Καθορίζοντας την Συνέχειά μας (συγγνώμη, το θάνατό μας).

 

Καθορίζοντας  την  Συνέχειά  μας  (συγγνώμη, το θάνατό μας).

Ας παρομοιάσουμε το ταξείδι του Ανθρώπου με το ταξείδι ενός αυτοκινήτου. Ένα αυτοκίνητο λοιπόν είναι κανονισμένο να διανύσει την απόσταση από την Αθήνα έως τη Θεσσαλονίκη. Γνωρίζει ότι όταν φθάσει στη Θεσσαλονίκη θα έχει ολοκληρώσει το ταξείδι του. Όμως ο οδηγός του συνεχώς αποφεύγει να ολοκληρώσει το ταξείδι αυτό, είτε επειδή δεν θέλει να προκαλέσει φθορές στο αυτοκίνητο, είτε επειδή χαίρεται να είναι μέσα στο αυτοκίνητό του και να χαίρεται την βόλτα του. Συνεχώς το προμηθεύει με καύσιμα,τα χρόνια περνούν, το αυτοκίνητο καταστρέφεται λόγω καιρικών και άλλων συνθηκών, μοιραία λοιπόν κάποιος οδηγός θα το οδηγήσει στη Θεσσαλονίκη διότι αυτός είναι και ο πρώτιστος σκοπός του αυτοκινήτου.

Αυτή εν ολίγοις είναι μία μηχανιστική εντελώς αποτύπωση της ενσώματης πορείας του ανθρώπου, από τη στιγμή της γέννησής του έως το θάνατό του. Φυσικά δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος, απλά μία πορεία μεταλλασσομένων δυνάμεων, αλλά προκειμένου να στηρίξουμε επικοινωνιακά την εργασία αυτή άς θεωρήσουμε ότι υπάρχει ζωή και θάνατος.

Όταν λοιπόν  γίνεται η σύλληψη του ανθρώπου, συνενώνονται αόρατες δυνάμεις (η πνευματική δύναμη του πατρός και η φυσική ενέργεια της μητρός) οι οποίες εν στιγμή μετατρέπονται σε επόμενη στιγμή ύλης από πνεύμα που είναι (η δύναμη και η ενέργεια ως αόρατες ουσίες μετατρέπονται σε πρώτο υλικό κύτταρο ζωής, το έμβρυο). Σε αυτό το σημείο συμβαίνει το πρώτο λογικό λάθος, το οποίο δυστυχώς στηρίζει το μύθο πνεύματος και σώματος. Επί καθαρά οντολογικής συνεχούς δυναμικής βάσης δεν υπάρχει διαφοροποίηση στο έμβρυο: Είναι οντολογική δύναμη η οποία υποστασιοποιείται αργά και σταθερά σε μία μορφή η οποία είναι φτιαγμένη από την ίδια οντολογική δύναμη, άρα το έμβρυο είναι μορφοποίηση συνεχής  της μίας και αέναης υπαρχούσης οντολογικής δύναμης. Για αυτό το λόγο λοιπόν εν τη κοιλία της μητρός υπάρχει η άπειρος αυτοδυνατότητα συνεχούς μετάλλαξης της οντολογικής δύναμης η οποία λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της  ανθρώπινης μορφής και εμφάνισης: κανένας γιατρός, κανένας τεχνίτης, δεν μπορεί να δημιουργήσει άνθρωπο διότι ο άνθρωπος είναι αυτοδημιουργημένο Όν εν τη κοιλία της μητρός.

Άρα όταν γεννηθεί ο άνθρωπος δεν είναι σώμα και πνεύμα: πρόκειται δυστυχώς για το μέγιστο των μύθων (ο οποίος για γνωστούς εξουσιαστικούς λόγους αποθεώθηκε από τον ανατολίζοντα Πλάτωνα και τον έπειτα μονοθεϊσμό προκειμένου οι άνθρωποι επί γής να αποκοπούν από την οντολογική τους συνέχεια καθιστάμενοι εύκολοι εξουσιαζόμενοι από το φαντασιακό νού ο οποίος εξελίχθηκε σε θεό, πολιτικό, επιστήμονα κ.λ.π). Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο ότι ο νεογεννηθείς άνθρωπος δεν είναι σώμα και πνεύμα. Επί της ουσίας είναι η αναδιανομή και αναπλασία της μίας και ενιαίας και αενάου οντολογικής δυνάμεως η οποία ως τέτοια ούτε γεννάται ούτε πεθαίνει. Συνεχίζει αναπροσαρμόζοντας συνεχώς την μορφή της. Όπως ο αέρας δίδει υδρατμό και ο υδρατμός παγωμένο νερό, αλλά όλες οι μορφές αυτές είναι ή μία δύναμη του αέρος.

Στο σημείο αυτό όμως (της γέννησης του ανθρώπου) ξεκινά μία διαδικασία η οποία σταδιακά απομονώνει τον άνθρωπο στην παρούσα διάσταση. Είναι η διαδικασία της πνευματικής και αξιακής γνώσης η οποία σταδιακά αποκρύπτει την οντολογική κύρια δύναμη η οποία Είναι ο Άνθρωπος και επί αυτής καλύπτει αυτήν την Οντολογική δύναμη με το κάλυμμα των ιδεών και αξιών. Ο άνθρωπος σταδιακά παύει να μετέχει της Οντολογικής δύναμης (η οποία Είναι ο Άνθρωπος) και σκέπτεται μέρος του Όντος το οποίο διά των ιδεών και αξιών μετατρέπει σε Νού, φύση, νέα ανθρώπινη ταυτότητα, επάνω σε αυτά τα τρία μεγέθη κτίζει τη διάστασή του, απομονωμένος πλέον από την καθεαυτή κίνηση της οντολογικής δυνάμεως. Η μετατροπή του ανθρώπου από μετέχοντα της οντολογικής δύναμης σε σκεπτόμενο μέρος αυτής, είναι η απαρχή του αποκλεισμού του ανθρώπου στην εδώ διάσταση η οποία είναι παράδρομος της μίας και κυρίας οντολογικής οδού.

Η διάλυση της Οντολογικής φύσης του ανθρώπου σε σώμα και πνεύμα, δουλεύθηκε επί αιώνες, και έγνε κατορθωτό και με την συγκατάθεση όλων των ανθρώπων. Ο άνθρωπος όταν γεννάται λοιπόν είναι η μία αέναος και ανώλεθρος οντολογική δύναμη. Μέρος αυτής της δύναμης μετέχει της αέρινης μεταφοράς των δώρων της οντολογικής δύναμης (σκέψη) μέρος αυτής της δύναμης υποστασιοποιείται ως μορφή προκειμένου να δοθεί σχήμα στην οντολογική δύναμη η οποία με αυτό τον τρόπο θα κινηθεί στο χώρο (σώμα): άρα το σώμα, ή ύλη, δεν είναι κάτι το ξεχωριστό από την οντολογική δύναμη η οποία είναι ο άνθρωπος, το σώμα είναι ένας τρόπος μορφικής πορείας της οντολογικής δυνάμεως, ο άλλος είναι ο νούς: το σώμα ασχολείται με τις μορφές το πνεύμα με τις αέρινες μορφές (ιδέες): άρα η ύλη είναι το πνεύμα που υποστασιοποιεί την οντολογική δύναμη, ενώ το πνεύμα είναι η ύλη η οποία υποστασιοποιεί την οντολογική δύναμη: η πρώτη υποστασιοποίηση οδηγεί στην αισθητικότητα ή δεύτερη στην σκέψη: άρα με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος μετέχει της οντολογικότητας του Είναι του. Η Ελληνική Μυθολογία αποδεικνύει (και άλλες μυθολογίες) ότι υπήρξε αυτό το διάστημα. Ας μην ξεχνούμε ότι στην Μυθολογία δεν υπάρχει ζωή ή θάνατος παρά μόνο μεταλλαγές της μίας και ανωλέθρου οντολογικής δύναμης.

Το ουσιαστικό είναι ότι ο νεογεννηθείς άνθρωπος έχει την απόλυτο οντολογική μορφική και πνευματική ισχύ διότι και το σώμα και το πνεύμα του αποτελούν υποστασιοποίηση της οντολογικής δυνάμεως. Ο Νεογεννηθείς άνθρωπος γνωρίζει τα πάντα μέσα από την απόλυτο οντολογική διαδοχή: η μετατροπή του νεογεννηθέντος ανθρώπου σε «μωρό» και σε νήπιο, είναι οντολογικώς ανότητη: διότι ο άνθρωπος ποτέ δεν παύει να είναι η συνέχεια της κατανομής της αενάου συμπαντικής δυνάμεως: άρα καθώς αυξάνεται η υποστασιοποίηση της μορφής (σώμα) αλλά και του τρόπου της οντολογικής δυνάμεως (πνεύμα) θα περίμενε κανείς τα εξής: η μία ανώλεθρος και αέναος δύναμις η οποία μεταλλάσσεται σε ανθρώπινη μορφή (υλική υπόσταση) αλλά και σε τρόπο κίνησης (πνευματική υπόσταση) αυτή είναι και ο άνθρωπος , ενιαίος και συνεχής: σώμα και πνεύμα είναι υποστασιοποιήσεις της μίας οντολογικής δυνάμεως, το σώμα ώστε ως μορφή να εμφανισθεί η οντολογική  δύναμη, το πνεύμα ως υποστασιοποίηση του τρόπου κίνησης αυτής της οντολογικής  δύναμης.

Άρα ο ενιαίος αυτός οντολογικός άνθρωπος (ο Διόνυσος αποτελεί μία ανάμνηση αυτού, άνθρωποι μέσα από τους Ορφικούς και επικούς επίσης κύκλους αποτελούν ανάμνηση αυτού του ανθρωπίνου μοντέλου( ο Ηρακλής  μέσα από τους 12 άθλους  του καταδεικνύει την μη ξεχωριστότητα σώματος και πνεύματος αλλά την ενιαία φύση του: ως ούτως: η  μορφή του είναι απλή υποστασιοποίηση της μίας και διηνεκούς οντολογικής δυνάμεως η οποία συνεχίζει διαφορετικά την ήδη υφισταμένη οντολογική του δύναμη, άρα το σώμα του είναι απλή υποστασιοποίηση της οντολογικής δυνάμεως: το πνεύμα του δεν είναι κάτι το αντίθετο στο σώμα (για αυτό και δεν φοβείται ο ήρωας) απλά είναι μία άλλη κίνηση της οντολογικής δυνάμεως η οποία τον χαρακτηρίζει  ως μορφή (σώμα) και πνεύμα ( οντολογική  κίνηση): για αυτό ο  Ήρωας νικά, δεν υπάρχει ή έννοια της υγείας στην μυθολογία ούτε βέβαια την ιατρικής: διότι όλα είναι δυνάμεις αυτοδιοικούμενες και καθοδηγούμενες μιάς και η μορφή και το πνεύμα ως τρόποι της οντολογικής  δυνάμεως πλήρως αυτορυθμίζονται από τον Άνθρωπο (ήρωα, κ.λ.π).

Η ανατολή μέσω της παλαιάς διαθήκης φέρει το πρώτο δυνατό διαστασιακό χτύπημα σε όλο αυτό. Ο σκοπός είναι σαφής: δεν θα πρέπει να διατηρηθεί η μία και ενιαία φύση της οντολογικής δυνάμεως διότι ο Άνθρωπος ως υποστασιοποίηση της μίας και ενιαίας συμπαντικής φύσεως θα συνεχίσει την μια και αδιαίρερο πορεία του. Ο σκοπός είναι ο Άνθρωπος να εξουσιασθεί. Η παλαιά διαθήκη διαλύει την μία και ενιαία φύση του μορφικού ανθρώπου και γεννά τον Άνθρωπο διά δύο υποστασιοποιήσεις: η  μία είναι  του θεού και η άλλη του ανθρώπου: Η οντολογική δύναμη  ως τέτοια, μέρος αυτής, γίνεται θεός και κληρονομεί όλες τις δυνατότητες μέρους της οντολογικής δυνάμεως: ο άνθρωπος αποκόπτεται από την οντολογική του συνέχεια διότι εμφανίζεται ως συνέχεια όχι της οντολογικής δυνάμεως αλλά  του θεού ο οποίος ήδη έχει σφετερισθεί την οντολογική δύναμη.

Οι συνέπειες είναι ραγδαίες: Ενώ όπως λέγει και ο Πλάτων στον Πολιτικό του οι άνθρωποι έρχονταν μέσα από τη γή (ως πλήρεις υποστασιοποιήσεις της πορείας της γής , ως συνέχεια της γήίνης πορείας ως αγνές δυνάμεις χωρίς ζωή και θάνατο απλά ως οντολογικές συνέχειες) ξαφνικά στην παλαιά διαθήκη καθορίζεται η νέα διάσταση, το νέο υποσύνολο της οντολογικής σειράς: ο άνθρωπος χάνει  την απευθείας σύνδεσή του με το όν και διά του θεού επικοινωνεί με τη συνέχειά του: άρα εξαρτάται από το θεό: ο θεός του δίδει μέρος της οντολογικής δυνάμεως την οποία προηγουμένως ήταν ο άνθρωπος απόλυτη συνέχεια.

Η ίδια σειρά πέρασε και στην άλλη πλευρά της γής, ο Ιπποκράτης διατράνωσε  μάλιστα ένα μέγεθος παντελώς άγνωστο στον οντολογικό άνθρωπο: την  υγεία: ο δρόμος είχε στρωθεί από τους προσωκρατικούς: αυτοί είχαν ίδη τη  γή ως αρμονική σύζευξη τεσσάρων στοιχείων: του αέρος, του ύδατος, του πυρός, της γαίας. Ουσιαστικά όμως είχε επέλθη μία  τεράστια αξιολογική μεταβολή (την οποία στα Μεταφυσικά του ο Αριστοτέλης τόσο προσεκτικά απέκρυψε): η γή και ο άνθρωπος σταμάτησαν να αποτελούν υποστασιοποιήσεις της μίας οντολογικής  δυνάμεως και μετεξελίχθηκαν σε διαστασιακές ουσίες: το τίμημα όμως ήταν τεράστιο: ο άνθρωπος είναι ουσία , δηλαδή  κάτι το αυτοτελές ως ύλη και πνεύμα, εξαρτώμενος όμως όχι από το ον τώρα πιά, αλλά από το νού (μετέπειτα θεό) ο οποίος έκλεψε τα δικαιώματα της πραγματικής οντολογικής  δύναμης: τώρα πλέον ό άνθρωπος δεν ανήκει στην χαοτική συνέχειά του, αλλά σε ένα πρόσκαιρο θόλο ο οποίος ξεκινά από την Ιδέα (η οποία σφετερίσθηκε μέρος της οντολογικής ιδέας) διά της φύσης προς τον άνθρωπο: οι εξελίξεις είναι ραγδαίες: το οντολογικό χθές του ανθρώπου ενώ κάποτε ήταν ο εαυτός του έγινε ένα άγνωστο παρελθόν, το παρόν ενώ ήταν οντολογική συνέχεια τώρα έγινε  ανθρωποκεντρική ζωή, το αύριο (ενώ ήταν οντολογική συνέχεια) τώρα έγινε φόβος θανάτου: ενώ ο άνθρωπος ταξίδευε στις μεταλλάξεις της μίας δυνάμεως τώρα φοβείται τις μεταλλάξεις διότι η πρώτη έχει χαρακτηρισθεί ως ζωή η τελευταία ως θάνατος. Η γνώση της σειράς ανήκει στο θεό και στον άνθρωπο δίδεται ψίχουλα γνώσης.

Αλλά ο μέγιστος των μύθων είναι η υγεία, ως ισορροπία των τεσσάρων στοιχείων, η οποία μετεξελίχθηκε από την σύγχρονη επιστήμη σε ισορροπία δομών στοιχείων και ζωτικών οργάνων του ανθρωπίνου οργανισμού. Ο άνθρωπος ταξιδεύοντας ως οντολογική δύναμη ουδέποτε είναι ισορροπία στοιχείων διότι πάντοτε όλα ανισορροπούνται, όλα ανατρέπονται, ζωή και θάνατος δεν υπάρχουν αλλά διαρκής κίνηση: τίποτε δεν γεννάται και δεν πεθαίνει διότι όλα διαρκώς κινούνται, σε συνεχείς μεταλλάξεις και οντολογικές αναδιανομές ώστε η ισορροπία της Ιπποκρατείου υγείας οντολογικώς είναι ανύπαρκτος. Ο Ιπποκράτης ως γνήσιος  εκφραστής της Πόλης η οποία στηρίζεται στην ιδέα του Καλού και άρα στον άνθρωπο του Καλού έκλεισε τον άνθρωπο ανάμεσα στην ιδέα του Ωραίου και στην Πόλη του Ωραίου, τίποτε πρίν τίποτε μετά: άρα ο άνθρωπος έγινε  ένα μετρήσιμο μηχανικό όν , μετρησίμων δεδομένων ως η υγεία.

Όμως δεν υπάρχει υγεία, διότι δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αλλά μόνον κίνηση: όποιος διηνεκώς κινείται είναι Ών δεν είναι υγιής, διότι στο όν δεν υπάρχει ισορροπία στοιχείων αλλά αναδιανομή συνεχώς στοιχείων: άρα εάν ξεφύγουμε από τον κόσμο της Ιδέας της Φύσης και της ανθρωπίνης γνώσης: εάν επανέλθουμε στην γνησία Οντολογική μας κίνηση: εάν σταματήσουμε να πιστεύουμε στην υγεία και στη διάκριση σώματος και πνεύματος: εάν νοιώσουμε ένα μέγεθος ενιαίο μορφής και κίνησης: τότε οι κινήσεις μας θα μας προχωρούν συνεχώς στο δρόμο του αενάου και χαοτικού δρόμου μίας άλλης νύκτας, οι δυνάμεις μας θα  ανακατανέμονται με τέτοιους ρυθμούς ώστε θα ξεχάσουμε την υγεία, θα ξεχάσουμε το θάνατο, θα παραδοθούμε σε μία ατελεύτητη κίνηση συνεχείας. Κυρίως τότε θα καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει θάνατος και διάλυση σώματος, αλλά όπως είμαστε τώρα στην επόμενη δήθεν  μεταθανάτια στιγμή μας με την ίδια δύναμη θα υπάρξουμε απλά με άλλη κατανομή. Άρα αυτό που είμαστε τώρα αυτό θα υπάρξει και «μεταθανατίως» αλλά με άλλη κατανομή μορφικής και πνευματικής οντολογικής της ίδιας δυνάμεως, άρα μπορούμε να ελέγξουμε πού θα βρεθούμε μετά τον δήθεν θάνατό μας, μπορούμε να επιλέξουμε την ώρα και τον τρόπο θανάτου μας, αρκεί να διώξουμε τις επικαλύψεις και κάτω από αυτές να ξυπνήσουμε και να ακολουθήσουμε τη δύναμη που μας ταξιδεύει στο όν πέρα από  ζωή και θάνατο.