Σχεδίασμα βιβλίου, Ειναι και Συνέχεια.

 

Διότι ο Λόγος δεν είναι  Όν, άρα η Φιλοσοφία, από τους Προσωκρατικούς και έπειτα ουσιαστικά αντικατέστησε το Όν ως Τέτοιο με κάθε λογική αντανάκλασή  του. Η Πλατωνική και Αριστοελική φιλοσοφία, πλήρως ξεπερασμένες πλέον από τον δυτικό ειδικά άνθρωπο της ψηφιακής εποχής, δεν μπόρεσαν να κοιτάξουν κατάματα τον Ήλιο του Όντος και την Ροή διά του Είναι και Γίγνεσθαι αυτού  του Όντος. Τοποθέτησαν έναντι του Όντος έναν τεράστιο καθρέπτη, ένα τεράστιο Έσοπτρο, την Ιδέα. Κάθε δύναμη και ενέργεια του Ανθρώπου σταμάτησε πλέον να θεωρείται προερχομένη από το Όν και διά αυτού να συνεχίζεται ές άπειρον, αντιθέτως ξεκίνησε να υπάρχει μέσα από την αντανάκλασή της στο έσοπτρο της Ιδέας. Δεν είναι πλέον το Όν ως Τέτοιο το οποίο ορίζει τις δυνάμεις και τις ενέργειες που κινούν τα όντα, όχι: τα όντα αντανακλούν τις δυνάμεις τους και τις ενέργειές τους στον καθρέπτη της Ιδέας και διά αυτού του καθρέπτου οι σκέψεις και οι κινήσεις και τα ανθρώπινα συναισθήματα αποκτούν ονόματα, πνευματική και ηθική ταυτότητα, συνδέονται με την Πόλη, ξεφεύγουν από την Οντολογική ροή και χρησιμεύουν μόνον στο να καταστή ο ακινητοποιημένος εδώ άνθρωπος Πολίτης σε μία δικαία Πολιτεία.

Το ότι το Όν ως αδήριτος πορεία αγνοεί την έννοια και την πράξη του Πολίτου και της Πόλης, ελαχίστους απασχολεί. Το ότι ο άνθρωπος έχασε την επαφή του με το Όν ως Οντολογική Συνέχεια μέσα στο Άπειρο Είναι επίσης ελαχίστους συγκινεί. Επιπροσθέτως. Το Όν σταμάτησε να τροφοδοτεί τον Κάθε Ένα ερχόμενο στη γή με τις δυνάμεις συνεχείας του. Αντιθέτως ο Άνθρωπος εφηύρε την βρεφική ηλικία, μία ηλικία πνευματικής και σωματικής αδυναμίας προκειμένου διά των Άλλων να σκλαβωθεί στις παραδεδομένες διά της παιδείας Ιδέες, ανίκανος να ακολουθήσει την ατομική οδό συνεχείας του, διότι πλέον εκλείσθη ανάμεσα σε οργανωμένο σύστημα ιδεών το οποίο συνοδεύθηκε από σκλήρό σύστημα ηθικών πρακτέων αξιών. Θεωρούμε ότι το Όν δεν γνωρίζει βρεφική ή εφηβική ή ώριμη ηλικία. Η Οντολογική δύναμη η παράγουσα τις μορφές είναι μία και αδιαίρετος, δεν μπορεί να μερίζεται σε εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να πράξει (βρεφική ηλικία) σε ηλικία κατά την οποία άλλοι  του υποδεικνύουν τι θα μάθει και τι θα πράξει (εφηβική ηλικία) σε ηλικία κατά την οποία επιτέλους ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί μόνος του στα πόδια του βλέποντας όμως τον Εαυτό του και τους άλλους με τα μάτια όλων των οντοτήτων (Ιδεών, θεών, αξιών) τις οποίες άλλοι του ενεφύσησαν στο μυαλό του και όχι αυτός.

Η μεγάλη απάτη ξεκίνησε όταν ο Νούς θεωρήθηκε ως η μόνη πηγή γνώσης και πορείας και όχι το σύνολο της ανθρωπίνης υπάρξεως ως τέτοιας. Ο Νούς επεκράτησε ως όριο ανάμεσα στις χέουσες δυνάμεις του χθές (οι οποίες χαρακτηρίσθηκαν ως χάος, άλογο  μέρος, μη ον κ.λ.π) και στον επερχόμενο  κόσμο του λόγου. Ο άνθρωπος απεκόπη διά του Νοός από το Είναι ως τρόπο του Καθεαυτού Όντος και κλείσθηκε στον μικρόκοσμο του δικού του λόγου όπου πλέον δεν κινήθηκε με βάση το ήδη υπάρχον αλλά με βάση το κατά λόγο υπάρχον.Η πορεία (ειδικά από τον Πλάτωνα και μετά) ήταν αναμενομένη. Ο άνθρωπος προχώρησε σε μία αφαιρετική κινηση η οποία συνέβη μέσα από τη φιλοσοφία. ΗΗ φιλοσοφία η οποία είναι άγνοια του Ήδη υπάρχοντος και γνώση του κατασκευασμένου ανθρωπίνου προϊόντος του λόγου.

Η φιλοσοφία  δεν υπήρξε ως μελέτη του καθεαυτού  υπάρχοντος. Για αυτό εξάλλου και δεν συζητούμε για μία και ενιαία φιλοσοφία, αλλά για σχολές, για διαφορετικές κατανομές γνώσης, δύναμης, άλλη αντίληψη στην ιδέα, άλλη αντίληψη στην αξία κ.λ.π. Η φιλοσοφία εφευρέθηκε για ένα και μοναδικό λόγο. Όπως και η θρησκεία, όπως και η επιστήμη, όπως και η τεχνολογία. Για να ελέγξει, περιορίσει, κατευθύνει, καθολικοποιήσει και ομονοήσει τους ανθρώπους και τον ανθρώπινο νού. Η Φιλοσοφία δεν έχει καμμία σχέση με τον καθεαυτό Οντολογικό λόγο για αυτό το λόγο εξάλλου δεν λέξει τίποτε για το Όν ως προηγουμένη και επομένη σε εμάς κατάσταση.

Η Φιλοσοφία γεννήθηκε όταν το ανθρώπινο σώμα απέκτησε συγκεκριμένη κυριολεκτική, πραγματική , κοινωνική και πολιτική αξία. Πρίν είχαμε την μυθολογία (εκεί όπου το σώμα δεν υπήρχε ως συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτική αξία (ας θυμηθούμε ότι η Αθηνά μπορούσε με τα σανδάλια της να πετάξει όπως και ο Οδυσσέας να γίνει πότε νέος και πότε  γέρος). Για αυτό και δεν έχουμε φιλοσοφία αλλά Ποίηση. Η Φιλοσοφία δεν υπάρχει εάν δεν υπάρχει σώμα. Σώμα το οποίο να προσδιορίσει ότι ο φιλοσοφικός χρόνος θα είναι ο χρόνος του σώματος, σώμα το οποίο να προσδιορίσει ότι η φιλοσοφία θα είναι το ταξίδι ανάμεσα στις πνευματικές αρχές και στην ηθική, σώμα το οποίο να αποτελέσει τη βάση ώστε η φιλοσοφία να ελέγξει τους ανθρώπους και να επιβάλει ένα νού, ένα τρόπο φέρεσθαι, ένα τρόπο θέασης του παντός. Ώστε να ξεχασθεί ότι το σύνολο των ανθρώπων δεν είναι ό,τι ακριβώς αναφέρει η φιλοσοφία.

Ο άνθρωπος δεν είναι ό,τι αναφέρει ο Αριστοτέλης στα Μεταφυσικά. Δεν είναι το σύνολο της μορφής και της ύλης του σώματος ώστε να παραχθεί η ουσία. Πρόκειται για μία αυθαίρετη αφαίρεση η οποία αποοντολογικοποιεί τον άνθρωπο. Εάν σκεφθούμε ότι ο Άνθρωπος ως Οντολογική δύναμη επέρχεται από τα βάθη του Όντος είναι αδύνατον σε σχέση με τη μορφή να συγκεκριμενοποιήσουμε τις δυνάμεις όλες με τις οποίες έρχεται στη γήϊνη παρουσία του. Η φιλοσοφία επειδή ακριβώς θεοποιεί το σώμα (όπως ήδη είπαμε δεν υπάρχει φιλοσοφία χωρίς το σώμα) αναλύει τις δυνάμεις του Ανθρώπου σε σχέση με το σώμα και όχι σε σχέση με το Όν εκ του Οποίου αναδιανέμει τις δυνάμεις του ο Άνθρωπος. Άρα όταν ο Αριστοτέλης μας λέγει ότι ο Άνθρωπος είναι ουσία ως σύνολο είδους μορφής και ύλης λαμβάνει υπ΄όψιν τη ζωή του ανθρώπου από το σώμα και μετά, δεν λαμβάνει υπ΄όψιν τον Άνθρωπο από το Σώμα και πρίν και επίσης από την στιγμή κατά την οποία θα χαθεί το Σώμα, ώστε να είπει ότι ο Άνθρωπος είναι μία χαοτική οντολογική αναδιανεμητική ατομικότητα η οποία πορεύεται χαοτικώς στο σύμπαν.

Άρα η φιλοσοφία είναι ο τρόπος δόμησης αυτής της γήϊνης διάστασης από τον Σωματικό Άνθρωπο. Δεν υπάρχει παραδεδομένη φιλοσοφία για άλλα είδη όντων πέραν του Σωματικού Ανθρώπου. Με βάση αυτό το μοντέλο και μόνον ανθρώπου, του Σωματικού ανθρώπου, η φιλοσοφία παρήγαγε όλα εκείνα τα μοντέλα (διασκεπτικά και ηθικά) τα οποία εδόμησαν και εδημιούργησαν τον λεγόμενο ανθρώπινο πολιτισμό (ο οποίος είναι μία φαντασιακή και εξουσιαστική διαχείριση δυνάμεων οι οποίες θα μπορούσαν να  γίνουν αντικείμενο άλλης διαχείρισης): ο ανθρώπινος πολιτισμός λοιπόν έγκειται στην παραγωγή του πολίτου, της Πόλεως, της σύνδεσης του ανθρώπου ως σκεπτομένου όντος με την ανάλογη ηθική πράξη, την παραγωγή μοντέλο θεού, ανθρώπου, και των καθολικών αρχών της εξέλιξης, της προόδου και της ενδελέχειας μέσα από τις λογικές κατηγορίες της αιτίας, του αποτελέσματος και του σκοπού.

Κυρίως όμως η φιλοσοφία (και αυτό δεν είναι τυχαίο) διέλυσε την ατομική οντολογικότητα του Ανθρώπου χάριν της γένεσης του Πολιτικού ανθρώπου ο οποίος αποκομμένος από την Οντολογική του Ατομική του πορεία θεωρεί ότι αξίζει ως Όν μόνον για να γίνει πολίτης εν τη Πόλει στη γή, χωρίς ξαφνικά να γνωρίζει από πού  ήλθε και πού θα υπάγει.

Η φιλοσοφία ήλεγξε το μυαλό των ανθρώπων και ξαφνικά γνώση θεωρήθηκε κάθε τι το οποίο έχει σχέση με τη γήϊνη και μόνον ζωή του ανθρώπου. Η φιλοσοφία στο χρόνο κατάφερε μία αυτογονιμοποίηση εκπληκτική, μεταλλασσομένη σε πολλές ανά τις ανάγκες της κάθε εποχής μορφές. Μεταλλάχθηκε σε θεολογία και έδωσε θεό, διότι ως φιλοσοφία έδωσε άνθρωπο. Μεταλλάχθηκε σε ψυχολογία, πολιτική φιλοσοφία, οικονομική φιλοσοφία, κοινωνική φιλοσοφία, ποίηση κ.λ.π.  Ο κοινός τόπος όλων αυτών δεν ήταν άλλος παρά η προσπάθεια ο Λόγος να ελέγξει όλα τα προϊόντα του ανά εποχή.