Βιογραφίες: Δημοσθένης Βουτυράς.

 

Δημοσθένης Βουτυράς.

Ο Δημοσθένης Βουτυράς στάθηκε ένας καλός Έλληνας πεζογράφος. Γεννήθηκε στην Πόλη (1871-1958) και πέρασε θλιμμένα παιδικά χρόνια γιατί είχε να παλέψει και με την επιληψία από την οποία έπασχε και με την οικονομική καταστροφή που έπαθε ο πατέρας του η οποία τελικά τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Πέθανε 87 χρονών αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο έργο. Τετρακόσια διηγήματα περίπου που τα δημοσίευσε σε εφημερίδες και πενήντα βιβλία που προδίδουν ένα καλό συγγραφέα ο οποίος γράφει με αληθινά πηγαία έμπνευση. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Ξενόπουλου: « έχει τη στόφα του διηγηματογράφου πρώτης τάξεως. Δεν διστάζω να πώ πώς ένας δυνατός πεζογράφος ανατέλλει στην Ελλάδα». Γράφει απλά σαν να μιλάει, χωρίς στόμφο, χωρίς ηχηρά και τολμηρά πετάγματα της φαντασίας. Οι διάλογοί του είναι ζωηροί όμως η γλώσσα του είναι ατημέλητη αλλά η αφροντισιά της αυτή προσφέρει στα έργα του ένα προσωπικό ύφος. Φράσεις μικρές και μία συντομία χαρακτηριστική. Γράφει σαν να βιάζεται. Πραγματικά βιάζεται, όπως λέει και στην αυτοβιογραφία του και είναι άσχετος με αυτό που λέμε ωραιολογία. Δεν διαλέγει τις λέξεις, δεν φροντίζει τα επίθετά του δεν χάνει ώρες για να λαξεύει τις πέτρες του λόγου του τις βάζει όπως να΄ναι ακανόνιστες στο σωρό. Και όμως μέσα από αυτόν  τον ακατέργαστο λόγο βγαίνει ένα διήγημα πραγματικό και πολλές φορές δραματικό.

Παράδειγμα το «πένθιμο καροτσάκι» γραμμένο στην εποχή της γερμανικής κατοχής. Παρουσιάζει ζωντανούς τους ήρωές του, να παλεύουν μέσα στη ρουτίνα της ζωής καθένας με τις αγωνίες, του, τις έννοιες και τα φαρμάκια του, τη φτώχεια του και τα δάκρυά του. Πότε ειρωνεύεται  πότε σαρκάζει πότε κάνει χιούμορ πότε αστειεύεται πότε κλαίει. Σε κάθε διήγημα και η περιπέτεια ή ένα περιστατικό της οικογένειας.

Ο Βουτυράς ήταν συγγραφέας αυτοδίδακτος. Όπως ο ίδιος λέει όταν έγραψε το πρώτο του διήγημα δεν είχε διαβάσει τίποτε λογοτεχνικό. Χρησιμοποιεί την παράταξη σαν τα παιδιά ή τους ανθρώπους του λαού. Επαναλαμβάνει συχνά τις ίδιες λέξεις, δεν έχει προλόγους στα διήγηματά του, μπαίνει απευθείας στο θέμα και αυτό δεν είναι μειονέκτημα αλλά πλεονέκτημα: το κειμένο αποκτά ζωντανια και παραστατικότητα. Οι ήρωές του δεν είναι άνθρωποι της υπαίθρου αλλά αστοί. Μάλιστα αστοί δυστυχισμένοι που έχουν τα σημάδια της αθλιότητας και της αποτυχίας. Ταπεινωμένοι και καταφρονημένοι επειδή η ζωή τους έχει βάλει στο περιθώριο. Μικροϋπάλληλοι, συνταξιούχοι, χρεωκοπημένοι μικροαστοί με κομμένα τα φτερά.