Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση α΄γυμνασίου. Οδύσσεια Ομήρου. Τα προσωπεία του Οδυσσέα.

 

Ο Οδυσσέας μέσα στα Ομηρικά έπη, ειδικά στην Οδύσσεια η οποία είναι και αφιερωμένη στον Βασιλέα της Ιθάκης και στις περιπλανήσεις του, παρουσιάζεται όχι ως ενιαία προσωπικότητα, αλλά ως άτομο έχον πολλαπλά προσωπεία και χαρακτηριλογικές διαμορφώσεις. Αυτό είναι φυσιολογικό και ξεκινά από τον ίδιο τον ποιητή εάν σκεφθούμε ότι ο Τρωϊκός πόλεμος είναι ο πόλεμος περί της ανθρωπίνης υπάρξεως (η οποία είναι ακόμη αδιαμόρφωτη) και οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως είναι ο τρόπος της αποφασισμένης Υπάρξεως από την αγορά του Όλου να συλλέξει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες θα κτίσουν τη φύση της, το πρόσωπό της, τον χαρακτήρα της.

Όταν λοιπόν ο Βασιλεύες της Ιθάκης φεύγει από την Τροία ευρίσκεται στο στάδιο του Ήρωος. Ρέει η συμπαντική δύναμη του νικητού, έχει ήδη βοηθήσει και συμβάλει τα μάλα στην πτώση της Τροίας. Όμως ο Οδυσσέας – ίσως εκείνη τη στιγμή δεν το ήξερε, το έμαθε όμως πολύ καλά μετά – απέδειξε έναν αθάνατο και συνεχώς επιβεβαιωμένο κανόνα: οι ηττημένοι νικούν τους νικητές. Η Τροία, ως αγορά του Όλου, προσέδωσε στον Οδυσσέα άπειρες δυνάμεις, νέες, ώστε ως Ύπαρξη να συνεχίσει υιοθετώντας πολλές νέες ιδιότητες νοκητού και θριαμβευτού: δέκα χρόνια εσωτερικής υπαρξιακής μάχης, η οποία συνοδεύεται από την νίκη του Ήρωος , από την  επίτευξη των όποιων συμπαντικών ή άλλων στόχων, καθιστά τον Οδυσσέα (αλλά και κάθε άνθρωπο) Ήρωα. Ο Ήρωας ως ροή συμπαντικών δυνάμεων οι οποίες συνδέονται με την ενσώματη Ύπαρξη και συνεχίζει και διά της Γής το οντολογικό ταξείδι, φεύγει από την Τροία, υπάγει προς την Ιθάκη. Συζητούμε για τον Ήρωα Οδυσσέα, τον ανέμελο, τον σίγουρο ότι αύριο κιόλας θα είναι πιο κοντά στην αγαπημένη του Πηνελόπη, και στον αγαπημένο του επίσης γιό, τον Τηλέμαχο.

Όμως ο Οδυσσέας είναι το μοντέλο εκείνου του ανθρώπου ο οποίος δεν συνδέει τις δεκάχρονες πράξεις του στην Τροία, στο συμπαντικό του ταξείδι, με τις κρύφιες δυνάμεις οι οποίες πραγματικά κρύβονται κάτω και πίσω από αυτές τις πράξεις. Όλα  όσα έπραξε στην Τροία και τον κατέστησαν Ήρωα μετέφεραν συμπαντικές κρύφιες δυνάμεις, οι οποίες εσωτερικοποιήθηκαν στον Οδυσσέα, και ο Βασιλεύς της Ιθάκης ασυνείδητα προκάλεσε τις περιπλανήσεις του ώστε με αυτόν τον τρόπο να φανούν όλες οι δυνάμεις που κληρονόμησε κατά τη δεκάχρονη συμπαντική μάχη περί της Υπάρξεώς του: τίποτε δεν συμβαίνει στον Άνθρωπο εάν μυστικά ή φανερά ο Άνθρωπος δεν το θέλει: γεννιόμαστε διότι με κάποιο τρόπο το θέλουμε, πεθαίνουμε διότι με κάποιο τρόπο το επιθυμούμε.

Ο Ήρωας Βασιλεύς μετά τις πρώτες περιπέτειές του (Κίκοντες, Λαιστρυγόνες, Λωτοφάγοι κ.λ.π) αποδύεται το προσωπείο του Ήρωος και φορεί το προσωπείο του υποψιασμένου Ελλόγου Ανθρώπου, ο οποίος καταλαβαίνει ότι θα πρέπει πλέον να μεταφέρει τον Ηρωϊσμό επί γηΐνου επιπέδου, ως Ήρωας πλέον θα πρέπει να συνδυάσει το Νού με την Πράξη. Ως Νούς όμως εννοείται ο τρόπος σύμφωνα με τον οποίο μέσω του Ανθρωπίνου Είναι περνούν οι ηρωϊκές δυνάμεις και μεταβάλλονται σε σκέψεις και πράξεις γήϊνης επικράτησης και επιβίωσης: Η μεγάλη συνεισφορά του Ομήρου είναι μετέφερε στη γή τις συμπαντικές δυνάμεςσ της οντολογικής δυνάμεως (Δίας) τη συμπαντική Σοφία (Αθηνά) και την συμπαντική επικοινωνία (Ερμής): όμως ο Ήρωας ως Γήϊνη προσωπικότητα εν Ζωή και Ώδε Είναι, ως Έλλογος Άνθρωπος, πρέπει να μάθει ότι  ο πραγματικός πόλεμος είναι η Ηρωϊκή νοητική και πραξιακή επαφή με τις άνωθεν συμπαντικές δυνάμεις: Ο Οδυσσέας ως Υποψιασμένος Μετάνθρωπος μεταβάλλεται σε Αγωνιστή Έλλογης επικράτησης επί της Γής και προβάλλει το πρότυπο του Ανθρώπου ο οποίος έλλογα και Ηθικά επικρατεί στη Γή συνδεόμενος αρραγώς και αρμονικά με τις Συμπαντικές δυνάμεις.

Ο προσγειωμένος Έλλογος Οδυσσέας περνά τις δοκιμασίες του, φωτίσθηκε κατά απόλυτο συμπαντικό τρόπο, όμως φθάνοντας στην Ιθάκη, και ερχόμενος σε επαφή με τους μνηστήρες (κάτι το οποίο έμαθε από τον Μάντη Τειρεσία στην κάθοδό του στον Άδη) καταλαβαίνει ότι η ηρωϊκή δύναμις πλέον, για τον Νοήμονα επί της Γής Άνθρωπο δεν έχει καμμία σχέση με την Ηρωϊκή δύναμη στην εποχή των Θεών και των Γιγάντων: ο Όμηρος είναι ο ιδρυτής της Γήϊνης Ανθρωπίνης Ιστορίας και του Γηΐνου Ανθρωπίνου Μοντέλου το οποίο δεν ζεί πλέον μόνον σε σχέση με το Σύμπαν, αλλά διά του Νοός εσωτερικεύει τις συμπαντικές δυνάμεις που του αναλογούν και προχωρεί στο γήϊνη ταξείδι επιβίωσης σε μία διά της Γαίας συμπαντική συνέχεια: η Γή πλέον μετατρέπεται σε πεδίο συσσωρευμένων εσωτερικών και εξωτερικών συμπαντικών δυνάμεων οι οποίες θα πρέπει να ανακαλυφθούν από τους Ήρωες ΑΝθρώπους και να βιωθούν ώστε όταν εξαντληθούν να υπάρξει ένας άλλος προορισμός στο συνεχές Όν Σύμπαν.

Φθάνουμε λοιπόν στον Μαχητή Άνθρωπο Οδυσσέα ο οποίος κατανοεί ότι πλέον είναι Ήρωας διότι θα παλέψει για τη ζωή του, το παιδί του, τη γυναίκα του. Σταδιακά ο Άνθρωπος θα κατανοήσει ότι πρέπει να παλαίψει να κατανοήσει τη γή, να την οργανώσει, να την κατανείμει, να την εξουσιάσει: όλα αυτά έχουν τις ρίζες τους στον Όμηρο: διότι μέσω όλων αυτών γεννήθηκε ο φιλόσοφος , ο επιστήμονας, ο πολιτικός, ο τεχνολόγος. Ο Πατήρ όλων αυτών είναι ο Οδυσσέας ο πρώτος χρήσας το Νού του ΆΝθρωπος.

Νικώντας ο Οδυσσέας τους μνηστήρες κατάλαβε ότι πλέον Ήρωας είναι αυτός ο οποίος χρησιμοποιεί το Νού του προς γήϊνη προσαρμογή και επικράτηση και δημιουργία: οι μνηστήρες είναι οι μοίρες του άλλου κόσμου, μιάς άλλης κατάστασης, η οποία είναι διαφορετική από τη δική μου: είναι η αιτία γένεσης του Εγώ και του δικού μου θέλω: χωρίς τους μνηστήρες ο Άνθρωπος δεν έχει σκοπό και φτερά: το πρόβλημα φέρει τη λύση αλλοιώς η λύση χωρίς την ύπαρξη προβλήματος παραμένει μυστική: οι μνηστήρες έφεραν στη Γή την μετατροπή του  συμπαντικού  Ήρωος σε γήϊνο παράγοντα ο οποίος διαβιοί με Νού και πράξη: Ήρωας είναι πλέον ο επί Γής σκεπτόμενος και πράττων Άνθρωπος, ο οποίος διαχωρίζοντας τη μοίρα του από τους θεούς (το δήλωσε ξεκάθαρα ο Ιθακήσιος Ήρωας στην Καλυψώ ότι δεν θέλει να είναι θεός άνθρωπος με ανθρώπους θέλει να είναι) ανοίγει τον νέο συνειδητό επίγειο τρόπο ζωής του: ο Τρωϊκός πόλεμος είναι η διαμάχη περί του Νέου Ανθρώπου.