Απλές σκέψεις περί της Αναστάσεως.

 

Απλές σκέψεις περί της  Αναστάσεως.

Το πάσχα ως πέρασμα φέρει κάθε χρόνο μαζί  του την Ανάσταση   του Ιησού. Η Ανάστασις του Ιησού δια-φημίζεται ως νίκη επί του θανάτου του Υιού του Ανθρώπου,  Χριστός ανέστη εκ νεκτών θανάτω θάνατον πατήσας: μέσω του θανάτου ενίκησε το θάνατον. Τι σημαίνει η λέξις Νίκη; Νικώ σημαίνει ότι καταφέρνω και περνώ  μία δύναμιν δική μου υπεράνω μιάς αντιπάλου δυνάμεως.

Άρα σε μία πρώτη εκτίμηση ο Ιησού επέβαλε μία δική του δύναμη υπεράνω των δυνάμεων που επικρατούσαν έως την εποχή του. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει εάν υπήρξε ή όχι ιστορικώς ο Ιησούς, διότι ως τάση υπάρχει μιάς και ό,τι λέγεται για τον Ιησού, ό,τι αποδίδεται στον Ιησού φανερώνει τις τάσεις των ανθρώπων και της εποχής που  φέρεται να έζησε και να δραστηριοποιήθηκε ο Ιησούς.

Άρα θα πρέπει να ιδούμε ποία δύναμις υπερίσχυσε ενάντια σε ποια άλλη  δύναμη ώστε να λατρεύουν οι χριστιανοί την Ανάσταση του Ιησού. Ας σημειώσουμε ότι συλλήβδην από τη στιγμή κατά την οποία θεωρείται ότι ο Ιησούς ενίκησε το θάνατο γίνεται παραδεκτό ότι οι άνθρωποι έως εκείνη την εποχή ζούσαν στην άγνοια και στην συμπαντική απομόνωση και δυστυχία. Όμως αυτό δεν αποδεικνύεται: Κατ΄αρχάς δεν εδέχθησαν όλοι οι άνθρωποι την Ανάσταση του Ιησού άρα πολλοί άνθρωποι συνέχισαν και συνεχίζουν να ζούν στους δικο τους πνευματικούς και ηθικούς δρόμους αγνοώντας ή αρνούμενοι την Ανάσταση του Ιησού: πρίν μάλιστα την Ανάσταση του Ιησού παρήχθη η Στωϊκή και Επικούρεια φιλοσοφία η οποία κατά έξοχο τρόπο προσδιορίζει συμπαντικά τον άνθρωπο, επιδεικνύοντας εξαιρετικούς δρόμους οντολογικής προόδου. Έπειτα μάλιστα από την Ανάστασιν του Ιησού ο Νίτσε και η βιταλιστική γενικότερα υπαρξιακή φιλοσοφία ασπάσθηκε το δρόμο του χάους αρνουμένη να δεχθεί την Ανάσταση του Ιησού, θεωρώντας ότι ο δρόμος του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την επαναφορά της μορφής μετά το θάνατο ώστε ο άνθρωπος να ξαναζήσει αλλά με την επιστροφή σε χαοτικές καταστάσεις οι οποίες θα σημάνουν πραγματική εκκίνηση του ανθρώπου προς τις επόμενες οντολογικές στιγμές. Δηλαδή για να αναστηθώ λαμβάνοντας και πάλι την ίδια μορφή, γιατί να ξαναζήσω στη γή; Εάν η οντολογική πορεία είναι μία πορεία στο άπειρο Είναι θα ήθελα μία νέα οντική κατάσταση πέρα από το σώμα και την ανεστημένη μορφή, μία νέα οντική κατάσταση ώστε να ζήσω μία πραγματική οντολογική καινούργια κατάσταση σε μία άλλη εντελώς διάσταση. Διότι η Ανάστασις του Ιησού με κρατεί εμμενώς σε αυτή την σωματική κατάσταση χωρίς να μου προσφέρει μία επομένη οντολογική στιγμή.

Η Ανάστασις του Ιησού σηματοδοτεί το τέλος της κυκλικής περί το γήϊνο Είναι φαντασίωσης του Ανθρώπου, ουσιαστικά κατά φαντασιακό τρόπο κλείνει τον κύκλο της ανθρωπίνης ζωής μιάς και ενώνει το Α του κύκλου με το Ω αυτού, την αρχή και το τέλος του κύκλου μας ο οποίος ξεκινά από τον ουρανό και διά της γής επιστρέφει στον ουρανό. Ουσιαστικά ο χριστιανισμός μέσα από τη δογματική φαντασίωση της Ανάστασης του Ιησού ολοκληρώνει το  πάγιο αίτημα της πλατωνικής αλλά και αριστοτελικής φιλοσοφίας ο άνθρωπος να ολοκληρώσει το γνωστικό του ταξίδι μαθαίνοντας την αρχή και το τέλος της υπάρξεώς του. Ήδη οι σοφιστές  είχαν διατυπώσει την άποψη ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν διότι δεν μπορούν να ενώσουν την αρχή και το τέλος του επιγείου κύκλου των. Άρα οι Έλληνες είχαν θέσει την πραγματική αιτία της ανθρωπίνης δυστυχίας: δεν μπορώ να ελέγξω την αρχή και το τέλος του κύκλου μου ως ζών Όν διότι με κατακτά ο Θάνατος χωρίς να το θέλω και οδεύω και πάλι σε κάτι που δεν το επιθυμώ, κυλώ σε άλλες καταστάσεις επειδή δεν μπορώ να βαδίσω ολοκληρωμένα τον κύκλο μου από την αρχή ως το τέλος: Η Ανάστασις του Ιησού απαντά στο σοφιστή Αλκιδάμα ο οποίος διεκήρυξε ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν επειδή  δεν μπορούν να ενώσουν την αρχή και το τέλος του κύκλου της υπάρξεώς τους. Συλλήβδην οι Έλληνες σε ένα μυθολογικό και πνευματικό επίπεδο προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα νοερό κύκλο εις τον οποίον κινούμενος ο άνθρωπος θα  μπορούσε να καθορίσει τη ζωή του ως αρχή και τέλος. Το όλο εγχείρημα όμως έμεινε σε δυναμική διάσταση διότι ο Έλληνας δεν έχασε την οντολογική του απειρία και δεν θέλησε να κλεισθεί σε ένα κύκλο ζωής και θανάτου ο οποίος σηματοδοτείται με την ανάσταση του Ιησού. Ο Οδυσσέας ενώ επιστρέφει από τον  Άδη δεν θεωρείται ανάσταση διότι το ταξίδι συνεχίζεται, η ζωή  το σώμα ο θάνατος είναι απλά στάδια στο άπειρο οντολογικό ταξίδι των πολλών  στάσεων προς την Ιθάκη. Ο Ασκληπιός ανέστησε νεκρό, στα Ελευσίνεια μυστήρια οι άνθρωποι χάνονταν από τη γήϊνη  διάσταση και όδευαν σε άλλες διαστάσεις, επέστρεφαν στη γήϊνη διάσταση  αλλά δεν ήταν ανάσταση διότι το κύριο δεν ήταν το να ζήσουν έναν κύκλο ζωής και επιστροφής στη γήίνη ενσώματη ζωή αλλά να συνεχίσουν προς νέες οντολογικές άγνωστες και πρωτοβίωτες ατραπούς. Ακόμα και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης δημιουργούν δύο πεπερασμένους δικούς τους  κύκλους με σημείο Αρχής Α την ιδέα  του Αγαθού και του Θείου και σημείο τέλους Ω την επιστροφή στον κόσμο του Αγαθού, στην μεγάλη εντελέχεια του πρώτου κινούντος ακινήτου, αλλά ποτέ δεν έθεσαν κάποιον άνθρωπο πραγματικά να βαδίζει αυτό το δρόμο.

Άρα το νέο στοιχείο της Ανάστασης του Ιησού είναι ότι πλέον λησμονείται η οντολογική απειρία (αυτή είχε λησμονηθεί μέσα από τον μετασωκρατικό πλατωνισμό και αριστοτελισμό οι οποίοι περιόρισαν τον ανθρώπινο κύκλο από το αγαθό διά του Ώδε Ανθρώπου και πάλι προς το Αγαθό) και ολίγο πρίν  την βυζαντινή αυτοκρατορία οι άνθρωποι θεωρούν ότι μπορούν πλέον να ικανοποιήσουν το πάγιο Ελληνικό αίτημα να ολοκληρώσουν τη δύναμη του ανθρώπου να ελέγξει τη ζωή του μέσα από τη βιωματική πορεία του από το Α του κύκλου του (γέννηση) έως το Ω αυτού (θανάτου και επιστροφή στον κύκλο της ζωής) ώστε ο άνθρωπος του επιγείου κύκλου να καταστή αθάνατος.

Άρα η Ανάστασις του Ιησού σηματοδοτεί ότι μετά τη  Ρώμη και τη γένεση  του Αυγούστου ως του πρώτου Προσώπου που ένωσε τον κόσμο υπό το δίκαιο της ισχύος και του δικαίου ήλθε η ώρα του δυνατού ανθρώπου ο οποίος επιτέλους μπορεί να ενώσει τα άκρα του κύκλου της ζωής του ώστε να ελέγξει πλήρως την γένεση και το θάνατό του και την επαναφορά στον κύκλο της ζωής του επί της γής αποφεύγοντας το οντολογικό χάος και τη μεγάλη  μετασωματική και μεταγήϊνη οντολογική ζωή. Υπό αυτή την έννοια η Ανάστασις του Ιησού λησμονεί την Ελληνική  οντολογική απειρία η οποία έγκειται στην ατελεύτητο άφθαρτο οντολογική ροή στο άέναο και αείζωο πύρ το οποίο δημιουργεί συνεχώς νέους ανθρώπους και νέους κόσμους. Η αφθαρσία των Ελλήνων η οποία προασπίζει την οντολογική συνέχεια αντικαθίσταται διά της χριστιανικής αναστάσεως με την αθανασία φυλακίζοντας τον άνθρωπο σε μία ατελεύτητο πορεία κυκλικής πορείας από τη ζωή στο θάνατο και τανάπαλιν στη ζωή χωρίς την οντολογική διέξοδο των επομένων κόσμων.

Άρα ονομάζεται Ανάστασις διότι ο άνθρωπος χάνεται ως μορφή, χάνει το είδος των  οντολογικών του δυνάμεων και είναι έτομος να απελευθερωθεί οντολογικά μεταμορφούμενος σε ένα νέο οντολογικό είδος: όμως είμαστε στην εποχή του βυζαντίου: το ρωμαϊκό πείραμα επέτυχε: παρήχθη ο Ένας Αύγουστος, ο Πλωτίνος παρήγαγε το Συμπαντικό Έν, οι άνθρωποι θεωρούν την Ενικότητα ως τελειότητα ενώ την Πολλότητα ως κακό: άρα μηχανορραφείται η μεγίστη  ανθρωπίνη  αξιακή εγχείρησις: μέσα στο οντολογικό χάος δημιουργείται ο νοητός κύκλος  ζωής  και θανάτου με τις ρωμαϊκες πινελιές: το σημείο Α είναι η αρχή του Ανθρώπου: ο Άνθρωπος έρχεται από την αγκαλιά του Ενός: ο Αύγουστος απέδειξε ότι ο Άνθρωπος έρχεται από το Εν: στο σημείο Μ ο άνθρωπος πεθαίνει, δηλαδή απορροφείται από υπέρτερες οντολογικές δυνάμεις οι οποίες θα τον ταξιδεύσουν σε άλλες οντολογικές στιγμές: Δεν το θέλουμε όμως: ο Αύγουστος έδειξε και το Πλωτινικό Εν ότι όλα πρέπει να επιστρέψουν στο Έν: άρα ο Άνθρωπος ξαναπαίρνει τις ειδολογικές του δυνάμεις και επιστρέφει στο Α του κύκλου το οποίο συγχρόνως είναι και το Ω: επειδή όμως είναι επιστροφή είναι η Βασιλεία των Ουρανών διότι πλέον ο Άνθρωπος κουράσθηκε να την κατακτήσει επιστρέφοντας και θα απολαύσει τιμές επιστρεφομένου Βασιλέως διότι αξίζει την τιμή  μιάς και επέστρεψε δεν τοποθετηθηκε  εκεί ως ο Αδάμ και η Εύα χωρίς να δοκιμασθούν πρό πτώσης. Άρα ο άνθρωπος ανά+ίσταται στο τέλος του κύκλου του ανιστάμενος από την άμορφη  ύλη και πάλι στην ειδολογική ζωντανή μορφή του.

Άρα συζητούμε ότι ο βυζαντινός οικουμενικός χριστιανισμός έδωσε ένα αξιολογικό στίγμα το οποίο δεν είχε ξαναϋπάρξει: ακόμα και ο Επίκουρος με την πρώτη άφθαρτο δύναμή του ηρεμούσε την ύπαρξη και την απελευθέρωνε  στο χάος: πλέον ο άνθρωπος πραγματικά γεννιέται, πεθαίνει και μπορεί να συνεχίσει στον κύκλο αυτό ζωής και θανάτου ξαναπαίρνοντας το είδος της μορφικής ζωής του και συνεχίζοντας την κυκλική πορεία ζωής –θανάτου-ζωής.

Άρα χάνεται εντελώς η  οντολογική συνέχεια και απειρία αποθεώνεται μάλιστα η επανάληψη ζωής θανάτου ζωής. Το νέο στοιχείο είναι η βιωματική πραγματικότητα: ο Ιησούς πραγματικά ανεστήθη: ενώ αυτό δεν είναι κάτι οντολογικώς σημαντικό (διότι πραγματικά οντολογικώς σημαντικό θα ήταν να συνεχίσουμε στις επόμενες οντολογικές στιγμές μας) διαφημίζεται ότι η πραγματικότητα του κύκλου είναι η  αιωνία σωτηρία μας κ.λ.π.

Ας ταξιδεύσουμε στη γένεση: εκεί ο Θεός (Νούς) μορφοποιεί ειδολογικώς τον Αδάμ και την Εύα: σε ένα τέλειο πνευματικά περιβάλλον: ο Αδάμ και η Εύα θέλουν όμως να ζήσουν τη δική τους ιστορία: χάνουν λοιπόν την οδό της  κυκλικής επιστροφής προς τον παράδεισο: διότι από την αρχή το επικρατούν σχήμα ήταν ο κύκλος: για αυτό και ο Ιησούς ονομάσθηκε Υιός του Ανθρώπου, είναι ο Άνθρωπος ο οποίος ως νέος Αδάμ ευρίσκει την οδό επιστροφής στον Παράδεισο: υπάρχει το γνωστό αριστοτελικό στη σύλληψή του μίσος προς την ευθεία γραμμή  διότι ο Αδάμ και η Εύα θα χάνονταν στο Οντολογικό χάος και ποτέ δεν θα επέστρεφαν στον Παράδεισο: για αυτό ο Εωσφόρος, ως ευθεία απελευθερωτική οντολογική διαφυγή υβρίζεται από τους υμνωδούς μανιωδώς: συζητούμε βέβαια για την πλήρη οντολογική διαστροφή των εννοιών: ο ευθύς οντολογικός δρόμος της διαφυγής προς το ον και τη Συνέχειά του είναι ο Εωσφόρος και το κακό, ενώ ο κυκλικός δρόμος επιστροφής στον παράδεισο είναι το ποθητό καλό. Ο Άδης υβρίζεται από το Χρυσόστομο ως απολλύων το κεντρί του, ενώ ο Άδης (ο Πλούτων) είναι αυτός ο οποίος μεταφέρει τους ανθρώπους στον Ωκεανό της συνεχείας χωρίς να βλέπουν το πρόσκαιρο του κύκλου (για αυτό είναι και μη ιδών  (Άδης): πλέον η οντολογική ευθεία είναι το κακό ενώ η  κυκλική πορεία διά της αναστάσεως το καλό.

Γιατί όμως; Απλά: διότι ο κύκλος πλέον οριστικά φυλακίζει τους ανθρώπους σε  μία πλήρως ελεγχομένη ζωή : πώς όμως είναι δυνατόν  ένας θεός να σταθεροποιεί έναν κύκλο εξουσίας: πλέον η Ανάστασις του Κυρίου επιβάλλει ένα κυκλικό εξουσιαστικό μοντέλο το οποίο πλήρως αντικατέστησε το Ελληνικό οντολογικό αέναο και αείζωο πύρ ευθείας οντολογικής πορείας των πολλών ειδών ανθρώπων και κόσμων.

Όλα πλέον κινούνται κυκλικά: ο Έγελος θεωρεί ότι το απόλυτο οδηγεί στο αντικειμενικό και από εκεί στο υποκειμενικό: δεν υπάρχει φιλοσοφία εκτός του κύκλου: οι Πολιτικοί θεωρούν ότι οι άνθρωποι θα πρέπει διά του Νόμου να επιστρέψουν στην Πολιτεία  του καλού: η Επιστήμη  πιστεύει ότι ο ασθενής άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει στην υγιή ζωή και να μην φύγει στην οντολογική απειρία η οποία είναι ο μεγάλος εχθρός της επιστήμης και γενικότερα της συγχρόνου λογικής: στον αιώνα της μηχανής θεωρείται πλέον ότι η μηχανή   δουλεύει ,ο άνθρωπος εργάζεται, όταν σταματήσει θέλει βενζίνη  ο άνθρωπος θέλει χρήμα, και όλα μπορούν να συνεχισθούν: οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας είναι κυκλικής πορείας: χαιρόμαστε και όταν  στενοχωρούμεθα θέλουμε να επιστρέψουμε στη χαρά γιατί φοβούμαστε τον πόνο ο οποίος κατά ευθεία γραμμή  θα μας οδηγήσει σε πρωτόγνωρες άγνωστες καταστάσεις: οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι ζώντας μόνον  όσα ξέρουν: ο άνθρωπος πλέον γνωρίζει ό,τι κυκλικά επιστρέφει εδώ και αιώνες λοιπόν ζούμε όσα ξέρουμε εδώ και αιώνες, ίδιες ιδέες και κυκλικά επανερχόμενες αξίες διότι φοβούμεθα  την ευθεία οντολογική απελευθέρωση: για αυτό και η παιδεία είναι η ανακύκλιση των ιδίων αξιών, για αυτό και  το πάσχα είναι υλικές απολαύσεις και υλική ευημερία: Διότι κυκλικά θα οδεύσουμε στο δημιουργό όταν η ύλη δώσει τη θέση της στο πνεύμα, κάποτε όλοι θα αναστηθούμε στον πνευματικό κόσμο του Αδάμ μέχρι τότε μπορούμε να βαδίζουμε ήρεμα την περιφέρεια του κύκλου: η Ανάσταση  κάποτε θα έλθει διότι ο κύκλος είναι η μοίρα μας.

Πέρα λοιπόν από τις εξουσιαστικές φαντασιώσεις βαθιά μέσα μας υπάρχει η οντολογική οδός η οποία μας καλεί σε μία εξόχως απελευθερωτική ατραπό: αυτή φοβίζει αλλά ο φόβος δεν πρέπει να μας κλείει στον  κύκλο, όλα τα αρνητικά συναισθήματα (άρα κι ο φόβος) είναι οι φωνές του Όντος τις οποίες έχουμε κυκλικά μάθει να τις τρέμουμε: είναι όμως φωνές ευθύτητας και οντολογικής απελευθέρωσης: προσπαθώντας αιώνες τώρα να είμαστε ευτυχισμένοι είμαστε δυστυχισμένοι: ας προσπαθήσουμε να ακολουθούμε τους φόβους μας : θα  ευτυχήσουμε οντολογικώς.