Περί του δελφικού παραγγέλματος: Ἀκούων ὅρα.

 

Πρόκεται για κορυφαία στιγμή του μυητικού και μυστικού Ελληνικού πνεύματος μέσα στην όλη συμπαντική αξία του. Μάθε να βλέπεις όταν ακούς, αφού ακούς ή αφού ακούσεις τότε μάθε να κοιτάς.Πρόκειται για έναν εκπληκτικό συμπαντικό συνδυασμό μετοχής και προστακτικής (μας θυμίζει την ανάλογη σχεδίαση μετοχής και προστακτικής στο του Λεωνίδου: μολών λαβέ).

Έχουμε λοιπόν τη συμπαντική δυναμική της μετοχής , ακούων. Η μετοχή, εξαιρετική στιγμή της Ελληνικής γλώσσης, σημαίνει ότι το σύμπαν ως τέτοιο (χωρίς τη συγκεκριμένη υποκειμενική ανθρώπινη  φύση του ρήματος) μετέχει με όλα τα όντα σε ενέργειες: ακούων, τι σημαίνει στον προαιώνιο Ελληνισμό η λέξις ακοή; Βέβαια δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι υπήρχαν τέλεια όντα πέρα από αισθήσεις, όμως τι σημαίνει πραγματικά ή λέξις ακοή, την οποία θα συνδέσουμε με τη ρίζα: αξ και το ρήμα άγω=οδηγώ; Η ακοή λοιπόν είναι η πρώτη επαφή του ανθρώπου με το όλον ως τέτοιο, ως δύναμις αφής και ενορατικής αίσθησης, χωρίς τη βάσανο της μορφής και της εικόνας, και της μετέπειτα κατανόησης: η ακοή δεν θέλει καμμία κατανόηση κατ΄αρχάς, η ακοή δεν φοβείται δέχεται τα πάντα, είναι η ανάμνησις ότι είμαστε αγνή δύναμις σαν αυτές που πλουσιοπάροχα έρχονται στα ώτα μας και μας μεταφέρουν στο χαώδες σύμπαν όπου και ανήκουμε ως ωλοκληρωμένες προσωπικότητες: θεωρούμε λοιπόν ότι αυτό το δελφικό απόσπασμα αναφέρεται σε οντότητες οι οποίες ζούσαν ως αγνές δυνάμεις μέσα στο Όν, η ακοή είναι η αίσθησις αυτής ακριβώς της συμπαντικής περιόδου, υπήρχαν άνθρωποι που άκουαν και δεν έβλεπαν  διότι η ακοή ως αγνή δύναμις καθοδηγεί σε ένα σύμπαν που υπακούει στη βάσανο των μορφών και των εικόνων αλλά ωθεί στην δυναμική οντολογική συνέχεια. Γι αυτό και παραδόθηκαν αγάλματα θεών χωρίς ώτα προκειμένου να τονισθεί ότι ούτως ή άλλως η ακοή δεν χρειάζεται ώτα διότι είναι η πλημμυρίδα των οντολογικών δυνάμεων στον άνθρωπο, απλά όταν η ανθρώπινη μορφή σταθεροποιήθηκε οι δυνάμεις διά της ακοής περνούν από τα ώτα.

Η ακοή λοιπόν είναι η πρωταρχική επαφή του ανθρώπου με το Όν ως τέτοιο, ως αγνή δύναμιν αμόρφων και ασχημάτων όντων: Ο Οδυσσέας ακούει συνεχώς την Αθηνά αν και δεν την βλέπει (ή τη βλέπει με άλλη μορφή) ο Ποιητής ακούει συνεχώς τη Μούσα αν και δεν τη βλέπει: γι αυτό και ο Αριστοτέλης σοφά ομιλών θεωρεί ότι η ακοή είναι προτιμωτέρα της οράσεως. Η ακοή είναι η τελευταία αναχώρηση του ανθρώπου στον αγνό δυναμικό κόσμο: αποκαλύπτει το άμορφο και καθεαυτό υπάρχον σύμπαν: για αυτό η κλασσική μουσική αποτελεί συμπαντική αναπαράσταση του όλου. Γι αυτό και οι Έλληνες στήριξαν τον πολιτισμό τους στην Μουσική, διότι βυθίζονταν στο καθεαυτό σύμπαν πέρα από μορφές και εικόνες, νοιώθοντας ως τέτοιες τις δυνάμεις του όλου, για αυτό και ο Σωκράτης φωνάζει: μουσικήν ποίου και  εργάζου. Η όρασις είναι υποδεεστέρα αίσθησις διότι συνδέεται με το κατώτερο μεταμορφωτικό επίπεδο των δυνάμεων την μετατροπή τους σε μορφές. Η μορφή απολλύει το χαώδες, το άπειρο, το ελεύθερο. Είναι η δέσμευση των δυνάμεων, το καλούπι του μέρους.Άρα η ακοή έχει σχέση με το άπειρο των δυνάμεων και η όρασις με το καλούπι των μορφών αυτών.

Για αυτό ο Απόλλων θεωρεί ότι πρώτα θα πρέπει να βυθισθεί ο άνθρωπος στο όλον των δυνάμεων, διά της ακοής να συλλάβει το όλον ως τέτοιο, στη δυναμική του βάση, πέρα από μορφές και εικόνες: όταν το καταφέρει ο άνθρωπος αυτό, όταν καταφέρει και διά της ακοής  συνδεθεί με το όλον ως αγνές δυνάμεις τότε πρέπει να αρχίσει να ορά, να βλέπει: όμως να βλέπει με βάση την ακοή, τις χαοτικές δυνάμεις της ακοής και όχι με βάση τις εξωτερικές εικόνες και παραστάσεις και με βάση όσα οι άλλοι του λένε

υποβολιμιαίως. Ώστε το δελφικό παράγγελμα ακούων όρα αναφέρεται στο συμπαντικό και ελεύθερο οντολογικά άνθρωπο: αυτόν ο οποίος ορίζει την όρασή του και την επαφή του με τον κόσμο των  μορφών και των εικόνων και των φαινομένων όχι με βάση όσα του λένε οι άλλοι αλλά με βάση όσα του λέγει ο νούς του σύμπαντος η ακοή: η ακοή λοιπόν είναι η νέυσις ο νούς του σύμπαντος ως πέρασμα αγνών δυνάμεων στην ύπαρξή μας: όποιος μας περιόρισε την ακοή ήξερε πολύ καλά τι έκανε: όποιος μας έμαθε να φοβούμεθα τα ακούσματα τις άπειρες δυνάμεις που μας επισκέπτονται ήξερε τι έκανε: διότι όταν ο άνθρωπος διά του νοός της ακοής δέχεται τις άπειρες εισερχόμενες συμπαντικές δυνάμεις τότε γίνεται συνδημιουργός του κόσμου και του εαυτού του: βλέπει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, ατομικά το θέλει, αυτά δανειζομένη η γένεσις πέρασε το δήθεν δημιουργό της ως πρώτα ακούων τις δυνάμεις του όλου και μετά τις είδε και τις θαύμασε. Ώστε λοιπόν αυτό το δελφικό παράγγελμα μας θυμίζει τον πραγματικό οντολόγο Έλληνα: αυτόν που σε κάποια ξεχασμένη στιγμή άκουε όλες τις δυνάμεις όχι όπως εμείς τις ακούμε, αλλά κατανοώντας τον τρόπο οντικής πορείας και αναδιανομής δυνάμεων: με αυτόν τον τρόπο και ανήκοντας στην οντική πορεία ο Έλλην όσα ήκουε μπορούσε να τα ίδει, ουσιαστικά συν τω Ηλίω να τους προσδώσει μορφή και υπόσταση φτιάχοντας τον κόσμο: για αυτό ο Ηράκλειτος θα μας είπει ότι ο κόσμος των ξυπνίων είναι ένας διότι μας έμαθαν όλους να ακούμε τα ίδια άρα να βλέπουμε και να δημιουργούμε ίδιες μορφές και εικόνες. Ώστε το δελφικό παράγγελμα ομιλεί για τη δημιουργική δυναμική του ανθρώπου, η όραση γίνεται δύναμις δημιουργίας εικόνας και μορφής και κόσμου όταν στηρίζεται σε ακούσματα οντικών τρόπων: έχουμε ξεχάσει ότι οι αισθήσεις μας μεταφέρουν οντικές δυναμικές, ακούμε όλους τους τρόπους ώστε η όρασίς μας να γίνει τρόπος κτισίματος και δημιουργίας μορφών όπως εμείς τις θέλουμε και τις επιθυμούμε: για αυτό οι μάντεις μόνον ήκουον διότι τους μετεφέρετο πλουσία η οντική δύναμις του παντός. Η υπαγωγή των αισθήσεων σε απλά εμπειρικά όργανα (Πλάτων και μετά) συνιστά οντική πτώση αναμφισβήτητα. Όμως με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος έχασε την οντική του επαφή με το όλον, την οποία προσπαθεί το δελφικό αυτό παράγγελμα να αποκαταστήσει: οι αισθήσεις μας είναι η επαφή μας με το όν, εάν όσα ακούμε μπορούμε να τα ιδούμε σημαίνει ότι είμαστε δημιουργοί μεταπλάστες των δυνάμεων σε εικόνες, άρα είμαστε θεοί της συνέχειάς μας και του χρόνου μας και του νόστου μας: διότι κτίζουμε τον κόσμο και τη συνέχειά μας με τις μορφές που θέλουμε και βαδίζουμε την νοστίζουσα οντική οδό μας: δυστυχώς όμως με βάση την επικρατούσα θρησκεία και φιλοσοφία όλοι ακούμε τα ίδια και άρα βλέπουμε τα ίδια: άρα ζούμε και πεθαίνουμε το ίδιο; Το δελφικό όμως παράγγελμα χρησιμοποιεί ενικό αριθμό για να ξεχωρίσει την ξεχωριστή μας οντική οδό.