φιλολογικός κήπος, χώρος καλλιέργειας του λόγου.

Προτεινόμενο διαγώνισμα ιστορίας στη β΄Λυκείου.

Κεφ.

3.Κοινωνία.

5α: Η βυζαντινή διπλωματία.

5στ: Το σχίσμα των Εκκλησιών.

ΟΜΑΔΑ Α΄

Θέμα Α1.

Να χαρακτηρίσετε τις παρακάτω προτάσεις ως Σωστές (Σ) ή Λανθασμένες (Λ).

Α.Στο Μεσαίωνα όλα τα κράτη διέθεταν τις δικές τους διπλωματικές αντιπροσωπείες.

Β. Οι οικογένειες των νέων γαιοκτημόνων συνέρρεαν τώρα στην Κωνσταντινούπολη, για να εξασφαλίσουν ένα προσοδοφόρο αξίωμα και να ενταχθούν στην αριστοκρατία αυτή.

Γ. Στη διάρκεια του 10ου και του 11ου αι. διαμορφώνεται μια εμποροβιοτεχνική τάξη, η οποία αποτέλεσε την πηγή της αναμφισβήτητης ευημερίας του Βυζαντίου κατά την περίοδο αυτή.

Δ. Η νορμανδική κατάκτηση δεν διευκολύνθηκε έμμεσα από το Σχίσμα του 1054.

Ε. Για το Σχίσμα μεγάλες ευθύνες πρέπει να αποδοθούν στον πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο και στον καρδινάλιο Ουμβέρτο.

Μον.10.

ΘέμαΑ2.

Να δώσετε το περιεχόμενο των παρακάτω όρων.

Λογοθέτης του Δρόμου

Βασιλικοί

Αλληλέγγυον.

Μον.15.

ΘΕΜΑ Β1

Να αναφερθείτε στις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα το σχίσμα των δύο Εκκλησιών (1054).

Μον.13.

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ στο μάθημα της Ιλιάδας.

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

ΜΑΘΗΜΑ: Αρχαία από μετάφραση

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: Τμήμα:

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1) Να χαρακτηρίσετε καθεμιά από τις ακόλουθες φράσεις ανάλογα με το περιεχόμενό τους ως Σωστή ή ως Λανθασμένη:

α) Η σύνθεση της Ιλιάδας προηγήθηκε από τη σύνθεση της Οδύσσειας.

β) Στην Ιλιάδα καθρεφτίζονται οι συνήθειες, οι αντιλήψεις, οι θεσμοί και τα υλικά της μυκηναϊκής εποχής.

γ) Η Ιλιάδα μπορεί να αξιοποιηθεί ως ιστορική πηγή.

Τίτλος:Από το Σωκράτη έως τον Κίρκεγγωρ: η δυναμική της Υποκειμενικής Γνώσης στην Εκπαίδευση

Τίτλος:Από το Σωκράτη έως τον Κίρκεγγωρ: η δυναμική της Υποκειμενικής Γνώσης στην Εκπαίδευση.

Βασίλειος Μακρυπούλιας

Περίληψη εργασίας.

Ο Άνθρωπος είναι Υποκείμενο, διότι υπό-κειται σε ποικίλες φυσικές,κοινωνικές, ατομικές δυνάμεις προσδιορισμού. Στην Ιστορική του πορεία αυτή η δυναμική του κάποιες φορές αυτόκαθορίσθηκε, κάποιες άλλες ετεροκαθορίσθηκε. Αυτοκαθορίσθηκε μέσα από την δυναμική του Υποκειμένου να ανακαλύψει βαθιά μέσα του τις δυνάμεις τις οποίες ήδη κατέχει ως νοήμον και ηθικό Όν. Ετεροκαθορίσθηκε όταν ποικίλα συστήματα και οι εκπρόσωποί των θεώρησαν ότι δύνανται να διαχειρισθούν την πνευματική και αξιακή πορεία των ανθρώπων. Ο Σωκράτης διακηρύσσοντας την ήδη υπάρχουσα εντός του Υποκειμένου γνώση του Όλου (ως συνόλου ιδεών και αξιών) αλλά και ο Κίρκεγγωρ (μέσα από την περίφημη και καθαρά Σωκρατική στη σύλληψή της διακήρυξη: «η Υποκειμενικότητα, η Εσωτερικότητα, είναι η Αλήθεια») διατυμπανίζουν μία δυναμική η οποία ίσως βοηθήσει αποτελεσματικά την Εκπαίδευση να ακολουθήσει νέες ακόμα πιο αποτελεσματικές ατραπούς: ο Άνθρωπος, ο Μαθητής, ήδη γνωρίζει όλα όσα το Εκπαιδευτικό σχολείο επαίρεται ότι τον μαθαίνει: άρα ο Μαθητής ως Υποκειμενο, ήδη υπόκειται σε γνώσεις και συλλήψεις τις οποίες απλά πρέπει να θυμηθεί. Αυτή η ανάδειξη του Υποκειμένου ως ήδη διά της αναμνήσεως γνωρίζοντος τις ιδέες και τις αξίες οι οποίες θα τον διαπλάσουν σε ένα χρήσιμο Πρόσωπο για τον Εαυτό του και τους Άλλους, ίσως αποτελεί τον επόμενο σκοπό τον οποίο καλείται το Εκπαιδευτικό σύστημα να ενστερνισθεί, να καλλιεργήσει και να πραγματώσει.

Λέξεις κλειδιά: ειρωνεία, μαιευτική, διάλογος, ηθική, ανάμνηση, ιδέα.

Αbstract.

Man is a Subject, because he subjects to various physical, social, individual forces of determination. In his Historical course, this dynamic of this subject was sometimes self-determined, sometimes other-determined. It was self-determined through the dynamic of the Subject in order to discover deep within himself the powers which he already possesses as an intelligent and moral Being. It was other-determined when various systems and their representatives considered that they could manage the spiritual and moral course of people. Proclaiming Socrates the already existing knowledge of the Whole within the Subject (as a set of ideas and values), as well as Kierkegaard (through the famous and purely Socratic in its conception declaration: "Subjectivity, Esotericity, is Truth"), drum up a dynamic that may effectively help Education to follow new, even more effective paths: the Man, the Student, already knows everything that the Educational school boasts of teaching him: therefore the Student as a Subject, is already subject to knowledge and conceptions that he simply has to remember. This emergence of the Subject as an entity already knowing, through memory, the ideas and values that will shape him into a useful Person for Himself and Others, may constitute the next goal that the Educational system is called upon to embrace, cultivate and realize.

Key words: irony, midwifery, dialogue, morality, memory, idea.

Σχεδιάγραμμα εισαγωγής στο Θουκυδίδη, Αρχαία Ελληνικά Α΄λυκείου.

Σχεδιάγραμμα εισαγωγής στο Θουκυδίδη, Αρχαία Ελληνικά Α΄λυκείου.

I. Η ΖΩΗ ΤΟΥ

1. Τι γνωρίζετε για την καταγωγή και τη μόρφωση του Θουκυδίδη; (σελ. 18 «Καταγωγή + Μόρφωση»)

Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στο δήμο Ἁλιμοῦντος (στο σημερινό Άλιμο της Αττικής) από πλούσια, αριστοκρατική οικογένεια. Ο πατέρας του είχε οικογενειακούς δεσμούς με το βασιλιά Όλορο της Θράκης, και τους μεγάλους στρατηγούς Μιλτιάδη και Κίμωνα. Η οικογένεια είχε στην κατοχή της χρυσωρυχείο στη Σκαπτή Ύλη της Θράκης και ασκούσε επιρροή στους κατοίκους της περιοχής

Ο Θουκυδίδης έλαβε λαμπρή μόρφωση με δασκάλους το φιλόσοφο Αναξαγόρα, στενό φίλο του Περικλή, και το ρήτορα Αντιφώντα. Θεωρείται βέβαιο ότι είχε εξοικειωθεί με τη μέθοδο και την έκφραση των μεγάλων σοφιστών, του Γοργία από τους Λεοντίνους της Σικελίας και του Πρόδικου από την Ηλεία και με τις κατακτήσεις της νέας ιατρικής των ημερών του.

Η παιδική και νεανική του ηλικία συμπίπτει με τα λαμπρότερα χρόνια της αθηναϊκής δύναμης, με τον Περικλή να δεσπόζει στην πολιτική ζωή του κράτους, την Αθήνα να στολίζεται με έργα τέχνης που θα έμεναν αριστουργήματα αξεπέραστα στους αιώνες και την πνευματική ζωή στην κορύφωσή της με τα μεγάλα επιτεύγματα του αρχαίου δράματος, του σοφιστικού κινήματος, της ιατρικής επιστήμης.

2. Ποια ήταν η άποψη του Θουκυδίδη για τη στρατιωτική πολιτική του Περικλή; (σελ. 18 «Η στρατηγική του Περικλή»)

Ο Θουκυδίδης κατά την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου πίστευε στη μεγάλη αξία του Περικλή (αν και η οικογενειακή του παράδοση τον συνέδεε με την αντίπαλη παράταξη, των αριστοκρατικών) και στην ορθότητα των βασικών αρχών του πολεμικού του σχεδιασμού : άμυνα στην ξηρά, επίθεση στη θάλασσα, σύνεση και αυτοπεποίθηση.

3. Ποιες ήταν οι συνέπειες του λοιμού και πώς επηρέασε την πολιτική κατάσταση της Αθήνας; (σελ. 18 «Λοιμός + Δημαγωγοί»)

Το δεύτερο έτος του πολέμου έπληξε την Αθήνα και εξόντωσε το 1/3 του πληθυσμού της Αττικής. Από το λοιμό προσβλήθηκε ο Θουκυδίδης, αλλά επέζησε. Πέθανε, όμως, ο Περικλής και στην πολιτική ζωή της εμπόλεμης πολιορκημένης, από τη στεριά, Αθήνας επικράτησε οξεία αντιπαράθεση ανάμεσα στην παράταξη των συντηρητικών αριστοκρατικών και των δημοκρατικών, τους οποίους καθοδηγούσαν πλέον αδίστακτοι δημαγωγοί, με ισχυρότερο τον Κλέωνα.

Η Ανθρωποκεντρικότητα των Κειμένων της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας Α΄γυμνασίου.

Στο σύνολο των διδακτέων κειμένων στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας Α΄γυμνασίου, αναδεικνύεται ή Ανθρωποκεντρικότητα. Παρουσιάζονται διάφορα μοντέλα ανθρώπων τα οποία όμως έχουν ένα κοινό έλλογο και ηθικό υπόστρωμα: όλοι οι τύποι ανθρώπων οι οποίοι παρουσιάζονται στα κείμενα του μαθήματος διαθέτουν λόγο, ιδέα, αξία, σκέψη, σκοπό, βούληση, ροπή προς την δημιουργικότητα και την ευδαιμονία. Ώστε παρουσιάζεται ένα κοινό μοντέλου ανθρώπου: του ελλόγου και νοήμονος ανθρώπου ο οποίος μπορεί να καθιερώσει το Λόγο ως υπόστρωμα του κόσμου, της πόλης, της ζωής του.

Στην ενότητα 2 παραδίδεται το κείμενο με τίτλο: «η εκπαίδευση των παιδιών στην Αρχαία Αθήνα» το οποίο προέρχεται από το διάλογο του Πλάτωνος: «Πρωταγόρας». Στο κείμενο αυτό αναδεικνύεται ότι ο Άνθρωπος αποτελεί σύνθεση της φύσης του αλλά και της παιδείας την οποία λαμβάνει. Ο Άνθρωπος ζεί, παιδεύεται, καλλιεργείται και εξελίσσεται σε σχέση: με το οικογενειακό, πολιτικό, κοινωνικό περιβάλλον του. Για αυτό εξάλλου υπεύθυνοι της παιδείας του είναι οι γονείς του, οι παιδαγωγοί, οι εκπαιδευτές του. Ανά ηλικία και γνωστικό αντικείμενο. Άρα ο Άνθρωπος ζεί σε σχέση με τους Άλλους εκ των οποίων λαμβάνει όσα η Ανθρώπινη σειρά και ιστορία επιτάσσουν: συζητούμε λοιπόν για το ότι ο Άνθρωπος εξελίσσεται, ωριμάζει, δημιουργεί την Δευτέρα καθ΄έξιν έλλογον φύσιν του με βάση την παιδεία: ο Άνθρωπος γίγνεται ό,τι γνωρίζει, ό,τι δύναται να πράξει. Είναι αναμφίβολα πολιτικό όν διότι η παιδεία είναι πολιτική, παιδεία σχέσεων, εξαρτήσεων, δασκάλων και παιδαγωγών. Ο Άνθρωπος λοιπόν μαθαίνει ότι εκπαιδεύεται καλλιεργείται και ωριμάζει σε σχέση με τους Άλλους: άρα λαμβάνει και αυτός το πολιτικό χρίσμα ότι θα πρέπει να εκπαιδεύσει και να μορφώσει και αυτός τα άτομα του κοινωνικού του περιβάλλοντος. Άρα προβάλλεται ο Πολιτικός άνθρωπος.

Ο άνθρωπος του κειμένου αυτού είναι τριττός, άρα η παιδεία θα πρέπει να αναπτύξει και να εξελίξει και τα τρία αυτοφυή προσωπικά χαρακτηριστικά του: το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό, το πνεύμα, την ψυχή, το σώμα. Για το πνεύμα του ο νέος μορφώνεται, παιδεύεται μέσα από γνώσεις θεωρητικές, γραμματικές, μακροπρόθεσμα φιλοσοφικές. Άρα το πνεύμα του ανοίγει σε σχέση με τον Κόσμο και τον Άνθρωπο. Σε σχέση με την ψυχή του ο νέος διαπλάθεται μέσω της μουσικής, η οποία θεωρείται ως συνέχεια των φυσικών ήχων, άρα ο νέος εσωτερικοποιεί την υπάρχουσα αρμονία της φύσης, ως παιδί της φύσης και της αρμονίας της. Για το σώμα του ο νέος γυμνάζεται, διότι η ευρωστία του σώματος υποδηλώνει την ικανότητα τήρησης και αρμονικής εκτύλιξης όσων επιτάσσει το πνεύμα και η ψυχή: το δυνατό σώμα ταιριάζει με την ικανότητα πράξης και εκτέλεσης όσων ο άνθρωπος νοιώθει και σκέπτεται, άρα συντελεί στην όλη αρμονία του ανθρώπου: ώστε η παιδεία των Αθηναίων υπακούει στην Πλατωνική δικαιοσύνη διότι αρμονικοποιεί το λογιστικό θυμοειδές και επιθυμητικό: άρα είναι δικαία και αναδεικνύει τον πλήρως ισορροπημένο Πολίτη. Σε σχέση με τον Εαυτό του, τους Άλλους, τον κόσμο.

Πώς πλέκεται η ζωή εκ του Ολύμπου διά της θαλάσσης ές Άδην (απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Μίμησις Ελλήνων).

Πώς πλέκεται η ζωή εκ του Ολύμπου διά της θαλάσσης ές Άδην.

Είδαμε λοιπόν ότι δια της μιμήσεως τα όντα αυτής της διαστάσεως (προεξάρχοντος του Διός) καθόρισαν τον τρόπο ανακατανομής, πλοκής, εμφάνισης και συνέχισης της ανθρώπινης ζωής, σε επίπεδο μορφής και είδους. Το μεγάλο ζητούμενο ήταν το εξής: η μορφή του ανθρώπου καθώς αναδυόταν μέσα από την οντολογική κίνηση θα έπρεπε να μιμηθεί σε όλα την οντολογική κίνηση, όποια οντολογική κίνηση είχε προηγηθεί: σωστή κοσμογονία είναι αυτή η οποία δεν προσαρμόζει επάνω στον άνθρωπο το Όν αλλά το Όν επάνω στον Άνθρωπο.

Άρα όλος ο σχηματισμός του Όντος μεταλλαγμένος έπρεπε να δώσει τη νέα ανθρώπινη μορφή. Πράγματι: Επάνω στην διανεμηθείσα δύναμη του Όντος εκτίσθη η ανθρωπίνη μορφή: ως ακολούθως: Το Όν ως κεντρική δομή έπρεπε να δώσει μία ανθρωπίνη κεντρική δομή (εγκέφαλος). Επίσης το Όν ως κέντρο παρεχομένων και διερχομένων δυνάμεων έπρεπε να δώσει ανάλογο κέντρο στον άνθρωπο (καρδιά): για αυτό και στην Αρχή ο Πλάτων θεώρησε την καρδιά ως κέντρο των ανθρωπίνων σκέψεων. Επίσης το Όν περνά μέσα από τους πλανήτες και διανέμει τις ζωοδότριες δυνάμεις του, οι πλανήτες είναι τα μάτια του Όντος, για αυτό το λόγο οι οφθαλμοί είναι ο τρόπος διά των οποίων περνά το Όν από μέσα μας. Όλες οι δυνάμεις του Όντος φιλτράρονται, μεταλλάσσονται, εκβάλλουν στο επόμενο, με αυτόν τον τρόπο στον άνθρωπο κατασκευάσθηκαν τα ζωτικά όργανα προκειμένου να ολοκληρώνεται η λήψη σκέψεων, τροφών και λοιπών απαραιτήτων ουσιών. Όπως το Όν τρέφεται από την συνεχή ανανέωση των δυνάμεών του με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος δέχεται άπειρες δυνάμεις (σκέψεις, συναισθήματα, τροφές) μέσα από τις οποίες ωριμάζει και συνεχίζει την συμπαντική πορεία του.

Άρα οι οντολογικές δυνάμεις έπλεξαν γύρω από την πρωτοεμφανισθείσα ανθρωπίνη μορφή έναν ιστό δυνάμεων. Ένα ιστό δυνάμεων οι οποίες εμιμούντο τον τρόπο του Όντος αλλά σε νέα φάση εμφάνισης των ήδη σχηματοποιημένων επί του ανθρώπου δυνάμεων. Άρα ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε από όλα όσα του έχουν προσάψει. Δεν είναι ούτε σώμα ούτε πνεύμα, δεν έχει ούτε ψυχή ούτε τίποτε: είναι μόνον σύνολο ισταμένων επί αυτού δυνάμεων οι οποίες συντίθενται επί της πρώτης μορφής του και του προσφέρουν ύλη και είδος.

Ώστε όταν ο Αριστοτέλης στα Μεταφυσικά του, πάσχισε πραγματικά να μετατρέψει τον άνθρωπο σε μία ουσία, σε μία θαυμαστή ανθρωποκεντρική ουσία, αυτό το οποίο έπραξε είναι να ξεριζώσει τις οντολογικές ρίζες του ανθρώπου και να προσπαθήσει να τον μεταλλάξει σε έναν αυτοκίνητο διανοητικά και ηθικά άνθρωπο. Με δική του ουσία, ύλη, κίνηση, σκοπό. Όμως αυτή η οντολογική αποκοπή του ανθρώπου σήμανε την απαρχή του ανθρωποκεντρισμού η οποία ως εποχή αποκομμένη από την οντολογική συνέχεια σήμανε την ανθρώπινη αυθαιρεσία επί παντός επιστητού. Διότι αφ΄ής στιγμής ο άνθρωπος αυτοδημιούργησε έναν ανύπαρκτο οντολογικά εαυτό, αποκομμένο από τις οντολογικές καταβολές, δεν δίστασε να σφετερισθεί ολικά το όν.

Διδακτέα ύλη-Εξεταστέα ύλη-τρόπος εξέτασης μαθημάτων, Γυμνασίων, Λυκείων, ΕΠΑΛ.

Σεπτέμβριος 2025.

1.Χώρος του ΙΕΠ όπου εμπεριέχονται όλα τα ΦΕΚ με τις σχετικές οδηγίες ύλης και εξετάσεων: https://iep.edu.gr/el/graf-b-yliko-2024-2025 .

2. ΤΡΟΠΟΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ-ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Η αξιολόγηση των μαθητών/τριών Γυμνασίου καθορίζεται με τις διατάξεις του π.δ. 126/2016 (Α΄ 211), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 του ν. 4692/2020 (Α΄ 111), την παρ. 1 του άρθρου 86 του ν. 4823/2021 (Α΄ 136) [= «ΑξιολόγησηØ μαθητών»] (κατά την διάρκεια των τετραμήνων -γενικά στοιχεία αξιολόγησης) και το άρθρο 122 του ν. 4876/2021 (Α΄ 251) [= «Ένταξη της διδακτικήςØ ενότητας με τίτλο «Εργαστήρια Δεξιοτήτων» στην τρίτη ομάδα (Ομάδα Γ’) μαθημάτων που διδάσκονται στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Ημερησίου και του Εσπερινού Γυμνασίου»] .

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΕΞΕΤΑΣΗ ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Ι. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ A. Για την τελική αξιολόγηση ισχύουν όσα προβλέπονται στο ΠΔ 126/11.11.2016 (ΦΕΚ Α΄ 211/11.11.2016): Ανακεφαλαιωτική εξέταση στο μάθημα της «Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας» (όπως τροποποιήθηκε από τον ν. 4692/2020 (ΦΕΚ Α 111/12.6.2020). Βλ. Άρθρο 16. • ΦΕΚ 211/11-11-16. ΠΔ 126. Περί σχολικού και διδακτικού έτους και της αξιολόγησης των μαθητών του Γυμνασίου Συνοπτική υπενθύμιση: Οι δύο κλάδοι της Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας (Γλωσσική Διδασκαλία και Νεοελληνική Λογοτεχνία) εξετάζονται την ίδια μέρα και η συνολική διάρκεια της εξέτασης είναι τρεις ώρες. Τα θέματα δίνονται και οι απαντήσεις αναπτύσσονται σε ξεχωριστό φύλλο για καθέναν από τους δύο κλάδους και αποδίδεται διακριτός βαθμός για καθέναν από αυτούς. Βλ. αναλυτικότερα στον παραπάνω σύνδεσμο.

Η αξιολόγηση των μαθητών/τριών Γυμνασίου καθορίζεται με τις διατάξεις του π.δ. 126/2016 (Α’ 211), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 του ν. 4692/2020 (Α΄ 111), 4 την παρ. 1 του άρθρου 86 του ν. 4823/2021 (Α΄ 136) και το άρθρο 122 του ν. 4876/2021 (Α΄ 251).

Οι περιπέτειες της Παλλάδας Αθηνάς.

Η Παλλάς της Παλλάδος, είναι επωνύμιο της Αθηνάς Παρθένου:Καλείται η Αθηνά Παλλάδα διότι πάλλει, κινεί, την αιγίδα και το δόρυ.

Η ετυμολογία της λέξης είναι σύνθετη: εκ του άλλομαι (πηδώ, κινούμαι) η Παλλάς είναι αυτή η οποία δεν ησυχάζει αλλά συνεχώς κινεί τον οπλισμό της. Όμως εκ του λεώς (λίθος, πέτρα) το άλλομαι (κινώ, κινούμαι) παράγεται και σημαίνει ότι όπως οι λίθοι και οι πέτρες κινούνται και παράγουν τους ανθρώπους (σύμφωνα με την κοσμογονία της Πύρρας και του Δευκαλίωνος μετά τον σχετικό κατακλυσμό οι άνθρωποι εμφανίσθηκαν ως μεταλλάξεις των λίθων κάτι που σημαίνει τη συγκεκριμένη υλική σκέψη και κίνησή τους) παρόμοια και οι άνθρωποι, η Θεά της Σοφίας Αθηνά, κινούνται έχοντας τρόπο αιτία και σκοπό.

Η έννοια της μίμησης στην Τιτανομαχία και στην Γιγαντομαχία. Ακολουθώντας τις μετατροπές της μεγίστης δυνάμεως (από το βιβλίο μου: μίμησις Ελλήνων).

Η έννοια της μίμησης στην Τιτανομαχία και στην Γιγαντομαχία. Ακολουθώντας τις μετατροπές της μεγίστης δυνάμεως.

Η Μυθολογία στηρίχθηκε –ως γνωστόν- στην έννοια της μεταφερομένης οντολογικής δυνάμεως από τα βάθη του Όντος (υπό τη μορφή των Γιγάντων και των Τιτάνων) προς την νέα οντολογική διάσταση. Διαβάζουμε για την Τιτανομαχία και στον Όμηρο, και στον Ησίοδο, και σε άλλους οι οποίοι συνέγραψαν σχετικά με αυτά τα δρώμενα, ότι ο Δίας με τη βοήθεια του Κεραυνού, των λοιπών θεών και κάποιων Τιτάνων και Γιγάντων, ενίκησαν τους ήδη υπάρχοντας Τιτάνες και Γίγαντες. Το σύνηθες λάθος ευρίσκεται στο ότι θεωρούμε ότι απλά ο Δίας κινήθηκε, ενίκησε τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, και έφερε τις διαστάσεις ενός νέου κόσμου.

Όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η πορεία και οι ενέργειες του Διός είναι μιμητικές και όχι αυθόρμητες και απλά κινητικές. Αξίζει να σημειώσούμε ότι οι κινήσεις του Διός μιμούνται τις κινήσεις των Τιτάνων και των Γιγάντων. Είναι χαοτικές, δυναμικές, εξοντωτικές, διόλου φιλικές με τους ανθρώπους. Ο Δίας μιμείται τις χαοτικές κινήσεις των Τιτάνων και των Γιγάντων. Απλά διαφέρει ο σκοπός της μίμησης: οι ίδιες αυτές οντολογικές δυνάμεις οι οποίες έδωσαν τον κόσμο των Τιτάνων και των Γιγάντων, έναν κόσμο χάους και δύναμης, τώρα θα πρέπει να δώσουν τον νέο γήϊνο κόσμο της δικαιοσύνης και της ελεγχομένης διά του Κράτους δυνάμεως. Αλλά ο Δίας μιμείται την τιτανική και γιγάντεια ροή της δυνάμεως, απλά την εκτρέπει διαφορετικά, όμως η μίμηση των ήδη υπαρχουσών τιτανίων και γιγαντείων δυνάμεων φέρει τον νέο κόσμο των 12 θεών. Θα πρέπει λοιπόν στην τιτανομαχία και στην γιγαντομαχία να κατανοηθεί ότι μιμητικά από το Δία η δύναμις των Τιτάνων και των Γιγάντων θα πρέπει να εύρη νέες μορφές, διεξόδους, δημιουργικές στιγμές, μέσα από την υοθετησή της και την εγκατοίκησή της σε νέα καινά Όντα (όπως είναι οι άνθρωποι (άρα ο άνθρωπος είναι η κληρονομηθείσα τιτάνια και γιγάντια δύναμις όπως αυτή μιμητικά διά των θεών (οι οποίοι είναι ως περιεχόμενο οι οντολογικές δυνάμεις) ήλθε δια του κόσμου στον άνθρωπο.

Όχι τυχαία η τιτανομαχία και η γιγαντομαχία είχε προλεχθεί στον Κρόνο από την Γαία και τον Ουρανό επειδή ο Κρόνος (όπως αναφέρεται στον Ησίοδο και αλλού) δεν είχε μοιράσει με δικαιοσύνη τις δυνάμεις που κληρονόμησε όταν ευνούχισε και εσκότωσε τελικά τον Ουρανό πατέρα του. Ο Κρόνος βέβαια μιμείται (διότι δεν υπάρχει καλή και κακή μίμηση , όπως δεν υπάρχει καλή και κακή οντολογική δύναμη) την χαοτική δύναμη του Ουρανού ο οποίος διαμοιράζει τις οντολογικές δυνάμεις του κατά χαοτικό τρόπο μέσα στην αέναο πορεία του. Όμως η σύζυγος του Ουρανού είναι η Γαία και του Κρόνου η Ρέα.

Οι θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου, απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: η μίμησις των Ελλήνων...

Οι θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου.

Εάν υιοθετήσουμε τις διάφορες θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου τότε δύο τινά μπορούν να συμβούν:

1.Ο δυνητικός δημιουργός θεός μιμείται δυνάμεις και ενέργειες τις οποίες ήδη έχει στο μυαλό του. Δεν μπορεί εκ του μηδενός να δημιουργείται κάτι, υπάρχει ήδη στο θείο μυαλό και ως μίμηση εξέρχεται ως δημιούργημα.

2.Ο θεός απλά μιμείται τις προϋπάρχουσες αυτού δυνάμεις και τις επανακατανέμει κατά έναν διαφορετικό τρόπο προκαλώντας έναν νέο τύπο κόσμου και ανθρώπου.

Στην περίπτωση του Πλατωνικού Τιμαίου, βρισκόμαστε στην δεύτερη περίπτωση. Ο Θεός του Τιμαίου διά της προϋπαρχούσης Ύλης και των προϋπαρχουσών Ιδεών δίδει σάρκα και οστά στην συμπαντική ψυχή αυτού του κόσμου, στον άνθρωπο. Επίσης φέρει είς φώς δημιουργίας τον Ήλιον και τους Πλανήτες, μιμούμενος ουσιαστικά την Οντολογική δύναμη η οποία ως ψυχή υποκρύπτεται πίσω από κάθε νεοεμφάνιση κάποιου όντος. Ας προσέξουμε πραγματικά τον μεγαλοφυή τρόπο μίμησης του Θείου: Ο εκάστοτε Θεός κατανοεί ότι το Όν ως υπόγεια και αέναος δύναμις ανακατανέμει συνεχώς τη δύναμή του. Κατά κάποιο τρόπο το Όν ως αέναος δύναμις είναι η Ψυχή το Πνεύμα η Αιτία ζωής του Σύμπαντος: ο θεός κατανοεί τον τρόπο αυτόν της εσωτάτης δυνάμεως και μιμητικά προχωρεί στην αναπαρασκευή του Οντολογικού κόσμου: Αντί για την αέναο και ήδη υπάρχουσα και προϋπάρχουσα οντολογική δύναμη ως παραμόνιμο στοιχείο ζωοποίησης του δικού του κόσμου ο θεός θέτει την Ψυχή η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ήδη προϋπάρχουσα κρύφια οντολογική δύναμη, η οποία ενυπάρχει στο περιβάλλον κίνησης αυτής της δύναμης η οποία μιμητικά γίγνεται κόσμος από τον δημιουργό. Μέσα στο Όν εμφανίζονται διάφορες και ποικίλες μορφές, μία εξ αυτών μιμητικά την εμφανίζει ο θεός ως άνθρωπον.

Γιατί διαχρονικά οι τούρκοι και το τουρκικό κράτος, αρνούνται την Γενοκτονία Ποντίων, Αρμενίων, Ελλήνων;

Κανένα σκεπτικό, καμμία πράξη, οργανωμένης Πολιτείας και πολιτικών δεν είναι τυχαία, αυθόρμητη, της στιγμής. Η απόφαση του τουρκικού κράτους σήμερα ακόμα να μην αναγνωρίζει την γενομένη φρικτή και κατά συνέχεια Γενοκτονία Αρμενίων, Ποντίων και Ελλήνων, είναι απόφαση η οποία ζυμώνεται μέσα από τα ορμέμφυτα του τουρκικού λαού, τις πολιτικές και θρησκευτικές καταβολές του, υπολογιζομένου βέβαια του γεγονότος ότι είναι δύσκολο να ονομάσει γενοκτόνο τον κεμάλ ο οποίος σε κάθε περίπτωση είναι ο ιδρυτής του συγχρόνου τουρκικού κράτους (το οποίο βέβαια τίποτε δικό του δεν έχει, είναι ένα πολιτικό και θεολογικό μίγμα των κατά καιρούς επηρεασμών από τον διαχρονικό Ελληνικό πολιτικό, θρησκευτικό, πολιτισμό).

Θα πρέπει να κατανοηθεί ότι αυτό το οποίο συνέβη από το τουρκικό κράτος στους Ποντίους, Αρμενίους, Έλληνας, είναι ο διαχρονικός και μόνιμος τρόπος άνδρωσης και ιστορικής εξέλιξης του τουρκικού κράτους. Ειδικά έπειτα από την ανάμιξη του σελτζουκικού και οθωμανικού κράτους με το μουσουλμανισμό η πολεμική με κάθε τρόπο (γενοκτονικό και άλλο) επικράτηση ήταν επιταγή του προφήτου και του αλλάχ άρα απολύτως επιτρεπομένη προκειμένου το τουρκικό κράτος να ανδρωθεί και να επιβιώσει ιστορικά. Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος να παραδεχθεί ότι αυτό που συνέβη στους Ποντίους Αρμενίους και Έλληνας από τον κεμάλ είναι γενοκτονία, είναι σαν να αναιρεί τον ιστορικό τρόπο παρουσίας του και εξέλιξής του.

Οι ογούζοι τούρκοι είναι οι κοινοί πρόγονοι των τουρκικών λαών του Μεσαίωνα, εμφανίζονται κατά τον 8^ο ή 9^ο αι. α.κ.χ και εγκαταστάθηκαν ανατολικά της λίμνης Αράλης. Αυτό το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε είναι το ότι οι άνθρωποι αυτοί επιθυμούσαν την ίδρυση κράτους προκειμένου να διασφαλίσουν (κατά το βυζαντινό παράδειγμα) την ιστορική τους επιβίωση. Οι ογούζοι τούρκοι τελικά κατάφεραν και δημιούργησαν κράτος, ο Σελτζούκ μάλιστα, γενάρχης των ογούζων τούρκων, συνέτριψε τους ιρανόφωνους Γασνεβίδες και εισήλθαν θριαμβευτές στην Περσία. Πέρα από τον πόλεμο και την σκλαβιά και την εξόντωση των αντιπάλων ως απόγονοι των φυλών των στεπών της Ανατολής δεν ήξεραν τίποτε άλλο. Μόνον η ανάμιξή τους (οθωμανοί κυρίως) με το βυζάντιο εξύπνησε μέσα στους μετέπειτα οθωμανούς την έννοια του κράτους και της ειρηνικής διαβίωσης. Ας σημειώσουμε ότι οι Πατζινάκοι ήταν τμήμα των ογούζων τούρκων: ας σημειώσουμε το χαρακτηρισμό τον οποίο τους αποδίδει ο Λέοντας Διάκονος: «…έθνος νομαδικόν και πολυάνθρωπον…φερέοικον…εφ΄αμαξών ως τα πολλά βιοτεύον…». Η φυσική αγριότης των τοουρκικών φύλων δεν εξηφανίσθη ποτέ διότι δεν συοδεύθηκε ποτέ από την άνθιση της ενδογενούς φιλοσοφίας και της πραγματικής ενασχόλησης με τον Εαυτό και την Πόλη, τον Πολιτισμό και την εξέλιξη ιδεών και αξιών. Για αυτό εξάλλου οι οθωμανοί δεν είχαν γνώση ξένων γλωσσών, εμπορίου, για αυτό οι αξιωματούχοι τους ήταν Έλληνες προκειμένου να διαφεντεύσουν την οθωμανική αυτοκρατορία.

Αρχαία Ελληνικά γ΄λυκείου.

Κατασκευάζοντας Φύλλο εργασίας, εμβαθύνοντας στην Αριστοτελική λογική.

Ηθικά Νικομάχεια, Ενότητα 1^η, Β1,1-3:Διανοητική και ηθική αρετή, ταιριάζει στη φύση μας η ηθική αρετή;

1.Κείμενο:

Διττῆς δὴ τῆς ἀρετῆς οὔσης, τῆς μὲν διανοητικῆς τῆς δὲ ἠθικῆς, ἡ μὲν διανοητικὴ τὸ πλεῖον ἐκ διδασκαλίας ἔχει καὶ τὴν γένεσιν καὶ τὴν αὔξησιν, διόπερ ἐμπειρίας δεῖται καὶ χρόνου, ἡ δ’ ἠθικὴ ἐξ ἔθους περιγίνεται, ὅθεν καὶ τοὔνομα ἔσχηκε μικρὸν παρεκκλῖνον ἀπὸ τοῦ ἔθους. Ἐξ οὗ καὶ δῆλον ὅτι οὐδεμία τῶν ἠθικῶν ἀρετῶν φύσει ἡμῖν ἐγγίνεται. οὐθὲν γὰρ τῶν φύσει ὄντων ἄλλως ἐθίζεται, οἷον ὁ λίθος φύσει κάτω φερόμενος οὐκ ἂν ἐθισθείη ἄνω φέρεσθαι, οὐδ’ ἂν μυριάκις αὐτὸν ἐθίζῃ τις ἄνω ῥιπτῶν, οὐδὲ τὸ πῦρ κάτω, οὐδ’ ἄλλο οὐδὲν τῶν ἄλλως πεφυκότων ἄλλως ἂν ἐθισθείη. Οὔτ’ ἄρα φύσει οὔτε παρὰ φύσιν ἐγγίνονται αἱ ἀρεταί, ἀλλὰ πεφυκόσι μὲν ἡμῖν δέξασθαι αὐτάς, τελειουμένοις δὲ διὰ τοῦ ἔθους.

2.Ποιά είναι στο κείμενο η σχέση της διανοητικής με την ηθική αρετή; Ποιος είναι πλέον ο ανθρωποκεντρικός ρόλος της παιδείας; Γιατί θεωρείται ως αρετή και η διανοητική αλλά και η ηθική διάπλαση του ανθρώπου;

Η σημαντικότητα του κειμένου αυτού έγκειται στο νέο μοντέλο Ανθρώπου το οποίο προτείνει. Ας προσέξουμε ότι πλέον ο Άνθρωπος θεωρείται ως το δημιουργικό άθροισμα δύο σημαντικών παραγόντων: της μόρφωσης και της ηθικής διάπλασης.

Αποκαλύπτεται η δημιουργία ενός νέου ανθρωπίνου τύπου ο οποίος στηρίζεται στο ζεύγος: σκέπτομαι-πράττω. Ο Νούς χάνει κάθε περιγραφική δύναμη και καθίσταται εξόχως εκτελεστικό όργανο: Πλέον η σκέψη ανακινεί ιδέες και αξίες εντός του ανθρώπου, σε σχέση με το σύμπαν, τον κόσμο, τον άνθρωπο. Αυτές όμως ανακινούν τον άνθρωπο ως σκέψη και εξωτερικεύονται δίδοντας τις περίφημες ηθικές πράξεις: άρα ο άνθρωπος είναι ό,τι σκέπτεται και βέβαια με βάση τις σκέψεις γίγνεται ό,τι πράττει.

Άρα η Φιλοσοφία γίγνεται Μητέρα, παραγωγός τύπου Ανθρώπου, το μοντέλο του δημιουργικού ανθρώπου είναι αυτό το οποίο συνδέει τους ανθρώπους με ιδέες οι οποίες γίγνονται πράξεις προβάλλοντας τον πλήρως καθοριζόμενο πνευματικό και ηθικό άνθρωπο.

Η πραγματική καινοτομία του κειμένου έγκειται στο ότι η διανοητική αρετή, η μόρφωση, η σκέψη, όπως και η πράξη, η ηθική, γίγνονται και θεωρούνται ως αρετές. Γιατί όμως; Ποια είναι η δυναμική της αρετής, το να μετατρέπεται δηλαδή η γνώση και η ηθική της εξωτερίκευση σε αρετές;

Προκειμένου να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι ας αναφέρουμε το Ομηρικό πρότυπο του Ήρωος. Εκεί προλογίζεται σαφέστατα ο Αριστοτέλης: Στην επική ποίηση για πρώτη φορά (εκεί στις απαρχές της γένεσης του Ελληνικού λόγου) υπάρχει σύνδεση της γνώσης με την πράξη: ας προσέξουμε ότι πλέον ο Άνθρωπος (αυτό τονίζει ο Αριστοτέλης) παύει να είναι χαοτικό όν και καθίσταται προβλέψιμο όν βάσει των σκέψεών του και των συνεπαγομένων πράξεων εξ αυτών των σκέψεων: άρα στην ουσία συζητούμε για την παραγωγή ενός νέου μοντέλου ανθρώπου το οποίο νικά την χαοτική απροσδιοριστία και χαότητα κλεισμένος στον κύκλο: σκέπτομαι αυτό πράττω τούτο. Ο Αχιλλέας λοιπόν (εάν ορίσουμε τη γνώση ως ανάμνηση, ενσυναίσθηση των κληρονομηθεισών συμπαντικών δυνάμεων και ενεργειών τις οποίες εμπερικλείει ο άνθρωπος) γνωρίζει ότι είναι Διογενής άρα ως Άνθρωπος δεν είναι οντικό άθυρμα, χαοτικό απροσδιόριστο άτομο, αφημένο στις ορέξεις του χαοτικού σύμπαντος: η γνώση του διογενούς χαρακτήρος του αντικαθιστά την πρώτη οντική μη ανθρωπίνως ορισθείσα φύση του (η οποία ορίζεται ως το σύνολο των συμπαντικών δυνάμεων της κίνησης, της επιβίωσης, της αναπαραγωγής κ.λ.π) με την ανθρωπίνη φύση η οποία ορίζεται ως το σύνολο των δυνάμεων και των ενεργειών τις οποίες τώρα ο Αχιλλέας θα ορίσει μέσα από την επιλογή των διογενών δυνάμεων ανδρείας, θάρρους, ηρωϊκής πράξης, τις οποίες συνειδητοποίησε ότι κατέχει. Άρα ο Αχιλλέας δημιουργεί έναν καθορισμένο και πλήρως οριοθετημένο εαυτό: Επιλέγει τις διογενείς εκείνες σκέψεις οι οποίες συνδέονται με τις ανάλογες πράξεις ανδρείας. Άρα ο Άνθρωπος πλέον ως κάτι το καινόν θεωρείται ως το άθροισμα των γνώσεών του και των πράξεών του. Συζητούμε για την αντικατάσταση της πρωτολείας συμπαντικής απλά δυναμικής αλόγου οντολογικής φύσεως με την πλήρως καθορισμένη ανθρωπίνη φύση των σκέψεων οι οποίες γίνονται πράξη.

Όταν ο Θαλής εγνώρισε την αρχή του σύμπαντος ότι είναι το ύδωρ, αυτή η γνώση καθόρισε και τις πράξεις αυτού αλλά και των συνανθρώπων του. Διότι πλέον όλοι κατάλαβαν ότι το μυαλό τους κινείται όπως το ύδωρ, άρα μπορού να καθορίσουν τις πράξεις τους στα πλαίσια της υδάτινης κίνησης: οι πράξεις να είναι κινητικές, γόνιμες, αποδοτικές, καθολικές και δίκαιες.

Η μίμηση ως θεμέλιο της Προσωπικότητας του Ανθρώπου.

Η μίμηση καταδεικνύει μία ξεχασμένη αλήθεια: την αμφίδρομη κίνηση του Όντος: οι χαοτικές οντολογικές δυνάμεις θέλουν και επιθυμούν να εκβάλουν σε κάτι συγκεκριμένο όπως ο Άνθρωπος, ο Άνθρωπος θέλει και επιθυμεί να δομηθεί επάνω στις ήδη υπάρχουσες οντολογικές δυνάμεις. Άρα η μίμηση είναι μία κυκλική κίνηση η οποία ευθυγραμμίζεται παράγοντας διαρκώς νέες μορφές ζωής, νέους τρόπους ζωής. Όμως η μίμηση μας μεταφέρει ένα πολύ ουσιαστικό όσο και λησμονημένο μήνυμα: τίποτε δεν είναι σταθερό, όλα είναι μίμηση προσκαίρων εμφανίσεων μέσα από τις τροποποιήσεις της μίας οντολογικής δυνάμεως. Άρα ό,τι βλέπουμε και ατενίζουμε ουσιαστικά είναι μία Υπο-κειμένη οντολογική δύναμη.

Σε καιρούς λοιπόν παντελώς ξεχασμένους ξεχύθηκε τεράστια ποσότητα οντολογικής ενέργειας η οποία έκρυβε μέσα της σκοπούς, σχήματα, αιτίες και αποτελέσματα. Η Οντολογική αυτή ενέργεια αφανής και χαοτική άρχισε να μετασχηματίζεται σε κάτι το νέο: μεριζόταν σε μορφές και ουσίες, σε σχήματα και μονάδες: όμως ακόμα ευρισκόμεθα σε στιγμές όπου αυτή η οντολογική δύναμη αυτή είναι άχρωμη, άγευστη, ασώματη: οι πρώτες μορφές οι οποίες σχηματίσθηκαν μέσα από αυτή την επέλαση της οντολογικής δυνάμεως έγιναν οι δομές φιλοξενίας των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες προορίζονταν να εμφανίσουν τα όντα. Αυτές οι πρώτες μορφές εθεάθησαν με θαυμασμό και είναι οι Θεοί: όμως σε τίποτε οι Θεοί δεν είναι ανώτεροι από τους ανθρώπους: αυτή πραγματικά είναι μία κακή ανάμνηση, ψευδής και ανυπόστατη.Απλά είναι η πρώτη μορφή η οποία μιμείται την χαοτική κίνηση του όντος, επειδή είναι η πρώτη έγινε αντικείμενο θαυμασμού από την δεύτερη μορφή που είναι ο άνθρωπος: για αυτό και ο Αριστοτέλης προτάσσει το θαυμασμό στα Μεταφυσικά του διότι πώς αλλοιώς να εκφράσει την υφισταμένη γνώση του ότι κάθε μορφή μίμησης γίνεται αντικείμενο θαυμασμού από την επομένη μορφή μίμησης. Πράγματι ο Θεός μιμήθηκε καταπληκτικά την οντολογική πορεία των οντολογικών ριζωμάτων: ταξιθέτησε την οντολογική δύναμη, μετέφερε δύναμη στον άνθρωπο, οργάνωσε τον κόσμο, μετέφερε τις ιδέες της αρμονίας, της δημιουργίας, της εξέλιξης.

Γιατί η Ιθάκη δεν ταυτίζεται με τον Άδη;

Ένα από τα πλέον σημαντικά μηνύματα τα οποία περνά ο Όμηρος στην Οδύσσειά του, είναι η μη ταύτιση του Άδου με την Ιθάκη. Η μη ταύτιση του κοινού τόπου θανάτου όλων των ανθρώπων με τον προορισμό του Νόστου του Οδυσσέως. Σε κάθε περίπτωση ο Όμηρος θα μπορούσε να θέσει τον Άδη ως μετέπειτα στάδιο της Ιθάκης. Εάν πράγματι ο Θάνατος ήταν κοινός για όλους, κοινός ως τόπος, κατάσταση, προορισμός. Άρα τι πραγματικά κρύβεται ( σε καθαρά οντολογική βάση στην προτίμηση του Ομήρου πρώτα να θέσει τον Άδη και έπειτα την Ιθάκη; Κυρίως γιατί;

Ας ξεκινήσουμε από την Προσωπική Οδδυσεϊκή δομή: Για πρώτη φορά παραδίδεται στην ιστορική ανθρωπίνη Γραμματεία το πρότυπο ενός ανεξαρτήτου, ενδελεχούς, πλήρως σκοποθετικού ανθρώπου, ο οποίος κινείται σε διακριτό νοητικό και αξιακό ρόλο σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους και το θεό, και τους θεούς: άρα ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύει τον μοναδικό Άνθρωπο ο οποίος ακολουθεί την ατομική οντολογική του οδό έχοντας την πνευματική ικανότητα για αυτό, μιάς και καθοδηγείται από τη συμπαντική σοφία (Αθηνά): άρα η συμπαντική σοφία στον Όμηρο είναι η ατομική Οντολογική νοστίζουσα πορεία του ανθρώπου προς την Ιθάκη του. Άρα δεν πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, δεν υπάγουν στον ίδιο τόπο, δεν έχουν όλα τα όντα κοινή αρχή και κοινό τέλος.

Ο Άνθρωπος λοιπόν μπορεί όταν «πεθάνει» να μην υπάγει εκεί όπου υπάγουσιν οι άλλοι αλλά να ακολουθήσει την δική του ανεξάρτητη και αυτόνομη οντολογική οδό προς άλλους κόσμους και άλλες καταστάσεις, πέρα από την κοινή κατάληξη του Άδου, του Χάρου, του Κάτω κόσμου, της μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης, όλα αυτά αναιρούνται στην Οδύσσεια και στην αυτόνομη οντολογική πορεία του Οδυσσέα.

O F.Saussure αναλύει τον βάρβαρο :ώς τραυλίζοντα. Ώς τον άνθρωπο ο οποίος δεν δύναται (ώς ο Έλληνας) να ελέγξει τον Αέρα στο Νού του και να τον μετουσιώσει σε Φωνή Λόγου Γλώσσας και Ομιλίας: Άρα η διαφορά Ελλήνων και Βαρβάρων είναι βαθέως Πνευματική σε σχέση με τη δυνατότητα να κλεισθεί διά της Γλώσσης και να εκφρασθεί το Σύμπαν και η ανθρώπινη ζωή: οι Βάρβαροι δεν μπορούν να αρθρώσουν Λόγο άρα Γλώσσα και Ομιλία κατά τον τρόπο που το πράττουν και επεμβαίνουν διά της γλώσσης στη Ζωή οι Έλληνες. Για αυτό και ο Saussure συνδέει τον βάρβαρο με το λατινικό balbus: τραυλός.
Πολλά χρόνια νωρίτερα ο Σέξτος ο Εμπειρικός (Πρός Μαθηματικούς, VIII,11) θα επισημάνει οτι σημαίνον είναι η φωνή η οποία δηλώνει τα όντα (π.χ αυτός είναι ο Δίας ως φωνηματική λέξη ) σημαινόμενον είναι το Όν το οποίο δηλούται εξ ΄αυτής της φωνής (π.χ. το Όν: Δίας): Ο Σέξτος αναφέρει ότι οι βάρβαροι ούκ επαΐουσι (δεν κατανοούν) το σημαινόμενον για αυτό και δεν μπορούν να αποδώσουν το σημαίνον (η φωνή Δίας δεν οδηγεί στο Όν Δίας): ας σημειώσουμε ότι το στωϊκό τυγχάνον είναι το σημείο του Σέξτου.Εάν σκεφθούμε ότι το ρ.επαΐω έχει ώς ρ.το αΐω (ακούω) άρα σημαίνει ότι ακούω και καταλαβαίνω (επαΐων είναι ο ακούων και ο κατανοών) τότε η διαφορά Ελλήνων και Βαρβάρων είναι βαθέως οντολογική: οι Έλληνες εβάδισαν όλο το δρόμο της Γλώσσης: σημείωσαν τα Όντα και τα απέδωσαν ώς Λόγο Γλώσσα και Ομιλία ελέγχοντας την εξελικτική τους πορεία βάσει των ιδεών και αξιών που απέδωσαν στα Όντα: οι Βάρβαροι κοιτάζουν αχανώς το σύμπαν δεν μπορούν να το κλείσουν σε Λόγο Γλώσσα Ομιλία, τραυλίζουν και δεν κατανοούν τον τρόπο τον έλλογο ελέγχου διά της γλώσσης του Ανθρώπου και του Κόσμου ώστε να παραχθεί πολιτισμός, ο οποίος πολιτισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι πράξεις διά της σκέψης και επιστήμης όσων επιτάσσει η γλώσσα.

Πώς κάποιος θα μπορούσε να κυβερνήσει Πόλεις ή Βασίλεια τα οποία ζούσαν κάτω από τους δικούς τους νόμους πρίν κατακτηθούν.

Όπως ήδη έχω υποστηρίξει όταν οι κατακτηθείσες περιοχές συνηθίζουν να ζούν κάτω από δικούς τους νόμους, ούσες ελεύθερες, υπάρχουν τρείς τρόποι σύμφωνα με τους οποίους μπορεί να επικρατήσει κανείς σε αυτές. Ο πρώτος είναι να τις καταστρέψει. Ο δεύτερος είναι, ο ηγεμόνας να μεταβή προσωπικά σε αυτές τις περιοχές και να ζήσει εκεί. Ο τρίτος τρόπος είναι το να επιτραπεί σε αυτές τις περιοχές να ζούν κάτω από τους δικούς τους νόμους, ως φόρου υποτελείς, θεσπίζοντας συγχρόνως μία κυβέρνηση αποτελούμενη από λίγους άνδρες οι οποίοι θα κρατούν την επικράτεια ευμενώς διακείμενη απέναντί σου Ηγεμόνα. Αυτός ο τελευταίος τύπος διακυβέρνησης, έχοντας κατοχυρωθεί από το Νέο Κυρίαρχο, αποτελεί κοινό τόπο ότι θα είναι αδύνατο να επιβιώσει χωρίς την καλή θέληση και την αναγκαία δύναμη αυτού του Ηγεμόνος, γι’ αυτό και θα πρέπει να γίνουν όλα τα αναγκαία ώστε αυτός να διατηρηθεί στην εξουσία. Η Πόλη η οποία έχει επιλέξει να ζεί ως ελεύθερη κοινωνία, ευκολότερα θα συνεχίσει να ζεί με αυτόν τον τρόπο εάν δραστηριοποιηθούν προς το σκοπό αυτό οι πολίτες της, υπό την προϋπόθεση ότι ο Ηγεμόνας επιθυμεί όλα αυτά και δεν έχει κάποια άλλα σχέδια στο μυαλό του.

Η σχέση της Παναγίας με τις Ομηρικές συλλήψεις.

Η εισαγωγή της λατρείας της Παναγίας Μαρίας στην χριστιανική θρησκεία, σηματοδοτεί την εισαγωγή της απαραίτητης θηλυκής (φυσικής) δυνάμεως σε μία θρησκεία. Από τα βάθη του χρόνου, από τα βάθη της Μινωϊκής πρώτης θρησκείας, η Φύση, ως σύνολο χαοτικών δυνάμεων οι οποίες μεταφέρουν δυνάμεις και ενέργειες απαραίτητες στην ανθρώπινη εξέλιξη και ιστορια, αυτή η Φύση μορφοποιούσε Θεές ως μεταφορείς Όντων και Κοσμικών προτύπων.

Η Παναγία αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι η χριστιανική θρησκεία αποτελεί συνέχεια των μορφοποιήσεων των συμπαντικών δυνάμεων οι οποίες μετατρέπονται σε θείες προκειμένου να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν το ανθρώπινο γένος: παλαιός ο τρόπος, νέα η μορφή. Το ζητούμενο λοιπόν είναι πόσα πράγματα δανείζεται η μορφή της Παναγίας από τις προϋπάρχουσες θρσκείες (όταν ομιλούμε για προϋπάρχουσες θρησκείες εννοούμε όσα κείμενα ομιλούν περί των θρησκειών (τα Ομηρικά έπη παραδίδουν ολοκληρωμένη άποψη για το Ολύμπιον Θείον).

Μας έρχεται λοιπόν στο μυαλό μας η Αναδυομένη Αφροδίτη, η στιγμή της γενέσεως της Αφροδίτης, η οποία αναδύεται εκ του βυθού της Θαλάσσης. Η Αφροδίτη δεν γεννάται, μεθίσταται, απλά αλλάζει κατάσταση ύπαρξης: από τα βάθη της θαλάσσης, του χάους , της αγνώστου και περιπλεκομένης Φύσεως αναδύεται εις την διάστασίν μας. Πρόκειται λοιπόν για μία Μετάσταση, για μία απλά Οντολογική αλλαγή ενός ήδη υπάρχοντος Όντος: διότι η Γυναίκα Είναι ο Άνδρας Γίγνεται (όλοι θυμόμαστε τον Ηρακλή νεογέννητο στην κούνια να πνίγει τα φίδια δηλαδή τις πολλαπλές οντολογικές απολήξεις και επιλογές επιλέγοντας τον δικόν του Εαυτόν). Η Ελληνική κοσμοθέαση κατενόησε ότι η Μορφική Γυνή ήδη Υπό-άρχει υπό των αιωνίων μεταλλασσομένων οντολογικών δυνάμεων, άρα πάντα αυτές οι δυνάμεις υπάρχουσιν άρα πάντα η Γυνή υπάρχει, άρα απλά μεθίσταται, αλλάζει, μεταφέρεται από διάσταση σε διάσταση, μεταφέροντας τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες κτίζουν κόσμους και ανθρώπους.

Άρα η Μετάσταση της Αφροδίτης μεταφέρει τις συμπαντικές δυνάμεις της Θεάς στον παρόντα κόσμο, οι οποίες δεν γεννιούνται απλά ήδη Είναι και ως τέτοιες μεταφέρονται και στον κόσμο μας από τον προηγούμενο κόσμο, από τα βάθη (θάλασσα) του προηγουμένου κόσμου. Ώστε η χριστιανική θρησκεία υιοθέτησε την ήδη αυτή υπάρχουσα οντικότητα των Ελλήνων κοσμοθεωριστών. Η Παναγία λοιπόν μετέστη, μεθίσταται, μεταφέρει τις δυνάμεις της Φύσεώς της στον επόμενο κόσμο, ώστε εκεί να μεταφερθούν οι δυνάμεις τις οποίες σύμφωνα με την καινή διαθήκη και την ιερά παράδοση, της μετέφερε ο τριαδικός θεός. Υπεράνω όλων όμως ο χριστιανισμός υιοθέτησε την μετάσταση των Ελλήνων διότι έπρεπε να επιτύχει την οντολογική συνέχεια επί του συστήματός της.

Αναλύοντας την Ειρωνική μέθοδο του Σωκράτους.

Το ρ.είρω (ενώνω, συνδυάζω κλ.π) αποδεικνύει την οντολογική φύση της Ελληνικής γλώσσης. Οι λέξεις πλάσθηκαν προκειμένου να καταδείξουν την ήδη υφισταμένη οντολογική δύναμη και όχι για να δημιουργήσουν κάτι το νέο: Καμμία λέξη δεν εγέννησε έννοια ή πράξη, όλες αναφέρονται στο ήδη υπάρχον. Άρα ο Σωκράτης διά του είρω, της Ειρωνικής του μεθόδου, έπρεπε να κινήσει την ήδη οντολογικώς υπάρχουσα δύναμη της συνένωσης. Άρα ο Σωκράτης διά της Ειρωνικής του μεθόδου δεν εδημιούργησε κάτι καινούργιο: κανείς φιλόσοφος δεν εδημιούργησε κάτι το καινούργιο: απλά διά των λέξεων μετήλλαξαν και εφανέρωσαν μία νέα εκδοχή ήδη υφισταμένων κινήσεων και πραγμάτων.

Άρα ποιο ήδη υπάρχον πράγμα, έννοια, συμβάν, εφανέρωσε ο Σωκράτης διά της ειρωνικής του μεθόδου: η απάντηση δείχνει συμπαντικώς απλή: ο Σωκράτης μιμήθηκε τον Οντολογικό τρόπο σύμφυρσης των αντιθέτων: Το σύμπαν λοιπόν διαπράττει ειρωνεία όταν συνθέτει το πύρ και το ύδωρ, τον αέρα και την γαία. Ο κόσμος ειρωνεύεται όταν συνδέει το άρρεν και το θήλυ, τον ήλιο με τα φυτά. Όλα είναι ειρωνεία, ένωση αντιθέτων, σύμφυρση διαφορετικών πραγμάτων με σκοπό ένα νέο όν, μία νέα ζωή, μία νέα οντολογική πορεία και οδό.

Η Αντιγόνη ειρωνεύθηκε τον Κρέοντα όταν ένωσε τους αγράφους νόμους με τους γραπτούς, ο Οιδίποδας ήταν Είρων όταν ένωσε την Οντολογική γνώση με την εμπειρική άμεση αισθητηριακή γνώση. Επειδή κάθε τέτοια ένωση μας φαίνεται παράξενη και κάποιες φορές παράδοξη επικράτησε το να συνδυάζουμε την ειρωνεία κυρίως με το γελοίο, αλλά ουδεμία σχέση ενδογενής υπάρχει ανάμεσα στο γελοίο και στην ειρωνεία: η ειρωνεία είναι μία βαθυτάτη οντολογική πορεία συνένωσης των αντιθέτων ώστε να αποκαθίσταται η πραγματική γνώση του Όλου Όντος.

Ο Εμπεδοκλής ήταν ο μέγας Είρων Οντολόγος Φιλόσοφος.Διά της Φιλότητος ειρωνεύθηκε, ένωσε, τις ποικίλες συμπαντικές δυνάμεις του θερμού και του ψυχρού, του αερίνου και του υδατίνου, προκειμένου να παρουσιάσει το Όν ως όλον: ώστε μέσα από την Ολότητα να αποκαλυφθεί κάθε οδός και τρόπος του Όντος: άρα η Ειρωνεία ως Ένωσις των Αντιθέτων ολοποιεί τα Όντα και αποκαλύπτει οδούς, τρόπους, έννοιες και σκοπούς.

Ο Σωκράτης διαμορφώθηκε ως Φιλόσοφος ως Πολίτης μέσα στην Πόλη. Τι σημαίνει πνευματικώς και πρακτικώς ολο αυτό; Σημαίνει εξαιρετική ταξινόμηση των πνευματικών και ηθικών δυνάμεων οι οποίες οργανώνουν τον Πολίτη μέσα στην Πόλη: Ο κόσμος του Αγαθού έγινε η μεγάλη δεξαμενή: μέσα από αυτήν την δεξαμενή αντλήθηκαν όλες εκείνες οι ιδέες και οι αξίες οι οποίες θεωρήθηκαν ως εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου: αναφερόμαστε στο Καλό, το Ωραίο, το Ωφέλιμο, το Χρήσιμο. Όμως ο κόσμος των ιδεών θα πρέπει να εξωτερικευθεί, θα πρέπει οι εσωτερικές ιδέες να γίνουν εξωτερικές ηθικές αξίες ώστε να μεταλλαχθούν σε αρετές, γεννώντας το τέλειο πρότυπο του Πολίτου σε μία ευνομούμενη Πόλη.

Ο Σωκράτης είρει, ειρωνεύεται, ενώνει, συνδυάζει, ακριβώς τις ήδη υπάρχουσες ιδέες και αξίες οι οποίες εκ του κόσμου του αγαθού ενυπάρχουν σε κάθε άνθρωπο, με τις δυνητικές ηθικές πράξεις οι οποίες διά των αρετών θα δέσουν τις ανθρώπινες πράξεις με τις ιδέες και τις αξίες μετατρέποντας τις ανθρώπινες πράξεις σε ηθικές διότι θα έχουν ως κίνητρο αγαθές ιδέες και αξίες. Άρα η σωκρατική ειρωνεία είναι η ένωσις των εσωτερικών ιδεών με τις εξωτερικές πράξεις, η ένωση του πνεύματος με την ηθική. Αυτό όμως ήταν κάτι το πολύ δύσκολο.

Διότι η ιδέα του Ωραίου για κάποιους ήταν δεμένη με την δύναμη του ισχυροτέρου. Η δύναμη του καλού ήταν για κάποιους δεμένη με την ενέργεια των ισχυρών. Άρα ο Σωκράτης ως νέος Εμπεδοκλής επρεπε να είρει, να ειρωνευθεί, να ενώσει, τις ιδέες του κόσμου του Αγαθού (που όλοι έχουμε μέσα μας) με τις πρέπουσες ηθικές αξίες ώστε να παραχθεί ένας ωραίος Πολίτης σε μία Καλή Πόλη. Ο Κόσμος του Αγαθού είναι ο οδηγός ως ο πρώτος Είρων ώστε ο Σωκράτης να διεξάγει σωστά την Ειρωνική του συνδυαστική επέμβαση. Ο Κόσμος του Αγαθού συνδυάζει το σύνολο των ιδεών του με τον κόσμο της αρμονίας και τον άνθρωπο της συμμετρίας, ο κόσμος του Αγαθού παράγει και εξωτερικεύει το ωραίο και το καλό ως συμμετρία και αρμονία. Άρα παρόμοια θα πρέπει να εργασθεί και ο Σωκράτης ώστε ο Άνθρωπος ως προτύπωση του κόσμου του Αγαθού να εξωτερικεύσει πράξεις αρετών προς ένα κόσμο και έναν Πολίτη αρμονίας και συμμετρίας.

Διαβάζοντας τον Πλωτίνο στους Ελευθέρους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού.

Δίδεται το Σχεδίασμα Β΄από τους Ελευθέρους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού:

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Β'

1
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω γω στο χέρι;
Οπού συ μου 'γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».

2
Το Μεσολόγγι έπεσε την άνοιξη· ο ποιητής παρασταίνει τη Φύση, εις τη στιγμή που είναι ωραιότερη, ως μία δύναμη, η οποία, με όλα τ' άλλα και υλικά και ηθικά ενάντια, προσπαθεί να δειλιάσει τους πολιορκημένους· ιδού οι Στοχασμοί του ποιητή:

Η ζωή που ανασταίνεται με όλες της τες χαρές, αναβρύζοντας ολούθε, νέα, λαχταριστή, περιχυνόμενη εις όλα τα όντα· η ζωή ακέραιη, απ' όλα της φύσης τα μέρη, θέλει να καταβάλει την ανθρώπινη ψυχή· θάλασσα, γη, ουρανός, συγχωνευμένα, επιφάνεια και βάθος συγχωνευμένα, τα οποία πάλι πολιορκούν την ανθρώπινη φύση στην επιφάνεια και εις το βάθος της.

Η ωραιότης της φύσης, που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς την ανυπομονησία να πάρουν τη χαριτωμένη γη, και εις τους πολιορκημένους τον πόνο ότι θα τη χάσουν.

Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,
Κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλειούνε.

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,
Και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
Κι ολόλευκο εσύσμιξε με τ' ουρανού τα κάλλη.
Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ' έφθασε μ' ασπούδα,
Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·
Το σκουληκάκι βρίσκεται σ' ώρα γλυκιά κι εκείνο.
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει·
Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

Τρέμ' η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.

Σκέψεις επί του ποιήματος.

Ο Σολωμός –όπως ακριβώς και ο Πλωτίνος-ξεκινά από το γεγονός. Για αυτό εξάλλου το λόγο (όπως και ο Όμηρος) είναι τεράστιος Ποιητής: διότι δεν προσπαθεί να προσαρμόσει μία άλογη μεταφυσική στον κόσμο, αλλά ξεκινά από το Γεγονός ώστε να βοηθήσει τους Ανθρώπους να κατευθυνθούν με όπλο το Λόγο.