απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου : "περί του Όλου".

 

Ο Πλάτων σηματοδοτεί την εισαγωγή στην Ελλάδα ανατολικών δοξασιών: ήδη οι Έλληνες ως τολμηροί έμποροι και θαλασσοπόροι έφθαναν μέχρι τα πέρατα της οικουμένης μεταφέροντας πίστεις και δοξασίες άλλων πολιτισμών: η Ανατολή παραδομένη στο  χάος του Ηλίου και της ερήμου, στην απεραντοσύνη της θαλάσσης, έψαχνε απεγνωσμένα κάτι το συγκεκριμένο: οι θρησκείες του φυσικού νόμου είχαν κουράσει με την αοριστία τους και τη χαότητα με την οποία περιεβάλλοντο. Η πίστη σε ένα συγκεκριμένο θεό, σε μία συγκεκριμένη πράξη και ζωή φάνταζε μονόδρομος. Η γένεση βασιλειών όπως του Φαραώ φανερώνει αν μη τι άλλο ότι οι άνθρωποι ήθελαν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στη γή ως σκέψη και πράξη. Ο Πλάτων είχε επαφές  με την Αίγυπτο και η αποθέωση του Νοός σηματοδοτεί τη θέληση του Ανθρώπου να ισχυροποιήσει τη θέση του στη γή, ελέγχοντας τη διαστασιακή του θέση εδώ. Αποδιώχνοντας ο Πλάτων τους θεούς, αποδιώχνοντας ο Σωκράτης τη μυθολογία, λέγοντας ο Ευριπίδης ότι οι θεοί δεν κάνουν τίποτε το κακό (εννοώντας ότι αποκλείεται οι θεοί να πράττουν όλα όσα λέγονται στη μυθολογία) οι άνθρωποι πλέον θεοποίησαν ένα  άλλο μέγεθος το οποίο άκουσε στο όνομα Νούς.

Ο Νούς δεν είναι όργανο, περί αυτού κτίσθηκε μία απίστευτη θολή κατάσταση θεωρώντας το μέγεθος αυτό ως όργανον. Εάν όμως ο Νούς ήταν όργανον , θα δημιουργούνταν σε αυτή την περίπτωση πάμπολλά όσα προβλήματα, τα οποία βέβαια δημιουργήθηκαν και ταλανίζουν τον άνθρωπο μέχρι σήμερα. Στην Μυθολογία ο Άνθρωπος ήταν ένα ενιαίο μέγεθος, το οποίο συμμετείχε ως όλον στην οντολογική ροή. Επί της ουσίας μάλλον η μυθολογία αφορούσε τη ζωή ανθρώπων οι οποίοι μάλλον ζούσαν με ένα τρόπο άλλων διαστάσεων και κόσμων. Φαίνεται ότι όταν καταστράφηκε ένας κόσμος προηγούμενος οι κάτοικοί του μετοικίζοντας επί της γής, συνέχιζαν να ζούν με τον ίδιο τρόπο, ο οποίος όμως σταδιακά ονομάσθηκε –από τους επομένους –μυθολογία. Ας προσέξουμε ότι όσοι ζούσαν με μυθικό τρόπο δεν τον ονόμαζαν μυθικό και δεν εύρισκαν τίποτε το παράξενο σε αυτόν τον τρόπο  ζωής. Οι επομένοι θιασώτες του Λόγου αρνήθηκαν και κατέκριναν το μύθο ως κάτι το άλογο.

Σε αυτή τη βάση έπρεπε να δημιουργηθεί όχι  ο Νούς, αυτό είναι το λάθος το οποίο συλλήβδην χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία. Σε αυτή τη βάση έπρεπε να δημιουργηθεί ένας κόσμος ή αντίθετος ή συνεχιστής  της μυθολογίας, όπως ήδη είπαμε η μυθολογία ενοχλούσε διότι μάλλον αφορούσε άλλο είδος ανθρώπων το οποίο ήταν απροσπέλαστο στους ανθρώπους της γής. Οι οποίοι επειδή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν και να μιμηθούν τα μυθολογικά όντα άλλου κόσμου , σταδιακά τα έστειλαν στη σφαίρα του μυθικού: επειδή έπρατταν διαφορετικά πράγματα, επειδή οι άνθρωποι που   εγένοντο στη γή δεν μπορούσαν  να κάνουν όσα έκαναν τα μυθολογικά όντα από άλλη διάσταση όταν ήλθαν για  διαφόρους λόγους στη γή. Η μετάβαση από το μύθο στο λόγο είναι η συνέχεια της τιτανομαχίας η οποία και αυτή σηματοδοτεί το πέρασμα από μία άλλη διάσταση σε μία άλλη. Διότι φαίνεται πώς οι τιτάνες, όντα άλλου κόσμου, έχασαν τον έλεγχο όσων μετά ονομάσθηκαν θεοί. Οι οποίοι θεοί ερχόμενοι σε ένα γήϊνο περιβάλλον έπρεπε να ξεφορτωθούν με κάθε τρόπο τον τρόπο των τιτάνων και των γιγάντων.

Αυτό έπραξαν ακριβώς οι άνθρωποι υιοθετώντας ένα μέγεθος σαν το Νού. Εννοείται ότι δεν υφίσταται τέτοιο μέγεθος όπως ο Νούς. Ο Νούς δεν είναι βέβαια όργανο αλλά τάση, τρόπος αντιμετώπισης του όλου, τρόπος διαμόρφωσης της ανθρωπίνης προσωπικότητας.