Γιατί πρέπει να πεθάνουμε;

 

Γιατί πρέπει να πεθάνουμε;

Πρέπει να πεθάνουμε γιατί σε αυτή τη διάσταση πορευόμεθα κυκλικώς και θα πρέπει να διαβούμε και πάλι την πύλη εισόδου σε αυτή τη ζωή. Άρα ο θάνατος είναι μία νέα ζωή με άλλη κατανομή των ίδιων δυνάμεων ζωής διότι η ζωή και ο θάνατος διαβαίνουν την ίδια  πύλη: Κάποια όμως στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και μία άλλη αλήθεια: πεθαίνουμε διότι πρέπει σε μία ευθύγραμμη οντολογική κίνηση να αναδιανείμουμε τις δυνάμεις μας και από την πύλη εισόδου σε αυτή τη διάσταση να φύγουμε στο χάος: άρα δεν πεθαίνουμε αλλά απελευθερωνόμαστε στο χάος.

Άρα από την ίδια πύλη διά της οποίας ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή προκύπτουν δύο δεδομένα: Εάν όλα κινούνται κυκλικά τότε μετά το θάνατο οι δυνάμεις μας διά της πύλης εισόδου επανέρχονται στην ίδια ζωή: Εάν η κίνησις είναι ευθύγραμμος τότε φεύγουμε από την πύλη εισόδου και απελευθερωνόμαστε στο Χάος, δεν επανερχόμαστε σε αυτή τη Ζωή: ο χριστιανισμός (για αυτό ο Νίτσε εζήτησε επαναξιολόγηση των αξιών) αντιστρέφοντας την Οντολογική αληθινότητα χαρακτήρισε ως πύρ γεέννης το χάος και ως παράδεισο το βασίλειο του θεού: ουσιαστικά εστερέωσε τη φυλακή της κυκλικής κινήσεως: διότι κυκλικά ο Άνθρωπος διά του θανάτου επιστρέφει στο βασίλειο του θεού ώστε κυκλικά να ξαναϋπάρξει σε αυτή τη ζωή, ενώ εάν φύγει στο χάος (στην κόλαση, στο πύρ γεέννης) τότε φεύγει σε άλλες χαοτικές καταστάσεις (επειδή δεν μπορεί να ξαναυποπέσει στα χέρια θεών και ανθρώπων χαρακτηρίσθηκε ως κόλαση, αμαρτία και πύρ γεέννης: διότι στη χριστιανική αντιστροφή η ελευθερία είναι σκλαβιά και η σκλαβιά ελευθερία (αρχής γενομένης από το κυκλικό σχήμα του Πλάτωνος ο οποίος έναν εχθρό είχε: την ευθύγραμμη απελευθέρωση στο χάος  για αυτό ευχή και κατάρα έδωσε να κατασκευασθούν κυκλικά σύμπαντα).

Γιατί πεθαίνουμε λοιπόν; Ή μάλλον πώς πεθαίνουμε; Τι επιτέλους είναι ο θάνατος; Ή καλλίτερα; Είναι κάτι τελείως απροσδιόριστο και ανεξέλεγκτο; Μήπως τελικά εμείς καθορίζουμε τη ζωή και το θάνατό μας χωρίς να το ξέρει η επιφάνεια του επιφανειακού εαυτού μας;

Ας θυμηθούμε για ολίγο τα όσα αναφέρει ο Ησίοδος: ο κόσμος μας προέρχεται από το χάος και τις δυνάμεις του: ας το φαντασθούμε για λίγο: μία δύναμις του χάους μορφοποιείται διαφορετικά από τις άλλες παράγοντας την Ημέρα, τον Έρωτα και λοιπές οντότητες: είναι ανακατανομές δυνάμεων: αυτό συμβαίνει σε όλους μας: περπατούμε στο δρόμο και ζαλιζόμαστε, είναι επιβολή δυνάμεως: θέλουμε να κοιμηθούμε, είναι επιβολή δυνάμεως: όπως το χάος μορφοποίησε τις γήϊνες δυνάμεις, δηλαδή όπως δυνάμεις εξελίσσονται σε κάτι άλλο, παρόμοια και εμείς συνεχώς ως συνέχεια αυτών των χαοτικών δυνάμεων που μας κινούν μεταφερόμαστε σε άλλες μορφές και καταστάσεις: συνεχώς: αφαιρούμαστε, κοιμόμαστε, λιποθυμούμε, ηδονικά χαιρόμαστε καταστάσεις: όλα αυτά είναι επιβολή δυνάμεως: ο θάνατος είναι μέρος αυτής της ίδιας επιβολής , συνέχεια του πρώτου τρόπου του χάους: απλά ο θάνατος είναι ζαλάδα , ύπνος, ηδονή, αφηρημάδα, η οποία οδηγεί την κυρία δύναμή μας σε άλλο τόπο εφαρμογής της, όπως το χάος έφερε τη  δύναμή του και έγινε ημέρα. Άρα ο θάνατος (όπως και η ζωή) είναι απλά τροποποίηση της εσωτάτης δυνάμεώς μας.

Ο Θάνατος δεν είναι απλή ζαλάδα διότι οι δυνάμεις μας είναι κατανεμημένες όπως η δομή του σπιτιού: υπάρχει τσιμέντο στους τοίχους το οποίο και να πέσει δεν υπάρχει πρόβλημα αλλά υπάρχει τσιμέντο στο θεμέλιο του σπιτιού: αυτό εάν πέσει  υπάρχει τεράστιο πρόβλημα: υπάρχουν δυνάμεις επαφής μας με τον ήλιο, αυτές είναι ασήμαντες για τη ζωή μας,  ζαλιζόμαστε από αυτές τις κατανομές αυτών των δυνάμεων: έχουμε όμως εσώτατες θεμελιώδεις δυνάμεις οι οποίες προέρχονται κατ΄ευθείαν  από τον Ήλιο και το χάος και καθορίζουν την πορεία μας σε σχέση με αυτές τις πηγές ενεργείας: αυτές όταν  ενεργοποιηθούν πιο δυναμικά μας ωθούν στην ηλιακή και χαοτική αφομοίωση και αυτό το λέμε θάνατο, όπως όταν οι δυνάμεις μορφής σαν σφραγίδα μας αποτυπώσουν στην εσωτάτη ηλιακή και χαοτική δύναμή μας τη μορφή μας τότε λέμε ότι ζούμε (γεννώμεθα): Άρα είμαστε ανακατανομή δυνάμεων: δεν υπάρχει ύλη, είναι ένα από τα αριστοτελικά ψεύδη, μόνον κίνησις και ανακατανομή των ήδη υπαρχουσών δυνάμεων.

Πεθαίνουμε λοιπόν για τον ίδιο λόγο που ζούμε: αναδιανέμουμε συνεχώς τις δυνάμεις μας σε σχέση με τις κύριες πηγές ενεργείας : τον ήλιο, το χάος, τους πλανήτες κ.λ.π.: το ερώτημα εδώ τίθεται αμείλικτο: συμμετέχουμε σε αυτή τη δυναμική διαλεκτική (το μέγιστο πλατωνικό ψεύδος (Παρμενίδης και Σοφιστής) είναι αυτό: η Πλατωνική άρνησις να παραδεχθεί ότι ζωή και θάνατος είναι η διαλεκτική ανάμεσα στο χάος και στο σώμα ώστε συνεχώς οι δυνάμεις κινούμενες από το μη ον προς το όν να αναδιανέμονται: η φιλοσοφία φοβήθηκε το μη ον διότι εάν απελευθερώσει τον Κέρβερο του χάους  μέσα μας κανείς Πλάτων και κανείς θεός δεν θα μπορέσει να μας ελέγξει: η πηγή μας δεν είναι ο Νούς ούτε κάποιος θεός αλλά το χάος ως πηγή αναδιανεμηθεισών δυνάμεων.

Τι συμμετοχή έχουμε λοιπόν στον ερχομό μας στη ζωή, στον ερχομό μας στο θάνατο, διότι είναι ζωή και θάνατος αναδιανομή της μίας δυνάμεως: ας απαντήσουμε έμμεσα: η γυναίκα προκαλεί τη σύλληψη και την  εμβρύου ή άλλη δύναμις; Γιατί λέμε ότι η γυναίκα 9 μήνες επηρεάζει με τη συμπεριφορά της την υγεία του εμβρύου; Εμείς κανονίζουμε τη  μίτωση, την αναπαραγωγή των δισεκατομμυρίων κυττάρων και νευρώνων, τη λειτουργία της καρδιάς ή κάποιος άλλος; Στην καινή διαθήκη αναγκαστικά παρααδίδεται ότι ο άνθρωπος μπορεί να ελέγξει τη ζωή και το θάνατο σε σχέση με το θεό: εμείς λέμε ότι ο κάθε ένας από εμάς ελέγχει το πότε θα ζήσει και πότε θα πεθάνει ως τέτοιος, ελεύθερος στην ατομική χαοτική πορεία του. Ο Λόγος ενεφάνισε ένα μικρό ποσοστό του προσώπου μας , αυτό το οποίο μας αναδεικνύει εξωτερικά σε σχέση με τη φύση και  τους άλλους: οι εσώτατες όμως δυνάμεις μας είναι μέρος του ευρυτέρου οντολογικού εαυτού μας: ενός χαοτικού εαυτού  διότι είμεθα παιδιά  του  χάους: άρα ο απροσδιόριστος χαοτικός εαυτός μας καθορίζει όλες τις ανακατανομές δυνάμεων: πότε θα γεννηθούμε (αυτομορφοποιούμεθα) πότε θα πεθάνουμε (δική μας απόφαση είναι του χαοτικού εαυτού μας)ό χαοτικός εαυτός μας μπορεί και καθορίζει την καρδιά τους πνεύμονες τους νεφρούς, αυτός φέρει χέρια και πόδια στο έμβρυο, εάν αφεθούμε στον χαοτικό εαυτό μας θα καταλάβουμε ότι εν στιγμή είμεθα τα πάντα και η συνέχεια του Όλου μας. Άρα ο βαθύτατος και χαοτικός εαυτός μας καθορίζει και ελέγχει πότε θα ζήσουμε και πότε θα πεθάνουμε: άρα μπορούμε με βαθεία ενδοσκόπηση να καθορίσουμε τη ζωή μας και το θάνατό μας όχι ως επιστροφή  στη ζωή αλλά ως φυγή στο χάος.

Για αυτό ανακαλύφθηκε ο Λόγος ώστε ως κεντρική αλυσίδα να αλυσοδέσει όλους τους ανθρώπους: μπορούμε κάποια δεν μπορούμε τα πιο πολλά, ο εαυτός μας είναι μόνον ο λογικός ο χαοτικός εαυτός μας ειδικά μετά το καταστροφικό πέρασμα της θρησκείας θεωρήθηκε αμαρτωλός δαιμονικός: δεν είναι τυχαίο ότι είναι ά-σχημο, απρισδιόριστο και αχανές είναι το πλατωνικό κακό (για αυτό και ο αθηναίος προ-χριστιανός απεγνωσμένα στον Τίμαιο αναπολεί τις κυκλικές πορείες διότι μόνον με αυτόν τον τρόπο δεν θα μείνει άνεργος αλλά οι άνθρωποι θα ανακυκλώνονται γύρω από το φαντασιακό αγαθό του αντί να φύγουν στο ατομικό χάος των).

Πώς πεθαίνουμε λοιπόν; Με πολλούς τρόπους τους οποίους εμείς επιλέγουμε; Καθόμαστε και πεθαίνουμε: απλά η εσωτάτη δύναμίς μας  ως όχημα μας μεταφέρει αλλού: εμείς το λέμε καρδιακή προσβολή: πνιγόμεθα: δεχόμεθα τη δύναμη του ύδατος να  μας μεταφέρει αλλού: το λέμε πνιγμό: συγκρούονται δύο αυτοκίνητα: οι εσώτατες δυνάμεις μας μεταφέρουν άλλο διότι από τα κατεστραμμένα ζωτικά όργανά μας οι απελευθερωμένες δυναμεις μας μεταφέρουν αλλού: το λέμε δυστύχημα: είναι όμως μεταφορά δυνάμεων η οποία από εμάς καθορίζεται διότι θα μπορούσαμε να την ελέγξουμε διαφορετικά εάν  είχαμε θυμηθεί ότι εμείς κινούμε όλα όσα γίνονται στο σώμα μας.

Η πρώτη ησιόδειος χαοτική δύναμις θεωρώ ότι δεν ήτο κυκλική: έφερε το έρεβος, την ημέρα , τον έρωτα: η κυκλικότητα ξεκίνησε με τον  Όμηρο (ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη) στους πλατωνικούς κύκλους , στον Εύδοξο και στους 27 κύκλους του οι οποίοι καθορίζουν την πορεία των πλανητών γύρω από τον Ήλιο (άρα των ανθρώπων διότι η δύναμις των πλανητών μορφοποιείται σε άνθρωπο) στην καινή διαθήκη (όλοι επιστρέφουν στη βασιλεία του θεού) στον γερμανικό ιδεαλισμό (όλα γύρω από το Εγώ του Φίχτε, η ιστορία στο Σέλλινγκ είναι ανακυκλική, η διαλεκτική του Εγέλου είναι επιστροφική): ο μόνος ο  οποίος θυμήθηκε την χαοτική ατομική πορεία ο Νίτσε ζήτησε επαναξιολόγηση των αξιών: καθώς λοιπόν οι κυκλικές δυνάμεις ελλειπτικά περιστρέφονται περί του ηλίου τον πλησιάζουν και απομακρύνονται από αυτόν: όταν απομακρύνονται οι δυνάμεις  ψύχονται και μορφοποιούνται, το λέμε σώμα: όταν πλησιάζουν  γίγνονται λαμπερές ασώματες δυνάμεις : άρα επειδή ταξιδεύουμε περί τον Ήλιο όταν τον πλησιάζομε γερνάμε και αναλυόμεθα σε αιθέριες δυναμεις (Θάνατος) όταν απομακρυνόμεθα είμαστε νέοι και αποκτούμε σώμα: για αυτό και οι πατέρες μας ανεκάλυψαν το ρ. νέω, νεότητα (κινούμαι): διότι καθώς φεύγει κανεις από τον Ήλιο αποκτά σώμα , κινείται συνεχώς μέχρι να πλησιάσει και  πάλι τον Ήλιο και να αναλυθεί στο αιθέριο ηλιακό σώμα (θάνατος διότι κοντά στον ήλιο όλα είναι ανάλυσις δυνάμεων: φεύγουμε από τον Ήλιο (γένεσις σώματος) τον πλησιάζουμε (ανάλυσις αιθέριο εαυτού, θάνατος).

Καθώς μεγαλώνουμε δεν περιστρεφόμεθα απλά περί τον Ήλιον: τον πλησιάζουμε : αυτοί που πεθαίνουν ξαφνικά τον πλησίασαν πολύ, αυτοί που ζούν τον πλησιάζουν πιο αργά: έχουμε ξεχάσει τις εσώτατες δυνάμεις μας άρα έχουμε ξεχάσει την περιστροφή τους περί τον Ήλιο: εάν θυμηθούμε το συμπαντικό εαυτό μας θα θυμηθούμε το πώς  ήλθαμε εδώ και  θα καθορίσουμε το πώς και  πότε θα φύγουμε: όλα είναι η δική μας γνώση που μόνον ο δικός μας εσώτατος εαυτός γνωρίζει.