Περί της υγείας( απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλί μου : πέρα από τη ζωή και το θάνατο)....

 

Περισσότερο με το υποκεφάλαιο αυτό θέλουμε να συνοψίσουμε όλα όσα μέχρι εδώ έχουμε σημειώσει: η όλη φιλοσοφία περί ζωής και θανάτου δέθηκε προσεκτικά με τη φιλοσοφία της υγείας: αυτό βέβαια δεν μας φαίνεται καθόλου παράδοξο: είναι και τα δύο πρόσκαιρες κοσμικές ανυπαρκτότητες οι οποίες όμως έκαναν καλά τη δουλειά τους: εάν σκεφθούμε ότι επάνω στη ζωή και στο θάνατο, στην υγεία και στην ασθένεια, ερίζωσαν η φιλοσοφία και η θεολογία κατακτώντας και καθοδηγώντας πλήρως τον άνθρωπο, απομακρύνοντάς τον από τον οντολογικό εαυτό του, μερικοποιώντας τον και αποδίδοντάς του μόνον έναν πρόσκαιρο διαστασιακό εαυτό.

Η σειρά εμπέδωσης του μύθου της υγείας είναι η σειρά που επέβαλε η φιλοσοφία και η θρησκεία και στηρίζεται στο ότι ο άνθρωπος δεν έχει σχέση με την οντολογική απειρία δυνάμεως και συνεχείας, αλλά είναι συγκεκριμένη μορφή και ύλη: δηλαδή μέσα από το όλον ως κίνησις και πορεία ο άνθρωπος βιαίως αποκόπτεται σε κομμάτι μορφής και ύλης, οριστικοποιείται ως άνθρωπος και υποπίπτει σε αρχές υγείας και ασθενείας , ζωής και θανάτου: Στην αρχή λοιπόν ο άνθρωπος θεωρείται ότι πρέπει να υπακούει σε ιδέες καλού και ωφελίμου, οι οποίες σταδιακά οργανώνονται στα πλαίσια ενός Νοός ο οποίος σταδιακά επίσης ονομάζεται θεός: έπειτα το σύνολο των ιδεών και αξιών και αρετών και ικανοτήτων που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος ονομάζεται φύσις: βέβαια όλα αυτά ορίζονται, και κανείς δεν ασχολείται με το ότι όλα είναι πρόσκαιρα και απλώς επιβληθέντα στον άνθρωπο, αφ΄ής στιγμής η εξουσία αυτού του κόσμου ελέγχει τον ανθρώπινο νού ελέγχει και τις ιδέες και τις αξίες που του επέβαλε: ενώ μέσα στο Όν όλα είναι άπειρο ξαφνικά μέσα στο μικρόκοσμο της φύσης και της υγείας όλα υπακούουν σε ένα σκληρό δυαλισμό καλού και κακού: ο άνθρωπος πρέπει να πλένεται γιατί αλλοιώς μπορεί τα μικρόβια να τον σκοτώσουν, όμως το λιοντάρι που δεν πλένεται δεν πεθαίνει από τα ίδια μικρόβια, διότι όλα είναι στο μυαλό μας, αν σκεφτόμασταν διαφορετικά θα ζούσαμε και διαφορετικά, απλά αυτά μας έβαλαν στο νού και με αυτά μας κυβερνούν.

Φτιάχθηκε και η φύσις, ο Ιπποκράτης τη ρύθμισε αναλόγως ως ισορροπία των τεσσάτων στοιχείων του υγρού του ξηρού του αέρος και του πυρίνου στοιχειου: αυτά ενώθηκαν με το νού ο οποίος είχε ήδη  ενωθεί με τον άνθρωπο ως μορφή και ύλη: πλέον ο άνθρωπος απώλεσε τη συμπαντική του διάσταση δεν ενοράται το όλον ως όλον αλλά διά του ελεγχομένου νοός του νοιώθει ότι ανήκει στον μικρόκοσμο που ξεκινά από την ιδέα του θεού και τελειώνει σε αυτόν. Η ισορροπία είναι σημαντική ως υγεία αλλοιώς ο άνθρωπος χάνει όλη αυτή την επίπλαστη αρμονία μορφής και ύλης, η συμπαντική αμορφία και αναρχία πέρα από μορφή και ύλη, ασθένεια και υγεία, θάνατο και ζωή, λησμονείται: τώρα πρέπει όλα να κινηθούν σε μία θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στο νού και στα δύο παιδιά του, τη μορφή και την ύλη: με φόντο το νού και τον μικρόκοσμο όπου είναι συγκεντρωμένα από τα άπειρα στοιχεία που προσφέρει το όν μόνον τα τέσσαρα γνωστά στοιχεία : γή αήρ πύρ και ύδωρ: ο άνθρωπος ως μορφή και ύλη δεν πρέπει να απορροφηθεί από το Όν διότι αυτό είναι θάνατος αλλά πρέπει να ελέγχει τα στοιχεία που τον ακολουθούν και αυτό λέγεται υγεία: ο άνθρωπος πρέπει να ζεί με την αρμονία της υλικής μορφής  (αυτό το λένε ζωή) αλλοιώς θα απορροφηθεί από το αδυσώπητο και συνεχώς κινούμενο όν (αυτό το λένε θάνατο): όταν βέβαια διαλύονται οι μορφές όλοι λένε ότι έσπασε η υγεία και ο ασθενής πέθανε, κανείς δεν λέγει ότι απλά άλλαξαν οι ισορροπίες των ανθρωπίνων δυνάμεων και ο άνθρωπος ως νέα δύναμις μέσα από μία άλλη αναδιανομή προχωρεί στο όλον: η υγεία λοιπόν και η ασθένεια συνυφάνθηκαν σύμφωνα με τη διαστασιακή αντίληψη περί δυνάμεως: τώρα δύναμις θεωρείται όχι η ικανότητα της οντολογικής συνεχείας, η ως τέτοια άμορφος και άϋλος συνέχεια της ανθρωπίνης ως τέτοιας δυνάμεως, αλλά η ικανότητα ο άνθρωπος να διατηρήσει την πρόσκαιρη σκηνή την οποία έφτιαξε μέσα στο χάος του όντος.

Δηλαδή μέσα στο άπειρο και με πολύ προσοχή εφτιάχθηκαν όλα εκείνα τα οποία σταδιακά θα ονομασθούν υγεία και θα αποτελέσει αυτή η λέξη την ισχυροτέρα φράση διατήρησης κάθε είδους εξουσία. Όπως ήδη είπαμε ο θεός απετέλεσε όριο ανάμεσα στο χάος και στον άνθρωπο υπό την έννοια ότι συσσώρευσε όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες θα αποτελούσαν την πεμπτουσία της ανθρωπίνης ζωής: αυτές οι δυνάμεις εκφράσθηκαν ως συγκεκριμένες ιδιότητες στη φύση, η φύση πλέον συγκεκριμενοποιήθηκε στο ανθρώπινο σώμα και πνεύμα, το οποίο μέσα από την ισορροπία των φυσικών συστατικών (αήρ, γή, ύδωρ, πύρ) θα επιβίωνε με αυτόν και μόνον τον τρόπο στον ατέρμονα πρόσκαιρο κύκλο από το θεό διά της φύσεως και του ανθρώπου και πάλι στον θεό έως να τελειώσει αυτός ο κύκλος και ο άνθρωπος να απελευθερωθεί στο όν.

Αυτό το οποίο θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί εκ μέρους όλων μας είναι το ότι η σημαντικότερη παράμετρο της διάστασής μας είναι η μορφή: δεν είναι τυχαίο ότι από τον Όμηρο έως την καινή διαθήκη και την τέχνη η κοινή συνισταμένη των πάντων  είναι η μορφή: πώς ορίζεται η μορφή: πέρα από τον Αριστοτέλη στα μεταφυσικά και τη χριστιανική διανόηση η οποία πιστά τον ακολουθεί (μορφή είναι το σύνολο των εμφύτων και επικτήτων ιδιοτήτων του πνεύματος και του σώματος των σωμάτων) θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η μορφή στέκεται ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, στο σώμα και στην ψυχή και μας υπενθυμίζει κάτι το οποίο συνεχώς το ξεχνάμε: όλα είναι δυνάμεις, δεν υπάρχει πνεύμα και σώμα, αλλά σειρά δυνάμεων και τρόπος εμφάνισης αυτών: η μορφή είναι η τρύπα μέσα από την οποία οι πνευματικές αέρινες δυνάμεις τροποποιούνται ως σωματικές ένυλες δυνάμεις: άρα η μορφή είναι το σύνολο των υπαρχουσών οντολογικών δυνάμεων οι οποίες μετατρέπονται ως τρόπος αναδιανομής από πνευματικές σε σωματικές υπό την έννοια ότι όπως το χάος έγινε πνεύμα το πνεύμα γίνεται σώμα , το όλον δοκιμάζει όλους τους τρόπους εκμετάλλευσης των δυνάμεων: υπό αυτήν την έννοια η μορφή θα χαθεί εάν δεν υποστή τη φυλακή των στοιχείων που την αποτελούν: η μυθολογική μορφή σε αυτό το σημείο διαφοροποιείται από την έλλογη μορφή η οποία αποθεώνεται στον Αριστοτέλη:

η μυθολογική μορφή κινείται σε σχέση με το πρίν Όν δηλαδή αρνείται να εισέλθει στους κανόνες της μεταυλοποίησής της, γνωρίζει ότι είναι απλή μεταμόρφωση του χάους και το απολαμβάνει: σταδιακά όμως η μορφή (από τους προσωκρατικούς και μετά) λογικοποιείται δηλαδή όλο και περισσότερο αισθητοποιείται, εισέρχεται σε κανόνες υλοποίησης και σταθεροποίησης ( τα τέσσαρα στοχεία του Εμπεδοκλέους, λογικοποιούνται από τον Πλάτωνα, ηθικοποιούνται από τον Αριστοτέλη και τίθεται η τελική σωματική τους ισορροπία από τον Ιπποκράτη: η πνευματική σειρά των τεσσάρων στοιχείων απετέλεσε την πνευματική υγεία στο Σωκράτη (αυτός είπε με ποιόν τρόπο το αέρινο γήϊνο πύρινο και υδάτινο στοχείο θα ελέγχεται από τους πολίτες) η ηθική σειρά αυτών των ιδίων στοιχείων απετέλεσε την ηθική υγεία του Αριστοτέλους (αυτός είπε με ποιόν τρόπο ο αήρ και η γή και το πύρ και το ύδωρ θα ελέγχονται από το ήθος του ανθρώπου) τελικά απετέλεσαν αυτά τα τέσσαρα στοιχεί και τη σωματική υγεία του Ιπποκράτους (αυτός διεκήρυξε την εν υγεία εν ανθρώπων ισορροπία αυτών των στοιχείων). Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος άρχισε να ζεί την τυραννία της έλλογης μορφής, διότι η μορφή τώρα θεωρήθηκε από τον άνθρωπο και μετά ως σύνολο όχι οντολογικών δυνάμεων (ο άνθρωπος ως αυτοκίνηση πνεύματος απεκόπη από το Όν) αλλά ως σύνολο όλων των επίκτητων πνευματικών ηθικών και σωματικών δυνάμεων με τις οποίες ο άνθρωπος προίκισε τη μορφή αποκόπτοντάς την οριστικά από την οντική της συνέχει και σταθεροποιώντας στο Εδώ. Η μετατροπή της μορφής σε υλική παράμετρο (Ιπποκράτης) αποτελεί την πύλη ελέγχου του ανθρώπου, την πύλη υπαγωγής του σε θεολογίες και φιλοσοφίες, διότι οι δυνάμεις που αποτελούν την ανθρώπινη μορφή δεν θεωρήθηκαν οντική συνέχεια αλλά τρόπο ύπαρξης των στοιχείων που συμφωνήθηκε ότι αποτελεί τον κόσμο μας και μόνο: η εναλλαγή των μορφών απετέλεσε αναγκαιότητα διότι μόνον με αυτόν τον τρόπο οι ποικίλες πνευματικές δυνάμεις θα μπορούσαν συνεχώς να ανανεώνουν και να ανανεώνονται ως τρόπος δράσης (εάν υπήρχε μία αιωνία ανθρωπίνη μορφή αυτή θα συναντούσε το θεό ως αιωνία θεϊκή μορφή και δεν θα υπήρχε κατωτεροποίηση των οντολογικών δυνάμεων μιάς και αυτές θα έμεναν σε ένα σταθερό επίπεδο υψηλής πορείας: υπαγόμενος ο άνθρωπος στη συνεχή εναλλαγή μορφών (θάνατος) έγινε δυνατόν οι πνευματικές δυνάμεις που αναλογούν στον άνθρωπο να αναδιανέμονται να παραλλάσσονται και να φτιάχνουν όλο και νέες μορφές ώστε οι πνευματικές δυνάμεις να εξαντλήσουν όλους τους τρόπους εφαρμογής τους (να φθάσουν στο έσχατο σημείο αισθητοποίησης (σήμερα) πρίν χαθούν και πάλι όλα στο Όν).

Άρα ζωή και θάνατος είναι ανύπαρκτα στάδια εκτύλιξης των ήδη υπαρχουσών στην ανθρωπίνη μορφή (αλλά και σε όλες τις άλλες μορφές ζωής ) οντολογικών δυνάμεων, οι οποίες απλά εκπνέουν το υπάρχον κέλυφος προκειμένου να εγκαινιάσουν ένα καινούργιο, θάνατος είναι η συμπύκνωση δυνάμεων σε ένα κέλυφος, ζωή είναι η αποπύκνωση αυτού του κελύφους, ες άπειρον, άρα ουσιαστικά ομιλούμε για τον τρόπο ύπαρξης και πορείας της μιάς και μόνης δυνάμεως: Η μορφή είναι η αιτία σταθεροποίησης του διπόλου ζωής και θανάτου. Το δίπολο ζωής και θανάτου δούλεψε και εργάσθηκε μέσα από τις υπάρχουσες φιλοσοφίες και θεολογίες σε πολλαπλά επίπεδα: απέκοψε τη μία και ενιαία μορφή του ανθρώπου, δημιούργησε πολλές και ποικίλες ανθρώπινες μορφές οι οποίες σταδιακά δέθηκαν με ποικίλες ιδέες και αξίες χάνοντας τον κεντρικό οντολογικό ιστό τους. Το παιχνίδι μάλιστα ανάμεσα στο θεό και στους ανθρώπους ήταν το πιο ανοίκειο από όλα: επειδή ήξεραν οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου ότι θα πρέπει να υπάρχει μία μορφή ως η αυθεντική και αναλλοίωτη συνέχεια του όντος (χωρίς αυτή οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να κλεισθούν σε ελεγχόμενες μικρομορφές διότι δεν θα υπήρχε τίποτε ως συνεκτικός ιστός) προσέφεραν το θεό ως την μορφή η οποία πράγματι περιέχει τις απαραίτητες για τη διάστασή μας οντολογικές  δυνάμεις: άρα είναι κάτι το τέλειο: έκρυψαν βέβαια οι εξουσιαστές ότι το ον δεν γνωρίζει τέλειο και ατελές αλλά τη συνέχεια επί όλων των μορφών: πείθοντας όμως ότι υπάρχει τέτοια πρώτη μορφή (η οποία εκ της θέσεώς της εδέχετο τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες καθιστούσαν τη μορφή του θεού τελεία) οι άνθρωποι πέρασαν στο δεύτερο στάδιο: δέχθηκαν ότι αποτελούν υπομορφές της πρώτης μορφής και μοιραία αυτή η διαίρεση κατέστησε τις ανθρώπινες μορφές υποδέεστερες μιάς και έπρεπε η ανθρώπινη μορφή να αναπτύξει τις υλικές και αισθητικές δυνάμεις του όντος, αυτή τη δουλειά κανείς άλλος δεν μπορούσε να την κάνει: συζητούμε για το οντολογικό στάδιο κυρίου και δούλου, ο άνθρωπος έπρεπε να αναδιανείμει υλικά και αισθητικά τις δυνάμεις του όντος που του αναλογούσαν: πράγματι εμέρισε τις μορφές μέσα από τη διαδικασία ζωής και θανάτου, εδημιούργησε ύλη και στερεότητα, υπέπεσε στη βάσανο της ύλης και της βαρύτητας: έως τη στιγμή της εξάντλησης όλων αυτών και την επαναφορά των μορφών στην οντολογική τους σειρά.