Η Οντολογία του Ρόκ.

 

Η Οντολογία του Ρόκ.

Το  Ρόκ, ως μουσική, ως ιδεολογία, ως τρόπος ζωής, είναι ένα ξεκάθαρο προϊόν του κόσμου ο οποίος προέκυψε μέσα από τα ερείπια του Β΄παγκοσμίου πολέμου. Επίσης είναι απότοκος συνέπεια της βιομηχανικής εξέλιξης αλλά και της τεχνολογίας η οποία μπόρεσε να δημιουργήσει τα ηλεκτρικά όργανα. Αποτελεί επίσης μακρινό απόγονο του διαφωτισμού και ειδικά της τάσης του ανθρώπου διά της λογικής να ανοίγει άλλους δρόμους διαφορετικούς από αυτούς της εκάστοτε εξουσίας. Άρα η μουσική ρόκ αντιπροσωπεύει την τάση του μεταπολεμικού ανθρώπου να διανοίξει έναν δρόμο διαφορετικό  σε σχέση με αυτόν της εξουσίας.

Από αυτήν την άποψη το ρόκ δεν είναι κάτι του καινούργιο: ανανεώνει κάτι το μακραίωνο: ο λαός της Γαλλίας επαναστάτησε ενάντια στο Λουδοβίκο, οι Έλληνες ενάντια στους Οθωμανούς: όμως όταν γεννήθηκε το ρόκ ούτε Βασιλεία υπήρχε (τουλάχιστον με την μεσαιωνική έννοια και ισχύ) ούτε οθωμανοί και αυτοκρατορίες: ο β΄παγκόσμιος πόλεμος άφησε μόνο και έρημο το ανθρώπινο υποκείμενο: καταργήθηκαν οι αυτοκρατορίες, οι αποικίες, εδημιουργήθηκαν Έθνη Κράτη  τα οποία προσπαθούσαν να πράξουν τα μεταπολεμικά βήματά τους  χρησιμοποιώντας ως υλικά τα ερείπια  του β΄παγκοσμίου πολέμου: άρα το γόνιμο έδαφος για το ρόκ ήταν ακριβώς αυτό: οι άνθρωποι έφυγαν από παραδοσιακές μορφές εξουσίας (αυτοκρατορίες, αποικίες κ.λ.π) έφυγαν από δυνάστες και τυράννους: ήταν επιτέλους ευκαιρία να οικοδομηθεί μία κοινωνία ανθρωπιάς και ελευθερίας και ίσων ευκαιριών ανάπτυξης. Το ρόκ ως μουσική είναι καθαρά αστική επανάσταση: το ρόκ δεν έχει λόγο ύπαρξης σε φυσικά περιβάλλοντα διότι δεν μπορεί να ζήσει μακριά από τον τεχνολογικά ώριμο κόσμο: στη φύση ζούν οι άνθρωποι οι οποίοι σχετίζονται με τις συμπαντικές δυνάμεις, το ρόκ δεν έχει καμμία σχέση με τις συμπαντικές δυνάμεις, είναι καθαρά μία αστική επανάσταση η οποία ονειρεύεται  επαναμοιρασμό του μεταπολεμικού κόσμου, επαναξιολόγηση των χριστιανικών αρετών του  δικαίου και της αγάπης, εντός των πόλεων: διότι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, σούπερ μάρκετ, μπάρ, και πανάκριβες συναυλίες το ρόκ δεν υπάρχει.

Υπήρξε  πάλι κάποια ιστορική εποχή στην οποία η μουσική επέδειξε τέτοια επαναστατικότητα; Τηρουμένων  των αναλογιών θα  απαντούσαμε : ναι: η μουσική των Εθνικών Ύμνων (Μασσαλιώτιδα) ο παιάνας των Ελλήνων, η θρησκευτική μουσική η οποία εξάπτει τον θείο έρωτα κ.λ.π: Όμως συντονισμένη ένωση της κοινωνίας με μουσικό είδος με σκοπό την παραγωγή συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης (ρόκερς) η οποία θα έχει την ανάλογη δήθεν αντιαστική ηθική, τέτοια σύνδεση μουσικής με ηθικό υποκείμενο ενεργό κοινωνικά με βάση την μουσική, είναι κάτι το ιστορικώς πρωτότυπο. Οι χριστιανοί δεν διαφοροποιήθηκαν με βάση τους ύμνους τους αλλά με βάση τη σταύρωση του Ιησού. Άρα το ρόκ στηρίχθηκε στη μηχανοποίηση της μουσικής  διά των μηχανικών ηλεκτρικών οργάνων τα οποία μπορούσαν να εγκλωβίσουν τον αστικό κόσμο σε μέρη και συναυλίες παράγοντας βιομηχανικό υπερήχο. Άρα η μουσική ρόκ είναι η βιομηχανική επανάσταση στη μουσική, η οποία μπορούσε πλέον να επηρεάσει τους συσσωρευμένους ανθρώπους της πόλης.

Άρα το ρόκ είναι η πλήρης ψυχική μεταφορά του ανθρώπου από τη φύση στην πόλη, διότι δεν νοείται το ρόκ χωρίς τον ηλεκτρονικό του εξοπλισμό και το ανάλογο κοινό του. Όμως πρώτα ιδρύθη  κρατικά και πολιτειακά ο μεταπολεμικός κόσμος και έπειτα ξέσπασε το ρόκ: από τον καιρό του Κέρουακ και των μπίτνικς οι άνθρωποι του ρόκ και του προρόκ δεν εξαφανίζονται στη φύση ώστε να μετοικήσουν σε άλλη Ιθάκη: η μόδα είναι οι άνθρωποι του ρόκ να γυρίζουν σε πόλεις και κοσμικά στέκια, διότι μεταπολεμικά θεωρούν ότι ο κόσμος ανήκει στους οργισμέμνους ανθρώπους της ειρήνης, οι οποίοι θα επιβάλουν έναν νέο κόσμο ισότητας ειρήνης και δικαιοσύνης. Όμως ο κόσμος πάντοτε είχε συγκεκριμένη πολιτική εξουσία, θρησκευτική εξουσία: άρα το ρόκ στηρίζεται στη συνήθη (κυρίως από την αριστερά) αντίφαση: να καταργηθεί η συγκεκριμένη πολιτική εξουσία για να επιβληθεί η εξουσία  του ρόκ, διότι όπως και οι πολιτικοί και θρησκευτικοί άρχοντες και οι ρόκερς πιστεύουν ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας: άρα και το ρόκ είναι μορφή εξουσίας του αστικού ποιμνίου της πόλης.

Η μουσική εξουσιάζει τους αστούς της πόλης: διότι όποιος ζεί στην πόλη  είναι αστός: απολαμβάνει τα καλά της πολιτικής εξουσίας (την ασφάλεια, την ειρήνη ) την οποία όμως μισεί, απολαμβάνει τα σούπερ μάρκετ, τις ψηφιακές παροχές. Σταδιακά κάποιοι λέγονται προλετάριοι ή  ρόκερς κάποιοι άλλοι, όμως όλοι είναι αστοί: διότι μακριά από την πόλη δεν μπορούν ούτε μία ημέρα να ζήσουν: ο Όζυ Όζμπορν δεν μπορούσε να χαθεί στη φύση, ήθελε τις βιομηχανικές πόλεις για τις συναυλίες του, ώστε στα αστικά ποίμνια να είναι ένας άλλος ποιμήν: άρα και το ρόκ είναι μορφή εξουσίας και χειραγώγησης όπως κάθε άλλη μορφή εξουσίας.

Τι κοινό έχει ένας ρόκερ με έναν πολιτικό με έναν ιερέα; Όλοι ξυπνούν το πρωΐ , έχουν το ζεστό νερό, το έτοιμο ρεύμα, τα έτοιμα ρούχα από τις βιομηχανίες, κ.λ.π. Άρα το ρόκ ήταν η προσπάθεια του μεταπολεμικού ανθρώπου να οικειοποιηθεί μέρος ενός κόσμου κατεστραμμένου ο οποίος θα μπορούσε να μοιρασθεί πιο δίκαια και σε πιο πολλούς.

Αναλύοντας το λογοτεχνικό ποίημα. Έστω ότι δίδεται το παρακάτω ποίημα: Το ποδήλατο. Αργύρης Χιόνης

 

Αναλύοντας το  λογοτεχνικό ποίημα.

Έστω  ότι δίδεται το παρακάτω  ποίημα:

Το ποδήλατο.

Αργύρης Χιόνης

Το παιδικό  ποδήλατό μου,  ο άλλοτε απαστράπτων Πήγασος,

που απογειωνόταν μόλις τον καβάλαγα , έχει για πάντα

τώρα υπογειωθεί. Και ας λέω ψέματα αδιάκοπα

στον εαυτό μου και σ΄εκείνο , πώς, κάποια μέρα

θα του αλλάξω λάστιχο, απ΄τη σκουριά του θα το γδύσω

θα το λαδώσω και θα το γυαλίσω και όλον τον κόσμο

μαζί του θα γυρίσω. Το παιδικό ποδήλατό μου έχει για πάντα

υπογειωθεί. Το ξέρω και το ξέρει.

1^ο επίπεδο.

Τα δεδομένα  του ποιήματος είναι εξαιρετικά συγκεκριμένα: ένα παιδικό ποδήλατο, το οποίο ξυπνά στον ποιητή εξαιρετικές αναμνήσεις, τώρα βέβαια το έχει ο ποιητής τελείως παροπλισμένο. Θα ήθελε όμως να το επιδιορθώσει, αναφέρει τους τρόπους, για να γυρίσει τον κόσμον όλον. Όμως γνωρίζει ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει, γιατί το ποδήλατο είναι τελείως παροπλισμένο (και γιατί ο ποιητής ανήκει αλλού και χρησιμοποιεί άλλα μέσα σε σχέση με το ποδήλατο) άρα και το ποδήλατο το γνωρίζει (εξαιρετική προσωποποίηση).

2^ο επίπεδο.

Γιατί ένας ποιητής θα ήθελε (νοιώθει την ανάγκη) να γράψει ένα τέτοιο ποίημα με ένα τέτοιο σύμβολο (σαν το ποδήλατο;).

Παρατηρήσεις επί των μαθημάτων μας. 1.Οι Ολυμπιακοί αγώνες και οι γυναίκες.

Είναι γεγονός ότι στους Ολυμπιακούς αγώνες συμμετείχαν μόνον άνδρες. Οι μαθητές ερωτούν περί αυτού του σημείου. Σαφώς οι  απλουστευτικές γενικεύσεις « οι γυναίκες ήταν κατώτερες από τους άνδρες» εξηγούν το κοινωνικό μέρος, όμως οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν οντολογικό βάθος πέραν  της κοινωνικής εμβέλειάς των. Μελετώντας ενδελεχώς το βιβλίο του Γκάθρι: οι Έλληνες και οι Θεοί τους, του Ντόντς: οι Έλληνες και το παράλογο, αλλά και πηγές σχετικές με  τους Ολυμπιακούς αγώνες, όπως διάσπαρτες ευρίσκονται στην Γραμματεία (από τον Πλάτωνα εώς τον Πλούταρχο) κατανοούμε την οντολογική τάση των Ελλήνων (μέσα από την γένεση των πρώτων πολιτισμών προς την γεωμετρική και αρχαϊκή εποχή)  να συνδέσουν τον Άνθρωπο ως δύναμη με την γήϊνη κίνηση. Η άρρεν δύναμη και η θήλεια δύναμις άρχισαν να συνδέονται στη βάση της γήϊνης γονιμότητας, δημιουργίας και καρποφορίας. Ο Πλάτων στο Μενέξενο αναφέρει ότι η Γυνή κυοφορεί και γεννά κατά προτύπωση της γήϊνης κινήσεως. Η άρρεν δύναμις επεμβαίνει επί της φυσικής θηλείας δυνάμεως προκειμένου να παράξει ζωή, κίνηση, δύναμη και ενέργεια. Η σταδιακή επικράτηση του Διός έναντι της θεάς της γονιμότητος τονίζει την πορεία του Ελληνισμού προς τον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η άρρεν δύναμις επί της θηλείας φύσεως και του κόσμου δημιουργεί, κτίζει, ενεργοποιεί, δυνητικά ζωοποιεί τρόπους και σκοπούς. Ο Δίας εκ του ρήματο δαίω (μοιράζω) ο Πατήρ θεών και ανθρώπων είναι η άρρεν δύναμις η οποία διαμοιράζει τις δυνάμεις βάσει των οποίων θα δομηθεί ο κόσμος (ο οποίος λαμβάνει το υπόστρωμα από τη θήλεια φυσική αποθετικότητα): άρα ο Ελληνισμός προσπάθησε μέσα από το Δία να αποτυπώσει την άρρενα τίκτουσα και τεκτονικώς  δημιουργούσα δύναμη του κόσμου της γής: Αυτό αποτυπώθηκε και στον Ηρακλή  ο οποίος επί της φύσεως της θηλείας συνεχείας έκτισε τις αρετές του καλού, της τόλμης, αυτοσυνειδησίας κ.λ.π μέσα από τους άθλους του.

Αυτό συνέβη και με την απόφαση άνδρες να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς αγώνες: οι Ολυμπιακοί αγώνες (οι οποίοι έχουν ως ίνδαλμα τον  Ηρακλή) είναι προτύπωση  των ενεργειών του Διός και του Ηρακλέους: ο στίβος είναι η προσπάθεια των αρρένων δυνάμεων διά της θηλείας φύσεως να εξωτερικεύσουν όλες εκείνες τις δυνάμεις του Διός οι οποίες θα ενεργοποιήσουν τη γή και τη ζωή επί της γής: οι αθλητές είναι προτύπωση του Διός και του Ηρακλέους, για αυτό και ετιμώντο εξαιρετικά διότι στην ουσία συμβολικά μετέφερον τις θείες δυνάμεις του Διός και του Ηρακλέους επι της γής, ως Άνδρες συμμετέχοντες. Στην ουσία οι Ολυμπιακοί αγώνες εδέχοντο άνδρες συμβολικά ως σύμβολα του τρόπου σύμφωνα με τον οποίο ο Δίας μεταφέρει δυνάμεις επί της γής, οι αθλητές μετέφερον εκείνες  τις άρρενες δυνάμεις (τόλμης, δύναμης, εξέλιξης) οι οποίες  σταδιακά θα έκτιζον την γήινη ζώη και πολιτισμό. Η ύπαρξη της Εστίας ισορροπεί την μόνον ανδρική δύναμιν των Ολυμπιακών αγώνων: Εκ του ρήματος Ειμί δηλώνει ότι η γυνή Είναι ο άνδρας Γίγνεται: οι Ολυμπιακοί αγώνες ησχολούντο με το Γίγνεσθαι τη στιγμή κατά την οποία η Αφροδίτη ήδη Είναι εν τη γενέσει της.

Κάποιες σημειώσεις περί του κ.Τράμπ.

 

Κάποιες σημειώσεις περί  του κ.Τράμπ.

Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι ασχολούνται με τον κ,.Τράμπ ως διαμορφωτή μελλοντικών καταστάσεων. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι διολίσθησαν στο χάσμα το οποίο χαίνει ανάμεσα στον «Πατριώτη» κ.Τράμπ και στους εχθρούς του, «μη Πατριώτες». Βέβαια ο κ.Τράμπ διαθέτει πολλά από τα χαρακτηριστικά ενός βυζαντινού αυτοκράτορος: είναι ελέω θεού Πρόεδρος: βέβαια ελάχιστοι γνωρίζουν ή προσπαθούν να ορίσουν το ποίος θεός καθορίζει τις ενέργειες του κ.Τράμπ; Πόσο ελεύθερος ήταν ένας βυζαντινός αυτοκράτορας ο οποίος έπρεπε να είναι χριστιανός και αυτοκράτορας με ανάλογες πράξεις;

Ο κ.Τράμπ είναι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών: αυτό το οποίο φαίνεται δεν εξουσιάζει πάντοτε, ή υλοποιεί όσα προκαλούν εντύπωση αλλά δεν εξελίσσουν τον κόσμο και τον άνθρωπο: απλά εξάπτουν φανατισμούς και αντιθέσεις: το να κλείνεις τα σύνορα δεν προχωρεί την ιστορία διότι κάποιος άλλος θα τα ανοίξει: η ιστορία προχώρησε με πράξεις που κανείς αντίπαλος δεν μπόρεσε να αλλάξει: όλα όσα υλοποιεί ο κ.Τράμπ είναι εντυπωσιακά αλλά ιστορικής σημασίας είναι αυτά τα οποία ικανοποιούν την πραγματική αόρατο εξουσία αυτού του κόσμου καθώς προχωρούμε προς τα τελικά στάδια της γήϊνης ιστορίας.

Η στρατηγική του Αμερικανού προέδρου ότι όλα τα προϊόντα της Αμερικής θα παράγουν πλούτο, ότι θα κλείσουν τα σύνορα σε ξένα προϊόντα και θα επιβληθούν δασμοί, τα προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης, η συνταύτιση των Ρεμπουπλικάνων με τους τεχνολογικούς κολοσσούς του κόσμου μας, και τους εκπροσώπους τους, σημαίνει την  για πρώτη φορά ταύτιση   της τεχνολογίας με την οικονομία. Είναι πράγματι μία σημαντική παρατήρηση. Για πρώτη φορά επιστρέφει ο μερκαντιλισμός (στο Αμερικανικό Έθνος-η συσσώρευση Εθνικού πλούτου ) διότι πλέον η τεχνολογία (η οποία δεν παράγει προϊόντα αλλά παράγει τρόπο ζωής και  πληρώνεται ως υπηρεσία της μιάς κυριαρχίας την οποία όλοι πληρώνουν γιατί χωρίς να τη  βλέπουν ζούν διά αυτής, άρα η τεχνολογία είναι ο ορισμός της συσσώρευσης , όταν μάλιστα εξουσιάσει πλήρως τους πελάτες της θα τους κατευθύνει χωρίς χρήμα απλά με παροχές και πλήρη ελεγξιμότητα (δεν είναι τυχαίο ότι χωρίς κανείς να αγοράσει το διαδίκτυο το χρησιμοποιεί: το πληρώνει ως δόση έως τη στιγμή που θα δεχθεί να ζεί ως μέρος του διαδικτύου ελεγχόμενος από την τεχνητή νοημοσύνη σε ένα κόσμο όπου όλοι θα είναι υπό  του μεγάλου ψηφιακού αδελφού)  (όπως παλαιότερα η θρησκεία) άρα η τεχνολογία (όπως παλαιότερα  η γεωργία στην πόλη κράτος) μπορεί να θρέψει ένα ολόκληρο Έθνος, ή καλλίτερα να τροποποιήσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να ζούν  όπως αυτή θέλει και επιθυμεί. Η ταύτιση στην Αμερική της τεχνολογίας με την οικονομική ανάπτυξη σημαίνει ότι πλέον το Αμερικανικό Έθνος θα είναι αύταρκες, διότι η ψηφιακή κινητικότητα θα καταργήσει το χρήμα και τις υπηρεσίες και θα απελευθερώσει την ελεγχομένη ψηφιακά ανθρωπίνη κινητικότητα. Μέσα από την τεχνητή νοημοσύνη (όπως το βυζάντιο υπό το θεό) οι άνθρωποι θα ενωθούν, θα ελέγχονται, θα παράγουν όσα χρειάζονται για την ψηφιακή ζωή τους, οι τεχνολογικοί κολοσσοί ως επιδόματα και βοηθήματα κατασκευής ζωής και σπιτιών θα ελέγχουν πλήρως τη ζωή τους. ΠΛήρως ελεγχόμενοι οι άνθρωποι θα παίρνουν όσα χρειάζονται (ειδικά όταν διαδοθεί το ψηφιακό νόμισμα και θα πληρώνονται οι άνθρωποι ανάλογα με τις ψηφιακές ικανότητές τους τότε η πραγματική κοινωνία πλήρως θα αντικατασταθεί από την εικονική, ειδικά όταν  ρομποτοποιηθεί ό άνθρωπος θα κατευθύνεται πλήρως ως επαναλαμβανόμενη κυκλική κίνηση)  , δεν θα παράγουν, θα παίρνουν όσα χρειάζονται μέσα από παροχές της ψηφιακότητας την οποία στηρίζουν διότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτή:  τρέφοντας οι άνθρωποι την τεχνολογική εποχή με το πάτημα των κουμπιών (αυτή είναι η εργασία τους) θα λαμβάνουν όσα αυτή θα τους προσφέρει μέσα από τον κύκλο της ψηφιακής επαναφοράς: κοιμάμαι και ξυπνώ με τις ίδιες εικόνες σε έναν ακίνητο κόσμο). Όπως αναφέρεται και στις γραφές όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε επιλεγμένα Έθνη. Το Αμερικανικό Έθνος ως βαθέως χριστιανικό και προτεσταντικό, ως πλήρως ασπαζόμενο το δόγμα του απολύτου προορισμού (ότι εφηυρέθη για να σώσει τον κόσμο) δεν θα είπει όχι: θα ικανοποιήσει την ιστορική του αποστολή να σώσει τον κόσμο μεταφέροντας  τον ουράνιο παράδεισο στη γή υπό τη μορφή ψηφιακού ανθρώπου και σύμπαντος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λόγος του κ.Τράμπ είναι βγαλμένος μέσα από την καινή διαθήκη: οι εκλεκτοί είναι αυτοί που είναι στο βασίλειο της Αμερικής , οι σεσωσμένοι, οι άλλοι εκτός αυτού του βασιλείου θα καούν στην κόλαση της φτώχειας και της απόρριψης από την κοινωνία της τεχνολογικής αυτάρκειας.

Οι περιπέτειες του β΄αορίστου.’

1. Οι προστακτικές των  παρακάτω ρημάτων στον β΄αόριστο τονίζονται στη  λήγουσα:

Λαμβάνω           ἔλαβον    λαβέ.

Λέγω                   εἶπον          εἰπέ

ὁρῶ                      εἶδον        ἰδέ 

εὑρίσκω               ηὗρον       εὑρέ

 εἶμι (έρχομαι)  ἦλθον         ἐλθέ 

δεται ως:

εἰπέ  

εἰπάτω

εἴπατε

εἰπόντων ή εἰπάτωσαν.

Οδηγίες διδασκαλίας Ι.Ε.Π., καθορισμός διδακτέας-εξεταστέας ύλης και τρόπος αξιολόγησης για τα φιλολογικά μαθήματα Γυμνασίου, Γενικού Λυκείου, ΕΠΑ.Λ., ΕΝ.Ε.Ε.ΓΥ.Λ., σχολ. έτους 2024-2025

https://dide.ira.sch.gr/anakinosis-symvoulon-ekpaideusis/se250115/

Προτεινόμενο διαγώνισμα στο μάθημα: Αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο γ΄γυμνασίου.

 

Προτεινόμενο διαγώνισμα στο μάθημα: Αρχαία Ελληνικά  από το πρωτότυπο γ΄γυμνασίου.

Α. Κείμενο.

Λέγεται γοῦν ἐν Σικελίᾳ (εἰ γὰρ καὶ μυθωδέστερόν ἐστιν, ἀλλ’ ἁρμόσει καὶ νῦν ἅπασι τοῖς νεωτέροις ἀκοῦσαι) ἐκ τῆς Αἴτνης ῥύακα πυρὸς γενέσθαι· τοῦτον δὲ ῥεῖν φασιν ἐπί τε τὴν ἄλλην χώραν, καὶ δὴ καὶ πρὸς πόλιν τινὰ τῶν ἐκεῖ κατοικουμένων. Τοὺς μὲν οὖν ἄλλους ὁρμῆσαι πρὸς φυγήν, τὴν αὑτῶν σωτηρίαν ζητοῦντας, ἕνα δέ τινα τῶν νεωτέρων, ὁρῶντα τὸν πατέρα πρεσβύτερον ὄντα καὶ οὐχὶ δυνάμενον ἀποχωρεῖν, ἀλλὰ ἐγκαταλαμβανόμενον ὑπὸ τοῦ πυρός, ἀράμενον φέρειν. Φορτίου δ’ οἶμαι προσγενομένου καὶ αὐτὸς ἐγκατελήφθη. Ὅθεν δὴ καὶ ἄξιον θεωρῆσαι τὸ θεῖον, ὅτι τοῖς ἀνδράσιν τοῖς ἀγαθοῖς εὐμενῶς ἔχει. Λέγεται γὰρ κύκλῳ τὸν τόπον ἐκεῖνον περιρρυῆναι τὸ πῦρ καὶ σωθῆναι τούτους μόνους, ἀφ’ ὧν καὶ τὸ χωρίον ἔτι καὶ νῦν προσαγορεύεσθαι τῶν εὐσεβῶν χῶρον· τοὺς δὲ ταχεῖαν τὴν ἀποχώρησιν ποιησαμένους καὶ τοὺς ἑαυτῶν γονέας ἐγκαταλιπόντας ἅπαντας ἀπολέσθαι.

(Ενότητα 8, Λυκουργου: Κατά Λεωκράτους).

Β. ερωτήσεις.

Β1α. Ποιος τόπος στο κείμενο ονομάσθηκε: τῶν εὐσεβῶν χῶρον. Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.

Μον.2.

Β1β. Να μεταφράσετε το παρακάτω χωρίο  του κειμένου: «Ὅθεν δὴ καὶ ἄξιον θεωρῆσαι τὸ θεῖον, ὅτι τοῖς ἀνδράσιν τοῖς ἀγαθοῖς εὐμενῶς ἔχει. Λέγεται γὰρ κύκλῳ τὸν τόπον ἐκεῖνον περιρρυῆναι τὸ πῦρ καὶ σωθῆναι τούτους μόνους, ἀφ’ ὧν καὶ τὸ χωρίον ἔτι καὶ νῦν προσαγορεύεσθαι τῶν εὐσεβῶν χῶρον· τοὺς δὲ ταχεῖαν τὴν ἀποχώρησιν ποιησαμένους καὶ τοὺς ἑαυτῶν γονέας ἐγκαταλιπόντας ἅπαντας ἀπολέσθαι.».

Μον.2.

 

Β2α. Σε ποια ακριβώς φυσική καταστροφή αναφέρεται το κείμενο αυτό;

Μον.2.

Β2β. Ποιο τελικά είναι το επιμύθιο του κειμένου;

Μον.2.

Β3α. Δίδονται οι παρακάτω λέξεις του κειμένου:

ὁρῶντα

Περί ομοήχων λέξεων. Αλλά και άλλων λέξεων.

 

Περί ομοήχων λέξεων. Αλλά και άλλων λέξεων.

1. Κυττάζω ή κοιτάζω.

Κύπτω, κυπτάζω. Κυττάζω: κύπτω, ερευνώ, εξετάζω: άρα κυττάζω= εξερευνώ, ερευνώ.

Κοίτη, κοιτάζω: οι στρατιώτες κάθονταν στην κοίτη του ποταμού και ερευνούσαν: άρα κοιτάζω: βλέπω, παρατηρώ.

2.κτίριο ή κτήριο.

Το κτίζω δύσκολα δίδει  παράγωγα  ως –ιριο, μάλλον σε ιστήριο: φροντίζω=φροντιστήριο.

Άρα μάλλον το κτήριο είναι το σωστό ως ακολούθως: οικέω-ω=οικετήριος οίκος, άρα κτήριος, άρα κτήριο. Το μέρος το οποίο οικείται.

Ανάλυση του κειμένου του Αριστοτέλους (από το φάκελο υλικού ανθρωπιστικού προσανατολισμού γ΄λυκείου): κείμενο αναφοράς: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Μετὰ τὰ φυσικά, Α 2, 98b12-28 [149 λ.]

 

Ανάλυση του κειμένου του Αριστοτέλους (από το φάκελο υλικού ανθρωπιστικού προσανατολισμού γ΄λυκείου):

 κείμενο αναφοράς: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Μετὰ τὰ φυσικά, Α 2, 98b12-28 [149 λ.]

1.Το ιστορικό πλαίσιο του κειμένου αυτού.

Ο Αριστοτέλης είναι ο πλήρως λογικός φιλόσοφος, αυτός ο οποίος στηρίζεται στην αισθητική εμπειρία η οποία προσφέρει δύο σημαντικά μεγέθη: την Πολιτεία και την Ηθική. Στο σύνολο του έργου του ξεχώρισε πλήρως το συμπαντικό βασίλειο (γή, πλανήτες, σελήνη κ.λ.π) το φυτικό βασίλειο, το ζωϊκό βασίλειο (εξετάζει διαφορετικά τα βασίλεια αυτά σε σχέση με το ανθρώπινο βασίλειο). Τον ανθρώπινο κόσμο ο Αριστοτέλης τον αποκόπτει από  τους λοιπούς εμψύχους και εμβίους κόσμους με όριο διάκρισης: το Λόγο. Για αυτό σε αυτό το απόσπασμα προσφέρει ως αρχή της φιλοσοφίας την απορία και το θαυμασμό, ουσιαστικά λέγει ότι ο Λόγος εξυψώνει τον Άνθρωπο υπέρ όλων των εμβίων όντων, είναι αυτός ο οποίος μέσα από νοητικές και συναισθηματικές παροτρύνσεις ωθεί τον άνθρωπο να προσδιορισθεί σε σχέση με τον εαυτό του, τους άλλους, τον κόσμο, το σύμπαν.

Δεν είναι τυχαία η εποχή κατά την οποία εγράφη αυτό το κείμενο (γενικώς τα Μεταφυσικά): Το πείραμα της νοησιοκρατικής  φιλοσοφίας είχε αρκετά επιτύχει στην Αθήνα. Ο Αναξαγόρας και οι Σοφιστές, ο Σωκράτης και οι τραγικοί, ο Περικλής και η πολιτική, είχαν ικανοποιητικά σχηματίσει το έλλογο σύμπαν του Ελληνικού κόσμου μέσα στο οποίο εντάσσεται ο Αριστοτέλης και τα Μεταφυσικά του. Διότι πρέπει να σημειωθεί ως σημαντική παρατήρηση ότι ο θαυμασμός ο οποίος αναφέρεται στο δοθέν κείμενο των Μεταφυσικών είναι ο έλλογος δρόμος των ανθρώπων προκειμένου να εσωτερικοποιήσουν τις ιδέες που απλόχερα προσφέρει  το σύμπαν ώστε αυτές οι ιδέες (όπως έκτισαν τον κόσμο του Αγαθού και του υπερσεληνίου και υποσεληνίου κόσμου) να κτίσουν τον ευνομούμενο και εύρυθμο πολιτικό κόσμο των ανθρώπων όπου θα κυριαρχεί η αρμονία της αρετής, η ενδελέχεια του ανθρωπίνου σκοποθετείν, η νοητή και οικουμενική ηθική ένωση των ανθρώπων: ο Αριστοτέλης ουσιαστικά μέσα από το θαυμασμό θεολογεί: προσπαθεί να εύρη μία κοινή ανθρώπινη έννοια η οποία δύναται να ενώσει προνοητικά όλους τους ανθρώπους: διότι όλοι μπορούν να θαυμάσουν: το επόμενο στάδιο είναι το Νοείν: όλοι μπορούν να αποκωδικοποιήσουν το θαυμασμό σε καθολικές έννιοιες, ιδέες, οι οποίες οδηγούν στην ηθική ολοκλήρωση των ανθρώπων.

Ας επιστρέψουμε στην ιστορικότητα της εποχής η οποία εγέννησε τον Αριστοτέλη και τα Μεταφυσικά του. Η Αθήνα λοιπόν διέτρεξε όλο το νοητό και ηθικό δρόμο από τα Ομηρικά έπη (γεννώντας τον Άνθρωπο της δύναμης, της σκέψης, του σκοπού, του νόστου ενάντια στη βύθιση στο χάος της αλογίας (από το Δία και την Αθηνά και τον Ερμή ενάντια στον Ποσειδώνα). Διέτρεξε και τα στάδια του προσωκρατισμού (ο Πλάτων μέσα από τις πολιτειακές τριάδες του μετέτρεψε τον Ήλιο σε νού, τη θάλασσα σε ψυχή, τη γή σε ανθρώπινη μορφή, παράγοντας το λογιστικό (σοφία) το θυμοειδές (ανδρεία) και το επιθυμητικό (σωφροσύνη) ( η ισορροπία όλων αυτών είναι η πλατωνική δικαιοσύνη). Όλα αυτά εγέννησαν τη νοητή φύση του ανθρώπου (επί της πρωτολείας φυσικής ακατέργαστης νοητικώς φύση) την οποία παραλαμβάνει ο Αριστοτέλης και προσπαθεί διά του κινήτρου του θαυμασμού να την προχωρήσει έτι περαιτέρω στο νοητό και ηθικό ταξείδι του ελλόγου και ηθικού ανθρώπου.

Περί της φράσεως του Ξενοφώντος: «…και οι εξόριστοι επανέρχονταν στην Αθήνα, και γκρέμιζαν τα τείχη, με τη συνοδεία των ασμάτων των αυλητρίδων με μεγάλη προθυμία, διότι ενόμιζον ότι εκείνη η ημέρα ήταν η αρχή της ελευθερίας για την Ελλάδα…».

 

Περί της φράσεως του Ξενοφώντος: «…και οι  εξόριστοι επανέρχονταν στην Αθήνα, και γκρέμιζαν τα τείχη, με τη συνοδεία των ασμάτων των αυλητρίδων με μεγάλη προθυμία, διότι ενόμιζον ότι εκείνη η ημέρα ήταν η αρχή της ελευθερίας για την Ελλάδα…».

Στο β΄βιβλίο του των Ελληνικών, ο Ξενοφών, Έλλην ιστορικός, και λάτρης  του Σπαρτιατικού πολιτεύματος και τρόπου ζωής, αν και Αθηναίος Πολίτης, παραδίδει την παραπάνω φράση.  Το ιστορικό πλαίσιο όλων αυτών είναι γνωστό. Έπειτα από τη ναυμαχία  στους Αιγός ποταμούς (404 α.κ.χ) οι Σπαρτιάτες εκέρδισαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο (ο οποίος ως γνωστόν εξηφάνισε την έννοια και την ύπαρξη της πόλεως κράτους). Οι Αθηναίοι δεν ήθελαν να παραδοθούν στους μισητούς τους αντιπάλους (με τους οποίους χωρίζονταν με χάσμα αβυσσαλέο). Ο Θηραμένης, Αθηναίος ολιγαρχικός, υποδούλωσε τελικά τους Αθηναίους στους Σπαρτιάτες μέσα από τέχνασμα: Πήγε στη Σπάρτη δήθεν για διαπραγματεύσεις με τους Λακεδαιμονίους. Καθυστερούσε όμως επίτηδες, όταν έπειτα από καιρό επέστρεψε στην Αθήνα με παραπλανητικά λόγια και πράξεις, κουρασμένοι και απογοητευμένοι αλλά και εξαθλιωμένοι οι Αθηναίοι, εδέχθησαν τους όρους των Λακεδαιμονίων και παραδόθηκαν σε αυτούς. Άρχιζε η περίοδος των τριάκοντα τυράννων.

Μέσα στους όρους που επέβαλον οι Λακεδαιμόνιοι ήταν και το γκρέμισμα των Αθηναϊκών τειχών τα οποία είχαν κτισθεί (και πάλι με τέχνασμα) από το Θεμιστοκλή. Κατά τη διάρκεια του γκρεμίσματος (από Αθηναίους μάλιστα ολιγαρχικούς οι οποίοι είχαν επιστρέψει από την εξορία όπου τους είχαν εκδιώξει οι Αθηναίοι δημοκρατικοί) όλοι οι παρευρισκόμενοι εφώναζον (με συνοδεία μάλιστα χορού και τραγουδιού) ότι αυτή ήταν ημέρα ελευθερίας για την Ελλάδα.

Μας προβληματίζει η αναφορά των Σπαρτιατών, των συμμάχων τους, και των Αθηναίων ολιγαρχικών στο τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου: ως πολέμου ο οποίος εσήμανε την απαρχή της Ελευθερίας των Ελλήνων. Επίσης άξιον αναφοράς είναι και όσα συνέβησαν ολίγον πρίν στο συνέδριο της Κορίνθου. Εκεί όπου οι νικητές του Πελοποννησιακού πολέμου (Κορίνθιοι και Θηβαίοι) εζήτησαν την εξαφάνιση των Αθηναίων. Οι Λακεδαιμόνιοι αντέδρασαν στην πρόταση αυτή λέγοντας ότι δεν είναι σωστό και πρέπον να εξαφανισθούν αυτοί οι  οποίοι απέκρουσαν τους Πέρσες συνεισφέροντας στην Ελευθερία των Ελλήνων.

Γιατί άραγε εδόθη στον Πελοποννησιακό πόλεμο τέτοιο αξιολογικό πρόσημο ώστε οι Σπαρτιάτες να φαίνονται ως απελευθερωτές των Ελλήνων από τους Αθηναίους; Γιατί οι Κορίνθιοι και οι Θηβαίοι επέδειξαν τέτοιο μίσος προς τους Αθηναίους; Τα δεδομένα είναι καταλυτιικά. Όλους αυτούς τους δεδηλωμένους εχθρούς των Αθηναίων δεν φαίνεται να τους άγγιξε ο σημαντικός νοητικός και υλικός πολιτισμός  ο οποίος αναπτύχθηκε στο κλεινόν άστυ κατά τον 5^ο αι. Γιατί όμως ο Αναξαγόρειος Νους, ο Παρθενών, τα γλυπτά και τα αγάλματα δεν άγγιξαν τις καρδιές και το Νού των Λακεδαιμονίων και των λοιπών εχθρών των Αθηναίων, αλλά ποτέ δεν έγινε δυνατόν να ιδρυθή υπό τον μέγιστο Αθηναϊκό πολιτισμό του χρυσού αιώνος το περίφημο Πανελλήνιο αγαθό, μία Ελλάδα ενωμένη υπό τον Αθηναϊκό λόγο; Όπως έγινε υπό τον Ελληνικό Λόγο και τον Μεγάλο Αλέξανδρο;

Ας αναφερθούμε και στο περιστατικό με το Φιλοκλή, Αθηναίο στρατηγό, ο οποίος είχε διακηρύξει ότι εάν οι Αθηναίοι επικρατούσαν στους Αιγός ποταμούς, τότε θα απέκοπτε την δεξιά χείρα των ηττημένων, ο Λύσανδρος  (Λακεδαιμόνιος ναύαρχος,νικητής του Πελοποννησιακού πολέμου)  με φανερή απέχθεια τον εσκότωσε όταν τελικά οι Λακεδαιμόνιοι επικράτησαν στους Αιγός ποταμούς.

Γ΄λυκείου. Θέμα έκθεσης: Ο δήμος σας διοργανώνει ημερίδα με θέμα “Προστασία του φυσικού περιβάλλοντος».Σε ομιλία με 300-350 λέξεις που θα εκφωνήσετε ως εκπρόσωπος της μαθητικής κοινότητας του σχολείου σας να εκθέσετε τις απόψεις σας για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί το σχολείο να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός νέου περιβαλλοντικού ήθους των μαθητών και των συνδημοτών σας.

 

Γ΄λυκείου.

Θέμα έκθεσης: Ο δήμος σας διοργανώνει ημερίδα με θέμα “Προστασία του φυσικού περιβάλλοντος».Σε ομιλία με 300-350 λέξεις που θα εκφωνήσετε ως εκπρόσωπος της μαθητικής  κοινότητας του σχολείου σας να εκθέσετε τις απόψεις σας για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί το σχολείο να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός νέου περιβαλλοντικού ήθους των μαθητών και των συνδημοτών σας.

Κυρίες και κύριοι.

Ως εκπρόσωπος της μαθητικής κοινότητας του σχολείου μας θα ήθελα με την ομιλία αυτή και εμείς να συμβάλουμε στην ανάπτυξη ενός εποικοδομητικού προβληματισμού για την προστασία  του φυσικού περιβάλλοντος και να διατυπώσουμε συγκεκριμένες προτάσεις για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί το σχολείο να συντελέσει στη διαμόρφωση ενός νέου περιβαλλοντικού ήθους μαθητών και δημοτών.

Αν οι μαθητές και οι δημότες αυτής της πόλης, θα έλεγα και οι πολίτες όλης της οικουμένης, δεν ενστερνισθούν νέες αξίες φιλικές προς το φυσικό περιβάλλον, οι οποίες θα λειτουργούν ως γνώμονας στη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται ως άλυτο και θα επιδεινώνεται. Είναι ανάγκη  λοιπόν να αλλάξουμε ολόκληρη την νοοτροπία και την ωφελιμιστική στάση  μας απέναντι στη φύση, διότι αυτή ακριβώς είναι η κύρια αιτία της καταστροφής της. Στην κατεύθυνση αυτή μπορεί ασφαλώς και  το σχολείο να έχει τη δική  του ξεχωριστή συμβολή.

Το σχολείο αναμφίβολα μπορεί να προσφέρει γνώσεις για την αξία κάθε μορφής ζωής στη φύση αλλά και για την άρρηκτη σχέση της ανθρώπινης ζωής  με τη φύση. Καλλιεργώντας και αναπτύσσοντας την ενδιάθετη ευαισθησία των νέων έναντι σε κάθε διατάραξη της φυσικής αρμονίας και απέναντι στην ανατροπή της οικολογικής ισορροπίας. Το εκπαιδευτικό σύστημα αποφασιστικά μπορεί να βοηθήσει τους νέους να γνωρίσουν θεωρητικά τους λόγους της φυσικής καταστροφής καταγγέλλοντας συγχρόνως τους υπαιτίους αυτής  της καταστροφής.

Ιστορικές αναλύσεις: ο κ. Σημίτης.

 

Ιστορικές αναλύσεις: ο κ. Σημίτης.

Ο  πρώην πρωθυπουργός της  Ελλάδος, ο κ. Σημίτης,ανήκει  πλέον  στη  δική του αιωνιότητα και συνέχεια. Εδιάβασα πολλά, πράγματα τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορική επιστημονικότητα του κ.Σημίτη. Από την  μία πλευρά  απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, από την άλλη επαίνους, υπάρχει βέβαια και η μέση κατάσταση. Γι αυτό ο Θουκυδίδης θα ιδρύσει την επιστημονική ιστορία ώστε για κάθε πρόσωπο και γεγονός να υπάρχει μία αντικειμενική αλήθεια, ει δυνατόν.

Ας αντιμετωπίσουμε λοιπόν τον κ.Σημίτη ως ιστορικοί: πώς το εννοούμε αυτό; Όπως διδάσκουμε το μάθημα της Ιστορίας, εμπεριστατωμένα: ας τον συνδέσουμε με έννοιες, ιδέες και αξίες, γεγονότα, αίτια και σκοπούς. Ώστε να αναδείξουμε τον ένα Άνθρωπο με αυτό το όνομα.

Ο κ. Σημίτης λοιπόν ήταν ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Στην πορεία του ΠΑΣΟΚ είτε το ΠΑΣΟΚ  του Ανδρέα Παπανδρέου δεν είχε καμμία πνευματική σχέση με τον κ.Σημίτη, είτε ο κ.Σημίτης με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο κ.Σημίτης ήταν  αναφανδόν υπέρ της ευρωπαϊκής ενώσεως, ανήκε λοιπόν σε ένα πολιτικό κόμμα το οποίο εκλεγόταν ως αντιευρωπαϊκό: ακόμα ακούγονται τα συνθήματα  του ΠΑΣΟΚ: ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Σε κάθε περίπτωση οι οξυδερκείς πολιτικοί δεν αλλάζουν  εύκολα ένα κόμμα το οποίο ευρίσκεται στη δυναμική του 48% (με παλινδρομήσεις): όμως ο κ. Σημίτης ήταν το άλλο ΠΑΣΟΚ, αυτό το οποίο είχε ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς: Ανέλαβε πρωθυπουργός το 1996 σε ένα κόμμα αντιευρωπαϊκό το οποίο το μετέτρεψε σε ευρωπαϊκό. Το ζητούμενο είναι ένα: γιατί έπρεπε το ΠΑΣΟΚ να καταστή φιλοευρωπαϊκό κόμμα 15 χρόνια έπειτα από την αναρρίχησή του στην εξουσία; Ο πακτωλός των ευρωπαϊκών χρημάτων από το 1981 που επενδύθηκε; Ανέπτυξε η Ελλάδα βιομηχανία κ.λ.π. Ο κ. Σημίτης μπορούσε να αναπληρώσει ολο αυτό; Η απάντηση είναι δεδομένη: όχι: ήταν αργά για πραγματική μεταβιομηχανική ανάπτυξη, ήταν αργά η  Ελλάς να καταστή ένα μεταβιομηχανικό σύγχρονο κράτος όπως η  Αμερική και η  Βρεττανία. Άρα ο εκσυγρχρονισμός του κ.Σημίτη έγκειται στο ότι έπρεπε να παραδεχθεί επιτέλους την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδος. Σε απλά πράγματα: όπως ήταν οι αλλαγές σε οικονομία, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, σε  ψηφιακές παροχές, σε δημοσιονομική και φορολογική πολιτική, σε σύγχρονο πολιτικό πνεύμα, στην πλήρη ευθυγράμμιση με τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες. Ουσιαστικά όμως σε κάτι άλλο.

Διαβάσαμε πολλά για τον κ.Σημίτη. Η Ιστορία όμως γράφεται με σύνδεση  εννοιών και πράξεων: ο κ.Σημίτης έδρασε με βάση  τις υπάρχουσες ευρωπαϊκές συνθήκες της Λισσαβώνας, του Ελσίνκι κ.λ.π. Η Ευρώπη επειγόταν για πραγματική  ένωση, η πολιτική είχε αποτύχει, σύνταγμα κοινό δεν ψηφιζόταν, έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρξει οικονομική σύμπλευση: εάν διαβάσει κανείς τη συνθήκη  του Ελσίνκι του 1999  θα καταλάβει ότι η  Ελληνική οικονομία όπως και το Ελληνικό κράτος έπρεπε να απορροφηθεί από την ευρώπη, ώστε να παραχθεί ένα νόμισμα, μία οικονομία, ένα ευρωπαϊκό κράτος, προκειμένου η ευρώπη να συνεχίσει να επεκτείνεται προς τα δυτικά βαλκάνια (Κροατία κ.λ.π): ο κ.Σημίτης ανέλαβε λοιπόν  να υποτάξει την Ελληνική οικονομία στην ευρωπαϊκή: για αυτό υπήρξε η  ΟΝΕ, το θέμα του χρηματιστηρίου  (όπου μαζεύθηκε όλο το χρήμα του Ελληνικού λαού (διότι δεν χάνεται το χρήμα) συσσωρεύθηκε σε τράπεζες και επέστρεψε στους Έλληνες υπό μορφή δανείων, εν τέλει η Ελλάδα απορροφήθηκε από την ευρωπαϊκή οικονομία και το ευρώ επιτέλους σήμανε την μία ευρώπη (κάτι που κανένα κοινό σύνταγμα δεν κατάφερε( ο ιστορικός του μέλλοντος θα παρατηρήσει ότι πώς είναι δυνατόν η ευρώπη να είναι κοινή πολιτεία με κοινό νόμισμα χωρίς κοινό σύνταγμα).

Ο Ξενοφών Γιαταγάνας, έγκριτος οικονομολόγος με ευρωπαϊκά αξιώματα, γράφει (200 χρόνια Ελληνική οικονομία) ότι όταν το 1987 έγινε το περίφημο σκάνδαλο του καλαμποκιού, και  είπαν  στον Ανδρέα Παπανδρέου (πρωθυπουργό) να αποσύρει τους πρωταιτίους, να πληρώσει ένα πρόστιμο (350 εκ.δραχμές) και να κλείσει το θέμα σε σχέση με την ευρώπη, εκείνος είπε ότι δεν δίδουμε τους δικούς μας σε ευρωπαίους ξένους: το αποτέλεσμα γνωστό: οι πρωταίτιοι μπήκαν στη  φυλακή, και η Ελλάς πλήρωσε 4πλάσιο πρόστιμο. Ο κ.Σημίτης έπρεπε να παρουσιάσει το φιλοευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ.  Το παρουσίασε τηρώντας το Ελσίνκι και άλλες ευρωπαϊκές συμφωνίες οι οποίες όμως ήθελαν  τα χρήματα των Εθνών Κρατών μελών να ευθυγραμμίζονται με την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική: η συνέπεια είναι γνωστή: σταδιακά συσσωρεύθηκε το Ελληνικό χρήμα, μετά το χρηματιστήριο συσσωρεύθηκε, οι τράπεζες συνέλεξαν τον Ελληνικό πλούτο, το Ελληνικό χρήμα δηλώθηκε ως ηλεγμένο για να εισέλθει η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Αναφέρεται στο παραπάνω βιβλίο περιστατικό όπου Αμερικανός πρέσβης έπνεε μένεα εναντίον αυτών που έθεσαν την Ελλάδα, τη φτωχή Ελλάδα εντός Ευρωπαϊκής ένωσης: ο κ.Σημίτης αναμφίβολα δεν μπορούσε να κάνει την Ελλάδα βιομηχανική δυνατή: μπορούσε όμως την οικονομία των  Ελλήνων να την παραδώσει στο κοινό ευρωπαίκό ταμείο για τα περαιτέρω, με βάση τις συνθήκες Λισσαβώνας, Ελσίνκι, κ.λ.π.

Προτεινόμενο διαγώνισμα, α΄γυμνασίου. Μάθημα: Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση. Ομήρου Οδύσσεια.

 

Προτεινόμενο διαγώνισμα, α΄γυμνασίου.

Μάθημα: Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση.

Ομήρου Οδύσσεια.

Κείμενο:(5^η ενότητα, α 361-395).

«Τους τραγουδούσε ο φημισμένος αοιδός,

 κι εκείνοι καθισμένοι τον ακούν με τη σιωπή τους·

των Αχαιών τον νόστο τραγουδούσε, πικρόν

όπως τον όρισε τον γυρισμό τους απ’ την Τροία η Αθηνά Παλλάδα.

Τότε από το υπερώο ψηλά συνάκουσε το θείο τραγούδι,

και την άγγιξε, του Ικαρίου η κόρη, η Πηνελόπη, σκεφτική και φρόνιμη

 από τον θάλαμό της κατεβαίνει την ψηλή του σκάλα

 δεν ήταν μόνη, τη συνόδευαν οι δυο της βάγιες.

Kι όταν κοντά με τους μνηστήρες βρέθηκε, η θεία γυναίκα,

 στήθηκε στην κολόνα εκείνη που κρατεί στερεή τη στέγη,

τη λαμπερή μαντίλα της τραβώντας γύρω στα μάγουλά της. Κι ενώ πιστές οι ακόλουθες, δεξιά κι αριστερά, της παραστέκουν, εκείνη δακρυσμένη μίλησε στον θεϊκό αοιδό:

«Φήμιε, το ξέρεις πως μπορείς να θέλγεις  τους θνητούς

 και μ’ άλλα κατορθώματα μεγάλα, ανθρώπων και θεών,

 των αοιδών τα γνώριμα τραγούδια· ένα απ’ αυτά παρακαθήμενος τραγούδησε,

 κι αυτοί ας πίνουν το κρασί τους σιωπηλοί·

 ετούτο μόνο το τραγούδι μην το συνεχίσεις, θλιβερό κι αβάστακτο· σπαράζει την καρδιά μου μες στα στήθη, αφότου με κατοίκησε πένθος μεγάλο κι αλησμόνητο.

Tέτοιο το πρόσωπο που εγώ ποθώ,

και συνεχώς τη μνήμη μου πληγώνει η μορφή του αντρός μου, με δόξα απέραντη, απλωμένη στην Eλλάδα και μέσα στο Άργος. »

Tης αντιμίλησε όμως ο γνωστικός Tηλέμαχος:

 «Mητέρα μου, πώς θέλεις ν’ αρνηθείς στον τιμημένο μας αοιδό

χαρά να δίνει μ’ ό,τι βάζει ο νους του;