Έκθεση – έκφραση γ΄λυκείου: Η ποινή είναι τελικά πανάκεια(;).

 

Η ανθρώπινη κοινωνία αναμφίβολα στηρίχθηκε στον πολυδιαφημιζόμενο ανθρώπινο λόγο. Όμως όταν αυτός καταστρατηγείται οι άνθρωποι θέσπισαν το δίκαιο της ποινής προκειμένου να υπερασπισθούν τη συνέχεια της κοινωνίας και της ευδαιμονίας τους. Η ποινή έχει αξία όταν ο άνθρωπος κατανοεί το λάθος του και μόνος του επανέρχεται στην κανονική κοινωνική ροή. Σε κάθε άλλη περίπτωση η ποινή είναι άχρηστη και ξεπέφτει σε μία ανώφελη διαδικασία η οποία ούτε τον θύτη ούτε την κοινωνία ωφελεί.

Από την εποχή του Πλάτωνα έως την εποχή του Μπεκαρία η ποινή θεωρήθηκε ως η εξαίρεση στον κανόνα της λογικής κοινωνίας. Οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν μία κοινωνία ήθους και αξιών η οποία όταν κινδυνεύει έχει τις παιδευτικές δυνάμεις μέσω της γνώσης να επαναφέρει τους παραστρατημένους ανθρώπους στο δρόμο του καλού και του ωραίου. Η ποινή συμβαίνει όταν δεν υπάρχει η πειθώ, ή έλλογος πειθώ η οποία πείθει τον άνθρωπο για το λάθος του και την συνειδητή επαναφορά του στο ορθό και στο πρέπον.

Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλάτωνας στον Πρωταγόρα ότι ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να τιμωρείται σαν τα άλογα ζώα διότι έχει όλες εκείνες τις λογικές προϋποθέσεις  ώστε να κατανοήσει το όποιο λάθος του και παραστράτημά του και να προσαρμοσθεί με τους κοινωνικούς κανόνες και επιδιώξεις. Επίσης ο διαφωτιστικός ανθρωπισμός με τον Μπεκαρία διεκήρυξε την πίστη του στο ότι οι ποινές θα πρέπει να εξιλεώνουν και να σωφρονίζουν τον άνθρωπο και να τον επαναφέρουν λογικό και ηθικό στην κοινωνία και να μην τον εξουδετερώνουν ως ύπαρξη ατομική και κοινωνική.

Σήμερα η κοινωνία της τεχνολογίας και της επιστήμης, της πληροφορίας και της γνώσης, δεν έχει καμμία δικαιολογία για το ότι πολλές φορές χρησιμοποιεί τις ποινές (σε παγκόσμια βάση) ώστε να εξουθενώσει τους καταδικασμένους. Η παιδεία και ο έλλογος σωφρονισμός θα πρέπει να αποτελεί το μεγάλο στοίχημα της σύγχρονης κοινωνίας της πληροφορίας. Είναι βέβαιο ότι εάν ο άνθρωπος γνωρίσει το καλό θα το πράξει, επίσης εάν μεγαλώσει σε ανεκτές και ανθρώπινες συνθήκες δύσκολα θα παραστρατήσει προς την παρανομία και την ανομία. Αλλά και όταν αυτό συμβαίνει η ανθρώπινη γνωσιακή και ηθική αντιμετώπιση ώστε ο παράνομος άνθρωπος να μετανοήσει και ώριμος να επανενταχθεί στην κοινωνία είναι αυτή η οποία θα βοηθήσει ώστε να πρυτανεύσει ο ανθρωπισμός και η νίκη της λογικότητας.

Ο σοφώτερος των ανθρώπων ο Σωκράτης, διεκήρυξε ότι κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του αλλά ο άνθρωπος γίνεται κακός όταν αγνοεί το καλό. Η ποινή λοιπόν θα περιορισθεί αποφασιστικά όταν ο άνθρωπος γνωρίσει το καλό και πεισθεί για την εφαρμογή του. Αποφασιστικό λοιπόν παράγοντα στο ανθρώπινο δικαιϊκό σύστημα έχει να διαδραματίσει η εκπαίδευση, το σχολείο και η οικογένεια, οι διανοούμενοι και οι άνθρωποι της τέχνης. Η γνώση του καλού, τα καλά της κοινωνικότητας, η πειθώ ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν να αγαπούν και να δημιουργούν κοινότητες ευδαιμονίας και εξέλιξης, όλα αυτά αποτελούν την πραγματική λύση και υπέρβαση των φαινομένων της  βίας και της εγκληματικότητας σε βάθος χρόνου, τουλάχιστον θα πρέπει να προηγούνται κάθε επιβολής ποινής και σκληρής τιμωρίας.

Ο άνθρωπος αποτελεί το έλλογο κέντρο του κόσμου και αυτό δεν θα πρέπει να προσπερνάται  ως κάτι το απλά θεωρητικό αλλά στην πράξη επιβάλλεται να ισχύει και στα καλά και στα  άσχημα. Στο βαθμό που η κοινωνία θα καταστή κόσμος αγάπης, γνώσης και εθελουσίας έλλογης πράξης του αγαθού και του καλού, σε αυτόν τον κόσμο η βία αυτοβούλως θα εξαφανισθεί ανοίγοντας το χρόνο σε μία καλύτερη ανθρώπινη κοινωνία και συνεύρεση ανθρώπων.