Πληρωνόταν ο Πίνδαρος για τα ποιήματά του;

 

Πληρωνόταν ο Πίνδαρος για τα ποιήματά του;

Αναμφισβήτητα ο Πίνδαρος είναι ο λαμπρότερος χορικός λυρικός ποιητής της αρχαιότητας. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν διάφορα ανέκδοτα τα οποία συνοδεύουν τη ζωή του τα οποία αφορούν την ποιητική του μεγαλοφυΐα η οποία εκδηλώθηκε νωρίς. Σε μία λοιπόν αρχαία βιογραφία διαβάζουμε ότι παιδί ακόμα καθώς κυνηγούσε στον Ελικώνα κουράσθηκε και έπεσε και αποκοιμήθηκε.  Τότε εκεί όπου αποκοιμήθηκε ένα μελίσσι κάθισε στο στόμα του και έφτιαξε μία κηρύθρα ένδειξη πώς από το στόμα του Πινδάρου θα τρέχει μόνον μέλι, λόγος μελίρρυτος.

Το χορικό λυρικό άσμα του Πινδάρου φθάνει στο αποκορύφωμά του το πρώτο μισό του 5^ου αι. α.κ.χ. Η μεγάλη ανάπτυξη αυτή την εποχή του χορικού άσματος έχει να κάνει με τις κοσμοϊστορικές (οικονομικές, φιλοσοφικές, κοινωνικές κ.α) αλλαγές οι οποίες συντελούνται ειδικά στο κλεινόν άστυ. Με την κατίσχυση του θεσμού της Πόλεως-Κράτους, την γένεση της Δημοκρατίας, την εξελιξη των δημοσίων αθηναϊκών εορτών, των Παναθηναίων και των Διονυσίων. Επίσης με την άνοδο στην εξουσία (ειδικά στη Σικελία) ισχυρών αρχόντων, οι οποίοι πλέον μπορούν και συνδυάζουν τον πλούτο με την πολιτική και άλλη δύναμίν των. Ύμνοι, παιάνες, διθύραμβοι, παρθένεια εκτελούνταν σε δημόσιες τελετές,στις αυλές μεγάλων δωρητών και ευεργετών, σε οίκους καλλιεργημένων τυράννων, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο προωθούσαν το πνεύμα, την καλλιέργεια και την πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη.

Είναι η εποχή κατά την οποία οι πλούσιοι και καλλιεργημένοι προστάτες της ποίησης παραγγέλλουν σε ποιητές εγκώμια , θρήνους, γαμήλια τραγούδια (υμέναιοι) ακόμα και επινικίους ωδάς. Επί πληρωμή  φυσικά, στη βάση ότι κυριαρχούσε η ευμενής διάθεση του άρχοντος προκειμένου να διασπείρει και να εξελίξει το πνεύμα και τον πολιτισμό της ποίησης και κάθε άλλου πνευματικού αγαθού. Συζητούμε για μία εποχή όπου ο πλούτος συνόδευε την κοινωνική συνοχή και διαμοιραζόταν με σκοπό την κοινή ανόρθωση και εξέλιξη λαού και άρχοντος, διότι δεν υπήρχε ο σημερινός ακραίος ατομισμός και άνισος στην διανομή του πλούτος.

Η πόλις κράτος ως κοινή πολιτιστική πολιτική και ηθική βάση εγγυάτο ότι όλοι αλληλεγγύως προσφέρουν όσα μπορούν: οι πλούσιοι προσέφεραν χρήματα σε πνευματικούς ανθρώπους (ποιητές κ.α) ώστε να διαδοθεί η ποίησις η οποία θα οδηγούσε σε άνοδο της Πόλεως κράτους και των Πολιτών. Εξάλλου αυτό συνέβαινε και στην Αθήνα με τους σοφιστές προκειμένου το σύνολο των νέων Αθηναίων να εντρυφήσουν στη φιλοσοφία (δεν θα ασχοληθούμε με τις λοιδορίες του Σωκράτους και του Πλάτωνος κατά της συνηθείας οι σοφιστές να αμείβονται).

Λέγονται πολλά για τις  αμοβές του Πινδάρου και τη φιλαργυρία του. Πέρα από τις υπερβολές που διαδίδονται είναι σίγουρο ότι υπήρχαν οικονομικές δοσοληψίες ανάμεσα στον ποιητή και σε αυτούς που παρήγγειλαν τα ποιήματά του. Κάτι το οποίο είναι τελείως φυσιολογικό και μακάρι να ισχύσει και στις ημέρες μας.

Διότι συζητούμε για αμοιβή πνευματικών αγαθών η οποία συντηρεί τον Πίνδαρο και δεν τον αφήνει πένητα να προσπαθεί να επιβιώσει κάνοντας άλλες δουλειές. Αποτελεί τιμή για τον Πίνδαρο να αμοίβεται για τον πνευματικό του κόπο, επίσης περιποίει τιμή στην εποχή όπου οι πλούσιοι αμείβουν πνευματικά αγαθά και όχι υλικές δημιουργίες μόνον (όπως στην εποχή μας): Αποτελεί τιμή για την εποχή  όπου οι πνευματικοί δημιουργοί αμείβονται ώστε να είναι ανεξάρτητοι δοσμένοι στο λειτούργημά τους και να φωτίζουν τον κόσμο (όπως ο Πίνδαρος): φανερώνεται ότι η εποχή και οι πλούσιοι  Άρχοντες δεν εφοβούντο το πνεύμα και κυρίως επιθυμούσαν της μόρφωσης για το λαό. Όσον αφορά την Πόλη-Κράτος αποδεικνύεται ότι υπήρχε έντονο ενδιαφέρον των ισχυρών και πλουσίων κυβερνητών προκειμένου να υπάρξει πνευματική πρόοδος και εξέλιξη των Πολιτών.