(Απόσπασμα από το βιβλίο του Μακιαβέλι σε σχέση με τον Τίτο Λίβιο (σε δική μου μετάφραση).Κεφ ΧΧΧIV. H Δικτατορική εξουσία βοήθησε και δεν έβλαψε τη Ρωμαϊκή πολιτειακή εξέλιξη. Η εξουσία την οποία αφαιρούν οι πολίτες και όλα όσα αποκτούν oι λαοί όχι μέσω ψηφοφορίας, όλα αυτά είναι ολέθρια για την πολιτική κοινωνία.

 

Κεφ ΧΧΧIV.

H Δικτατορική εξουσία βοήθησε και δεν έβλαψε τη Ρωμαϊκή πολιτειακή εξέλιξη. Η εξουσία την οποία αφαιρούν οι πολίτες και όλα όσα αποκτούν oι λαοί όχι μέσω ψηφοφορίας, όλα αυτά είναι ολέθρια για την πολιτική κοινωνία.

 

Αυτοί οι Ρωμαίοι οι οποίοι εισήγαγαν στην Πόλη τους τη μέθοδο να δημιουργείται και να επιβάλλεται ένας δικτάτορας , αυτοί έχουν έντονα επικριθεί από κάποιους συγγραφείς, διότι συνιστούν τη βασική αιτία επιβολής της τυραννία στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έχει υπονοηθεί ότι ο πρώτος τύραννος ο οποίος υπήρξε στην αιωνία πόλη επέβαλε στην Πόλη αυτή την εξουσία του ως δικτάτορας λέγοντας ότι αν δεν το έκανε αυτό,  ο Καίσαρας επ΄ουδενί δεν θα μπορούσε να είχε επιβάλει ως δημόσιο πρόσωπο τη δική του απόλυτο εξουσία. Αυτό το πράγμα χρήζει περαιτέρω έρευνας από όλους όσους ενστερνίζονται όλες αυτές τις απόψεις και τις διαδίδουν συνεχώς, ώστε πέρα από κάθε λογική να γίνονται πιστευτές. Διότι δεν έχει να κάνει με το όνομα ή τη σειρά ευγενείας που διέθετε ο Τύραννος το ότι η Ρώμη από τους δικτάτορες οδηγήθηκε στην σκλαβιά αλλά έχει να κάνει με το ότι οι τύραννοι καταχράσθηκαν τη δύναμη που τους εμπιστεύθηκε ο λαός ώστε να διαιωνίσουν την εξουσία τους στην αυτοκρατορία και στη διακυβέρνησή της. Εάν ο τίτλος του Δικτάτορα δεν υφίστατο στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία θα ανακάλυπταν άμεσα κάποιο άλλο. Διότι η δύναμη εύκολα αποκτά όνομα, όχι όμως το όνομα, το οποίο είναι δύσκολο να αποκτήσει δύναμη.Ενώ υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι τα δικτατορικά καθεστώτα επεβλήθησαν μέσα από τη δημόσια αναγκαιότητα και τη δημόσια σειρά των πραγμάτων και όχι μέσω της ατομικής αυθαίρετης εξουσίας κάποιων παρά ταύτα  πάντοτε ωφέλησαν σε κάτι την πόλη. Οι κατασκευασθείσες αρχές και η εξουσία η οποία αποκτάται μέσα από αθέμιτους τρόπους είναι αυτά τα οποία πληγώνουν τις Δημοκρατίες και όχι βέβαια όλα όσα εκτυλίσσονται με τον νόμιμο τρόπο. Όλα όσα επακολούθησαν στη Ρώμη  στο πέρασμα του χρόνου αποδεικνύουν ότι κανείς δικτάτορας δεν έκανε πράγματα τα οποία τελικά έβλαψαν την πόλη. Για αυτό το γεγονός υπάρχουν βέβαια αποχρώσες αιτίες. Κατ΄αρχάς εάν κάποιος πολίτης θέλει να προσβάλει με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον που έχει την εξουσία ώστε  να την αναλάβει αυτός χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα, έχει πολλές δυνατότητες να επιτύχει το σκοπό του, κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ σε μία αδιάφθορη πολιτεία. Χρειάζεται βέβαια να είναι πολύ πλούσιος και να ακολουθείται από πολλούς ανθρώπους οι οποίοι είναι πιστοί και αφοσιωμένοι σε αυτόν.Πράγματα που δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να εξασφαλίσει σε μία Πολιτεία όπου τηρούνται οι νόμοι. Ακόμα και αν κάποιος θα μπορούσε να τηρεί τις παραπάνω προϋποθέσεις τέτοιοι  άνδρες  σαν και αυτόν είναι τόσο ριψοκίνδυνοι ώστε κανένα δικαίωμα ελευθέρου ψήφου δεν θα μπορούσε να τους αναδείξει και να τους υποστηρίξει.Επιπροσθέτως σε όλα αυτά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Δικτάτορας δημιουργήθηκε για περιορισμένο χρονικό διάστημα και όχι ες άπειρον, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την αιτία για την οποία δημιουργήθηκε. Η εξουσία του απλώνεται τόσο όσο χρειάζεται ώστε να είναι ικανός να λάβει αποφάσεις για να αντιμετωπίσει τον έσχατο κίνδυνο για τον οποίο και ανέλαβε  τα ηνία της Πόλης. Θα πρέπει να λαμβάνει αφ΄εαυτού αποφάσεις χωρίς εξωτερική καθοδήγηση , επίσης επιβάλλεται στις τιμωρίες του να είναι αυστηρός και να μην υποχωρεί στις ποινές που επιβάλλει. Βέβαια σε κάθε περίπτωση επ΄ουδενί λόγω  δεν θα πρέπει να μειώνει τη δύναμη της πόλης, διότι δεν χρειάζεται να αφαιρείται δύναμη από τη σύγκλητο ή το λαό. Επίσης ο δικτάτορας οφείλει να σέβεται τους πανάρχαιους θεσμούς της πόλης αν και είναι ελεύθερος να δημιουργεί καινούργιους και δικούς του. Συνυπολογίζονας λοιπόν το μικρό διάστημα το οποίο απαιτείται να ευρίσκεται ο δικτάτορας στην εξουσία σε σχέση με την ελεγχομένη εξουσία την οποία θα πρέπει να έχει σε διαρκή αναφορά με την αδιάφθορη Ρωμαϊκή κοινωνία, μάλλον ήταν αδύνατο ο ρωμαίος δικτάτορας να επεκτείνει την εξουσία του ώστε να προκαλέσει ζημία στην πόλη.

Η σύμπλευσις του Πλάτωνος με την παλαιά διαθήκη.

 

Η σύμπλευσις του Πλάτωνος με την παλαιά διαθήκη.

H Οντολογική πλευρά του αρχεγόνου Ελληνισμού δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την ανατολίζουσα θεωρία του  Πλάτωνος (Τίμαιος και αλλού) περί δημιουργισμού, περί της δημιουργίας του κόσμου αυτού (άρα και του μορφικού ανθρώπου) από κάποιο κεντρικό θείο Νού. Συλλήβδην η Οντολογική Ομηρική ποίηση, όπως και η κεκλημένη  (λανθασμένως γιατί πρόκειται για κάτι το ανεξαρτήτως οντολογικό κομμάτι ενός οντολογικού Ελληνισμού) προσωκρατική φιλοσοφία ουδέποτε έκαναν λόγο  για δημιουργισμό αλλά για εμφάνιση του κόσμου και του ανθρώπου ως τρόπος αναδιανομής της ήδη υπαρχούσης οντολογικής δυνάμεως. Συμφωνα με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους υπάρχει μία ανώλεθρος, άφθορος, οντολογική δύναμη, η οποία αναδιανέμει συνεχώς τις δυνάμεις της και τις ενέργειές της εμφανίζοντας νέες μορφές και νέους κόσμους.

Ο Όμηρος κινείται αναμφιβόλως επάνω σε αυτήν την γνησία Ελληνική Οντολογική παράδοση: δεν δημιουργεί έναν κεντρικό Νού (όπως κάμνει ο Πλάτωνας) άρα δεν έχει την ανάγκη δημιουργού, άρα δεν έχει την ανάγκη ύπαρξης  του μηδενός (όπως το έχει ανάγκη ο Πλάτων και το δημιουργεί όταν ανακαλύπτει το μη-ον το οποίο είναι το πλέον φαντασιακό και ανύπαρκτο μέγεθος στην ιστορία της φιλοσοφίας (μόνο και μόνο για να στηρίξει το δικό του νοήμον Όν). Ας προσέξουμε: τα έπη είναι η πορεία του Ανθρώπου προς την Γνώση και το Σκοπό, ανάμεσα στις συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες άπλετα προσφέρονται στον Άνθρωπο (η Σοφία της Αθηνάς, η δύναμις του Διός, το χάος του Ποσειδώνος , τα μηνύματα του Ερμη,κ.λ.π)και επίσης ανάμεσα σε αυτές τις συμπαντικές δυνάμεις και στη γή όπου θα πρέπει ο Ανθρώπινος Εαυτός να τις εφαρμόσει προκειμένου να επιβιώσει και να δημιουργήσει τη δική του ιστορική περίοδο.

Άρα ο Όμηρος αναδιανέμει τις ήδη υπάρχουσες οντολογικές δυνάμεις στον Αχιλλέα και στον Οδυσσέα. Δεν θέτει κάποιον δημιουργό να το κάνει αυτό: ήδη στον ευρύτερο οντολογικό κόσμο του Ομήρου υπάρχουν όλες εκείνες οι αναδιανεμηθείσες δυνάμεις οι οποίες μπορούν να γνωσθούν από τον Αχιλλέα και τον Οδυσσέα, προκειμένου να δομήσουν μοντέλα ανθρώπων. Ακόμη και η Ιστορία του μήλου της Έριδος (αεθλίου μήλου) η οποία παρήγαγε την Ωραία Ελένη, δηλώνει την Οντολογική πορεία του Ομήρου (ενάντια σε κάθε δημιουργισμό διότι απλά όλα είναι αναδιανομές της μίας ανωλέθρου δυνάμεως): η Ήρα (ροή της οντολογικής δυνάμεως) η Αθηνά (Σοφία) η Αφροδίτη (η ερωτική ένωσις του όλου) ρέουν προς την Ελένη την οποία και δίδουν στον Πάρι προκειμένου μέσω του τρωϊκού πολέμου οι άνθρωποι να ανακαλύψουν ότι ο τύπος του αληθούς Ανθρώπου για τον οποίον πάλεψαν έχει όλα εκείνα τα ήδη υπάρχοντα χαρακτηριστικών των παραπάνω αναφερομένων θεών (γυναικείες συμπαντικές δυνάμεις): άρα όλες οι δυνάμεις του Αχιλλέως του Οδυσσέως της Ελένης ήδη υπάρχουν οντολογικώς και απλά μεταβιβάζονται στους Ήρωες των Επών.

Ήδη  ο Αχιλλέας έχει την ωκύτητα, την διαγεγραμμένη ωκύτητα της ζωής του, διότι εμφανίσθηκε μέσα από την αναδιανομή των οντολογικών δυνάμεων που έκανε η μητέρα του θεά Θέτις: το ότι η Μητέρα των Ηρώων είναι θεά δείχνει ακριβώς ότι δεν υπάρχει καμμία έννοια δημιουργίας, απλά η απορροή των δυνάμεων του όντος (θείο στάδιο) προς τον άνθρωπο (Αχιλλέα) όλη αυτή η αναδιανομή δυνάμεων από το σύμπαν προς τον  άνθρωπο (όχι δημιουργία) δίδεται υπό τον τύπο : η θεία μητέρα μεταβιβάζει στον άνθρωπο Υιό: όμως συζητούμε για αναδιανομή δυνάμεων και όχι δημιουργισμό:

Ενδεικτική ολιγόλεπτη δοκιμασία για το κείμενο της Ε. Μάρρα "Τα κόκκινα λουστρίνια" Α Γυμνασίου. Δημήτριος Δημητριάδης ΠΕ02

 

ΚΕΙΜΕΝΟ:

Τα κόκκινα λουστρίνια

Το είχε βάλει από καιρό στο μάτι. Ήταν ένα κομμάτι κόκκινο γυαλιστερό λουστρίνι, καθάριο και αστραφτερό. Ήξερε, βέβαια, πως κόστιζε πολλά, μα κι αυτός είχε κάνει το κουμάντο του από νωρίς. Σύναζε λεφτά κρυφά κι απόκρυφα, χωρίς να φανεί, γιατί φοβόταν πως θα τον παίρναν στο μεζέ αν μάθαιναν τι είχε κατά νου να κάνει. Περίμενε τη μέρα που το αφεντικό θα τον έστελνε στον ταμπάκη για πανωπέτσια. Του είχε εμπιστοσύνη, βλέπεις, κι όλο αυτόν έστελνε να ψωνίσει, γιατί χώρια που γνώριζε καλά δέρματα και προβιές, ήτανε και παζαριτζής και πάντα πετύχαινε σκόντο, που ’καναν το αφεντικό να τον κερνάει καφέ. Ως λίγο καιρό πριν, τον κερνούσε γκαζόζα, γιατί τ’ αφεντικό δεν το ’χε προσέξει πως ήταν μεγαλωμένος κάπως πια… Τον είδε όμως που κρυφοκάπνιζε μια μέρα κι από τότε το μπαξίσι του παζαριού έγινε ο γλυκύς βραστός. Έτσι, τη μέρα της αγοράς, τράβηξε κρυφά τον πάτο του παπουτσιού του κι έβγαλε τα λεφτά. Τα ’σπρωξε βιαστικά στην τσέπη του και, με ύφος αδιάφορο κι ένοχο μαζί, τράβηξε για την αγορά. Το πήρε το λουστρίνι και σε καλή τιμή. Ήταν κομμάτι σπάνιο, ένα κομμάτι απ’ τη λαχτάρα της καρδιάς του. Γύρισε όλους τους δρόμους εκείνο τ’ απόγιομα και διάλεξε σχέδιο. Είχε στον νου το τι ζητούσε, βλέπεις, κι απ’ την αρχή ξέκοψε τα σχέδια και διάλεξε το πιο αρχοντικό, γιατί αυτό θα ταίριαζε στην περίπτωση. Ζήτησε απ’ τ’ αφεντικό να δουλέψει μονάχος μερικές μέρες, αφού θα ’κλειναν πια, γιατί, είπε, είχε μαζωχτεί δουλειά πολλή. Τα καλαπόδια θέλαν άδειασμα, για να τεντώσουν πάλι τις καινούριες παραγγελιές. Κι όπως πάντα ήτανε φιλότιμος στη δουλειά, τ’ αφεντικό δεν έβαλε υποψία. Εδούλευε, λοιπόν, τα καλαπόδια του αφεντικού, να μην αποφανεί στα μάτια του, κι απέ, δούλευε τα λουστρινένια γοβάκια. Καρφάκι και μαντινάδα, φόντι και τραγούδι, ψίδι και αναστεναγμός. Το λουστρίνι έπαιρνε να γίνεται γοβάκι. Τ’ όνειρό του έπαιρνε να γίνεται αλήθεια. Σαν τέλειωσε, είπε στ’ αφεντικό πως είχε κουραστεί πια και δε θα δούλευε νυχτέρι άλλο. Έκρυψε τα γοβάκια και παραμόνευε την ώρα. Η κόρη του δασκάλου δεν έβγαινε σεργιάνι ταχτικά. Είχε μάνα αυστηρή και πατέρα σπουδαίο. Σαν έβγαινε όμως, όλοι την κοίταζαν· γιατί είχε σγουρά μαλλιά και μάτια μεγάλα. Είχε στητό κορμί και περπατησιά περήφανη. Του ’χε λαβώσει την καρδιά. Η μάνα του πήγαινε κάθε μέρα στο σπίτι του δασκάλου και παραδούλευε, έκανε τη λάτρα. Τον είχε πάρει κάνα δυο φορές μαζί της, σαν τύχαινε να κουβαλήσει τίποτα πράματα. Τότες την έβλεπε από κοντά και την καμάρωνε. Θάρρητα δεν είχανε, μα όσο να πεις, είχανε αλλάξει κουβέντες κάμποσες φορές. Σε μια τέτοια φορά πρόσπεσε να σηκώσει κάτι που έπεσε κι όσο να μπει και να βγει το κορίτσι, αυτός πρόκαμε και μέτρησε με την παλάμη του το παπούτσι της. Είχε κιόλας, βλέπεις, το σχέδιό του καρφωμένο στο φακιδερό κεφάλι του. Θα της έφτιαχνε ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρινένια γοβάκια, που όμοιά τους δε φορεθήκανε ποτέ. Ύστερα θα περίμενε μια γιορτή και, με το μέσον της μάνας του που παραδούλευε στο σπίτι, θα πήγαινε να της τα δώσει ο ίδιος. Θα τα ’δινε, κι αυτή, δεν μπορεί, θα πηδούσε απ’ τη χαρά της. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώτικα, γιατί τέτοια παπούτσια δε γινόταν να ’χει ξαναβάλει. Η κόρη του δασκάλου θα χαιρότανε για το δώρο του, θα τον συμπάθαγε, κι άμα τον συμπάθαγε, ποιος ξέρει…

Διδασκαλίες σχολικών μαθημάτων : Ελένη Ευριπίδου (γ΄γυμνασίου), Πλάτωνος Πρωταγόρας (γ΄ λυκείου).

Ελένη Ευριπίδου

file:///E:/%CE%A4%CE%BF%20%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%95%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF%20%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%20%CE%BC%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82%2010%20%20%2011%202025.pdf

Πρωταγόρας Πλάτωνος.

file:///E:/%CE%A4%CE%BF%20%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82,%20%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85..pdf

Αναλύοντας την Ιθάκη του Καβάφη.(με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών.).

 

Αναλύοντας την  Ιθάκη του Καβάφη.(με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών.).

Α.Η Οντολογική βάση του ποιήματος.

Η Ιθάκη του κ.Καβάφη στηρίζεται στο μοντέλο Ανθρώπου το οποίο εμφανίσθηκε μέσα από:

1.Την Ομηρική Οδύσσεια.

2.Την μετατροπή της Οδύσσειας σε φιλοσοφικό κείμενο (Πλατωνική και Αριστοτελική φιλοσοφία).

Σύμφωνα με όλα αυτά. Ο Άνθρωπος διαθέτει Νού, ο οποίος προβαίνει στις παρακάτω λειτουργίες.

Α.Γνωρίζει

Β.Προσδιορίζεται σε σχέση με τον Εαυτό του, τους Άλλους, τη Φύση, την έννοια του Θείου.

Γ. Ο Νούς καθιστά τον Άνθρωπο κέντρο του Κόσμου υπό την προϋπόθεση ότι μπορεί να συλλλαμβάνει τις δυνάμεις και ενέργειες οι οποίες καθοδηγούν τον Ίδιο και τον Κόσμο του.

Δ.Ο Ανθρώπινος Νούς έχει την πνευματική και αξιολογική ικανότητα να:

Ταξιθετεί τις δυνάμεις

Αναλύει τις δυνάμεις σε Ιδέες και αξίες

Να τις μετατρέπει σε εσωτερική γνώση (εαυτού, επιστήμης κ.λ.π) και σε εξωτερική πράξη (ηθική, επιστήμη κ.λ.π).

Η κίνηση (θεμελιώδης έννοια από τον Πλάτωνα έως τον  Αριστοτέλη και από εκεί και στον Καβάφη) είναι διαφόρων ειδών:

Τοπική

Χρονική

Υπαρξιακή

Ηθική

Γνωσιακή.

Οι άνθρωποι κινούνται από τόπο σε τόπο: ο χρόνος αλλάζει και μέσα στην κίνηση του χρόνου οι άνθρωποι ωριμάζουν και δημιουργούν. Επίσης η Ανθρώπινη Ύπαρξη ωριμάζει, νικά άσχημες καταστάσεις και προσδιορίζεται διαφορετικά σε σχέση με τις επιδιώξεις της, η Ηθική κινείται όταν ο Άνθρωπος όλο και πιο συχνά είναι ικανός στην πράξη του καλού, όπως και η γνωσιακή κατάσταση του ανθρώπου κινείται διότι ο Άνθρωπος γνωρίζει συνεχώς περισσότερα πράγματα για τον Εαυτό του, τους Άλλους κ.λ.π.

Διδάσκοντας το Πλατωνικοσπήλαιο (Αρχαία Ελληνικά Κατεύθυνσης γ΄λυκείου):

Αντιγράψτε και πατήσθε στο  σύνδεσμο:https://doc-0o-ak-apps-viewer.googleusercontent.com/viewer/secure/pdf/g0agpn3im71t7brlqknaunoc63d5pj2d/h4s0leevtnkau31jn8rl7rcf1vqfsq0f/1762343400000/drive/17204463764610694879/ACFrOgBjxM9q3tuq7a7dBKx0Jq9cdTgeIhPqDxHuw4X5n7e4KK-6ZdsL-2JkpVQ8Pi-DvpR9pFx5O5eGjMuBzkWzC31HH83mlAXD_xzC0eWNOP2HQh0Bajoaokcyql2WqN9CvGW-z2tWv2C78YWW6pHhoByOVPTyk_3ci3IwcYqcl0DtioinQoQaHopGTvrxtPJF0Uh8lhSWV983f6WtT0Z0cx9P9S9ZdsJYWIKLzVh6rSXhS1gnKze4kTFDGIHKVGhu7verhWfefyM74W9M?print=true&nonce=2523e38go4g1o&user=17204463764610694879&hash=k01n6e8cb6jdjtabn699re76qr4q4d19

Θρησκεία και πολιτική: οι δύο πυλώνες του σημερινού κόσμου.

 

Θρησκεία    και πολιτική: οι   δύο  πυλώνες    του  σημερινού  κόσμου.

Η Ανθρώπινη Ιστορία  είναι η Ιστορία των παραγομένων κύκλων: ο Άνθρωπος από την  στιγμή κατά την οποία   ανεκάλυψε   τη μορφή των θεών  και του Εαυτού του,   από   την στιγμή κατά την οποία  ανάμεσα στο  «δημιουργό» θεό και στον  Έλλογο   Εαυτό  του (ως εξλισσόμενο  μέγεθος)έκλεισε  τη Φύση  (ως   οντολογική αναπαραγωγή συνεχών  δυνάμεων) από αυτή τη στιγμή  ο Άνθρωπος σταθεροποίησε τη  διάστασή  του  ως     το μέγεθος   ενός κύκλου:  ο  Οποίος ως    ανακυκλωτικό  μέγεθος  στηρίζεται στις  ίδιες απαράλλαχτα   δυνάμεις,  οι οποίες  απλά ανα εποχή αλλάζουν και τροποποιούν  την  εμφάνισή  τους,την μορφή τους, όμως η  ουσία τους είναι ακριβώς  η ίδια.

Άρα  όλες  οι εποχές της Ανθρώπινης Ιστορίας εμπεριέχουν τις  ίδιες  δυνάμεις, τις ίδιες ενέργειες, οι οποίες απορρέουν  από το Θεό  (κεντρικό Νού)  διά της  Φύσεως(ως  του  συνόλου των  ιδεών  και  των αξιών που προκύπτουν  από   τα   τέσσαρα   στοιχεία (γή, αήρ,   ύδωρ, πύρ)  προς  τον Άνθρωπο(ως τον Έλλογο  και Ηθικό εκφραστή των στόχων  που έχει ο Θεός  για αυτόν τον κόσμο.

Όμως    όλοι  οι  κύκλοι  της ανθρώπινης   ιστορίας, ως κύκλοι  δεν παραμένουν ακίνητοι. Υπάρχει μετακίνηση  αλλά ως  κυκλικός τρόπος όλων  των μεγεθών  τα  οποία εμπεριέχονται  στους  κύκλους:είναι μύθος  ,ψέμμα   τέλος πάντων, ότι ο θεός παραμένει  ακίνητος. Εντός του κύκλου όλα τα μεγέθη  κινούνται(Θεός  φύση   Άνθρωπος )ως  μεγέθη  μίας   υποσυνολικής οντολογικής  δυνάμεως  απορρεούσης σε τρία διακριτά  κομμάτια: άρα η  κάθε εποχή στην Ανθρωπίνη Ιστορία για να   δομηθεί  θέλει: πρότυπο   Θεού,πρότυπο  Φύσης, πρότυπο Ανθρώπου.

Όταν η  Κωνσταντινούπολη  αλώθηκε   από   τους οθωμανούς   του μωάμεθ  στον τότε πολιτισμένο κόσμο είχαν κληρονομηθεί και  είχαν ανθίσει δύο σημαντικές  δομές (οι  οποίες εναλλάσσονταν,πότε    ως  πολιτικές  και  πότε ως  θρησκευτικές): η θρησκεία  και η πολιτική: στον κύκλο βέβαια της  οντολογικής   ανθρωπίνης  Ιστορίας  αυτό    μόνον τυχαίο    δεν είναι:  η  θρησκεία  ανανεώνει το θεό η  πολιτική τον   άνθρωπο ώστε  στον   κύκλο του όλου  ο  θεός διά της φύσεως    συνεχώς να  συναντά τον Άνθρωπο (στη θέση της  φύσεως κατασκευάσθηκε το κράτος ώστε να υπάρχει αποθετήριο δυνάμεων   όμοιο με τη   φύση):από τα αρχαία μάλιστα χρόνια οι δομές της  θρησκείας  και   της πολιτικής ξεχώρισαν ως  δομές  προώθησης  τύπου θεού και   ανθρώπου: δεν   είναι   τυχαίο   ότι η  Οδύσσεια  είναι η    προσπάθεια  του  Ομήρου   να   ξεχωρίσει  τους ρόλους    θεών και   ανθρώπων    προκειμένου  ο     κόσμος  να πορευθεί με  διακριτούς θρησκευτικούς  και   πολιτικούς   ρόλους.

Τη  δουλειά    του  Ομήρου   στα νεώτερα  χρόνια    φυσικά  την  ανέλαβε μία ομάδα «ποιητών» με την ετυμολογική  σημασία  του  όρου, εκ   του  ποιώ,  πράττω:  Ο Καρτέσιος ανέλαβε   το δύσκολο  έργο να βοηθήσει  τον άνθρωπο  να   βάλει τα  όρια ανάμεσα σε  αυτόν και  στο θεό.  Ξαφνικά η   φύση  άρα ο κόσμος άρα το  κράτος άρχισε  να θεωρείται    διττώς (διά   της   αμφιβολίας): μπορεί να ισχύει  αυτό μπορεί  και το  άλλο:    οι    Ευρωπαίοι ήξεραν ότι η βυζαντινή  κληρονομιά είχε πολύ θεό   και  δεν το  ήθελαν,  εξάλλου  ο χριστός  της   δύσης  είχε πάμπολλα παγανιστικά κελτικά   χαρακτηριστικά,  ενός μακρινού  θεού και ενός ανθρώπου   διά του   λόγου όλο  και  περισσότερο  ικανού      να    διαχειρισθεί   τη  γή. Ο  Χόμπς προχώρησε τα πράγματα μπροστά:ήξερε ότι η θρησκεία έπρεπε να μετριασθεί έπρεπε ο Άνθρωπος να γίνει δυτικός ευρωπαίος πρωταγωνιστής: άρα ο άνθρωπος αναμφίβολα κληρονομεί θεία δύναμη (εκ του θεού και του διαβόλου) διά της Φύσεως (κράτους) την περνά στη γή και ο Λεβιάθαν αλλά και ο καλός  αμνός   (διαλέγετε  και παίρνετε)  ωρίμασε  τη Δύση η οποία επιτέλους κατάλαβε ότι ο θεός ως   σύμβολο μπορεί να υπάρχει (θρησκεία συμβόλου θεού) αρκεί ο   Άνθρωπος να φτιάξει  ένα ισχυρό κράτος: ουσιαστικά εκ του θεού της μεταβυζαντινής δύσης εκλάπησαν δυνάμεις διά  της φύσης ήλθαν  στον άνθρωπο  και  από  εκεί η πολιτική γιγαντώθηκε διότι ξεκινούσε  η ανθρωπίνη ηγεμονική περίοδος:   ο Λούθηρος   έδωσε   τη χαριστική βολή: ο  Θεός είναι Αλλού  και μόνον διά  της Πίστεως  είναι ε δώ. Άρα  ο Άνθρωπος  μόνος   επί της γής, διά της Επιστήμης, βιομηχανίας, τεχνολογίας  έπρεπε να κυβερνήσει  τον Εαυτό   του, τους άλλους και  τον  κόσμο.

Παρουσιάζοντας την εποχή του Ιουστινιανού και του Ηρακλείου στην Ιστορία β΄γυμνασίου.

file:///C:/Users/levnono/Downloads/4%CE%BF%20%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%20%CE%99%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82%2029%20%2010%20%202025%20(1).pdf

Η διδασκαλία μου στην Ιστορία της β΄γυμνασίου στο κεφάλαιο του Ιουστινιανού και του Ηρακλείου στο 4ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης. 

Η ψηφιακότητα ως η σύζευξη καπιταλισμού και προλεταριασμού, ή ως το τέλος του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού.

 

Η ψηφιακότητα ως η σύζευξη καπιταλισμού  και προλεταριασμού, ή ως το τέλος του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού.

Το διαδίκτυο παραμένει ένα «βιομηχανικό» τεχνολογικό προϊόν. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, instagram, tik tok, email, κ.λ.π) παραμένουν «βιομηχανικά προϊόντα, τεχνολογικά προϊόντα. Σε κάθε περίπτωση υπακούουν στην μακρινή λογική της πρώτης βιομηχανικής επαναστάσεως, τότε  που η μηχανή εισέβαλε στην ζωή των ανθρώπων, απομακρύνοντας τον άνθρωπο  από το φυσικό τρόπο ζωής και παραγωγής, εισάγοντας τον αστό άνθρωπο, τον εργάτη άνθρωπο, οι οποίοι πλέον ζούσαν στις πόλεις σε σχέση με τη βιομηχανική παραγωγή, τις πολυκατοικίες, τα εργοστάσια κ.λ.π.

Τα βιομηχανικά προϊόντα επωλούντο, επωλούντο προκειμένου να φέρουν κέρδος στους αστούς βιομηχάνους. Επάνω στο πανάκριβο εμπόριο των προϊόντων του χάλυβα, του σιδήρου, του χαλκού, επάνω στο πανάκριβο εμπόριο του μεταπραττικού εμπορίου, κάθε είδους βιομηχανικού προϊόντος (από ρούχα έως αεροπλάνα και αυτοκίνητα) εστήθησαν οι μεγάλες περιουσίες των αστών βιομηχάνων. Οι λαοί ξαφνικά ευρέθησαν σε δεινή θέση εξάρτησης σε σχέση με την αγορά των βιομηχανικών προϊόντων.

Όλα τα βιομηχανικά προϊόντα άλλαξαν το νού και την πράξη του κόσμου, των λαών, διότι πλέον άλλαξε η κοινωνική βάση, τα ήθη και τα έθιμα, έσπασαν τα στερεότυπα, προκειμένου πλέον  οι άνθρωποι σταδιακά (ειδικά μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους) απορροφήθηκαν εργασιακά, άνδρες και γυναίκες: ο σκοπός ένας: έπρεπε να ευρίσκονται χρήματα ώστε όλοι να είναι σε θέση να αγοράζουν τα πολύτιμα βιομηχανικά προϊόντα. Αυτοκίνητα, ρούχα, κότερα, συσκευές. Τα κράτη έπρεπε πλέον να παράγουν ώστε να είναι σε θέση να εξοπλίζονται με πανάκριβα βιομηχανικά προϊόντα, πυραύλους, στρατιωτικά μέσα κ.λ.π.

Ξαφνικά στην ψηφιακή βιομηχανική εποχή όλα σταδιακά αλλάζουν, μεταρρυθμίζονται, κάτι εργάζεται πέρα από την χρηματική λογική ανταλλαγής. Το διαδίκτυο δεν χρειάζεται κανείς να εργασθεί για να το αποκτήσει, δεν το αγοράζουμε κάν: διατίθεται δωρεάν. Πληρώνουμε απλά την ήδη ιδιοκτησιακή μας σχέση: το έχουμε χωρίς να το αγοράσουμε: απλά ανανεώνουμε το ότι έχουμε διαδίκτυο , το οποιο απλώς μας το έδωσαν δωρεάν, πληρώνουμε ελάχιστα για να διατηρήσουμε αυτό το δωρεάν παρεχόμενο προϊόν: εάν το διαδίκτυο υπήκουε στην χρηματιστηριακή λογική της βιομηχανικής επανάστασης θα έπρεπε ο λαός να δουλεύει νυχθημερόν ώστε να το αγοράσει όπως και το αυτοκίνητο, τα ρούχα του κ.λ.π. Αντιθέτως το facebook το έχουμε χωρίς να δώσουμε ούτε ένα ευρώ, το instagram το ίδιο. Πόσα άλλα μέσα δικτυακής ψηφιακής επικοινωνίας.

Ξαφνικά δηλαδή οι βιομήχανοι της τελευταίας γενεάς της ψηφιακής εποχής βιομηχανικής παραγωγής εικονικής πραγματικότητας είτε έγιναν  φιλεύσπλαχνοι και διαμοιράζουν τα προϊόντα δωρεάν, είτε ανεκάλυψαν άλλες πηγές πλουτισμού, είτε προχωρούμε σε μία άλλη εποχή μη χρήματος αλλά άλλου τρόπο ύπαρξης παραγωγών και αγοραστών μέσω άλλου τρόπου πλουτισμού.

Σχεδίασμα βιβλίου, Ειναι και Συνέχεια.

 

Διότι ο Λόγος δεν είναι  Όν, άρα η Φιλοσοφία, από τους Προσωκρατικούς και έπειτα ουσιαστικά αντικατέστησε το Όν ως Τέτοιο με κάθε λογική αντανάκλασή  του. Η Πλατωνική και Αριστοελική φιλοσοφία, πλήρως ξεπερασμένες πλέον από τον δυτικό ειδικά άνθρωπο της ψηφιακής εποχής, δεν μπόρεσαν να κοιτάξουν κατάματα τον Ήλιο του Όντος και την Ροή διά του Είναι και Γίγνεσθαι αυτού  του Όντος. Τοποθέτησαν έναντι του Όντος έναν τεράστιο καθρέπτη, ένα τεράστιο Έσοπτρο, την Ιδέα. Κάθε δύναμη και ενέργεια του Ανθρώπου σταμάτησε πλέον να θεωρείται προερχομένη από το Όν και διά αυτού να συνεχίζεται ές άπειρον, αντιθέτως ξεκίνησε να υπάρχει μέσα από την αντανάκλασή της στο έσοπτρο της Ιδέας. Δεν είναι πλέον το Όν ως Τέτοιο το οποίο ορίζει τις δυνάμεις και τις ενέργειες που κινούν τα όντα, όχι: τα όντα αντανακλούν τις δυνάμεις τους και τις ενέργειές τους στον καθρέπτη της Ιδέας και διά αυτού του καθρέπτου οι σκέψεις και οι κινήσεις και τα ανθρώπινα συναισθήματα αποκτούν ονόματα, πνευματική και ηθική ταυτότητα, συνδέονται με την Πόλη, ξεφεύγουν από την Οντολογική ροή και χρησιμεύουν μόνον στο να καταστή ο ακινητοποιημένος εδώ άνθρωπος Πολίτης σε μία δικαία Πολιτεία.

Το ότι το Όν ως αδήριτος πορεία αγνοεί την έννοια και την πράξη του Πολίτου και της Πόλης, ελαχίστους απασχολεί. Το ότι ο άνθρωπος έχασε την επαφή του με το Όν ως Οντολογική Συνέχεια μέσα στο Άπειρο Είναι επίσης ελαχίστους συγκινεί. Επιπροσθέτως. Το Όν σταμάτησε να τροφοδοτεί τον Κάθε Ένα ερχόμενο στη γή με τις δυνάμεις συνεχείας του. Αντιθέτως ο Άνθρωπος εφηύρε την βρεφική ηλικία, μία ηλικία πνευματικής και σωματικής αδυναμίας προκειμένου διά των Άλλων να σκλαβωθεί στις παραδεδομένες διά της παιδείας Ιδέες, ανίκανος να ακολουθήσει την ατομική οδό συνεχείας του, διότι πλέον εκλείσθη ανάμεσα σε οργανωμένο σύστημα ιδεών το οποίο συνοδεύθηκε από σκλήρό σύστημα ηθικών πρακτέων αξιών. Θεωρούμε ότι το Όν δεν γνωρίζει βρεφική ή εφηβική ή ώριμη ηλικία. Η Οντολογική δύναμη η παράγουσα τις μορφές είναι μία και αδιαίρετος, δεν μπορεί να μερίζεται σε εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να πράξει (βρεφική ηλικία) σε ηλικία κατά την οποία άλλοι  του υποδεικνύουν τι θα μάθει και τι θα πράξει (εφηβική ηλικία) σε ηλικία κατά την οποία επιτέλους ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί μόνος του στα πόδια του βλέποντας όμως τον Εαυτό του και τους άλλους με τα μάτια όλων των οντοτήτων (Ιδεών, θεών, αξιών) τις οποίες άλλοι του ενεφύσησαν στο μυαλό του και όχι αυτός.

Η μεγάλη απάτη ξεκίνησε όταν ο Νούς θεωρήθηκε ως η μόνη πηγή γνώσης και πορείας και όχι το σύνολο της ανθρωπίνης υπάρξεως ως τέτοιας. Ο Νούς επεκράτησε ως όριο ανάμεσα στις χέουσες δυνάμεις του χθές (οι οποίες χαρακτηρίσθηκαν ως χάος, άλογο  μέρος, μη ον κ.λ.π) και στον επερχόμενο  κόσμο του λόγου. Ο άνθρωπος απεκόπη διά του Νοός από το Είναι ως τρόπο του Καθεαυτού Όντος και κλείσθηκε στον μικρόκοσμο του δικού του λόγου όπου πλέον δεν κινήθηκε με βάση το ήδη υπάρχον αλλά με βάση το κατά λόγο υπάρχον.Η πορεία (ειδικά από τον Πλάτωνα και μετά) ήταν αναμενομένη. Ο άνθρωπος προχώρησε σε μία αφαιρετική κινηση η οποία συνέβη μέσα από τη φιλοσοφία. ΗΗ φιλοσοφία η οποία είναι άγνοια του Ήδη υπάρχοντος και γνώση του κατασκευασμένου ανθρωπίνου προϊόντος του λόγου.

Η φιλοσοφία  δεν υπήρξε ως μελέτη του καθεαυτού  υπάρχοντος. Για αυτό εξάλλου και δεν συζητούμε για μία και ενιαία φιλοσοφία, αλλά για σχολές, για διαφορετικές κατανομές γνώσης, δύναμης, άλλη αντίληψη στην ιδέα, άλλη αντίληψη στην αξία κ.λ.π. Η φιλοσοφία εφευρέθηκε για ένα και μοναδικό λόγο. Όπως και η θρησκεία, όπως και η επιστήμη, όπως και η τεχνολογία. Για να ελέγξει, περιορίσει, κατευθύνει, καθολικοποιήσει και ομονοήσει τους ανθρώπους και τον ανθρώπινο νού. Η Φιλοσοφία δεν έχει καμμία σχέση με τον καθεαυτό Οντολογικό λόγο για αυτό το λόγο εξάλλου δεν λέξει τίποτε για το Όν ως προηγουμένη και επομένη σε εμάς κατάσταση.

Διδάσκοντας τον Μαντίθεο, Αρχαία Ελληνικά β΄λυκείου.

 

Διδάσκοντας τον Μαντίθεο, Αρχαία Ελληνικά β΄λυκείου.

Το ιστορικό πλαίσιο του Λόγου: «Υπέρ Μαντιθέου» του Λυσία.

Ο Λόγος αυτός του Λυσία μάλλον εκφωνήθηκε ανάμεσα στα έτη 392-389 π.Χ.  Σε σχέση και με τον λίγα χρόνια μετέπειται  λόγο του Ισοκράτους «Περί ειρήνης» αλλά και την επαίσχυντη για την αξιοπρέπεια των Ελλήνων «Ανταλκίδειο Ειρήνη» γίνεται κατανοητό ότι οι Αθηναίοι δεν βίωναν τον ίδιο πολιτικό πολιτισμό  για τον οποίο είχε υπερηφανευθεί ο Περικλής στον Επιτάφιό  του. Μάλλον είχαν επικρατήσει ιδιοτελείς τάσεις, εκδικητική μανία, κοινωνική διχόνοια ανάμεσα  σε πολιτικές και κοινωνικές φατρίες σε σχέση με τα πεπραγμένα του παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση ο λόγος αυτός του Λυσία καταδεικνύει μία σημαντική συνέπεια του Πελοποννησιακού πολέμου (την οποία υπονοεί ο Θουκυδίδης στο 3^ο του ειδικά βιβλίο όπου αναλύει τις ψυχολογικές και υπαρξιακές συνέπειες του πολέμου) η οποία δεν είναι άλλη από την βαθιά  κοινωνική έριδα η οποία ξέσπασε ανάμεσα στους θετικούς ή αρνητικούς πρωταγωνιστές του Πελοποννησιακού πολέμου, ολιγαρχικούς (τριάκοντα τύραννοι) και τους δημοκρατικούς (οι οποίοι δεν εδίστασαν να οδηγήσουν στο κώνειο το Σωκράτη).

Ας θυμηθούμε σε αυτό το σημείο από τα Ελληνικά του Ξενοφώντος , το λόγο του Κλεοκρίτου ( ο οποίος εξηγεί πολλά για το κλίμα στην Αθήνα του Λυσία) , του  κήρυκος των μυστών ο οποίος επέμεινε στο σημείο ότι υπήρξε πλέον κοινωνική διάσπαση, η Πόλη των Αθηνών (ως κοινός στόχος ευημερίας, αυτάρκειας, ευδαιμονίας και προόδου) δεν είναι το κέντρο του σκοπού των σκέψεων και των πράξεων των Αθηναίων Πολιτών: διότι πλέον οι Αθηναίοι  Πολίται αν και έχουν υπάρξει συγχορευταί, συμφοιτηταί και συστρατιώται, κοιτάζουν τα μικρά και ιδιοτελή συμφέροντά τους, δεν συμπορεύονται με το Δημοκρατικό κοινό καλό, άρα η Αθήνα ήταν μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο μία βαθέως διχασμένη κοινωνία. Εάν μάλιστα σκεφθούμε ότι σε αυτή  την συγχρονία ο Δημοσθένης έδωσε πολύ μεγάλο βάρος στο σύνολο των λόγων του στο να ταυτίζει το Συμφέρον της Πόλης με το Ατομικό και κοινωνικό καλό τότε κατανοούμε ότι μάλλον οι Αθηναίοι είχαν υποπέσει θύματα της Ανοικτότητας της Πόλεώς τους, της Φιλοσοφίας τους, η οποία εργάσθηκε κατά παράξενο τρόπο μετά τη λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Ο Περικλής στον Επιτάφιό του υπερηφανεύεται για τρείς κυρίους άξονες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (οι οποίοι φαίνεται ότι απουσιάζουν στην κοινωνία όπου εκφωνήθηκε ο Λόγος του Λυσία: υπέρα Μαντιθέου:

Γιατί ο Νικόλαος Καζαντζάκης δεν έλαβε ποτέ το βραβείο Νόμπελ;

 

Γιατί ο Νικόλαος Καζαντζάκης δεν έλαβε ποτέ το βραβείο Νόμπελ;

Δύο Έλληνες λογοτέχνες , ο Γεώργιος Σεφέρης  (1963) και ο Οδυσσέας Ελύτης (1979) έχουν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ στο πολιτιστικό αντικείμενο της Λογοτεχνίας. Η Ελλάδα σίγουρα θα μπορούσε να έχει στην συλλογή της και έναν τρίτο αμοιφθέντα με αυτό το λαμπρό βραβείο: τον Νικόλαο Καζαντζάκη, ο οποίος σε πρωτοτυπία, συμπαντική έμπνευση, οντολογική σκέψη και πρωτοτυπά, ανθρωποκεντρική και κοινωνική προσέγγιση  και εξέλιξη  ήταν κατά πολύ ανώτερος από τους δύο άλλους λογοτέχνες οι οποίοι τελικά έλαβον το βραβείο Νόμπελ: ας σημειωθεί ότι ο Νικόλαος Καζαντζάκης ούτε το σύνολο της Ελληνικής προσωκρατικής, σωκρατικής, βυζαντινής φιλολογίας αντέγραψε και μετέτρεψε σε ποίηση,  ούτε είχε λάβει θέση από την οποία μπορούσε να παρακολουθεί την λογοτεχνική παραγωγή άλλων. Ήταν ατόφιος συμπαντικός, οντολογικός μύστης,ο οποίος μετέφερε στηη λογοτεχνία έναν διαχρονικό θεοσοφικό  και ανθρωποσοφικό σκεπτισμό ο οποίος απελευθερώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά πλήρη, αυτάρκη, ευδαίμονα, οντολογικά ικανό για  την μεγάλη συνέχεια.

Η χρονιά κατά την οποία ο Καζαντζάκης διεκδίκησε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ήταν το 1956. Τελικά το κέρδισε ο Ισπανός ποιητής Χιμένεθ με μόλις δύο ψήφους διαφορά. Ας σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά ο Καζαντζάκης είχε λάβει το βραβείο Ειρήνης με το οποίο είχαν τιμηθεί και προσωπικότητες όπως ο Τσάπλιν, ο Σοστακόβιτς, αλλά στη Βιέννη όπου μάλιστα ήταν παρόντα όλα τα μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, η Ελλάς έλαμψε διά της απουσίας της. Το Ελληνικό κράτος δεν άντεχε την θεοσοφία του Νικολάου Καζαντζάκη, δεν άντεχε ότι προβεβλημένους θεούς τους είχε καταστήσει στα έργα του απλές οντολογικές συνέχειες, δεν άντεχε ότι έβλεπε τον άνθρωπο ως οντολογική συνέχεια απείρων δυνάμεων, ύπαρξη η οποία υπήρχε  υπάρχει και θα υπάρχει με έναν τρόπο τον οποίο μόνον ο Κρητικός λογοτέχνης ήξερε: ως μύστης είχε ανακαλύψει ότι όλα Είναι μέσα από συνεχή ροή, ο ανθρωπίνος πολιτισμός είναι μόνον μία πτυχή αυτού του Είναι. Εάν ο Άνθρωπος ανακαλύψει το Είναι του τότε θα απελευθερωθεί συμπαντικώς, θα υπάρξει ως οντολογική δύναμη συνεχείας ως πορεία που δεν ξέρει ζωή και θάνατο, άνθρωπο και θεό, ως δύναμη η οποία απολαμβάνει το άπειρο οντολογικό ταξείδι με άπειρες δυνάμεις εκτυλισσόμενες οι οποίες στον παρόντα θεοκρατούμενο και πολιτικώς εξουσιαστικό κόσμο παραμένουν ανενεργές.

Αναλύοντας τα θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων 2025. Η ¨Εννοια της δημιουργικότητας.

Εμβαθύνοντας στα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων του 2025.

Στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://docs.google.com/document/d/1cLHpVFYvasKkCwHQy9dgBs5u75TDI7tCqlzBbK62NIY/edit?tab=t.0 

Εμβάθυνση στην Πολιτειότητα του διαφωτισμού. Αντιγράψτε και Πατήσθε στο συνεργατικό έγγραφο.

https://docs.google.com/document/d/1TPgc0zhiQl6OceP03vfiTq6lBzMINfmJrx8FmcIrswQ/edit?tab=t.0 

Ασκήσεις, αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο, α΄γυμνασίου.

Επαναληπτικό διαγώνισμα.

Κανόνες τονισμού.

1.Να τονισθούν οι παρακάτω λέξεις.

Κηπος

Κηποι

Καμινος

Μηκη

Κηλη

Κητος

Καμινου

Πρωτος

Πρωτοι

Νερο

Νομος.

2.Ποιές  λέξεις από αυτές που ακολουθούν έχουν λάθος τονισμό;

κῶλυμμα

σίδηρου

Προτεινόμενο διαγώνισμα ιστορίας στη β΄Λυκείου.

 

Προτεινόμενο διαγώνισμα ιστορίας στη β΄Λυκείου.

Κεφ.

3.Κοινωνία.

5α: Η βυζαντινή διπλωματία.

5στ: Το σχίσμα των Εκκλησιών.

ΟΜΑΔΑ Α΄

Θέμα Α1.

 Να χαρακτηρίσετε τις παρακάτω προτάσεις ως Σωστές (Σ) ή Λανθασμένες (Λ).

Α.Στο Μεσαίωνα όλα τα κράτη διέθεταν τις δικές τους διπλωματικές αντιπροσωπείες.

Β. Οι οικογένειες των νέων γαιοκτημόνων συνέρρεαν τώρα στην Κωνσταντινούπολη, για να εξασφαλίσουν ένα προσοδοφόρο αξίωμα και να ενταχθούν στην αριστοκρατία αυτή.

Γ. Στη διάρκεια του 10ου και του 11ου αι. διαμορφώνεται μια εμποροβιοτεχνική τάξη, η οποία αποτέλεσε την πηγή της αναμφισβήτητης ευημερίας του Βυζαντίου κατά την περίοδο αυτή.

Δ. Η νορμανδική κατάκτηση δεν  διευκολύνθηκε έμμεσα από το Σχίσμα του 1054.

Ε. Για το Σχίσμα μεγάλες ευθύνες πρέπει να αποδοθούν στον πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο και στον καρδινάλιο Ουμβέρτο.

Μον.10.

ΘέμαΑ2.

Να δώσετε το περιεχόμενο των παρακάτω όρων.

Λογοθέτης του Δρόμου

Βασιλικοί

Αλληλέγγυον.

Μον.15.

ΘΕΜΑ Β1

Να αναφερθείτε στις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα το σχίσμα των δύο Εκκλησιών (1054).

Μον.13.

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ στο μάθημα της Ιλιάδας.

 

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

ΜΑΘΗΜΑ: Αρχαία από μετάφραση

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:                                                                                Τμήμα:

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1)      Να χαρακτηρίσετε καθεμιά από τις ακόλουθες φράσεις ανάλογα με το περιεχόμενό τους ως Σωστή ή ως Λανθασμένη:

α) Η σύνθεση της Ιλιάδας προηγήθηκε από τη σύνθεση της Οδύσσειας.

β) Στην Ιλιάδα καθρεφτίζονται οι συνήθειες, οι αντιλήψεις, οι θεσμοί και τα υλικά της μυκηναϊκής εποχής.

γ) Η Ιλιάδα μπορεί να αξιοποιηθεί ως ιστορική πηγή.

Τίτλος:Από το Σωκράτη έως τον Κίρκεγγωρ: η δυναμική της Υποκειμενικής Γνώσης στην Εκπαίδευση

 

Τίτλος:Από το Σωκράτη έως τον Κίρκεγγωρ: η δυναμική της Υποκειμενικής Γνώσης στην Εκπαίδευση.

Βασίλειος Μακρυπούλιας

Περίληψη εργασίας.

Ο Άνθρωπος είναι Υποκείμενο, διότι υπό-κειται σε ποικίλες φυσικές,κοινωνικές, ατομικές δυνάμεις προσδιορισμού. Στην Ιστορική του  πορεία αυτή η δυναμική του κάποιες φορές αυτόκαθορίσθηκε, κάποιες άλλες ετεροκαθορίσθηκε. Αυτοκαθορίσθηκε μέσα από την δυναμική του Υποκειμένου να ανακαλύψει βαθιά μέσα του τις δυνάμεις τις οποίες ήδη κατέχει ως νοήμον και ηθικό Όν. Ετεροκαθορίσθηκε όταν ποικίλα συστήματα και οι εκπρόσωποί των θεώρησαν ότι δύνανται να διαχειρισθούν την πνευματική  και αξιακή πορεία των ανθρώπων. Ο Σωκράτης διακηρύσσοντας την ήδη υπάρχουσα εντός του Υποκειμένου γνώση του Όλου (ως συνόλου ιδεών και αξιών) αλλά και ο Κίρκεγγωρ (μέσα από την περίφημη και καθαρά Σωκρατική στη σύλληψή της διακήρυξη: «η Υποκειμενικότητα, η Εσωτερικότητα, είναι η Αλήθεια») διατυμπανίζουν μία δυναμική η οποία ίσως βοηθήσει αποτελεσματικά την Εκπαίδευση να ακολουθήσει  νέες ακόμα πιο  αποτελεσματικές ατραπούς: ο Άνθρωπος, ο Μαθητής, ήδη γνωρίζει όλα όσα  το Εκπαιδευτικό σχολείο επαίρεται ότι τον μαθαίνει: άρα ο Μαθητής ως Υποκειμενο, ήδη υπόκειται σε γνώσεις και συλλήψεις τις οποίες απλά πρέπει να θυμηθεί. Αυτή η ανάδειξη του Υποκειμένου ως ήδη διά της αναμνήσεως γνωρίζοντος τις ιδέες και τις αξίες οι οποίες θα τον διαπλάσουν σε ένα χρήσιμο Πρόσωπο για τον Εαυτό του και τους Άλλους, ίσως αποτελεί τον επόμενο σκοπό τον οποίο καλείται το Εκπαιδευτικό σύστημα να ενστερνισθεί, να καλλιεργήσει και να πραγματώσει.

Λέξεις  κλειδιά: ειρωνεία, μαιευτική, διάλογος, ηθική, ανάμνηση, ιδέα.

 

Αbstract.

Man is a Subject, because he subjects  to various physical, social, individual forces of determination. In his Historical course, this dynamic of this subject  was sometimes self-determined, sometimes other-determined. It was self-determined through the dynamic of the Subject in order to discover deep within himself the powers which he already possesses as an intelligent and moral Being. It was other-determined when various systems and their representatives considered that they could manage the spiritual and moral course of people. Proclaiming Socrates  the already existing knowledge of the Whole within the Subject (as a set of ideas and values), as well as Kierkegaard (through the famous and purely Socratic in its conception declaration: "Subjectivity, Esotericity, is Truth"), drum up a dynamic that may effectively help Education to follow new, even more effective paths: the Man, the Student, already knows everything that the Educational school boasts of teaching him: therefore the Student as a Subject, is already subject to knowledge and conceptions that he simply has to remember. This emergence of the Subject as an entity already knowing, through memory, the ideas and values that will shape him into a useful Person for Himself and Others, may constitute the next goal that the Educational system is called upon to embrace, cultivate and realize.

Key words: irony, midwifery, dialogue, morality, memory, idea.

Η εφαρμογή του μεταδομισμού στην ιστορία της γ΄γυμνασίου.

Σχεδιάγραμμα εισαγωγής στο Θουκυδίδη, Αρχαία Ελληνικά Α΄λυκείου.

 

  

Σχεδιάγραμμα εισαγωγής στο Θουκυδίδη, Αρχαία Ελληνικά Α΄λυκείου.

  I.            Η ΖΩΗ ΤΟΥ

 

1.      Τι γνωρίζετε για την καταγωγή και τη μόρφωση του Θουκυδίδη; (σελ. 18 «Καταγωγή + Μόρφωση»)

Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στο δήμο Ἁλιμοῦντος (στο σημερινό Άλιμο της Αττικής) από πλούσια, αριστοκρατική οικογένεια. Ο πατέρας του είχε οικογενειακούς δεσμούς με το βασιλιά Όλορο της Θράκης, και τους μεγάλους στρατηγούς Μιλτιάδη και Κίμωνα. Η οικογένεια είχε στην κατοχή της χρυσωρυχείο στη Σκαπτή Ύλη της Θράκης και ασκούσε επιρροή στους κατοίκους της περιοχής

 Ο Θουκυδίδης έλαβε λαμπρή μόρφωση με δασκάλους το φιλόσοφο Αναξαγόρα, στενό φίλο του Περικλή, και το ρήτορα Αντιφώντα. Θεωρείται βέβαιο ότι είχε εξοικειωθεί με τη μέθοδο και την έκφραση των μεγάλων σοφιστών, του Γοργία από τους Λεοντίνους της Σικελίας και του Πρόδικου από την Ηλεία και με τις κατακτήσεις της νέας ιατρικής των ημερών του.

Η παιδική και νεανική του ηλικία συμπίπτει με τα λαμπρότερα χρόνια της αθηναϊκής δύναμης, με τον Περικλή να δεσπόζει στην πολιτική ζωή του κράτους, την Αθήνα να στολίζεται με έργα τέχνης που θα έμεναν αριστουργήματα αξεπέραστα στους αιώνες και την πνευματική ζωή στην κορύφωσή της με τα μεγάλα επιτεύγματα του αρχαίου δράματος, του σοφιστικού κινήματος, της ιατρικής επιστήμης.

 

2.      Ποια ήταν η άποψη του Θουκυδίδη για τη στρατιωτική πολιτική του Περικλή; (σελ. 18 «Η στρατηγική του Περικλή»)

Ο Θουκυδίδης κατά την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου πίστευε στη μεγάλη αξία του Περικλή (αν και η οικογενειακή του παράδοση τον συνέδεε με την αντίπαλη παράταξη, των αριστοκρατικών) και στην ορθότητα των βασικών αρχών του πολεμικού του σχεδιασμού : άμυνα στην ξηρά, επίθεση στη θάλασσα, σύνεση και αυτοπεποίθηση.

 

3.      Ποιες ήταν οι συνέπειες του λοιμού και πώς επηρέασε την πολιτική κατάσταση της Αθήνας; (σελ. 18 «Λοιμός + Δημαγωγοί»)

Το δεύτερο έτος του πολέμου έπληξε την Αθήνα και εξόντωσε το 1/3 του πληθυσμού της Αττικής. Από το λοιμό προσβλήθηκε ο Θουκυδίδης, αλλά επέζησε. Πέθανε, όμως, ο Περικλής και στην πολιτική ζωή της εμπόλεμης πολιορκημένης, από τη στεριά, Αθήνας επικράτησε οξεία αντιπαράθεση ανάμεσα στην παράταξη των συντηρητικών αριστοκρατικών και των δημοκρατικών, τους οποίους καθοδηγούσαν πλέον αδίστακτοι δημαγωγοί, με ισχυρότερο τον Κλέωνα.