Iστορία Α΄γυμνασίου: φύλλο εργασίας.

 

Ε2. Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ

 

Στην πολιτική ζωή της Αθήνας μετά τους περσικούς πολέμους κυριαρχούν δύο αντίπαλα πολιτικά κόμματα: το α......................... και το δ.........................

Το πολίτευμα γίνεται όλο και πιο δημοκρατικό, καθώς τα ισχυρά πρόσωπα υποτάσσονται στις αποφάσεις του συνόλου. Παραδείγματα: Ο Μ.................... πεθαίνει στη φυλακή, ο Θ........................ πεθαίνει στην εξορία, ο Κ............... εξορίζεται κι όταν η πατρίδα του τον καλεί πίσω, νικάει πάλι τους Πέρσες και σκοτώνεται στη μάχη. Ο ίδιος ο Π......................, αν και συγκέντρωσε στα χέρια του πολλές εξουσίες, δεν ξέφυγε ποτέ από τη δημοκρατική νομιμότητα.

 

Ο Περικλής εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της Αθήνας δίπλα στον ηγέτη του δημοκρατικού κόμματος, τον Ε................  Όταν το κόμμα του πήρε την εξουσία, ο Εφιάλτης και ο Περικλής προσπάθησαν να κάνουν το πολίτευμα πιο δημοκρατικό. Γι΄αυτό αφαίρεσαν από τον Ά........................... κάθε πολιτική εξουσία και το προνόμιό του να αποδίδει δικαιοσύνη.

Όταν ο Περικλής έγινε ηγέτης του δημοκρατικού κόμματος εφάρμοσε το δικό του πρόγραμμα. Γι΄αυτόν η δημοκρατία πρέπει να εξασφαλίζει την ι.................... όλων απέναντι στο νόμο και τη δυνατότητα όλοι να ζουν μια ά............. ζωή. Έτσι καθιέρωσε:

- τη ...............................= οικονομική ενίσχυση των φτωχότερων για να μπορούν να παρακολουθούν την εκκλησία του δήμου και να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα.

- ακόμα και οι φτωχότεροι μπορούν να κατέχουν αξιώματα.

- αναπτύσσονται θεσμοί κ..................... προστασίας ( =προστασίας των αδύναμων ).

- η πολιτεία πληρώνει το εισιτήριο των απόρων για το θέατρο, τα .......................

- ξεκινάει η ανοικοδόμηση μεγάλων δ....................... έργων που προσφέρουν εργασία σε πολλούς και αλλάζουν την όψη της Αθήνας.

 

Το πολιτιστικό, καλλιτεχνικό και εκπαιδευτικό όραμα της Αθήνας πραγματοποιείται χάρη στην ειρήνη με τους Πέρσες (Ειρήνη του Καλλία) και τις καλές σχέσεις με τη Σπάρτη (σύναψη Τρ................................ Ειρήνης).

Έκθεση-έκφραση γ΄λυκείου. Βασικές αρχές οργάνωσης παραγράφου.

 

 

Οι βασικές αρχές οργάνωσης της παραγράφου  είναι :

1.η επάρκεια

2.η ενότητα

3.η αλληλουχία

4. η συνεκτικότητα

5.η συνοχή.

 

Α. επάρκεια της παραγράφου :

Επάρκεια της παραγράφου σημαίνει να αναπτύσσεται η παράγραφος με αρκετές σε ποσότητα και ποιότητα λεπτομέρειες.

 

Β. ενότητα της παραγράφου:

Ενότητα της παραγράφου είναι η άμεση ή έμμεση νοηματική σχέση των λεπτομερειών της ανάπτυξης με την  κύρια ιδέα και τη θεματική πρόταση της παραγράφου.

 

Γ. Αλληλουχία της παραγράφου:

Αλληλουχία σημαίνει τη λογική σειρά με την οποία διατάσσονται οι ιδέες κατά την ανάπτυξη της θεματικής πρότασης της παραγράφου.

 

Δ. Συνεκτικότητα της παραγράφου:

Νέα Ελληνικά Α’ Λυκείου, Κριτήριο Αξιολόγησης (νέου τύπου) «Φιλία» – Μη Λογοτεχνικό και Λογοτεχνικό κείμενο

MH ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Η κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών μέσω της φιλίας– Ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου

Η πρώτη επίσημη ψυχολογική θεωρία που αναγράφεται έμμεσα στην παιδική φιλία είναι του Piaget (1965), όπου περιγράφεται πως οι από τη φύση τους ισότιμες κοινωνικές σχέσεις με τους συνομηλίκους και όχι η άκριτη αποδοχή των κανόνων της γονεϊκής αυθεντίας προάγουν την ανάπτυξη της αυτόνομης ηθικότητας του παιδιού. Διατυπώθηκε ακόμη η άποψη ότι οι στενοί φίλοι βοηθούν τους εφήβους να αντιμετωπίσουν τις αφυπνιζόμενες παρορμήσεις τους και να διοχετεύσουν θετικά την ενέργειά τους μέσα στο πλαίσιο των συζητήσεων και των αμοιβαίων συμβουλών.Η φιλία αποτελεί μια μορφή σχέσης που εμφανίζεται σε όλες τις κοινωνίες και εκδηλώνεται με μια ποικιλία τρόπων ανάλογα με το πολιτισμικό σύστημα. Ορίζεται κυρίως ως δυαδική σχέση, εθελοντική και αμοιβαία ρυθμιζόμενη και από τα δύο μέλη της, η οποία σκοπεύει στην ικανοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών αναγκών, όπως είναι η συντροφικότητα, η οικειότητα και η στοργή.

Τα παραπάνω δημιουργούν ρομαντική αντίληψη για τη φιλία, η οποία όμως απέχει από την πραγματικότητα. Ο Sullivan είχε τονίσει ότι οι φιλίες των παιδιών μπορούν να είναι εξίσου πολύ ανταγωνιστικές και να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξή τους. Οι φιλίες εμπεριέχουν και αρνητικές διαστάσεις, όπως είναι οι συγκρούσεις.

[…] Ένα αγωνιώδες ερώτημα των γονέων είναι κατά πόσο μπορούν να επηρεάσουν την κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους. Συχνά οι γονείς κυρίως των εφήβων παραπονιούνται ότι αυτοί επηρεάζονται κυρίως από τους φίλους τους, στους οποίους καταφεύγουν για την ανεύρεση συντροφικότητας και συμβουλών, ενώ είναι εντελώς απομακρυσμένοι από τη γονεϊκή επιρροή. Αποποιούνται έτσι έμμεσα οι γονείς τη δική τους ευθύνη για οποιοδήποτε παραστράτημα των παιδιών τους (“Φταίνε οι κακές παρέες”).

Νεοελληνική γλώσσα γ΄γυμνασίου, ενότητα 5η, σχεδιάγραμμα.

 

ΕΝΟΤΗΤΑ 5^η

 

Άσκηση 1^η

Να βρείτε τις τελικές και αιτιολογικές προτάσεις και να υπογραμμίσετε το σύνδεσμο με τον οποίο εισάγονται.

1 Τον άκουγα υπομονετικά, για να μην το δυσαρεστήσω.

2 Καταστράφηκαν οι καλλιέργειες, καθώς δεν έχει βρέξει έξι μήνες.

3 Μου φαίνεται ότι δε χάρηκες, που θα ΄ρθει η Μαρία.

4 Στους δασικούς δρόμους πρέπει να τοποθετηθούν προστατευτικές μπάρες , για να μην περνάνε τα ιδιωτικά αυτοκίνητα.

 

Άσκηση 2^η

Να διακρίνετε ποιες από τις παρακάτω προτάσεις είναι τελικές και ποιες βουλητικές.

1Σταμάτα να κάνεις πάντα ό,τι σου ζητήσει.

2 Έπρεπε να προλάβει το ταξί, αλλά δυστυχώς το έχασε.

3 Προσπάθησε να απαντήσεις στις ερωτήσεις.

Ιστορία γ΄γυμνασίου, σχεδιάγραμμα.

 

 

ΕΝΟΤΗΤΑ 20

               Από την έξωση του Όθωνα (1862) έως το κίνημα στο Γουδί (1909)

Ο Γεώργιος Α΄ βασιλιάς των Ελλήνων. Η ενσωμάτωση των Επτανήσων

·     Μετά την έξωση του Όθωνα οι Δυνάμεις αναγόρευσαν βασιλιά των Ελλήνων τον

18^ο   Δανό πρίγκιπα Γεώργιο Α΄.( Γουλιέλμος Γκλύξμπουργκ)

·     H Αγγλία πιεζόμενη από τους αγώνες των Επτανησίων κατοίκων, παραχώρησε το 1863 τα νησιά του Ιονίου ( επτάνησα)  στο νέο Βασιλιά - στο ελληνικό κράτος. Η επίσημη ενσωμάτωσή τους έγινε το 1864.

Όταν ο Γεώργιος Α έφτασε στην Ελλάδα είχε ήδη συγκληθεί Εθνοσυνέλευση για νέο Σύνταγμα!

Το σύνταγμα του 1864

·     Θέσπιζε το πολίτευμα της βασιλευομένης δημοκρατίας.( αντί συνταγματική μοναρχία που είχαμε με τον Όθωνα)

·     Θεμελιωνόταν στη δημοκρατική αρχή ( ο λαός είχε λόγο )

·      Αναγνώριζε το λαό ως κυρίαρχο παράγοντα του πολιτεύματος.

·     Όριζε τον βασιλιά ως τον ανώτατο άρχοντα της πολιτείας.

·     Καταργούσε τη Γερουσία ως έναν αντιδημοκρατικό θεσμό.

Κείμενα του Ξενοφώντος.

https://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/translation/contents.html?author_id=11#toc009  Πατήσθε στο συνδεσμο.

απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: πέρα από τη ζωή και το θάνατο...

 

Μία τελευταία αναφορά σε κάποια επιστολή του Αποστόλου Παύλου.

 

 

Θα προσπαθήσουμε να συζητήσουμε επάνω στο χωρίο του Αποστόλου Παύλου στην προς Θεσσαλονικείς επιστολή (Α, Θεσς, 5,1-2) εκεί όπου αναφέρεται ότι ο ερχομός του Κυρίου θα είναι σε άγνωστη στους πιστούς ημέρα ώστε όλοι μέσα από τη διαρκή αναμονή να παραμένουν έτοιμοι και «καθαροί» περιμένοντας τον Κύριο και την κρίσιν του. Σχολιάζοντας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνδέει αυτό το χωρίο του Αποστόλου Παύλου με το ζήτημα της ζωής και του θανάτου των πιστών: ως ακολούθως: ευτυχώς οι πιστοί δεν γνωρίζουν την ώρα που θα έλθει ο  Κύριος και για αυτό θα πρέπει ηθικώς να είναι πάντα έτοιμοι. Αυτό σχετίζεται με τη ζωή και το θάνατο διότι εάν πεθάνουν πρίν τον ερχομό του Κυρίου ανέτοιμοι θα υπάγουν στην κόλαση, εάν ζούν στην αμαρτία και έλθει ο Κύριος ομοίως θα υπάγουν στην κόλαση, ενώ εάν ζούν έτοιμοι και πεθάνουν έτοιμοι δεν θα τους νοιάζει ο ερχομός του Κυρίου διότι πάντα θα είναι έτοιμοι να υπάγουν στον παράδεισο. Βέβαια  εάν ήξεραν το πότε θα ερχόταν ο Κύριος θα χειρίζονταν τελείως διαφορετικά τη ζωή και το θάνατο: σύμφωνα με τον Ιωάννη Χρυσόστομο θα έκαναν και θα έπρατταν κάθε είδους αμαρτίας και επειδή θα ήξεραν την ακριβή ώρα έλευσης του Χριστού θα προσάρμοζαν τη ζωή τους στο καλό όταν πλησίαζε η έλευση του Σωτήρος ώστε να τους ίδει με θετικό μάτι και να τους κρίνει ευνοϊκά προκειμένου μετά το θάνατό τους να καταταγούν στα στρατεύματα του παραδείσου. Τώρα βέβαια –σύμφωνα με τον ιερό Πατέρα- οι χριστιανοί και μάλιστα οι καλοί χριστιανοί, επειδή ακριβώς δεν γνωρίζουν την ώρα έλευσης του Κυρίου θα είναι πάντοτε καλοί και άξιοι οπαδοί του Ιησού ώστε όταν αυτός έλθει να καταταγούν στις ορδές του Παραδείσου.

Είναι αρκούντως επαρκές αυτό το απόσπασμα ώστε να συζητήσουμε ότι η εργαλειοποίηση, η ηθική εργαλειοποίηση της ζωής και του θανάτου στις μονοθεϊστικές θρησκείες καθορίζει και την περαιτέρω αξιολογική εκμετάλλευσή τους. Η ζωή και ο θάνατος αποκόπτονται από κάθε οντολογικό προσδιορισμό και συνδέονται αποκλειστικά με το θεϊκό τιμώμενο πρόσωπο το οποίο με τη σειρά του συνδέεται με ορισμένες συμπαντικές ιδιότητες: η σύνδεση της ζωής και του θανάτου με αυτό το θείο τιμώμενο πρόσωπο αποκόπτει τον άνθρωπο από την οντική ροή και τον συνδέει με την εργαλειοποιητική ηθική του μονοθεϊκού τιμωμένου προσώπου: άρα ο άνθρωπος ζεί και πεθαίνει σε σχέση με όσα του έχουν εμφυτεύσει στο μυαλό ο τιμώμενος θεός και οι εκπρόσωποί του: σταδιακά η ζωή του και ο θάνατός του καθίστανται ο χρόνος που περιστρέφεται γύρω από το θείο και τιμώμενο πρόσωπο: ο άνθρωπος ζεί σε σχέση με τα λόγια και τις πράξεις του θεού, ζωή είναι η διάρκεια που η ανθρώπινη μορφή αντέχει ως υγιές κατασκεύασμα, όταν αυτό καταπίπτει έρχεται ο θάνατος, η ανθρώπινη μορφή χάνεται και εμφανίζεται είτε στην κόλαση είτε στον παράδεισο: άρα ζωή είναι ο χρόνος που θέλει η ανθρώπινη μορφή για να ετοιμασθεί να προχωρήσει προς την κόλαση ή τον παράδεισο. Θεωρείται ως εντελώς ανεξάρτητο και ατομικό κομμάτι τελείως αποκομμένο από άλλες οντολογικές δυνάμεις, ο χριστιανός είναι απομονωμένος και μόνος και αυτοευθύνεται για τη σωτηρία του ή την καταδίκη του. Το χάσιμο της μορφής σηματοδοτεί το θάνατο τελεία και παύλα.

ΕΥΡΙΠΙΔΗ, ΕΛΕΝΗ ΠΡΟΛΟΓΟΣ - Σκηνή 2η: (στ. 83-191) Ελένη και Τεύκρος

 
 
                                        
→ Από την Ελένη μάθαμε τηνπροϊστορία της δράσηςκαι ακούσαμε τα βάσανά της.Όμως υπάρχουν πολλά κενά. Όταν η Ελένη καταφεύγει στον τάφο του Πρωτέα, ένα νέο πρόσωπο εμφανίζεταιμπροστά στους θεατές, ένα πρόσωπο που ξέρει τι έγινε στην Τροία και θα συμπληρώσει τακενά της Ελένης αλλά και των θεατών.
 
-Ποιος είναι; ………………………………………………………………………………….……
- Με ποιο τρόπο μαθαίνουμε την ταυτότητά του;
……………………………………………………………………………………………….………...……
- Πώς βρέθηκε στην Αίγυπτο;(στ. 105, 128, 169, 178)
……………………………………………………………………………………………….………...…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
 
-Τι πληροφορίες του αποσπά η Ελένη για όσα την αφορούν, τόσοεπιδέξια,ώστε οΤεύκροςδεν αντιλαμβάνεταιποια είναι;(στ. 102-103, 129-167)
……………………………………………………………………………………………….………...…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
 
→ Συμπερασματικά, ηπαρουσία του Τεύκρου
α) παρέχει πληροφορίες
β) τονίζει την τραγικότητά της Ελένης →δεν ευθύνεται για τίποτα από όσα την κατηγορούν
γ) προωθεί τη δράση και συμβάλλειστην εξέλιξη της υπόθεσης.

Περί του δελφικού παραγγέλματος: Ἀκούων ὅρα.

 

Πρόκεται για κορυφαία στιγμή του μυητικού και μυστικού Ελληνικού πνεύματος μέσα στην όλη συμπαντική αξία του. Μάθε να βλέπεις όταν ακούς, αφού ακούς ή αφού ακούσεις τότε μάθε να κοιτάς.Πρόκειται για έναν εκπληκτικό συμπαντικό συνδυασμό μετοχής και προστακτικής (μας θυμίζει την ανάλογη σχεδίαση μετοχής και προστακτικής στο του Λεωνίδου: μολών λαβέ).

Έχουμε λοιπόν τη συμπαντική δυναμική της μετοχής , ακούων. Η μετοχή, εξαιρετική στιγμή της Ελληνικής γλώσσης, σημαίνει ότι το σύμπαν ως τέτοιο (χωρίς τη συγκεκριμένη υποκειμενική ανθρώπινη  φύση του ρήματος) μετέχει με όλα τα όντα σε ενέργειες: ακούων, τι σημαίνει στον προαιώνιο Ελληνισμό η λέξις ακοή; Βέβαια δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι υπήρχαν τέλεια όντα πέρα από αισθήσεις, όμως τι σημαίνει πραγματικά ή λέξις ακοή, την οποία θα συνδέσουμε με τη ρίζα: αξ και το ρήμα άγω=οδηγώ; Η ακοή λοιπόν είναι η πρώτη επαφή του ανθρώπου με το όλον ως τέτοιο, ως δύναμις αφής και ενορατικής αίσθησης, χωρίς τη βάσανο της μορφής και της εικόνας, και της μετέπειτα κατανόησης: η ακοή δεν θέλει καμμία κατανόηση κατ΄αρχάς, η ακοή δεν φοβείται δέχεται τα πάντα, είναι η ανάμνησις ότι είμαστε αγνή δύναμις σαν αυτές που πλουσιοπάροχα έρχονται στα ώτα μας και μας μεταφέρουν στο χαώδες σύμπαν όπου και ανήκουμε ως ωλοκληρωμένες προσωπικότητες: θεωρούμε λοιπόν ότι αυτό το δελφικό απόσπασμα αναφέρεται σε οντότητες οι οποίες ζούσαν ως αγνές δυνάμεις μέσα στο Όν, η ακοή είναι η αίσθησις αυτής ακριβώς της συμπαντικής περιόδου, υπήρχαν άνθρωποι που άκουαν και δεν έβλεπαν  διότι η ακοή ως αγνή δύναμις καθοδηγεί σε ένα σύμπαν που υπακούει στη βάσανο των μορφών και των εικόνων αλλά ωθεί στην δυναμική οντολογική συνέχεια. Γι αυτό και παραδόθηκαν αγάλματα θεών χωρίς ώτα προκειμένου να τονισθεί ότι ούτως ή άλλως η ακοή δεν χρειάζεται ώτα διότι είναι η πλημμυρίδα των οντολογικών δυνάμεων στον άνθρωπο, απλά όταν η ανθρώπινη μορφή σταθεροποιήθηκε οι δυνάμεις διά της ακοής περνούν από τα ώτα.

Η ακοή λοιπόν είναι η πρωταρχική επαφή του ανθρώπου με το Όν ως τέτοιο, ως αγνή δύναμιν αμόρφων και ασχημάτων όντων: Ο Οδυσσέας ακούει συνεχώς την Αθηνά αν και δεν την βλέπει (ή τη βλέπει με άλλη μορφή) ο Ποιητής ακούει συνεχώς τη Μούσα αν και δεν τη βλέπει: γι αυτό και ο Αριστοτέλης σοφά ομιλών θεωρεί ότι η ακοή είναι προτιμωτέρα της οράσεως. Η ακοή είναι η τελευταία αναχώρηση του ανθρώπου στον αγνό δυναμικό κόσμο: αποκαλύπτει το άμορφο και καθεαυτό υπάρχον σύμπαν: για αυτό η κλασσική μουσική αποτελεί συμπαντική αναπαράσταση του όλου. Γι αυτό και οι Έλληνες στήριξαν τον πολιτισμό τους στην Μουσική, διότι βυθίζονταν στο καθεαυτό σύμπαν πέρα από μορφές και εικόνες, νοιώθοντας ως τέτοιες τις δυνάμεις του όλου, για αυτό και ο Σωκράτης φωνάζει: μουσικήν ποίου και  εργάζου. Η όρασις είναι υποδεεστέρα αίσθησις διότι συνδέεται με το κατώτερο μεταμορφωτικό επίπεδο των δυνάμεων την μετατροπή τους σε μορφές. Η μορφή απολλύει το χαώδες, το άπειρο, το ελεύθερο. Είναι η δέσμευση των δυνάμεων, το καλούπι του μέρους.Άρα η ακοή έχει σχέση με το άπειρο των δυνάμεων και η όρασις με το καλούπι των μορφών αυτών.

Για αυτό ο Απόλλων θεωρεί ότι πρώτα θα πρέπει να βυθισθεί ο άνθρωπος στο όλον των δυνάμεων, διά της ακοής να συλλάβει το όλον ως τέτοιο, στη δυναμική του βάση, πέρα από μορφές και εικόνες: όταν το καταφέρει ο άνθρωπος αυτό, όταν καταφέρει και διά της ακοής  συνδεθεί με το όλον ως αγνές δυνάμεις τότε πρέπει να αρχίσει να ορά, να βλέπει: όμως να βλέπει με βάση την ακοή, τις χαοτικές δυνάμεις της ακοής και όχι με βάση τις εξωτερικές εικόνες και παραστάσεις και με βάση όσα οι άλλοι του λένε

Έκθεση- έκφραση γ΄λυκείου. Ασκήσεις εμπέδωσης των δομικών μερών της παραγράφου.

 

Έκθεση- έκφραση γ΄λυκείου.

Ασκήσεις εμπέδωσης των δομικών μερών της παραγράφου.

1. Να βρείτε και να σημειώσετε τα δομικά μέρη καθεμιάς από τις παρακάτω παραγράφους.

Α.«Το επίπεδο και η ποιότητα της επικοινωνίας μεταξύ γονέων επηρεάζουν άμεσα τη συναισθηματική και κοινωνική έκφραση των εφήβων. Η εκτίμηση και ο σεβασμός μεταξύ των γονέων έχουν σημαντικό αντίκτυπο και στον τρόπο έκφρασης της εκτίμησης και του σεβασμού των εφήβων , τόσο προς τους γονείς τους όσο και προς τους άλλους συγγενείς και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ειδικότερα έχει παρατηρηθεί ότι η θετική συμπεριφορά του πατέρα προς τη μητέρα προσφέρει ιδιαίτερη ικανοποίηση στους εφήβους. Επομένως αναδεικνύεται ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος των γονέων στη δόμηση μιάς υγιούς και δημιουργικής σχέσης με τον επαναστημένο και σαστισμένο έφηβο των ημερών μας».

Β. «Η ανάγνωση και η μελέτη των βιβλίων, εφόσον αυτά ανταποκρίνονται στην ψυχική διάθεση και ικανοποιούν τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες του ανθρώπου, είναι ένας πολύ καλός τρόπος ψυχαγωγίας. Το βιβλίο ψυχαγωγεί τον αναγνώστη επειδή του μεταδίδει έντονες συγκινήσεις. Μεταφέροντάς τον νοερά σε κόσμους φανταστικούς τον αποσπά από την ανιαρή και – συχνά – πληκτική πραγματικότητα και του υποβάλλει συναισθήματα χαράς ή λύπης που «καθαίρουν» την ψυχή του. Τέλος, με την ανάγνωση και τη μελέτη των βιβλίων ο άνθρωπος αποκτά γνώσεις για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του, οι οποίες συχνά πέρα από την πνευματική απόλαυση του προσφέρουν και ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Για όλους αυτούς τους λόγους το βιβλίο είναι ένα από τα σπουδαιότερα ψυχαγωγικά μέσα.

Η δυναμική της μορφής στα Ομηρικά έπη.

 

Τα Ομηρικά Έπη αποτελούν την πύλη εισόδου της Ελληνικής Μυθολογίας στην έλλογη Ελληνική νοητική φιλοσοφία: μπορούμε πλέον να καταλάβουμε ότι η δύναμις των Ομηρικών επών είναι η μορφή ως σύνολο των συμπαντικών και λοιπών κοσμικών ιδιοτήτων που καθορίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα. Βέβαια σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να εκτιμήσουμε το γεγονός ότι πρίν τον Όμηρο εχάθηκαν συλλήψεις οι οποίες έχουν να κάνουν με ανώτερες συμπαντικές οντότητες πέρα από κάθε φαντασία, οντότητες που έβγαιναν μέσα από τα σπλάχνα του όντος και συνέχιζαν, πέρα από την νύκτα και την ημέρα. Ο Όμηρος φαίνεται ότι διατηρήθηκε στην ανθρώπινη ανάμνηση αυτής της διάστασης διότι είναι αυτός ο οποίος σταθεροποίησε και προίκισε τη βάση του πολιτισμού μας που δεν είναι άλλη από τη μορφή.

Όλα λοιπόν στον Όμηρο γίγνονται την Ημέρα, τουλάχιστον δεκάδες φορές επαναλαμβάνεται η φράση : «ήμος δε ηριγένεια εφάνη ροδοδάκτυλος Ηώς». Ο Όμηρος είναι αυτός ο οποίος καταργεί τη Νύκτα, η Νύκτα όμως έχει ήδη καταργηθεί στην Ελληνική μυθολογία, τα πλάσματα της Νύκτας είναι σκοτεινά και ά-σχημα ενώ της Ημέρας όμορφα και προσεγγίσιμα. Τίποτε στον Όμηρο δεν γίνεται τη Νύκτα, όλα γίνονται αφ΄ής στιγμής ξημερώσει, ο ύπνος μάλιστα καλείται κάτι το φοβερό (νήδυμος) και είναι ευχάριστος όταν τον στέλνει η θεά Αθηνά διότι ο ήλιος και το φώς του, η Ημέρα και η λάμψη της είναι η ευχαρίστηση, ο νόστος και η πορεία του ανθρώπου. Στην Ιλιάδα μάλιστα η Ελένη αποτελεί την επίσημη ανθρώπινη μορφή ως σύνολο συμπαντικών ιδιοτήτων (ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι ωραίος, γενναίος, γέφυρα ανάμεσα σε γή και ουρανό). Επίσης η μορφή των θεών προσφέρεται διά του ανθρωποκεντρισμού προκειμένου να φανεί ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να έχει τόσο ουράνιες όσο και γήϊνες ιδιότητες.

 Από εκεί και πέρα στην Ιλιάδα η μορφική φιλοσοφία του Ομήρου είναι κυρίως πνευματική: οι άνθρωποι καλούνται να υιοθετήσουν τις συμπαντικές και λοιπές κοσμικές ιδιότητες που εννοούνται διά της Ελένης, των ηρώων και λοιπών πρωταγωνιστών. Στην Οδύσσεια όμως συζητούμε για τη διαλεκτική Ημέρας και Νύκτας, μορφών αποδεκτών και μορφών μη αποδεκτών: ας προσέξουμε τούτο: όλες μα όλες οι δοκιμασίες του Οδυσσέως έχουν μορφή: οι Κίκονες, ο Αίολος, ο Κύκλωπας κ.λ.π. Οι δοκιμασίες του δεν είναι πνευματικές αλλά μορφικές: ίσως αυτό αποτελεί και την πεμπτουσία των Ομηρικών επών ειδικά διά της Οδυσσείας: Ο Όμηρος δημιουργεί ανθρώπινη μορφή, αποθεώνει την Ημέρα (διότι όλα γίνονται υπό το Φώς (για αυτό και η βίβλος θα φωνάξει είπε φώς και εγένετο  φώς) και προσφέρει στο ετοιμαστήρι της μορφής όλα τα υλικά από τα χάος, τη νύκτα, τον Όλυμπο, την Ημέρα, ώστε να επιλεγούν εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία τελικά θα αποτελέσουν και την ανθρώπινη μορφή ως σύνολο συγκεκριμένων συμπαντικών ιδιοτήτων: η Οδυσσεϊκή μορφή δεν θέλει τη βουλημία (Σκύλλα) ούτε το πάθος (Σειρήνες) δεν επιθυμεί την ακηδία (Καλυψώ) ούτε την ατομικότητα (Κύκλωπας) τη λήθη ( Λωροφάγοι) την περιττή γνώση (Λαιστρυγόνες) αρνείται ο Οδυσσεϊκός άνθρωπος τη Νύκτα (Νέκυια) τους πειρασμούς (Κίρκη) την απληστία (Αίολος, Ήλιος) κ.λ.π. Ας προσέξουμε όμως ότι όλα αυτά προσφέρονται ως διαμάχη Νυκτός και Ημέρας, διαμάχη μορφών, η Σκύλλα και η Χάρυβδη έρχεται από το χάος, οι Λαιστρυγόνες δεν βλέπονται σε φυσιλογικές καταστάσεις της Ημέρας, ο Αίολος είναι αθέατος από τους πολλούς ανθρώπους, οι Κύκλωπες ζούν πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου, ο Ήλιος είναι και αυτός δυσβάστακτος (αλλά ο Οδυσσέας είναι ο μόνος που εκεί επιβιώνει).

Άρα ο Οδυσσέας κινείται αρνητικά μέσα στη θετικότητά του: απορρίπτει τη Νύκτα

επαναληπτικές ασκήσεις , αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο α΄γυμνασίου.

 

Επαναληπτικές ασκήσεις

1)     Να συμπληρώσετε τις παρακάτω προτάσεις με τον κατάλληλο τύπο  του  ρήματος εἰμὶ:

α) Ἡ Ἐπίδαμνος .............................. (ενεστ.) πόλις ἐν τῇ Ἠπείρῳ.

β) ἐγὼ ……………………(ενεστ.)ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος.

γ) Ἵππαρχος καὶ Θεσσαλὸς ἀδελφοὶ ................................. (παρατ.).

δ) Αἱ πύλαι ................................ (παρατ.)χαλκαῖ, οἱ δὲ πύργοι ὑψηλοί.

ε) Σοφώτατοι σύ τε καὶ Πῶλος ............................ (ενεστ.).

στ) Σὺ…………………. (ενεστ.)ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα

ζ) Ὑμεῖς ............................ (παρατ.) οἱ τοῦ δεσμωτηρίου φύλακες;

η) Ὦ παῖδες, ὑμεῖς .............................. (ενεστ.) πατέρων ἀγαθῶν.

θ) Ἡ τύχη καὶ ὁ Φίλιππος .............................. (παρατ.) τῶν ἔργων κύριοι.

ι) Ἐγώ ________ (ενεστ.) τὸ φῶς.

ια) Αἱ πονηραὶ ἐλπίδες κακοὶ σύμβουλοι ....................(μέλ.)

ιβ) Ζεὺς _________ (παρατ.) πατὴρ ἀνδρῶν καὶ θεῶν.

ιγ) Καὶ __________ (μελ.) οὗτοι σωτῆρες ὑμῖν.

 

2) Να βάλετε στη σωστή πτώση του ενικού ή του πληθυντικού τα ο-νόματα που είναι σε παρένθεση (α΄κλίση):

α) Ἐν τοῖς γυμνασίοις οἱ ……………... (θεατής) τὰς………………... (ἀρετή) τῶν …………………(νεανίας) θαυμάζουσιν.

β) Οἱ …………... (πολίτης) πείθονται τοῖς λόγοις τῶν …………….. (νομοθέτης)     καὶ τῶν ……………….(δικαστής).

γ) Ἰδίας νόμιζε τὰς……………... (συμφορά) τῶν φίλων.

Περί της υγείας( απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλί μου : πέρα από τη ζωή και το θάνατο)....

 

Περισσότερο με το υποκεφάλαιο αυτό θέλουμε να συνοψίσουμε όλα όσα μέχρι εδώ έχουμε σημειώσει: η όλη φιλοσοφία περί ζωής και θανάτου δέθηκε προσεκτικά με τη φιλοσοφία της υγείας: αυτό βέβαια δεν μας φαίνεται καθόλου παράδοξο: είναι και τα δύο πρόσκαιρες κοσμικές ανυπαρκτότητες οι οποίες όμως έκαναν καλά τη δουλειά τους: εάν σκεφθούμε ότι επάνω στη ζωή και στο θάνατο, στην υγεία και στην ασθένεια, ερίζωσαν η φιλοσοφία και η θεολογία κατακτώντας και καθοδηγώντας πλήρως τον άνθρωπο, απομακρύνοντάς τον από τον οντολογικό εαυτό του, μερικοποιώντας τον και αποδίδοντάς του μόνον έναν πρόσκαιρο διαστασιακό εαυτό.

Η σειρά εμπέδωσης του μύθου της υγείας είναι η σειρά που επέβαλε η φιλοσοφία και η θρησκεία και στηρίζεται στο ότι ο άνθρωπος δεν έχει σχέση με την οντολογική απειρία δυνάμεως και συνεχείας, αλλά είναι συγκεκριμένη μορφή και ύλη: δηλαδή μέσα από το όλον ως κίνησις και πορεία ο άνθρωπος βιαίως αποκόπτεται σε κομμάτι μορφής και ύλης, οριστικοποιείται ως άνθρωπος και υποπίπτει σε αρχές υγείας και ασθενείας , ζωής και θανάτου: Στην αρχή λοιπόν ο άνθρωπος θεωρείται ότι πρέπει να υπακούει σε ιδέες καλού και ωφελίμου, οι οποίες σταδιακά οργανώνονται στα πλαίσια ενός Νοός ο οποίος σταδιακά επίσης ονομάζεται θεός: έπειτα το σύνολο των ιδεών και αξιών και αρετών και ικανοτήτων που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος ονομάζεται φύσις: βέβαια όλα αυτά ορίζονται, και κανείς δεν ασχολείται με το ότι όλα είναι πρόσκαιρα και απλώς επιβληθέντα στον άνθρωπο, αφ΄ής στιγμής η εξουσία αυτού του κόσμου ελέγχει τον ανθρώπινο νού ελέγχει και τις ιδέες και τις αξίες που του επέβαλε: ενώ μέσα στο Όν όλα είναι άπειρο ξαφνικά μέσα στο μικρόκοσμο της φύσης και της υγείας όλα υπακούουν σε ένα σκληρό δυαλισμό καλού και κακού: ο άνθρωπος πρέπει να πλένεται γιατί αλλοιώς μπορεί τα μικρόβια να τον σκοτώσουν, όμως το λιοντάρι που δεν πλένεται δεν πεθαίνει από τα ίδια μικρόβια, διότι όλα είναι στο μυαλό μας, αν σκεφτόμασταν διαφορετικά θα ζούσαμε και διαφορετικά, απλά αυτά μας έβαλαν στο νού και με αυτά μας κυβερνούν.

Φτιάχθηκε και η φύσις, ο Ιπποκράτης τη ρύθμισε αναλόγως ως ισορροπία των τεσσάτων στοιχείων του υγρού του ξηρού του αέρος και του πυρίνου στοιχειου: αυτά ενώθηκαν με το νού ο οποίος είχε ήδη  ενωθεί με τον άνθρωπο ως μορφή και ύλη: πλέον ο άνθρωπος απώλεσε τη συμπαντική του διάσταση δεν ενοράται το όλον ως όλον αλλά διά του ελεγχομένου νοός του νοιώθει ότι ανήκει στον μικρόκοσμο που ξεκινά από την ιδέα του θεού και τελειώνει σε αυτόν. Η ισορροπία είναι σημαντική ως υγεία αλλοιώς ο άνθρωπος χάνει όλη αυτή την επίπλαστη αρμονία μορφής και ύλης, η συμπαντική αμορφία και αναρχία πέρα από μορφή και ύλη, ασθένεια και υγεία, θάνατο και ζωή, λησμονείται: τώρα πρέπει όλα να κινηθούν σε μία θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στο νού και στα δύο παιδιά του, τη μορφή και την ύλη: με φόντο το νού και τον μικρόκοσμο όπου είναι συγκεντρωμένα από τα άπειρα στοιχεία που προσφέρει το όν μόνον τα τέσσαρα γνωστά στοιχεία : γή αήρ πύρ και ύδωρ: ο άνθρωπος ως μορφή και ύλη δεν πρέπει να απορροφηθεί από το Όν διότι αυτό είναι θάνατος αλλά πρέπει να ελέγχει τα στοιχεία που τον ακολουθούν και αυτό λέγεται υγεία: ο άνθρωπος πρέπει να ζεί με την αρμονία της υλικής μορφής  (αυτό το λένε ζωή) αλλοιώς θα απορροφηθεί από το αδυσώπητο και συνεχώς κινούμενο όν (αυτό το λένε θάνατο): όταν βέβαια διαλύονται οι μορφές όλοι λένε ότι έσπασε η υγεία και ο ασθενής πέθανε, κανείς δεν λέγει ότι απλά άλλαξαν οι ισορροπίες των ανθρωπίνων δυνάμεων και ο άνθρωπος ως νέα δύναμις μέσα από μία άλλη αναδιανομή προχωρεί στο όλον: η υγεία λοιπόν και η ασθένεια συνυφάνθηκαν σύμφωνα με τη διαστασιακή αντίληψη περί δυνάμεως: τώρα δύναμις θεωρείται όχι η ικανότητα της οντολογικής συνεχείας, η ως τέτοια άμορφος και άϋλος συνέχεια της ανθρωπίνης ως τέτοιας δυνάμεως, αλλά η ικανότητα ο άνθρωπος να διατηρήσει την πρόσκαιρη σκηνή την οποία έφτιαξε μέσα στο χάος του όντος.

Δηλαδή μέσα στο άπειρο και με πολύ προσοχή εφτιάχθηκαν όλα εκείνα τα οποία σταδιακά θα ονομασθούν υγεία και θα αποτελέσει αυτή η λέξη την ισχυροτέρα φράση διατήρησης κάθε είδους εξουσία. Όπως ήδη είπαμε ο θεός απετέλεσε όριο ανάμεσα στο χάος και στον άνθρωπο υπό την έννοια ότι συσσώρευσε όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες θα αποτελούσαν την πεμπτουσία της ανθρωπίνης ζωής: αυτές οι δυνάμεις εκφράσθηκαν ως συγκεκριμένες ιδιότητες στη φύση, η φύση πλέον συγκεκριμενοποιήθηκε στο ανθρώπινο σώμα και πνεύμα, το οποίο μέσα από την ισορροπία των φυσικών συστατικών (αήρ, γή, ύδωρ, πύρ) θα επιβίωνε με αυτόν και μόνον τον τρόπο στον ατέρμονα πρόσκαιρο κύκλο από το θεό διά της φύσεως και του ανθρώπου και πάλι στον θεό έως να τελειώσει αυτός ο κύκλος και ο άνθρωπος να απελευθερωθεί στο όν.

Αυτό το οποίο θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί εκ μέρους όλων μας είναι το ότι η σημαντικότερη παράμετρο της διάστασής μας είναι η μορφή: δεν είναι τυχαίο ότι από τον Όμηρο έως την καινή διαθήκη και την τέχνη η κοινή συνισταμένη των πάντων  είναι η μορφή: πώς ορίζεται η μορφή: πέρα από τον Αριστοτέλη στα μεταφυσικά και τη χριστιανική διανόηση η οποία πιστά τον ακολουθεί (μορφή είναι το σύνολο των εμφύτων και επικτήτων ιδιοτήτων του πνεύματος και του σώματος των σωμάτων) θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η μορφή στέκεται ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, στο σώμα και στην ψυχή και μας υπενθυμίζει κάτι το οποίο συνεχώς το ξεχνάμε: όλα είναι δυνάμεις, δεν υπάρχει πνεύμα και σώμα, αλλά σειρά δυνάμεων και τρόπος εμφάνισης αυτών: η μορφή είναι η τρύπα μέσα από την οποία οι πνευματικές αέρινες δυνάμεις τροποποιούνται ως σωματικές ένυλες δυνάμεις: άρα η μορφή είναι το σύνολο των υπαρχουσών οντολογικών δυνάμεων οι οποίες μετατρέπονται ως τρόπος αναδιανομής από πνευματικές σε σωματικές υπό την έννοια ότι όπως το χάος έγινε πνεύμα το πνεύμα γίνεται σώμα , το όλον δοκιμάζει όλους τους τρόπους εκμετάλλευσης των δυνάμεων: υπό αυτήν την έννοια η μορφή θα χαθεί εάν δεν υποστή τη φυλακή των στοιχείων που την αποτελούν: η μυθολογική μορφή σε αυτό το σημείο διαφοροποιείται από την έλλογη μορφή η οποία αποθεώνεται στον Αριστοτέλη:

Το ιστορικό τέλος της πολιτικής.

 

Το σημαντικότερο ίσως γεγονός (όχι μόνον σε φιλοσοφική βάση αλλά και σε βιωματική αντιστοίχιση και νοηματοδότηση) είναι η διάλυσις των δύο παραδοσιακών πυλώνων της μεταβιομηχανικής και μεταδιαφωτιστικής δυτικού τύπου εξουσίας. Αυτοί βέβαια οι δύο πυλώνες είναι (ως όροι αναφέρονται διότι επί της ουσίας είναι η εκτύλιξις της μιάς εξουσιαστικής δυνάμεως) η αριστερά και η δεξιά (με όλα τα φάσματα και τις απολήξεις). Η αιτία θανάτου είναι ο μεταδομισμός, μετανεωτερισμός, ή αν θέλετε η τελική αυτοαναίρεση της εποχής μας η οποία αφού ανέπτυξε όσα έπρεπε πλέον ήλθε στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής μιάς και δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει λίγο πρίν να περάσει στο επόμενο στάδιο της απ-άνθρωπης ηλεκτρονικής εποχής: η δυτικού τύπου εξουσιαστικότητα στηριζομένη στο προτεσταντικό ανθρωποκεντρικό μοντέλο τελείωσε το ταξίδι της διότι πλέον δεν χρειάζεται τον άνθρωπο (με την έννοια του ανθρωποκεντρικού σωκρατικού ανθρώπου) διότι πλέον η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται σε δύναμι τεχνικά κατευθυνόμενη άμορφη και άϋλη άρα η νέα εποχή θα είναι μία εποχή απλών ηλεκτρονικών αμόρφων δυνάμεων οι οποίες κεντρικά θα ελέγχονται διά της επιστημονικής τεχνολογίας.

Σε αυτόν τον κόσμο η αριστερά και η δεξιά δεν έχουν λόγο ύπαρξης και το έχουν καταλάβει εδώ και καιρό: Πλέον η αριστερά δεν διαφωνεί σε τίποτε από τη δεξιά: σε θέματα μετανάστευσης, οικονομίας, περιβάλλοντος, παιδείας, καθημερινότητας, αντιμετώπισης του ανθρώπου και της κοινωνίας, συμπίπτουν απόλυτα, σταδιακά οι νέες κυβερνήσεις θα είναι αριστεροδεξιές έως τη στιγμή κατά την οποία θα ξεχασθούν και αυτοί οι παραδοσιακοί όροι: ήδη σε σχέση με την εποχή του κομπιούτερ και του λάπτοπ και του κινητού όλοι οι άνθρωποι ενώνονται ενώπιον της πληροφορίας, ψηφιακά όλοι οι άνθρωποι προχωρούν σε άλλου είδους κοινωνίας και πόλης ώστε το κριτήριο δεν είναι κάν οικονομικό ή άλλο αλλά συμμετοχή στην ψηφιακή εποχή η οποία σε λίγα χρόνια θα κινεί ανθρώπους ζώα και μηχανές ως ένα κοινό όν: η επερχομένη οικονομική εξαθλίωση σκοπό έχει να μηδενίσει κάθε ανθρώπινη αξία ώστε οι άνθρωποι να δεχθούν όλους τους ηλεκτρονικούς τρόπους περάσματος στην ηλεκτρονική εποχή: εάν σκεφθούμε ότι η δυτική δημοκρατία αποτελεί εξέλιξη της αριστοτελικής πόλης μπολιασμένης με την χριστιανική πίστη στον παράδεισο καταλαβαίνουμε ότι η οικονομία και το όνειρο της ευζωΐας καθόρισε το πρότυπο του συγχρόνου ανθρώπου.

Όμως η αντικατάστασις του θεού από τη μηχανή και η ικανότητα της ηλεκτρονικής ψηφιακής εξουσιαστικότητας επέφερε το μεταδομισμό δηλαδή την ικανότητα μιάς κοινής δύναμης να εξουσιάζει τα πάντα και τους πάντες, όλα και όλοι καθορίζονται ως συγκοινωνούνται δοχεία από μία κεντρική υπόγεια ηλεκτρονική δύναμη: αυτή είναι και η αρχή της Ελληνικής μυθολογίας: μία κεντρική δύναμις νοερή καθοδηγεί την κίνηση όλων: ο Ηρακλής μπορεί τα πάντα, ο Θησέας επίσης, ενώπιον μιάς κεντρικής συμπαντικής δυνάμεως όλα είναι ικανά. Ο μεταδομισμός μεταφέρει αυτή τη μυθολογική δύναμι στην εποχή μας ελαφρώς μεταλλαγμένη: πρέπει να κατανοηθεί ποία κεντρική δύναμις ευρίσκεται πίσω από τα πάντα ώστε να κατανοηθεί το γεγονός ότι η αριστερά και η δεξιά, ο εθνικισμός και η αναρχία, πηγάζουν από την ίδια πολιτική αρχή της εξουσίας: εξουσιάζονται οι αστοί από τη δεξιά οι προλετάριοι από την αριστερά, αλλά όλοι υπακούουν στην μία κοινή εξουσιαστική αρχή: τώρα που η Ελληνική μυθολογία είναι η μεταφορά στην ηλεκτρονική μυθολογία της εποχής (ηλεκτρονικά πουλιά, ηλεκτρονικά ιπτάμενα αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά μάτια που βλέπουν τα πάντα) τώρα που η μία δύναμις της μυθολογίας ως ηλεκτρονικότητα κυριαρχεί απόλυτα στην εποχή μας ενώνοντας και κυριαρχώντας ψηφιακά στους πάντες και στα πάντα, η αριστερά και η δεξιά έχουν καταργηθεί διότι έχει καταργηθεί η δυτική εξουσιαστικότητα, η θρησκευτική μονοθεϊστικότητα, όλα εξέπνευσαν το ζήν: πλέον οι άνθρωποι θα ενωθούν ως ηλεκτρονικά μηχανήματα χωρίς την ανάγκη της πόλης και της πολιτικής, η ηλεκτρονική παγκοσμιότητα είναι πέρα από όλους και όλα.

Περί των πανελλαδικών εξετάσεων.

 

Οι Πανελλαδικές εξετάσεις ως τρόπος κρίσης των μαθητών είναι ανάμνηση της χριστιανικής μεταθανάτιας αιωνίας κρίσεως: μας έρχονται από τα βάθη του χρόνου οι τρόποι αυτών των εξετάσεων, από εκεί ειδικά στην καινή διαθήκη όπου ρητά αναφέρεται ότι όλοι θα κριθούν και οι καλοί θα τοποθετηθούν στα δεξιά του κριτού και οι κακοί στα αριστερά του κριτού. Το έχουμε τονίσει σε πλείστα όσα γραπτά μας ότι ο κόσμος μας είναι η σειρά εκπλήρωσης των χριστιανικών γραφών και θα τελειώσει όταν περατωθούν όλες οι μεταμορφώσεις αυτών των γραφών. Τα πράγματα είναι εσχατολογικά ως ουσία και πολυτροπικά ως υποστάσεις.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις λοιπόν αποτελούν ανάμνηση της κρίσης του κυρίου επί των αμαρτωλών: ο μαθητής δεν αντιμετωπίζεται Ελληνικώ τω τρόπω, και ειδικά σύμφωνα με τον τρόπο των οντολόγων  Παρμενίδου και Ηρακλείτου, ως ήδη γνωρίζων ως ήδη ευρισκόμενος επί της οντικής πορείας: οι μαθητές στο χριστιανικό και μεταδομιστικό μεταχριστιανικό τρόπο αντιμετωπίζεται ως ένα έμψυχο φαινόμενο το οποίο έχει το προπατορικό αμάρτημα της αγνοίας  και οι καθηγητές ως σωτήρες θα τον θεραπεύσουν με την προσφερομένη γνώση: το εκπαιδευτικό σύστημα (παγκόσμια βέβαια) δεν αντιμετωπίζει τους ανθρώπους όπως η Αθηνά τον Οδυσσέα (ως ήδη γνωρίζων το Νόστο και συνεχώς επιπλέοντα επί αυτού) αλλά ως αγνοούντες  αμαρτωλούς που οι καλοί δάσκαλοι θα θεραπεύσουν: για αυτό εξάλλου τα σχολεία δεν προσφέρουν ενδογενή οντολογική αυτοαφυπνίζουσα οντική γνώση αλλά την γνώση της εξουσίας που μεταπλάθει τους ανθρώπους σε υλιστικά και χρηματιστηριακά εργαλεία χρήσιμα στην εξουσία.

Οι μαθητές σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αυτοαναπτύσσονται ως μέρη του Όντος αλλά ετεροκαθορίζονται από εξωγενείς γνώσεις οι οποίες δεν τους ωριμάζουν οντικά αλλά μόνον μικροκοινωνικά: ο πραγματικός οντικός μαθητικός εαυτός του πραγματικού οντικού νόστου μένει έξω από όλη την εκπαιδευτική διαδικασία, άγχος είναι η συνεχής ανάμνηση αυτού, οι μαθητές όμως το έχουν ξεχάσει και θεωρούν ως άγχος την αγωνία της επιτυχίας στις εξετάσεις: εξετάσεις που τους παρέχουν εξωγενή γνώση άχρηστη οντικά χρήσιμη όμως στην κοινωνική εργαλειοποίησή τους: για αυτό και οι πανελλαδικές εξετάσεις (σαν ένα καλό θρησκευτικό εξάρτημα) καθιστά τους νεαρούς και τις νεαρές συνεχώς ενόχους, ότι κάτι δεν κάνουν καλά, συνεχώς νοιώθουν ενοχικοί, συνδέουν τα πάντα με την απομνημόνευση και την εξωτερική γνώση, ξεχνούν  τη γνώση ως αθώα και ωραία νοστίζουσα πορεία προς τον οντικό εαυτό, οι μαθητές μαθαίνουν ότι πάντα ως εξουσιαζόμενοι θα πρέπει να μαθαίνουν ό,τι τους προσφέρεται και όχι αυτό το οποίο μέσα τους έχουν, οι μαθητές μαθαίνουν στην εξωτερικότητα θεωρούν τους εαυτούς τους αχρήστους και συνεχώς συνδέουν τα πάντα όχι με την εσωτερική Ιθάκη αλλά με την εξωτερική επιβράβευση, ξεχνώντας ότι ο Οδυσσέας αυτοβραβεύθηκε μέσα από τη μεγάλη επιστροφή εκεί που μόνον αυτός ήξερε.