Περί του μονοτονικού συστήματος ή περί της καταργήσεως του πολυτονικού συστήματος.

 

Περί του μονοτονικού συστήματος ή περί της καταργήσεως του πολυτονικού συστήματος.

Ήταν βράδυ 11-1-1982, επί υπουργού παιδείας Ελευθερίου Βερυβάκη και επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, όταν εισήχθη ένα άσχετο περί το μονοτονικόν ή πολυτονικόν νομοσχέδιο για τα σχολεία, γενικώς. Συγκεκριμένα εσυζητείτο η κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων από το γυμνάσιο προς το λύκειο. Η ώρα εις την Βουλήν των Ελλήνων ήταν 02.00 ξημερώματα. Εκείνη την ώρα συζητούσαν για την εγγραφή των μαθητών στο Λύκειο. Όλοι επερίμεναν καρτερικά να τελειώσει και αυτή η σύζήτηση και να υπάγουν στις αγκάλες του Μορφέως.

Όμως αιφνιδίως 02.00 τα ξημερώματα, ενώπιον κατακουρασμένων βουλευτών εισήχθη προς ψήφιση το νομοσχέδιο για την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος και περί υιοθέτησης του μονοτονικού συστήματος. Θα πρέπει να συζητήσουμε ότι είχε υπάρξει επιτροπή «σοφών» (προεξάρχοντος του γνωστού κ.Κριαρά (του διατεινομένου ότι η Αρχαία Ελληνική δεν έχει καμμία σχέση με τη Νέα Ελληνική) η οποία διετάνθη ότι έπρεπε οπωσδήποτε να καταργηθεί το πολυτονικό σύστημα. Εις τα επιχειρήματα της επιτροπής  υπήρχαν και οικονομικοί λόγοι (οικονομία τύπωσης βιβλίων, εφημερίδων κ.λ.π) : γενικά κάθε απλούστευση ξεκουράζει τα κουρασμένα από τη μελέτη και την πνευματική κούραση πλήθη (εξάλλου ο σοσιαλισμός είναι αυτός ο οποίος εισηγείται την γραφειοκρατία (ένα δίνω αλλά το παίρνω πίσω , δίνω τα δικαιώματα αλλά διά της γραφειοκρατίας).

Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο το αιφνιδιαστικό αυτό νομοσχέδιο το οποίο εψηφίσθη πρίν αλέκτωρ φωνήσαι (στις 02.00 τα ξημερώματα) παρουσίασε δύο προβλήματα: εψηφίσθη από μόλις 30 άτομα (οι άλλοι είχαν υπάγει στις κλίνες τους) : επίσης επειδή δεν συζητήθηκε κάν το νομοσχέδιο περί του μονοτονικού στη βουλή (ως γίγνεται μέσα από συνταγματικές διαδικασίες) αυτό ευρίσκεται στα όρια της αντισυνταγματικότητας. Εψηφίσθη κάτι το οποίο δεν συζητήθηκε. Ο ιστορικός του μέλλοντος όμως θα σημειώσει πράγματα τα οποία και εμείς οφείλουμε να τα σημειώσουμε.

Το 1976 η κυβέρνησις Κ.Καραμανλή υπουργεύοντος περί την παιδεία του Γεωργίου Ράλλη είχε εισαγάγει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως τη Δημοτική γλώσσα. Αυτό το βήμα σε κάθε περίπτωση είναι προετοιμασία για την ψήφιση του μονοτονικού. Αφ΄ενός μέν οι ιστορικές κακουχίες του Ελληνισμού δεν είχαν βοηθήσει στην ιδιαιτέρα καλλιέργεια της μητρικής Γλώσσης (πόσοι μπορούσαν να διαβάσουν τον Πλάτωνα από το πρωτότυπο; Ακόμα και σήμερα όλοι όσοι κόπτονται για την επαναφορά του πολυτονικού συστήματος πόσοι εξ ΄αυτών μπορούν να καταλάβουν τον πρωτότυπο Σωκράτη και όχι τον μετεφρασμένο: κατανοώντας όμως τον μετεφρασμένο ουσιαστικά υιοθετούν το μονοτονικό διότι δίδεται βάση όχι στη λογική της γλώσσας αλλά στην απλή εμφάνισή της). Αφ΄ετέρου η Δημοτική γλώσσα, η γλώσσα των πολλών, δεν μπορούσε να κινηθεί με τον τρόπο που εκινήθη η Ομηρική γλώσσα: ας προσέξουμε σε αυτό το σημείο: (όσα εδώ θα διατυπώσουμε καταρρίπτουν τους μύθους των δημοτικιστών (Ψυχάρη, Γληνού κ.λ.π) όχι ότι έχει ιδιαιτέρα σημασία πλέον.

Ο Εύμαιος, ο χοιροβοσκός ομιλεί την ιδια γλώσσα με τον Οδυσσέα, το Βασιλέα: γιατί όμως; Διότι έζων στο ιδιο σύμπαν, η γλώσσα ήταν κατεύθυνση οντολογική σώματος και πνεύματος: εάν ο Εύμαιος αγνοούσε τις Ομηρικές λέξεις τότε δεν θα μπορούσε να συνταυτισθεί με την κίνηση του σύμπαντος και δεν θα μπορούσε να ακονίσει το μυαλό του με βάση τη Σοφία της Αθηνάς κ.λ.π. Στην εποχή του Ψυχάρη, οι απαξιωμένοι των πόλεων και των πολέμων Έλληνες, χρειάζονταν τη γλώσσα μόνον για επικοινωνία, όλο και περισσότερο: για αυτό και ο Ψυχάρης εδιαφήμισε τη Δημοτική: σου λέει γιατί να κουράζονται οι άνθρωποι ας διαλύσουμε τη γλώσσα ας γίνει πιο εύπεπτη: γιατί όμως ο λαός και ο Βασιλέας της Ιθάκης ομιλούσαν την ίδια γλώσσα;

Η Δημοτική τείνει προς τον εκχυδαϊσμό (όπως σήμερα διαπιστώνουμε: μπουκάρω, ντελιβεράς κ.λ.π). Διότι ο λαός δεν καλλιεργείται στα νάματα της Οντολογικότητας της  γλώσσας ως τρόπου επαφής με τα Όντα αλλά η γλώσσα καθίσταται απλό εργαλείο εργασιακής και οικογενειακής καθημερινής επικοινωνίας: για αυτό έχουν επικρατήσει τα απλά απλούστατα Αγγλικά: Αποκομμένη η γλώσσα από τις πηγές της ( ο νεοΈλληνας δεν μπορεί να καταλάβει ότι το Σαφής  δηλώνει ισότητα φωτός και υιοθετεί το safe. Και όχι μόνο: δεν μπορεί να καταλάβει ότι η φωνή είναι η φωτεινότης του ανθρώπου και συζητεί για phone) γίγνεται απλό παιχνίδι στα χέρια των ανθρώπων οι οποίοι χαίρονται μόνον να επικοινωνούν και όχι να ανακαλύπτουν λέξεις που περιγράφουν την κίνηση του  Είναι: Νούς: η νέουσα συνείδηση: η  ταξιδεύουσα συνείδηση: για αυτό και εύκολα όλοι λένε mind.

Άρα το 1976 προετοίμασε το 1982: η εισαγωγή της δημοτικής από τη Νέα Δημοκρατία ήταν προοικονόμησις ότι το 1982 το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει το μονοτονικό: ήταν μονόδρομος. Η άνοδος λαϊκιστικών κινημάτων, η υλιστικοποίηση και οικονομικοποίηση της ζωής, δεν χρειάζονταν το πολυτονικό αλλά μία γλώσσα απλής επικοινωνίας: αντί για Ιούνιο να λέγει Γιούνης. Εξάλλου το 1908 όπου τα Ευαγγελικά ετάραξαν τον Ελληνισμό μέσα από την στερρά αντίδραση των φοιτητών στην μετάφραση του Πάλλη και άλλων δημοτικιστών της Αγίας Γραφής παρήλθε: τώρα οι φοιτητές έχουν πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα μόνον: Εξάλλου και η Εκκλησία αν και το 1910 θα αφόριζε όσους μετέφραζον την Καινή διαθήκη στο τέλος ευλόγησε τις μεταφράσεις του αειμνήστου Τρεμπέλα.

Σε αυτό το σημείο μιμούμενοι το Θουκυδίδη άς υποστηρίξουμε ότι το πολυτονικό εβάλλετο από την υλιστική και καταναλωτική εποχή η οποία επιζητεί την απλότητα προκειμένου να αφήσει τις δυσκολίες μόνον στην ανεύρεση χρήματος: οι πιο πολλοί χάρηκαν με το μονοτονικό: οι εκδότες που εκέρδισαν άπειρα χρήματα, οι  δάσκαλοι οι οποίοι σταμάτησαν επιτέλους να διδάσκουν τις λέξεις που δασύνονται, ο κόσμος ο οποίος ήθελε το απλό: 48% είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ όχι για να συνδέσει το Λαό με τις ρίζες του αλλά για να κάνει τη ζωή απλή και πλουσιωτέρα, σε όλα αυτά η γλώσσα του Πλάτωνος περισσεύει: το πολυτονικό σημαίνει ατομική ανεξαρτησία, ατομική μελέτη ριζών και πηγών, ανεξαρτησία πνευματική, οντολογικές πορείες ατομικές: η σύγχρονη εποχή θέλει το μονοτονικό: όταν διαβάσω: καθορώ, σημαίνει ότι διά της δασείας κατανοώ ότι όπως το τ τρέπεται σε θ όλα γύρω μου αλλάζουν και τροποποιούνται προς το εύηχον και καλλίτερον : αυτή η αίσθηση του φυσικού ωραίου εξέλιπε: όλοι ήθελαν το υλικό και απλό.

Βέβαια και η Εκκλησία αλλά και οι πνευματικοί άνθρωποι δεν συνέχισαν το πολυτονικό στη βάση να πηγαίνει ο πιστός και να καταλαβαίνει γιατί ο Βασίλειος λέγει τη φράση : αμφιλαφής: ας πούμε και αυτό: το πολυτονικό συνοδεύει την ατομική μελέτη και εξέλιξη, την κατανόηση του αρχαίου κειμένου, τη μελέτη: ούτε η Εκκλησία ούτε οι πνευματικοί άνθρωποι έδωσαν στον πολύ Λαό αυτή την ικανότητα: είπαμε το μονοτονικό της μετάφρασης, των ευκόλων και οικονομικών κειμένων βόλευσε τον άνθρωπο της τηλεόρασης, των αστικών πόλεων, της πίτας από όλα κ.λ.π.

 Ας είπωμεν όμως και τα του φιλολογικού οίκου μας για να αποδώσωμεν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: Πολυτονικό οι Αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν: ούτε κάν μικρογράμματη γραφή: ο Αριστοφάνης ο Βυζάντιος εισήγαγε στο 200 α.κ.χ τα πνεύματα και τους τόνους, τον 9^ο αι. στο βυζάντιο εισήχθη η μικρογράμματη γραφή. Άρα δεν είναι πρόβλημα το ότι καταργήθηκε η πολυτονική γραφή και εισήχθη η μονοτονική  γραφή: γιατί οι αρχαίοι δεν είχαν πολυτονικό σύστημα αλλά ούτε και μονοτονικό είχαν: το Η και το F είχαν το ρόλο δασείας: ομιλούσαν προσωδιακά τονίζοντας σύμφωνα με τις  φυσικές καταβολές τις λέξεις: από τον Κρατύλο του Πλάτωνος μαθαίνουμε ότι οι λέξεις τους ήταν σμιλευμένες οντολογικές δυνάμεις: όταν έλεγαν ΥΔΩΡ δεν είχαν θέμα τόνου ή πνεύματος αλλά ένοιωθαν τη συμπαντική κίνηση του ύδατος και από εκεί έδωσαν τη δράση και τη δραματικότητα ως κίνησιν του ύδατος στην Πόλιν: δεν είχαν πολυτονικό ούτε μικρογράμματη γραφή αλλά ούτε και την εκχυδαϊστικότητα του μονοτονικού: οι λέξεις τους σήμαιναν και δεν επικοινωνούσαν αλλήλλοις απλά: ο Έλλην δεν επικοινωνούσε κοινωνικά με τους άλλους για θέματα  δουλειάς κ.λ.π: Σήμαινε διά των Λέξεων τη συμπαντική του θέση: για αυτό η μήνις του Αχιλλέως έχει τη μανία και ο μάντης μαίνεται: διότι μέσα από τις λέξεις ένοιωθαν τις συμπαντικές δυνάμεις που τους πλημμύριζαν: δεν είχαν ανάγκη μικρογράμματη πολυτονική γραφή: όταν όμως ο Μέγας Αλέξανδρος έδωσε την ιερά Ελληνική γλώσσα στους ανατολίτες εκείνοι δεν είχαν ιδέα με ποιο τρόπο ο Πλάτωνας έφθανε στο Αγαθό μέσα από την Μεγαλογράμματη γραφή (δεν μπορούσαν να συνδέσουν τις μεγαλογράμματες  λέξεις με τις συμπαντικές καταβολές, το αγνοούσαν): για αυτό και ανακαλύφθηκε η πολυτονικότητα ώστε να τονίζονται τα φωνήεντα και η μικρογράμματη γραφή ώστε να μαθεύεται πιο εύκολα.

Άρα και το πολυτονικό πτώση ήταν όπως και το μονοτονικό: Επί της ουσίας: πρόβλημα δεν είναι το πολυτονικό ή το μονοτονικό: αν και πώς να εξηγήσεις το ανθυπολοχαγός. Εάν το πολυτονικό έχει κάποια λογική (αν και εφευρέθη όταν οι λέξεις απεκόπησαν από την οντολογική καταβολή τους) το μονοτονικό είναι τελείως έωλο, για αυτό εξάλλου στην ψηφιακή εποχή έχει εντελώς ευτελισθεί (greeklich, συντομογραφίες κ.λ.π).

Ως εκ τούτου: ας εντρυφήσωμεν στη Σοφία των Κειμένων ανακαλύπτοντας την Οντολογικότητα και Συνέχεια του Είναι, ας προσπαθήσουμε να μελετήσωμεν Όμηρο και Πλάτωνα από το πρωτότυπο και ας σταματήσουμε να παραπονούμεθα για έργα άλλων: το τι κάνουμε εμείς μετρά.