Η Οντολογία του ποδοσφαίρου.

 

Το ποδόσφαιρο αναμφίβολα αντιπροσωπεύει τον κόσμο μας. Γενικά θα μπορούσαμε να  ισχυρισθούμε ότι τα παίγνια, ή οι αγώνες, έρχονται νωρίτερα από τα πνευματικά γεγονότα. Αρκεί να σκεφθούμε ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες όπου ο άνθρωπος ήταν το κέντρο του Όλου ως σωματικά αγωνιζόμενος εμφανίσθηκαν αρκετά χρόνια πρίν  στη δραματική ποίηση ο άνθρωπος και πάλι θα γίνει κέντρο του Όλου του αλλά πνευματικά. Ώστε το ποδόσφαιρο είναι ο κόσμος μας, η ζωή μας η ηθική μας.

Όλα υπάρχουν στον ισχυυρό συμβολισμό του ποδοσφαίρου: είναι προτύπωση του ευρυτέρου σύμπαντος: η μπάλλα παίζεται μέσα σε συγκεκριμένο χώρο και όχι έξω από αυτόν, όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους οι οποίοι δεν θα πρέπει να παραβούν τους θείους και πολιτειακούς κανόνες. Ο ποδοσφαιριστής δεν είναι ελεύθερος, κινείται σε όρια, όπως και ο καλός Θρησκευόμενος και ο καλός πολίτης. Εάν εξέλθει του χώρου η μπάλλα και όχι ο παίκτης, το παιχνίδι σταματά. Και στην θρησκευτική και πολιτική μας ζωή αυτό συμβαίνει, ολίγον κεκαλυμμένα: δεν μετρά ο άνθρωπος να χάσει τον έλεγχό του, κανείς δεν ασχολείται με τον άνθρωπο: δεν πρέπει να χαθεί η «μπάλλα», δηλαδή  το σύνολο των νοητικών και ηθικών κανόνων οι οποίοι είναι η «μπάλλα» «παιχνιδιού»  του κάθε ανθρώπου. Το κέντρο βάρους δεν είναι ο ποδοσφαιριστής, δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ή μπάλλα , το σύνολο της ηθικής κανονιστικότητας, να εισέλθει στα δίκτυα, να εισέλθει στα άδυτα του κακού που ως δίκτυ έχει επιβληθεί στη ζωή μας. Ο κάθε ένας από εμάς  ως καλός ποδοσφαιριστής πρέπει να βάλει «γκόλ» σε όποιον και ό,τι του έχουν επιδείξει ώς αντίπαλο, ο θρησκευόμενος στον κακό σατανά με τις πράξεις του, ο πολιτευόμενος στον πολιτικό του αντίπαλο με τις κινήσεις του, κ.ο.κ.

Το ποδόσφαιρο στηρίζεται στο ότι πρέπει να υπάρχει αντίπαλος, πραγματικά κανείς από εμάς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αντίπαλο: η οντολογική αρμονία του Όλου, τεχνηέντως έχει απολεσθεί, όλα πλέον είναι διηρημένα σε δύο. Εγώ και ο Αντίπαλός μου, η μετατροπή του Άλλου σε Αντίπαλο  είναι αναμενόμενη: χωρίς Αντίπαλο δεν υπάρχει παιχνίδι, χωρίς εχθρούς η ζωή μας δεν έχει κίνητρο κινήσεως: κινούμασθε μέσω της αγάπης προς αυτό που εμείς είμαστε και μέσω του μίσους για αυτό το οποίο είναι ο Άλλος. Αυτή η κίνηση είναι καθαρά ποδοσφαιρική. Επίσης είναι η ζωή μας: Βαυκαλιζόμεθα με το ποδόσφαιρο διότι συμβολίζει τη ζωή μας, την ίδια στιγμή που αγαπώμεν κάποιον ή κάτι πρέπει να μισούμε το αντίθετό του, προστατεύουμε τα δίχτυα της ζωής μας αλλά θέλουμε να διαλύσουμε τα δίχτυα του αντιπάλου.

Κυρίως όμως τα συναισθήματα της νίκης ή της ήττας, αποκαλύπτουν τον βαθύτατο εαυτό μας και όσα νοιώθουμε πραγματικά. Όταν νικά η ομάδα μας χαιρόμαστε διότι και στην πραγματική ζωή χαιρόμαστε να επικρατεί το δικό μας, είμαστε όλοι Βασιλείς που θέλουμε να επικρατήσουμε. Όμως ξεχνούμε ότι όλες οι νίκες δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε στο χαοτικό πέρασμα του χρόνου, αλλά βαυκαλιζόμεθα διότι το ποδόσφαιρο ως αντιπρόσωπος της ζωής μας σημαίνει ότι έχουμε ακινητοποιήσει το χρόνο, έχουμε ξεχάσει την αδήριτον  ροή του χρόνου και ακινητοποιημένοι εδώ θεωρούμε ότι οι νίκες μας και όχι εμείς είναι αιώνιες: διότι το ποδόσφαιρο αντικατοπτρίζει την μεγάλη αλήθεια: ο άνθρωπος έχει αντικατασταθεί από την παιγνιώδη και όχι την πραγματική θέαση της ζωής.

Τα συναισθήματα της ήττας επίσης αποκαλύπτουν όσα αποκαλύπτονται και στην πραγματική ζωή. Θεωρούμε ότι επειδή μοιράσαμε το χάος σε λογικό και άλογο, η νίκη μας διασφαλίζει ότι πάντα θα είμαστε με την πλευρά που μας εγγυάται όσα θέλουμε: έχουμε ξεχάσει ότι το Όν είναι Ένα και όλα είναι το ίδιο, εμείς δεν θέλουμε όσα μας έχουν μάθει ότι μας πληγώνουν, όσα μας φοβίζουν, όσα δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε: αντιδρούμε όπως όταν χάνει η ομάδα μας. Διότι μέσα στο Όλον έχουμε φτιάξει τον καλό τόπο και τον κακό τόπο, θέλουμε τον ένα, δεν θέλουμε τον άλλο, όπως θέλουμε να νικώμεν αλλά όχι να χάνουμε διότι τότε νοιώθουμε ότι πέφτουμε σε ένα τόπο όπου δεν θέλουμε να ευρισκόμαστε.

Ο διαιτητής είναι η μεγάλη αλήθεια της ζωής μας: δεν αποφασίζουμε εμείς για τις πράξεις μας, εμείς μόνον τις πράττουμε: άλλοι αποφασίζουν εάν είναι πέναλτι ή φάουλ, εάν είναι κακές ή όχι, εάν θα δεχθούμε κόκκινη κάρτα και δεν θα εισέλθουμε στον παράδεισο ή στην κόλαση. Ο διαιτητής είναι η παραδοχή ότι έχουμε δώσει τη ζωή μας σε αποφάσεις άλλων, ο θεός, η πολιτική, η επιστήμη,η τεχνολογία, αυτή κρατεί τις κάρτες και τη  σφυρίχτρα και αποφασίζει για τις ενέργειές μας: εμείς απλά παίζουμε σε ένα παιχνίδι που άλλοι έχουν θέσει τους κανόνες: διότι κανείς από εμάς δεν έθεσε τους κανόνες του παιχνιδιού: όπως και στη ζωή μας, εμείς είμαστε μόνον παίκτες, άλλοι έχουν θέσει τους κανόνες, τους οποίους πιστά υπηρετούμε.

Ολίγοι όμως επιτρέπεται πραγματικά σε αυτή τη ζωή να παίξουν μπάλλα, να κυβερνήσουν και να λάβουν σοβαρές αποφάσεις: οι πολλοί είμαστε θεατές, οι πολλοί απλά υβρίζουμε, αποδοκιμάζουμε, επιδοκιμάζουμε, ή διαμαρτυρόμεθα. Είμαστε θεατές σε ένα παιχνίδι όπου όλα τα περιμένουμε από άλλους. Ίσως αυτή είναι και η μεγαλυτέρα αλήθεια περί του ποδοσφαίρου: οι θεατές βλέπουν και απλά συναισθηματικά και νοητικά συμμετέχουν, άλλοι βάζουν γκόλ και θέαμα: οι άνθρωποι πλέον είναι θεατές σε ένα παιχνίδι όπου άλλοι παίζουν, και το γκόλ που καλούνται να επιτύχουν είναι ο έλεγχος της ζωής όλων: διότι ο νικητής στο ποδόσφαιρο τρελλαίνει και εξουσιάζει τα πλήθη: παρόμοια και αυτός ο οποίος θα επιτύχει εξουσιαστικό γκόλ στη ζωή των ανθρώπων: ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, όλοι παθητικά δέχονται τον μεγάλο ενεργό πρωταγωνιστή. Οι πολλοί έχουν μάθει να κοιτάζουν, ολίγοι πράττουν. Ίσως τελικά για αυτό αρέσει το ποδόσφαιρο, ίσως για αυτό τελικά υποσυνείδητα μας αρέσει η ζωή μας: είναι πολύ ξεκούραστο οι άλλοι να πολεμούν, να παίζουν, να τρέχουν να μοχθούν και εσύ απλά να επιδιώκεις την ελάσσονα προσπάθεια.