Γιατί η Εργασία ανέστρεψε το κοσμικό είδωλο;

 

Γιατί η  Εργασία ανέστρεψε το κοσμικό είδωλο;

Τι πραγματικά σημαίνει και αντιπροσωπεύει η εργασία; Ας αντιμετωπίσουμε το όλο θέμα παραγωγικά. Το σύμπαν ως κίνηση πλανητικών δυνάμεων και ενεργειών εργάζεται. Κινείται, μεταφέρει δυνάμεις και ενέργειες, συντηρεί και δημιουργεί  κόσμους. Άρα η εργασία είναι κίνηση, συντήρηση, εξέλιξη και δημιουργία. Ο Εργάτης είναι η δύναμη και η ενέργεια η οποία προωθεί το σχέδιο του Όντος, του Είναι, του Σύμπαντος, του Ανθρώπου, της Κοινωνίας.

Η Φύση γύρω μας εργάζεται αενάως και αδιαλείπτως. Κινεί, δημιουργεί, αναπαραγάγει, εξελίσσει, μεταφέρει ποικίλες δυνάμεις, ενέργειες, κινήσεις. Άρα θα μπορούσαμε να ορίσουμε την εργασία ως κίνηση, μεταφορά, ολοκλήρωση, ποικίλων δυνάμεων και ενεργειών, οι οποίες εξελίσσουν ένα ολοκληρωμένο οντολογικό σχέδιο. Καλλίτερα. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως εργασία την ενεργό ολοκλήρωση ενός κεντρικού οντολογικού σχεδίου περί του κόσμου, του ανθρώπου, περί του όλου εμψύχου οντικού σύμπαντος.

Άρα η Εργασία αποτελεί υψίστη Οντολογική λειτουργία, η οποία μεταφέρεται και στα Όντα. Ο Άνθρωπος εργάζεται για να κινήσει εντός του τις συμπαντικές  δυνάμεις τις  οποίες δέχεται κάθε ημέρα. Για αυτό ο Σωκράτης θα αναφωνήσει: Μουσικήν ποίου και εργάζου. Επίσης το νοούν Υποκείμενο εργάζεται  προκειμένου να μεταφέρει τις φυσικές δυνάμεις προς όφελός του. Δημιουργεί γεωργία, αναπτύσσει την αλιεία και την κτηνοτροφία.

Αυτή όμως η Εργατική κίνηση καλύπτει όλους τους δημιουργικούς, πνευματικούς ψυχικούς και σωματικούς του ανθρώπου και της κοινωνίας. Άρα η Εργασία καθίσταται κεντρικός άξονας δημιουργίας του Ανθρώπου και της Ιστορίας του διότι η Εργασία αναδιανέμει και συνεχώς ταξιθετεί το σύνολο των παρεχομένων δυνάμεων δόμησης του Ανθρωπίνου κόσμου. Ο θεός της γένεσης εργάζεται για να δημιουργήσει τον  κόσμο, ο Δίας εργάζεται για να νικήσει τους Τιτάνες και τους Γίγαντες. Όλα είναι Κίνηση, Εργασία, δημιουργικότητα, αναδιανομή και ταξιθέτηση των παρεχομένων Οντολογικών δυνάμεων.

Πράγματι εάν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι η Εργασία εδημιούργησε τον κόσμο. Ο κεντρικός συμπαντικός Νούς εργάζεται αόκνως προς αυτήν την κατάσταση. Οι άνθρωποι εργάσθηκαν και διαμοίρασαν συμπαντικές δυνάμεις στη γή προκειμένου διά της θρησκείας, της φιλοσοφίας, να χαράξουν τα όρια του πολιτισμένου ανθρώπου και της Πόλης: οι Μινωίτες εργάσθηκαν και μετάφεραν συμπαντικές δυνάμεις στον πολιτισμό τους δημιουργώντας θρησκεία, πόλη, διάλογο με το σύμπαν ώστε μέσα από την αλληλομεταφορά φυσικών δυνάμεων να δομηθεί ο άνθρωπος, η πόλη, ο πολιτισμός. Οι θεοί τους μεταφέρουν πολύτιμες συμπαντικές δυνάμεις αναγκαίες για τη δόμηση του Πολιτισμένου ανθρώπου και της πόλης.

Η Εργασία λοιπόν αναδεικνύει τον πολιτισμό, τον νοούντα Άνθρωπο, την πόλη. Όχι τυχαία η εργασία του τρωϊκού πολέμου αναδεικνύει τον Άνθρωπο , την Πόλη, τον Ανθρωποκεντρικό πολιτισμό: η Εργασία του Πολέμου διακρίνει τις συμπαντικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες θα κτίσουν την Ανθρωπίνη και Πολιτική προσωπικότητα και του Υποκειμένου και της Πολιτείας: η Εργασία ως δομική και δημιουργική μεταφορά οντολογικών δυνάμεων αποτελεί υψίστη οντολογική δημιουργία, για αυτό και ο Μάρτιν Χάίντεγγερ αφιέρωσε τόσες σελίδες στην έννοια του κτίζειν.

Ο Ησίοδος κατάλαβε κάτι το πολύ σημαντικό. Ο Όμηρος μέσα από την Μούσα του εργάσθηκε δημιουργικά και μετέφερε στη γή το πρότυπο του ωραίου ανθρώπου και της ωραίας κοινωνίας. Όλα αυτά μάλιστα βασίζονται στην εργασία: διότι ο Αχιλλέας (ε)οργ(α)ίζεται, κινεί την ψυχή του, αναδύει συναισθήματα πολύτιμα για την ανθρώπινη γνώση, κίνηση, προσωπικότητα, ιστορία. Ο Οδυσέας εργάζεται εκπληρώνοντας το νόστο του, αποδεικνύοντας ότι η εργασία με βάση το νού  και την κίνηση ολοκληρώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί προς το σκοπό του. Ας προσέξουμε όμως οι Εργάτες (Οδυσσέας και Αχιλλέας) διαχειρίζονται συμπαντικές δυνάμεις τις οποίες και μετατρέπουν σε συναισθήματα και σκέψεις, σε υλικά δόμησης της ανθρώπινης προσωπικότητας.

The Unique and Its Property Max Stirner.

 

files.libcom.org/files/Stirner%20-%20The%20Unique%20and%20Its%20Property.pdf

Θεωρούμε ότι πρόκειται για το πλέον Οντολογικό βιβλίο  το οποίο αποτυπώνει την γνησία Οντολογική Πορεία του Μόνου Ανθρώπου...

Yes, the whole world is haunted! -Only is haunted? -No, it itself haunts, it is eerie through and through, it is the changing apparent-body of a spirit; it is a phantasm. What else is a ghost but an apparent body, but an actual spirit? Now the world is "vain;' is "empty;' is only dazzling "appearance"15; its truth is solely the spirit; it is the apparent-body of a spirit. Look around near or far, a ghostly world surrounds you everywhere; you always have "apparitions" or visions. Everything that appears to you is only the appearance of an indwelling spirit, is a ghostly "phenomenon"; the world is to you only a "phenomenal world" behind which the spirit moves its essence. You "see spirits." Are you perhaps thinking of comparing yourself to the ancients who saw gods everywhere ? Gods, my dear modern, are not spirits; gods do not reduce the world to an appearance and do not spiritualize it. But to you the whole world is spiritualized and has become a mysterious ghost; so don't be surprised if you also find nothing but a phantasm in yourself Doesn't your spirit haunt your body, and isn't the former alone the true and the real, the latter only the "transitory, empty" or an "appearance"? Aren't we all ghosts, eerie essences, who await "deliverance" -that is to say, "spirits"? Since the spirit appeared in the world, since "the Word became flesh," since then the world has been spiritualized, enchanted, a phantasm. You have spirit, because you have thoughts. What are your thoughts ? -Spiritual essences. -And so not things ? -No, but the spirit of things, the main point of all things, their innermost aspect, their-idea. -So what you think is not just your thought ? -On the contrary, it is the most real aspect, what is really true in the world; it is the truth itself; if! only truly think, I think the truth.

Διδάσκοντας τη θεματική Έκθεση-Έκφραση. Ο συνδυασμός του μεταδομισμού και της παραγωγής ιδεών και γραπτού λόγου.

 

Διδάσκοντας τη θεματική Έκθεση-Έκφραση. Ο συνδυασμός του μεταδομισμού και  της παραγωγής  ιδεών και γραπτού λόγου.

Μαθητές και Εκπαιδευτικοί πλέον ευρίσκονται στην εποχή της ήδη προσφερομένης πληροφορίας. Αυτή η διαπίστωση είναι και γνωσιολογικής αλλά και ηθικής συνάμα φύσεως. Ας την προσέξουμε: Πλέον οι Μαθητές και οι Εκπαιδευτικοί ήδη είναι μέλη ενός νοητού κόσμου κοινής πληροφορίας, η κοινής δυνητικής προσφερομένης πληροφορίας. Είναι μέλη ενός κοινού κόσμου προσφοράς γνώσεων, ιδεών και αξιών. Άρα κατά το Σωκρατικό μοντέλο γνώσης, συζητούμε πώς ένας κόσμος κοινών πληροφοριών δύναται να μεταφερθεί στην παραγωγή λόγου, στην Έκθεση Έκφραση η οποία ζητεί από το μαθητή να αυτοεκφρασθεί.

Όλο αυτό είναι η επιστροφή του Σωκρατικού  μοντέλου: οι αρχές του Σωκρατικού μοντέλου είναι όμοιες με  τις σκεπτικές αρχές της Έκθεσης Έκφρασης. Εάν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι ο Σωκρατικός πνευματικός κόσμος διαθέτει πολλά κοινά με τον σημερινό πληροφοριακό κόσμο. Ο Σωκράτης  πρέσβευε την προΰπαρξη του ανθρώπου στον κόσμο του αγαθού. Ήδη οι μαθητές προσέρχονται στο σχολείο έχοντας αποκτηθείσα  γνώση μέσα από τον κόσμο της πληροφορίας. Ο Σωκράτης πίστευε ότι η Ατομική Εσωτερική γνώση πρέπει να μετατραπεί σε εξωτερική πολιτική ηθική πράξη διά των Αρετών. Το ίδιο όμως πρεσβεύουν και οι έφηβοι οι οποίοι επιθυμούν την εσωτερικώς αποκτηθείσα πληροφορία να την μετατρέψουν  σε ατομικό τους βίωμα ενταγμένοι σε δικές τους κοινωνικές ομάδες.

Άρα στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας θα πρέπει να διαχωρισθούν εννοιακά, ιστορικά, δομικά, οι θεματικές ενότητες του μαθήματος. Π.χ η θεματική ενότητα του βιβλίου θα πρέπει να δομηθεί αναλόγως. Στους μαθητές μπορεί να ανατεθεί ψηφιακή πλοήγηση με βάση την ιστορική διαχώριση. Να μάθουν για την μεταφορά της  γνώσης σε εποχές κατά τις οποίες δεν υπήρχε βιβλίο: να ερευνήσουν την πνευματική και κοινωνική προσφορά του βιβλίου όταν αυτό ανακαλύφθηκε. Μέσα από την παράδοση ηλεκτρονικών τόπων και βιβλιογραφικών παραπομπών δύναται ο μαθητής να κατανοήσει ότι όταν ο Γουτεμβέργιος προσέφερε με την τυπογραφία του άπειρες αγίες γραφές ουσιαστικά άλλαξε την πολιτιστική ροή του κόσμου: διότι πλέον δεν ήταν μόνον ο πάπας ο φορέας λόγου του Ιησού αλλά το σύνολο των πιστών είχε άποψη   για το λόγο του θεού, άρα το βιβλίο έγινε μέρος μίας μορφωτικής επανάστασης, ουσιαστικά έστρωσε το δρόμο στην μετατροπή της χριστιανικής πίστης  σε υποκειμενική εσωτερικότητα (Προτεσταντισμός): άρα γεννάται το βασικό επιχείρημα: το βιβλίο αντιπροσωπεύει τη γνώση η οποία μεταβάλλει ανθρώπους και εποχές.

Άρα η ψηφιακή εποχή ειδικά στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας κατά τρόπο θεματικό επαναφέρει το σωκρατικό μοντέλο μάθησης: οι μαθητές μέσα από την κριτική καθοδήγηση του διδασκάλου μπορούν να ενημερώνονται και ήδη να αποκτούν όλο εκείνο το υλικό το οποίο καλύπτει το θεματικό πεδίο της έκθεσης.

Στον ιστορικό, φιλοσοφικό, θεολογικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, οικονομικό, καθημερινό τομέα. Οι μαθητές στο μάθημα της  Έκθεσης ήδη διά των ψηφιακών εργαλείων θα πρέπει να προσέρχονται στις σχολικές αίθουσες ως ήδη γνωρίζοντες πολλές πληροφορίες για τη θεματική πρόταση που πρέπει να αναλύσουν. Βέβαια σε αυτό το σημείο επέρχεται η επιρροή του μεταδομισμού, η οποία εγγυάται την ενεργό και προσωπική δημιουργική γραφή των μαθητών.

Η εφαρμογή της σχολής του μεταδομισμού στο μάθημα της Έκθεσης Έκφρασης είναι αναγκαία  διότι μετατρέπει το μαθητή σε συνδημιουργό μέσα από την παραγωγή του του λόγου, και όχι απλούς αναπαραγωγούς υφισταμένων αντιλήψεων. Το σύνολο των μεταδομιστών καταλήγουν σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Υπάρχουν κεντρικές ιδέες και αξίες και δομές και έννοιες οι οποίες καθορίζουν την ιστορική, πολιτιστική και πολιτική εξέλιξη του ανθρώπου και του  κόσμου του. Αυτές ποικίλουν ανά εποχή αναλόγως των επικρατουσών ιδεών και αξιών. Το κοινό υπόβαθρο όλων αυτών είναι η κοινή έλλογος και ηθική ανθρωπίνη ταυτότητα.

Περί της μείωσης των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην Α΄λυκείου.

 

Περί της μείωσης των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην Α΄λυκείου.

Ας  ξεκινήσω αυτές τις σκέψεις  αναφέροντας κάτι το οποίο το έχω σημειώσει πάμπολλες φορές.  Δεν υπάρχουν ούτε Αρχαία Ελληνικά ούτε Νέα Ελληνικά. Μία ενιαία, διαχρονική, δομημένη Ελληνική γλώσσα υπάρχει. Η οποία είναι καθαρά  κυκλική στην σύλληψή της. Ξεκινά από την ονοματοθεσία συμπαντικών δυνάμεων, συνεχίζει με την λεξικοποίηση φυσικών δυνάμεων, έπειτα καταλήγει στον Άνθρωπο. Έχει η Ελληνική  πάμπολλες λέξεις για τον Άνθρωπο, αλλά προσοχή: σε σχέση με το Σύμπαν και τη Φύση: όλες οι Ελληνικές λέξεις είναι είτε μονές, διττές, ή τριττές, ή πολλαπλές στο νόημα: διότι ασχολούνται με τον Άνθρωπο ως τέτοιο, επίσης σε σχέση με τη Φύση και το Σύμπαν: όταν λοιπόν ο Όμηρος αναφέρει: νεφεληγερέτης Ζεύς, συνδέει τη δύναμη του συννέφου με την Ανθρωπίνη δύναμη: όπως το σύννεφο προκαλεί βροχή, ο Ελέγχων αυτά Δίας προκαλεί πράξεις: άρα όπως λειτουργεί η βροχή λειτουργεί και η πράξη: οι σκέψεις είναι τα σύννεφα που προκαλούν πράξεις, διότι ένας προσωποποιημένος ανθρώπινος θεός μας δείχνει ότι ένα  είναι η φύση με τον  Άνθρωπο.

Αυτά είναι τα «Αρχαία» Ελληνικά, τα οποία είναι νεώτατα: διότι ο Άνθρωπος, ο νέος, και σήμερα και πάντοτε,  έχει ανάγκη να προσδιορίζεται σε σχέση με τη Φύση, και το Σύμπαν: πρώτα πείσαμε τους Νέους μας ότι είναι ό,τι φαίνονται, αισθητηριακές μηχανές, μηχανήματα ελεγχόμενα, καταναλωτικά όντα: έπειτα καταργούμε σιγά-σιγά και σταθερά τα «Αρχαία» Ελληνικά. Βαθύτατα λυπούμαι. Η κατάργησις των «Αρχαίων» Ελληνικών σηματοδοτεί μία μεγάλη ήττα του Ελληνικού σχολείου. Το Ελληνικό σχολείο νικάται από την σύγχρονο καταναλωτική κοινωνία. Το σύγχρονο σχολείο καθοδηγείται από την σύγχρονο Ελληνική κοινωνία του life style, των πρωϊνάδικων, των διαφημίσεων, των reality show. Ενώ λοιπόν είναι στη φύση του σχολείου να διαμορφώνει το κοινωνικό και πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι, το σημερινό σχολείο ακολουθεί την πεπτωκυία μηχανιστική και υλιστική κοινωνία: διότι πρώτα η κοινωνία δηλώνει ότι δεν χρειάζεται τα «Αρχαία» Ελληνικά, διότι θέλει η κοινωνία σήμερα απλά μία γλώσσα ιερογλυφικής πρωτόγονης βασικής επικοινωνίας: τα «Αρχαία» Ελληνικά τα οποία οντολογικώς και ηθικώς εξελίσσουν τον Άνθρωπο, τα καταργεί αργά και σταθερά η ίδια η Ελληνική κοινωνία, και έπειτα μειώνονται ως ώρες διδασκαλίας στο σχολείο.

Η κοινωνία θέλει απλή επικοινωνία: λίγο πρίν την ολοκλήρωση της ψηφιακής  μαζοποίησης. Λές και όλα δουλεύουν και εργάζονται προκειμένου να συρρικνωθεί η γλώσσα και να χωρέσει στα κομπιούτερ: να γίνει pr, γκρ, φερ, φατ. Κρίμα. Η Ελληνική κοινωνία δεν θεωρεί πλέον  ότι ο Άνθρωπος Είναι ό,τι του λέγει και του διδάσκει η Γλώσσα για το Θεό, το Σύμπαν, τους Άλλους, τον Εαυτό του. Θεωρεί ότι ο Άνθρωπος είναι ό,τι του λέγει η τηλεοραση και το ψηφιακό συνονθύλευμα. Δυστυχώς ο Λόγος δεν ομιλεί, ο λόγος  του όλου  και της οδού συνεχείας μας. Απομονωμένοι στην υλική σπηλιά μας ζούμε με άρτους  και θεάματα, δεν έχουμε ανάγκη τη γλώσσα ως όχημα προς το Είναι και τις Αλήθειες συνεχειάς μας.

Ή ίδια η κοινωνία, ο τρόπος ζωής μας, η τηλεόραση που τόσο μας κατευθύνει, όλες αυτές οι πηγές δόμησης του ανθρώπου σήμερα, έχουν καταργήσει τα «Αρχαία» Ελληνικά: το σύνολο των καταστημάτων φέρουν ξενικούς τίτλους, το σύνολο των τηλεοπτικών εκπομπών επίσης, κάποιοι είναι managers αλλά όχι διευθυντές, κάποιοι άλλοι contrarontai αλλά δεν ερίζουν κ.λ.π. Το λεξιλόγιο δημοσίων προσώπων είναι στα όρια του ευτελούς, εντός της  βουλής των Ελλήνων καιρό τώρα έχει καταργηθεί η  «Αρχαία» Ελληνική γλώσσα. Σκάσε αντί για παύσε, λαμόγιο αντί για ιδιοτελής και ευήθης και ούτω κάθε εξής.

Απόσπασμα απο το υπό έκδοσιν βιβλίον μου: ο Μακιαβέλι και ο Τίτος Λίβιος.

 

Περί της θρησκείας των Ρωμαίων.

Αν και ο Ρωμύλος θεωρείται ως ο καθεαυτός οργανωτής της Ρώμης, η Ρώμη μάλιστα σαν καλή κόρη σε αυτόν οφείλει τη γέννησή της και την όλη εξέλιξή της, οι δυνάμεις που κινούν την ιστορία επειδή έκριναν ότι όλα όσα έκανε ο Ρωμύλος δεν αντέχουν πλέον στο πέρασμα του χρόνου, οι θεσμοί που αυτός εισήγαγε δεν επαρκούσαν για την πορεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτές οι δυνάμεις λοιπόν παρότρυναν τη Σύγκλητο να εκλέξει το Πομπήϊο Νουμά στη θέση του Ρωμύλου ως διάδοχό του, άρα όσα είχε παραλείψει να πράξει ο Ρωμύλος αργά ή γρήγορα θα τα έφερνε προς πραγμάτωση ο Πομπήϊος Νουμάς. Ο Πομπήϊος Νουμάς συνάντησε έναν εξαγριωμένο όχλο και πράγματι προσπάθησε να τον φέρει υπό την κοινωνική ισχύ των νόμων και της κοινωνικής υπακοής ώστε να επιτευχθεί η πρακτική της ειρήνης, η επιστροφή στη θρησκεία ως θεσμό απαραίτητο προκειμένου να διατηρηθεί ο πολιτισμός και η καλλιέργεια των ανθρώπων, τα οργάνωσε μάλιστα όλα αυτά κατά ένα τέτοιο τρόπο ώστε για πολλούς αιώνες να μη φοβούνται τόσο το θεό όσο τους θεσμούς της Πολιτείας, κάτι που διευκόλυνε κάθε επιχείρηση της Συγκλήτου ή όσα οι ισχυροί και δυνατοί Ρωμαίοι πολίτες  είχαν στο μυαλό τους να πράξουν και να εφαρμόσουν. Όποιος τελικά ασχοληθεί με τις άπειρες αντιδράσεις του Ρωμαϊκού Λαού (έχουν εκτιμηθεί από τους ειδικούς) συλλογικά αλλά και καθενός ξεχωριστά και ατομικά, όταν ο Λαός αποφάσιζε και έπραττε κάποια πράγματα από μόνος του, θα φανεί ότι αυτού του είδους ο Λαός φοβόταν περισσότερο τη μη τήρηση των όρκων παρά την παραβίαση των νόμων, όπως πράττουν εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι φοβούνται περισσότερο το θεό παρά τους ανθρώπους, κάτι που είναι φανερό στο παράδειγμα του Σκιπίωνα αλλά και του Μανλίου Τορκάτου, διότι μετά την ήττα των ρωμαϊκών στρατευμάτων στις Κάννες, πολλοί ρωμαίοι πολίτες είχαν συγκεντρωθεί σε διάφορα μέρη τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι, έχοντας ήδη πάρει την απόφαση να εγκαταλείψουν τη Ρώμη και την Ιταλία και να καταφύγουν στη Σικελία. Όταν ο Σκιπίωνας πληροφορήθηκε αυτά τα πράγματα που συνέβαιναν έτρεξε να συναντήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους κρατώντας γυμνό το ξίφος στο χέρι του, τους υποχρέωσε μάλιστα να ορκιστούν ότι δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. Ο Λούκιος Μάνλιος, ο πατέρας του Τίτου Μάνλιου, ο οποίος αργότερα ονομάσθηκε Τορκάτος, κατηγορήθηκε από το Μάρκο Πομπώνιο, έναν από τους εκπροσώπους των Πληβείων: πρίν την ημέρα που ορίσθηκε ώστε να εκδικασθεί η κατηγορία αυτή ο Τίτος πήγε να συναντήσει το Μάρκο και τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει εάν δεν απέσυρε την κατηγορία ενάντια στον πατέρα του, υποχρεώνοντάς τον να ορκισθεί ότι θα το πράξει αυτό, ο Μάρκος τρομοκρατημένος από το σπαθί που έφερε ο Τίτος απέσυρε τις κατηγορίες από το πρόσωπο του Λουκίου. Ώστε λοιπόν οι πολίτες οι οποίοι ούτε η αγάπη για την πατρίδα τους αλλά ούτε και ο σεβασμός για τους νόμους της ήταν σε θέση να τους κρατήσουν στην Ιταλία , τελικά έμειναν στον τόπο τους παρακινημένοι από την αναγκαστική τήρηση ενός όρκου που αναγκάστηκα και έδωσαν , ο Μάρκος μάλιστα ο Πομπώνιος εξαφάνισε το μίσος που έτρεφε για το Λούκιο Μάνλιο λόγω του τραυματισμού που του είχε προκαλέσει ο γιός του, θεώρησε ότι αποκαταστάθηκε η τιμή του και ανανέωσε τους όρκους εμπιστοσύνης του. Βέβαια όλα αυτά προέκυψαν από τη θρησκεία και την πίστη σε αυτή τη λατρεία που είχε εισαγάγει ο Πομπήϊος Νουμάς στην Πόλη της Ρώμης. Αυτός ο οποίος προσεκτικά και ενδελεχώς θα μελετήσει την ιστορία της Ρώμης, θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει σε ποιο βαθμό η θρησκεία βοήθησε στο να χειραγωγηθούν τα στρατεύματα καθώς αυτή επανένωσε τους Πληβείους, καθοδήγησε τους ανθρώπους προς το καλό και σύνδεσε την αδυναμία των ανθρώπων με την πραγματική αισχύνη.

Η Οντολογική θέση της Γυναίκας στην Αρχαία Αθήνα.

 

Η Οντολογική θέση της Γυναίκας στην Αρχαία Αθήνα.

Θεωρείται ότι η Γυναίκα στην Αθηναϊκή κοινωνία  των κλασσικών χρόνων  ήταν κατώτερη της θέσεως του Ανδρός. Η άποψη αυτή, όπως και πολλές άλλες είναι εντελώς ανιστόρητη υπό την έννοια ότι μεταφέρει σημερινά κριτήρια σε εκείνη την τόσο μακρινή σε εμάς  εποχή. Η Γυναίκα στην Αθηναϊκή κοινωνία κατείχε την Οντολογική Εστιακή της θέση ως Κέντρο της παραγωγικής ζωής. Διά της Γυναικός (Εστίας) μεταφερόταν στην Αθηναϊκή κοινωνία η ζωή, η Φύση, η Συνέχεια, το Όλον. Το λογικό λάθος το οποίο συμβαίνει  είναι το ότι δεν υπολογίζεται στη σημερινή εποχή ο τρόπος κατά τον οποίο έβλεπαν και αξιολογούσαν τη θήλεια και άρρενα δύναμη οι Αθηναίοι του 5^ου α.κ.χ. Οι Αθηναίοι των κλασσικών χρόνων δεν εννοούσαν κοινωνία ό,τι εμείς  εννοούμε σήμερα ως κοινωνία, επίσης ζούσαν σε ένα συμπαντικό περιβάλλον το οποίο εμείς έχουμε απολέσει μιάς και το σημερινό κοινωνικό μας περιβάλλον είναι  τελείως μαζοποιητικό και μηχανιστικό.

Σήμερα η κοινωνία ενώνει τους ανθρώπους ενώπιον των κοινών αγαθών τα οποία δύναται να αποκτήσει ένας άνδρας και μία γυναίκα εάν εργάζονται. Σε μία κοινωνία όπως η σημερινή όπου η ύλη έχει αποθεωθεί, ο άνθρωπος έχει αποκοπεί από τις συμπαντικές καταβολές του, επίσης όλοι χρειάζονται πλούτο για κατανάλωση συσσωρευμένοι στις άλογες πόλεις, σε μία τέτοια κοινωνία η γυναίκα έχει απολέσει τη συμπαντικότητά της και ο άνδρας της το διαστασιακό δομικό του ρόλο. Η λύση βέβαια είναι η άκριτη ισότητα διότι αλλοιώς θα υπήρχαν  ανείπωτες κοινωνικές εκρήξεις.

Όμως στην κλασσική Αθήνα η γυναίκα διατηρούσε την Εστιακή συμπαντική της θέση. Στις πορείες στις μεγάλες εορτές (προς τιμήν της Αθηνάς, της Δήμητρας κ.λ.π) οι Αθηναίες γυναίκες μετάφεραν πέπλα και άλλα αντικείμενα των θεών και σχεδόν εθεωρούντο ως αντιπρόσωποι των θεών επί της γής. Άρα οι Αθηναίες γυναίκες εθεωρούντο ως η έμψυχος ροή των συμπαντικών δυνάμεων επί της γής. Εάν σκεφθούμε ότι το επάγγελμα της μητέρας του Σωκράτους επηρέασε τη φιλοσοφία του, είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πόσο πολύ οι αρχέγονες  γυναίκες των Αθηνών μετέφεραν ανώτερες δυνάμεις στους οικείους τους διότι ήταν η Εστία επί της οποίας εφιλοξενούντο οι συμπαντικές δυνάμεις πρίν διά της ανδρικής δυνάμεως δομήσουν την Ανθρωπίνη Πολιτεία.

Θα μπορούσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε την παράλληλη πορεία των γυναικών και των ανδρών στην Αθήνα  των κλασσικών χρόνων: οι γυναίκες μετέφεραν τα συμπαντικά  υλικά ως  φύση (κτίζοντας στο μυαλό των ανθρώπων την Πόλη των αρετών και των αξιών)  προικίζοντας το ανδρικό μυαλό προκειμένου να δομήσει αυτή  την Πόλη στην βιωματική πραγματικότητα.

Στην Ελένη του Ευριπίδου η Θεονόη είναι η Ειδώ, αυτή που μεταφέρει τις συμπαντικές δυνάμεις επί της γής: η ίδια η Ελένη μεταφέρει τις Ωραίες δυνάμεις στους ανθρώπους. Η Περσεφόνη καθορίζει τις θείες ισορροπίες. Η Διοτίμα είναι η συμπαντική γυναίκα στο Συμπόσιο του Πλάτωνος, οι εταίρες μετέφεραν το σύνολο των ιδεών στους εμπόρους και ταξιδευτές αναπαράαγοντας τη σοφία του κλεινού άστεως.

Εκπαίδευση για την ιδιότητα του Παγκοσμίου Ενεργού Πολίτου.

 

Επιστημονικό Συνέδριο  (ΙΕΠ).

Τίτλος: Εκπαίδευση για την ιδιότητα του Παγκοσμίου Ενεργού Πολίτου.

Βασίλειος Μακρυπούλιας

Δρ.Φιλοσοφίας, Σ.Ε.Φιλολόγων Λέσβου.

vasilios888@yahoo.gr

Περίληψη εισηγήσεως.

Τίτλος: Η συμβολή του σχολείου στη διαμόρφωση ενός γνωστικού και ηθικού ενεργού πολίτου-μαθητού.

Εισερχόμενο το σχολείο στην ψηφιακή εποχή, αποκτά έναν πολύτιμο σύμμαχο. Μαζί με το παραδοσιακό κείμενο (το οποίο ήταν η γέφυρα ανάμεσα στον εκπαιδευτικό και στο μαθητή)  τώρα υπάρχει επίσης το εικονικό υλικό των ψηφιακών εργαλείων (διαδραστικοί πίνακες). Μέσα από την ολιστική adhoc(εν στιγμή) προβολή διαχρονικών και διαθεματικών εικόνων (ας θεωρήσουμε ένα εικονικό ψηφιακό γράφημα το οποίο δείχνει τη Ρώμη, το Βυζάντιο, τη Δύση διαχρονικά στην ίδια εικόνα με διαφορετικούς χρωματισμούς ώστε οι μαθητές να κατανοήσουν ότι ο ίδιος χώρος παρήγαγε μοντέλα ανθρώπινα και κοινωνικά αν και έμεινε ως χώρος ίδιος)  οι μαθητές δύνανται να αποκτήσουν  μία καθολική, διαχρονική, σφαιρική γνώση των διηνεκών ιδεών και αξιών οι οποίες εκίνησαν, εξέλιξαν, θα συνεχίσουν να κινούν και να εξελίσσουν, τον Άνθρωπο, τον κόσμο. Σύμφωνα με όλα αυτά οι μαθητές κατανοούν την Ενικότητα του Κόσμου και του Ανθρώπου (εννοιακώς) , την διαχρονικότητα των ιδεών (του καλού, του ωραίου)των αξιών (συμπαθείας, συνεργασίας, κοινωνικότητας) αντιλαμβάνονται  ότι σταδιακά οι άνθρωποι του σήμερα ως σκυτάλη παραλαμβάνουν αυτές τις αέναες διαχρονικές ιδέες και αξίες (οι οποίες έκτισαν τον κόσμο και δημιούργησαν τον προσωπικό άνθρωπο) έχοντας την αποστολή να προχωρήσουν τον κόσμο και τον Άνθρωπο περαιτέρω: Προβάλλοντας την εικόνα της Δύσης, χρωματίζοντας με διαφορετικό χρώμα την κάθε εποχή, οι μαθητές καταλαβαίνουν ότι ο Άνθρωπος της δύσης προχώρησε από το σωκρατικό μοντέλο του νοήμονος ανθρώπου στο κληρονομηθέν βυζαντινό μοντέλο του χριστιανικού προσώπου το οποίο αντιλαμβάνεται τον Κόσμο ως πεδίο δράσης των πνευματικών και ηθικών αξιών: Οι μαθητές καταλαβαίνουν ότι η Έννοια του Θεού, του Κράτους, ένωσε τον κόσμο κάτω από κοινές ιδέες και αξίες, οι άνθρωποι της μεταδιαφωτιστικής Ευρώπης (η οποία με διαφορετικό χρωματισμό προβάλλεται στον διαδραστικό πίνακα) έχουν σκέψεις, ιδιότητες, σκοπούς: η πίστη του Κοινού Λόγου ενώνει τους Ανθρώπους και τους καθιστά μέλη ενός Οικουμενικού Λογικού Κόσμου: όμως οι Έλλογοι άνθρωποι πρέπει να συνεχίσουν όλα όσα οι προηγούμενες ιστορικές εποχές εξέλιξαν: την εφαρμογή λογικών αρχών στον Άνθρωπο του σήμερα, στον Κόσμο και στο Περιβάλλον: διότι ο Έλλογος άνθρωπος όπως εξήλθε από την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό και σήμερα καλείται να δώσει σε παγκόσμια βάση το λογικό του αποτύπωμα, θεμελιώνοντας έναν κόσμο λόγου, ευημερίας, ισότητας και οικουμενικής ευδαιμονίας υπό τον Κοινό Λόγο. Το σχολείο πλέον μπορεί να προσφέρει αυτή τη διαθεματική και διαχρονική εκπαίδευση ώστε να γίνει κατανοητό ότι οι ιδέες και οι αξίες που έκτισαν τον κόσμο μας και τον Άνθρωπο του Προσώπου, μεταφέρονται, στους νέους του σήμερα οι οποίοι θα πρέπει να οραματισθούν τη δική τους προσφορά στην οικοδόμηση ενός κόσμου που θα στηρίζεται στον Κοινό λόγο, στην Κοινή ηθική πράξη σε σχέση με τον  Άνθρωπο και το περιβάλλον, διότι πλέον έχει γίνει αντιληπτό ότι η οικουμενικότητα του Νοός οδηγεί στην οικουμενικότητα της ενεργού πράξεως ενεργών πολιτών οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι ο Κοινός Λόγος θα ολοκληρώσει το ταξίδι του όταν εγκαθιδρύσει μία παγκόσμια κοινωνία Λόγου και λογικών πολιτών.

Λέξεις  κλειδιά: λόγος,  καθολικές έννοιες, εικόνα, ενεργός πολίτης, οικουμενικότητα. 

 

1. Η έννοια των καθολικών αρχών.

Η πορεία προς τον ενεργό πολίτη περνά από την κατοχύρωση των καθολικών αρχών οι οποίες θα πρέπει να διέπουν την σκέψη και την πράξη του ανθρώπου ο οποίος θέλει να προσφέρει στον εαυτό του και στους άλλους με σκοπό ένα καλύτερο κόσμο. Ο Ηράκλειτος είναι ο φιλόσοφος ο οποίος συζήτησε πώς ο Λόγος είναι ο Νόμος του Όντος, η συνεκτική και ρυθμιστική αρχή, η συνθετική  και συμφιλιωτική ουσία  του κόσμου (Κωσταράς, 1995, σελ.196). Ώστε οι Άνθρωποι ενώνονται έναντι ενός κοινού Γίγνεσθαι και Είναι, στη ροή των οποίων μπορούν ως νοήμονα όντα να έχουν ενεργό ρόλο. Εάν λοιπόν ο Λόγος του Γίγνεσθαι και του Είναι δημιουργεί έναν Άνθρωπο Έλλογο σε Ένα κόσμο Λογικό, οι μαθητές σήμερα, επείγει να κατανοήσουν την έλλογη κληρονομιά που φέρουν, συνεχίζοντας τις αέναε προσπάθειες για την οικοδόμηση του Λογικού Ανθρώπου σε ένα Δίκαιο Κόσμο. Διότι το πρώτο τέκνο του Λόγου είναι η Δικαιοσύνη.

Η ύλη των Πανελλαδικών εξετάσεων 2025-2026.

file:///C:/Users/user/Downloads/%CE%A6%CE%95%CE%9A%20%CE%92%203685_15_07_2025.pdf 

Ας ομιλήσουμε για το ανθρώπινο σώμα.

 

Ας ομιλήσουμε για το ανθρώπινο σώμα.

Εάν προσεγγίσουμε ετυμολογικά τη λέξη «σώμα» θα διαπιστώσουμε ότι παράγεται από το ρήμα «σώζω». Άραγε τι καλείται να σώσει το Σώμα; Όλοι  ξέρουμε ότι καλείται να σώσει την Ψυχή. Όμως αυτή η οντολογική αποστολή του Σώματος προκαλείται μέσα από μία άλλη οντολογική  διαχώριση. Ανακαλύφθηκε ότι ο Άνθρωπος αποτελείται από τουλάχιστον δύο διαφορετικά κομμάτια εκ των οποίων το ένα έχει ως αποστολή να σώσει το άλλο. Άρα μοιραία δημιουργείται μία διαφορετικότητα σε σχέση με το σώμα όχι μόνον σε σχέση με την Ψυχή  αλλά και το γιατί και το πώς του σώματος, κυρίως από τι καλείται το σώμα να σώσει την Ψυχή και γιατί;

Πρίν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα άς θεωρήσουμε ήρεμα το πρίν το κατά και το μετά του σώματος και της ψυχής. Για να καταλάβουμε ότι ούτε σώμα υπάρχει ούτε ψυχή, απλά  αυτά ανακαλύφθηκαν προκειμένου να ορισθεί ένα  μοντέλο ανθρώπου στο οποίο όλοι  θα πίστευαν προκειμένου να το υιοθετήσουν και κάποιοι να εξουσιάσουν όσους βλέπουν τους εαυτούς των όχι ως ελευθέρα δύναμη αλλά ως αδύναμο σώμα και ψυχή. Κατά της στιγμή λοιπόν της συλλήψεως ο άνθρωπος κλείεται ως αγνή αέρινη οντολογική δύναμη στο πρώτο κύτταρο της  ζωής, στο ζυγωτό. Εκεί  είναι αέρας, ύδωρ, πύρ, αλλά και γαία. Όμως είναι αγνή και άφθαρτη οντολογική δύναμη.

Ένα πράγμα παράξενο το οποίο ελάχιστοι ίσως το σκέπτονται: όταν συλληφθεί ο άνθρωπος στην κοιλία της μητρός είναι αθάνατος, άφθαρτος, ανώλεθρος δύναμις. Διότι ο αήρ το ύδωρ και το πύρ το οποίο μορφοποιεί τον άνθρωπο δεν πεθαίνουν, είναι συνεχή και άφθαρτα στοιχεία. Άρα και ο άνθρωπος ως ύδωρ αήρ και  πύρ  είναι άφθαρτος και ανώλεθρος: Διαβάζοντας την Ελληνική μυθολογία διαπιστώνουμε του λόγου το αληθές για αυτά που εδώ σημειώνουμε : ο Δίας γίνεται φυτό, θαλάσσιο όν, πτηνό, διότι είναι μία δύναμις αέρινος υδάτινη πύρινη: το έμβρυο σε τίποτε δεν διαφέρει από την ανώλεθρο φύση του Διός, και κάθε ανωλέθρου όντος: διότι εν τη κοιλία της μητρός είναι  στις πρώτες στιγμές της συλλήψεώς του αγνή αέρινος δύναμις.

Σε αυτή τη  χρονική στιγμή λοιπόν δεν μπορούμε να ομιλήσουμε για σώμα, όχι υπό την έννοια της στερεότητας. Αλλά υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει σώμα, υπάρχει μία αέρινος υδάτινη πυρίνη  δύναμις: άρα ο άνθρωπος εν τη αρχή της συλλήψεώς του είναι  μία κοινή  και ενιαία οντολογική δύναμις.

Άρα πότε ξαφνικά ο Άνθρωπος γίνεται σώμα και ψυχή; Η απάντηση είναι ποτέ. Ποτέ ο άνθρωπος δεν γίνεται σώμα και ψυχή: πάντοτε είναι μία ανώλεθρος άφθαρτος αιώνιος οντολογική δύναμις: όμως: επειδή οι άνθρωποι άμα τη γεννήσει των μαθαίνουν σταδιακά ότι είναι σώμα και ψυχή σταματούν να  βλέπουν και να νοιώθουν και να συναισθάνονται ότι είναι απλά μία δύναμις (ούτε ανθρωπίνη ούτε κάτι άλλο) αλλά μία  δύναμις, ξεκινούν να νοιώθουν και να σκέπτονται και να συναισθάνονται ότι είναι σύνολο σώματος και ψυχής: επί αιώνες εδουλεύθη αυτό το μοντέλο και το μυαλό του ανθρώπου τα γέννησε όλα αυτά (σώμα και ψυχή) και ο άνθρωπος εμβολιάσθηκε και υπήκουσε ότι είναι σώμα και ψυχή: άρα και το σώμα και η ψυχή οντολογικώς δεν υφίστανται διότι όλα είναι μία ενιαία δύναμις οντολογικής συνεχείας (εκεί θα πέσουν ομού και το σώμα και η ψυχή) αλλά είναι εφεύρημα του ανθρωπίνου μυαλού το οποίο φαντασιακά τα εδημιούργησε και τα συντηρεί: με το μυαλό μας έχουμε κανονίσει το σώμα να είναι δήθεν στερεό και η ψυχή δήθεν αέρινη: όμως πότε η μία δύναμις (η οποία έστω για λίγο ήταν ο άνθρωπος στην κοιλία της μητρός του) έσπασε σε δύο μέρη, ψυχής και σώματος; Ας είναι τοιούτως, όμως και το σώμα και η ψυχή δεν είναι προέκταση της μιάς οντολογικής δυναμεως; πώς είναι δυνατόν το ένα  να είναι φθαρτό και το άλλο άφθαρτο. Η μία οντολογική δύναμις είναι την ίδια στιγμή φθαρτή στο σώμα στο κομμμάτι  που μετατρέπεται σε σώμα και άφθαρτη στην ψυχή στο μέρος που μετατρέπεται σε ψυχή. Είναι παράλογο αυτό και ειδικά μετά τη λογικη του Αριστοτέλη έχουμε μάθει ότι κάτι είναι και κάτι δεν είναι, δεν μπορεί το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή να είναι δύο πράγματα.

Μπορούμε να μαντεύσουμε το Μέλλον;

 

Μπορούμε να μαντεύσουμε το Μέλλον;

Ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα, το οποίο μάλλον απασχολεί το σύνολο των Ανθρώπων είναι το εξής: μπορούμε να μαντεύσουμε το Μέλλον; Μπορούμε να γνωρίσουμε το Μέλλον;

Σε μία πρώτη αντιμετώπιση αυτού του σημαντικού ερωτήματος θα πρέπει  να διευκρινίσουμε τι ακριβώς εννοούμε με τη φράση: μαντεύσουμε, γνωρίσουμε. Σε αυτό το σημείο συμβαίνει ένα σημαντικό λάθος: θεωρούμε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον όπως ακριβώς το παρελθόν: δηλαδή να θέσουμε παραστάσεις στο μυαλό μας και όπως εγνωρίσαμε το παρελθόν παρομοίως με παραστάσεις να γνωρίσουμε το μέλλον. Όμως αυτό είναι αδύνατον διότι το παρελθόν είναι γεγονός, κάτι που συνέβη, υπέπεσε στο μυαλό  μας και στις αισθήσεις μας και μετατράπηκε σε γνώση παραστάσεων, εικόνων και αναμνήσεων.

Άρα θα πρέπει να αλλάξουμε το ερώτημα: μπορούμε να νοήσουμε και να συναισθανθούμε το μέλλον; Αυτό το ερώτημα είναι πιο ορθολογικώς διατυπωμένο: και πιο ρεαλιστικό: όπως αυτή τη στιγμή σκεφτόμαστε το παρελθόν, το νοιώθουμε, παρομοίως θα μπορούσαμε να νοούμε και να διαισθανόμαστε και το μέλλον. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: από τις Χ νοήσεις μας και τις Ψ ενσυναισθήσεις μας μπορεί να συμβούν κάποιες και όχι όλες. Άρα και αυτή η προσέγγιση του μέλλοντος είναι αρνητική.

Ας αλλάξουμε και πάλι τη διατύπωση: μπορούμε να διαμορφώσουμε εμείς το μέλλον μας; Αυτό είναι η πλέον σωστή διατύπωση: εάν ειδικά προβούμε στην παρακάτω διασαφήνιση: παρόν δεν υπάρχει, αλλά αντιθέτως υπάρχει μία διαρκής κίνηση: άρα αυτή τη στιγμή 12.01 λεπτά όσα έχω πράξει είναι ήδη παρελθόν και όσα κάνω και θα κάνω 12.02 είναι μέλλον: άρα σε απόσταση λεπτού διαμορφώνω το μέλλον μου και το γνωρίζω. Άρα ποιο είναι το πρόβλημα με την πρόβλεψη  του μέλλοντος; Το βάθος χρόνου: θα μπορούσαμε σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι εάν συμφωνήσουμε ότι δεν μπορούμε να μαντεύσουμε να γνωρίσουμε να νοήσουμε να νοιώσουμε το μέλλον, μπορούμε να το διαμορφώσουμε: όμως έρχεται άλλο πρόβλημα:  σε βάθος χρόνου δεν έχουμε υπομονή και απογοητευόμαστε, επίσης είναι δυνατόν να μην ενεργοποιούνται οι επιλογές μας και να γίνονται άλλα αντί άλλων. Σε κάθε περίπτωση όμως το πέρασμα του χρόνου αποκαλύπτει το μέλλον και τα μελλούμενα μέσα από τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας.

Άρα η προμαντεία του μέλλοντος είναι πρόβλημα χρόνου: μπορούμε να γνωρίσουμε  γιατί εμείς το πράττουμε το μέλλον των επομένων 5 λεπτών όχι όμως το μέλλον σε 50 χρόνια αν και εμείς το διαμορφώνουμε ή τουλάχιστον συμμετέχουμε με θετικό ή αρνητικό τρόπο, με εξουσιαστικό ή υπεταγμένο τρόπο. Άρα είναι ψευδοπρόβλημα η γνώση του μέλλοντος: θα έπρεπε να συζητούμε το εάν όπως σκεφτόμαστε το παρελθόν μπορούμε αντίστοιχα να πράττουμε και να διαμορφώνουμε το μέλλον: εάν σκεφθούμε ότι η Γνώση έχει δύο πόδια: την ανάμνηση και την πράξη, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όπως αναμιμνήσκουμε του παρελθόντος μπορούμε να πράττουμε το μέλλον μας: άρα στο Χρόνο εκτελούμε όλες τις κινήσεις άρα ελέγχουμε το χρονικό πέρασμά μας.

Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: η οντολογική μετάφραση της ραψωδίας Α΄της Ιλιάδος.

 

Στη συνέχεια: ο Οδυσσέας καθορίζει την όλη ανταλλαγή των γυναικών (της Βρισηΐδος και της Χρυσηΐδος): το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό εάν  ιδωθεί όχι ως συμμετοχή ανθρωπίνων  μορφών αλλά των δυνάμεων οι  οποίες ευρίσκονται πίσω από τα ανθρώπινα πρόσωπα: θα μπορούσε να  κάνει την ανταλλαγή των γυναικών άλλος πέρα από τον Οδυσσέα; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική: διότι δεν ανταλλάσσονται δύο απλές γυναίκες αλλά θήλειες ενδελεχείς δυνάμεις: η Χρυσηΐδα αντιπροσωπεύει την Απολλώνεια φώτιση ενώ η Βρισηίδα την αποκτηθείσα οργή του Ανθρώπου εκ μέρους του Αχιλλέως: άρα ο Οδυσσέας, ο νοήμων , ο Νούς, διαμοιράζει τις δυνάμεις που παρήχθησαν μέσα από την οργή του Αχιλλέως: ποιες δυνάμεις παρήχθησαν μέσα από την οργή του Αχιλλέως: ότι ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται τις επιταγές των συμπαντικών δυνάμεων και ότι θα πρέπει να οργίζεται όταν είναι για το δίκαιό του , επίσης ως Σοφός οφείλει να διαχειρίζεται ορθώς την οργή του οδηγούμενος διά των επιλογών του στις καλύτερες δυνατές πράξεις. Ο Νούς (Οδυσσέας) διαμοιράζει τις δυνάμεις αυτές και πλέον αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν αυτές οι τόσο συγκεκριμένες δυναμεις: άρα η  ραψωδία Α παράγει τα δύο Υποκείμενα της Ωραίας Ενέργειας και Φύσης: κατ΄αρχάς ο Οργισμένος Αχιλλέας ο οποίος σε βάση δυνάμεων επιλέγει την αφύπνιση μέσα του του ύδατος, του αέρος, του ηλίου, του πυρός, της γής, αλλά μέσω του συνεκτικού ιστού της Σοφίας. Διότι η Οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί κάτι το οποίο επετεύχθη μόλις μέσω της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι (έχοντας στο νού μας και την ανακάλυψη των τριών κινήσεων εκ μέρους του Αριστοτέλους):

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: η Ιλιάδα εκτυλίσσεται στα τρία επίπεδα του Ολύμπου, της Φύσης και  του Ανθρώπου. Το ζητούμενο των επών (της Ιλιάδος επί τω προκειμένω) είναι ο αγών (πόλεμος) περί της ανθρωπίνης υπάρξεως: Ποιος  είναι ο Άνθρωπος; Είναι το μέγα ζητούμενο της Ιλιάδος. Η Οδύσσεια έπειτα θα απαντήσει στο μετέπειτα ερώτημα: Γιατί ο Άνθρωπος (εκεί θα δοθεί η απάντησις του Νόστου και του Σκοπού): Άρα περί του Ανθρώπου η Ιλιάδα ερωτά: Ποιος είναι ο Άνθρωπος, η Οδύσσεια ερωτά : Γιατί ο Άνθρωπος; Σε επίπεδο τομέων η Ιλιάδα είναι Οντολογία περί του Ανθρώπου ενώ η Οδύσσεια αποτελεί τη Γνωσιολογία και Αξιολογία περί του ανθρώπου.

Άρα ο Άνθρωπος της Ιλιάδος υιοθετεί την αφύπνιση της εσωτερικής συν-αισθηματικής δυνάμεώς του σε σχέση με τους Άλλους: ο Αχιλλέας ενεργοποιεί κάτι το οποίο ήταν γενικώς άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή  και σηματοδοτεί την ανωτάτη διαφοροποίηση του ανθρώπου από τα ζώα: ένα ζώο δεν θα προσπαθήσει να ξεπλύνει μία ντροπή διότι δεν νοιώθει ντροπή: νοιώθει ανάγκες. Έάν ένα λιοντάρι κλέψει μία λέαινα από ένα άλλο λιοντάρι τότε το υποτιμώμενο λιοντάρι θα αντιδράσει όχι επειδή προσεβλήθη αλλά επειδή η ενστικτώδης δύναμις αναπαραγωγής πλήττεται: η αντίδρασή του θα συνδεθεί με την ενστικτώδη ανάγκη της συντρόφου και της αναπαραγωγής: σε επίπεδο φυσικής αντίδρασης: η Οργή του Αχιλλέως τι πραγματικά σηματοδοτεί: σηματοδοτεί την ήδη ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου αξιακού κώδικος στην περίπτωση του Ήρωος: δεν έχει να κάνει με την Βρισηΐδα, δεν έχει να κάνει με τον Άλλον αλλά με τον εσωτερικό κόσμο του Αχιλλέως: ο οποίος έχει διαμορφωθείι επάνω στις αξίες του Ήρωος, και της Εκτίμησης: ενώ το λιοντάρι θα οργισθεί επειδή συγκεκριμένα του πήραν τη λέαινα (δεν νοιώθει ότι πλήττεται κάτι άλλο και το ένστικτό του μπορεί να το κατευθύνει κάπου αλλού) ο Αχιλλέας έχει ήδη διαμορφώσει αξιακό κώδικα: Είναι Ήρωας, απαιτεί σεβασμό, έχει την αυτογνώση του τι αποτελεί για τους Αχαιούς: ο λόγος του προς τον Αγαμέμνονα εμπεριέχει όλες εκείνες τις πλευρές του αξιακού κώδικα ο  οποίος τόσο βάναυσα προσεβλήθη από τον Αρχηγό των Ελλήνων: Άρα η Οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί την ύπαρξη ολοκληρωμένου Εσωτερικού κόσμου εκ μέρους του Ανθρώπου, ικανού  να νοιώσει ότι είναι μία υπαρξιακή ταυτότητα διαφορετική  από τον Άλλον: για πρώτη φορά δύο άνθρωποι διαφοροποιούνται (ο Αχιλλέας και ο Αγαμέμνονας) σε σχέση με το πώς βλέπουν τον Άλλον (την Χρυσηίδα και την Βρισηΐδα. Άρα η οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί ολοκληρωμένο εσωτερικό κόσμο, ενσυναίσθηση της  διαφορετικότητας της ατομικής ύπαρξης,μη μάζα.

Το επόμενο βήμα είναι τρομακτικό εκ μέρους του Ομήρου: Η Οργή του Αχιλλέως προλογίζει την προσωκρατική φιλοσοφία κατά ατομικό βιωματικό τρόπο: Το ύδωρ, το πύρ, ο αήρ, η γή, ως δυνάμεις εισέρχονται στον Αχιλλέα και καθίστανται εσωτερικές δυνάμεις συν-αισθηματικής κίνησης: όπως κινούνται όλα γύρω μας παρόμοια κινείται και ο Άνθρωπος: πλέον ο Άνθρωπος δεν είναι παθητικός θεατής της κίνησης της Φύσεως και του Ολύμπου: εσωτερικοποιεί ως ψυχικές δυνάμεις τις ενέργειες των θείων όντων και του φυσικού κόσμου: είναι γεμάτος από τη Σοφία της Αθηνάς και της δυναμικής του Πυρός. Για αυτό και εξωτερικεύεται: ό,τι έχει  εξελιχθεί ως εσωτερικότητα αυτό και εξωτερικεύεται: πολλά χρόνια αργότερα ο Αριστοτέλης  θα περιγράψει στα Φυσικά του αυτήν την ποιοτική κίνηση του Ανθρώπου ο οποίος πλέον εσωτερικοποιεί τις δυνάμεις των Συμπαντικών δυνάμεων (θεών) και τω ριζωμάτων της Φύσης (Ηλίου, ύδατος κ.λ.π).

Κρύφιες πλευρές του Επιταφίου του Περικλέους.

 

Κρύφιες πλευρές του Επιταφίου του Περικλέους.

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αποκαλυφθεί ο ιστορικός κόσμος και το ιστορικό ανθρώπινο μοντέλο Πολίτου  το οποίο ενυπάρχει πίσω από τον περίφημο Επιτάφιο του Περικλέους.Δυστυχώς τα κλασσικά αυτά κείμενα έχουν καλυφθεί από μία επιφανειακή φιλολογική εξέταση, με αισθητικές και ηθικές απολήξεις, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την οντολογική δομική τους παρουσία και σημασία μέσα στο ανθρώπινο γίγνεσθααι. Θα πρέπει να εξετασθεί όχι μόνον η οντολογική φύσις του Επιταφίου του Θουκυδίδου (η οποία είναι κομβικής σημασίας έρευνα) αλλά και το γιατί εγράφη  το αριστουργηματικό αυτό κείμενο από  τον πατέρα της επιστημονικής ιστορίας, από το Θουκυδίδη.

Ας προσέξουμε ότι ο Επιτάφιος εγγράφεται στις απαρχές του Πελοποννησιακού πολέμου. Αυτό δεν είναι τυχαίο για έναν άνθρωπο ως ο Θουκυδίδης ( ο οποίος έχει κατανοήσει πολύ καλά το Ηρακλείτειο απόφθεγμα: Πόλεμος πατήρ πάντων εστίν): άρα θα πρέπει να εξετάσουμε (κάτι το οποίον ελάχιστα έχει εξετασθεί): ποια πράγματα, ιδέες, αξίες, μοντέλα ανθρώπου, γεννήθηκαν από τον Πατέρα ο οποίος είχε το όνομα: Πελοποννησιακός πόλεμος;

Ο κάθε πόλεμος λοιπόν προωθεί και ανασυνθέτει νέες δυνάμεις οι οποίες καταλήγουν σε νέες μορφές ανθρώπου, κόσμου και Πολιτείας. Ο Θουκυδίδης είχε στο μυαλό του την Οντολογική σειρά των πραγμάτων (η οποία ξεκάθαρα διαφαίνεται στο κρυμμένο τετράγωνο της  δημηγορίας του αυτής η οποία προβάλλει το Αθηναϊκό υποκείμενο, την Αθηναϊκή Πολιτεία, την Άλλη Πολιτεία και τον Άλλο πολιτικό κόσμο, επίσης την έννοια της δημιουργικής πολιτικής και πολιτειακής δομής.

Ο Θουκυδίδης ως δομιστής Ιστορικός συνεχίζει τον μεγάλο δομιστή Ποιητή (Όμηρο) κατασκευάζοντας δύο πολύ συγκεκριμένες δομές: τον Πολίτη του Λόγου και την Πόλη της Λογικής: ο Επιτάφιος από αυτήν την άποψη συνεχίζει την τεράστια Ομηρική παράδοση: δεν περιγράφει αλλά κτίζει: όπως ο Όμηρος έκτισε το Ωραίο Υποκείμενο του σκεπτομένου περιπλανωμένου και ενσυναισθητικού ανθρώπου παρόμοια ο Θουκυδίδης κτίζει μοντέλο ελλόγου πολίτου σε έλλογο πολιτειακό κόσμο.

Κατ΄αρχάς ο Θουκυδίδης είναι ισάξιος με το Σωκράτη μαιευτικός ιστορικός: Ξεκινά από τη σειρά που θα υιοθετήσουν έπειτα οι συγγραφείς της βίβλου: ο κόσμος είναι το σύνολο των ιδεών και αξιών οι οποίες θα κτίσουν τον Πολίτη και την Πόλιν: άρα ο Θουκυδίδης ως μαιευτήρας τίκτει εκ του κόσμου τον  Νέο Αθηναίο και μοναδικό Αθηναίο Πολίτη: ο κόσμος του Θουκυδίδου ήταν αυτός ο οποίος είχε αντικαταστήσει το σύνολο του Ομηρικού κόσμου με τις νοητικές και αξιακές δυνάμεις του Ανθρώπου Φιλοσόφου (για αυτό εξάλλου επιμένει τόσο πολύ στο φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας και φιλοκαλούμεν μετ΄ευτελείας): οι 12 θεοί έχουν πλέον γίνει σκέψη, γνώση, αιτία, έρωτας ένωσης των αντιθέτων, βούληση, σκοπός. Οι 12 συμπαντικές δυνάμεις είναι έτοιμες να απεκδυθούν της θείας ταυτότητάς των και ως οικοδόμοι να κτίσουν τον νέο  Άνθρωπο και την Νέα Πόλιν: όλα όμως σε πολιτικό περιβάλλον: διότι ο Θουκυδίδης γνωρίζει ότι το έμβρυο θέλει και χρειάζεται μήτρα για να αναπτυχθεί: η μήτρα του νέου ελλόγου ανθρώπου και της Νέας Πόλης είναι το πολιτικό περιβάλλον: διότι μόνον μέσα σε ένα  τέτοιο περιβάλλον όλοι να εξισωθούν έναντι του Λόγου, θα προσφέρουν το σύνολο των ανθρωπίνων δυνάμεων, μόνον σε ένα  τέτοιο πολιτικό περιβάλλον θα λάβει χώρα ένα τρομερό πείραμα το οποίο θα ολοκληρωθεί στις πολιτικές κοινωνίες των χαοτικών αυτοκρατοριών: Οι άνθρωποι προσφέρουν στην κοινότητα της  Πόλης το σύνολο των ωραίων δυνάμεών των ώστε να κτισθεί το νέο ανθρώπινο υποκείμενο μέσα στην ωραία πόλη. Όλα νοούνται ως προσφερόμενα σύνολα ανθρωπίνων δυνάμεων, ενεργειών, σκέψεων και πράξεων: παρομοίως ο Ιησούς θα αναφωνήσει: λάβετε φάγετε, πίετε εξ αυτού πάντες: ο μεγάλος δάσκαλός του είναι ο Θουκυδίδης ο οποίος είναι ο πρώτος ο οποίος ανακαλύπτει στον Αθηναίο πολίτη  την προτύπωση ενός μικρού θεού   ο οποίος προσφέρει στην κοινότητα το σύνολο των ωραίων του ικανοτήτων προκειμένου να κτισθεί ο Νέος Αθηναίος Πολίτητς στην νέα Αθηναϊκή πολιτεία. Για αυτό ο Αθηναίος ιστορικός επιμένει τόσο πολύ στην αδάμαστη, χαοτική, απροσδιόριστη και παραβατική ανθρώπινη φύση: για να γίνει κατανοητός ο ρόλος του Πατρός Λόγου ο οποίος καθίσταται μέγας πολιτικός χειρουργός: λαμβάνει από τον Άνθρωπο πολίτη τις καλές πλευρές της ανθρωπίνης φύσης, τις συνθέτει και δημιουργεί τον τέλειο Αθηναίο Πολίτη στην τελεία Αθηναϊκή Πόλιν:

Εξαιρετική προσέγγιση του θέματος της προάσπισης της Ελευθερίας από το Μακιαβέλι: εμπεριέχεται στην μετάφρασή μας στο Μιακιαβέλι (επιστολές στον Τίτο Λίβιο) (υπό έκδοσιν)....

 

Κεφ.V.

Περί του ερωτήματος για το πού είναι περισσότερο ασφαλής η φύλαξη της ελευθερίας, είτε στο Λαό είτε στους Ευγενείς. Επίσης περί του ερωτήματος για το ποιος έχει τους περισσοτέρους λόγους να είναι ταραξίας, αυτός ο οποίος θέλει να αποκτήσει κάτι ή να διατηρήσει κάποια πράγματα.

Ανάμεσα στα πιο απαραίτητα πράγματα τα οποία θεσπίσθηκαν από αυτούς οι οποίοι  σωφρόνως εγκαθίδρυσαν τη Δημοκρατία, ήταν και η στήριξη ενός σώματος ελευθερίας, επειδή βέβαια η ελευθερία γνωρίζει καλές κα κακές εποχές παρόμοια και αυτό το σώμα πέρασε καλά και άσχημα διαστήματα. Επίσης λόγω του ότι σε κάθε Πολιτειακό σύστημα ενυπάρχουν και οι Ευγενείς και οι Πληβείοι γρήγορα ενέσκηψε το ερώτημα αυτό το σώμα σε ποιόν θα πρέπει να λογοδοτεί καλύτερα. Οι Λακεδαιμόνιοι, και στα χρόνια μας οι Βενετοί, ανέθεσαν την ευθύνη αυτού του σώματος της ελευθερίας στους Ευγενείς, όμως οι Ρωμαίοι το απέδωσαν στα χέρια των πληβείων. Ας εξετάσουμε λοιπόν ποια από όλες αυτές τις Πολιτείες έκαναν την καλύτερη επιλογή. Εάν ανατρέξουμε στις αιτίες του παρελθόντος αναλύοντάς τις διεξοδικά, ερευνώντας κάθε δυνητικό αποτέλεσμά τους, θα μπορούσαμε να ταχθούμε με το μέρος των Ευγενών από τη στιγμή κατά την οποία η ελευθερία της Σπάρτης και της Βενετίας είχε μεγαλύτερο όριο ζωής σε σχέση με αυτό της Ρώμης. Ερχόμενοι στους λόγους για το φαινόμενο αυτό , μπορώ να ισχυρισθώ (αναλύοντας πρώτα το παράδειγμα της Ρώμης) ότι πράγματα όπως η ελευθερία θα πρέπει να διαφυλάσσονται και να επιβάλλονται από αυτούς οι οποίοι έχουν την ελάχιστη διάθεση να  τα σφετερισθούν. Χωρίς καμμία αμφιβολία εάν ασχοληθούμε αντικειμενικά με τους Ευγενείς και το Λαό θα διαπιστώσουμε ότι οι πρώτοι έχουν μία έντονη επιθυμία να κυβερνήσουν ενώ οι δεύτεροι επίσης μία έντονη επιθυμία να μην κυβερνηθούν, κάτι που τους οδηγεί στον θέλουν διακαώς να ζούν ελεύθεροι χωρίς να επιθυμούν να σφετερίζονται την ελευθερία στο βαθμό που το πράττουν οι ευγενείς. Όταν λοιπόν άνθρωποι του λαού κληθούν να διαφυλάξουν την ελευθερία του οποιουδήποτε συνανθρώπου τους λογικά θα το πράξουν έχοντας μεγαλύτερη ευαισθησία σε αυτό το θέμα. Διότι επειδή αυτοί δεν θέλουν να καταχρασθούν ένα αγαθό όπως η ελευθερία φυσικώ τω τρόπω δεν θα επιτρέψουν και σε άλλους να το κάνουν αυτό.

Από την άλλη πλευρά αυτός ο οποίος υπερασπίζεται τη Σπάρτη και τη Βενετία στη βάση των πεπραγμένων τους ισχυρίζεται ότι αυτοί οι οποίοι παρέδωσαν την περιφρούρηση της Πόλης της Σπάρτης και της Βενετίας  στους Ευγενείς (Δυνατούς) ασχολήθηκαν κυρίως με δύο σημεία: Το πρώτο ότι ασχολήθηκαν περισσότερο να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες αυτών που κλήθηκαν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην Πολιτεία, ώστε ήταν ευχαριστημένοι διότι με αυτόν τον τρόπο είχαν στα χέρια  τους την πολιτική κατάσταση. Το άλλο σημείο είναι ότι απομάκρυναν το ενδεχόμενο να αποκτήσει εξουσία το ανήσυχο λαϊκό πνεύμα το οποίο επιφέρει συνεχώς συζητήσεις επί συζητήσεων, ταραχές και ποικίλες διχόνοιες στην Πόλη, επίσης αυτό το πνεύμα ευθύνεται για το ότι μερικές φορές οι Ευγενείς καταφεύγουν σε πράξεις απελπισίας οι οποίες μπορεί να έχουν άσχημα αποτελέσματα για την Πόλη. Όλοι αυτοί παραδίδουν σαν παράδειγμα αυτήν την ίδια την Ρώμη όπου όταν οι Φυλαρχίες των Πληβείων ανέκτησαν την εξουσία στα χέρια τους, δεν τους έφτανε το ότι ένας ύπατος εκλεγόταν από το λαό, ήθελαν βέβαια και οι δύο ύπατοι να προέρχονται από τους πληβείους, από το λαό. Λόγω αυτών σταδιακά θέλησαν τον απόλυτο έλεγχο των πάντων, την επιβολή τους επάνω στους Πραιτωριανούς, επίσης να κυριαρχούν σε όλες τις βαθμίδες της αυτοκρατορικής κυβέρνησης της Πολιτείας. Αλλά ακόμα και όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για αυτούς, ώστε παρακινούμενοι από την ίδια μανία άρχισαν στο πλήρωμα του χρόνου να ειδωλοποιούν εκείνους τους άνδρες που έβλεπαν ότι ήταν ικανοί να καταβάλλουν συνεχώς τους Ευγενείς. Μέσα από όλα αυτά προέκυψε η δυναμική του Μάριου και η συνεπαγομένη καταστροφή της Ρώμης.

Δοκίμιον περί της Ομοφυλοφιλίας.

 

Δοκίμιον περί της Ομοφυλοφιλίας.

Κάθε σοβαρή ενασχόληση με το θέμα της ομοφυλοφιλίας πρέπει να ξεκινήσει από την έρευνα της λέξης: όμοιος: Πότε δύο άνθρωποι θεωρήθηκαν όμοιοι στη μορφή και στο φύλο; Όμοιοι ως ψυχοσωματικοπνευματικές οντότητες; Διότι θα πρέπει να ξεκαθαρισθεί ότι οι άνθρωποι δεν ήταν και δεν ένοιωθαν όμοιοι στη μορφή και στο φύλο και στην ουσία πάντοτε: από κάποιο σημείο και πέρα εισήχθη η έννοια της ομοιότητας στην ανθρώπινη ζωή και συμπεριφορά: δεν προϋπήρχε του ανθρώπου η έννοια της ομοιότητας. Επίσης θα πρέπει να εξετασθεί από πότε η ομοιότης έγινε κριτήριο πνευματικής συμπεριφοριστικής και σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Άρα η έννοια της ομοιότητας ανάμεσα στα φύλα δεν είναι φυσική έννοια αλλά λογική ανθρώπινη έννοια. Δεν υπήρχε  πάντοτε απλά γεννήθηκε κάποια στιγμή ως λογική ιδέα και αξία στο μυαλό και στην πράξη  των ανθρώπων. Σε εποχές προλόγου και Χάους (οντολογικής σειράς της ζωής)  κατά τις οποίες υπήρχε πληθώρα μορφών (η μυθολογική πανδαισία μορφών μας υπενθυμίζει ότι η ετερότητα βασίλευε στη φύση) η ομοιότης ως φυσικός παράγων περιοριζόταν στην εξωτερική μορφή ανάμεσα σε  όμοια είδη  και δεν επεκτεινόταν περαιτέρω: διότι το Άρρεν κατανοούσε την ομοιότητα με το Άρρεν ανά είδος ζώου (το λιοντάρι έβλεπε ως όμοιο εξωτερικά ένα άλλο λιοντάρι) αλλά διά του Θήλεος ήξερε ότι θα εξελισσόταν και θα διασφάλιζε την συνέχειά του στη γή: άρα η  ομοιότης ανάμεσα σε δύο αρσενικά ή θηλυκά λιοντάρια δεν επεκτεινόταν έτι περαιτέρω σε κριτήριο ζωής, συμπεριφοράς, επιλογής: εν αρχή όλα ήταν φυσικές δυνάμεις οι οποίες ως άρρενες και θήλειες καθόριζαν την ζωή και την αναπαραγωγή και την εξέλιξή της: σε ένα οντολογικό στάδιο όπου η λογική δεν είχε υπερκεράσει την συμπαντική και δυναμική σειρά των πραγμάτων: πότε το όμοιο αναβαθμίσθηκε και έγινε κριτήριο επιλογών, ζωής και συμπεριφοράς; Αυτή είναι η εναρκτήριος αρχή για κάθε συζήτηση περί την ομοφυλοφιλίαν.

Ο Παγανισμός (όπου όλοι οι ύμνοι είναι επίκληση στο Έτερον διά του Οποίου καλείται η ευλογημένη παροχή των συμπαντικών δυνάμεων  επί της γής (ο Ήλιος, η Θάλασσα, ο Αήρ ως  Έτερες δυνάμεις καλούνται να γονιμοποιούν και να εξελίσσουν τη γή και τα όντα της): η Φύση δεν γνωρίζει το Όμοιον αλλά το Έτερον και το οντολογικώς εξελισσόμενον. Σε έναν Οντολογικόν κόσμο όπου το Χάος δεν έχει απολέσει τα δικαιώματά του το Όμοιον είναι άγνωστο ως μορφή και ουσία: το προηγούμενο ως Έτερον κινεί το Επόμενον και το Επόμενον ως Έτερον  το Μεθεπόμενον: στην Οντολογική Συνέχεια βασιλεύει η  Αγνωστότητα και Ετερότητα του  Χάους.

Η Μυθολογία είναι το εννοιακό σύνορο ανάμεσα στο Χάος και στο Λόγο: η Μυθολογία προσπαθεί κάτι το ακατόρθωτο: να δημιουργήσει κόσμο (ως σύνορο ανάμεσα στο χάος και στη γή) και μοντέλο ανθρώπου (η Αθηνά είναι η  Σοφία κ.λ.π): κριτήριο της  μυθολογίας για πρώτη  φορά γίνεται το Όμοιον: κατά λογικόν τρόπον: θεωρείται ότι οι θεοί τα φυτά οι άνθρωποι είναι επικοινωνούντα δοχεία μίας δύναμης: ο Δίας γίνεται ταύρος γίνεται φυτό γίνεται άνθρωπος: αρχίζει να δημιουργείται η έννοια της μιάς κοινής δύναμης: άρα όλα τα Όντα είναι Όμοια διότι είναι το ίδιο σε σχέση με την κοινή αυτή οντική  δύναμη: ο άνθρωπος είναι  όμοιος με το Δία ο άνθρωπος ο Χ είναι όμοιος με τον Άνθρωπο Ψ διότι είναι μέρη της κοινής θείας δύναμης: για αυτό ο Δίας ερωτεύεται το Γανυμήδη: διότι θεωρεί ότι είναι  Όμοιός του και διά της Ομοίας δύναμής του θα διασπείρει την Επικοινωνία ανάμεσα στα όντα: η συμβολική αυτή ομοφυλοφιλία της Μυθολογίας δεν έχει καμμία σχέση με την μετέπειτα σεξουαλικής φύσεως ομοφυλοφιλία: απλά προωθεί την έννοια του Ομοίου σε  έναν  κόσμο τον οποίο η Μυθολογία προσπαθεί να απελευθερώσει από τα χαοτικά του χαρακτηριστικά: στο χάος ο  Δίας θα ήταν άγνωστος με το Γανυμήδη: στην Μυθολογία όμως το  Όμοιο ελκύει το Όμοιο ως μεταφορά οντολογικών δυνάμεων προκειμένου η εξάντληση των θείων και ανθρωπίνων δυνάμεων  να ολοκληρώσει τις οντολογικές δυνάμεις που αναλογούν στην περιπέτεια της γής: άρα η έννοια του Ομοίου στην Μυθολογία καθίσταται αξιακός παράγων: τα όντα νοιώθουν μέτοχοι κοινών θείων δυνάμεων άρα όμοια σε σχέση με τις κοινές δυνάμεις: η  μυθολογική ομοφυλοφιλία ουδεμία σχέση έχει με τη σεξουαλική ομοφυλοφιλία απλά συμβολικά αναφέρεται στην μεταφορά δυνάμεων ανάμεσα σε όμοια όντα τα οποία με αυτόν τον τρόπο γνωρίζουν την κοινή  και όμοια δύναμίν των και διά της ανταλλαγής δημιουργικά την εξαντλούν διότι την διαδίδουν από Όν σε όν.

Ας μιλήσουμε για τις Πανελλαδικές εξετάσεις.

 

Ας μιλήσουμε για τις Πανελλαδικές εξετάσεις.

Επέρασαν και οι φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις, και αναμένουμε τις επόμενες: Σήμερα (26/6/2025) ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών εξετάσεων του σωτηρίου έτους 2025. Έδωσα εγώ, έδωσαν και τα παιδιά μου. Ίσως δώσουν και τα εγγόνια μου. Ένα τέτοιο μακρόβιο εξεταστικό σύστημα (το οποίο είναι το μακροβιώτερο παντός άλλου) σημαίνει δύο πράγματα: είτε ότι είναι απολύτως επιτυχημένο σύστημα είτε ότι δεν ευρίσκεται κάτι καλύτερο.

Ας ασχοληθούμε με την πρώτη περίπτωση: θεωρείται ότι οι Πανελλαδικές εξετάσεις είναι απολύτως επιτυχημένο εξεταστικό σύστημα διότι είναι αδιάβλητο: ας διαφωνήσουμε: κανένα ανθρώπινο σύστημα δεν είναι αδιάβλητο διότι η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι υποκειμενική: δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό: πιο συγκεκριμένα: η ύπαρξη δύο βαθμολογητών, εάν χρειασθεί και τρίτου, σημαίνει ότι οι βαθμολογίες υπόκεινται στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα: επίσης υπάρχει η πιθανότητα (ειδικά στα θεωρητικά μαθήματα) μαθητής  να μην εκτιμηθεί σωστά διότι η ευφυΐα του δεν ακολουθεί τον μαθητικό τρόπο εξέτασης: άρα οι πανελλαδικές εξετάσεις δεν ανιχνεύουν την πραγματική νοητική κατάσταση  των μαθητών αλλά το πόσο μπορούν να αποδώσουν όσα διδάσκονται στο σχολείο.

Σε αυτό το σημείο οι πανελλαδικές εξετάσεις κρίνονται εντελώς  παρωχημένες: σήμερα η πληροφορία έχει επιφέρει το σωκρατικό μοντέλο διδασκαλίας: οι μαθητές ήδη ξέρουν απλά οι δάσκαλοι κριτικά τους καθοδηγούν: οι πανελλαδικές εξετάσεις όμως είναι καθαρά εξετάσεις ξεπερασμένου μοντέλου μάθησης: δεν πρόκειται οι μαθητές να εξετασθούν σε δοθείσες απαντήσεις και να τις κρίνουν: αυτό ξεπερνά το σύστημα το οποίο είναι πυραμιδικό: οι πανελλαδικές εξετάσεις επειδή  κτίζουν παραγωγικά την κοινωνία (επιλέγουν τους επιστήμονες και τους τεχνοκράτες του μέλλοντος) είναι καθαρά πυραμιδικές εξετάσεις: θέλουν λίγους και καλούς: οι πολλοί περισσεύουν, θα πρέπει να πάρουν τα ιμάτιά των προς άγρα ζωής και άλλων  ευκαιριών: Εάν ανέλυσα σωστά τα φετινά αποτελέσματα το 50% των μαθητών αθροιστικά έχουν γράψει κάτω από τη βάση σε όλα τα μαθήματα κατά μέσο όρο: το ότι το 0,21% έγραψε στην έκθεση πάνω από 18 σημαίνει ότι οι νέοι και οι νέες είτε δεν σκέπτονται, είτε δεν συνδυάζουν τις σκέψεις με την έκφραση είτε δεν μπορούν γενικώς: τίποτε από αυτά δεν ισχύει: οι Πανελλαδικές εκ φύσεως απευθύνονται στο 20% των μαθητών: άρα χρειαζόμαστε κριτικούς τρόπους που θα απευθύνονται στο 100% των μαθητών.

Άρα οι Πανελλαδικές εξετάσεις αντιπροσωπεύουν ένα καθαρά ξεπερασμένο κρατικό μοντέλο σύνδεσης του σχολείου με την κοινωνία: στην εποχή  της πληροφορίας: επιβραβεύονται αυτοί οι οποίοι θα καταφέρουν να επιβιώσουν από τις συμπληγάδες πέτρες του εξεταστοκεντρικού σχολείου ,οι υπόλοιποι πρέπει να πολεμήσουν αλλού: το κράτος όμως θα πάρει αυτούς που θέλει ως επιστήμονες,πολιτικούς, δικηγόρους κ.λ.π.

Το αξεπέραστο όμως επιχείρημα κατά των πανελλαδικώνεξετάσεων είναι καθαρά χρονικό: Ο Νέος αποκτά την πρώτη επίσημη κριτική άποψη περί του εαυτού του ών και ούσα (η νέα) 18 χρονών: μέγα λάθος: το σύνολο των παιδαγωγών (από τον Αριστοτέλη ως το Ρουσσώ) είδαν το νέο και τη νέα ως διάρκεια: αυτή αξιολογείται: οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι πλήρως ξεπερασμένες διότι είναι  εξετάσεις στιγμής: καταστρέφουν το νέο και τη νέα ως διάρκεια, θέλουν ακινητοποιώντας την κίνηση και τη φαντασία και την εξέλιξη του παιδιού εν στιγμή να τον ψύξουν, να τον σχηματοποιήσουν, να του πούν : αυτός, αυτή είσαι και για αυτό σε θέλω και σε χρειάζομαι: άρα είναι οι εξετάσεις οι οποίες υποτάσσουν τους μαθητές (διότι έχουν  σχέση με κάτι που τρομάζει και ακινητοποιεί: το μέλλον) άρα οι πανελλαδικές θεοποιώντας το μέλλον παράγουν πιστούς:

Διαβάζοντας για τα πυρηνικά του Ιράν και για το Ιράν γενικώς.

 

Διαβάζοντας για τα πυρηνικά  του Ιράν και για το Ιράν γενικώς.

Η σχέση του Ιράν με τις ΗΠΑ (μετά το πέρας του β΄παγκοσμίου πολέμου) διέπεται από το πλαίσιο σχέσεων μιάς Μητρόπολης με την αποικία της. Όπως θα εκθέσουμε το Ιράν κατά τη διάρκεια του β΄παγκοσμίου πολέμου κατέστη όχι μόνον αποικία των αμερικανών αλλά διάδρομος προώθησης της αμερικανικής βοήθειας (αεροπλάνα και πυρομαχικά) προς τη σοβιετική ένωση. Επίσης οπωσδήποτε κατέστη τόπος εκμετάλλευσης των πετρελαίων. Θα πρέπει βέβαια να γίνει αναφορά στο ότι η σχέση της Αμερικής με το Ιράν συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την άφησε η Μικρασιατική καταστροφή και η συνθήκη της Λωζάνης. Οι δυτικοί (κυρίως αμερικανοί) έπρεπε να εισχωρήσουν ακόμα βαθύτερα στην ανατολή: και για οικονομικούς λόγους (πλουτοπαραγωγικές πηγές και η συνεκμετάλλευσή τους) και για εσχατολογικούς λόγους (να κυβερνήσουν τον κόσμο οι δυνάμεις που ξεκίνησαν τη θεολογία και την πολιτική αυτού του κόσμου).

Το Ιράν ήταν χώρα άγνωστη στους αμερικανούς, όχι όμως στους βρεττανούς και στους σοβιετικούς οι οποίοι ήδη είχαν στρατιωτικές και άλλες βάσεις εκεί και στις παραπλήσιες χώρες.Εκμεταλλευόμενοι την παρουσία τους εκεί οι Άγγλοι και οι σοβιετικοί (τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία οι χιτλερικές δυνάμεις πολιορκούσαν τη Ρωσία) κατέλαβαν σημαντικές πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές του Ιράν (πλήρης κατάληψη των βρεττανικών συμφερόντων διύλιστηρίων Angloiranian company όπου μάλιστα υπήρχαν πολλοί βρεττανοί εργαζόμενοι). Σε αυτή  τη χρονική στιγμή το Ιράν θεωρήθηκε (τη στιγμή βέβαια κατά την οποία θα φτιάχνονταν οι κατάλληλες υποδομές σε δρόμους και λιμάνια) ο κατάλληλος δρόμος διά του οποίου θα προωθούνταν στην σοβιετική ένωση τα αεροπλάνα βοηθείας και τα πυρομαχικά βοηθείας από τις ΗΠΑ (αυτά εξάλλουν έβαλαν για τα καλά τις ΗΠΑ στο παιχνίδι εξουσίας στο Ιράν (το οποίο προσέχθηκε πολύ και λόγω των φιλογερμανικών του τάσεων κατά το β΄παγκόσμιο πόλεμο ( όπου ολοκληρώθηκε το αποικιοκρατικό καθεστώς του κόσμου). Το όλο σχέδιο και σκεπτικό ήταν απλό: εάν νικούσε ο Χίτλερ στη ρωσία τότε θα έβαζε το πόδι του και στο Ιράν (πετρέλαια και άλλα): άρα έπρεπε να προσεχθεί και η σοβιετική ένωση: πράγματι μέσα από την κατασκευή οδικού και αεροπορικού και θαλασσίου υποδομιακού δικτύου το Ιράν έγινε μεσάζουσα δύναμη από την αμερική προς τη σοβιετική ένωση: οι αμερικανοί μόλις είχαν κερδίσει μία πολύ σημαντική για αυτούς κα τα σχέδιά  τους αποικία (ο πόλεμος του κόλπου και ο πόλεμος τώρα με το Ιράν είναι ξεκάθαρα στην κατεύθυνση δεν σας χρειάζομαι άλλο).

Η κατασκευή λοιπόν του περσικού διαδρόμου από την αμερική προς τη σοβιετική ένωση  προσέδωσε τρομερή δυναμική στους νικητές του β΄παγκοσμίου πολέμου οι οποίοι έμειναν κύριοι του Ιράν και των πετρελαιοπαραγωγικών πηγών του Ιράν και της μακρινής ανατολής. Σε αυτή τη βάση οι αμερικανοί ξεκίνησαν επιβάλλοντας το σάχη Παχλαβί. Η λευκή επανάσταση του Παχλαβί (περιελάμβανε πολλά και χρήσιμα έργα οδοποιίας κ.α) άρεσε στους αμερικανούς: οι Ιρανοί ελέγχονταν από τους αμερικανούς, δεν υπήρχε ο μωαμεθανικός φονταμενταλισμός , ο πλούτος των αμερικανών  περνούσε μέσα από το καθεστώς του κοσμικού Παχλαβί και όλα καλά.

Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Η οντολογική μετάφραση της ραψωδίας Α της Ιλιάδος.

 

Άρα στην α΄ραψωδία της Ιλιάδος έχουμε τον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η οντολογία γεννά την πολιτική. Συζητούμε βέβαια για την αρχαϊκή εποχή του Ομήρου. Ας προσέξουμε ότι η ενδιάμεση γέφυρα ανάμεσα στην Οντολογία των Θεών και στη μάζωξη των ανθρώπων (ώστε οι άνθρωποι να γίνουν Πόλη) είναι ο παράγων Γνώση: Η Αριστοτελική Απορία ανιχνεύεται λοιπόν στην Ιλιάδα: ο Αχιλλέας απορεί γιατί χάνονται οι άνθρωποι από τα βέλη του Απόλλωνος: το πρόβλημα της απορητικής γνώσης θα επανέλθει και στην Οιδιπόδεια περίπτωση όπου η απορία του χαμού θα καταστή αιτία αποκαλύψεων. Παρατηρούμε ότι τηρείται πιστά το μετέπειτα Εγελιανό πρότυπο: η αρνητικότητα (χάνονται άνθρωποι θα μας πεί ο Αχιλλέας) προκαλεί την θετικότητα της γνώσης που προσφέρει ο μάντης Κάλχας. Άρα η Γνώση δεν στηρίζεται σε ό,τι θεωρείται ως καλόν: Το καλόν δεν είναι πηγή γνώσης αλλά θέασης και απόλαυσης. Γνώση προκαλεί η αρνητικότητα, η έλλειψη, ο πόνος, η αρρώστεια, διότι γνώση είναι η προσπάθεια κάλυψης, ανάμνησης, μεταφοράς ιδεών και αξιών και λύσεων.

Τη Γνώση όμως δεν την προκαλεί ο Οδυσσέας, ο κατ΄εξοχήν πονηρά σκεπτόμενος Ήρωας της Ιλιάδος. Την προκαλεί ο Αχιλλέας, αυτός ο οποίος θα υποφέρει λόγω της μήνιδός του,  ο οργισμένος Αχιλλέας.Πολλά χρόνια αργότερα ο Σωκράτης θα συζητήσει για την μυίγα, τον οίστρο, τον ίμερο, το ακαθόριστο δαιμόνιο, το οποίο τον ωθεί σε απόκτηση γνώσης: η παράδοξη διαλεκτική της γνώσης κτίζεται προσεκτικά από τον μάγο Όμηρο: το χαώδες ως οργή επισκέπτεται τον Άνθρωπο και ηρεμεί μεταμφιεσμένο σε Γνώση η οποία ηρεμεί και αποκαθιστά τη σειρά και τη συνέχεια των ανθρώπων. Όλο αυτό μας υπενθυμίζει ότι η Γνώση είναι το δώρο του Όντος ώστε να ξεχάσουμε ότι ευρισκόμαστε στην άκρη του χάους , ας διασκεδάσουμε (διασκεδάννυμι=περνώ την ώρα μου) με γνώση και σειρά (κτίσματα σε άμμο) πρίν χαθούμε στην συνέχεια του χάους εκεί όπου η γνώση είναι διαλυμένη γέφυρα. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο, καθόλου τυχαίο, ότι ο Αχιλλέας όταν Γνωρίσει θα φύγει από την Μάχη: ο άνθρωπος της γνώσης κατανοεί ότι η ηρεμία της γνώσης δεν τον αντιπροσωπεύει στο βαθμό που κινεί άλλους και ωφελεί άλλους, κλέβοντας από τον άνθρωπο την ατομική οντολογικήσυνέχεια.

Ο Κάλχας , ο μάντης Κάλχας, το μεγάλο ενδιάμεσο ανάμεσα στις συμπαντικές δυνάμεις  που αντιπροσωπεύουν οι θεοί και στους αδαείς ανθρώπους, φοβείται. Ο φόβος του είναι απαρχή λόγου: αρχή  Σοφίας φόβος θεού (θα ειπωθεί πολύ αργότερα) αλλά το ίδιο ισχύει και στον Κάλχαντα: ο Όμηρος βάζει την αξιακότητα της γνώσης στις πρέπουσες ρεαλιστικές βάσεις: η  γνώση είναι κακό πράγμα διότι ανατρέπει,ανακατανέμει, αποκαλύπτει: προκαλεί φόβο στον πομπό διότι προκαλεί ποικίλα προβλήματα στο δέκτη: αυτή η ίδια μεταφορά γνώσης προκαλεί φόβο στο Σωκράτη ( ο οποίος θα πιεί το Κώνειο) στον Μενέλαο του Ευριπίδου ( ο οποίος τρέμει στην αποκάλυψη ότι άλλη Ελένη είχε δίπλα του τόσο καιρό) η Γνώση ανατρέπει τα πάντα και στον Οιδίποδα και στην Αντιγόνη του Σοφοκλέους: διότι η Γνώση είναι ακόμα μεταφορά συμπαντικών δυνάμεων υπερτέρων του ανθρώπου : ο Αγαμέμνονας οργίζεται διότι η Γνώση η αποκαλυφθείσα από τον Κάλχαντα και πάλι (όπως στην περίπτωση της Ιφιγένειας) τον φέρει αντιμέτωπο με υπέρτερες δυνάμεις, δεν φοβίζει τόσο ο Μάντης και η μεταφερθείσα γνώση όσο οι υπέρτερες δυνάμεις οι οποίες διά αυτών μεταφέρονται: άρα σταδιακά ο Άνθρωπος αποκολλάται από το Είναι και θεάται αυτό στο Ενδιάμεσο κάτοπτρο το οποίο σταδιακά θα γίνει Φύσις, φωτισμένος άνθρωπος, Έλλογο όν. Ας σημειώσουμε ότι ο Αχιλλέας αδυνατεί απευθείας να γνωρίσει την Αλήθεια άρα η Αλήθεια πλέον είναι διά του Μέσου προς τον Άνθρωπο. Δημιουργείται λοιπόν το κάτοπτρο: βλέπουμε την Αλήθεια διά κάποιου μέσου και όχι εκ της πηγής. Η Αλήθεια πλέον από τον Όμηρο και δώθε μεταφέρεται ως αντανάκλαση. Όμως εάν θεωρήσουμε και το μέσον ως μέρος της Αληθείας απλά συζητούμε ότι η Αλήθεια  υποκύπτει στις απαιτήσεις του ανθρωπομορφισμού: όσο ο Άνθρωπος θα σταθεροποιείται ως μορφή τόσο οι έννοιες θα χρειάζονται εσοπτρικό μέσον για να μεταφέρονται σε αυτόν ως μεγάλα ενδιάμεσα.

Ο Θάνατος των Θεών.

 

Ο Θάνατος των Θεών.

Πρίν ξεκινήσουμε αυτή τη δημοσίευσή μας ας ξεκαθαρίσουμε πώς ορίζουμε τη λέξη «θάνατος». Ως Θάνατος σε αυτή τη δημοσίευση εννοείται η συνεχής μετατροπή κάποιων Όντων και η συνεχής μετάλλαξη σε κάτι άλλο των δυνάμεών των. Άρα όταν αναφέρουμε: Θάνατος των θεών εννοούμε τον τρόπο, την οδό, τη συνεχή μετάλλαξη των δυνάμεών των σε κάτι άλλο.

Ο ορισμός αυτών του Θανάτου μας ανοίγει και ένα άλλο πεδίο ερεύνης: πώς αναλύεται και ορίζεται η φύσις των θεών αφ΄ής στιγμής υπακούουν και αυτοι στην διαδικασία του θανάτου; Άρα η διαφορά των θεών με τους ανθρώπους είναι μόνον ποσοτική, τομεακή, όχι ποιοτική αφ΄ής στιγμής και οι θεοί και οι άνθρωποι δεν είναι αθάνατοι, δεν είναι άφθαρτοι αλλά πεθαίνουν ο κάθε ένας με τον τρόπο του;

Εάν ο Θεός είναι η έννοια  χωρίς Σώμα  και ο Άνθρωπος έννοια με Σώμα τότε και οι δύο υποπίπτουν στη διαδικασία  του θανάτου. Διότι η Έννοια του Θεού συνεχώς μεταλλάσσεται όπως το Ανθρώπινο Σώμα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε το θάνατο των Θεών μέσα από τον  Όμηρο και τα έπη του. Η δύναμις του Διός γίνεται το Πλατωνικό Πνεύμα, η Σοφία της  Αθηνάς ο Νούς του Σωκράτους, η αγγελική δύναμις του Ερμή μετατρέπεται σε ρητορική δύναμιν ενημέρωσης στην πόλιν κράτος των Αθηνών.

Επίσης: το Απολλώνειον  Φώς μετατρέπεται σε δύναμη φωτισμένου Λόγου στον Αριστοτέλη. Ο Διόνυσος μεταφέρεται στα άδυτα της Ανθρωπίνης ψυχής  η οποία πολεμά, αντιμάχεται, διεκδικεί,καταστρέφει και από την Πόλη κράτος μεταφέρει τα πράγματα σε έναν ανοικτό Ελληνιστικό κόσμο. Οι θεοί ως έννοια πεθαίνουν, εξαφανίζονται, μετατρεπόμενοι σε κάποια άλλη έννοια.

Επίσης ο Δίας και η Αθηνά και ο Ποσειδώνας, ως Δύναμις Βουλήσεως, Σοφία αντίληψης και σύνδεσης των ιδεών και των αξιών,ως βάθος ασύμμετρο και χαοτική απροσδιόριστη δύναμις, μετατράπηκαν στο Πλωτινικό Έν, έδωσαν τη χριστιανική φύση ενός φαντασιακού θεανθρώπου, ο οποίος συνδυάζει τη συμπαντική δύναμη με την ανθρώπινη βούληση σε χαοτικό βαθμό: οι θεοί πεθαίνουν και ανασταίνονται σε άλλους θεούς: ποιοι δημιουργούν τους θεούς; Οι άνθρωποι: αυτοί σκοτώνουν τους θεούς και τους μετατρέπουν σε κάτι άλλο: άρα όπως ο θεός καθορίζει τη σωματική μετατροπή των ανθρώπων παρόμοια οι άνθρωποι καθορίζουν την εννοιακή μετάλλαξη των θεών.

Ο θεάνθρωπος Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε στο καρτεσιανό μοντέλο του ανθρώπου ο οποίος μπορεί να αμφιβάλλει για όλα και να κτίσει έναν ανθρώπινο κόσμο βασισμένο στη λογική: χωρίς το θεάνθρωπο Ιησού και την μεταφυσική ηρεμία που επέφερε Καρτέσιος δεν θα υπήρχε: όπως λοιπόν πεθαίνουν όλα στη φύση και ανασταίνονται σε κάτι άλλο αυτό συμβαίνει με τους Θεούς: άρα όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντος είναι κυκλικώς επικοινωνούσες και το ίδιο ενώπιον της αδεκάστου και αενάου Οντολογικής των πορείας: Όλα και όλοι σχετίζονται όλα συμβαίνουν σε όλα: όπως ο θεός δημιουργεί τον άνθρωπο ως σώμα το οποίο συνεχώς μεταλλάσσεται διά του θανάτου του, παρόμοια ο άνθρωπος δημιουργεί την έννοια του θεού την οποία θανατώνει συνεχώς μετατρέποντάς την σε κάτι άλλο: άρα μία κεντρική δύναμις υπάρχει η οποία συνεχώς μεταλλάσσεται: απλά σε κάποιες στιγμές έχουμε ακινητοποίηση της πορείας και σε αυτήν την ακινητοποίηση οι άνθρωποι λατρεύουν το θεό επειδή ξεχνούν ότι όλοι και όλα είναι μετατροπές της μιάς δυνάμεως και πεθαίνουν ανά περίπτωση και ανασταίνονται σε κάτι το άλλο.

Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

 

Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

Είναι γνωστή η Ιστορία του Μήλου της Έριδος. Του Αεθλίου Μήλου. Ας σημειώσουμε κάποιες σκέψεις για αυτό. Το Μήλον , το χρυσό Μήλο της Έριδος, δόθηκε από την Θεά Έριδα στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδος όταν δεν προσεκλήθη σε αυτόν. Για να εκδικηθεί άφησε το χρυσό αυτό Μήλον της  Έριδος να κυλήσει ανάμεσα στους καλεσμένους.

Πρίν να συζητήσουμε για τη φύση του Μήλου και τις ιδέες και αξίες οι οποίες ευρίσκονται πίσω από αυτή την Μυθώδη περιπέτεια, άς σημειώσουμε ότι όλη αυτή η Ιστορία προσπαθεί να αποκαταστήσει μία συγκεκριμένη οντολογική πορεία από τη Νύκτα έως την Ημέρα του Ηλίου: οι άνθρωποι πρέπει να έχουν παραστάσεις για το πώς πορεύονται από την Νύκτα προς την Ημέρα: εάν σκεφθούμε ότι η  Έρις είναι Κόρη της  Νυκτός και ότι το Μήλον εδόθη στην Αφροδίτη ο Έρωτας είναι η συνεκτική εκείνη δύναμις η  οποία κρατεί ενωμένη τη Νύκτα και την Ημέρα (διότι ο Ήλιος ποτέ δεν χάνεται αλλά πάντα υπάρχει κρυμμένος ή φανερώς) ο Έρωτας ενώνει όλα τα μέρη υπό τον Ήλιο (ασχέτως του γεγονότος εάν τα βλέπει ή όχι): Άρα μέσα από το Μήλον της Έριδος οι Έλληνες ανεκάλυψαν ότι η δύναμις του Έρωτος είναι αυτή η οποία κρατεί τα πάντα ενωμένα είτε τα βλέπει ο Ήλιος είτε όχι διότι όλα Είναι ως συνέχεια της δυνάμεως του Όντος εκ του οποίου προβάλλει και ο Ήλιος: άρα μέσω της Επιλογής της Αφροδίτης ο  Έρως εμφανίζεται  (όπως και στον Πλάτωνα) ως η συνεκτική δύναμις χάους και κόσμου, Νύκτας και Ημέρας. Ως κόρη της Νυκτός η Έρις μεταφέρει βαθείες δυνάμεις της Νυκτός: το μη Φώς είναι δύναμις συνεχείας διότι μεταφέρει πολλές δυνάμεις πέραν του Ηλίου: αυτές ερωτικώς ενωμένες με τις δυνάμεις του Ηλίου θα αντιπροσωπεύσουν τον Κόσμο της δημιουργικότητας της Ημέρας και της συνεχείας της  Νύκτας.

Γιατί η Έριδα; Διότι όλα είναι Έρις, Πόλεμος σχέσεων, προτεραιοτήτων και σειράς και τάξης: παλεύει η Νύκτα με την Ημέρα να εύρουν το ρόλο τους και η επιλογή της Ερωτικής  Αφροδίτης σημαίνει ότι μέσα από την πάλη Νυκτός και Ημέρας υποκρύπτεται η Ερωτική Ένωσίν των διότι πάντοτε ο Ήλιος υπάρχει είτε βλέπει τη μισή Γαία είτε την άλλη μισή: ο Έρωτας σημαίνει φαντασία του όλου για αυτό και επιλέγεται η Αφροδίτη: ο άνθρωπος πρέπει να φαντάζεται την Ερωτική ένωση του όλου να βλέπει τον κόσμο ως ενωμένο.

Ποιος είναι ο Πάρις; Είναι αυτός που έκλεψε την  Ωραία Ελένη: τι δηλώνει η κλοπή : την μυστικότητα: άρα είναι η μυστική δύναμις ανάδειξης των δημιουργικών δυνάμεων της Ψυχής που θέλει να αναδειχθεί μέσα από το χάος και να καθιερωθεί ως η Ανθρωπίνη Ψυχή: άρα τι θα επιλέξει πρώτα ο Πάρις: πρίν να επιλέξει μοντέλο ανθρωπίνης ωραιότητος: πρώτα θα επιλέξει μοντέλο κοσμικής Ωραιότητος (μήλον της Έριδος)  και έπειτα το μοντέλο Ανθρωπίνης Ωραιότητος (Ωραία Ελένη).

Σαλλουστίου, Περί των Θεών και του Κόσμου.

Σαλλουστίου, Περί Θεών και του Κόσμου.

https://www.ysee.gr/download/saloustios.pdf?fbclid=IwAR2st5EbSsKL4janJJv_rz7UH-5pHTPPJgM9dz4H00MSAl-IdwyjzOrOHRg 

Απόσπασμα από την μετάφρασή μου στον Μακιαβέλι και στο σχολιασμό του στον Τίτο Λίβιο: υπό έκδοσιν βιβλίο μου. Η δύναμις των Ανθρώπων που έκτιζαν Πόλεις.

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος επεθύμησε να οικοδομήσει μία πόλη προς τιμήν του ονόματός του, ο Αρχιτέκτονας ο Δεινοκράτης τον επισκέφθηκε και του έδειξε πώς θα μπορούσε να το επιτύχει αυτό  κτίζοντας την πόλη αυτή επάνω στο όρος του  Άθω, διότι εκεί η πόλη αυτή πέραν του γεγονότος ότι θα ήταν πολύ δυνατή θα μπορούσε να αναπτυχθεί προσφέροντας ασφαλές ανθρώπινο περιβάλλον στους κατοίκους της, κάτι το οποίο θα ήταν υπέροχο, σπάνιο  και αντάξιο της φήμης αυτής της πόλης. Όταν ο Αλέξανδρος τον ερώτησε πώς θα ζούσαν οι κάτοικοι αυτής της πόλης ο Δεινοκράτης απάντησε ότι αυτό δεν το είχε σκεφθεί. Στο άκουσμα αυτής της απάντησης ο Αλέξανδρος γέλασε και αφήνοντας το βουνό όπως ακριβώς το βρήκε, έκτισε τη γνωστή Αλεξάνδρεια, εκεί όπου οι κάτοικοί της θα διέμεναν πρόθυμα λόγω του ότι η ύπαιθρος ήταν ιδιαιτέρως γόνιμη, η θάλασσα επίσης αλλά και ο Νείλος προσέφεραν πολλές επιχειρηματικές ευκαιρίες.

Αυτός ο οποίος  λοιπόν θα εξέταζε τα κτίρια της Ρώμης , λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι ο πρώτος οικήτορας της αιώνιας πόλης είναι ο Αινείας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή η πόλη ιδρύθηκε από αλλοδαπούς. Αλλά ακόμα και αν  ο πρώτος ιδρυτής της ήταν ο Ρωμύλος, η Ρώμη θα μπορούσε να έχει ιδρυθεί από γηγενείς κατοίκους της περιοχής χωρίς να έχει θέμα να θεωρείται από την αρχή ελεύθερη χωρίς να ανήκει και να έχει δεσμεύσεις σε κανένα. Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε, όπως θα φανεί και παρακάτω, ότι οι νόμοι οι οποίοι θεσπίστηκαν από το Ρωμύλο, το Νούμιο και τους άλλους αναγκαστικά όλους αυτούς τους περιόρισαν. Ώστε λοιπόν η γονιμότητα της περιοχής, η άνεση της θάλασσας, οι συχνές νίκες, αλλά και το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας δεν θα μπορούσαν να τη διαφθείρουν σε βάθος χρόνου, μάλλον τελικά όλες αυτές οι παράμετροι διατήρησαν την αυτοκρατορία πλήρη αρετής σε μεγαλύτερο βαθμό  από όποιαδήποτε άλλη προικισμένη με αρετές  δημοκρατία.