Ο Χρύσης όμως , ως ιερέας του Θεού του Ηλιακού Φωτός Απόλλωνος, χρειάζεται δύναμιν, όχι πειθούς, αλλά ενεργούς απορροής σύνδεσης λόγων και πράξεων: η θυγατρική δύναμις είναι η συνεκτική δύναμις , αυτή που ενώνει τον Χρύση με τον κόσμο είναι η θυγατρική δύναμις της Χρυσηΐδος: τεχνηέντως και καθόλου τυχαία ο Όμηρος κατεβάζει την Απολλώνεια δύναμιν στη γή μέσω της Θυγατρός: η Χρυσηΐδα επί της ουσίας είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον Ηλιακό Απόλλωνα ο οποίος μετατρέπει τις Ηλιακές ακτίνες σε γνώση και στον κόσμο και στους Ανθρώπους. Ουσιαστικά ο Όμηρος ολοκληρώνει την τεράστια Ορφική επανάσταση η οποία καθιέρωσε τα σύνορα αυτού του κόσμου: ο Πατήρ μεταφέρει Φυσική ενέργεια στη Γη διά της Θυγατρός: αυτή πρέπει να γίνεται αντικείμενο σεβασμού από τους Ανθρώπους: ο Χρύσης μετέφερε δύναμη Απολλώνεια στη Γη διά της Θυγατρός του: άρα αυτή έπρεπε να οδηγήσει στη Γνώση και όχι στην κάλπικη χαοτική συμπεριφορά του Αγαμέμνονος.
Όμως ποια είναι η Απολλώνεια γνώση η οποία στηρίζεται στην γνωσιακή μετατροπή των τρόπων του Ηλίου, η οποία κατενοήθη από τον Κάλχαντα αλλά όχι από τον Αγαμέμνονα; (ο οποίος Αγαμέμνων σηματοδοτεί το τέλος του Βασιλέως ως Άνακτος διαχείρισης φυσικών και στρατιωτικών δυνάμεων και την αρχή του Πολιτικού Ηγέτου (Περικλέους) ο οποίος θα στηρίζει την Ηγεμονία του στη Γνώση και όχι απλά στη Δύναμη). Η Απολλώνεια γνώση λοιπόν μετατρέπει τις ηλιακές ενέργειες σε πολιτική γνώση και σε πολιτικό ήθος: ο Ήλιος τους φωτίζει όλους, άρα θα πρέπει και ο δίκαιος ηγεμών όλους να τους φωτίζει μέσα από τις δίκαιες σκέψεις και πράξεις του. Ο Ήλιος προσφέρει δύναμη εξέλιξης στη φύση και στον κόσμο και στον άνθωπο: διά του Ηλίου όλα γίγνονται διά του καρπού των γόνιμα, εξελίξιμα, ικανά να μεταφέρουν δύναμιν δημιουργίας και αιωνιότητας παντού: πράγματι ο Ηγεμών μέσα από το φωτισμένο ως Ήλιο νού του πρέπει να προσφέρει ιδέες εξέλιξης, πράξεις οι οποίες ως καρπός ανθίζουν την αυτοεπιβεβαίωση και το κλέος του Ήρωος, και διά αυτού του τρόπου όλα ζωοποιούνται: ο Όμηρος διά του Απολλωνείου φωτός το οποίο ξεκινά και ερμηνεύει την Αχίλλειον οργή, εκχέει τον Πολιτισμόν της Ημέρας προς τους Ανθρώπους: όλα πλέον θα είναι μετατροπές ιδεολογικώς και αξιολογικώς της ηλιακής ενέργειας η οποία θα αποκτήσει ανθρώπινο προσωπείο, αλλά θα έχει ο άνθρωπος τον τρόπο του Ηλίου: θα είναι καθολικός, δίκαιος, εμβληματικός: για αυτό εξάλλου γύρω στις 250 φορές ο Όμηρος χρησιμοποιεί την περίφημον φράσιν: ήμος δε ηριγένεια εφάνη ροδοδάκτυλος Ηώς.
Ο Χρύσης ικετεύει: η Απολλώνεια Ηλιακή ενέργεια είναι ικανή να εξαφανίσει κάθε τι το ανθρώπινο διότι είναι οντολογική συνέχεια η οποία περιέχει τον Άνθρωπο άρα μπορεί να τον χειρισθεί κατά το δοκούν. Για αυτό η ικεσία σημαίνει τη διακριτική πρωτοπαρουσίαση της Ηλιακής Απολλώνειας ενέργειας: ο Χρύσης ικετεύει: εύχεται να αποκτήσουν οι Αχαιοί την Τροία, εύχεται οι Αχαιοί να επιστρέψουν στην Πατρίδα τους σώοι και αβλαβείς. Η Απολλώνεια Ηλιακή ενέργεια έρχεται ήρεμη, αλλά είναι ενέργεια άγνωστη στους πολλούς και γνωστή στον μάντη Κάλχαντα, στο μεγάλο ενδιάμεσο. Δυστυχώς η επαφή του Όντος με τη Γή και τον Άνθρωπο ολοκληρώνεται (ας θυμηθούμε και τους κατακλυσμούς) μέσα από κατά-στροφές: η χαοτική δύναμις του Ηλίου Απόλλωνος πρέπει ανεξέλεγκτη να επιπέσει στους ανθρώπους διότι όλα είναι θέμα δυνάμεως: η ηρεμία της ικεσίας είναι οντολογικά άγνωστος: είναι ένα αποκύημα της φαντασίας του ποιητού πρίν αποκαλύψει τη μεγάλη αλήθεια: ο Ήλιος Απόλλων θα επιβάλει τη δύναμή του μέσα από τη χαοτική εξάσκηση της χαοτικής Απολλωνείας οντολογικής δυνάμεως: οι ιοί (τα βέλη) ως μεταφορείς της χαοτικής οντολογικής δυνάμεως θα επιβάλουν τον Απολλώνειο τρόπο, την μετατροπή των ανθρώπων σε ηλιακώς κινούμενα όντα: διότι τελικά αυτό είναι ο Όμηρος: ο Ποιητής που μας έδειξε τον τρόπο που δημιουργήθηκε ο Ηλιακώς κινούμενος άνθρωπος. Διότι υπό το Φώς του Ηλίου θα μπορέσει ο Άνθρωπος να ίδη και την Ωραιότητα (Ελένη): και τα δύο της χαρακτηριστικά: την οργή (εσωτερική κίνησις) του Αχιλλέως και τη νόησιν (εξωτερική κίνησις) του Οδυσσέως.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι η οργή του Αχιλλέως ως χαρακτηριστικό της Ωραιότητας επισυμβαίνει μέσα από την Απολλώνεια οργή: θα πρέπει να προσέξουμε ότι η Απολλώνεια οργή προκαλεί την Αχίλλειο οργή: άρα ο Αχιλλεύς αποτελεί τρόπο μεταφοράς της Απολλωνείας οργής στο Ανθρώπινο Βασίλειο: άρα τι είναι ακριβώς η Απολλώνειος οργή; Είναι η εσωτερική εργασία μεταφοράς του Ηλιακού τρόπου προς τους ανθρώπους: οι άνθωποι εσωτερικά απογεμίζουν από τον τρόπο του Ηλίου: αυτή είναι η εργασία ως οργή, πρέπει να είναι ολη αυτή η ηλιακή ωρίμανση οργή διότι είναι μανιώδης εργασία η οποία καταργεί τη λογική και μεταφέρει τον πρωτόλειο ηλιακό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι έπειτα έρχεται η Οδύσσεια, η σύνεσις της λογικής νοστικότητας του ανθρώπου.
Ο Αχιλλέας λοιπόν αποδέχεται την μεταφορά της Απολλώνειας οργής δια του εαυτού του προς τους ανθρώπους. Διότι με αυτόν τον τρόπο ο ωκύμορος, γρηγορόζωος, υιός της Θέτιδος, μεταφέρει τις Ηλιακές εσωτερικές τροπικότητες στους ανθρώπους οι οποίοι θα πρέπει να υιοθετήσουν την αποφασιστικότητα του Ηλίου, την γρηγοράδα και την ικανότητα του Ηλίου, πρίν όλα αυτά διά του Οδυσσέως γίνουν νόησις σύνεσης και συνετής διαχείρισης εν τη πόλει των ηλιακών ακτίνων και του ηλιακού τρόπου. Ο Αχιλλεύς είναι το μεγάλο Θύμα της Απολλωνείας οργής διότι αυτός θα μεταφέρει τη συμπαντική ηλιακή τροπικότητα στους ανθρώπους, ως ένδειξη της ωραιότητος: ο Ηλιακός οργιαστικός τρόπος είναι το ένα πόδι της ωραιότητας: το άλλο είναι ο ηλιακός τρόπος της νοητικής ισορροπίας των κατανεμηθεισών δυνάμεων, αυτή όμως είναι η αποστολή του Οδυσσέως.
Ο Αγαμέμνονας αντιστέκεται στην μεταφορά (κατά ανθρωποκεντρικό τρόπο) της Απολλωνείας και Ηλιακής ενεργείας προς το ανθρώπινο βασίλειο: θα πρέπει να προσεχθεί πολύ αυτό το σημείο: δεν είναι τυχαίο ότι οι μινωΐτες δεν είχαν συμπεριλάβει τον Απόλλωνα στους Θεούς τους: δεν είχαν ανάγκη της γνώσης, ήσαν ικανοποιημένοι με την σειρά και την τάξη του Βασιλέως ο οποίος ήταν εγγυητής μιάς καλής και σταθερής ζωής: άρα ο Χρύσης γίγνεται μισητός από τον Αγαμέμνονα διότι καταργεί το μοντέλο του Βασιλέως έως εκείνη τη στιγμή: Βασιλεύς είναι κυρίως ο μεταφέρων τη γνώση, ο φωτίζων τους ανθρώπους, η συμπαντικότητας της αποκεκαλυμμένης γνώσης (ο Απόλλων επιθυμεί της ικανοποίησης του ιερέως του0 είναι υπεράνω του παραδοσιακού Βασιλέως: ο Αγαμέμνων κατανοεί ότι η Βασιλεία του έχει όρια και αυτό τον αναγκάζει να αντιδράσει: ήδη οι Έλληνες διεστρωμάτωσαν προσεκτικά το σύμπαν σε επίπεδα δυνάμεων: ήταν συμπαντική η ματιά τους: στην Αυλίδα ένοιωσε ότι υπό την δύναμιν της αδελφής του Απόλλωνος , της Αρτέμιδος: δεν είναι τυχαίο ότι ο Βασιλεύς , η Βασιλεία, γίγνεται λεία δύο αδελφών : εάν ο Απόλλωνας είναι ο θεός της Γνώσεως (Ηλιακής φανεράς γνώσεως)η Άρτεμις ( εκ του αραρίσκω, και αρτύνω (συνδυάζω, παρασκευάζω) είναι αυτή η θήλεια δύναμις η οποία ενώνει το δάσος με τη ζωή, τη φύση με το σύμπαν και τον άνθρωπο, διά του δάσους (φύσεως) προχωρούν οι δυνάμεις του σύμπαντος προς τους ανθρώπους: υπάρχει και μία άλλη κρυφή αρμονία στα δύο αυτά αδέλφια η οποία δεν θα πρέπει να μας ξεφύγει:
Σύμφωνα με τον Όμηρο ο Απόλλων φέρει θάνατον τοις ανδράσιν, η Άρτεμις φέρει θάνατον ταις γυναιξί (Ζ205,428): Άρα ο Απόλλων φέρει τη γνώση του Ηλίου η οποία μεταφέρει τους άνδρες μακριά σε αποφάσεις (τρόπος θανάτου) η Άρτεμις φέρει τη δυναμική του ποιες δυνάμεις πρέπει να περάσουν διά της φύσεως προς τους ανθρώπους (για αυτό είναι ιοχέαιρα (τα βέλη της είναι οι δυνάμεις της) προς τις γυναίκες (για αυτό η Ιφιγένεια με βάση αυτές τις δυνάμεις μεταφέρεται μακριά (θάνατος): άρα ο Απόλλων έπεσε θύμα (η Βασιλεία έπεσε θύμα) δύο αρμονικών (άρρενος και θηλείας) δυνάμεων: η Άρτεμις του διεμήνυσε ότι δεν είναι η κόρη δικό του κτήμα αλλά του συμπαντικού κόσμου των θεών, ο Απόλλων για δεύτερη φορά του διεμήνυσε ότι η Χρυσηίδα δεν του ανήκει διότι ανήκει στο σύμπαν των θεϊκών δυνάμεων του δικαίου: με δύο τρόπους ο Αγαμέμνων κατανοεί την μερικότητα και κοσμικότητα της εξουσίας του και αυτό τον συνθλίβει: από την άλλη πλευρά πολύ καλά κατανοούμε ότι η Βασιλεία του είναι οριακή και μερική, ο Όμηρος προχωρεί στον μεγάλο συνδυσμό σύμπαντος και Ανθρώπου προκειμένου να ορίσει την Ωραιότητα: ο Βασιλεύς είναι μία πρόσκαιρη διοικητική εφεύρεση, το ζητούμενο είναι η έννοια του Ανθρώπου: πότε ο Άνθρωπος είναι Ωραίος: ας μην ξεχνούμε ότι για την Έννοια της Ωραιότητας, για μία Ελένη έγινε ο Τρωϊκός πόλεμος:
Ο Άνθρωπος είναι Ωραίος όταν διά του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος κατανοεί τη συμπαντική δικαιοσύνη και την κατανοεί: ο Αγαμέμων θα πεθάνει ως μη Ωραίος: ο Αχιλλέας είναι θετικά και αρνητικά Ωραίος: υπακούει στην Ωραιότητα των αδελφών θεών, αυτός είναι και ο σκοπός των Ηρώων: ενώνουν τους Ανθρώπους εννοιακά με τις συμπαντικές δυνάμεις: προωθούν στους Ανθρώπους τις συμπαντικές δυνάμεις : (Ήρωας, ο ρέων τας δυνάμεις του σύμπαντος): ο Αχιλλέας λοιπόν ρέει προς τους ανθρώπους την έννοια της Απολλωνείας και Αρτεμιδιακής δικαιοσύνης: η Ιφιγένεια είναι η θήλεια δύναμις της φύσης η Χρυσηΐδα επίσης ανήκει σε κάτι παραπάνω από τους ανθρώπους: ο άνθρωπος έχει ένα ανώτερο μέρος το οποίο πρέπει να το σεβόμαστε: ο Αχιλλέας είναι θετικά ωραίος διότι σέβεται όλα αυτά, αλλά και αρνητικά ωραίος διότι θα οργισθεί όταν διαταραχθεί η αρμονική δικαιοσύνη των αδελφών θεών: άρα το πρώτο όπως είπαμε χαρακτηριστικό της Ωραίας Ελένης είναι η δικαιοσύνη του Όλου και η Οργή διαφύλαξης του, το δεύτερο η νόηση του Οδυσσέως και όλοι οι τρόποι έκφανσης αυτής της νόησης επί των περιπλανήσεων ώστε να επιτευχθεί ο νόστος και να μην χαθεί ο Οδυσσέας από έναν Κύκλωπα.
Άρα κατασκευάζεται το Ανθρώπινο Εγώ ως Έννοια : ο Άνθρωπος σέβεται το όλον αλλοιώς οργισμένος προασπίζεται αυτή την ωραιότητα: αυτή η Ομηρική ανακάλυψη ταξιδεύει μέσα στην ιστορία: η ωραιότητα πάντοτε πηγαίνει αγκαλιά με την σκληρότητα, την αγριότητα, τον αγώνα, την οργή: η ωραία Ανθρωπίνη φύση μέσα από πολέμους υπεράσπισε τα θέλω της, ο ωραίος κόσμος του θεού απαιτεί οργή κατά της αμαρτίας, όλοι μας διά της ηθικής προασπιζόμαστε το Ωραίο οργιζόμενοι όταν καταπατείται.
Τα θεία βέλη της αρρωστείας έπεφταν στους Αχαιούς για εννέα ημέρες: από τον ιοβόλο Απόλλωνα. Ας προσέξουμε ότι το βέλος είναι :ιός: στην μετέπειτα ιατρική επιστήμη ο ιός είναι αιτία των ασθενειών: άρα ο Όμηρος προσφέρει μία αιτία της ασθενείας: ο άνθρωπος χάνει το σθένος του και τη δύναμή του (ασθενεί) όταν διαρρηγνύει την ισορροπία με το σύμπαν και τον κόσμο, όταν ως σκέψη και πράξη επιλέγει δρόμους εγωϊστικότητας και αδικίας. Σε αυτό το σημείο ο Όμηρος αποκαλύπτει την οδό του ανθρώπου προς τη συνέχειά του: η ισορροπία με το όλον, η δικαιοσύνη προς τους Άλλους, δομεί το Ωραίο Εγώ το οποίο είναι ρωμαλέο και σθεναρό: σε κάθε άλλη περίπτωση εμφανίζεται η α-σθένεια ως συμπαντική ανισορροπία: ο άνθρωπος δεν μπορεί να ευθυγραμμισθεί με τη συμπαντική συνέχεια και οι αχανείς συμπαντικές δυνάμεις τον εξ-οντώνουν :αυτή είναι και η έννοια της Ομηρικής ασθενείας: σήμερα δεν απέχει πολύ η έννοια της ασθενείας από όλα αυτά.
Διότι και σήμερα η άδικη και ανισόρροπη συμπεριφορά επιβαρύνει τον άνθρωπο ο οποίος ασθενεί υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους Άλλους και στον Εαυτό του: αυτή η ψυχική ασθένεια προκαλεί πληθώρα σωματικών ανεπαρκειών οι οποίες ονομάζονται αρρώστειες: άρα η λύση είναι η επαναφορά της εσωτερικής και εξωτερικής δικαιοσύνης: εάν βέβαια σκεφθούμε ότι η αιτία των ιών (βελών) είναι ο θεός της Γνώσεως (Απόλλων) τότε κατανοούμε ότι οι ασθένειες έχουν ως αιτία την άγνοια (κάτι το οποίο θα υπενθυμίσει και ο Σωκράτης): άρα όλα είναι θέμα Γνώσης και συμπαντικής ισορροπίας.
Τη σύναξη την συνεκάλεσε όχι ο Αγαμέμνων αλλά ο Αχιλλέας έπειτα από παρότρυνση της θεάς Ήρας (τῷ γὰρ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη). Τίποτε δεν είναι τυχαίο,άρα ούτε αυτό είναι τυχαίο: Η Ήρα (ροή της ζωής) επιθυμεί τη συνέχεια, την ανακάλυψη δυνάμεων μέσα από όλα όσα συμβαίνουν, για αυτό θεωρείται και ως «ανακατώστρα»: διότι τα προβλήματα πρέπει να κατανοούνται να γνωρίζονται και να οδηγούν σε λύσεις εαυτού συνδεόμενα με καθολικές αρχές . Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί και κάτι άλλο ακόμη: ο Αγαμέμνων είναι το χθές και ο Αχιλλέας το αύριο: υπό ποία έννοια: οι άνθρωποι δεν είναι απλή οργάνωση, δεν είναι απλά πλάσματα κυβερνώμενα από έναν Βασιλέα: είναι εσωτερικότητες οι οποίες θα πρέπει να συνδυασθούν και να ενωθούν με νέες γνώσεις, ιδέες και αξίες: ο Αγαμέμνων ως ακίνητος Βασιλεύς αντιπροσωπεύει τον ακίνητο Άνθρωπο: ο Άχιλλέας αποτυπώνει τη θεμελιώδη Ομηρική έννοια της κινήσεως: ο άνθρωπος κινείται με βάση τα βέλη του ουρανού, τις αιτίες που ανακαλύπτει, τις συμπαντικές προκλήσεις. Πολύ αργότερα και ο Ευριπίδης για τους ίδιους λόγους θα ευτελίσει τον Βασιλέα Μενέλαο προτείνοντας ως Βασιλεία τον Άνθρωπο ο οποίος διά του Νοός ανακαλύπτει το Φαίνεσθαι και το Είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
vasilios888@yahoo.gr