Η προέλευσις της χριστιανικής πίστεως από το Δελφικό Λόγο.

 

Η προέλευσις της χριστιανικής  πίστεως  από το Δελφικό  Λόγο.

Στην περιοχή των Δελφών και πρίν τη λατρεία του Θεού Απόλλωνος (με βάση πήλινα ειδώλια ορθίων γυναικείων μορφών τα οποία ευρέθησαν στην περιοχή) λατρευόταν η θεά Γαία. Από τον 11^ο αι. από τα γεωμετρικά δηλαδή χρόνια εμφανίσθηκαν ανδρικά χάλκινα αναθήματα, γεγονός το οποίο μαρτυρεί την αντικατάσταση της θεάς Γαίας από το θεό Απόλλωνα. Η παρουσία γρυπών (οι οποίοι έχουν αετίσιο κεφάλι, λιονταρίσιο σώμα και φιδίσιο σώμα) αποτυπώνει ότι το μαντείο των Δελφών υπό το φώς του Απόλλωνος απλώνεται στα τρία επίπεδα: ουράνιο, γήϊνο και υποχθόνιο.

Άρα οι Δελφοί μέσα από την εσωτάτη δύναμιν της Γαίας, της κινουμένης οντολογικώς γαίας, υιοθετούν το Φώς της Ηλιακής Γνώσεως η οποία αποκτάται ως εξωτερίκευσης της εσωτάτης οντολογικής γνώσεως (η θεοποίηση του Απολλουομένου και Απολλυομένου Απόλλωνος σηματοδοτεί την καθαρτική γνώση (Απολούω) της απολεσθείσης (απόλλυμι) χαοτικής γνώσης: ο Απόλλων είναι η καθάρια ηλιακή γνώση όπως απλώνεται από τον Ήλιο προς τους Ανθρώπους: ο Απόλλων σηματοδοτεί την καθάρια Φωτεινή πορεία της Γνώσης: όπως ο Ήλιος φωτίζει τα πάντα, διά του Ηλίου όλες οι συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες ασχολούνται με τον κόσμο μας φωτίζονται, ο Απόλλωνας γνωρίζει τη σειρά τους και τη μεταφέρει ως γνώσιν σημείων στους ανθρώπους: Άρα όλα γύρω μας είναι γνώσις προερχομένη εκ του Ηλίου και  του τρόπου: διαεπίπεδη γνώσις: ως ακολούθως:

Το μαντείο των Δελφών σηματοδοτεί την αποκτηθείσα δύναμη τα όντα να μπορούν να κατανοήσουν την πορεία του Φωτός σε όλα τα επίπεδα: ο Ήλιος ρίπτει τις ακτίνες του και καθοδηγεί τους ανθρώπους και τα όντα στην επίγεια ζωή τους: επίσης καθορίζει την πορεία ζωής διά της φωτοσύνθεσης και λοιπές άλλες λειτουργίες: σε γνωσιακό επίπεδο διά του Ηλίου έρχονται προς τον Άνθρωπο το σύνολο των ιδεών και αξιών: το Αγαθό, το Ωραίο, το Καλό: η συμμετρία η ομόνοια η ισορροπία: η συνένωσις των αντιθέτων, το όλον, η ενδελέχεια, η εξέλιξη. Η θεοποίησις του Απόλλωνος ως Ηλιακού γνωσιακού Φωτός φανερώνει ότι ο Ήλιος μεταφέρει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες ως σκέψις και βούλησις καθορίζουν τη ζωή των ανθρώπων: ως Φώς, κίνησις, ενέργεια, αιτία και αποτέλεσμα: όταν ο Θεός σηματοδότησε ότι τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την Αθήνα, εννοούσε ότι υπό το φώς του Ηλίου, οι άνθρωποι μπορούσαν να θέσουν όλα τα δεδομένα ώστε να κατανοήσουν ότι τα πλοία θα σώσουν την παραθαλάσσια Ελλάδα από τους Πέρσες: ο Ήλιος ως πνευματική (εσωτερική) και αντιληπτική (εμπειρική) περιχωρήθηκε ως γνώσις στο θεό Απόλλωνα: επειδή οι Μυκηναίοι λάτρευαν ακόμα τη Μινωϊκή Γαία και επειδή διά της Ελένης αντικατέστησαν την Γαία διά της Ωραιότητοας του Νοός και της Οργής, δεν ήθελαν ακόμη τον Απόλλωνα: τον Απόλλωνα τον εθέλησε η μεταΑρχαϊκή Ελλάδα διότι έμαθε να μετατρέπει το Ηλιακό Φώς σε σκέψη, αξία, νόηση, συναίσθημα, βούληση, πράξη,εξέλιξη: π.χ υπό το φώς του Ηλίου βλέπει κανείς ότι ο καιρός είναι καλός, υπό το φώς του Ηλίου ο άνθρωπος σκέπτεται καλά πράγματα, άρα όλα αυτά συναινούν ότι όλα θα πάνε καλά: αυτή η γνώση περιχωρήθηκε στο μαντείο των Δελφών ως Ηλιακή Απολλώνεια γνώση.

Είναι η γνώση του Μαντείου των Δελφών: αναλύεται όμως σε δύο επίπεδα (κοιτάζοντας τον Ήλιο το καταλαβαίνουμε αυτό πολύ καλά): το πρώτο επίπεδο είναι το καθαρά αισθητικό επίπεδο: βλέποντας τα σύννεφα μπορεί να είπει το μαντείο: σύμφωνα με τα σημεία θα βρέξει: το δεύτερο επίπεδο (είναι και αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει και είναι το πλέον σημαντικό): αφορά την πρώτη νοητική μετατροπή της εξωτερικής ενέργειας του Ηλίου ως φυσικού φαινομένου σε εσωτερική γνώση: από αυτήν την άποψη το μαντείο των Δελφών είναι η πρώτη μετατροπή της εξωτερικής ενεργείας σε εσωτερική γνώση (πρόδρομος του Πλάτωνος και του χριστιανισμού).

Ας το προσέξουμε: ο Ήλιος (από τους Ορφικούς ακόμα) προσφέρει όραση, φαινόμενα, δεδομένα. Όλα αυτά καταλήγουν ως παραστάσεις στο ανθρώπινο μυαλό: το ανθρώπινο μυαλό ενώνει όλα τα δεδομένα των οφθαλμών και τα μετατρέπει σε κοινότητα δυνάμεων και ενεργειών παράγοντας γνώση ιδεών και αξιών. Διότι καθ΄όλη την ανθρώπινη διιάρκεια της ανθρωπίνης ιστορίας συμβαίνουν τα ίδια φαινόμενα: αυτά σημαίνει το μαντείο των Δελφών: άρα το ανθρώπινο μυαλό πίσω από τα φαινόμενα διείδε τις κοινές αιτίες, αποτελέσματα, επισυμβαίνοντα: άρα ο χρησμός (εκ του χρήσιμος) είναι αυτό το οποίο χρησιμοποιεί ο άνθρωπος  για να ενώσει τα φαινόμενα και να παράξει τα κοινά νοούμενα: αιτίες, αποτελέσματα, γεγονότα, καταστάσεις: διότι όλα οδηγούν σε όλα υπό τις δυνάμεις του κοινού Ηλίου.

Π.χ. Ο δείνα Βασιλεύς πηγαίνει στο μαντείο των Δελφών και επιζητει χρησμό για την δείνα εκστρατεία του: το μαντείο προσφέρει τα φαινόμενα: ο Βασιλιάς θα νικήσει εάν κινηθεί προς την τάδε κατεύθυνση: σε αυτήν την κατεύθυνση υπάρχει μια ευνοϊκή  τοποθεσία η οποία έχει βοηθήσει πολλούς νικητές βασιλείς στο παρελθόν: άρα το μαντείο προσφέρει νοουμένη γνώση ως το ιδεατό σύνολο των φαινομενικών δεδομένων, η οποία γνώση πρέπει να αποκωδικοποιηθει από τον ζητούντα ώστε διά της πειθούς (κατανόησης) να οδηγηθεί στην πίστη ότι κάνοντας όσα πρέπει όλα θα πάνε καλά.

Άρα όλη η μετέπειτα φιλοσοφία του Κάντ εμπεριέχεται στο μαντείο των Δελφών: τα φαινόμενα σημαίνουν και ενώνονται υπό κοινές ιδέες και αξίες:  το μαντείο των Δελφών προσφέρει τα φαινόμενα: το μυαλό των ζητούντων πρέπει να φθάσει στην αφαιρετική γνώση των νοουμένων ιδεών και αξιών: όταν ο Κροίσος είχε δεχθεί χρησμό ότι μεγάλος βασιλιάς  θα νικήσει , έπρεπε να μελετήση καλά τα φαινόμενα: ο ίδιος ήταν περιορισμένης ικανότητος λόγω της ανωτερότητος του Κύρου: άρα το μαντείο των Δελφών προσφέρει όλα τα δεδομένα φαινόμενα τα οποία στο μυαλό του ζητούντος θα πρέπει να ενωθούν, να ανακαλυφθούν οι κοινές ιδέες και αξίες που υφέρπουν πίσω από τα φαινόμενα ώστε ο άνθρωπος να φθάσει στην διά της πίστεως στους χρησμούς γνώση: Όταν προφήτευσε το μαντείο ότι ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω  θνήξεις, ουσιαστικά έδωσε όλα τα φαινόμενα: σε μία αδυσώπητη μάχη όλα είναι πιθανά: ο ζητών πρέπει να ενώσει όλα τα φαινόμενα: αναλόγως της συμπεριφοράς του στον πόλεμο θα ζήσει ή θα πεθάνει. Το μαντείο του προσέφερε τη δύναμη των φαινομένων σημείων: όλα είναι πιθανά: η ιδέα (γνώση)  εξάγεται: στον πόλεμο όλα είναι πιθανά: έρχεται η πίστη: εάν φερθώ έξυπνα θα σωθώ. Άρα το μαντείο προσφέρει όλα όσα ο Ήλιος προσφέρει μέσω των ακτίνων του σε ένα νοήμων Υποκείμενο το οποίο μπορεί και μετατρέπει σε γνώση όσα βλέπει και παρατηρεί: άρα το μαντείο οδηγεί στην πίστη ότι όλα θα πανε καλά εάν ενώσω σωστά τις ιδέες και αξίες των φαινομένων. Προσέχοντας θα πάω στον  πόλεμο και  θα γυρίσω, όχι επειδή το είπε  το μαντείο αλλά επειδή εγώ έκανα όσα έπρεπε.

Άρα το μαντείο των Δελφών είναι ο γεννήτωρ του ανθρωπίνου Υποκειμένου: για αυτό και τα πλείστα των προσταγμάτων του αφορούν τον ανθρώπινο εαυτό: γνώθι σαυτόν, αλύπως  διαβίου, τελευτών άλυπος, μηδέν άγαν κ.λ.π. Διότι το μαντείο των Δελφών είναι ο εφευρέτης του προσωπικού τρόπου πολύ πρίν τον Σωκράτη και τη χριστιανική θεολογία: για αυτό και στο χριστιανικό βυζάντιο  μισήθηκε, ακυρώθηκε, αφέθηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Το μαντείο των Δελφών αναφέρεται στην ατομική νοητική ικανότητα του ανθρώπου να ενώσει νοησιοκρατικά και αξιολογικά τα φαινόμενα, οδηγούμενος σε ιδέες και αξίες οι οποίες αποκαλύπτουν την γνώση η οποία διά του Ηλίου (ως δυνάμεις και ενέργειες) έρχονται στη γή. Ουσιαστικά το μαντείο των Δελφών είναι η μετατροπή του Ηλίου από εξωτερική φυσική ακτίνα σε εσωτερική ακτίνα γνώσης άρα ο Ήλιος μετατρέπεται σε Νού.

Αυτός ο Νούς διαβλέπει το όλον ως ο Ήλιος την πλάση: φωτίζει τον κόσμο ο Νούς, τον άνθρωπο, μοράζει παντού τις σκέψεις και τις αξίες, φωτίζει κάθε πλευρά, άρα όλα αποκαλύπτονται ως μέρη ενός ενιαίου όλου: Το μαντείο τα προσφέρει τα φαινόμενα του όλου και ο Νούς κατανοεί (φωτίζοντας το όλον) τον τρόπο των φαινομένων: μέσα στην αρμονία του όλου, στην κίνηση της συμμετρίας και ενδελέχειας του όλου, ο Νούς κατανοεί τη σειρά των φαινομένων που του δίδει το μαντείο και καταλήηγει σε ιδέες και αξίες: αυτή η πράξη φωτίζει αυτό το αποτέλεσμα, αυτή η σκέψη φωτίζει αυτή τη συνέπεια κ.ο.κ. Το φώς μετατρέπεται σε νόηση και πίστη του μη ορωμένου αλλά αποκαλυπτομένου πολύ πρίν ο χριστιανισμός καλύψει το κενό ανάμεσα στον άνθρωπο και το θεό με την πίστη ως έλεγχος των μη ορωμένων: διότι όλα γύρω μας υπακούουν σε μία κρυφή σειρά, ο Ήλιος Νούς διά του μαντείου την βλέπει και την κατανοεί, μετατρέπει τα φαινόμενα στις ιδέες και αξίες που κρύβουν ,γνωρίζει και πιστεύει, και με αυτόν τον τρόπο περιδιαβαίνει το όλον: στον χρησμό των ξυλίνων τειχών ο νούς βλέπει παντού ότι η σωτηρία είναι η θάλασσα: άρα το φώς των οφθαλμών (που παρατηρεί τη θάλασσα) γίγνεται ιδέα και αξία: η ιδέα της δημιουργίας καραβιών ώστε διά της αξίας της ναυμαχίας οι Έλληνες να νικήσουν. Ουσιαστικά ομιλούμε ότι το μαντείο των Δελφών εγκαινιάζει την εποχή της αναλογίας: όπως ο Ήλιος φωτίζει την πλάση (Θεός Απόλλωνας του Ηλίου) παρόμοια και οι χρησμοί σημαίνουν ότι όλη η πλάση που φωτίζει ο Ήλιος διά του ανθρωπίνου νοός αναλογικα μπορεί να προσφέρει ανάλογες δημιουργίες προσαρμοσμένες στον άνθρωπο: ουσιαστικά ο Απόλλων χρησμοδοτεί για το πώς η άψυχη φύση θα μετατραπεί σε ανθρώπινο νοητικό και αξιακό εργαλείο (είναι λοιπόν το μαντείο προάγγελος της επιστήμης και της τεχνολογίας): φωτίζοντας ο Ήλιος το δάσος, στο μυαλό των ανθρώπων το δάσος γίγνεται πλοία σωτήρια για τον άνθρωπο: φωτίζοντας ο Ήλιος τη σπηλιά ,στο μυαλό των ανθρώπων φωτίζει την πόλη η οποία συνενώνει τους ανθρώπους: άρα εάν το μαντείο είπει : η σπηλιά θα σας σώσει: εννοεί ότι όπως η ιδέα της σπηλιάς προστατεύει τα ζωντανά παρόμοια και η πόλη θα αναδείξει τον ανθρώπινο πολιτισμό διότι η σπηλιά με την πόλη είναι υπό την ιδέα της εσωτερικής κρύφιας δημιουργικότητας: ό,τι φωτίζει ο Ήλιος μετατρέπεται σε ιδεατή και αξιακή δημιουργικότητα στο μυαλό των ανθρώπων: ο Απόλλων διά των χρησμών μεταφέρει όλο το φωτισμένο σύμπαν ώστε διά του  νοός να μετατραπεί σε ανθρώπινη πόλη, διάσταση, δημιουργικότητα: όλα αυτά πέρασαν στον Πλάτωνα και από εκεί στην χριστιανική θεολογία: ο Θεός σημαίνει οι άνθρωποι υπακούουν κατανοούν και δημιουργούν:  αυτός όμως ο δρόμος ήνοιξε με το μαντείο των Δελφών.

Άρα το μαντείο των Δελφών καταδεικνύει την εποχή γένεσης του ανθρωπίνου Υποκειμένου, του ικανού να μετατρέψει τον τρόπο του Ηλίου και της γνώσης φαινομένων που αυτός αποκαλύπτει, σε ανθρώπινη πράξη, νόηση και δημιουργικότητα. Ο Απόλλων αφυπνίζει τον ανθρώπινο Νού και τον καθιστά μέτοχο στην μεγίστη Αλήθεια: όλος ο κόσμος που φωτίζει ο Ήλιος είναι σύμβολο: μεταφέρει τις ιδέες και αξίες του Όντος, διά του ηλιακού κόσμου προς τον Ανθρώπινο Νού: ο θεός μεταφέρει τα φαινόμενα του Ηλίου στον Άνθρωπο ο οποίος διά του Νοός κατανοεί τις κρυμμένες σε αυτά ιδέες και αξίες του Όντος: το ζώον είναι η δύναμις, ο βασιλιάς η σωστή πράξη, το πλοίο η δημιουργία, το άστρο η μεταφορά δυνάμεων, τα παιχνίδια της γλώσσας η εσωτάτη προγλωσσική γνώση ότι εάν κάνω τα πάντα σωστά όλα θα πάνε καλά.  Με αυτόν τον τρόπο η φύσις αντιμετωπίζεται ως φαινόμενον που κρύβει όλες εκείνες τις ιδέες και αξίες οι οποίες θα αποκαλυφθούν μέσω της πόλεως, της επιστήμης, της τεχνολογίας.

Άρα το μαντείο των Δελφών εγκαινιάζει το αριστοτελικό εφεύρημα της κινήσεως: όλα γύρω μας κινούνται, και όλα αναλογικά μετατρέπονται σε κάτι άλλο επί της κοινής οντολογικής ιδέας επάνω στην οποία όλα είναι το ίδιο: εάν δοθεί ο χρησμός : τα χρυσά κιούπια θα σώσουν τον κόσμο: πίσω από το χρυσό κρύβεται το πολύτιμο, πίσω από το κιούπι κρύβεται η προσεκτική κτίσις του εαυτού ο οποίος κρύβει μέσα του πολύτιμα πράγματα : άρα ο πολύτιμος εαυτός θα σώσει τον κόσμο. Το μαντείο των Δελφών δημιουργεί τον άνθρωπο αλλά μέσα σε συμπαντικές ανοικτές συντεταγμένες, πρίν τον κλείσουν στα πλαίσια της ηθικής η νοησιοκρατική φιλοσοφία του Πλάτωνος και η χριστιανική θεολογία. Η Πυθία (εκ του πυνθάνομαι=πληροφορώ) είναι μέσα μας: και μας δείχνει συνεχώς πώς μέσα από τα φαινόμενα μπορούμε να οδηγήσουμε τον εαυτό μας στο όν, στην πηγή των ιδεών πρίν χαθούμε στους δικούς μας δρόμους σε ένα ατομικό χάος.