Περί των πανελλαδικών εξετάσεων.

 

Οι Πανελλαδικές εξετάσεις ως τρόπος κρίσης των μαθητών είναι ανάμνηση της χριστιανικής μεταθανάτιας αιωνίας κρίσεως: μας έρχονται από τα βάθη του χρόνου οι τρόποι αυτών των εξετάσεων, από εκεί ειδικά στην καινή διαθήκη όπου ρητά αναφέρεται ότι όλοι θα κριθούν και οι καλοί θα τοποθετηθούν στα δεξιά του κριτού και οι κακοί στα αριστερά του κριτού. Το έχουμε τονίσει σε πλείστα όσα γραπτά μας ότι ο κόσμος μας είναι η σειρά εκπλήρωσης των χριστιανικών γραφών και θα τελειώσει όταν περατωθούν όλες οι μεταμορφώσεις αυτών των γραφών. Τα πράγματα είναι εσχατολογικά ως ουσία και πολυτροπικά ως υποστάσεις.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις λοιπόν αποτελούν ανάμνηση της κρίσης του κυρίου επί των αμαρτωλών: ο μαθητής δεν αντιμετωπίζεται Ελληνικώ τω τρόπω, και ειδικά σύμφωνα με τον τρόπο των οντολόγων  Παρμενίδου και Ηρακλείτου, ως ήδη γνωρίζων ως ήδη ευρισκόμενος επί της οντικής πορείας: οι μαθητές στο χριστιανικό και μεταδομιστικό μεταχριστιανικό τρόπο αντιμετωπίζεται ως ένα έμψυχο φαινόμενο το οποίο έχει το προπατορικό αμάρτημα της αγνοίας  και οι καθηγητές ως σωτήρες θα τον θεραπεύσουν με την προσφερομένη γνώση: το εκπαιδευτικό σύστημα (παγκόσμια βέβαια) δεν αντιμετωπίζει τους ανθρώπους όπως η Αθηνά τον Οδυσσέα (ως ήδη γνωρίζων το Νόστο και συνεχώς επιπλέοντα επί αυτού) αλλά ως αγνοούντες  αμαρτωλούς που οι καλοί δάσκαλοι θα θεραπεύσουν: για αυτό εξάλλου τα σχολεία δεν προσφέρουν ενδογενή οντολογική αυτοαφυπνίζουσα οντική γνώση αλλά την γνώση της εξουσίας που μεταπλάθει τους ανθρώπους σε υλιστικά και χρηματιστηριακά εργαλεία χρήσιμα στην εξουσία.

Οι μαθητές σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αυτοαναπτύσσονται ως μέρη του Όντος αλλά ετεροκαθορίζονται από εξωγενείς γνώσεις οι οποίες δεν τους ωριμάζουν οντικά αλλά μόνον μικροκοινωνικά: ο πραγματικός οντικός μαθητικός εαυτός του πραγματικού οντικού νόστου μένει έξω από όλη την εκπαιδευτική διαδικασία, άγχος είναι η συνεχής ανάμνηση αυτού, οι μαθητές όμως το έχουν ξεχάσει και θεωρούν ως άγχος την αγωνία της επιτυχίας στις εξετάσεις: εξετάσεις που τους παρέχουν εξωγενή γνώση άχρηστη οντικά χρήσιμη όμως στην κοινωνική εργαλειοποίησή τους: για αυτό και οι πανελλαδικές εξετάσεις (σαν ένα καλό θρησκευτικό εξάρτημα) καθιστά τους νεαρούς και τις νεαρές συνεχώς ενόχους, ότι κάτι δεν κάνουν καλά, συνεχώς νοιώθουν ενοχικοί, συνδέουν τα πάντα με την απομνημόνευση και την εξωτερική γνώση, ξεχνούν  τη γνώση ως αθώα και ωραία νοστίζουσα πορεία προς τον οντικό εαυτό, οι μαθητές μαθαίνουν ότι πάντα ως εξουσιαζόμενοι θα πρέπει να μαθαίνουν ό,τι τους προσφέρεται και όχι αυτό το οποίο μέσα τους έχουν, οι μαθητές μαθαίνουν στην εξωτερικότητα θεωρούν τους εαυτούς τους αχρήστους και συνεχώς συνδέουν τα πάντα όχι με την εσωτερική Ιθάκη αλλά με την εξωτερική επιβράβευση, ξεχνώντας ότι ο Οδυσσέας αυτοβραβεύθηκε μέσα από τη μεγάλη επιστροφή εκεί που μόνον αυτός ήξερε.

Οι πανελλαδικές είναι ο διαχωρισμός σε επιτυχημένους και αποτυχημένους, σε αρίστους και μετρίους, όχι με βάση την πραγματική εσωτερική ωρίμανση, οι μαθητές δεν έχουν ιδέα ότι είναι μικροί και μικρές για τόσο μεγάλες επιτυχίες, δεν έχουν ιδέα ότι απλά κερδήθηκε μία μάχη και εδώ υπάρχει η μεγίστη ψευδαίσθηση: οι μαθητές μαθαίνουν να πανηγυρίζουν για επιτυχίες που άλλοι τους προσφέρουν μέσα από άλλη άλλων βαθμολόγηση, δεν πανηγυρίζουν για κάτι που αυτοί ως όντα κατάφεραν χωρίς τη μεσολάβηση κανενός: άρα οι πανελλαδικές κατασκευάζουν εξηρτημένους πολίτες οι οποίοι συνεχώς θα περιμένουν την αμοιβή άλλων εάν είναι καλά παιδιά, μαθαίνουν νωρίς οι μαθητές την πιο άσχημη κοινωνική προσαρμογή, συνδέοντας την επιτυχία με την αμοιβή πάντα θα είναι υπάκουοι διότι ποτέ δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν την αποτυχία της μοναξιάς και άλλων κοινωνικών ή άλλων επιλογών: ενώ σε ολίγα χρόνια μπορούν να ίδουν αλλοιώς την κοινωνία μαθαίνουν να πανηγυρίζουν με μία απλή επιτυχία η οποία θα πρέπει να εκτιμηθεί σε μακρύ βάθος χρόνου διότι πολλοί των μαθητών δεν έχουν ή δεν ξέρουν εάν έχουν επιλέξει ό,τι πραγματιά τους αρέσει.

Το να καταργηθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις αποτελεί κενό τόπο εάν αυτό δεν συνοδευθεί από μία σειρά εκπαιδευτικών αλλαγών: όλη η συσσώρευση ιδιωτικού πλούτου που συνοδεύει την επιχείρηση των πανελλαδικών εξετάσεων  θα πρέπει να μετακυλισθεί στην ίδρυση κολλεγίων και ιδιωτικών πανεπιστημίων, το λύκειο θα πρέπει να είναι ουδέτερος και ευχάριστος τόπος μάθησης: όταν ο μαθητής το τελειώνει είτε θα είναι ελευθέρα η πρόσβαση σε πανεπιστήμια τα οποία όμως θα είναι  εξόχως απαιτητικά, είτε με εθνικό απολυτήριο θα προχωρούν οι μαθητές σε όποιο δημόσιο ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο επιθυμούν μετά ειδικά από προπαρασκευαστικά κολλέγια: το λύκειο θα πρέπει να σταματήσει να είναι εξεταστική περίοδος, όλη αυτή η υποτακτική κατάσταση επηρεάζει το σύνολο του εκπαιδευτικού κλάδου: καθεστώς αναπληρωτών, μη ορθολογική αντιμετώπιση εκπαιδευτικών κ.λ.π. Τα πρώτα 18 χρόνια των παιδιών θα πρέπει να είναι υγιή και να συνιστούν πραγματική οδό γνώσης: μόνον με αυτόν τον τρόπο θα πλάθονται ελεύθεροι πολίτες με ελευθέρα συνείδηση, κοινωνικά μεγέθη που θα καθορίζουν σταδιακά τη ζωή τους όχι σε 12 ώρες αλλά σε σειρά χρόνου.