σκοπό να ετοιμάσει ώς ενδιάμεσο μέγεθος τον Άνθρωπο προκειμένου αυτός διά του Λόγου να συνεχίσει την ατομική έλλογη και γήϊνη ζωή του. Το ερώτημα είναι ώς εξής: γιατί όχι απλά έπρεπε να λησμονηθεί η χαοτική και άλογη φύση του θεού και της φύσης και του ανθρώπου, αλλά έπρεπε η ανθρωπίνη διάσταση να παρουσιασθεί ώς προπατορικό αμάρτημα , προϊόν της βρώσεως του μήλου του κακού; Τελικά τι είναι  το κακό και τι είναι το προπατορικό αμάρτημα;

Εάν προσεγγίσουμε το όλο θέμα ιστορικά (ξεφεύγοντας από τις διασκεπτικές μεγεθύνσεις του) θα ιδούμε ότι η αφήγηση του παραδείσου, του προπατορικού αμαρτήματος, του κακού, επήλθε έν μέσω της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όταν οι άνθρωποι εθέλησαν να ακολουθήσουν Εθνικά και ατομικά δικές τους ξεχωριστές πορείες: άρα έπρεπε να φανεί ότι η ανθρώπινη ζωή είναι κακή, το κακό έχει πρυτανεύσει, οι άνθρωποι έχουν κόψει σχέσεις με το θεό άρα όλα γύρω μας είναι λήθη παραδείσου και επικράτηση του κακού επί της γής. Σε αυτό το σημείο έγκειται η γένεσις της κακής πολιτικής εξουσίας η οποία ώς δήθεν θείος απεσταλμένος πρέπει να ελέγξει και να κατευθύνει τον άνθρωπο προς την τελεία κοινωνία του Παραδείσου.

Άρα σε ιστορική βάση η ιστορία του Παραδείσου είναι λήθη της Οντολογικής σειράς: αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα: η Ιστορία ώς επιστήμη είναι λήθη της Οντολογικής αφηρημένης σειράς διότι ξεχνά την οντολογική καταγωγή του θεού και της φύσης και  του ανθρώπου και προσπαθεί να δημιουργήσει στάδια (όπως ο παράδεισος, το κακό, η αμαρτία) προκειμένου οι άνθρωποι να ξεχάσουν την οντολογική τους συνέχει και τις καταβολές τους προκειμένου εγκλωβισμένοι στο εδώ άνετα να ελεγχθούν. Διότι παρουσιάζοντας ένα Έθνος (εν μέσω της ρωμαίκής αυτοκρατορίας) τη Ρώμη ώς το κακό του πεπτωκότος ανθρώπου, δίνοντας το όνειρο του παραδείσου, λησμονείται ότι και  ο κόσμος της Ρώμης είναι φτιαγμένος από τις ίδιες δυνάμεις του χάους με τις λοιπές δυνάμεις άρα όλα συνεχίζουν με τον τρόπο τους την Χαοτική οντολογική προϋπάρχουσα πορεία.

Άρα ο Παράδεισος ως το πρώτο ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στο Χάος και στον Άνθρωπο συμβολίζει την πρώτη κατανομή των δυνάμεων: επειδή ακριβώς είναι η πρώτη κατανομή όλα φαίνονται αδοκίμαστα και ευτυχή και ευδαίμονα: ο Κρόνος όμως τρώγει τα παιδιά του. Άρα ο Παράδεισος πρέπει να εκτυλίξει τις δυνάμεις του και ο Άνθρωπος να συνεχίσει την Οντολογική πορεία που του αναλογεί: Άρα είναι ψέμμα η ιστορία του καλού και του κακού: ο Παράδεισος δεν θα μπορούσε να είναι σταθερό μέγεθος το οποίο δεν θα άλλαζε: διότι είναι ενδιάμεση κατάσταση η οποία απλά προσφέρει στον Άνθρωπο τις δυνάμεις της συνεχείας του. Ούτως ή άλλως ο Άνθρωπος παίρνει τις δυνάμεις από το αποθετήριο του Παραδείσου και με αυτές συνεχίζει την Οντολογική Χαοτική κατάσταση που μοιράζει τις δυνάμεις. Μέσα στο Χάος όλα Είναι ανακατανομείς δυνάμεων έως την επομένη μεταμόρφωση. Άρα ούτε καλό ούτε κακό υπάρχει, ούτε άνθρωπος πρίν ούτε άνθρωπος μετά, ούτε καλή παραδεισένια κατάσταση ούτε κακή κολαστική κατάσταση: όλα είναι ροή δυνάμεων: για αυτό και ο Μέγας Βασίλειος ρητά στην εξαήμερο δημιουργία του αναφέρει ότι η γή ήτο ακατέργαστος, επίσης οι Έλληνες αρνήθηκαν τη δημιουργία αλλά εδέχθησαν την ανακατανομή των ήδη υπαρχουσών δυνάμεων.
Καταλήγουμε στο ότι ο Παράδεισος σηματοδοτεί το δυαλισμό: ένα δήθεν τέλειο μέγεθος αποκόπτεται από την κακή γαία, ο ουρανός γίγνεται το Καλό και η γή το Κακό, ο άνθρωπος αποκτά δύο εαυτούς , τον πρίν καλό και τον μετέπειτα κακό: επίσης: γεννάται η περίφημος εσχατολογία: όλοι προσδοκούν την Ανάστσση σε ένα καλλίτερο κόσμο. Άρα ουσιαστικά η γή γίγνεται τόπος εκτύλιξης του μερικού, του κακού, του πεπτωκότος, του συνεχώς αμαρτωλού το οποίο πρέπει να επανέλθη στη Παραδεισένια κατάσταση: αυτή η κοινή παράδοση ενυπάρχει και στον Όμηρο ο οποίος παραδίδει μία Ιθάκη στα όρια του Παραδείσου ώς τόπου επιστροφής του Οδυσσέως στον τόπο όπου ανήκει: η κυκλικότητα του Παραδείσου (ο άνθρωπος πίπτει του Παραδείσου και έπειτα προσπαθεί κυκλικά να επιστρέψει σε αυτόν) σηματοδοτεί την Πλατωνική Πολιτεία η οποία είναι το κυκλικό όριο του πολιτικού λόγου ο οποίος διασφαλίζει τον Άνθρωπο από το κακό χάος το οποίο επικίνδυνα περιβάλλει το καλό κυκλικό πολιτειακό status quo.

Άρα ο Παράδεισος σηματοδοτεί τη λήθη της συνεχείας, και τη φαντασιακή στήριξη ενός προσκαίρου κόσμου στα δύο πόδια του καλού και του κακού, της αλήθειας και του ψεύδους του πρίν και το μετά. Η σχιζοφρενική διπολικότητα του Ανθρώπου έχει παραδεισένιες καταβολές: ο άνθρωπος πάντα νοιώθει πεπτωκώς, πάντα κακός, και πάντα ονειρεύεται μία καλύτερη κατάσταση: διότι έχει δυστυχώς λησμονήσει ότι όλα είναι συνέχεια, ο παράδεισος δίδει τη θέση του στο λόγο, ο λόγος στο επόμενο κ.ο.κ.Αυτό το βλέπουμε στις βυζαντινές αιρέσεις οι οποίες προσπάθησαν να αντεπεξέλθουν του πειρασμού του τελείου Θεανθρώπου λέγοντας ότι είναι αδύνατον ο Θεός να κλέισθεί σε ανθρώπινο χαρακτήρα και σε θείο συγχρόνως: διότι με αυτόν τον τρόπο ο κύκλος από το θείο έως το ανθρώπινο κλείει επικίνδυνα και ο άνθρωπος αποκόπτεται από τη χαοτική  συνέχεια: για αυτό και η εποχή μας ανοίγεται σε πρακτικές οι οποίες σε άλλες εποχές εθεωρούντο ώς αμαρτία σήμερα όμως ανοίγουν τον κλειστό κύκλο από το θεό έως το  άνθρωπο, φέροντας χάος στην ανθρώπινη ζωή, διότι όλα είναι συνέχει και όχι κύκλος.

Εάν προσέξουμε ο παράδεισος ώς έννοια και πρακτική επεκτάθηκε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία την οποία έταμε σταθερά σε δύο κομμάτια: Το πρίν καλό και το μετέπειτα κακό σηματοδοτώντας τον αγώνα μιάς συνεχούς βελτίωσης: ο Μάρξ ομιλεί για τον παράδεισο του προλεταριάτου, η Φρανκφούρτη για την παραδεισένια εποχή του λόγου, οι πολιτικοί υπόσχονται ένα κόσμο αλλαγής, οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι θα νικήσουν τον πόνο. Όλα αυτά όμως οικτρά καταρρίπτονται εάν θέσουμε οντολογική σειρά: ότι όλες οι δυνάμεις και οι διχοτομημένες ανάμεσα σε καλό και κακό είναι ομοειδείς , εάν τις βάλουμε στην σειρά θα μας οδηγήσουν στο Όν και στη χαοτική συνέχεια.

Ο Παράδεισος μέσα από τα σπλάχνα της ρωμαϊκής οικουμενικής κυριαρχίας εφευρέθηκε (είχε προηγηθεί το χρυσούν γένος του Ησιόδου, η Ατλαντίδα του Πλάτωνος, το πρώτο κινούν ακίνητον του Αριστοτέλους) προκειμένου να ολοκληρωθεί η πολιτειακή εξουσιαστικότητα επί της γής κυκλικώς: ο Θεός προκαλεί την κίνηση  του παρόντος κύκλου, ο οποίος διά της φύσεως και των δυνάμεών της και ενεργειών της μεταφέρει τις ιδέες του χάους διά του θεού στον άνθρωπο: Ο άνθρωπος νοιώθοντας την ατέλειά του (στην αχανή ρωμαϊκή αυτοκρατορία) επιθυμεί της επιστροφής στο θεό (η πορεία ολοκληρώθηκε με το μέγεθος του Ιησού): με αυτόν τον τρόπο η κυκλικότητα στη διάστασή μας προκαλεί τη μόνιμη πολιτική επιστημονική και οικονομική αεναότητα. Η ευθεία γραμμή είναι ο εχθρός αυτής της διάστασης διότι την καταργεί διότι σε ευθεία γραμμή όλα εξοιμοιώνονται, φύση θεός και άνθρωπος και ο ένας φαντάζει συνέχεια και ολοκλήρωση  του άλλου πρίν την επομένη τελειοποίηση.