Η μετατροπή της Ιδέας σε Αξία.

Πρίν το θεό υπήρξε έναν τεράστιο χρονικό διάστημα προετοιμασίας αυτού του οντολογικού μεγέθους: Σήμερα μπορεί να θεωρούμε όσα επιστημονικά και τεχνολογικά συμβαίνουν ως κάτι το εξαιρετικό όμως όλα μα όλα έχουν τη βάση τους στο ότι το σύμπαν, μέρος του σύμπαντος κλείσθηκε σε ιδέα και αυτή η ιδέα μεταλλάχθηκε σε αξία. Οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να πιστεύσουν σε κανένα μα κανένα θεό εάν πρώτα δεν είχε εμφυτευθεί μέρος του σύμπαντος ως ιδέα μέσα τους, επίσης εάν δεν είχαν σμιλευθεί στο να μετουσιώνουν όσα πιστεύουν διά της Ιδέας σε πράξεις.

Κανείς μα κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πότε ο Άνθρωπος σταμάτησε να περπατά ελεύθερος στο σύμπαν, σταμάτησε να συμμετέχει βιωματικά σε όσα γίγνονται στο Όλον, ακινητοποιήθηκε στη Γή και έκλεισε στο επίπεδο της εμβέλειάς του δυνάμεις του όλου που θα μπορούσε να φυλακίσει και να ελέγξει: σαφέστατα συζητούμε ότι όταν ο Άνθρωπος κατάφερε και ακίνητος στη Γή μπόρεσε να ελέγξει κάποιες δυνάμεις ώστε μέσω αυτών να αναπαραστήσει κομμάτι του Όλου, άρχισε να βλέπει το όλον μέσω αυτών των φυλακισθεισών δυνάμεων, εκ του ορώ (βλέπω) γεννήθηκε (β΄αόριστος είδον) η ιδέα. Η στιγμή αυτή, η οποία είναι παντελώς άγνωστη σε εμάς σε σχέση με το πότε συνέβη, είναι η στιγμή γένεσης ανθρώπου και θεού. Διότι και ο άνθρωπος και ο θεός είναι παιδιά αυτής της κίνησης:  ο Άνθρωπος ακινητοποιήθηκε στη γή, δέσμευσε δυνάμεις του όλου και αυτές  χρησιμοποίσε ως ιδέες (νοητά μάτια) ώστε να βλέπει τον εαυτό του και τον κόσμο. Όλη η μεγαλοπρέπεια των δυνάμεων αυτών εκ του όντος αποκοληθεισών μεταλλάχθηκε σε αγαθό, θεό, ιδανική πολιτεία και άνθρωπος. Καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο το οποίο να ομιλεί για αυτήν  την στιγμή, το μόνον που μπορούμε να φαντασθούμε είναι ότι όταν κάποιοι συζητούσαν για το ότι ο Άνθρωπος και η γή είναι το  κέντρο του Όλου εννοούσαν αυτή ακριβώς τη στιγμή και τη γένεση της Ιδέας.

Ο άνθρωπος λοιπόν σταμάτησε να βιώνει την οντολογική του πορεία και άρχισε να βλέπει το όλον μέσω των ιδεών, τις ουρές των οντολογικώ δυνάμεων οι οποίες έγιναν ιδέες. Εάν το θέμα αυτό ούτως έχει κατανοούμε ότι συλλήβδην η φιλοσοφία δεν έχει τουλάχιστον την αξία που της έχουμε προσδώσει διότι βλέπει τον κόσμο όχι ως άνθρωπος που κινείται στο όλον αλλά ως άνθρωπος που βλέπει το Όν διά των ιδεών. Σαφέστατα ο Θαλής και οι λοιποί προσωκρατικοί φυλάκισαν κομμάτι του όλου και το μετέτρεψαν σε δυνάμεις κτίσης του κόσμου μας.

Επίσης όλη αυτή η κατάσταση είχε και μία άλλη  συνέπεια: η Ιδέα ως δύναμις του Όντος η οποία δεσμεύθηκε προκειμένου να κτίσει αυτόν τον ανθρώπινο κόσμο, ήταν εκ φύσεως κάτι το θεωρητικό: άρα ο άνθρωπος νωρίς νωρίς ξεκίνησε μία λατρεία στο αφηρημένο, στο θεωρητικό, στο νοητικό: όχι ότι αυτό εκ φύσεως είναι κάτι το άλλο από το σωματικό, αλλά έπρεπε οι φυλακισμένες νοητικές δυνάμεως κτίσης του κόσμου μας να θεοποιηθούν. Ας σκεφθούμε και μόνον ότι πρίν από αυτές τις καταστάσεις καλό ήταν η αμαρτία και κακό η χάρις, τώρα όμως έπρεπε όλα να αντιστραφούν.

Ο Άνθρωπος απετέλεσε συνέχεια αυτών  των ιδεών οι οποίες σταδιακά ακινητοποιήθηκαν και έγιναν Αγαθό, έγιναν θεός. Συνεχίσθηκαν επί των ανθρώπων και αυτό ονομάσθηκε ηθική. Ο άνθρωπος έπρεπε όλες αυτές τις φυλακισθείσες δυνάμεις οι οποίες έγιναν θεός και λατρεύθηκαν να τις συνεχίσουν επί της γής. Αυτό έπραξε ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, σήμερα μπορεί όλα όσα λένε αυτοί οι φιλόσοφοι να μας φαίνονται τόσο τετριμμένα, όμως εκείνη την εποχή το σύνολο των ανθρώπων ξεριζώθηκε από την οντολογική του συνέχεια και μπλέχθηκε στο διπολισμό ιδέας και ηθικής: ό Άνθρωπος έπρεπε μέσω των σωματικών του κινήσεων (πράξεις) να συνεχίζει τις ιδέες που κληρονόμησε. Η μετάλλαξη του  Όντος σε ιδέα και ηθική αποτελεί το μέγιστο σφετερισμό κάποιων έναντι του όλου, η οποία εγέννησε το θεό (όσο ο Άνθρωπος εκινείτο στο χάος του Όλου ως οντολογική δύναμις) δεν  μπορούσε να διακρίνει κανένα θεό στο μεγαλείο του Όντος όπου ευρισκόταν. Όταν όμως ακινητοποιήθηκε εδώ άμεσα λάτρευσε τις ιδέες (διότι τα παιδιά του και  τα παιδιά των παιδιών του αυτές μόνον ήξεραν) και κατάλαβε ότι οι κινήσεις του καθορίζονται από τη φύση αυτών των ιδεών (αρμονικές, αόρατες, καθάριες, θείες κ.λ.π). Άμεσα οι αξίες έγιναν πολύ συγκεκριμένη φυλακή για τον άνθρωπο: είναι η τιτανομαχία ίσως, είναι η στιγμή  κατά την οποία ο Προμηθέας αφαιρεί από τον άνθρωπο τις οντολογικές του δυνάμεις με τις οποίες κινείται στο Όν (αυτές τώρα ως δύναμις, τάχος, πέταγμα) ανήκουν στους πεσμένους ανθρώπους άλλων διαστάσεων οι οποίοι εδώ έρχονται ως ζώα, και ο άνθρωπος πλέον αφήνει την ικανότητα της καθεαυτής οντολογικής του δύναμης ( ο Επιμηθέας την αφαιρεί ολοκληρωτικά από τον άνθρωπο)διότι πλέον ο άνθρωπος θα έχει όχι την βιωματική οντολογική του πορεία (ο λέων κανένα άγχος θανάτου δεν έχει υπό την έννοια ότι ανήκει στην οντολογική σειρά για την οποία δεν μπορεί να εξαγάγει νοητικές φοβίες και ανοησίες) αλλά διά του Προμηθεϊκού νοός ο άνθρωπος αποκόπτεται οριστικά από τη βίωση του όντος και ολοκληρωτικά βλέπει μέρος του όντος διά των ιδεών: νούς δεν είναι τίποτε άλλο από την επικράτηση των ιδεών (ύδωρ, αήρ, άπειρον κ.λ.π) στον άνθρωπο, ο μύθος ότι υπάρχει και ένα όργανο σαν τον εγκέφαλο είναι μεταγενέστερη ανακάλυψη. Ουσιαστικά ζούμε επί των υδάτων των αέρηδων του πυρός κ.λ.π. Από αυτήν την άποψη η γένεση  του Νοός σηματοδοτείται στην Οδύσσεια εκεί όπου ο Οδυσσέας οικειοποιείται το ύδωρ τη θάλασσα άρα κυριαρχείται από αυτή  την δύναμη η οποία σταδιακά θα τον κυριαρχήσει ως τρόπος σκέψης και πράξης, νούς δεν είναι όργανο αλλά το ύδωρ ως τέτοιο καθώς μας κατακτά  ως τρόπος και κίνησης: ας μην το βλέπουμε αυτό μας έχει κατακτήσει και μας ωθεί σε ιδέες (υδάτινες αναμνήσεις) και πράξεις (εκτύλιξη του ύδατος στη ζωή μας).

Επάνω στο διπολισμό ιδέας και ηθικής εκτίσθη το ανθρώπινο οικοδόμημα του ανθρώπου που απεκόπη  από την οντολογική σειρά και έπεσε θύμα ιδεών (ζωής, θανάτου, φόβων) και συνεπαγομένων πράξεων  : ο άνθρωπος δεν κινείται στο σύμπαν ελεύθερος και άφοβος, αλλά επειδή το βλέπει μέσω ιδεών (φυλακισθεισών  μικροδυνάμεων) θεωρεί ότι πρέπει να συνεχίσει με τις πράξεις αυτές τις μικροδυνάμεις ,μη μπορώντας να ίδει το χάος που ευρίσκεται πρό και μετά αυτών των μικροδυνάμεων.Αυτές οι μικροδυνάμεις πολλαπλασιαστικά γεννούν όλους μας τους φόβους και τις πράξεις διότι μας εμποδίζουν να ιδούμε το άπειρο Όν το οποίο υποκρύπτεται πίσω από τις ιδέες του Αγαθού και του θεού και έμπροσθεν αυτών.