φιλολογικός κήπος, χώρος καλλιέργειας του λόγου.

Μπορούμε να μαντεύσουμε το Μέλλον;

Ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα, το οποίο μάλλον απασχολεί το σύνολο των Ανθρώπων είναι το εξής: μπορούμε να μαντεύσουμε το Μέλλον; Μπορούμε να γνωρίσουμε το Μέλλον;

Σε μία πρώτη αντιμετώπιση αυτού του σημαντικού ερωτήματος θα πρέπει να διευκρινίσουμε τι ακριβώς εννοούμε με τη φράση: μαντεύσουμε, γνωρίσουμε. Σε αυτό το σημείο συμβαίνει ένα σημαντικό λάθος: θεωρούμε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον όπως ακριβώς το παρελθόν: δηλαδή να θέσουμε παραστάσεις στο μυαλό μας και όπως εγνωρίσαμε το παρελθόν παρομοίως με παραστάσεις να γνωρίσουμε το μέλλον. Όμως αυτό είναι αδύνατον διότι το παρελθόν είναι γεγονός, κάτι που συνέβη, υπέπεσε στο μυαλό μας και στις αισθήσεις μας και μετατράπηκε σε γνώση παραστάσεων, εικόνων και αναμνήσεων.

Άρα θα πρέπει να αλλάξουμε το ερώτημα: μπορούμε να νοήσουμε και να συναισθανθούμε το μέλλον; Αυτό το ερώτημα είναι πιο ορθολογικώς διατυπωμένο: και πιο ρεαλιστικό: όπως αυτή τη στιγμή σκεφτόμαστε το παρελθόν, το νοιώθουμε, παρομοίως θα μπορούσαμε να νοούμε και να διαισθανόμαστε και το μέλλον. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: από τις Χ νοήσεις μας και τις Ψ ενσυναισθήσεις μας μπορεί να συμβούν κάποιες και όχι όλες. Άρα και αυτή η προσέγγιση του μέλλοντος είναι αρνητική.

Ας αλλάξουμε και πάλι τη διατύπωση: μπορούμε να διαμορφώσουμε εμείς το μέλλον μας; Αυτό είναι η πλέον σωστή διατύπωση: εάν ειδικά προβούμε στην παρακάτω διασαφήνιση: παρόν δεν υπάρχει, αλλά αντιθέτως υπάρχει μία διαρκής κίνηση: άρα αυτή τη στιγμή 12.01 λεπτά όσα έχω πράξει είναι ήδη παρελθόν και όσα κάνω και θα κάνω 12.02 είναι μέλλον: άρα σε απόσταση λεπτού διαμορφώνω το μέλλον μου και το γνωρίζω. Άρα ποιο είναι το πρόβλημα με την πρόβλεψη του μέλλοντος; Το βάθος χρόνου: θα μπορούσαμε σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι εάν συμφωνήσουμε ότι δεν μπορούμε να μαντεύσουμε να γνωρίσουμε να νοήσουμε να νοιώσουμε το μέλλον, μπορούμε να το διαμορφώσουμε: όμως έρχεται άλλο πρόβλημα: σε βάθος χρόνου δεν έχουμε υπομονή και απογοητευόμαστε, επίσης είναι δυνατόν να μην ενεργοποιούνται οι επιλογές μας και να γίνονται άλλα αντί άλλων. Σε κάθε περίπτωση όμως το πέρασμα του χρόνου αποκαλύπτει το μέλλον και τα μελλούμενα μέσα από τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας.

Άρα η προμαντεία του μέλλοντος είναι πρόβλημα χρόνου: μπορούμε να γνωρίσουμε γιατί εμείς το πράττουμε το μέλλον των επομένων 5 λεπτών όχι όμως το μέλλον σε 50 χρόνια αν και εμείς το διαμορφώνουμε ή τουλάχιστον συμμετέχουμε με θετικό ή αρνητικό τρόπο, με εξουσιαστικό ή υπεταγμένο τρόπο. Άρα είναι ψευδοπρόβλημα η γνώση του μέλλοντος: θα έπρεπε να συζητούμε το εάν όπως σκεφτόμαστε το παρελθόν μπορούμε αντίστοιχα να πράττουμε και να διαμορφώνουμε το μέλλον: εάν σκεφθούμε ότι η Γνώση έχει δύο πόδια: την ανάμνηση και την πράξη, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όπως αναμιμνήσκουμε του παρελθόντος μπορούμε να πράττουμε το μέλλον μας: άρα στο Χρόνο εκτελούμε όλες τις κινήσεις άρα ελέγχουμε το χρονικό πέρασμά μας.

Στη συνέχεια: ο Οδυσσέας καθορίζει την όλη ανταλλαγή των γυναικών (της Βρισηΐδος και της Χρυσηΐδος): το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό εάν ιδωθεί όχι ως συμμετοχή ανθρωπίνων μορφών αλλά των δυνάμεων οι οποίες ευρίσκονται πίσω από τα ανθρώπινα πρόσωπα: θα μπορούσε να κάνει την ανταλλαγή των γυναικών άλλος πέρα από τον Οδυσσέα; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική: διότι δεν ανταλλάσσονται δύο απλές γυναίκες αλλά θήλειες ενδελεχείς δυνάμεις: η Χρυσηΐδα αντιπροσωπεύει την Απολλώνεια φώτιση ενώ η Βρισηίδα την αποκτηθείσα οργή του Ανθρώπου εκ μέρους του Αχιλλέως: άρα ο Οδυσσέας, ο νοήμων , ο Νούς, διαμοιράζει τις δυνάμεις που παρήχθησαν μέσα από την οργή του Αχιλλέως: ποιες δυνάμεις παρήχθησαν μέσα από την οργή του Αχιλλέως: ότι ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται τις επιταγές των συμπαντικών δυνάμεων και ότι θα πρέπει να οργίζεται όταν είναι για το δίκαιό του , επίσης ως Σοφός οφείλει να διαχειρίζεται ορθώς την οργή του οδηγούμενος διά των επιλογών του στις καλύτερες δυνατές πράξεις. Ο Νούς (Οδυσσέας) διαμοιράζει τις δυνάμεις αυτές και πλέον αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν αυτές οι τόσο συγκεκριμένες δυναμεις: άρα η ραψωδία Α παράγει τα δύο Υποκείμενα της Ωραίας Ενέργειας και Φύσης: κατ΄αρχάς ο Οργισμένος Αχιλλέας ο οποίος σε βάση δυνάμεων επιλέγει την αφύπνιση μέσα του του ύδατος, του αέρος, του ηλίου, του πυρός, της γής, αλλά μέσω του συνεκτικού ιστού της Σοφίας. Διότι η Οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί κάτι το οποίο επετεύχθη μόλις μέσω της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι (έχοντας στο νού μας και την ανακάλυψη των τριών κινήσεων εκ μέρους του Αριστοτέλους):

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: η Ιλιάδα εκτυλίσσεται στα τρία επίπεδα του Ολύμπου, της Φύσης και του Ανθρώπου. Το ζητούμενο των επών (της Ιλιάδος επί τω προκειμένω) είναι ο αγών (πόλεμος) περί της ανθρωπίνης υπάρξεως: Ποιος είναι ο Άνθρωπος; Είναι το μέγα ζητούμενο της Ιλιάδος. Η Οδύσσεια έπειτα θα απαντήσει στο μετέπειτα ερώτημα: Γιατί ο Άνθρωπος (εκεί θα δοθεί η απάντησις του Νόστου και του Σκοπού): Άρα περί του Ανθρώπου η Ιλιάδα ερωτά: Ποιος είναι ο Άνθρωπος, η Οδύσσεια ερωτά : Γιατί ο Άνθρωπος; Σε επίπεδο τομέων η Ιλιάδα είναι Οντολογία περί του Ανθρώπου ενώ η Οδύσσεια αποτελεί τη Γνωσιολογία και Αξιολογία περί του ανθρώπου.

Άρα ο Άνθρωπος της Ιλιάδος υιοθετεί την αφύπνιση της εσωτερικής συν-αισθηματικής δυνάμεώς του σε σχέση με τους Άλλους: ο Αχιλλέας ενεργοποιεί κάτι το οποίο ήταν γενικώς άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή και σηματοδοτεί την ανωτάτη διαφοροποίηση του ανθρώπου από τα ζώα: ένα ζώο δεν θα προσπαθήσει να ξεπλύνει μία ντροπή διότι δεν νοιώθει ντροπή: νοιώθει ανάγκες. Έάν ένα λιοντάρι κλέψει μία λέαινα από ένα άλλο λιοντάρι τότε το υποτιμώμενο λιοντάρι θα αντιδράσει όχι επειδή προσεβλήθη αλλά επειδή η ενστικτώδης δύναμις αναπαραγωγής πλήττεται: η αντίδρασή του θα συνδεθεί με την ενστικτώδη ανάγκη της συντρόφου και της αναπαραγωγής: σε επίπεδο φυσικής αντίδρασης: η Οργή του Αχιλλέως τι πραγματικά σηματοδοτεί: σηματοδοτεί την ήδη ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου αξιακού κώδικος στην περίπτωση του Ήρωος: δεν έχει να κάνει με την Βρισηΐδα, δεν έχει να κάνει με τον Άλλον αλλά με τον εσωτερικό κόσμο του Αχιλλέως: ο οποίος έχει διαμορφωθείι επάνω στις αξίες του Ήρωος, και της Εκτίμησης: ενώ το λιοντάρι θα οργισθεί επειδή συγκεκριμένα του πήραν τη λέαινα (δεν νοιώθει ότι πλήττεται κάτι άλλο και το ένστικτό του μπορεί να το κατευθύνει κάπου αλλού) ο Αχιλλέας έχει ήδη διαμορφώσει αξιακό κώδικα: Είναι Ήρωας, απαιτεί σεβασμό, έχει την αυτογνώση του τι αποτελεί για τους Αχαιούς: ο λόγος του προς τον Αγαμέμνονα εμπεριέχει όλες εκείνες τις πλευρές του αξιακού κώδικα ο οποίος τόσο βάναυσα προσεβλήθη από τον Αρχηγό των Ελλήνων: Άρα η Οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί την ύπαρξη ολοκληρωμένου Εσωτερικού κόσμου εκ μέρους του Ανθρώπου, ικανού να νοιώσει ότι είναι μία υπαρξιακή ταυτότητα διαφορετική από τον Άλλον: για πρώτη φορά δύο άνθρωποι διαφοροποιούνται (ο Αχιλλέας και ο Αγαμέμνονας) σε σχέση με το πώς βλέπουν τον Άλλον (την Χρυσηίδα και την Βρισηΐδα. Άρα η οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί ολοκληρωμένο εσωτερικό κόσμο, ενσυναίσθηση της διαφορετικότητας της ατομικής ύπαρξης,μη μάζα.

Το επόμενο βήμα είναι τρομακτικό εκ μέρους του Ομήρου: Η Οργή του Αχιλλέως προλογίζει την προσωκρατική φιλοσοφία κατά ατομικό βιωματικό τρόπο: Το ύδωρ, το πύρ, ο αήρ, η γή, ως δυνάμεις εισέρχονται στον Αχιλλέα και καθίστανται εσωτερικές δυνάμεις συν-αισθηματικής κίνησης: όπως κινούνται όλα γύρω μας παρόμοια κινείται και ο Άνθρωπος: πλέον ο Άνθρωπος δεν είναι παθητικός θεατής της κίνησης της Φύσεως και του Ολύμπου: εσωτερικοποιεί ως ψυχικές δυνάμεις τις ενέργειες των θείων όντων και του φυσικού κόσμου: είναι γεμάτος από τη Σοφία της Αθηνάς και της δυναμικής του Πυρός. Για αυτό και εξωτερικεύεται: ό,τι έχει εξελιχθεί ως εσωτερικότητα αυτό και εξωτερικεύεται: πολλά χρόνια αργότερα ο Αριστοτέλης θα περιγράψει στα Φυσικά του αυτήν την ποιοτική κίνηση του Ανθρώπου ο οποίος πλέον εσωτερικοποιεί τις δυνάμεις των Συμπαντικών δυνάμεων (θεών) και τω ριζωμάτων της Φύσης (Ηλίου, ύδατος κ.λ.π).

Κρύφιες πλευρές του Επιταφίου του Περικλέους.

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αποκαλυφθεί ο ιστορικός κόσμος και το ιστορικό ανθρώπινο μοντέλο Πολίτου το οποίο ενυπάρχει πίσω από τον περίφημο Επιτάφιο του Περικλέους.Δυστυχώς τα κλασσικά αυτά κείμενα έχουν καλυφθεί από μία επιφανειακή φιλολογική εξέταση, με αισθητικές και ηθικές απολήξεις, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την οντολογική δομική τους παρουσία και σημασία μέσα στο ανθρώπινο γίγνεσθααι. Θα πρέπει να εξετασθεί όχι μόνον η οντολογική φύσις του Επιταφίου του Θουκυδίδου (η οποία είναι κομβικής σημασίας έρευνα) αλλά και το γιατί εγράφη το αριστουργηματικό αυτό κείμενο από τον πατέρα της επιστημονικής ιστορίας, από το Θουκυδίδη.

Ας προσέξουμε ότι ο Επιτάφιος εγγράφεται στις απαρχές του Πελοποννησιακού πολέμου. Αυτό δεν είναι τυχαίο για έναν άνθρωπο ως ο Θουκυδίδης ( ο οποίος έχει κατανοήσει πολύ καλά το Ηρακλείτειο απόφθεγμα: Πόλεμος πατήρ πάντων εστίν): άρα θα πρέπει να εξετάσουμε (κάτι το οποίον ελάχιστα έχει εξετασθεί): ποια πράγματα, ιδέες, αξίες, μοντέλα ανθρώπου, γεννήθηκαν από τον Πατέρα ο οποίος είχε το όνομα: Πελοποννησιακός πόλεμος;

Ο κάθε πόλεμος λοιπόν προωθεί και ανασυνθέτει νέες δυνάμεις οι οποίες καταλήγουν σε νέες μορφές ανθρώπου, κόσμου και Πολιτείας. Ο Θουκυδίδης είχε στο μυαλό του την Οντολογική σειρά των πραγμάτων (η οποία ξεκάθαρα διαφαίνεται στο κρυμμένο τετράγωνο της δημηγορίας του αυτής η οποία προβάλλει το Αθηναϊκό υποκείμενο, την Αθηναϊκή Πολιτεία, την Άλλη Πολιτεία και τον Άλλο πολιτικό κόσμο, επίσης την έννοια της δημιουργικής πολιτικής και πολιτειακής δομής.

Ο Θουκυδίδης ως δομιστής Ιστορικός συνεχίζει τον μεγάλο δομιστή Ποιητή (Όμηρο) κατασκευάζοντας δύο πολύ συγκεκριμένες δομές: τον Πολίτη του Λόγου και την Πόλη της Λογικής: ο Επιτάφιος από αυτήν την άποψη συνεχίζει την τεράστια Ομηρική παράδοση: δεν περιγράφει αλλά κτίζει: όπως ο Όμηρος έκτισε το Ωραίο Υποκείμενο του σκεπτομένου περιπλανωμένου και ενσυναισθητικού ανθρώπου παρόμοια ο Θουκυδίδης κτίζει μοντέλο ελλόγου πολίτου σε έλλογο πολιτειακό κόσμο.

Κατ΄αρχάς ο Θουκυδίδης είναι ισάξιος με το Σωκράτη μαιευτικός ιστορικός: Ξεκινά από τη σειρά που θα υιοθετήσουν έπειτα οι συγγραφείς της βίβλου: ο κόσμος είναι το σύνολο των ιδεών και αξιών οι οποίες θα κτίσουν τον Πολίτη και την Πόλιν: άρα ο Θουκυδίδης ως μαιευτήρας τίκτει εκ του κόσμου τον Νέο Αθηναίο και μοναδικό Αθηναίο Πολίτη: ο κόσμος του Θουκυδίδου ήταν αυτός ο οποίος είχε αντικαταστήσει το σύνολο του Ομηρικού κόσμου με τις νοητικές και αξιακές δυνάμεις του Ανθρώπου Φιλοσόφου (για αυτό εξάλλου επιμένει τόσο πολύ στο φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας και φιλοκαλούμεν μετ΄ευτελείας): οι 12 θεοί έχουν πλέον γίνει σκέψη, γνώση, αιτία, έρωτας ένωσης των αντιθέτων, βούληση, σκοπός. Οι 12 συμπαντικές δυνάμεις είναι έτοιμες να απεκδυθούν της θείας ταυτότητάς των και ως οικοδόμοι να κτίσουν τον νέο Άνθρωπο και την Νέα Πόλιν: όλα όμως σε πολιτικό περιβάλλον: διότι ο Θουκυδίδης γνωρίζει ότι το έμβρυο θέλει και χρειάζεται μήτρα για να αναπτυχθεί: η μήτρα του νέου ελλόγου ανθρώπου και της Νέας Πόλης είναι το πολιτικό περιβάλλον: διότι μόνον μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον όλοι να εξισωθούν έναντι του Λόγου, θα προσφέρουν το σύνολο των ανθρωπίνων δυνάμεων, μόνον σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον θα λάβει χώρα ένα τρομερό πείραμα το οποίο θα ολοκληρωθεί στις πολιτικές κοινωνίες των χαοτικών αυτοκρατοριών: Οι άνθρωποι προσφέρουν στην κοινότητα της Πόλης το σύνολο των ωραίων δυνάμεών των ώστε να κτισθεί το νέο ανθρώπινο υποκείμενο μέσα στην ωραία πόλη. Όλα νοούνται ως προσφερόμενα σύνολα ανθρωπίνων δυνάμεων, ενεργειών, σκέψεων και πράξεων: παρομοίως ο Ιησούς θα αναφωνήσει: λάβετε φάγετε, πίετε εξ αυτού πάντες: ο μεγάλος δάσκαλός του είναι ο Θουκυδίδης ο οποίος είναι ο πρώτος ο οποίος ανακαλύπτει στον Αθηναίο πολίτη την προτύπωση ενός μικρού θεού ο οποίος προσφέρει στην κοινότητα το σύνολο των ωραίων του ικανοτήτων προκειμένου να κτισθεί ο Νέος Αθηναίος Πολίτητς στην νέα Αθηναϊκή πολιτεία. Για αυτό ο Αθηναίος ιστορικός επιμένει τόσο πολύ στην αδάμαστη, χαοτική, απροσδιόριστη και παραβατική ανθρώπινη φύση: για να γίνει κατανοητός ο ρόλος του Πατρός Λόγου ο οποίος καθίσταται μέγας πολιτικός χειρουργός: λαμβάνει από τον Άνθρωπο πολίτη τις καλές πλευρές της ανθρωπίνης φύσης, τις συνθέτει και δημιουργεί τον τέλειο Αθηναίο Πολίτη στην τελεία Αθηναϊκή Πόλιν:

Εξαιρετική προσέγγιση του θέματος της προάσπισης της Ελευθερίας από το Μακιαβέλι: εμπεριέχεται στην μετάφρασή μας στο Μιακιαβέλι (επιστολές στον Τίτο Λίβιο) (υπό έκδοσιν)....

Κεφ.V.

Περί του ερωτήματος για το πού είναι περισσότερο ασφαλής η φύλαξη της ελευθερίας, είτε στο Λαό είτε στους Ευγενείς. Επίσης περί του ερωτήματος για το ποιος έχει τους περισσοτέρους λόγους να είναι ταραξίας, αυτός ο οποίος θέλει να αποκτήσει κάτι ή να διατηρήσει κάποια πράγματα.

Ανάμεσα στα πιο απαραίτητα πράγματα τα οποία θεσπίσθηκαν από αυτούς οι οποίοι σωφρόνως εγκαθίδρυσαν τη Δημοκρατία, ήταν και η στήριξη ενός σώματος ελευθερίας, επειδή βέβαια η ελευθερία γνωρίζει καλές κα κακές εποχές παρόμοια και αυτό το σώμα πέρασε καλά και άσχημα διαστήματα. Επίσης λόγω του ότι σε κάθε Πολιτειακό σύστημα ενυπάρχουν και οι Ευγενείς και οι Πληβείοι γρήγορα ενέσκηψε το ερώτημα αυτό το σώμα σε ποιόν θα πρέπει να λογοδοτεί καλύτερα. Οι Λακεδαιμόνιοι, και στα χρόνια μας οι Βενετοί, ανέθεσαν την ευθύνη αυτού του σώματος της ελευθερίας στους Ευγενείς, όμως οι Ρωμαίοι το απέδωσαν στα χέρια των πληβείων. Ας εξετάσουμε λοιπόν ποια από όλες αυτές τις Πολιτείες έκαναν την καλύτερη επιλογή. Εάν ανατρέξουμε στις αιτίες του παρελθόντος αναλύοντάς τις διεξοδικά, ερευνώντας κάθε δυνητικό αποτέλεσμά τους, θα μπορούσαμε να ταχθούμε με το μέρος των Ευγενών από τη στιγμή κατά την οποία η ελευθερία της Σπάρτης και της Βενετίας είχε μεγαλύτερο όριο ζωής σε σχέση με αυτό της Ρώμης. Ερχόμενοι στους λόγους για το φαινόμενο αυτό , μπορώ να ισχυρισθώ (αναλύοντας πρώτα το παράδειγμα της Ρώμης) ότι πράγματα όπως η ελευθερία θα πρέπει να διαφυλάσσονται και να επιβάλλονται από αυτούς οι οποίοι έχουν την ελάχιστη διάθεση να τα σφετερισθούν. Χωρίς καμμία αμφιβολία εάν ασχοληθούμε αντικειμενικά με τους Ευγενείς και το Λαό θα διαπιστώσουμε ότι οι πρώτοι έχουν μία έντονη επιθυμία να κυβερνήσουν ενώ οι δεύτεροι επίσης μία έντονη επιθυμία να μην κυβερνηθούν, κάτι που τους οδηγεί στον θέλουν διακαώς να ζούν ελεύθεροι χωρίς να επιθυμούν να σφετερίζονται την ελευθερία στο βαθμό που το πράττουν οι ευγενείς. Όταν λοιπόν άνθρωποι του λαού κληθούν να διαφυλάξουν την ελευθερία του οποιουδήποτε συνανθρώπου τους λογικά θα το πράξουν έχοντας μεγαλύτερη ευαισθησία σε αυτό το θέμα. Διότι επειδή αυτοί δεν θέλουν να καταχρασθούν ένα αγαθό όπως η ελευθερία φυσικώ τω τρόπω δεν θα επιτρέψουν και σε άλλους να το κάνουν αυτό.

Από την άλλη πλευρά αυτός ο οποίος υπερασπίζεται τη Σπάρτη και τη Βενετία στη βάση των πεπραγμένων τους ισχυρίζεται ότι αυτοί οι οποίοι παρέδωσαν την περιφρούρηση της Πόλης της Σπάρτης και της Βενετίας στους Ευγενείς (Δυνατούς) ασχολήθηκαν κυρίως με δύο σημεία: Το πρώτο ότι ασχολήθηκαν περισσότερο να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες αυτών που κλήθηκαν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην Πολιτεία, ώστε ήταν ευχαριστημένοι διότι με αυτόν τον τρόπο είχαν στα χέρια τους την πολιτική κατάσταση. Το άλλο σημείο είναι ότι απομάκρυναν το ενδεχόμενο να αποκτήσει εξουσία το ανήσυχο λαϊκό πνεύμα το οποίο επιφέρει συνεχώς συζητήσεις επί συζητήσεων, ταραχές και ποικίλες διχόνοιες στην Πόλη, επίσης αυτό το πνεύμα ευθύνεται για το ότι μερικές φορές οι Ευγενείς καταφεύγουν σε πράξεις απελπισίας οι οποίες μπορεί να έχουν άσχημα αποτελέσματα για την Πόλη. Όλοι αυτοί παραδίδουν σαν παράδειγμα αυτήν την ίδια την Ρώμη όπου όταν οι Φυλαρχίες των Πληβείων ανέκτησαν την εξουσία στα χέρια τους, δεν τους έφτανε το ότι ένας ύπατος εκλεγόταν από το λαό, ήθελαν βέβαια και οι δύο ύπατοι να προέρχονται από τους πληβείους, από το λαό. Λόγω αυτών σταδιακά θέλησαν τον απόλυτο έλεγχο των πάντων, την επιβολή τους επάνω στους Πραιτωριανούς, επίσης να κυριαρχούν σε όλες τις βαθμίδες της αυτοκρατορικής κυβέρνησης της Πολιτείας. Αλλά ακόμα και όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για αυτούς, ώστε παρακινούμενοι από την ίδια μανία άρχισαν στο πλήρωμα του χρόνου να ειδωλοποιούν εκείνους τους άνδρες που έβλεπαν ότι ήταν ικανοί να καταβάλλουν συνεχώς τους Ευγενείς. Μέσα από όλα αυτά προέκυψε η δυναμική του Μάριου και η συνεπαγομένη καταστροφή της Ρώμης.

Δοκίμιον περί της Ομοφυλοφιλίας.

Κάθε σοβαρή ενασχόληση με το θέμα της ομοφυλοφιλίας πρέπει να ξεκινήσει από την έρευνα της λέξης: όμοιος: Πότε δύο άνθρωποι θεωρήθηκαν όμοιοι στη μορφή και στο φύλο; Όμοιοι ως ψυχοσωματικοπνευματικές οντότητες; Διότι θα πρέπει να ξεκαθαρισθεί ότι οι άνθρωποι δεν ήταν και δεν ένοιωθαν όμοιοι στη μορφή και στο φύλο και στην ουσία πάντοτε: από κάποιο σημείο και πέρα εισήχθη η έννοια της ομοιότητας στην ανθρώπινη ζωή και συμπεριφορά: δεν προϋπήρχε του ανθρώπου η έννοια της ομοιότητας. Επίσης θα πρέπει να εξετασθεί από πότε η ομοιότης έγινε κριτήριο πνευματικής συμπεριφοριστικής και σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Άρα η έννοια της ομοιότητας ανάμεσα στα φύλα δεν είναι φυσική έννοια αλλά λογική ανθρώπινη έννοια. Δεν υπήρχε πάντοτε απλά γεννήθηκε κάποια στιγμή ως λογική ιδέα και αξία στο μυαλό και στην πράξη των ανθρώπων. Σε εποχές προλόγου και Χάους (οντολογικής σειράς της ζωής) κατά τις οποίες υπήρχε πληθώρα μορφών (η μυθολογική πανδαισία μορφών μας υπενθυμίζει ότι η ετερότητα βασίλευε στη φύση) η ομοιότης ως φυσικός παράγων περιοριζόταν στην εξωτερική μορφή ανάμεσα σε όμοια είδη και δεν επεκτεινόταν περαιτέρω: διότι το Άρρεν κατανοούσε την ομοιότητα με το Άρρεν ανά είδος ζώου (το λιοντάρι έβλεπε ως όμοιο εξωτερικά ένα άλλο λιοντάρι) αλλά διά του Θήλεος ήξερε ότι θα εξελισσόταν και θα διασφάλιζε την συνέχειά του στη γή: άρα η ομοιότης ανάμεσα σε δύο αρσενικά ή θηλυκά λιοντάρια δεν επεκτεινόταν έτι περαιτέρω σε κριτήριο ζωής, συμπεριφοράς, επιλογής: εν αρχή όλα ήταν φυσικές δυνάμεις οι οποίες ως άρρενες και θήλειες καθόριζαν την ζωή και την αναπαραγωγή και την εξέλιξή της: σε ένα οντολογικό στάδιο όπου η λογική δεν είχε υπερκεράσει την συμπαντική και δυναμική σειρά των πραγμάτων: πότε το όμοιο αναβαθμίσθηκε και έγινε κριτήριο επιλογών, ζωής και συμπεριφοράς; Αυτή είναι η εναρκτήριος αρχή για κάθε συζήτηση περί την ομοφυλοφιλίαν.

Ο Παγανισμός (όπου όλοι οι ύμνοι είναι επίκληση στο Έτερον διά του Οποίου καλείται η ευλογημένη παροχή των συμπαντικών δυνάμεων επί της γής (ο Ήλιος, η Θάλασσα, ο Αήρ ως Έτερες δυνάμεις καλούνται να γονιμοποιούν και να εξελίσσουν τη γή και τα όντα της): η Φύση δεν γνωρίζει το Όμοιον αλλά το Έτερον και το οντολογικώς εξελισσόμενον. Σε έναν Οντολογικόν κόσμο όπου το Χάος δεν έχει απολέσει τα δικαιώματά του το Όμοιον είναι άγνωστο ως μορφή και ουσία: το προηγούμενο ως Έτερον κινεί το Επόμενον και το Επόμενον ως Έτερον το Μεθεπόμενον: στην Οντολογική Συνέχεια βασιλεύει η Αγνωστότητα και Ετερότητα του Χάους.

Η Μυθολογία είναι το εννοιακό σύνορο ανάμεσα στο Χάος και στο Λόγο: η Μυθολογία προσπαθεί κάτι το ακατόρθωτο: να δημιουργήσει κόσμο (ως σύνορο ανάμεσα στο χάος και στη γή) και μοντέλο ανθρώπου (η Αθηνά είναι η Σοφία κ.λ.π): κριτήριο της μυθολογίας για πρώτη φορά γίνεται το Όμοιον: κατά λογικόν τρόπον: θεωρείται ότι οι θεοί τα φυτά οι άνθρωποι είναι επικοινωνούντα δοχεία μίας δύναμης: ο Δίας γίνεται ταύρος γίνεται φυτό γίνεται άνθρωπος: αρχίζει να δημιουργείται η έννοια της μιάς κοινής δύναμης: άρα όλα τα Όντα είναι Όμοια διότι είναι το ίδιο σε σχέση με την κοινή αυτή οντική δύναμη: ο άνθρωπος είναι όμοιος με το Δία ο άνθρωπος ο Χ είναι όμοιος με τον Άνθρωπο Ψ διότι είναι μέρη της κοινής θείας δύναμης: για αυτό ο Δίας ερωτεύεται το Γανυμήδη: διότι θεωρεί ότι είναι Όμοιός του και διά της Ομοίας δύναμής του θα διασπείρει την Επικοινωνία ανάμεσα στα όντα: η συμβολική αυτή ομοφυλοφιλία της Μυθολογίας δεν έχει καμμία σχέση με την μετέπειτα σεξουαλικής φύσεως ομοφυλοφιλία: απλά προωθεί την έννοια του Ομοίου σε έναν κόσμο τον οποίο η Μυθολογία προσπαθεί να απελευθερώσει από τα χαοτικά του χαρακτηριστικά: στο χάος ο Δίας θα ήταν άγνωστος με το Γανυμήδη: στην Μυθολογία όμως το Όμοιο ελκύει το Όμοιο ως μεταφορά οντολογικών δυνάμεων προκειμένου η εξάντληση των θείων και ανθρωπίνων δυνάμεων να ολοκληρώσει τις οντολογικές δυνάμεις που αναλογούν στην περιπέτεια της γής: άρα η έννοια του Ομοίου στην Μυθολογία καθίσταται αξιακός παράγων: τα όντα νοιώθουν μέτοχοι κοινών θείων δυνάμεων άρα όμοια σε σχέση με τις κοινές δυνάμεις: η μυθολογική ομοφυλοφιλία ουδεμία σχέση έχει με τη σεξουαλική ομοφυλοφιλία απλά συμβολικά αναφέρεται στην μεταφορά δυνάμεων ανάμεσα σε όμοια όντα τα οποία με αυτόν τον τρόπο γνωρίζουν την κοινή και όμοια δύναμίν των και διά της ανταλλαγής δημιουργικά την εξαντλούν διότι την διαδίδουν από Όν σε όν.

Ας μιλήσουμε για τις Πανελλαδικές εξετάσεις.

Επέρασαν και οι φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις, και αναμένουμε τις επόμενες: Σήμερα (26/6/2025) ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών εξετάσεων του σωτηρίου έτους 2025. Έδωσα εγώ, έδωσαν και τα παιδιά μου. Ίσως δώσουν και τα εγγόνια μου. Ένα τέτοιο μακρόβιο εξεταστικό σύστημα (το οποίο είναι το μακροβιώτερο παντός άλλου) σημαίνει δύο πράγματα: είτε ότι είναι απολύτως επιτυχημένο σύστημα είτε ότι δεν ευρίσκεται κάτι καλύτερο.

Ας ασχοληθούμε με την πρώτη περίπτωση: θεωρείται ότι οι Πανελλαδικές εξετάσεις είναι απολύτως επιτυχημένο εξεταστικό σύστημα διότι είναι αδιάβλητο: ας διαφωνήσουμε: κανένα ανθρώπινο σύστημα δεν είναι αδιάβλητο διότι η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι υποκειμενική: δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό: πιο συγκεκριμένα: η ύπαρξη δύο βαθμολογητών, εάν χρειασθεί και τρίτου, σημαίνει ότι οι βαθμολογίες υπόκεινται στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα: επίσης υπάρχει η πιθανότητα (ειδικά στα θεωρητικά μαθήματα) μαθητής να μην εκτιμηθεί σωστά διότι η ευφυΐα του δεν ακολουθεί τον μαθητικό τρόπο εξέτασης: άρα οι πανελλαδικές εξετάσεις δεν ανιχνεύουν την πραγματική νοητική κατάσταση των μαθητών αλλά το πόσο μπορούν να αποδώσουν όσα διδάσκονται στο σχολείο.

Σε αυτό το σημείο οι πανελλαδικές εξετάσεις κρίνονται εντελώς παρωχημένες: σήμερα η πληροφορία έχει επιφέρει το σωκρατικό μοντέλο διδασκαλίας: οι μαθητές ήδη ξέρουν απλά οι δάσκαλοι κριτικά τους καθοδηγούν: οι πανελλαδικές εξετάσεις όμως είναι καθαρά εξετάσεις ξεπερασμένου μοντέλου μάθησης: δεν πρόκειται οι μαθητές να εξετασθούν σε δοθείσες απαντήσεις και να τις κρίνουν: αυτό ξεπερνά το σύστημα το οποίο είναι πυραμιδικό: οι πανελλαδικές εξετάσεις επειδή κτίζουν παραγωγικά την κοινωνία (επιλέγουν τους επιστήμονες και τους τεχνοκράτες του μέλλοντος) είναι καθαρά πυραμιδικές εξετάσεις: θέλουν λίγους και καλούς: οι πολλοί περισσεύουν, θα πρέπει να πάρουν τα ιμάτιά των προς άγρα ζωής και άλλων ευκαιριών: Εάν ανέλυσα σωστά τα φετινά αποτελέσματα το 50% των μαθητών αθροιστικά έχουν γράψει κάτω από τη βάση σε όλα τα μαθήματα κατά μέσο όρο: το ότι το 0,21% έγραψε στην έκθεση πάνω από 18 σημαίνει ότι οι νέοι και οι νέες είτε δεν σκέπτονται, είτε δεν συνδυάζουν τις σκέψεις με την έκφραση είτε δεν μπορούν γενικώς: τίποτε από αυτά δεν ισχύει: οι Πανελλαδικές εκ φύσεως απευθύνονται στο 20% των μαθητών: άρα χρειαζόμαστε κριτικούς τρόπους που θα απευθύνονται στο 100% των μαθητών.

Άρα οι Πανελλαδικές εξετάσεις αντιπροσωπεύουν ένα καθαρά ξεπερασμένο κρατικό μοντέλο σύνδεσης του σχολείου με την κοινωνία: στην εποχή της πληροφορίας: επιβραβεύονται αυτοί οι οποίοι θα καταφέρουν να επιβιώσουν από τις συμπληγάδες πέτρες του εξεταστοκεντρικού σχολείου ,οι υπόλοιποι πρέπει να πολεμήσουν αλλού: το κράτος όμως θα πάρει αυτούς που θέλει ως επιστήμονες,πολιτικούς, δικηγόρους κ.λ.π.

Το αξεπέραστο όμως επιχείρημα κατά των πανελλαδικώνεξετάσεων είναι καθαρά χρονικό: Ο Νέος αποκτά την πρώτη επίσημη κριτική άποψη περί του εαυτού του ών και ούσα (η νέα) 18 χρονών: μέγα λάθος: το σύνολο των παιδαγωγών (από τον Αριστοτέλη ως το Ρουσσώ) είδαν το νέο και τη νέα ως διάρκεια: αυτή αξιολογείται: οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι πλήρως ξεπερασμένες διότι είναι εξετάσεις στιγμής: καταστρέφουν το νέο και τη νέα ως διάρκεια, θέλουν ακινητοποιώντας την κίνηση και τη φαντασία και την εξέλιξη του παιδιού εν στιγμή να τον ψύξουν, να τον σχηματοποιήσουν, να του πούν : αυτός, αυτή είσαι και για αυτό σε θέλω και σε χρειάζομαι: άρα είναι οι εξετάσεις οι οποίες υποτάσσουν τους μαθητές (διότι έχουν σχέση με κάτι που τρομάζει και ακινητοποιεί: το μέλλον) άρα οι πανελλαδικές θεοποιώντας το μέλλον παράγουν πιστούς:

Διαβάζοντας για τα πυρηνικά του Ιράν και για το Ιράν γενικώς.

Η σχέση του Ιράν με τις ΗΠΑ (μετά το πέρας του β΄παγκοσμίου πολέμου) διέπεται από το πλαίσιο σχέσεων μιάς Μητρόπολης με την αποικία της. Όπως θα εκθέσουμε το Ιράν κατά τη διάρκεια του β΄παγκοσμίου πολέμου κατέστη όχι μόνον αποικία των αμερικανών αλλά διάδρομος προώθησης της αμερικανικής βοήθειας (αεροπλάνα και πυρομαχικά) προς τη σοβιετική ένωση. Επίσης οπωσδήποτε κατέστη τόπος εκμετάλλευσης των πετρελαίων. Θα πρέπει βέβαια να γίνει αναφορά στο ότι η σχέση της Αμερικής με το Ιράν συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την άφησε η Μικρασιατική καταστροφή και η συνθήκη της Λωζάνης. Οι δυτικοί (κυρίως αμερικανοί) έπρεπε να εισχωρήσουν ακόμα βαθύτερα στην ανατολή: και για οικονομικούς λόγους (πλουτοπαραγωγικές πηγές και η συνεκμετάλλευσή τους) και για εσχατολογικούς λόγους (να κυβερνήσουν τον κόσμο οι δυνάμεις που ξεκίνησαν τη θεολογία και την πολιτική αυτού του κόσμου).

Το Ιράν ήταν χώρα άγνωστη στους αμερικανούς, όχι όμως στους βρεττανούς και στους σοβιετικούς οι οποίοι ήδη είχαν στρατιωτικές και άλλες βάσεις εκεί και στις παραπλήσιες χώρες.Εκμεταλλευόμενοι την παρουσία τους εκεί οι Άγγλοι και οι σοβιετικοί (τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία οι χιτλερικές δυνάμεις πολιορκούσαν τη Ρωσία) κατέλαβαν σημαντικές πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές του Ιράν (πλήρης κατάληψη των βρεττανικών συμφερόντων διύλιστηρίων Angloiranian company όπου μάλιστα υπήρχαν πολλοί βρεττανοί εργαζόμενοι). Σε αυτή τη χρονική στιγμή το Ιράν θεωρήθηκε (τη στιγμή βέβαια κατά την οποία θα φτιάχνονταν οι κατάλληλες υποδομές σε δρόμους και λιμάνια) ο κατάλληλος δρόμος διά του οποίου θα προωθούνταν στην σοβιετική ένωση τα αεροπλάνα βοηθείας και τα πυρομαχικά βοηθείας από τις ΗΠΑ (αυτά εξάλλουν έβαλαν για τα καλά τις ΗΠΑ στο παιχνίδι εξουσίας στο Ιράν (το οποίο προσέχθηκε πολύ και λόγω των φιλογερμανικών του τάσεων κατά το β΄παγκόσμιο πόλεμο ( όπου ολοκληρώθηκε το αποικιοκρατικό καθεστώς του κόσμου). Το όλο σχέδιο και σκεπτικό ήταν απλό: εάν νικούσε ο Χίτλερ στη ρωσία τότε θα έβαζε το πόδι του και στο Ιράν (πετρέλαια και άλλα): άρα έπρεπε να προσεχθεί και η σοβιετική ένωση: πράγματι μέσα από την κατασκευή οδικού και αεροπορικού και θαλασσίου υποδομιακού δικτύου το Ιράν έγινε μεσάζουσα δύναμη από την αμερική προς τη σοβιετική ένωση: οι αμερικανοί μόλις είχαν κερδίσει μία πολύ σημαντική για αυτούς κα τα σχέδιά τους αποικία (ο πόλεμος του κόλπου και ο πόλεμος τώρα με το Ιράν είναι ξεκάθαρα στην κατεύθυνση δεν σας χρειάζομαι άλλο).

Η κατασκευή λοιπόν του περσικού διαδρόμου από την αμερική προς τη σοβιετική ένωση προσέδωσε τρομερή δυναμική στους νικητές του β΄παγκοσμίου πολέμου οι οποίοι έμειναν κύριοι του Ιράν και των πετρελαιοπαραγωγικών πηγών του Ιράν και της μακρινής ανατολής. Σε αυτή τη βάση οι αμερικανοί ξεκίνησαν επιβάλλοντας το σάχη Παχλαβί. Η λευκή επανάσταση του Παχλαβί (περιελάμβανε πολλά και χρήσιμα έργα οδοποιίας κ.α) άρεσε στους αμερικανούς: οι Ιρανοί ελέγχονταν από τους αμερικανούς, δεν υπήρχε ο μωαμεθανικός φονταμενταλισμός , ο πλούτος των αμερικανών περνούσε μέσα από το καθεστώς του κοσμικού Παχλαβί και όλα καλά.

Άρα στην α΄ραψωδία της Ιλιάδος έχουμε τον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η οντολογία γεννά την πολιτική. Συζητούμε βέβαια για την αρχαϊκή εποχή του Ομήρου. Ας προσέξουμε ότι η ενδιάμεση γέφυρα ανάμεσα στην Οντολογία των Θεών και στη μάζωξη των ανθρώπων (ώστε οι άνθρωποι να γίνουν Πόλη) είναι ο παράγων Γνώση: Η Αριστοτελική Απορία ανιχνεύεται λοιπόν στην Ιλιάδα: ο Αχιλλέας απορεί γιατί χάνονται οι άνθρωποι από τα βέλη του Απόλλωνος: το πρόβλημα της απορητικής γνώσης θα επανέλθει και στην Οιδιπόδεια περίπτωση όπου η απορία του χαμού θα καταστή αιτία αποκαλύψεων. Παρατηρούμε ότι τηρείται πιστά το μετέπειτα Εγελιανό πρότυπο: η αρνητικότητα (χάνονται άνθρωποι θα μας πεί ο Αχιλλέας) προκαλεί την θετικότητα της γνώσης που προσφέρει ο μάντης Κάλχας. Άρα η Γνώση δεν στηρίζεται σε ό,τι θεωρείται ως καλόν: Το καλόν δεν είναι πηγή γνώσης αλλά θέασης και απόλαυσης. Γνώση προκαλεί η αρνητικότητα, η έλλειψη, ο πόνος, η αρρώστεια, διότι γνώση είναι η προσπάθεια κάλυψης, ανάμνησης, μεταφοράς ιδεών και αξιών και λύσεων.

Τη Γνώση όμως δεν την προκαλεί ο Οδυσσέας, ο κατ΄εξοχήν πονηρά σκεπτόμενος Ήρωας της Ιλιάδος. Την προκαλεί ο Αχιλλέας, αυτός ο οποίος θα υποφέρει λόγω της μήνιδός του, ο οργισμένος Αχιλλέας.Πολλά χρόνια αργότερα ο Σωκράτης θα συζητήσει για την μυίγα, τον οίστρο, τον ίμερο, το ακαθόριστο δαιμόνιο, το οποίο τον ωθεί σε απόκτηση γνώσης: η παράδοξη διαλεκτική της γνώσης κτίζεται προσεκτικά από τον μάγο Όμηρο: το χαώδες ως οργή επισκέπτεται τον Άνθρωπο και ηρεμεί μεταμφιεσμένο σε Γνώση η οποία ηρεμεί και αποκαθιστά τη σειρά και τη συνέχεια των ανθρώπων. Όλο αυτό μας υπενθυμίζει ότι η Γνώση είναι το δώρο του Όντος ώστε να ξεχάσουμε ότι ευρισκόμαστε στην άκρη του χάους , ας διασκεδάσουμε (διασκεδάννυμι=περνώ την ώρα μου) με γνώση και σειρά (κτίσματα σε άμμο) πρίν χαθούμε στην συνέχεια του χάους εκεί όπου η γνώση είναι διαλυμένη γέφυρα. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο, καθόλου τυχαίο, ότι ο Αχιλλέας όταν Γνωρίσει θα φύγει από την Μάχη: ο άνθρωπος της γνώσης κατανοεί ότι η ηρεμία της γνώσης δεν τον αντιπροσωπεύει στο βαθμό που κινεί άλλους και ωφελεί άλλους, κλέβοντας από τον άνθρωπο την ατομική οντολογικήσυνέχεια.

Ο Κάλχας , ο μάντης Κάλχας, το μεγάλο ενδιάμεσο ανάμεσα στις συμπαντικές δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν οι θεοί και στους αδαείς ανθρώπους, φοβείται. Ο φόβος του είναι απαρχή λόγου: αρχή Σοφίας φόβος θεού (θα ειπωθεί πολύ αργότερα) αλλά το ίδιο ισχύει και στον Κάλχαντα: ο Όμηρος βάζει την αξιακότητα της γνώσης στις πρέπουσες ρεαλιστικές βάσεις: η γνώση είναι κακό πράγμα διότι ανατρέπει,ανακατανέμει, αποκαλύπτει: προκαλεί φόβο στον πομπό διότι προκαλεί ποικίλα προβλήματα στο δέκτη: αυτή η ίδια μεταφορά γνώσης προκαλεί φόβο στο Σωκράτη ( ο οποίος θα πιεί το Κώνειο) στον Μενέλαο του Ευριπίδου ( ο οποίος τρέμει στην αποκάλυψη ότι άλλη Ελένη είχε δίπλα του τόσο καιρό) η Γνώση ανατρέπει τα πάντα και στον Οιδίποδα και στην Αντιγόνη του Σοφοκλέους: διότι η Γνώση είναι ακόμα μεταφορά συμπαντικών δυνάμεων υπερτέρων του ανθρώπου : ο Αγαμέμνονας οργίζεται διότι η Γνώση η αποκαλυφθείσα από τον Κάλχαντα και πάλι (όπως στην περίπτωση της Ιφιγένειας) τον φέρει αντιμέτωπο με υπέρτερες δυνάμεις, δεν φοβίζει τόσο ο Μάντης και η μεταφερθείσα γνώση όσο οι υπέρτερες δυνάμεις οι οποίες διά αυτών μεταφέρονται: άρα σταδιακά ο Άνθρωπος αποκολλάται από το Είναι και θεάται αυτό στο Ενδιάμεσο κάτοπτρο το οποίο σταδιακά θα γίνει Φύσις, φωτισμένος άνθρωπος, Έλλογο όν. Ας σημειώσουμε ότι ο Αχιλλέας αδυνατεί απευθείας να γνωρίσει την Αλήθεια άρα η Αλήθεια πλέον είναι διά του Μέσου προς τον Άνθρωπο. Δημιουργείται λοιπόν το κάτοπτρο: βλέπουμε την Αλήθεια διά κάποιου μέσου και όχι εκ της πηγής. Η Αλήθεια πλέον από τον Όμηρο και δώθε μεταφέρεται ως αντανάκλαση. Όμως εάν θεωρήσουμε και το μέσον ως μέρος της Αληθείας απλά συζητούμε ότι η Αλήθεια υποκύπτει στις απαιτήσεις του ανθρωπομορφισμού: όσο ο Άνθρωπος θα σταθεροποιείται ως μορφή τόσο οι έννοιες θα χρειάζονται εσοπτρικό μέσον για να μεταφέρονται σε αυτόν ως μεγάλα ενδιάμεσα.

Ο Θάνατος των Θεών.

Πρίν ξεκινήσουμε αυτή τη δημοσίευσή μας ας ξεκαθαρίσουμε πώς ορίζουμε τη λέξη «θάνατος». Ως Θάνατος σε αυτή τη δημοσίευση εννοείται η συνεχής μετατροπή κάποιων Όντων και η συνεχής μετάλλαξη σε κάτι άλλο των δυνάμεών των. Άρα όταν αναφέρουμε: Θάνατος των θεών εννοούμε τον τρόπο, την οδό, τη συνεχή μετάλλαξη των δυνάμεών των σε κάτι άλλο.

Ο ορισμός αυτών του Θανάτου μας ανοίγει και ένα άλλο πεδίο ερεύνης: πώς αναλύεται και ορίζεται η φύσις των θεών αφ΄ής στιγμής υπακούουν και αυτοι στην διαδικασία του θανάτου; Άρα η διαφορά των θεών με τους ανθρώπους είναι μόνον ποσοτική, τομεακή, όχι ποιοτική αφ΄ής στιγμής και οι θεοί και οι άνθρωποι δεν είναι αθάνατοι, δεν είναι άφθαρτοι αλλά πεθαίνουν ο κάθε ένας με τον τρόπο του;

Εάν ο Θεός είναι η έννοια χωρίς Σώμα και ο Άνθρωπος έννοια με Σώμα τότε και οι δύο υποπίπτουν στη διαδικασία του θανάτου. Διότι η Έννοια του Θεού συνεχώς μεταλλάσσεται όπως το Ανθρώπινο Σώμα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε το θάνατο των Θεών μέσα από τον Όμηρο και τα έπη του. Η δύναμις του Διός γίνεται το Πλατωνικό Πνεύμα, η Σοφία της Αθηνάς ο Νούς του Σωκράτους, η αγγελική δύναμις του Ερμή μετατρέπεται σε ρητορική δύναμιν ενημέρωσης στην πόλιν κράτος των Αθηνών.

Επίσης: το Απολλώνειον Φώς μετατρέπεται σε δύναμη φωτισμένου Λόγου στον Αριστοτέλη. Ο Διόνυσος μεταφέρεται στα άδυτα της Ανθρωπίνης ψυχής η οποία πολεμά, αντιμάχεται, διεκδικεί,καταστρέφει και από την Πόλη κράτος μεταφέρει τα πράγματα σε έναν ανοικτό Ελληνιστικό κόσμο. Οι θεοί ως έννοια πεθαίνουν, εξαφανίζονται, μετατρεπόμενοι σε κάποια άλλη έννοια.

Επίσης ο Δίας και η Αθηνά και ο Ποσειδώνας, ως Δύναμις Βουλήσεως, Σοφία αντίληψης και σύνδεσης των ιδεών και των αξιών,ως βάθος ασύμμετρο και χαοτική απροσδιόριστη δύναμις, μετατράπηκαν στο Πλωτινικό Έν, έδωσαν τη χριστιανική φύση ενός φαντασιακού θεανθρώπου, ο οποίος συνδυάζει τη συμπαντική δύναμη με την ανθρώπινη βούληση σε χαοτικό βαθμό: οι θεοί πεθαίνουν και ανασταίνονται σε άλλους θεούς: ποιοι δημιουργούν τους θεούς; Οι άνθρωποι: αυτοί σκοτώνουν τους θεούς και τους μετατρέπουν σε κάτι άλλο: άρα όπως ο θεός καθορίζει τη σωματική μετατροπή των ανθρώπων παρόμοια οι άνθρωποι καθορίζουν την εννοιακή μετάλλαξη των θεών.

Ο θεάνθρωπος Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε στο καρτεσιανό μοντέλο του ανθρώπου ο οποίος μπορεί να αμφιβάλλει για όλα και να κτίσει έναν ανθρώπινο κόσμο βασισμένο στη λογική: χωρίς το θεάνθρωπο Ιησού και την μεταφυσική ηρεμία που επέφερε Καρτέσιος δεν θα υπήρχε: όπως λοιπόν πεθαίνουν όλα στη φύση και ανασταίνονται σε κάτι άλλο αυτό συμβαίνει με τους Θεούς: άρα όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντος είναι κυκλικώς επικοινωνούσες και το ίδιο ενώπιον της αδεκάστου και αενάου Οντολογικής των πορείας: Όλα και όλοι σχετίζονται όλα συμβαίνουν σε όλα: όπως ο θεός δημιουργεί τον άνθρωπο ως σώμα το οποίο συνεχώς μεταλλάσσεται διά του θανάτου του, παρόμοια ο άνθρωπος δημιουργεί την έννοια του θεού την οποία θανατώνει συνεχώς μετατρέποντάς την σε κάτι άλλο: άρα μία κεντρική δύναμις υπάρχει η οποία συνεχώς μεταλλάσσεται: απλά σε κάποιες στιγμές έχουμε ακινητοποίηση της πορείας και σε αυτήν την ακινητοποίηση οι άνθρωποι λατρεύουν το θεό επειδή ξεχνούν ότι όλοι και όλα είναι μετατροπές της μιάς δυνάμεως και πεθαίνουν ανά περίπτωση και ανασταίνονται σε κάτι το άλλο.

Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

Είναι γνωστή η Ιστορία του Μήλου της Έριδος. Του Αεθλίου Μήλου. Ας σημειώσουμε κάποιες σκέψεις για αυτό. Το Μήλον , το χρυσό Μήλο της Έριδος, δόθηκε από την Θεά Έριδα στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδος όταν δεν προσεκλήθη σε αυτόν. Για να εκδικηθεί άφησε το χρυσό αυτό Μήλον της Έριδος να κυλήσει ανάμεσα στους καλεσμένους.

Πρίν να συζητήσουμε για τη φύση του Μήλου και τις ιδέες και αξίες οι οποίες ευρίσκονται πίσω από αυτή την Μυθώδη περιπέτεια, άς σημειώσουμε ότι όλη αυτή η Ιστορία προσπαθεί να αποκαταστήσει μία συγκεκριμένη οντολογική πορεία από τη Νύκτα έως την Ημέρα του Ηλίου: οι άνθρωποι πρέπει να έχουν παραστάσεις για το πώς πορεύονται από την Νύκτα προς την Ημέρα: εάν σκεφθούμε ότι η Έρις είναι Κόρη της Νυκτός και ότι το Μήλον εδόθη στην Αφροδίτη ο Έρωτας είναι η συνεκτική εκείνη δύναμις η οποία κρατεί ενωμένη τη Νύκτα και την Ημέρα (διότι ο Ήλιος ποτέ δεν χάνεται αλλά πάντα υπάρχει κρυμμένος ή φανερώς) ο Έρωτας ενώνει όλα τα μέρη υπό τον Ήλιο (ασχέτως του γεγονότος εάν τα βλέπει ή όχι): Άρα μέσα από το Μήλον της Έριδος οι Έλληνες ανεκάλυψαν ότι η δύναμις του Έρωτος είναι αυτή η οποία κρατεί τα πάντα ενωμένα είτε τα βλέπει ο Ήλιος είτε όχι διότι όλα Είναι ως συνέχεια της δυνάμεως του Όντος εκ του οποίου προβάλλει και ο Ήλιος: άρα μέσω της Επιλογής της Αφροδίτης ο Έρως εμφανίζεται (όπως και στον Πλάτωνα) ως η συνεκτική δύναμις χάους και κόσμου, Νύκτας και Ημέρας. Ως κόρη της Νυκτός η Έρις μεταφέρει βαθείες δυνάμεις της Νυκτός: το μη Φώς είναι δύναμις συνεχείας διότι μεταφέρει πολλές δυνάμεις πέραν του Ηλίου: αυτές ερωτικώς ενωμένες με τις δυνάμεις του Ηλίου θα αντιπροσωπεύσουν τον Κόσμο της δημιουργικότητας της Ημέρας και της συνεχείας της Νύκτας.

Γιατί η Έριδα; Διότι όλα είναι Έρις, Πόλεμος σχέσεων, προτεραιοτήτων και σειράς και τάξης: παλεύει η Νύκτα με την Ημέρα να εύρουν το ρόλο τους και η επιλογή της Ερωτικής Αφροδίτης σημαίνει ότι μέσα από την πάλη Νυκτός και Ημέρας υποκρύπτεται η Ερωτική Ένωσίν των διότι πάντοτε ο Ήλιος υπάρχει είτε βλέπει τη μισή Γαία είτε την άλλη μισή: ο Έρωτας σημαίνει φαντασία του όλου για αυτό και επιλέγεται η Αφροδίτη: ο άνθρωπος πρέπει να φαντάζεται την Ερωτική ένωση του όλου να βλέπει τον κόσμο ως ενωμένο.

Ποιος είναι ο Πάρις; Είναι αυτός που έκλεψε την Ωραία Ελένη: τι δηλώνει η κλοπή : την μυστικότητα: άρα είναι η μυστική δύναμις ανάδειξης των δημιουργικών δυνάμεων της Ψυχής που θέλει να αναδειχθεί μέσα από το χάος και να καθιερωθεί ως η Ανθρωπίνη Ψυχή: άρα τι θα επιλέξει πρώτα ο Πάρις: πρίν να επιλέξει μοντέλο ανθρωπίνης ωραιότητος: πρώτα θα επιλέξει μοντέλο κοσμικής Ωραιότητος (μήλον της Έριδος) και έπειτα το μοντέλο Ανθρωπίνης Ωραιότητος (Ωραία Ελένη).

Σαλλουστίου, Περί Θεών και του Κόσμου.

https://www.ysee.gr/download/saloustios.pdf?fbclid=IwAR2st5EbSsKL4janJJv_rz7UH-5pHTPPJgM9dz4H00MSAl-IdwyjzOrOHRg

Απόσπασμα από την μετάφρασή μου στον Μακιαβέλι και στο σχολιασμό του στον Τίτο Λίβιο: υπό έκδοσιν βιβλίο μου. Η δύναμις των Ανθρώπων που έκτιζαν Πόλεις.

Ο Μέγας Αλέξανδρος επεθύμησε να οικοδομήσει μία πόλη προς τιμήν του ονόματός του, ο Αρχιτέκτονας ο Δεινοκράτης τον επισκέφθηκε και του έδειξε πώς θα μπορούσε να το επιτύχει αυτό κτίζοντας την πόλη αυτή επάνω στο όρος του Άθω, διότι εκεί η πόλη αυτή πέραν του γεγονότος ότι θα ήταν πολύ δυνατή θα μπορούσε να αναπτυχθεί προσφέροντας ασφαλές ανθρώπινο περιβάλλον στους κατοίκους της, κάτι το οποίο θα ήταν υπέροχο, σπάνιο και αντάξιο της φήμης αυτής της πόλης. Όταν ο Αλέξανδρος τον ερώτησε πώς θα ζούσαν οι κάτοικοι αυτής της πόλης ο Δεινοκράτης απάντησε ότι αυτό δεν το είχε σκεφθεί. Στο άκουσμα αυτής της απάντησης ο Αλέξανδρος γέλασε και αφήνοντας το βουνό όπως ακριβώς το βρήκε, έκτισε τη γνωστή Αλεξάνδρεια, εκεί όπου οι κάτοικοί της θα διέμεναν πρόθυμα λόγω του ότι η ύπαιθρος ήταν ιδιαιτέρως γόνιμη, η θάλασσα επίσης αλλά και ο Νείλος προσέφεραν πολλές επιχειρηματικές ευκαιρίες.

Αυτός ο οποίος λοιπόν θα εξέταζε τα κτίρια της Ρώμης , λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι ο πρώτος οικήτορας της αιώνιας πόλης είναι ο Αινείας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή η πόλη ιδρύθηκε από αλλοδαπούς. Αλλά ακόμα και αν ο πρώτος ιδρυτής της ήταν ο Ρωμύλος, η Ρώμη θα μπορούσε να έχει ιδρυθεί από γηγενείς κατοίκους της περιοχής χωρίς να έχει θέμα να θεωρείται από την αρχή ελεύθερη χωρίς να ανήκει και να έχει δεσμεύσεις σε κανένα. Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε, όπως θα φανεί και παρακάτω, ότι οι νόμοι οι οποίοι θεσπίστηκαν από το Ρωμύλο, το Νούμιο και τους άλλους αναγκαστικά όλους αυτούς τους περιόρισαν. Ώστε λοιπόν η γονιμότητα της περιοχής, η άνεση της θάλασσας, οι συχνές νίκες, αλλά και το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας δεν θα μπορούσαν να τη διαφθείρουν σε βάθος χρόνου, μάλλον τελικά όλες αυτές οι παράμετροι διατήρησαν την αυτοκρατορία πλήρη αρετής σε μεγαλύτερο βαθμό από όποιαδήποτε άλλη προικισμένη με αρετές δημοκρατία.

Περί της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκό.

Το πρώτο λάθος του Φουκό στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι αδυνατεί να συλλάβει την σεξουαλικότητα εν τη οντολογική γενέσει της. Βέβαια κάποιος σωστά θα αντιπαραθέσει ότι αυτό καθόλου δεν χρειάζεται διότι ο σκοπός του Φιλοσόφου είναι να ομιλήσει για τη σεξουαλικότητα κατά τους τελευταίους αιώνες (αυτό εξάλλου δηλώνει και ο ίδιος στην απαρχή του έργου του αυτού): όμως είναι λανθασμένη η σηματοδότηση της σεξουαλικότητας ως του τρόπου σύμφωνα με τον οποίο το υποκείμενο της δύσης αιώνες τώρα έχει κατανοήσει τον εαυτό του ως υποκείμενο επιθυμίας (όπως αναφέρει ο ίδιος): διότι με αυτόν τον τρόπο χάνουμε την οντολογική συνέχεια η οποία επιφέρει την ιστορική συνέχεια και την σωστή κατανόηση της συμπαντικής εννοίας της σεξουαλικότητας. Η σεξουαλικότητα στον άνθρωπο δεν είναι πρωτίστως επιθυμία αλλά ούτε και ιστορική εξελιξιμότητα πλευράς του εαυτού μας. Είναι πορεία επαναφοράς προς μία ήδη υπάρχουσα συμπαντική υπερανθρώπινη κατάσταση η οποία είναι αναγκαία διότι έχει να κάνει με την οντολογική αποκατεστημένη εικόνα του υποκειμένου. Ο Γάλλος φιλόσοφος όμως δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για αυτήν την οντολογικότητα της σεξουαλικότητας διότι είναι υπηρέτης της ιστορικότητας των εννοιών. Εκτός ιστορίας δεν υπάρχει έννοια άρα πρέπει όλα να γίνονται εντός της ιστορίας. Όμως η ιστορία είναι ένα μέρος της οντολογικότητος των όντων , η σεξουαλικότητα έχει να κάνει με την γενικότερη έλξη των πάντων μέσα στο σύμπαν, με μία κεντρική δύναμη η οποία συνέχει τα πάντα και δεν είναι τόσο επιθυμία όσο δυναμική κατάσταση.

Στο έργο αυτό του Φουκώ σημαντικό ρόλο ενέχει το ερώτημα: γιατί η σεξουαλικότητα απετέλεσε ηθικό παράγοντα; Ο Γάλλος φιλόσοφος αδυνατεί να επεξεργασθεί την έννοια της σεξουαλικότητας σε ένα ανοικτό συμπαντικό πεδίο και την περιορίζει στην ιστορική της πορεία. Αναφέρεται στη διαφοροποίηση της σεξουαλικότητας από τον παγανισμό έως το χριστιανισμό, στην ταύτιση του κακού με την σεξουαλικότητα, καταλήγοντας ότι η συσχέτιση της σεξουαλικότητας με το κακό και την ηθική καταφέρνει να περιορίσει τον άνθρωπο ανά εποχή και να τον υποβιβάσει σε κάποιο θρησκευτικό ή κρατικό μοντέλο εξουσίας. Όμως υφέρπει μία άλλη αλήθεια η οποία ούτε καν θίγεται στο έργο αυτό του Φουκό: η ελευθέρα σεξουαλικότητα στον άνθρωπο σημαίνει ελευθέρα ένωση των αρχετυπικών δυνάμεών του σε σχέση με το άλλο μισό του το οποίο αποκαθιστά τον Ενικό αρχέγονο εαυτό του. Άρα η σεξουαλικότητα είναι πράξη Αυτογνώσης και όχι απλής επιθυμίας κάτι το οποίο δεν φαίνεται να θίγεται ικανώς στο εν λόγω έργο, το οποίο αναλίσκεται σε μία ιστορική ανάλυση της εννοίας της σεξουαλικότητας. Όμως η σεξουαλικότητα δεν μπορεί να είναι απλά ιστορικό μέγεθος αλλά βαθυτάτη γνωσιολογική ανάγκη γνώσης και ένωσης με το έτερον οντολογικό ήμισυ.Το ελευθέρως δρών σεξουαλικό υποκείμενο ευρίσκει την δική του οντολογική οδό και απελευθερώνεται από κάθε μορφή θρησκευτικής ή πολιτικής εξουσίας, αλλά αυτό δεν θίγεται ικανοποιητικά στο έργο, για αυτό και οι μυθολογικές οντότητες απελευθερωμένες οντολογικώς είχαν έντονη σεξουαλική δραστηριότητα διότι η σεξουαλικότητα δεν είναι επιθυμία (όπως λέγει ο Φουκό) αλλά ελευθέρα συμπαντική δυναμική ένωση των Όντων με τις έτερες οντολογικές δυνάμεις στην πορεία του Οντολογικού Είναι.

Σε αυτό το σημείο έγκειται και το κυρίως λάθος του Φουκό. Φαινομενικά όλα είναι ιστορικές κατασκευες, οι οποίες ποικίλουν από εποχή σε εποχή: όμως η σεξουαλικότητα έχει γενεαλογία (το αναφέρει): αλλά ουσιαστικά αντιπροσωπεύει ένα κοινό οντολογικό υπόβαθρο των ανθρώπων διαχρονικά, άρα η ιστορία υπηρετεί την οντολογία και δεν είναι αυθαίρετο οικοδόμημα όπως θέλει να το παρουσιάσει.Προσπαθεί η Ιστορία να ικανοποιήσει την ενική και κοινή για όλους τους ανθρώπους Οντολογική πορεία η οποία εμπεριέχει όλους τους ανθρώπους φέροντάς τους στην τελική Οντολογική ένωση. Άρα η ιστορία είναι τρόπος ένωσης των ανθρώπων ενώπιον κοινών οντολογικών όρων και όχι αυθαίρετες και τυχαίες κατασκευές: άρα η σεξουαλικότητα υπηρετεί την αναγκαία πορεία του ανθρώπου από τη λήθη του όντος στην υπαγωγή σε θρησκείες και πολιτείες πρίν την επαναφορά του στον συμπαντικό εαυτό του: Η συντήρηση της σεξουαλικότητας έστω με αυτόν τον τρόπο από τη θρησκεία και την πολιτεία συντηρεί την επαναφορά όλων στην κοινή οντολογική πορεία γιατί η σεξουαλικότητα είναι οντολογική γνώση: αλλά ο Γάλλος συγγραφέας αδυνατεί να συνδέσει την Ιστορία με την Οντολογικότητα των ανθρώπων. Με αυτόν όμως τον τρόπο καθιστά την Ιστορία το Όλον αντί το Μέρος και επιτρέπει σε διαχειριστές της εξουσίας να θεωρήσουν τους ανθρώπους ως απλές ιστορικές οντότητες διεχειρίσιμες κατά την Ηθική της εκάστοτε πολιτικής ή ψηφιακής ή επιστημονικής εξουσίας. Αποκομμένος ο Άνθρωπος της Οντολογικής του ταυτότητος γίνεται εύκολο διαχειρίσιμο ιστορικό όν διότι ξεχνά τις πραγματικές ρίζες του και μεταφυτεύεται κατά το δοκούν της εκάστοτε εξουσίας.

Η εκτίμησή μας για το Β2 θέμα των φετινών Πανελλαδικών εξετάσεων στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων.

Στις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις οι μαθητές (στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων) εκλήθησαν να απαντήσουν στο Β2 ερώτημα ποια είναι η ομοιότητα και ποια η διαφορά ανάμεσα στην περίφημη αλληγορία του Πλατωνικού σπηλαίου και στο περίφημο κείμενο του 1984 του Όργουελ το οποίο αναφέρεται στην μελλοντική τροπική εξουσιαστικότητα του κόσμου αυτού. Μάλλον το θέμα είναι εν τη γενέσει του λογικώς λανθασμένον και αυτό θα προσπαθήσουμε ίσως να αποδείξουμε στις επόμενες γραμμές.

Στα αποσπάσματα τα οποία έχουν δοθεί από την Πλατωνική Πολιτεία και το 1984 του Όργουελ εξετάζεται το ζήτημα της πλάνης , της ψευδούς και κίβδηλης πραγματικότητας μέσα στην οποία ζεί το σύνολο των ανθρώπων μίας πολιτικής κοινωνίας. Όμως ο Πλατωνικός κόσμος κατ΄ αρχάς δεν έχει καμμία σχέση με τον Οργουελικό κόσμο. Ο Πλατωνικός κόσμος είναι στενά συνδεδεμένος με τον κόσμο του Αγαθού ως Οντότητος υπερβατικής, ως οντότητας του Καλού και του Ωραίου το οποίο στον κόσμο του ενέχει τις ιδέες όλων των προσώπων και πραγμάτων. Τίποτε από αυτά δεν υπάρχουν τον Οργουελικό κόσμο ο οποίος συζητεί για ένα πολιτικό κόσμο ο οποίος στηρίζεται στην ικανότητα κάποιων να ελέγχουν κάποιους: ενώ στον πλατωνικό κόσμο υπεύθυνος για τη λήθη του Αγαθού και του Φωτός είναι ο Εαυτός (για αυτό και ο Σωκράτης διά της μαιευτικής απευθύνεται ατομικά στους ανθρώπους για την υποκειμενική εσωτερικότητα της αλήθειας ως ανάμνησης) ο Όργουελ απλά στον πολιτικά προσαρμοσμένο κόσμο του θέτει τον άνθρωπο ως εξωτερικότητα, αντικειμενικότητα έναντι συγκεκριμένης εξουσίας η οποία μπορεί να τον ελέγξει: άρα ενώ στον Πλάτωνα ο αντίπαλος του ανθρώπου είναι το χάος και η λήθη στον Όργουελ είναι η συγκεκριμένη πολιτική εξουσία η οποία μπορεί να ελέγξει τον άνθρωπο: και σε αυτό το σημείο ξεκινά το λογικό λάθος της ερώτησης ή αποκορυφώνεται:

Ο Σωκρατικός άνθρωπος του σπηλαίου μπορεί διά του λιγοστού φωτός να μνησθεί της αληθείας και να εξέλθει του σπηλαίου ως γνώστης ιδεών και αξιών. Άρα στη δεύτερη ενότητα του Όργουελ όσα λέγει ο στοχαστής αυτός δεν είναι κάτι το διαφορετικό από τον Πλάτωνα αλλά μάλλον το ίδιο: άρα λανθασμένως από τους μαθητές ζητήθηκε μία διαφορά στην δεύτερη παράγραφο του κειμένου του Πλάτωνος και του Όργουελ: ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: ο Πλάτων στην Πολιτεία, στον Φαίδρο, στον Μένωνα και σε άλλους διαλόγους διαιρεί την πραγματικότητα σε ιδέα και στα απεικάσματά της: αυτό όμως κάνει και ο Όργουελ στην δεύτερη παράγραφο: οι άνθρωποι στον Πλάτωνα οδηγούνται στη λήθη διότι οι αισθήσεις τους οδηγούν σε λανθασμένες ιδέες και αξίες: αυτό όμως λέγει και ο Όργουελ: δεν θα καταργηθούν τα δεδομένα των αισθήσεων, διότι αυτά υπάρχουν: απλά από την εξουσία που προβάλλει ο Όργουελ οι αισθήσεις των ανθρώπων θα συνδεθούν με τις ιδέες και αξίες που θέλει και επιθυμεί η κακή Οργουελική εξουσία του κόσμου αυτού: άρα το κείμενο της αλληγορίας του Πλάτωνος και το κείμενο απόσπασμα του 1984 του Όργουελ δεν έχουν καμμία διαφορά παρά μόνον ομοιότητες διότι πάντοτε συνδέουν τις αισθήσεις με κάποιες ιδέες είτε αυτές που θεωρώ εγώ ως αλήθεια είτε κάποια εξουσία (αν και όπως είδαμε ανήκουν σε διαφορετικά οντικά και πολιτικά περιβάλλοντα και δεν μπορεί να γίνει σύγκριση καμμία: διότι ο Πλατωνικός άνθρωπος με την έννοια της αίσθησης κατανοούσε τον τρόπο που η ιδέα του Αγαθού μορφοποιείται ενώ ο Οργουελικός άνθρωπος με την έννοια της αίσθησης κατανοούσε τον τρόπο πραγμάτωσης των επιστημονικών πολιτικών τεχνολογικών ιδεών και αξιών της εποχής: ο Πλατωνικός άνθρωπος έχοντας τελείως άλλες εντυπώσεις βλέποντας την Ακρόπολη κατανοούσε τη σύνδεση διά των αισθήσεων του Ωραίου και της Ύλης, ο Οργουελικός άνθρωπος έχοντας άλλα αισθητηριακά δεδομένα βλέποντας την πόλη που ζεί διά των αισθήσεων δεν ενθυμείται κανενός Αγαθού ή υπερβατικά Ωραίου αλλά τον τρόπο καλύτερης και πιο αληθινής αστικής ζωής: το περιβάλλον του Πλάτωνος είναι συμπαντικό του Όργουελ πολιτικό: οι πλατωνικές αισθήσεις συνδέονται με συμπαντικές έννοιες του Όργουελ με τις χριστιανικές έννοιες του αληθινού που έγιναν πολιτικές σε ένα κλειστό αστικό κόσμο:

Συζητώντας τα θέματα της Νεοελληνικής γλώσσας στις Πανελλαδικές εξετάσεις (2025).

Για τα φετινά θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας έχουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:

1. Στο θέμα Α1 (περίληψη) η ΚΕΕ έδωσε 6 άξονες θεματικούς (η ανθρώπινη δημιουργικότητα έχει ως βάση την συνδυαστική και παραγωγική σκέψη, είναι απεριόριστη, σχετίζεται με τα στάδια της γλωσσικής ανάπτυξης, ξεκινά από τη βρεφική ηλικία, συνήθως συνδέεται με τους ενηλίκους και όχι με τα μικρά παιδιά, προτείνεται η μελέτη των ποικίλων ανασταλτικών παραγόντων ανάπτυξης της δημιουργικότητας).

Κατά την άποψή μας οι άξονες αυτοί είναι ισοβαρείς αν και στην τελευταία παράγραφο η αναφορά στην αρχέγονη μορφή της δημιουργικότητας και στην απαρχή της από την βρεφική ηλικία μπορεί να στηριχθει σε έναν θεματικό άξονα: « η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση».

2. Στο θέμα Β2 βαθμολογούνται 3 (τρείς) παράγοντες:

Α. η γλωσσική επιλογή (γ΄ρηματικό πρόσωπο)

Β.το αντίστοιχο χωρίο (η συμμετοχή των παιδιών…αποκλίνουσα σκέψη τους)

Γ. η συνδυαστικότητα της θεωρίας των δεικτών του επιστημονικού λόγου με την εφαρμογή των νοημάτων που μεταφέρουν επί της κειμενικότητας των χωρίων (το γ΄ρηματικό πρόσωπο εκφράζει αντικειμενικότητα και αποστασιοποίηση του Υποκειμένου διότι είναι αποδεδειγμένο ότι η συμμετοχή των παιδιών σε καλλιτεχνικές δράσεις ενισχύει την καλλιέργεια της αποκλίνουσας σκέψης των διότι είναι βέβαιο ότι μπορούν να εκφράσουν την ξεχωριστότητά τους) είναι σημαντική. Είναι πρωτίστη διδακτικη ανάγκη η συνδυαστικότητα της θεωρίας της γλώσσας με την εφαρμογή επί του νοήματος του κειμένου που κάθε φορά διδάσκεται.

3.Στο θέμα Β3 υπάρχει πρόβλημα μερισμού των μονάδων: 1 ή 2 μονάδες το επικοινωνιακό αποτέλεσμα, 1 ή 2 μόνάδες το πώς επιτυγχάνεται; Επαφίεται στους εξεταστές. Σίγουρα η μεταφορικότητα της ….κούνιας ( αναφορά στην δημιουργικότητα από την βρεφική ηλικία) διεγειρει το ενδιαφέρον, του προκαλεί περιέργεια ενασχόλησης με το κείμενο (συναισθηματική αφόρμηση) προκαλεί η ….κούνια την ξεχωριστότητα στην έκφραση η οποία ξεχωρίζει ως κάτι το ιδιαίτερο το κείμενο (διότι όλοι θεωρούμε ότι η δημιουργικότητα είναι ίσως προσόν μεγάλων ηλικιών).

4.Στο ερμηνευτικό θέμα (Γ) επειδή συζητούμε για μικρό απόσπασμα τηρείται η ρουμπρίκα: (https://www.esos.gr/sites/default/files/articles-2023/_neoellinikis_glossas_kai_logotehnias_g_taxis_.pdf).

Δηλαδή:

Μας ενδιαφέρει η κατανόηση του βασικού θέματος (ο ήρωας παρουσιάζεται προβληματισμένος από τη στάση και τη συμπεριφορά των συναδέλφων του (σε συνδυασμό με τα μη λογοτεχνικά κείμενα αναφοράς ο ήρωας νοιώθει τελείως αντιδημιουργικός όπως θεωρεί και τη ζωή του αντιδημιουργική μέσα από τη δουλειά του (σημαντικό το ότι αναφέρεται στο εργασιακό περιβάλλον διότι εκεί εκτυλίσσεται κυρίως η δημιουργικότητα των ανθρώπων (κατά κάποιο τρόπο).

Προτεινόμενο διαγώνισμα στα Αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο γ΄γυμνασίου.

Α΄κείμενο:

Ὥστε προσήκει τούτους εὐδαιμονεστάτους ἡγεῖσθαι, οἵτινες ὑπὲρ μεγίστων καὶ καλλίστων κινδυνεύσαντες οὕτω τὸν βίον ἐτελεύτησαν, οὐκ ἐπιτρέψαντες περὶ αὑτῶν τῇ τύχῃ οὐδ’ ἀναμείναντες τὸν αὐτόματον θάνατον, ἀλλ’ ἐκλεξάμενοι τὸν κάλλιστον. Καὶ γάρ τοι ἀγήρατοι μὲν αὐτῶν αἱ μνῆμαι, ζηλωταὶ δὲ ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων αἱ τιμαί· οἳ πενθοῦνται μὲν διὰ τὴν φύσιν ὡς θνητοί, ὑμνοῦνται δὲ ὡς ἀθάνατοι διὰ τὴν ἀρετήν. Καὶ γάρ τοι θάπτονται δημοσίᾳ, καὶ ἀγῶνες τίθενται ἐπ’ αὐτοῖς ῥώμης καὶ σοφίας καὶ πλούτου, ὡς ἀξίους ὄντας τοὺς ἐν τῷ πολέμῳ τετελευτηκότας ταῖς αὐταῖς τιμαῖς καὶ τοὺς ἀθανάτους τιμᾶσθαι. Ἐγὼ μὲν οὖν αὐτοὺς καὶ μακαρίζω τοῦ θανάτου καὶ ζηλῶ, καὶ μόνοις τούτοις ἀνθρώπων οἶμαι κρεῖττον εἶναι γενέσθαι, οἵτινες, ἐπειδὴ θνητῶν σωμάτων ἔτυχον, ἀθάνατον μνήμην διὰ τὴν ἀρετὴν αὑτῶν κατέλιπον.

Λυσίας, Ἐπιτάφιος τοῖς Κορινθίων βοηθοῖς 79-81.

Β΄ερωτήσεις.

Β1: Από το παρακάτω κείμενο να μεταφρασθεί το απόσπασμα: «Ὥστε προσήκει… ὡς ἀθάνατοι διὰ τὴν ἀρετήν».

Μον.4.

Β2.1: Γιατί θα πρέπει οι συγκεκριμένοι νεκροί του αποσπάσματος, σύμφωνα με το ρήτορα να θεωρούνται ως ευτυχείς;

Μον.2.

Β2.2: Ποια συναισθήματα νοιώθει ο ρήτορας για τους συγκεκριμένους νεκρούς; Γιατί;

Μον.2.

Β3.1.Να σχηματίσετε παράγωγες (ομόρριζες) λέξεις από τους παρακάτω ρηματικούς τύπους δηλώνοντας το τι εκφράζει η κάθε παράγωγη λέξη:

Για την Ποντιακή Γενοκτονία.

Απαντώντας κατ΄αρχάς στο ερώτημα: γιατί η Εθνική εκκαθάριση των Ποντίων Ελλήνων συνιστά Γενοκτονία θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι ως Γένος ορίζεται σύνολο ανθρώπων με κοινή καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα, τρόπο σκέψη και ήθος ζωής. Ο κεμάλ και τα στρατεύματά του σκόπευσαν λοιπόν συγκεκριμένα τους Ποντίους ως έχοντες κοινή Ελληνική, χριστιανική ταυτότητα, Ελληνική γλώσσα, Ελληνικό τρόπο ζωής. Άρα προσπάθησε να εξαφανίσει ένα Γένος Ανθρώπων,άρα συζητούμε για Ποντιακή Γενοκτονία και αυτό ενθυμούμεθα σήμερα.

Γιατί ήταν σημαντικοί οι Πόντιοι Έλληνες; Διότι πολύ απλά αποτελούσαν ένδοξη κοιτίδα πολιτικού, δημιουργικού, θρησκευτικού, Εθνικού Πολιτισμού. Εκεί στα βόρεια της Μικράς Ασίας οι Πόντιοι ξεχώριζαν μέσα από τη διαχρονική εξαίρετη δημιουργική πορεία τους στο χρόνο. Σε σχέση με τους οθωμανούς οι οποίοι στηρίχθηκαν σε Έλληνες (Φαναριώτες) προκειμένου να εξελιχθούν ως Κράτος, οι Πόντιοι μέσα από τις Εθνικές και Θρησκευτικές τους καταβολές παρουσίασαν εξαίρετη εξέλιξη και πρόοδο, σε σημείο ώστε μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία να παρουσιάζονται ως έκδηλο διακριτό κομμάτι σε σχέση με τους οθωμανούς: αυτό επλήρωσαν εξάλλου με την ίδια τους τη ζωή δυστυχώς. Ας αναφέρουμε ότι το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Ο αντιπλατωνισμός του Ομήρου και ο Πλατωνισμός του Αισχύλου.

Στον Τρωϊκό πόλεμο οι Θεοί, οι Συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες έρχονται από τα βάθη του Χάους και προσπαθούν να ελλογικοποιήσουν την διάσταση της Γαίας, είναι χωρισμένοι: πάντως ο Απόλλων ευρίσκεται στην πλευρά των Τρώων. Δηλαδή ευρίσκεται αντίθετα στο Νού του Οδυσσέα και την Οργική Ενσυναίσθηση του Αχιλλέως. Ο Θεός της Γνώσης αντιτίθεται στον τρόπο νοητικής προσέγγισης των πραγμάτων, των Ανθρώπων και της Ζωής εκ μέρους του Βασιλέως της Ιθάκης. Επίσης αντιτίθεται στην Ενσυναίσθηση Οργής, στην Ψυχική Αφύπνιση του Αχιλλέως. Γιατί όμως;

Ας προσπαθήσουμε να σημειώσουμε το είδος της Γνώσης το οποίο αντιπροσωπεύει ο Απόλλων: ο Απόλλων δεν υπήρχε το Μυκηναϊκό δωδεκάθεο: εάν πιστέψουμε τον Γκάθρι συνιστά ανατολική θεότητα εισαχθείσα στο Ελληνικόν Πάνθεον: Όπως και οι Ορφικοί: άρα αντιπροσωπεύει ο Απόλλων ως θεός της Γνώσης τον τρόπο Γνώσης ο οποίος εκτυλίσσεται εκ του Ηλίου προς τους Ανθρώπους, συζητούμε αυστηρά για Γνώση συνεπεία Φωτός, εξωτερική Γνώση σε σχέση με όσα αισθάνεται και κατανοεί στο Φώς της Ημέρας ο Άνθρωπος: εάν μάλιστα σκεφθούμε ότι ο Ήλιος είναι παντεπόπτης ο Απόλλων αναπαριστά στο Νού των Ανθρώπων τη Γνώση η οποία επέρχεται στο Φώς της Ημέρας μέσα από την παρατήρηση, την ανάλυση και σύνθεση καταστάσεων, τη δυνατότητα όλα να έχουν την απολυτότητα της καθαρότητας του Φωτός. Είναι ξεκάθαρη Γνώση αποδεδειγμένη υπό το Φώς των πολλαπλών τρόπων και αποδείξεων. Είναι η Γνώση η οποία ενώνει όλα τα όντα υπό το Φώς της κοινής Ηλιακής ύπαρξής τους, δεν ενδιαφέρεται για το σκότος καιτο χάος το Απολλώνειο Φώς, παρά ασχολείται με ό,τι αποδεικνύεται και ενώνει τους πάντες και τα πάντα υπό το φώς του Ηλίου. Άρα λοιπόν η Απολλώνεια γνώση ενώνει τους ανθρώπους όπως ο Ήλιος ρίχνει σε όλους το Φώς του: άρα η Απολλώνεια γνώση διαλύει το ατομικό και γεννά το κοινό, τις καθολικές ιδέες, τις ιδέες και αξίες που ενώνουν τους ανθρώπους: εξ΄ού και τα περίφημα καθολικά Απολλώνεια αποφθέγματα τα οποία ως καθολικές ιδέες και αξίες ενώνουν όλους τους ανθρώπους διαχρονικά (όπως έπραξαν και οι πλατωνικές ιδέες και αξίες).

Γιατί λοιπόν αυτός ο Θεός της Φωτεινής Γνώσης παρουσιάζεται ως αντίπαλος στον Οδυσσέα και στον Αχιλλέα; Γιατί κοντά στον Οδυσσέα και στον Αχιλλέα στέκεται η άλλη Θεά της Γνώσης , η Αθηνά; Άρα καλλίτερα θα πρέπει να ρωτήσουμε: ποια γνώση αντιπροσωπεύει η Αθηνά ώστε να την αντιδιαστείλουμε στην Απολλώνεια Γνώση, κατανοώντας ότι η Γνώση της Αθηνάς γεννά το Οδυσσεϊκό και Αχίλλειο Υποκείμενο του Ομήρου και όχι η Απολλώνειος Γνώση.

Η ιστορία της Γένεσης της Αθηνάς ξεκαθαρίζει πλήρως το θέμα της Γνώσης που προωθεί η θεά αυτή: ο Δίας είναι το Θείο Υποκείμενο το οποίο διαμοιράζει τις συμπαντικές ήδη υπάρχουσες δυνάμεις μέσα από την νίκη του επί των Γιγάντων και των Τιτάνων: άρα ο Δίας είναι το Συμπαντικό Υποκείμενο το οποίο επιλέγει τις χαοτικές δυνάμεις του χθές, τις προσαρμόζει στη λογική κοσμικότητα του Σήμερα ώστε να καθορίσει την μελλοντική πορεία του Ανθρώπου: η δράση του Διός είναι πέραν του Ηλίου και του Σκότους, προέρχεται από το χάος ως τέτοιο, ο Δίας βλέπει με τη δύναμίν του (τα μάτια του και ο Ήλιός του είναι ο Κεραυνός η Αιγίς, διά του φωτός του οποίου βλέπει τα πάντα από το χάος έως τον κόσμον μας) και όχι τους οφθαλμούς του, η Γνώσις του είναι η Όρασίς του, η θέαση των Δυνάμεων πρίν καταστραφούν ως Ιδέες και αξίες, όπως αυτές προέρχονται από το χάος έως τον κόσμον μας.

Αναμένοντας λοιπόν να συνομιλήσουμε για τα θεμέλια των θεσμών επάνω στα οποία αναπτύχθηκε η πόλη της Ρώμης, αναλύοντας συγχρόνως και τα γεγονότα τα οποία τη βοήθησαν να εξελιχθεί εντυπωσιακά, θα ήθελα να σημειώσω ότι κάποιοι οι οποίοι έχουν ασχοληθεί με τις Δημοκρατίες ισχυρίζονται ότι υπάρχουν τρείς (ή τουλάχιστον μία) Πόλεις (κυβερνήσεις) σε αυτές τις Δημοκρατίες οι οποίες αποκαλούνται Πριγκηπάτα (ή και Μοναρχίες) των Αρίστων (Αριστοκρατία) και των πλέον δημοφιλών (Δημοκρατία) επίσης οι άνθρωποι οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να θεσπίζουν τους Νόμους αυτών των Πόλεων οφείλουν να περιστρέφονται γύρω από όλα αυτά προσπαθώντας να ανακαλύψουν τι ταιριάζει περισσότερο στην Πόλη.Κάποιοι άλλοι (θεωρούμενοι πιο σοφοί σύμφωνα με τη γνώμη κάποιων ίσως των πιο πολλών) πιστεύουν ότι υπάρχουν 6 είδη διακυβέρνησης εκ των οποίων κάποια είναι πολύ καλά αλλά κάποια άλλα είναι πολύ κακά, όλα όμως άνετα μπορούν να διαφθαρούν ώστε στο τέλος να αποβούν ολέθρια για τον ίδιο τον εαυτό τους. Από αυτά τα σύστήματα τα 3 θεωρούμενα ως καλά έχουν ήδη μνημονευθεί παραπάνω: τα υπόλοιπα 3 συστήματα τα οποία αξιολογούνται ως επιζήμια προκύπτουν από τα 3 καλά πολιτειακά συστήματα: όλα αυτά μάλιστα ομοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους ώστε άνετα μπορούμε να προχωρήσουμε από το ένα προς το άλλο, η Ηγεμονία εύκολα μπορεί να εξελιχθεί σε τυραννία, επίσης η απολυταρχία εύκολα μεταβάλλεται σε κυβέρνηση των ολίγων (ολιγαρχία), αλλά και η Λαϊκή κυριαρχία (Δημοκρατία) χωρίς ιδιαιτέρα δυσκολία εκφυλίζεται σε αναρχία. Ώστε λοιπόν λόγω όλων αυτών ένας θεμελιωτής μιάς Δημοκρατίας ιδρύει ένα από τα τρία είδη της Πολιτείας (ένα από αυτά τα τρία είδη κυβερνήσεων) σε μία Πολιτεία, αυτό όμως πρόκειται να αντέξει στο χρόνο για πολύ λίγο, διότι δεν υπάρχει καμμία θεραπεία η οποία μπορεί να εμποδίσει όλες αυτές τις πολιτειακές δομές στο να εκφυλισθούν στο αντίθετο κακό είδος τους, διότι σε αυτές τις πολιτειακές καταστάσεις τα όρια ανάμεσα στην αρετή και στην φαυλότητα πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα.

Αυτές όλες οι πολιτειακές αμφιταλαντεύσεις ανάμεσα στους ανθρώπους πολλές φορές είναι προϊόν τύχης, διότι στις απαρχές αυτού του κόσμου οι κάτοικοι των περιοχών ήταν ολίγοι και σε πολλές των περιπτώσεων ζούσαν τελείως διασκορπισμένοι σαν θηρία. Αργότερα καθώς οι γενεές των ανθρώπων αυξάνονταν άρχισαν να έχουν όλες κοινό τόπο διαμονής, και προκειμένου να είναι ικανοί να υπερασπίζονται καλύτερα τον εαυτό τους, ξεκίνησαν να επιδιώκουν να ανακαλύψουν μεταξύ τους αυτόν ο οποίος ήταν μακράν ο πιο θαραλλέος, αυτός που διέθετε ρώμη και φρόνημα τον οποίο έχρισαν επικεφαλής των και άρχισαν να τον υπακούουν. Μέσα από όλα αυτά προέκυψε η αξιακή γνώση των τιμίων και των ηθικών πραγμάτων τα οποία σαφώς διαφοροποιήθηκαν από τα όλέθρια και άσχημα συμβάντα και γεγονότα.

Κείμενα Νεοελληνικής Γλώσσας γ΄γυμνασίου.

Προτεινόμενο διαγώνισμα Ιουνίου (απολυτηρίων εξετάσεων).

Α.Κείμενο:

Διονυσίου Σολωμού: Ελεύθεροι πολιορκημένοι.

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί,* κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·*

στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:

«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω ’γώ στο χέρι;

οπού συ μου ’γινες βαρύ κι ο αγαρηνός* το ξέρει».

O Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,

κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.*

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,

και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι, π’ ολονυχτίς εσύσμιξε* με τ’ ουρανού τα κάλλη.

Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,*

έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,

που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·

το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι εκείνο.

μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη· *

η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:*

«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».

Β. Ερωτήσεις.

Β1.1..Ποιά είναι η αιτία της δυστυχίας της μάνας σύμφωνα με τους στίχους του ποιήματος;

Μον.3.

Περί της Ποντιακής Γενοκτονίας: κάποιες παράξενες με τον καιρό διαπιστώσεις.

Η Ποντιακή Γενοκτονία (ιστορική πράξη εξελισσομένη στο ίδιο ιστορικό έργο με την Μικρασιατική καταστροφή αλλά και την επιγενομένη Γενοκτονία των Αρμενίων) δεν υπακούει στην οθωμανική λογική, στην οθωμανική αυτοκρατορική λογική. Ουδέποτε θα μπορούσαν οι οθωμανοί να συλλάβουν ένα τέτοιο σχέδιο τη στιγμή κατά την οποία από γεννησιμιού τους αφενός στηρίζονταν στους βυζαντινούς και στην Ελληνική Πολιτειολογία (διότι από μόνοι τους δεν είχαν ιδέα πώς να κτίσουν και να οικοδομήσουν κράτος (καταδιωκόμενοι σκλάβοι του Ταμερλάνου ήταν ως κοινής μογγολικής καταγωγής με τους λαούς της άπω ανατολής ) αφετέρου χρειάζονταν τους άλλους λαούς (ειδικά τους μονοθεϊστικούς λαούς της βίβλου) ώστε μέσα από το παιδομάζωμα, τη διοίκηση (οι εννέα πρώτοι βεζύρηδες ήταν Έλληνες) μέσα από την εκμάθηση ξένων γλωσσών (την απαγόρευε το κοράνιο) οι Φαναριώτες σταδιακά να αναλάβουν την διοίκηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ακόμα και το εμπόριο με τους αλλοδόξους απαγόρευε το εμπόριο και το είχαν δώσει στους Έλληνες (περίφημοι οι εμπορικοί κόμβοι του Αιγαίου (Σύρος κ.λ.π) και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ώστε να αποδείξουμε ότι οι οθωμανοί του κεμάλ ήταν απλά εκτελεστικά όργανα της ευρωπαϊκής λογικής η οποία οδήγησε στην Ποντιακή γενοκτονία. Εξάλλου εάν σκεφθούμε ότι η Ποντιακή γενοκτονία διεξήχθη διά του Α΄παγκοσμίου πολέμου (1914-11918) έως το 1923 (περίπου) καταλαβαίνουμε ότι έλαβε χώρα σε διάστημα κατά το οποίο η Ευρώπη μέσα από τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο, τη Μικρασιατική καταστροφή, προσπαθούσε να κανονίσει το πέρασμά της στην χρυσοφόρο Ανατολή: άρα η Ποντιακή Γενοκτονία έχει ευρωπαϊκό μυαλό και οθωμανικό χέρι πραγματοποίησης. Εξάλλου συζητούμε ότι η Ποντιακή γενοκτονία εξελίχθηκε από τα τελευταία χρόνια του σουλτάνου έως τα πρώτα χρόνια του κεμάλ: αυτό σημαίνει ότι η Ποντιακή Γενοκτονία υπηρέτησε την δυτική προσπάθεια μέσα από τον παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918) να διαλυθούν οι αυτοκρατορίες και να ιδρυθούν ελεγχόμενα Έθνη-κράτη όπως αυτά που ξεκίνησαν να υπάρχουν από το 1848.

Αυτό εξηγεί πολλά: η τουρκία πάντοτε ήταν χαμένη στους δύο παγκοσμίους πολέμους αλλά ήταν επίσης πάντοτε η αγαπημένη των νικητών: πώς εξηγείται αυτό; Διότι υπηρέτησε όχι τα στρατόπεδα των αντιμαχομένων στους δύο παγκοσμίους πολέμους (αυτό το έκανε η αφελής Ελλάδα) η τουρκία απλά εξυπηρέτησε όλους τους ευρωπαίους. Επίσης τους σοβιετικούς (η Ποντιακή γενοκτονία ολοκληρώθηκε με τα όπλα που έδωσε ο λένιν στον κεμάλ): διότι η τουρκία είχε ένα μεγάλο, ένα μέγιστο πλεονέκτημα το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει η μικρή Ελλάς: ήταν η διαχειρίστρια των οθωμανικών εδαφών και περασμάτων: ποτέ δεν είδαν οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί τουρκικό κράτος: ποτέ: πάντοτε έβλεπαν το τουρικό συμβολαιογραφείο το οποίο δίδοντας τους τίτλους της ανατολής στους ευρωπαίους και αμερικανούς εξησφάλισε την ιστορική του ύπαρξη. Ας σημειώσουμε ότι τον καιρό που ο κεμάλ έδωσε τους ποντίους στον τσέτη τοπάλ οσμάν οι σοβιετικοί μέσα από τη συνθήκη Μπρέστ-Λιτόβσκ έδωσαν τις θάλασσες στους αμερικανούς (η παγκόσμια κυριαρχία της αμερικής γιγαντώθηκε όταν η τσαρική ρωσία εξαφανίσθηκε ως εμπορική και ανταλλακτική δύναμη) έδωσαν γή και ύδωρ ανατολής στους ευρωπαίους και όπλα στον κεμάλ για να εξαφανίσει Έλληνες, Ποντίους και Αρμενίους: έάν 100 χρόνια τα γεγονότα οδηγήσουν σε επαγωγικές αρχές θα καταλάβουμε ότι η σοβιετική επανάσταση (η οποία σμιλεύθηκε σε γερμανικά γραφεία και σε γερμανικά χρυσωρυχεία) καθόρισε τις ισορροπίες εκείνες ώστε η δύση επιτέλους να κυβερνήσει τον κόσμο: είχε τη μηχανή, τους αστούς, το χρήμα, ήθελε την παρουσία στην Ανατολή.

Σε αυτό το σημείο η ευρωπαϊκή μεταδιαφωτιστική λογική και πρακτική σκαρφίσθηκε το μεγάλο κόλπο της μετααυτοκρατορικής οικουμένης: Αυτή η λογική εγέννησε τη Μικρασιατική καταστροφή και τη Ποντιακή γενοκτονία (ο κεμάλ απλά εκτελεστής ήταν και τίποτε παραπάνω διότι πίσω και πάνω από τον κεμάλ είναι η δύση στο πέρασμά της προς την γεωπολιτική ανατολή ώστε να πραγματωθεί η ιστορία ως πράξη των αιωνίων κυριάρχων). Αυτή η λογική εξάλλου υπαγορεύθηκε από το γερμανό αυτοκρατορικό σύμβουλο Liman von Sanders. Τι ακριβώς λέγει η λογική της ευρώπης που γέννησε την Ποντιακή Γενοκτονία αλλά και την Μικρασιατική καταστροφή;