απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: πέρα από τη ζωή και το θάνατο...

 

Μία τελευταία αναφορά σε κάποια επιστολή του Αποστόλου Παύλου.

 

 

Θα προσπαθήσουμε να συζητήσουμε επάνω στο χωρίο του Αποστόλου Παύλου στην προς Θεσσαλονικείς επιστολή (Α, Θεσς, 5,1-2) εκεί όπου αναφέρεται ότι ο ερχομός του Κυρίου θα είναι σε άγνωστη στους πιστούς ημέρα ώστε όλοι μέσα από τη διαρκή αναμονή να παραμένουν έτοιμοι και «καθαροί» περιμένοντας τον Κύριο και την κρίσιν του. Σχολιάζοντας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνδέει αυτό το χωρίο του Αποστόλου Παύλου με το ζήτημα της ζωής και του θανάτου των πιστών: ως ακολούθως: ευτυχώς οι πιστοί δεν γνωρίζουν την ώρα που θα έλθει ο  Κύριος και για αυτό θα πρέπει ηθικώς να είναι πάντα έτοιμοι. Αυτό σχετίζεται με τη ζωή και το θάνατο διότι εάν πεθάνουν πρίν τον ερχομό του Κυρίου ανέτοιμοι θα υπάγουν στην κόλαση, εάν ζούν στην αμαρτία και έλθει ο Κύριος ομοίως θα υπάγουν στην κόλαση, ενώ εάν ζούν έτοιμοι και πεθάνουν έτοιμοι δεν θα τους νοιάζει ο ερχομός του Κυρίου διότι πάντα θα είναι έτοιμοι να υπάγουν στον παράδεισο. Βέβαια  εάν ήξεραν το πότε θα ερχόταν ο Κύριος θα χειρίζονταν τελείως διαφορετικά τη ζωή και το θάνατο: σύμφωνα με τον Ιωάννη Χρυσόστομο θα έκαναν και θα έπρατταν κάθε είδους αμαρτίας και επειδή θα ήξεραν την ακριβή ώρα έλευσης του Χριστού θα προσάρμοζαν τη ζωή τους στο καλό όταν πλησίαζε η έλευση του Σωτήρος ώστε να τους ίδει με θετικό μάτι και να τους κρίνει ευνοϊκά προκειμένου μετά το θάνατό τους να καταταγούν στα στρατεύματα του παραδείσου. Τώρα βέβαια –σύμφωνα με τον ιερό Πατέρα- οι χριστιανοί και μάλιστα οι καλοί χριστιανοί, επειδή ακριβώς δεν γνωρίζουν την ώρα έλευσης του Κυρίου θα είναι πάντοτε καλοί και άξιοι οπαδοί του Ιησού ώστε όταν αυτός έλθει να καταταγούν στις ορδές του Παραδείσου.

Είναι αρκούντως επαρκές αυτό το απόσπασμα ώστε να συζητήσουμε ότι η εργαλειοποίηση, η ηθική εργαλειοποίηση της ζωής και του θανάτου στις μονοθεϊστικές θρησκείες καθορίζει και την περαιτέρω αξιολογική εκμετάλλευσή τους. Η ζωή και ο θάνατος αποκόπτονται από κάθε οντολογικό προσδιορισμό και συνδέονται αποκλειστικά με το θεϊκό τιμώμενο πρόσωπο το οποίο με τη σειρά του συνδέεται με ορισμένες συμπαντικές ιδιότητες: η σύνδεση της ζωής και του θανάτου με αυτό το θείο τιμώμενο πρόσωπο αποκόπτει τον άνθρωπο από την οντική ροή και τον συνδέει με την εργαλειοποιητική ηθική του μονοθεϊκού τιμωμένου προσώπου: άρα ο άνθρωπος ζεί και πεθαίνει σε σχέση με όσα του έχουν εμφυτεύσει στο μυαλό ο τιμώμενος θεός και οι εκπρόσωποί του: σταδιακά η ζωή του και ο θάνατός του καθίστανται ο χρόνος που περιστρέφεται γύρω από το θείο και τιμώμενο πρόσωπο: ο άνθρωπος ζεί σε σχέση με τα λόγια και τις πράξεις του θεού, ζωή είναι η διάρκεια που η ανθρώπινη μορφή αντέχει ως υγιές κατασκεύασμα, όταν αυτό καταπίπτει έρχεται ο θάνατος, η ανθρώπινη μορφή χάνεται και εμφανίζεται είτε στην κόλαση είτε στον παράδεισο: άρα ζωή είναι ο χρόνος που θέλει η ανθρώπινη μορφή για να ετοιμασθεί να προχωρήσει προς την κόλαση ή τον παράδεισο. Θεωρείται ως εντελώς ανεξάρτητο και ατομικό κομμάτι τελείως αποκομμένο από άλλες οντολογικές δυνάμεις, ο χριστιανός είναι απομονωμένος και μόνος και αυτοευθύνεται για τη σωτηρία του ή την καταδίκη του. Το χάσιμο της μορφής σηματοδοτεί το θάνατο τελεία και παύλα.

Η εξαφάνιση της μορφής σηματοδοτεί το θάνατο, η αποκομμένη οντολογικά μορφή πεθαίνει και πηγαίνει είτε στην κόλαση είτε στον παράδεισο: η ανθρώπινη μορφή δεν αποτελεί συνέχεια κανενός όντος παρά μόνον ελέγχεται από το θεό και κατευθύνεται: σε αυτό το σημείο υπάρχει μία σημαντική αντίφαση την οποία δεν έχουμε ίδει να διατυπώνεται: αφού ο θεός ελέγχει την πορεία του ανθρώπου προς την κόλαση και τον παράδεισο αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος συνεχώς υπάρχει και κατευθύνεται άσχετα εν σώματι ή όχι : άρα δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αλλά μία συνεχής πορεία προς την κόλαση και τον παράδεισο ελεγχομένη από το θεό: άρα μόνον στο ανθρώπινο μυαλό έχουν περάσει το παραμύθι της ζωής και του θανάτου, διότι έχουν συνδέσει το χάσιμο της μορφής με το θάνατο και τη μορφή με τη ζωή. Ας προσέξουμε αυτό το σημείο είναι πράγματι πολύ σημαντικό: οι χριστιανοί ουσιαστικά αντιγράφουν τον γνήσιο Ελληνισμό ο οποίος βέβαια βλέποντας τη συνεχή οντολογική πορεία αρνείται τη ζωή και το θάνατο: ο πιστός χριστιανός δεν παύει ποτέ να υπάρχει είτε μορφικά είτε εξωμορφικά, είτε εδώ και είτε μετά στον παράδεισο είτε στην κόλαση: άρα ουσιαστικά ο μύθος του χριστιανισμού έγκειται στη διαχείριση της μιάς ενιαίας αλλά εξωτερικά τροποποιημένης ανθρωπίνης μορφής: ουσιαστικά και ο χριστιανισμός αρνείται τη ζωή και το θάνατο: απλά το πάσχα υποχρεώθηκε ο δοαγματικός χριστιανισμός να το αποδεχθεί: ο Χριστός αναστήθηκε και νίκησε το θάνατο: αυτό βέβαια είναι επανάληψη της Ελληνικής πίστης ότι ο Άνθρωπος αποτελεί μία οντολογική  συνέχεια δυνάμεων και ενεργειών: ο άνθρωπος αυτής της μορφής αποκτά την επομένη ουρανία μορφή του, άρα ποτέ δεν παύει να υπάρχει, άρα δεν υπάρχει ζωή και θάνατος: ουσιαστικά η εορτή του πάσχα αυτό αποδέχεται: όμως ο χριστιανισμός δεν αποτελεί οντολογικό εγκαθίδρυμα: δεν αποτελεί οντολογικό οικοδόμημα: αποτελεί αστικό μόρφωμα το οποίο σκοπό έχει μέσα στο χάος να φτιάξει μία πρόσκαιρη δομή όπου συγκεκριμένες οντολογικές δυνάμεις θα δημιουργήσουν κάτι γύρω από τον άνθρωπο και μετά θα χαθούν στο άπειρο: για αυτό και απομονώνει το άπειρο από τον άνθρωπο, απομονώνει την οντολογική συνέχεια που αναγκάζεται να αποδεχθεί στο πάσχα από τους ανθρώπους, και περνά το μύθο της ζωή κα  του θανάτου διότι επισκιάζει την οντολογική συνέχεια του ανθρώπου με το μύθο του επομένου παραδείσου και της επομένης κολάσεως: άρα ο χριστιανός ουσιαστικά δεν φοβείται το θάνατο διότι βαθιά μέσα του πάντα ενθυμείται την οντολογική του συνέχεια πέρα από τη ζωή και το θάνατο: ο χριστιανός φοβείται τι τον περιμένει στη συνέχεια της οντολογικής του συνέχειας μιάς και τον απειλούν με κολάσεις και παραδείσους, άρα ούτε ο χριστιανισμός δεν πιστεύει σε ζωή και θάνατο, πιστεύει στην οντολογική συνέχεια του ανθρώπου, την οποία όμως προσπαθεί να ελέγξει μέσα από κατασκευάσματα τύπου παραδείσου και κόλασης: για τον άνθρωπο του όντος το όλο θέμα είναι πνευματικό όσο και βιωματικό: να σταματήσει να πιστεύει σε ό,τι του έχουν επιβάλει (πνευματική  λύση) και να αφεθεί στο όλον της οντολογικής του συνεχείας (βιωματική λύσις).